Can we edit memories? | Amy Milton

Transcriber: Joseph Geni Reviewer: Camille Martínez

Translator: Kamaladin Zarei Reviewer: Leila Ataei

Memory is such an everyday thing that we almost take it for granted.

خاطره مثل یک چیز روزمره است که ما تقریبا بدون چون و چرا می‌پذیریم.

We all remember what we had for breakfast this morning

همه ما به یاد داریم که صبح امروز صبحانه چه خورده‌ایم

or what we did last weekend.

یا آخر هفته قبل چه کار کرده‌ایم.

It's only when memory starts to fail

تنها وقتی که خاطره شروع به از کار

that we appreciate just how amazing it is

افتادن می‌کند درک می‌کنیم که تا چه اندازه شگفت‌انگیز است

and how much we allow our past experiences to define us.

و چقدر اجازه می‌دهیم که تجربیات گذشته‌مان، ما را توصیف کند.

But memory is not always a good thing.

اما خاطره همیشه خوب نیست.

As the American poet and clergyman John Lancaster Spalding once said,

همانطور که شاعر و کشیش آمریکایی جان لنکاستر اسپالدینک زمانی گفت،

"As memory may be a paradise from which we cannot be driven,

«همانطور که خاطره ‌می‌تواند بهشتی باشد که نمی‌توان ازآن رانده شد،

it may also be a hell from which we cannot escape."

همچنین می‌تواند جهنمی باشد که نمی‌توانیم از آن فرار کنیم.»

Many of us experience chapters of our lives

بسیاری از ما فصل‌هایی از زندگی‌مان را تجربه کرده‌ایم

that we would prefer to never have happened.

که ترجیح می‌دهیم هرگز اتفاق نمی‌افتادند.

It is estimated that nearly 90 percent of us

تخمین زده می‌شود که نزدیک به ۹۰ درصد ما

will experience some sort of traumatic event during our lifetimes.

در طول زندگی‌مان نوعی از وقایع آسیب‌زننده را تجربه خواهیم کرد.

Many of us will suffer acutely following these events and then recover,

خیلی از ما عواقب این رویدادها را به زیرکی تحمل خواهیم کرد و سپس بهبود می‌یابیم،

maybe even become better people because of those experiences.

ممکن است حتی به خاطر این تجربیات تبدیل به انسان بهتری شویم.

But some events are so extreme that many --

اما بعضی وقایع چنان شدید هستند که بسیاری--

up to half of those who survive sexual violence, for example --

نیمی از افرادی که از خشونت جنسی جان سالم به‌در برده‌اند، به عنوان مثال--

will go on to develop post-traumatic stress disorder,

ادامه خواهند داد تا دچار اختلال پس از سانحه شوند،

or PTSD.

یا پی‌تی‌اس‌دی.

PTSD is a debilitating mental health condition

پی‌تی‌اس‌دی یک وضعیت ناتوانی سلامت روانی است

characterized by symptoms such as intense fear and anxiety

که با نشانه‌هایی مثل ترس شدید و اضطراب مشخص می‌شود

and flashbacks of the traumatic event.

و بازتاب واقعه آسیب‌زا هستند.

These symptoms have a huge impact on a person's quality of life

این نشانه‌ها تأثیرعظیمی بر کیفیت زندگی فرد دارند

and are often triggered by particular situations

و اغلب به وسیله موقعیت‌های خاصی تحریک می‌شوند

or cues in that person's environment.

یا نشانه‌هایی در پیرامون آن فرد.

The responses to those cues may have been adaptive when they were first learned --

پاسخ به این نشانه‌ها ممکن است قابل تطبیق باشد وقتی که آنها ابتدا آموخته شده باشند--

fear and diving for cover in a war zone, for example --

ترس و شیرجه برای پناه گرفتن در میدان نبرد، برای مثال--

but in PTSD,

اما در پی‌تی‌اس‌دی،

they continue to control behavior when it's no longer appropriate.

آنها به کنترل رفتار ادامه می‌دهند هنگامی که دیگر مناسب نیستند.

If a combat veteran returns home and is diving for cover

اگر یک سرباز جنگی به خانه بازگردد و موقع شنیدن صدای دنده معکوس ماشین

when he or she hears a car backfiring

برای پناه گرفتن شیرجه بزند

or can't leave their own home because of intense anxiety,

یا به خاطر اضطراب شدید نمی‌توانند خانه خود را ترک کند،

then the responses to those cues, those memories,

بنابراین پاسخ به این نشانه‌ها، این خاطرات،

have become what we would refer to as maladaptive.

تبدیل به چیزی شده‌ که به عنوان ناهنجاری از آن یاد می‌کنیم.

In this way, we can think of PTSD as being a disorder of maladaptive memory.

بدین ترتیب، می‌توان پی‌تی‌اس‌دی را به عنوان یک اختلال خاطره ناهنجار در نظر گرفت.

Now, I should stop myself here,

حالا، باید حرفم را همین جا قطع کنم،

because I'm talking about memory as if it's a single thing.

زیرا طوری درباره خاطره حرف می‌زنم که گویا یک چیز واحد است.

It isn't.

در حالی که اینگونه نیست

There are many different types of memory,

خاطره انواع بسیار متفاوتی دارد،

and these depend upon different circuits and regions within the brain.

و اینها بستگی به نواحی مختلف مغز دارند.

As you can see, there are two major distinctions in our types of memory.

همانطور که می‌بینید، دو فرق عمده در انوع خاطراتمان وجود دارد.

There are those memories that we're consciously aware of,

یک دسته خاطراتی هستند که ما بطور آگاهانه از آن مطلعیم،

where we know we know

از دانستنمان آگاهیم

and that we can pass on in words.

و می‌توان در قالب کلمات بیان کرد.

This would include memories for facts and events.

که می‌تواند خاطرات وقایع و اتفاقات شامل شوند.

Because we can declare these memories,

زیرا می‌توانیم این خاطرات را اظهار کنیم،

we refer to these as declarative memories.

و ما به اینها خاطرات اخباری می‌گوییم.

The other type of memory is non-declarative.

دسته دیگر خاطرات غیر اخباری هستند.

These are memories where we often don't have conscious access

اینها خاطراتی هستند که اغلب دسترسی آگاهانه نداریم

to the content of those memories

به محتوای این خاطرات

and that we can't pass on in words.

و نمی‌توانیم در قالب کلمات بیان کنیم.

The classic example of a non-declarative memory

نمونه برجسته خاطرات غیر اخباری

is the motor skill for riding a bike.

مهارت دوچرخه سواری است.

Now, this being Cambridge, the odds are that you can ride a bike.

حالا، اینجا کمبریج است، فرض براین است که می‌توانید دوچرخه‌سواری کنید.

You know what you're doing on two wheels.

شما می‌دانید که بر روی دو چرخ چه می‌کنید.

But if I asked you to write me a list of instructions

اما اگر از شما بخواهم که برایم لیست دستورالعمل‌ها را بنویسید

that would teach me how to ride a bike,

که به من نحوه دوچرخه‌سواری را آموزش دهد،

as my four-year-old son did when we bought him a bike

مثل وقتی که برای پسر چهار ساله‌ام دوچرخه خریدیم

for his last birthday,

برای جشن تولد قبلی‌اش،

you would really struggle to do that.

انجام دادنش برایتان دشوار خواهد بود.

How should you sit on the bike so you're balanced?

چگونه باید روی دوچرخه بنشینید تا تعادل‌تان حفظ شود؟

How fast do you need to pedal so you're stable?

با چه سرعتی باید رکاب بزنید تا ثابت باقی بمانید؟

If a gust of wind comes at you,

اگر ناگهان به سمت شما باد بوزد،

which muscles should you tense and by how much

کدام ماهیچه و چقدر باید منقبض شود

so that you don't get blown off?

تا نیفتید؟

I'll be staggered if you can give the answers to those questions.

شوکه خواهم شد اگر بتوانید این سوال‌ها را جواب دهید.

But if you can ride a bike, you do have the answers,

اما اگر بتوانید دوچرخه برانید، شما پاسخ‌ها را دارید،

you're just not consciously aware of them.

فقط بطور آگاهانه از آن مطلع نیستید.

Getting back to PTSD,

به پی‌تی‌اس‌دی برمی‌گردیم،

another type of non-declarative memory

نوع دیگری از خاطره غیراخباری

is emotional memory.

خاطره عاطفی است.

Now, this has a specific meaning in psychology

حالا، این معنی خاصی در روانشناسی دارد

and refers to our ability to learn about cues in our environment

و به توانایی ما برای آموختن نشانه‌های پیرامون‌مان اشاره دارد

and their emotional and motivational significance.

و اهمیت عاطفی و انگیزشی آنها.

What do I mean by that?

منظورم از این عبارت چیست؟

Well, think of a cue like the smell of baking bread,

خب، به نشانه‌ای مثل بوی نان داغ فکر کنید،

or a more abstract cue like a 20-pound note.

یا یک نشانه انتزاعی‌تر مثل یک اسکناس ۲۰ پوندی.

Because these cues have been pegged with good things in the past,

زیرا این نشانه‌ها با چیزهای خوبی در گذشته عجین شده‌‌اند،

we like them and we approach them.

دوستشان داریم و می‌خواهیم به آنها برسیم.

Other cues, like the buzzing of a wasp, elicit very negative emotions

نشانه‌های دیگر، مثل وزوز یک زنبور، عواطف بسیار منفی بروز می‌دهند

and quite dramatic avoidance behavior in some people.

و رفتار اجتنابی نمایشی در برخی از مردم.

Now, I hate wasps.

حالا، من از زنبورها متنفرم.

I can tell you that fact.

می‌توانم این واقعیت را بگویم.

But what I can't give you are the non-declarative emotional memories

اما چیزی که نمی‌توانم به شما بدهم خاطره‌های عاطفی غیراخباری است

for how I react when there's a wasp nearby.

برای چگونگی واکنش من وقتی یک زنبور نزدیکم است.

I can't give you the racing heart,

نمی‌توانم قلب تپنده را به شما بدهم،

the sweaty palms, that sense of rising panic.

کف دست‌های عرق کرده، احساس طغیان وحشت.

I can describe them to you,

می‌توانم آنها را برایتان شرح دهم،

but I can't give them to you.

اما نمی‌توانم آنها را به شما بدهم.

Now, importantly, from the perspective of PTSD,

حالا، بطور عمده، از منظر پی‌تی‌اس‌دی،

stress has very different effects on declarative and non-declarative memories

استرس اثرات بسیار متفاوتی روی خاطره‌های اخباری و غیراخباری دارد

and the brain circuits and regions supporting them.

و مناطق و حوزه‌های مغز از آنها حمایت می‌کنند.

Emotional memory is supported by a small almond-shaped structure

خاطرات عاطفی به وسیله یک ساختار کوچک بادام شکل حمایت می‌شوند

called the amygdala

که آمیگدالا نام دارد

and its connections.

و متعلقاتش.

Declarative memory, especially the what, where and when of event memory,

خاطره اخباری، مخصوصاً ماهیت و زمان و مکان وقوع خاطره،

is supported by a seahorse-shaped region of the brain

توسط یک منطقه مغز که شبیه اسب دریایی است حمایت می‌شود

called the hippocampus.

که هیپوکامپوس نام دارد.

The extreme levels of stress experienced during trauma

سطح شدیدی از استرس که در طی آسیب روحی تجربه می‌شود

have very different effects on these two structures.

اثرات بسیار متفاوتی روی این دو ساختار دارند.

As you can see, as you increase a person's level of stress

همانطور که می‌توانید ببینید، هر چه سطح استرس فردی را افزایش دهید

from not stressful to slightly stressful,

از سطح بدون استرس به سمت استرس کم،

the hippocampus,

هیپوکامپوس،

acting to support the event memory,

خاطره واقعه را پشتیبانی می‌کند،

increases in its activity

فعالیتش بیشتر می‌شود

and works better to support the storage of that declarative memory.

و برای حمایت از ذخیره‌سازی خاطره اخباری بهتر کار می‌کند.

But as you increase to moderately stressful, intensely stressful

اما همانطور که استرس را به آرامی افزایش می‌دهید، استرس شدید

and then extremely stressful, as would be found in trauma,

و سپس استرس خیلی شدید، در آسیب روحی نمایان می‌شود،

the hippocampus effectively shuts down.

هیپوکامپوس بطور موثر از کار می‌افتد.

This means that under the high levels of stress hormones

این بدین معناست که ترشح زیاد هورمون‌های استرس‌زا

that are experienced during trauma,

که در طول آسیب روحی تجربه می‌شود،

we are not storing the details,

ما جزئیات را ذخیره نمی‌کنیم،

the specific details of what, where and when.

جزئیات خاصی از ماهیت، مکان و زمان.

Now, while stress is doing that to the hippocampus,

حالا، وقتی استرس این کار را با هیپوکامپوس می‌کند،

look at what it does to the amygdala,

تماشا کنید که با آمیگدالا چه می‌کند،

that structure important for the emotional, non-declarative memory.

ساختاری که برای احساس، خاطره غیراخباری اهمیت دارد.

Its activity gets stronger and stronger.

عملکردش قوی‌تر و قوی‌تر می‌شود.

So what this leaves us with in PTSD

بنابراین آن چه در پی‌تی‌اس‌دی برایمان به جا می‌گذارد

is an overly strong emotional -- in this case fear -- memory

یک خاطره احساسی بسیار قوی -- در این مورد ترس-- است

that is not tied to a specific time or place,

که وابسته به زمان یا مکان خاصی نیست،

because the hippocampus is not storing what, where and when.

زیرا هیپوکامپوس ماهیت، مکان و زمان را ذخیره نمی‌کند.

In this way, these cues can control behavior

بدین ترتیب، این نشانه‌ها می‌توانند رفتار را کنترل کنند

when it's no longer appropriate,

زمانی که دیگر مناسب نیستند،

and that's how they become maladaptive.

و اینگونه است که آنها ناهنجار می‌شوند.

So if we know that PTSD is due to maladaptive memories,

پس اگر بدانیم که پی‌تی‌اس‌دی عارضه خاطرات ناهنجار است،

can we use that knowledge to improve treatment outcomes

آیا می‌توانیم از دانش برای اصلاح نتایج درمان بیماران

for patients with PTSD?

مبتلا به پی‌تی‌اس‌دی استفاده کنیم؟

A radical new approach being developed to treat post-traumatic stress disorder

یک رویکرد جدید ریشه‌ای برای درمان اختلال استرس پس از سانحه گسترش یافته

aims to destroy those maladaptive emotional memories

که قصد دارد این خاطرات ناهنجار عاطفی را از بین ببرد

that underlie the disorder.

که زمینه اختلال است.

This approach has only been considered a possibility

این رویکرد تنها به عنوان یک احتمال در نظر گرفته شده است

because of the profound changes in our understanding of memory

بدلیل تغییرات بنیادی در درک ما از خاطره

in recent years.

در سال‌های اخیر.

Traditionally, it was thought that making a memory

بطور سنتی، تصور می‌شد که خاطره سازی

was like writing in a notebook in pen:

مثل نوشتن با خودکار در یک دفتر است:

once the ink had dried, you couldn't change the information.

به محض اینکه جوهر خشک شود، شما نمی‌توانید اطلاعات را تغییر دهید.

It was thought that all those structural changes

تصور می‌شد که تمام آن تغییرات ساختاری

that happen in the brain to support the storage of memory

که برای حمایت از ذخیره خاطره در مغز اتفاق می‌افتد

were finished within about six hours,

پس از حدود ۶ ساعت تمام می‌شوند،

and after that, they were permanent.

و بعد از آن، دائمی می‌شوند.

This is known as the consolidation view.

این موضوع به عنوان دیدگاه تلفیقی شناخته می‌شود.

However, more recent research suggests that making a memory

هرچند، اکثر تحقیقات اخیر نشان می‌دهند که ساختن یک خاطره

is actually more like writing in a word processor.

در واقع بیشتر شبیه به نوشتن در یک پردازشگر کلمات است.

We initially make the memory and then we save it or store it.

ابتدا ما خاطره را می‌سازیم و سپس آن‌را ذخیره و انبار می‌کنیم.

But under the right conditions, we can edit that memory.

اما در شرایط درست، ما می‌توانیم خاطره را ویرایش کنیم.

This reconsolidation view suggests that those structural changes

این دیدگاه ادغام مجدد نشان می‌دهد که این تغییرات ساختاری

that happen in the brain to support memory

که برای حمایت از خاطره در ذهن اتفاق می‌افتد

can be undone,

می‌توانند ناتمام بمانند،

even for old memories.

حتی برای خاطرات قدیمی.

Now, this editing process isn't happening all the time.

حالا، این روند ویرایش همیشه رخ نمی‌دهد.

It only happens under very specific conditions

تنها در شرایط بسیار خاصی روی می‌دهد

of memory retrieval.

از بازیابی خاطره.

So let's consider memory retrieval as being recalling the memory

بیایید بازیابی خاطره را به عنوان یادآوری خاطره در نظر بگیریم

or, like, opening the file.

یا، مثل، باز کردن یک پرونده.

Quite often, we are simply retrieving the memory.

اغلب، به سادگی خاطره را بازیابی می‌کنیم.

We're opening the file as read-only.

پرونده را فقط برای خواندن باز می‌کنیم.

But under the right conditions,

اما در شرایط صحیح،

we can open that file in edit mode,

می‌توانیم پرونده را با هدف ویرایش بازکنیم،

and then we can change the information.

و سپس می‌توانیم اطلاعات را تغییر دهیم.

In theory, we could delete the content of that file,

در تئوری، ما می‌توانیم محتوای آن پرونده را حذف کنیم،

and when we press save,

و وقتی دکمه ذخیره را فشار می‌دهیم،

that is how the file -- the memory --

اینگونه است که پرونده-- خاطره--

persists.

باقی می‌ماند.

Not only does this reconsolidation view

نه تنها این دیدگاه ادغام مجدد

allow us to account for some of the quirks of memory,

به ما اجازه می‌دهد که علت برخی از تناقضات خاطره را ذکر کنیم،

like how we all sometimes misremember the past,

مانند اینکه چطورگاهی اوقات گذشته را فراموش می‌کنیم،

it also gives us a way to destroy those maladaptive fear memories

همچنین روشی برای نابودی این خاطرات ناهنجار ترسناک را به ما می‌دهند

that underlie PTSD.

که زمینه پی‌تی‌اس‌دی است.

All we would need would be two things:

تمام چیزی که نیاز داریم دو چیز است:

a way of making the memory unstable -- opening that file in edit mode --

راهی برای بی‌ثبات کردن خاطره -- باز کردن آن پرونده با هدف ویرایش --

and a way to delete the information.

و راهی برای حذف اطلاعات.

We've made the most progress

بیشتر راه را رفته‌ایم

with working out how to delete the information.

با کار کردن روی چگونگی حذف اطلاعات.

It was found fairly early on

و نسبتا زود مشخص شد

that a drug widely prescribed to control blood pressure in humans --

که دارویی برای کنترل فشار خون در انسان‌ها بطور گسترده‌ای تجویز می‌شود --

a beta-blocker called Propranolol --

دارویی برای مهار تپش قلب به نام پروپرانولول-

could be used to prevent the reconsolidation

می‌تواند برای ممانعت از ادغام مجدد استفاده شود

of fear memories in rats.

از خاطرات ترسناک در موش‌ها.

If Propranolol was given while the memory was in edit mode,

اگر پروپرانولول در حالیکه خاطره در حالت ویرایش است داده شود،

rats behaved as if they were no longer afraid of a frightening trigger cue.

موش‌ها طوری رفتار می‌کنند که گویی دیگر از محرک وحشت نمی‌ترسند.

It was as if they had never learned to be afraid of that cue.

انگار هیچوقت نیاموخته‌اند که از آن نشانه بترسند.

And this was with a drug that was safe for use in humans.

و این بخاطر دارویی است که برای انسان بی‌خطر است.

Now, not long after that,

حال، کمی بعد از آن،

it was shown that Propranolol could destroy fear memories in humans as well,

مشخص شد پروپرانولول می‌تواند خاطرات ترسناک را در انسان‌ها هم به خوبی از بین ببرد،

but critically, it only works if the memory is in edit mode.

اما شوربختانه، فقط در حالتی موثر است که خاطره در حالت ویرایش باشد.

Now, that study was with healthy human volunteers,

حالا، این مطالعه با داوطلبان سالم انجام شد،

but it's important because it shows that the rat findings

اما این مهم است زیرا نشان می‌دهد که یافته‌های آزمایش روی موش

can be extended to humans and ultimately, to human patients.

می‌تواند به انسان‌ها هم بسط داده شود و دست آخر، به بیماری‌های انسانی.

And with humans,

و با انسان‌ها،

you can test whether destroying the non-declarative emotional memory

می‌توانید هم نابودی خاطره احساسی غیراخباری را آزمایش کنید

does anything to the declarative event memory.

که هر کاری با خاطره واقعه اخباری می‌کند.

And this is really interesting.

و این واقعا جالب است.

Even though people who were given Propranolol

با اینکه انسان‌هایی که به آنها پروپرانولول داده شده بود

while the memory was in edit mode

وقتی که خاطره در حالت ویرایش بود

were no longer afraid of that frightening trigger cue,

دیگر از محرک ترس هراسی نداشتند،

they could still describe the relationship

آنها هنوز می‌توانستند توصیف کنند رابطه

between the cue and the frightening outcome.

بین نشانه و نتیجه ترسناک را.

It was as if they knew they should be afraid,

انگار می‌دانستند که باید بترسند،

and yet they weren't.

ولی نمی‌ترسیدند.

This suggests that Propranolol can selectively target

این نشان می‌دهد که پروپرانولول می‌تواند بصورت انتخابی هدف قرار دهد

the non-declarative emotional memory

خاطره عاطفی غیراخباری را.

but leave the declarative event memory intact.

اما خاطره رویداد اخباری را دست نخورده باقی بگذارند.

But critically, Propranolol can only have any effect on the memory

اما شوربختانه، پروپرانولول همینطور می‌تواند هر اثری روی خاطره بگذارد

if it's in edit mode.

اگر در حالت ویرایش باشد.

So how do we make a memory unstable?

خب چطور می‌توان یک خاطره را بی‌ثبات ساخت؟

How do we get it into edit mode?

چطور می‌توانیم آن را به حالت ویرایش ببریم؟

Well, my own lab has done quite a lot of work on this.

خب، آزمایشگاه من روی این قضیه خیلی کار کرده است.

We know that it depends on introducing some but not too much new information

ما می‌دانیم که این مقوله به معرفی اطلاعات جدید نه چندان زیادی بستگی دارد

to be incorporated into the memory.

که با خاطره عجین شده‌اند.

We know about the different chemicals the brain uses

مواد شیمیایی مختلفی که مغز استفاده می‌کند را می‌شناسیم

to signal that a memory should be updated

تا علامت دهد که خاطره باید به‌روز شود

and the file edited.

و پرونده ویرایش شده است.

Now, our work is mostly in rats,

حالا، کار ما بیشتر با موش‌هاست،

but other labs have found the same factors allow memories to be edited in humans,

اما سایر آزمایشگاه‌ها دریافتند همان عوامل درانسان‌ خاطرات را قابل ویرایش می‌کنند،

even maladaptive memories like those underlying PTSD.

حتی خاطرات ناهنجار مثل آنهایی که زمینه پی‌تی‌اس‌دی هستند.

In fact, a number of labs in several different countries

در حقیقت، تعدادی از آزمایشگاه‌ها در چندین کشور مختلف

have begun small-scale clinical trials of these memory-destroying treatments

در مقیاس کم آزمایشات بالینی درمان‌های نابودکننده خاطره را شروع کرده‌اند

for PTSD

برای پی‌تی‌اس‌دی

and have found really promising results.

و به نتایج واقعا نوید بخشی دست یافته‌اند.

Now, these studies need replication on a larger scale,

حالا، این مطالعات باید در مقایس بزرگتری انجام شوند،

but they show the promise of these memory-destroying treatments

اما آنها درمان‌های نابودکننده خاطره را نوید می‌دهند

for PTSD.

برای پی‌تی‌اس‌دی.

Maybe trauma memories do not need to be the hell from which we cannot escape.

شاید نیاز نیست که خاطرات آسیب‌زا جهنمی باشند که نتوان از آن گریخت.

Now, although this memory-destroying approach holds great promise,

حالا، هرچند این رویکرد نابودسازی خاطره بسیار امیدوارکننده است،

that's not to say that it's straightforward

اما بدین معنی نیست که آسان است

or without controversy.

یا بدون ستیزه است.

Is it ethical to destroy memories?

آیا اخلاقی است که خاطرات را نابود کنیم؟

What about things like eyewitness testimony?

چیزهایی مثل شهادت شاهد عینی چه می‌شوند؟

What if you can't give someone Propranolol

اگر نتوانیم به کسی پروپرانولول بدهیم چه

because it would interfere with other medicines that they're taking?

چون با بقیه داروهایی که آنها استفاده می‌کنند تداخل دارد؟

Well, with respect to ethics and eyewitness testimony,

خب، ضمن احترام به اخلاقیات و شهادت شاهد عینی،

I would say the important point to remember

مایلم نکته مهمی برای یادآوری بگویم

is the finding from that human study.

که یافته مطالعات انسانی است.

Because Propranolol is only acting on the non-declarative emotional memory,

چون پروپرانولول تنها روی خاطرات عاطفی غیراخباری تاثیر دارد،

it seems unlikely that it would affect eyewitness testimony,

به نظر بعید است که روی شهادت شاهد عینی اثر بگذارد،

which is based on declarative memory.

که بر اساس خاطره اخباری است.

Essentially, what these memory-destroying treatments

در اصل، آنچه که این درمان‌های نابودکننده خاطره

are aiming to do

قصد دارند انجام دهند

is to reduce the emotional memory,

این است که خاطرات عاطفی را کاهش دهند،

not get rid of the trauma memory altogether.

نه اینکه کلا از دست این خاطرات آسیب‌زا خلاص شوند.

This should make the responses of those with PTSD

این باید پاسخ مبتلایان به پی‌تی‌اس‌دی را بدهد

more like those who have been through trauma

بیشتر مانند آنهایی که آسیب روحی دیده‌اند

and not developed PTSD

و نه پی‌تی‌اس‌دی پیشرفته

than people who have never experienced trauma in the first place.

نسبت به افرادی که هرگز آسیب روحی را حتی یکبار هم تجربه نکرده‌اند.

I think that most people would find that more ethically acceptable

فکر می‌کنیم اغلب مردم آنرا از نظر اخلاقی قابل قبول بدانند

than a treatment that aimed to create some sort of spotless mind.

تا رفتاری که قصد دارد اذهان بی‌عیبی را خلق کند.

What about Propranolol?

پروپرانولول چه می‌شود؟

You can't give Propranolol to everyone,

نمی‌توانید پروپرانولول را به‌هر کسی بدهید،

and not everyone wants to take drugs to treat mental health conditions.

نه به کسی که می‌خواهد برای درمان شرایط روانی دارو مصرف کند.

Well, here Tetris could be useful.

خب، اینجا تتریس می‌تواند مفید باشد.

Yes, Tetris.

بله، تتریس.

Working with clinical collaborators,

کار کردن با همکاران بالینی،

we've been looking at whether behavioral interventions

ما داشتیم تحقیق می‌کردیم که آیا مداخلات رفتاری

can also interfere with the reconsolidation of memories.

می‌توانند با ادغام مجدد خاطرات نیز تداخل داشته باشند.

Now, how would that work?

حالا، چطور عمل می‌کند؟

Well, we know that it's basically impossible

خب، می‌دانیم که که از اساس غیرممکن است

to do two tasks at the same time

که دو کار را در یک زمان انجام داد

if they both depend on the same brain region for processing.

اگر هر دو برای پردازش به یک ناحیه از مغز وابسته باشند.

Think trying to sing along to the radio

تصور کنید سعی دارید همزمان با رادیو آواز بخوانید

while you're trying to compose an email.

در حالیکه دارید یک ایمیل می‌نویسید.

The processing for one interferes with the other.

روند یکی با دیگری تداخل دارد.

Well, it's the same when you retrieve a memory,

خب، مثل بازیابی یک خاطره‌ است،

especially in edit mode.

مخصوصا در حالت ویرایش.

If we take a highly visual symptom like flashbacks in PTSD

اگر ما یک نشانه بصری قوی دریافت کنیم مثل بازتاب در پی‌تی‌اس‌دی

and get people to recall the memory in edit mode

و از مردم بخواهیم که یک خاطره را در حالت ویرایش به یاد بیاورند

and then get them to do a highly engaging visual task

و سپس از آنها بخواهیم که یک کار بصری بسیار جذاب را انجام دهند

like playing Tetris,

مثل بازی تتریس،

it should be possible to introduce so much interfering information

ممکن است اطلاعات تداخلی بسیاری را شناسایی کنیم

into that memory

در آن خاطره

that it essentially becomes meaningless.

که ذاتاً بی معنی می‌شود.

That's the theory,

این یک نظریه است.

and it's supported by data from healthy human volunteers.

و پشتوانه آن اطلاعات داوطلبان سالم است.

Now, our volunteers watched highly unpleasant films --

حالا، داوطلبان ما فیلم‌های بسیار ناگواری را مشاهده کردند--

so, think eye surgery, road traffic safety adverts,

مثل جراحی چشم، آگهی‌های ایمنی ترافیک جاده‌ای

Scorsese's "The Big Shave."

فیلم «ریش‌تراشی بزرگ» اسکورسیزی.

These trauma films produce something like flashbacks

این فیلم‌های آسیب‌زا چیزی شبیه بازتاب را تولید می‌کنند

in healthy volunteers for about a week after viewing them.

در مورد داوطلبان سالم حدود یک هفته بعد از تماشای آنها.

We found that getting people to recall those memories,

دریافتیم که وادار کردن مردم به یادآوری آن خاطرات،

the worst moments of those unpleasant films,

بدترین لحظات آن فیلم‌های ناخوشایند،

and playing Tetris at the same time,

و بازی تتریس در همان زمان،

massively reduced the frequency of the flashbacks.

تکرار بازتاب‌ها را بطور چشمگیری کاهش می‌دهد.

And again: the memory had to be in edit mode for that to work.

و تکرار می‌کنم: برای این کار خاطره باید در حالت ویرایش باشد.

Now, my collaborators have since taken this to clinical populations.

حالا، همکاران من این موضوع را به جمعیت بالینی برده‌اند.

They've tested this in survivors of road traffic accidents

و آن را روی بازماندگان حوادث جاده‌ای آزمایش کرده‌اند

and mothers who've had emergency Caesarean sections,

و مادرانی که عمل اورژانسی سزارین داشته‌اند،

both types of trauma that frequently lead to PTSD,

هر دو نوع این آسیب‌هایی که بارها به پی‌تی‌اس‌دی منجر شده‌اند،

and they found really promising reductions in symptoms

و آنها کاهش امیدوارکننده علائم را نشان دادند

in both of those clinical cases.

در هر دو نوع موارد بالینی.

So although there is still much to learn and procedures to optimize,

پس اگرچه هنوز چیزهای زیادی برای آموختن و روش‌های زیادی برای بهتر شدن وجود دارد،

these memory-destroying treatments hold great promise

امید بسیاری به این درمان‌های نابودکننده خاطره هست

for the treatment of mental health disorders

برای درمان اختلالات سلامت روان

like PTSD.

مثل پی‌تی‌اس‌دی.

Maybe trauma memories do not need to be a hell from which we cannot escape.

شاید نیاز نیست که خاطرات آسیب‌زا جهنمی باشند که نتوان از آن گریخت.

I believe that this approach

ایمان دارم که این رویکرد

should allow those who want to

باید اجازه دهد که آنهایی که می‌خواهند

to turn the page on chapters of their lives

زندگی خود را تغییر دهند

that they would prefer to never have experienced,

وترجیح می‌دهند که هرگزآن را تجربه نمی‌کردند،

and so improve our mental health.

و بدین ترتیب سلامت روان‌مان را بهبود می‌بخشیم.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویش)