Can we edit memories? | Amy Milton

Transcriber: Joseph Geni Reviewer: Camille Martínez

Çeviri: Elif Nazlıcan Gözden geçirme: Sara Ozturk

Memory is such an everyday thing that we almost take it for granted.

Hafıza o kadar olağan bir şey ki neredeyse kıymetini bilmiyoruz.

We all remember what we had for breakfast this morning

Hepimiz bu sabah kahvaltıda ne yediğimizi,

or what we did last weekend.

geçen hafta sonu ne yaptığımızı hatırlıyoruz.

It's only when memory starts to fail

Ancak hafızamız yetersiz kalmaya başlayınca

that we appreciate just how amazing it is

onun ne kadar harika olduğunu ve tecrübelerimizin

and how much we allow our past experiences to define us.

bizi tanımlamasına ne kadar izin verdiğimizi fark ediyoruz.

But memory is not always a good thing.

Ancak hafıza her zaman iyi bir şey değil.

As the American poet and clergyman John Lancaster Spalding once said,

Amerikalı şair ve papaz John Lancester Spalding'in dediği gibi,

"As memory may be a paradise from which we cannot be driven,

"Hafıza, uzaklaşamadığımız bir cennet olabileceği gibi,

it may also be a hell from which we cannot escape."

kaçamadığımız bir cehennem de olabilir."

Many of us experience chapters of our lives

Birçoğumuz hiç olmamış olmasını

that we would prefer to never have happened.

tercih ettiğimiz deneyimler yaşıyoruz.

It is estimated that nearly 90 percent of us

Yüzde doksanımızın hayatı boyunca

will experience some sort of traumatic event during our lifetimes.

herhangi bir tür travmatik olay yaşayacağı tahmin ediliyor.

Many of us will suffer acutely following these events and then recover,

Çoğumuz bu olaylardan sonra şiddetli acılar çekip iyileşeceğiz,

maybe even become better people because of those experiences.

hatta belki bu deneyimler sayesinde daha iyi insanlar olacağız.

But some events are so extreme that many --

Fakat bazı olaylar o kadar aşırı ki çoğunluk -

up to half of those who survive sexual violence, for example --

örneğin cinsel şiddetten sağ çıkan insanların yarısı -

will go on to develop post-traumatic stress disorder,

travma sonrası stres bozukluğu yaşayacak,

or PTSD.

kısa adıyla TSSB.

PTSD is a debilitating mental health condition

TSSB sarsıcı boyutta bir akıl sağlığı durumudur,

characterized by symptoms such as intense fear and anxiety

yoğun korku ve endişe,

travmatik olayın anımsanması gibi belirtileri vardır.

and flashbacks of the traumatic event.

These symptoms have a huge impact on a person's quality of life

Bu belirtiler, kişinin hayat kalitesi üzerinde büyük bir etkiye sahip

and are often triggered by particular situations

ve genellikle belli durumlar

or cues in that person's environment.

veya kişinin çevresindeki işaretlerle tetiklenirler.

The responses to those cues may have been adaptive when they were first learned --

İşaretlere verilen tepkiler, ilk öğrenildiklerinde uyumlu olabilir -

fear and diving for cover in a war zone, for example --

örneğin, savaş alanındaki korku hissi ve korunmak için eğilmek -

but in PTSD,

ama TSSB'de,

they continue to control behavior when it's no longer appropriate.

artık gerekli olmadıklarında bile davranışı kontrol etmeye devam ederler.

If a combat veteran returns home and is diving for cover

Bir savaş gazisi eve döndükten sonra bir arabanın geri tepmesini duyunca

when he or she hears a car backfiring

korunmak için eğiliyorsa

or can't leave their own home because of intense anxiety,

veya yoğun endişeden dolayı kendi evinden ayrılamıyorsa

then the responses to those cues, those memories,

o zaman bu işaretlere, bu anılara verilen tepkilere

have become what we would refer to as maladaptive.

uyumsuz diyebiliriz.

In this way, we can think of PTSD as being a disorder of maladaptive memory.

Böylece TSSB'yi bir uyumsuz anı hastalığı olarak düşünebiliriz.

Now, I should stop myself here,

Şimdi, burada durmalıyım

because I'm talking about memory as if it's a single thing.

çünkü bellek hakkında sanki tek bir şeymiş gibi konuşuyorum.

It isn't.

Öyle değil.

There are many different types of memory,

Belleğin birçok farklı çeşidi var

and these depend upon different circuits and regions within the brain.

ve bunlar beyindeki farklı devrelere ve bölgelere bağlı.

As you can see, there are two major distinctions in our types of memory.

Gördüğünüz gibi bellek çeşitlerimizde iki büyük farklılık var.

There are those memories that we're consciously aware of,

Bilinçli olarak farkında olduğumuz belleğimiz var,

where we know we know

bildiğimizi biliyoruz

and that we can pass on in words.

ve sözcüklere aktarabiliyoruz.

This would include memories for facts and events.

Bu bellek, gerçekler ve olaylar için olan anıları kapsıyor.

Because we can declare these memories,

Bu anıları bildirebildiğimiz için

we refer to these as declarative memories.

bu belleğe açık bellek diyoruz.

The other type of memory is non-declarative.

Diğer bellek çeşidi örtük bellek.

These are memories where we often don't have conscious access

Örtük bellekte genelde içeriklerine

to the content of those memories

bilinçli erişimimiz olmayan,

and that we can't pass on in words.

sözcüklere aktaramadığımız anılarımız vardır.

The classic example of a non-declarative memory

Örtük belleğin klasik örneği

is the motor skill for riding a bike.

bisiklet sürmek için gereken motor becerisidir.

Now, this being Cambridge, the odds are that you can ride a bike.

Burası Cambridge, muhtemelen bisiklet sürebiliyorsunuzdur.

You know what you're doing on two wheels.

İki teker üstünde nasıl yapıldığını biliyorsunuzdur.

But if I asked you to write me a list of instructions

Fakat sizden bana bisiklete binmeyi öğretecek

that would teach me how to ride a bike,

bir talimat listesi yazmanızı istesem

as my four-year-old son did when we bought him a bike

4 yaşındaki oğlumun doğum gününde

ona bisiklet aldığımda benden istediği gibi,

for his last birthday,

you would really struggle to do that.

bunu yapmakta gerçekten zorlanırdınız.

Dengede durmak için bisiklette nasıl oturmanız gerekiyor?

How should you sit on the bike so you're balanced?

How fast do you need to pedal so you're stable?

Savrulmamak için ne hızda pedal çevirmelisiniz?

If a gust of wind comes at you,

Ani bir rüzgâr eserse

which muscles should you tense and by how much

hangi kaslarınızı ne kadar germelisiniz ki bisikletten uçmayasınız?

so that you don't get blown off?

I'll be staggered if you can give the answers to those questions.

Bu soruları yanıtlayabilirseniz çok şaşırırım.

But if you can ride a bike, you do have the answers,

Fakat eğer bisiklet sürebiliyorsanız yanıtları zaten biliyorsunuz.

you're just not consciously aware of them.

Sadece bilinçli olarak farkında değilsiniz.

Getting back to PTSD,

TSSB'ye dönersek

another type of non-declarative memory

örtük belleğin diğer bir türü duygusal bellektir.

is emotional memory.

Now, this has a specific meaning in psychology

Bunun psikolojide belli bir anlamı var,

and refers to our ability to learn about cues in our environment

karşılık geldiği şey, çevremizdeki işaretleri

and their emotional and motivational significance.

ve onların duygusal ve güdüsel önemini öğrenme yeteneğimiz.

What do I mean by that?

Bununla neyi kastediyorum?

Well, think of a cue like the smell of baking bread,

Pişen bir ekmeğin kokusu gibi bir işaret düşünün

or a more abstract cue like a 20-pound note.

veya daha soyut bir işaret, mesela yirmilik bir banknot.

Because these cues have been pegged with good things in the past,

Bu işaretler geçmişte iyi şeylerle perçinlendiğinden

we like them and we approach them.

onları seviyoruz ve onlara yanaşıyoruz.

Other cues, like the buzzing of a wasp, elicit very negative emotions

Diğer işaretler, mesela bir eşek arısının vızıltısı, çok negatif duygular

and quite dramatic avoidance behavior in some people.

ve bazı insanlarda fazlasıyla dramatik bir kaçınma davranışı uyandırır.

Now, I hate wasps.

Ben eşek arılarından nefret ederim.

I can tell you that fact.

Size bu gerçeği söyleyebilirim.

But what I can't give you are the non-declarative emotional memories

Size iletemeyeceğim şey, yakında bir eşek arısı varken

for how I react when there's a wasp nearby.

verdiğim tepkinin örtük duygusal anılarıdır.

I can't give you the racing heart,

Size kalp çarpıntısını,

the sweaty palms, that sense of rising panic.

terleyen avuçları, o artan panik hissini iletemem.

I can describe them to you,

Bunları size tarif edebilirim ama iletemem.

but I can't give them to you.

Now, importantly, from the perspective of PTSD,

Önemli olarak TSSB bakış açısından bakarsak

stress has very different effects on declarative and non-declarative memories

stresin, açık bellek, örtük bellek, onları destekleyen beyin devreleri

and the brain circuits and regions supporting them.

ve bölgeleri üzerinde oldukça farklı etkileri vardır.

Emotional memory is supported by a small almond-shaped structure

Duygusal bellek, küçük badem şeklinde bir yapı olan amigdala

called the amygdala

ve onun bağlantıları tarafından desteklenir.

and its connections.

Declarative memory, especially the what, where and when of event memory,

Açık bellek; özellikle etkinlik belleğinin nesne, konum ve zaman kısmı,

is supported by a seahorse-shaped region of the brain

beynin deniz atı şeklindeki bir bölgesi tarafından desteklenir

called the hippocampus.

adı hipokampüstür.

The extreme levels of stress experienced during trauma

Travma sırasında hissedilen aşırı stres seviyelerinin

have very different effects on these two structures.

bu iki yapı üzerinde oldukça farklı etkileri var.

As you can see, as you increase a person's level of stress

Gördüğünüz gibi kişinin stres seviyesi,

stressizlikten biraz stresliye doğru yükseldikçe

from not stressful to slightly stressful,

the hippocampus,

hipokampüs, etkinlik belleğini desteklemek için hareket ederek

acting to support the event memory,

increases in its activity

etkinliğini arttırıyor

and works better to support the storage of that declarative memory.

ve o açık belleğin deposunu daha iyi desteklemek için çalışıyor.

But as you increase to moderately stressful, intensely stressful

Fakat stres seviyesini orta derece strese, yoğun strese,

and then extremely stressful, as would be found in trauma,

sonrasında travmadaki gibi aşırı strese çıkardıkça

the hippocampus effectively shuts down.

hipokampüs neredeyse tamamen devre dışı kalıyor.

This means that under the high levels of stress hormones

Bu demek oluyor ki travma sırasındaki yüsek seviyeli

that are experienced during trauma,

stres hormonlarının etkisi altındayken

we are not storing the details,

ayrıntıları depolamıyoruz,

the specific details of what, where and when.

nesne, konum ve zaman bilgisinin belirgin ayrıntıları depolanmıyor.

Now, while stress is doing that to the hippocampus,

Stres hipokampüse bunu yaparken

look at what it does to the amygdala,

amigdalaya ne yaptığına bakın,

that structure important for the emotional, non-declarative memory.

örtük bellek türü olan duygusal bellek için amigdala önemli bir yapıdır.

Its activity gets stronger and stronger.

Etkinliği gittikçe artıyor.

So what this leaves us with in PTSD

Bu durum TSSB'de şuna yol açıyor:

is an overly strong emotional -- in this case fear -- memory

Fazlasıyla güçlü bir duygusal - elimizdeki durumda - korku anısı,

that is not tied to a specific time or place,

bu anı belirgin bir zamana ya da konuma bağlı değil

because the hippocampus is not storing what, where and when.

çünkü hipokampüs nesne, konum ve zaman bilgisini depolamıyor.

In this way, these cues can control behavior

Böylece bu işaretler artık gerekli olmadığı zaman bile

when it's no longer appropriate,

davranışları kontrol edebiliyor

and that's how they become maladaptive.

ve bu şekilde uyumsuz oluyorlar.

So if we know that PTSD is due to maladaptive memories,

O zaman TSSB'nin uyumsuz anılardan kaynaklandığını biliyorsak bu bilgiyi

can we use that knowledge to improve treatment outcomes

TSSB hastalarının tedavi sonuçlarını geliştirmek için kullanabilir miyiz?

for patients with PTSD?

A radical new approach being developed to treat post-traumatic stress disorder

TSSB'yi tedavi etmek için geliştirilen yeni bir kökten yaklaşım,

aims to destroy those maladaptive emotional memories

hastalığın temelinde yatan bu uyumsuz duygusal anıları

that underlie the disorder.

yok etmeyi amaçlıyor.

This approach has only been considered a possibility

Bu yaklaşım, yakın zamanlarda belleği anlayışımızdaki

because of the profound changes in our understanding of memory

engin değişiklikler sayesinde bir olasılık olarak görülmeye başladı.

in recent years.

Traditionally, it was thought that making a memory

Geleneksel olarak bir anı oluşturmak,

was like writing in a notebook in pen:

bir kalemle bir deftere yazmak gibi düşünülüyordu,

once the ink had dried, you couldn't change the information.

mürekkep kuruduğunda bilgiyi değiştiremezdiniz.

It was thought that all those structural changes

Beyinde anıların depolanmasını desteklemek için

that happen in the brain to support the storage of memory

gerçekleşen tüm o yapısal değişikliklerin

were finished within about six hours,

altı saat içinde bittiği ve sonrasında

and after that, they were permanent.

kalıcı oldukları düşünülüyordu.

This is known as the consolidation view.

Bu, sağlamlaştırma görüşü olarak biliniyor.

However, more recent research suggests that making a memory

Yine de daha güncel araştırmalar anı oluşturmanın

is actually more like writing in a word processor.

aslında bir sözcük işlemcisine yazmak gibi olduğunu öne sürüyor.

We initially make the memory and then we save it or store it.

Önce anıyı oluşturup sonra kaydediyor ya da depoluyoruz.

But under the right conditions, we can edit that memory.

Fakat doğru koşullar altında o anıyı düzenleyebiliriz.

This reconsolidation view suggests that those structural changes

Bu yeniden sağlamlaştırma görüşü, beyinde anıları desteklemek için

that happen in the brain to support memory

oluşan yapısal değişikliklerin geri alınabileceğini öne sürüyor.

can be undone,

even for old memories.

Eski anılar için bile bu yapılabilir.

Now, this editing process isn't happening all the time.

Bu düzenleme işlemi her zaman gerçekleşmiyor.

It only happens under very specific conditions

Sadece çok belirgin anı kurtarma koşulları altında gerçekleşiyor.

of memory retrieval.

So let's consider memory retrieval as being recalling the memory

O zaman anı kurtarmayı, anıyı hatırlamak

or, like, opening the file.

veya bir dosyayı açmak gibi düşünelim.

Quite often, we are simply retrieving the memory.

Sıklıkla basit bir şekilde anıyı hatırlıyoruz.

We're opening the file as read-only.

Dosyayı salt-okunur şekilde açıyoruz.

But under the right conditions,

Fakat doğru koşullar altında

we can open that file in edit mode,

o dosyayı düzenleme modunda açabilir

and then we can change the information.

ve içindeki bilgiyi değiştirebiliriz.

In theory, we could delete the content of that file,

Teorik olarak o dosyanın içeriğini silebiliriz

and when we press save,

ve kaydet tuşuna bastığımızda

that is how the file -- the memory --

dosya -yani anı- o şekilde kalır.

persists.

Not only does this reconsolidation view

Bu yeniden güçlendirme görüşü

allow us to account for some of the quirks of memory,

belleğin bazı garipliklerini açıklamamızı sağlamakla kalmıyor,

like how we all sometimes misremember the past,

bazen geçmişi yanlış hatırlarız bu hepimize olur,

it also gives us a way to destroy those maladaptive fear memories

ayrıca TSSB'nin temelinde yatan o uyumsuz korku anılarını da

that underlie PTSD.

yok etmemiz için bize bir yol sunuyor.

All we would need would be two things:

Yalnızca şu iki şeye ihtiyacımız var:

a way of making the memory unstable -- opening that file in edit mode --

Anıyı değişken yapmanın yolu - dosyayı düzenleme modunda açmak için -

and a way to delete the information.

ve bilgileri silmenin bir yolu.

We've made the most progress

En çok ilerlemeyi bilgiyi silme noktasında kaydettik.

with working out how to delete the information.

It was found fairly early on

Oldukça erken yapılan bulguya göre,

that a drug widely prescribed to control blood pressure in humans --

insanlara kan basıncını kontrol etmesi için yaygın olarak verilen bir ilaç.

a beta-blocker called Propranolol --

Propranolol adlı bir beta bloklayıcı,

could be used to prevent the reconsolidation

farelerde korku anılarının yeniden güçlendirilmesini

of fear memories in rats.

önlemek için kullanılabildi.

If Propranolol was given while the memory was in edit mode,

Bellek düzenleme modundayken Propranolol farelere verilmişse

rats behaved as if they were no longer afraid of a frightening trigger cue.

fareler, korkutucu tetikleme işaretinden artık korkmuyormuş gibi davrandı.

It was as if they had never learned to be afraid of that cue.

Sanki hiç o işaretten korkmaları öğretilmemiş gibiydi.

And this was with a drug that was safe for use in humans.

Üstelik bu, insanların kullanmasının güvenli olduğu bir ilaçla yapılmıştı.

Now, not long after that,

Bundan kısa süre sonra,

it was shown that Propranolol could destroy fear memories in humans as well,

Propranolol'un insanlarda da korku anılarını yok edebildiği görüldü

but critically, it only works if the memory is in edit mode.

ama önemli olan şu ki yalnızca bellek düzenleme modundaysa işe yarıyor.

Now, that study was with healthy human volunteers,

Bu çalışma sağlıklı insan gönüllülerle yapıldı

but it's important because it shows that the rat findings

ama önemli çünkü fare bulgularının

can be extended to humans and ultimately, to human patients.

insanlara, sonuç olarak da insan hastalara uyarlanabileceğini gösterdi.

And with humans,

Üstelik insanlarla

you can test whether destroying the non-declarative emotional memory

örtük duygusal belleği yok etmenin

does anything to the declarative event memory.

açık belleğe bir şey yapıp yapmadığını test edebiliriz.

And this is really interesting.

Bu çok ilginç.

Even though people who were given Propranolol

Bellek, düzenleme modundayken

while the memory was in edit mode

Propranolol verilen insanlar

were no longer afraid of that frightening trigger cue,

o korkutucu, tetikleyen işaretten artık korkmasalar bile

they could still describe the relationship

hâlâ işaret ve korkutucu sonuç arasındaki

between the cue and the frightening outcome.

ilişkiyi tarif edebiliyorlardı.

It was as if they knew they should be afraid,

Sanki korkmaları gerektiğini bilseler de

and yet they weren't.

yine de korkmuyorlardı.

This suggests that Propranolol can selectively target

Bu, Propranolol'un örtük duygusal belleği

the non-declarative emotional memory

seçerek hedefleyebildiğini

but leave the declarative event memory intact.

ama açık etkinlik belleğini dokunulmamış bırakabildiğini gösteriyor.

But critically, Propranolol can only have any effect on the memory

Fakat önemli olarak Propranolol, bellek yalnızca düzenleme modundaysa

if it's in edit mode.

herhangi bir etki gösterebiliyor.

So how do we make a memory unstable?

Peki anıyı nasıl değiştirilebilir yaparız?

How do we get it into edit mode?

Düzenleme moduna nasıl alırız?

Well, my own lab has done quite a lot of work on this.

Benim kendi laboratuvarım bu konuda çok fazla çalıştı.

We know that it depends on introducing some but not too much new information

Biliyoruz ki biraz ama çok fazla olmayan yeni bilginin,

to be incorporated into the memory.

eklenmesi için belleğe sağlanmasına dayanıyor.

We know about the different chemicals the brain uses

Bir anının güncellenip bir dosyanın düzenlenmesi gerektiğinde

to signal that a memory should be updated

beynin kullandığı farklı kimyasalları biliyoruz.

and the file edited.

Now, our work is mostly in rats,

İşimiz genelde farelerle

but other labs have found the same factors allow memories to be edited in humans,

ama diğer laboratuvarlar aynı etkenlerin insan anılarını değiştirebileceğini,

even maladaptive memories like those underlying PTSD.

hatta TSSB'nin temelinde yatanlar gibi uyumsuz anıların değişebileceğini buldu.

In fact, a number of labs in several different countries

Aslında birçok farklı ülkedeki bazı laboratuvarlar

have begun small-scale clinical trials of these memory-destroying treatments

TSSB'deki bu anıları yok eden tedaviler üzerine

for PTSD

küçük çaplı klinik denemelerine başladı

and have found really promising results.

ve oldukça umut verici sonuçlara ulaştılar.

Now, these studies need replication on a larger scale,

Bu çalışmaların daha büyük çapta tekrarlamaya ihtiyacı var

but they show the promise of these memory-destroying treatments

ama TSSB'deki anıları yok eden tedaviler için umut veriyorlar.

for PTSD.

Maybe trauma memories do not need to be the hell from which we cannot escape.

Belki de travma anılarının kaçamadığımız bir cehennem olmasına gerek yoktur.

Now, although this memory-destroying approach holds great promise,

Bu anı silme yaklaşımı büyük umut vadetse de

that's not to say that it's straightforward

kolay ya da tartışmasız olduğu anlamına gelmiyor.

or without controversy.

Is it ethical to destroy memories?

Anıları yok etmek ahlaki midir?

What about things like eyewitness testimony?

Görgü tanıklığı gibi şeyler ne olacak?

What if you can't give someone Propranolol

Ya aldığı diğer ilaçlarla çatıştığından

because it would interfere with other medicines that they're taking?

birisine Propranolol veremiyorsanız?

Well, with respect to ethics and eyewitness testimony,

Ahlak ve görgü tanıklığı konusunda

I would say the important point to remember

bence hatırlanması gereken önemli nokta

is the finding from that human study.

bahsettiğim insan çalışmasındaki bulgu.

Because Propranolol is only acting on the non-declarative emotional memory,

Propranolol yalnızca örtük duygusal bellekte çalıştığı için

it seems unlikely that it would affect eyewitness testimony,

açık belleğe dayalı olan görgü tanıklığını etkilemesi

which is based on declarative memory.

pek olası görünmüyor.

Essentially, what these memory-destroying treatments

Temelde bu anı yok eden tedavilerin amaçladığı şey

are aiming to do

is to reduce the emotional memory,

duygusal anıları azaltmak,

not get rid of the trauma memory altogether.

travma anılarından tamamen kurtulmak değil.

This should make the responses of those with PTSD

Tedavi, TSSB olanların tepkilerini, travma geçirip TSSB yaşamamış

more like those who have been through trauma

and not developed PTSD

insanlara benzetmeli,

than people who have never experienced trauma in the first place.

hiç travma yaşamamış insanlara değil.

I think that most people would find that more ethically acceptable

Bence çoğu insan, bir çeşit tertemiz zihin oluşturmayı amaçlayanlardansa

than a treatment that aimed to create some sort of spotless mind.

bu tedavi türünü ahlaki olarak daha kabul edilebilir bulur.

What about Propranolol?

Peki ya Propranolol?

You can't give Propranolol to everyone,

Herkese Propranolol veremezsiniz,

and not everyone wants to take drugs to treat mental health conditions.

herkes akıl sağlığı durumlarını tedavi etmek için ilaç almak istemeyebilir.

Well, here Tetris could be useful.

Bu durumda Tetris faydalı olabilir.

Yes, Tetris.

Evet, Tetris.

Working with clinical collaborators,

Klinik ortaklarla çalışarak

we've been looking at whether behavioral interventions

davranışa müdahalenin aynı zamanda

can also interfere with the reconsolidation of memories.

anıların yeniden güçlendirilmesiyle çatışıp çatışmadığına bakıyoruz.

Now, how would that work?

Bu nasıl işler?

Well, we know that it's basically impossible

Biliyoruz ki aynı anda iki iş yapmak temelde imkansız,

to do two tasks at the same time

if they both depend on the same brain region for processing.

eğer iki iş de işlenmek için aynı beyin bölgesine dayanıyorsa.

Think trying to sing along to the radio

Radyodaki şarkıya eşlik ederken bir yandan

while you're trying to compose an email.

e-posta yazmaya çalıştığınızı düşünün.

The processing for one interferes with the other.

Birinin işlenmesi diğeriyle çatışıyor.

Well, it's the same when you retrieve a memory,

Bu, bir anıyı hatırlarken de aynı,

especially in edit mode.

özellikle düzenleme modunda.

If we take a highly visual symptom like flashbacks in PTSD

TSSB'deki anımsamalar gibi fazlasıyla görsel belirtileri alıp

and get people to recall the memory in edit mode

insanlara anıyı düzenleme modundayken hatırlattırıp

and then get them to do a highly engaging visual task

onlara çok meşgul edici görsel bir görev verirsek,

like playing Tetris,

Tetris oynamak gibi,

it should be possible to introduce so much interfering information

o kadar çok müdahaleci bilgiyi

o anıya sağlamış oluruz ki

into that memory

that it essentially becomes meaningless.

anı temelde anlamsız hâle gelir.

That's the theory,

Teori bu

and it's supported by data from healthy human volunteers.

ve sağlıklı insan gönüllüler tarafından destekli.

Now, our volunteers watched highly unpleasant films --

Gönüllülerimiz fazlasıyla tatsız filmler izledi

so, think eye surgery, road traffic safety adverts,

mesela göz ameliyatı, karayolu trafiği güvenlik reklamları,

Scorsese's "The Big Shave."

Scorsese'nin "The Big Shave" filmi.

These trauma films produce something like flashbacks

Bu travma filmleri yaklaşık birkaç hafta sonra

in healthy volunteers for about a week after viewing them.

sağlıklı gönüllülerde izledikten sonra anımsama benzeri şeyler üretiyor.

We found that getting people to recall those memories,

Öğrendik ki insanlara bu anıları hatırlatmak,

the worst moments of those unpleasant films,

o tatsız filmlerin en kötü anlarını

and playing Tetris at the same time,

ve o sırada onlara Tetris oynatmak,

massively reduced the frequency of the flashbacks.

anımsama sıklıklarını devasa bir şekilde düşürdü.

And again: the memory had to be in edit mode for that to work.

Yineliyorum bunun çalışması için bellek, düzenleme modunda olmalıydı.

Now, my collaborators have since taken this to clinical populations.

O zamandan beri ortaklarım bunu klinik kitleye uyguluyor.

They've tested this in survivors of road traffic accidents

Bunu, trafik kazalarından sağ çıkanlarda

and mothers who've had emergency Caesarean sections,

ve acil sezaryen ameliyatı olan annelerde denediler,

both types of trauma that frequently lead to PTSD,

iki tip travma da çoğunlukla TSSB'ye yol açar

and they found really promising reductions in symptoms

ve iki klinik vakada da belirtilerde gerçekten umut vadeden

in both of those clinical cases.

düşüşler buldular.

So although there is still much to learn and procedures to optimize,

Yani hâlâ öğrenecek çok şey ve iyileştirilecek yöntemler olsa da

these memory-destroying treatments hold great promise

bu anı yok eden tedaviler,

TSSB gibi akıl sağlığı durumlarının tedavisi için büyük umut vadediyor.

for the treatment of mental health disorders

like PTSD.

Maybe trauma memories do not need to be a hell from which we cannot escape.

Belki de travma anıları kaçamadığımız bir cehennem olmak zorunda değildir.

I believe that this approach

İnanıyorum ki bu yaklaşım

should allow those who want to

bunu yapmak isteyenler için

to turn the page on chapters of their lives

hayatlarında yaşamamış olmayı diledikleri

that they would prefer to never have experienced,

bölümleri geçip sayfayı çevirmelerini mümkün kılacak

and so improve our mental health.

böylece akıl sağlığımızı geliştirecek.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)