Dan Berkenstock: The world is one big dataset. Now, how to photograph it ...

Dan Berkenstock: Dünya koca bir veri öbeği. Peki bunun fotoğrafını nasıl çekeceğiz?

Çeviri: Eren Gokce Gözden geçirme: Barış Bozlaker

Five years ago, I was a Ph.D. student

Beş yıl önce, bir doktora öğrencisi olarak

living two lives.

iki hayatım vardı.

In one, I used NASA supercomputers

Birinde, gelecek nesil uzay araçlarını tasarlamak için

to design next-generation spacecraft,

NASA süper bilgisayarlarını kullandım,

and in the other I was a data scientist

diğerinde hassas nükleer teknolojilerle ilgili

looking for potential smugglers

potansiyel kaçakçıları arayan

of sensitive nuclear technologies.

bir veri bilimciydim.

As a data scientist, I did a lot of analyses,

Veri bilimcisi olarak, bir sürü analiz yaptım,

mostly of facilities,

genellikle tesislerle ilgili,

industrial facilities around the world.

dünyanın dört bir yanındaki sanayi tesisleri.

And I was always looking for a better canvas

Ve her zaman bunların hepsini birbirine bağlayacak

to tie these all together.

daha iyi bir tuval arıyordum.

And one day, I was thinking about how

Bir gün, bütün verilerin nasıl

all data has a location,

bir lokasyona sahip olduklarını düşünüyordum

and I realized that the answer

ve cevapla karşı karşıya

had been staring me in the face.

olduğumu anladım.

Although I was a satellite engineer,

Uydu mühendisi olsam da,

I hadn't thought about using satellite imagery

çalışmamda uydu görüntülerini kullanmak

in my work.

aklıma gelmemişti.

Now, like most of us, I'd been online,

Çoğunuz gibi ben de internete girip

I'd see my house, so I thought,

evime bakmıştım ve düşündüm ki

I'll hop in there and I'll start looking up

oraya girip, bu tesislerin bir kısmına da

some of these facilities.

bakabilirim.

And what I found really surprised me.

Ve bulduklarım beni gerçekten şaşırttı.

The pictures that I was finding

Bulduğum resimler

were years out of date,

yıllar öncesine aitti

and because of that,

ve bu yüzden,

it had relatively little relevance

bugün yaptığım işle

to the work that I was doing today.

hemen hemen çok az bir ilgisi vardı.

But I was intrigued.

Fakat bu konu ilgimi çekmişti.

I mean, satellite imagery is pretty amazing stuff.

Demek istediğim, uydu görüntüleme oldukça inanılmaz bir şey.

There are millions and millions of sensors

Bugün bizi çevreleyen

surrounding us today,

milyonlarca ve milyonlarca sensör var,

but there's still so much we don't know on a daily basis.

ancak yine de günlük bazda bilmediğimiz pek çok şey var.

How much oil is stored in all of China?

Çin'in tamamında ne kadar petrol depolanıyor?

How much corn is being produced?

Ne kadar mısır üretiliyor?

How many ships are in all of our world's ports?

Tüm dünyanın limanlarında kaç tane gemi var?

Now, in theory, all of these questions

Şimdi teoride bütün bu sorular

could be answered by imagery,

görüntüler sayesinde cevaplanabilir,

but not if it's old.

ama tabii eski değillerse.

And if this data was so valuable,

Ve eğer bu veri çok değerliyse,

then how come I couldn't get my hands

o zaman nasıl oluyor da daha güncel resimlere

on more recent pictures?

ulaşamıyorum?

So the story begins over 50 years ago

Hikâye 50 küsur yıl önce,

with the launch of the first generation

ABD hükümeti foto keşif uydularının

of U.S. government photo reconnaissance satellites.

ilk jenerasyonunun ortaya çıkmasıyla başlıyor.

And today, there's a handful

Ve bugün, bu ilk

of the great, great grandchildren

Soğuk Savaş makinalarının büyük, büyük torunlarından

of these early Cold War machines

yalnızca birkaç tane var

which are now operated by private companies

ve artık özel sektör şirketleri tarafından işletiliyorlar

and from which the vast majority of satellite imagery

ve bizlerin günlük bazda gördüğü

that you and I see on a daily basis comes.

uydu görüntülerinin büyük bir çoğunluğu bunlardan geliyor.

During this period, launching things into space,

Bu dönemde, bir şeyi uzaya fırlatmanın,

just the rocket to get the satellite up there,

uyduyu yukarı çıkarmak için kullanılan bir roketin bile,

has cost hundreds of millions of dollars each,

maliyeti yüz milyonlarca dolar oluyor

and that's created tremendous pressure

ve bu da bunları pek sık fırlatmamak için

to launch things infrequently

ve fırlattığın zaman da içine

and to make sure that when you do,

mümkün olduğu kadar çok işlevselliği

you cram as much functionality in there as possible.

sıkıştırmak için büyük bir baskı yaratıyor.

All of this has only made satellites

Bütün bunlar, uyduların sadece

bigger and bigger and bigger

daha büyük, daha büyük, daha da büyük

and more expensive,

ve daha pahalı olmasını sağladı,

now nearly a billion, with a b, dollars per copy.

şu anda bir tanesi yaklaşık bir milyar, evet milyar, dolar ediyor.

Because they are so expensive,

Çok pahalı oldukları için

there aren't very many of them.

sayıları fazla değil.

Because there aren't very many of them,

Fazla sayıda olmadıkları için de,

the pictures that we see on a daily basis

günlük bazda gördüğümüz resimler

tend to be old.

çoğunlukla eski oluyor.

I think a lot of people actually understand this anecdotally,

Birçok insanın aslında bunu anlatılanlarla anladığını düşünüyorum,

but in order to visualize just how sparsely

ama dünyamızın ne kadar seyrek

our planet is collected,

fotoğraflandığını gözümüzde canlandırmak için,

some friends and I put together a dataset

arkadaşlarımla beraber 2000 ile 2010 arasında

of the 30 million pictures that have been gathered

bu uydularla toplanan 30 milyon resmin

by these satellites between 2000 and 2010.

veri setini oluşturduk.

As you can see in blue, huge areas of our world

Mavilere bakarsanız, dünyamızın büyük bir kısmına

are barely seen, less than once a year,

hemen hemen hiç bakılmıyor, yılda bir kezden daha az

and even the areas that are seen most frequently,

ve en sık bakılan alanlara bile,

those in red, are seen at best once a quarter.

kırmızı olanlar, en iyi ihtimalle çeyrek yılda bir bakılıyor.

Now as aerospace engineering grad students,

Evet, havacılık mühendisliği doktora öğrencileri olarak,

this chart cried out to us as a challenge.

bu grafik bize bunun üstesinden gelmemiz için yakarıyordu.

Why do these things have to be so expensive?

Bu nesneler neden bu kadar pahalı olmak zorunda?

Does a single satellite really have to cost

Bir tek uydunun maliyetinin gerçekten

the equivalent of three 747 jumbo jets?

üç tane 747 jumbo jet kadar mı olması gerekiyor?

Wasn't there a way to build a smaller,

Daha güncel görüntüleme sağlayacak,

simpler, new satellite design that could enable

daha küçük, daha basit yeni bir uydu tasarımı yapmanın

more timely imaging?

bir yolu yok mu?

I realize that it does sound a little bit crazy

Gidip uydu tasarlamaya başlamamızın

that we were going to go out and just

kulağa gerçekten biraz çılgınca

begin designing satellites,

geldiğini biliyorum,

but fortunately we had help.

ama neyse ki yardım aldık.

In the late 1990s, a couple of professors

1990'ların sonlarında, birkaç profesör

proposed a concept for radically reducing the price

uzaya bir şeyler fırlatmanın

of putting things in space.

fiyatını radikal olarak düşürmek için bir konsept önerdiler.

This was hitchhiking small satellites

Bu, büyük uyduların yanında

alongside much larger satellites.

daha küçük uyduların yollanmasıydı.

This dropped the cost of putting objects up there

Bu, nesneleri yukarıya göndermenin maliyetini

by over a factor of 100,

iki sıfır atacak kadar düşürdü

and suddenly we could afford to experiment,

ve birdenbire deney yapmaya,

to take a little bit of risk,

biraz risk almaya

and to realize a lot of innovation.

ve birçok yeniliği gerçekleştirmeye gücümüz yetiyordu.

And a new generation of engineers and scientists,

Ve çoğu üniversitelerden yeni jenerasyon mühendis

mostly out of universities,

ve bilim adamları,

began launching these very small,

Küp Uydu adı verilen, bu çok küçük,

breadbox-sized satellites called CubeSats.

ekmek kutusu büyüklüğündeki uyduları fırlatmaya başladılar.

And these were built with electronics obtained

Ve bunlar uydu firması yerine elektronik marketten

from RadioShack instead of Lockheed Martin.

alınan elektroniklerle yapıldı.

Now it was using the lessons learned from these early missions

İşte ben ve arkadaşlarım, kendi uydu tasarımımızın taslaklarını

that my friends and I began a series of sketches

çizmeye, bu ilk misyonlardan

of our own satellite design.

öğrenilen dersleri kullanarak başladık.

And I can't remember a specific day

Ve gerçekten de gidip bunları yapmak üzere,

where we made a conscious decision

bilinçli bir karar verdiğimiz günü

that we were actually going to go out and build these things,

tam olarak hatırlamıyorum,

but once we got that idea in our minds

ancak

of the world as a dataset,

dünyanın bir veri öbeği olması,

of being able to capture millions of data points

küresel ekonomiyi günlük olarak gösterecek

on a daily basis describing the global economy,

milyonlarca veri noktasının elde edilebilmesi,

of being able to unearth billions of connections

aralarındaki daha önce hiç bulunmamış milyarlarca bağlantının

between them that had never before been found,

ortaya çıkarılabilmesi fikri bir kez aklımıza girince,

it just seemed boring

başka bir şey üzerinde çalışmak

to go work on anything else.

çok sıkıcı göründü.

And so we moved into a cramped,

Böylece Palo Alto'da sıkışık,

windowless office in Palo Alto,

penceresiz bir ofise taşındık

and began working to take our design

ve tasarımımızı çizim tahtasından laboratuvara

from the drawing board into the lab.

taşımak üzere çalışmaya başladık.

The first major question we had to tackle

Ele aldığımız ilk önemli konu, bu şeyleri

was just how big to build this thing.

ne büyüklükte yapmamız gerektiğiydi.

In space, size drives cost,

Uzayda, boyut maliyeti etkiler

and we had worked with these very small,

ve okulda bu çok küçük,

breadbox-sized satellites in school,

ekmek kutusu büyüklüğünde olanlarla çalıştık

but as we began to better understand the laws of physics,

ancak fizik kurallarını daha iyi anlamaya başladığımızda,

we found that the quality of pictures

bu uyduların çekebildiği fotoğrafların kalitesinin

those satellites could take was very limited,

çok kısıtlı olduğunu anladık.

because the laws of physics dictate

Çünkü fizik kurallarına göre,

that the best picture you can take through a telescope

bir teleskopla çekilebilecek en iyi resim

is a function of the diameter of that telescope,

o teleskobun çapıyla ilgilidir

and these satellites had a very small,

ve bu uyduların çok küçük,

very constrained volume.

çok kısıtlı hacmi vardı.

And we found that the best picture we would

Ve çekebileceğimiz en iyi resmin,

have been able to get looked something like this.

bunun gibi bir şey olacağını anladık.

Although this was the low-cost option,

Bu, düşük maliyetli seçenek olsa da,

quite frankly it was just too blurry

açıkçası uydu görüntülerini değerli kılan

to see the things that make satellite imagery valuable.

şeyleri görmek için çok bulanıktı.

So about three or four weeks later,

Yaklaşık üç ya da dört hafta sonra,

we met a group of engineers randomly

ilk özel görüntüleme uydusunu geliştiren

who had worked on the first

bir grup mühendisle

private imaging satellite ever developed,

tesadüfen tanıştık

and they told us that back in the 1970s,

ve bize 1970'lerde

the U.S. government had found a powerful

ABD hükümetinin güçlü bir

optimal tradeoff --

optimum çözümü bulduğunu anlattılar.

that in taking pictures at right about one meter resolution,

Buna göre, resimleri yaklaşık bir metre çözünürlükte çekerek,

being able to see objects one meter in size,

nesneleri bir metre büyüklükte görerek,

they had found that they could not just get very high-quality images,

sadece çok yüksek kaliteli görüntü almakla kalmayıp,

but get a lot of them at an affordable price.

bunun yanında ucuz maliyetle, çok miktarda alabildiklerini de bulmuşlardı.

From our own computer simulations,

Kendi bilgisayar simülasyonlarımızdan,

we quickly found that one meter really was

bir metrenin gerçekten de asgari yeterlilikteki ürün

the minimum viable product

olduğunu hemen bulduk,

to be able to see the drivers of our global economy,

küresel ekonomimizin rotasını görebilmek için,

for the first time, being able to count

ilk kez günlük bazda dünyamızda

the ships and cars and shipping containers and trucks

hareket eden gemileri, arabaları, nakliye konteynerlerini

that move around our world on a daily basis,

ve kamyonları sayabilmek için,

while conveniently still not being able to see individuals.

bunun yanında insanları hâlâ göremiyor olmamız da cabasıydı.

We had found our compromise.

Uygun olanı bulmuştuk.

We would have to build something larger

Orijinal ekmek kutusundan

than the original breadbox,

daha büyük birşeyler yapmamız gerekiyordu,

now more like a mini-fridge,

daha çok mini buzdolabı gibi bir şey,

but we still wouldn't have to build a pickup truck.

ama yine de bir kamyonet kadar büyük yapmayacaktık.

So now we had our constraint.

Artık kısıtımız belliydi.

The laws of physics dictated

Fizik kuralları, yapabileceğimiz teleskobun

the absolute minimum-sized telescope that we could build.

asgari büyüklüklüğünü tamı tamına bize söylüyordu.

What came next was making the rest of the satellite

Sıradaki şey ise, uydunun kalanını

as small and as simple as possible,

mümkün olan en küçük ve en basit şekilde yapmaktı,

basically a flying telescope with four walls

kabaca dört duvarlı uçan bir teleskop

and a set of electronics smaller than a phone book

ile 100 vatlık bir ampulden daha az güç kullanan,

that used less power than a 100 watt lightbulb.

telefon rehberinden daha küçük bir elektronik seti.

The big challenge became actually taking

Yaşadığımız asıl zorluk, gerçekte bu teleskoptan

the pictures through that telescope.

resim çekerken oldu.

Traditional imaging satellites use a line scanner,

Geleneksel görüntüleme uyduları çizgi tarayıcı kullanır,

similar to a Xerox machine,

Xerox makinesine benzer

and as they traverse the Earth, they take pictures,

ve dünyanın etrafında gezinirken resim çekerler,

scanning row by row by row

bütün imajı ortaya çıkarmak için

to build the complete image.

satır satır tarayarak.

Now people use these because they get a lot of light,

İnsanların bunları kullanmalarının nedeni çok fazla ışık almaları,

which means less of the noise you see

bu da düşük fiyatlı bir mobil telefondaki görüntüden

in a low-cost cell phone image.

daha az parazit olduğu anlamına geliyor.

The problem with them is they require

Bunların sorunu, çok komplike bir

very sophisticated pointing.

sabitleme gerektirmesidir.

You have to stay focused on a 50-centimeter target

600 milden fazla uzaklıktan

from over 600 miles away

50 santimetrelik bir hedefe odaklı kalmak zorundasınız,

while moving at more than seven kilometers a second,

saniyede yedi kilometreden daha fazla hızla hareket ederken,

which requires an awesome degree of complexity.

bu da çok müthiş bir karmaşıklık seviyesi gerektirir.

So instead, we turned to a new generation of video sensors,

Bu yüzden onun yerine, yeni jenerasyon video sensörlerine baktık,

originally created for use in night vision goggles.

ilk başta gece görüş gözlüklerinde kullanılmak üzere yapılmışlardı.

Instead of taking a single, high quality image,

Tek bir yüksek kaliteli görüntü almak yerine,

we could take a videostream

tek tek daha parazitli karelerin

of individually noisier frames,

video akışını alabiliyorduk,

but then we could recombine

ama sonra bütün o kareleri

all of those frames together

biraraya toplayıp

into very high-quality images

çok kaliteli görüntülere çevirebiliyorduk,

using sophisticated pixel processing techniques

burada, yerde, sofistike piksel işleme

here on the ground,

tekniklerini kullanarak

at a cost of one one hundredth a traditional system.

ve geleneksel sistemin yüzde biri maliyetine.

And we applied this technique

Ve bu tekniği uydudaki

to many of the other systems on the satellite as well,

pek çok diğer sisteme de uyguladık

and day by day, our design evolved

ve günden güne tasarımımız

from CAD to prototypes

CAD (Bilgisayar destekli tasarım)'den prototiplere,

to production units.

oradan imal edilen ürünlere doğru gelişti.

A few short weeks ago,

Birkaç hafta önce,

we packed up SkySat 1,

SkySat 1'i tamamladık,

put our signatures on it,

üzerine imzamızı attık

and waved goodbye for the last time on Earth.

ve dünyadan son bir kez güle güle diye el salladık.

Today, it's sitting in its final launch configuration

Bugün, nihai fırlatma konfigürasyonuyla duruyor,

ready to blast off in a few short weeks.

birkaç hafta içinde fırlatılmaya hazır.

And soon, we'll turn our attention to launching

Ve yakında, dikkatimizi bu uydulardan

a constellation of 24 or more of these satellites

24 veya daha fazlasını içeren bir seriyi fırlatmaya

and beginning to build the scalable analytics

ve toplayacağımız petabaytlarca verinin

that will allow us to unearth the insights

içyüzünü ortaya çıkarmamızı sağlayacak

in the petabytes of data we will collect.

ölçeklenebilir çözümlemeler yaratmaya yönelteceğiz.

So why do all of this? Why build these satellites?

Peki bütün bunları neden yapıyoruz? Niye bu uyduları geliştiriyoruz?

Well, it turns out imaging satellites

Öyle ki, görüntüleyici uyduların

have a unique ability to provide global transparency,

küresel şeffaflık sağlamak gibi eşsiz bir yetenekleri var,

and providing that transparency on a timely basis

ki güncel bazda şeffaflık da

is simply an idea whose time has come.

sadece zamanı gelmiş bir fikirdir.

We see ourselves as pioneers of a new frontier,

Kendimizi yeni sınırların öncüleri olarak

and beyond economic data,

ekonomik verinin ötesinde,

unlocking the human story, moment by moment.

insanlığın hikâyesini anbean çözenler olarak görüyoruz.

For a data scientist

Bir veri bilimcisi için,

that just happened to go to space camp as a kid,

uzay kampına giden bir çocuk gibi olmaya benziyor,

it just doesn't get much better than that.

bundan daha iyisi olamaz.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)