How loss helped one artist find beauty in imperfection | Alyssa Monks

Çeviri: Estel Anahmias Gözden geçirme: Ramazan Şen

I'm a painter.

Ressamım.

I make large-scale figurative paintings,

Çok büyük, detaylı resimler yapıyorum,

which means I paint people

yani insanları

like this.

böyle çiziyorum.

But I'm here tonight to tell you about something personal

Bu akşam size neden işimin ve

that changed my work and my perspective.

perspektifimin değiştiğini anlatacağım.

It's something we all go through,

Hepimiz değişim geçiriyoruz

and my hope is that my experience may be helpful to somebody.

ve tecrübemin birilerine yardım edebileceğini düşünüyorum.

To give you some background on me, I grew up the youngest of eight.

Kendimi biraz tanıtayım. Sekiz kardeşin en küçüğüyüm.

Yes, eight kids in my family.

Evet, ailede sekiz kardeşiz.

I have six older brothers and a sister.

Altı ağabeyim ve bir kız kardeşim var.

To give you a sense of what that's like,

Ailece tatile otobüsle gidebiliyorduk desem,

nasıl bir şey olduğunu anlarsınız

when my family went on vacation,

we had a bus.

herhâlde.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

My supermom would drive us all over town

Süper annem hepimizi çeşit çeşit okul sonrası

to our various after-school activities --

aktivitelere götürürdü.

not in the bus.

Otobüsle değil.

We had a regular car, too.

Normal bir arabamız da vardı.

She would take me to art classes,

Beni sanat derslerine götürürdü

and not just one or two.

ve bir ya da iki taneye değil.

She took me to every available art class from when I was eight to 16,

8 yaşımdan 16 yaşına kadar, beni bütün sanat derslerine götürdü.

because that's all I wanted to do.

Tek yapmak istediğim buydu.

She even took a class with me in New York City.

New York'ta benimle derse bile geldi.

Sekiz tanenin en küçüğü olarak birkaç hayatta kalma becerisi edindim.

Now, being the youngest of eight, I learned a few survival skills.

Rule number one:

1. kural:

don't let your big brother see you do anything stupid.

Ağabeyin aptallığını yakalamasın.

So I learned to be quiet and neat

Böylece sessiz ve düzenli olmayı,

and careful to follow the rules and stay in line.

kurallara uymayı öğrendim.

But painting was where I made the rules.

Ama sanatımda kuralları ben koyuyordum.

That was my private world.

Bu benim özel dünyamdı.

By 14, I knew I really wanted to be an artist.

14 yaşımdayken sanatçı olmak istediğimden emindim.

My big plan was to be a waitress to support my painting.

Para kazanmak için de garsonluk yapacaktım.

So I continued honing my skills.

Becerilerimi geliştirmeye devam ettim.

I went to graduate school and I got an MFA,

Sanatta yüksek lisans yaptım

and at my first solo show, my brother asked me,

ve ilk solo sergimde ağabeyim,

"What do all these red dots mean next to the paintings?"

"Resimlerin yanındaki kırmızı noktalar ne demek?"

Nobody was more surprised than me.

Bu soruya en çok ben şaşırdım.

The red dots meant that the paintings were sold

Kırmızı noktalar resmin satıldığını ve

and that I'd be able to pay my rent

sanatımla kiramı ödeyebileceğimi

with painting.

gösteriyordu.

Now, my apartment had four electrical outlets,

Dairemde dört tane priz vardı ve mikrodalgayla

and I couldn't use a microwave and a toaster at the same time,

tost makinesini aynı anda kullanamıyordum

but still, I could pay my rent.

ama kiramı ödeyebiliyordum.

So I was very happy.

Çok mutluydum.

Here's a painting from back around that time.

İşte o zamandan bir eserim.

I needed it to be as realistic as possible.

Olabildiğince gerçekçi çiziyordum.

It had to be specific and believable.

Detaylı ve inandırıcı olmalıydı.

This was the place where I was isolated and in total control.

Bu, izole olup tüm kontrolün elimde olduğu tek yerdi.

Since then, I've made a career of painting people in water.

O zamandan beri insanları suda çizme konusunda kariyer yaptım.

Bathtubs and showers were the perfect enclosed environment.

Duş ve küvetler resimlerim için mükemmel kapalı ortamlardı.

It was intimate and private,

Mahrem ve özeldi

and water was this complicated challenge that kept me busy for a decade.

ve su o kadar karmaşık bir zorluktu ki beni 10 yıl kadar meşgul etti.

I made about 200 of these paintings,

Bunun gibi 200 tane resim yaptım,

some of them six to eight feet,

bazıları bunun gibi

like this one.

iki metreydi.

For this painting, I mixed flour in with the bathwater to make it cloudy

Bu resim için unla banyo suyunu karıştırdım ve

and I floated cooking oil on the surface

yağın yüzmesini sağladım.

and stuck a girl in it,

İçine bir kız koydum ve

and when I lit it up,

ışığı yaktığımda o kadar

it was so beautiful I couldn't wait to paint it.

güzeldi ki hemen resmini yaptım.

I was driven by this kind of impulsive curiosity,

Fevri merak beni sürüklüyordu,

always looking for something new to add:

ekleyecek yeni bir şeyler arıyordum:

vinyl, steam, glass.

Vinil, buhar, cam.

I once put all this Vaseline in my head and hair

Bir kez bütün kafama Vazelin sürdüm,

just to see what that would look like.

sırf nasıl olacağını görmek için.

Don't do that.

Bunu denemeyin.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

So it was going well.

Yani, iyi gidiyordu.

I was finding my way.

Yolumu buluyordum.

I was eager and motivated

İstekli ve motiveydim

and surrounded by artists,

ve sanatçılarla çevriliydim,

always going to openings and events.

hep açılış ve etkinliklere gidiyordum.

I was having some success and recognition

Başarı ve tanınmışlık elde ediyordum

and I moved into an apartment with more than four outlets.

ve dörtten fazla prizi olan bir eve taşındım.

My mom and I would stay up very late

Annemle geç saatlere kadar yeni

talking about our latest ideas and inspiring each other.

fikirlerimizle birbirimize ilham veriyorduk.

She made beautiful pottery.

O çanak çömlek yapıyordu.

I have a friend named Bo who made this painting

Bo diye bir arkadaşım kendini ve karısını

of his wife and I dancing by the ocean,

deniz kenarında dans ederken çizip eserine

and he called it "The Light Years."

"Işık Yılları" adını vermişti.

I asked him what that meant, and he said,

İsmin anlamını sorduğumda,

"Well, that's when you've stepped into adulthood, you're no longer a child,

"Işık yılları, çocukluktan yetişkinliğe adım attığın

but you're not yet weighed down by the responsibilities of life."

ama tüm sorumluluklarını almadığın dönem." dedi.

That was it. It was the light years.

İşte bu. Işık yıllarıydı.

On October 8, 2011,

8 Ekim 2011'de,

the light years came to an end.

ışık yıllarım sona erdi.

My mom was diagnosed with lung cancer.

Annem akciğer kanseri oldu.

It had spread to her bones, and it was in her brain.

Kemiklerine ve beynine yayılmıştı.

When she told me this, I fell to my knees.

Bunu söylediğinde, yere kapaklandım.

I totally lost it.

Kendimi kaybettim.

And when I got myself together and I looked at her,

Toparlanıp ona baktığımda, bunun benimle

I realized, this isn't about me.

ilgili olmadığını fark ettim.

This is about figuring out how to help her.

Onu kurtaracak bir yol bulmakla ilgiliydi.

My father is a doctor,

Babam doktor

and so we had a great advantage having him in charge,

ve ona sahip olmamız bizim için büyük bir avantajdı

and he did a beautiful job taking care of her.

ve anneme çok güzel baktı.

But I, too, wanted to do everything I could to help,

Ben de elimden gelen her şeyi yapmak için

so I wanted to try everything.

her şeyi denedim.

We all did.

Hepimiz denedik.

I researched alternative medicines,

Alternatif ilaçları, diyetleri,

diets, juicing, acupuncture.

akupunkturları araştırdım.

Finally, I asked her,

Sonunda ona sordum:

"Is this what you want me to do?"

"Bunu mu yapmamı istiyorsun?"

And she said, "No."

"Hayır." dedi.

She said, "Pace yourself. I'm going to need you later."

"Sakin ol. Sana sonra ihtiyacım olacak." dedi.

She knew what was happening,

Ne olduğunu,

and she knew what the doctors

uzmanların,

and the experts and the internet didn't know:

doktorların ve internetin bilmediğini

how she wanted to go through this.

ve bunu nasıl atlatmak istediğini biliyordu.

I just needed to ask her.

Ona sormam yetmişti.

I realized that if I tried to fix it,

Onu iyileştirmeye çalışırsam

I would miss it.

onu kaçıracağımı anladım.

So I just started to be with her,

Sadece onunla beraber oldum,

whatever that meant and whatever situation came up,

ne olursa olsun,

just really listen to her.

hep onu dinledim.

If before I was resisting, then now I was surrendering,

Önceden karşı geliyordum, ama sonra teslim olmuştum.

giving up trying to control the uncontrollable

Kontrol edilemeyeni etmeye çalışmıyor,

and just being there in it with her.

yalnızca onunla oluyordum.

Time slowed down,

Zaman yavaşladı ve

and the date was irrelevant.

tarihler anlamsızlaştı.

We developed a routine.

Bir rutin oluşturduk.

Early each morning I would crawl into bed with her and sleep with her.

Her sabah yatağına girip onunla uyurdum.

My brother would come for breakfast

Ağabeyim kahvaltıya gelirdi,

and we'd be so glad to hear his car coming up the driveway.

arabasının sesini duyunca çok sevinirdik.

So I'd help her up and take both her hands

Onu yataktan kaldırıp ellerinden tutar,

and help her walk to the kitchen.

mutfağa yürütürdüm.

She had this huge mug she made

Büyük bir fincanı vardı ve kahvesini

she loved to drink her coffee out of,

hep onun içinde kahve içerdi.

and she loved Irish soda bread for breakfast.

Kahvaltıda İrlanda soda ekmeği yerdi.

Afterwards was the shower,

Sonra duş alırdı ve bu

and she loved this part.

kısmı çok severdi.

She loved the warm water,

Ilık suyu çok severdi, bu yüzden

so I made this as indulgent as I could,

duşlarını spa gibi lüks bir hâle

like a spa.

getirirdim.

My sister would help sometimes.

Kız kardeşım bazen yardım ederdi.

We had warm towels

Bir an bile üşümemesi için

and slippers ready immediately

sıcak havluları

so she never got cold for a second.

ve terliklerini hazırlardık.

I'd blow-dry her hair.

Saçını kuruturdum.

My brothers would come in the evenings and bring their kids,

Akşam ağabeylerim çocuklarıyla gelirlerdi.

and that was the highlight of her day.

Gününün en güzel zamanıydı.

Over time, we started to use a wheelchair,

Sonra tekerlekli sandalyeye geçti,

and she didn't want to eat so much,

yemek istememeye ve kahvesini

and she used the tiniest little teacup we could find to drink her coffee.

en küçük fincandan içmeye başladı.

I couldn't support her myself anymore,

Kendini taşıyamıyordu, bana duşlarda

so we hired an aide to help me with the showers.

yardımcı olması için birini tuttuk.

These simple daily activities

Kanser büyüdükçe,

became our sacred ritual,

bu basit günlük aktiviteler,

and we repeated them day after day

her gün tekrarladığımız

as the cancer grew.

kutsal rutinimiz oldu.

It was humbling and painful

Mütevazı ve acı vericiydi ama

and exactly where I wanted to be.

tam olmak istediğim yerdi.

We called this time "the beautiful awful."

Bu zamana "güzel felaket" dedik.

She died on October 26, 2012.

26 Ekim 2012'de öldü.

It was a year and three weeks after her diagnosis.

Teşhisten 1 yıl, 3 hafta sonrasıydı.

She was gone.

Gitmişti.

My brothers, sister, and father and I

Kardeşlerim, babam ve ben

all came together in this supportive and attentive way.

bir araya gelip birbirimize destek olduk.

It was as though our whole family dynamic

Aile dinamiğimiz ve

and all our established roles vanished

rollerimiz ortadan kalkmıştı.

and we were just all together in this unknown,

Sadece hep beraber aynı şeyi hissedip

feeling the same thing

birbirimize baktığımız bir

and taking care of each other.

bilinmezin içindeydik.

I'm so grateful for them.

Onlar için çok minnettarım.

As someone who spends most of my time alone in a studio working,

Zamanının çoğunu stüdyosunda tek başına

I had no idea that this kind of connection

geçiren biri olarak böyle bir bağın bu

could be so important, so healing.

kadar önemli olacağını tahmin edemezdim.

This was the most important thing.

Bu, en önemli şeydi.

It was what I always wanted.

Hep istediğim buydu.

So after the funeral, it was time for me to go back to my studio.

Cenazeden sonra stüdyoma dönme zamanıydı.

So I packed up my car and I drove back to Brooklyn,

Toplanıp arabamla Brooklyn'e döndüm ve

and painting is what I've always done, so that's what I did.

her zamanki gibi sanatıma döndüm.

And here's what happened.

Ve işte bu oldu.

It's like a release of everything that was unraveling in me.

İçimdeki her şeyin açığa çıkmasıydı.

That safe, very, very carefully rendered safe place

Tüm sanatımı yarattığım bu güvenli,

that I created in all my other paintings,

çok güvenli yer,

it was a myth.

bir efsaneydi.

It didn't work.

İşe yaramıyordu.

And I was afraid, because I didn't want to paint anymore.

Korktum, çünkü artık çizmek istemiyordum.

So I went into the woods.

Ormana gittim.

I thought, I'll try that, going outside.

Dedim ki, dışarı çıkmayı deneyeyim.

I got my paints, and I wasn't a landscape painter,

Manzara ressamı olmamama rağmen boyalarımı aldım,

but I wasn't really much of any kind of painter at all,

ama zaten ressam değildim,

so I had no attachment, no expectation,

hiçbir zorunluluğum veya beklentim yoktu.

which allowed me to be reckless and free.

Böylece umursamaz ve özgür olabildim.

I actually left one of these wet paintings

Kurumamış resimlerimden birini

outside overnight

bir gece ormanda

next to a light in the woods.

bir ışığın yanında bıraktım.

By the morning it was lacquered with bugs.

Sabah uyandığımda böcek içindeydi.

But I didn't care. It didn't matter. It didn't matter.

Ama umrumda değildi. Fark etmiyordu.

I took all these paintings back to my studio,

Tüm resimlerimi stüdyoma geri götürdüm.

and scraped them, and carved into them,

Onları kazıdım, yırttım,

and poured paint thinner on them,

üstlerine boya döktüm,

put more paint on top, drew on them.

üzerlerine bir daha çizdim.

I had no plan,

Planım yoktu,

but I was watching what was happening.

ne olduğunu izliyordum.

This is the one with all the bugs in it.

Böcek içinde kalan resmim bu.

I wasn't trying to represent a real space.

Bir yeri çizmeye çalışmamıştım.

It was the chaos and the imperfections that were fascinating me,

Kaos ve kusurlar beni büyülüyordu

and something started to happen.

ve bir şeyler olmaya başlamıştı.

I got curious again.

Merakım geri geliyordu.

This is another one from the woods.

Bu ormanda yaptığım başka bir resim.

There was a caveat now, though.

Ama bir farklılık vardı.

I couldn't be controlling the paint like I used to.

Boyayı eskisi gibi kontrol edemezdim.

It had to be about implying and suggesting,

İma etmem gerekiyordu,

not explaining or describing.

anlatmam değil.

And that imperfect, chaotic, turbulent surface

Bu kusurlu ve karmaşık yüzeyler

is what told the story.

hikâyeyi anlatıyordu.

I started to be as curious as I was when I was a student.

Öğrenciyken olduğum kadar meraklıydım.

So the next thing was I wanted to put figures in these paintings, people,

Sonra bu resimlere insanları katmak istedim.

and I loved this new environment,

Bu yeni atmosferi sevmiş,

so I wanted to have both people and this atmosphere.

hem insanları hem ortamı istiyordum.

When the idea hit me of how to do this,

Bunu nasıl yapacağımı fark ettiğimde

I got kind of nauseous and dizzy,

midem bulandı ve başım döndü.

which is really just adrenaline, probably,

Herhâlde adrenalin yüzündendi ve

but for me it's a really good sign.

benim için harika bir işaretti.

And so now I want to show you what I've been working on.

Size neyin üstünde çalıştığımı göstereyim.

It's something I haven't shown yet, and it's like a preview, I guess,

Daha kimseye göstermedim,

gelecek sergimin bir önizlemesi

of my upcoming show,

what I have so far.

olarak düşünebilirsiniz.

Expansive space

İzole küvet yerine

instead of the isolated bathtub.

geniş bir alan.

I'm going outside instead of inside.

İçeri girmiyor, dışarı çıkıyorum.

Loosening control,

Kontrolü bırakıyor,

savoring the imperfections,

kusurların tadını çıkarıyor,

allowing the --

kusurların

allowing the imperfections.

olmasına izin veriyorum.

And in that imperfection,

Kusurluluğun içinde bir

you can find a vulnerability.

savunmasızlık var.

I could feel my deepest intention, what matters most to me,

En önemli ve anlamlı amacım,

that human connection

insan bağı yaratmak,

that can happen in a space where there's no resisting or controlling.

dirençli olmayan ve kontrol edilmeyen alanda gerçekleşiyordu.

I want to make paintings about that.

Bunu çizmek istiyorum.

So here's what I learned.

Şunu öğrendim:

We're all going to have big losses in our lives,

Hayatımızda büyük kayıplarımız olacak.

maybe a job or a career,

İşimizi, kariyerimizi, ilişkilerimizi,

relationships, love, our youth.

aşkımızı, gençliğimizi kaybedebiliriz.

We're going to lose our health,

Sağlığımızı, sevdiklerimizi

people we love.

kaybedeceğiz.

These kinds of losses are out of our control.

Bu kayıpları kontrol edemeyiz.

They're unpredictable,

Öngörülemezler

and they bring us to our knees.

ve bize diz çöktürürler.

And so I say, let them.

Diyorum ki, onlara izin verin.

Fall to your knees. Be humbled.

Yere kapaklanın. Mütevazılaşın.

Let go of trying to change it

Değiştirmeyi veya farklı olmasını

or even wanting it to be different.

dilemeyi bırakın.

It just is.

Olduğu gibi kabullenin.

And then there's space,

Bir de bir boşluk var,

and in that space feel your vulnerability,

bu boşlukta savunmasızlığınızı

what matters most to you,

ve sizin için en önemli olan

your deepest intention.

amacınızı hissedebilirsiniz.

And be curious to connect

Burada olanlarla,

to what and who is really here,

yaşayanlarla bağ kurmak için

awake and alive.

meraklı olun.

It's what we all want.

Hepimizin tek isteği bu.

Let's take the opportunity to find something beautiful

Bu fırsatı kullanıp bilinmezin,

in the unknown, in the unpredictable,

öngörülmezin, hatta felaketin içindeki

and even in the awful.

güzelliği bulalım.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkış)