How loss helped one artist find beauty in imperfection | Alyssa Monks

Translator: Amin Alaee Reviewer: soheila Jafari

I'm a painter.

من یک نقاش هستم.

I make large-scale figurative paintings,

من نقاشی های تجسمی مقیاس بزرگ درست می کنم،

which means I paint people

به این معنی که مردم را نقاشی می کنم

like this.

مثل این.

But I'm here tonight to tell you about something personal

ولی امشب اینجا هستم تا درباره مساله ای شخصی صحبت کنم

that changed my work and my perspective.

که کار و دید من را تغییر داد.

It's something we all go through,

چیزی است که همه آن را تجربه می‌کنیم،

and my hope is that my experience may be helpful to somebody.

و من امید دارم که شاید تجربه من برای کسی مفید باشد.

To give you some background on me, I grew up the youngest of eight.

برای این که پیش زمینه‌‌ای از من داشته باشید، من کوچکترین فرزند بین ۸ هشت خواهر و برادرانم هستم.

Yes, eight kids in my family.

بله، هشت فرزند در خانواده من.

I have six older brothers and a sister.

من شش برادر بزرگ‌تر و یک خواهر دارم.

To give you a sense of what that's like,

برای درک بهتر این موضوع،

when my family went on vacation,

وقتی خانواده من به مسافرت می‌رفت،

we had a bus.

ما یک اتوبوس داشتیم.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

My supermom would drive us all over town

مادر فوق‌ العاده من با اتومبیل ما را به نقاط مختلف شهر می‌برد

to our various after-school activities --

تا فعالیت های فوق العاده بعد از مدرسه داشته باشیم

not in the bus.

البته نه در اتوبوس.

We had a regular car, too.

ما یک خودروی معمولی هم داشتیم.

She would take me to art classes,

او من را به کلاس هنر می‌برد،

and not just one or two.

و آنها یک یا دو تا نبودند.

She took me to every available art class from when I was eight to 16,

از هشت تا شانزده سالگی من را به همه کلاس‌های هنر موجود می‌برد،

because that's all I wanted to do.

چون این تمام چیزی بود که میخواستم انجام دهم.

She even took a class with me in New York City.

او حتی من را به یک کلاس در نیویورک برد.

Now, being the youngest of eight, I learned a few survival skills.

با بزرگ شدن به عنوان کوچک ترین بین هشت فرزند، من چندین توانایی بقاء را یاد گرفتم

Rule number one:

قانون شماره یک:

don't let your big brother see you do anything stupid.

هیچ وقت اجازه ندهید برادر بزرگتر شما ببیند شما کار احمقانه ای انجام می‌دهید.

So I learned to be quiet and neat

پس من یاد گرفتم که ساکت و مرتب

and careful to follow the rules and stay in line.

و مراقب باشم که از قوانین سرپیچی نکنم.

But painting was where I made the rules.

ولی نقاشی جایی بود که من قوانین را درست می کردم.

That was my private world.

این دنیای شخصی من بود.

By 14, I knew I really wanted to be an artist.

در چهارده سالگی من واقعا دوست داشتم یک هنرمند باشم.

My big plan was to be a waitress to support my painting.

نقشه بزرگ من این بود که یک پیشخدمت باشم تا بتوانم از نقاشی خودم حمایت کنم.

So I continued honing my skills.

پس من ادامه دادم تا توانایی هایم را عالی کنم.

I went to graduate school and I got an MFA,

از دانشگاه فارغ‌ التحصیل شدم و فوق لیسانس هنر ‌(MFA) گرفتم،

and at my first solo show, my brother asked me,

و در اولین برنامه انفرادی‌ام برادرم از من سوال کرد،

"What do all these red dots mean next to the paintings?"

"این نقطه های قرمز کنار نقاشی به چه معنی هستند؟"

Nobody was more surprised than me.

هیچ کس بیشتر از من شگفت زده نشده بود.

The red dots meant that the paintings were sold

نقطه های قرمز رنگ به این معنی بود که نقاشی‌ها فروخته شده بودند

and that I'd be able to pay my rent

و من می‌توانستم اجاره‌ام را با نقاشی

with painting.

پرداخت کنم.

Now, my apartment had four electrical outlets,

حالا، آپارتمان من چهار پریز برق داشت،

and I couldn't use a microwave and a toaster at the same time,

و من نمی توانستم از مایکروفر و تستر همزمان استفاده کنم،

but still, I could pay my rent.

ولی به هر حال، می‌توانستم اجاره‌ام را پرداخت کنم.

So I was very happy.

پس من خیلی خوشحال بودم.

Here's a painting from back around that time.

این یک نقاشی از حدود همان دوران است.

I needed it to be as realistic as possible.

من نیاز داشتم تا حداکثر واقعیت‌گرایی را داشته باشد.

It had to be specific and believable.

لازم بود تا خاص و باورکردنی باشد.

This was the place where I was isolated and in total control.

این جایی بود که من کاملا جدا می‌شدم و کنترل کامل در اختیار داشتم.

Since then, I've made a career of painting people in water.

از آن به بعد، من به شغل نقاشی مردم درون آب مشغول هستم.

Bathtubs and showers were the perfect enclosed environment.

وان‌های حمام و دوش‌ها بهترین محیط محصور بودند.

It was intimate and private,

آنها شخصی و خصوصی بودند،

and water was this complicated challenge that kept me busy for a decade.

و آب این چالش پیچیده‌ای بود که برای یک دهه من را مشغول کرد.

I made about 200 of these paintings,

من حدود ۲۰۰ مورد از این نقاشی‌ها کشیدم،

some of them six to eight feet,

بعضی از آنها بین ۱.۸ تا ۲.۵ متر،

like this one.

مثل این.

For this painting, I mixed flour in with the bathwater to make it cloudy

برای این نقاشی، من آرد را با آب وان حمام مخلوط کردم تا آن را ابری کنم

and I floated cooking oil on the surface

و روی سطح آن روغن آشپزی پخش کردم

and stuck a girl in it,

و یک دختر درون آن قرار دادم،

and when I lit it up,

و وقتی به آن نور تاباندم،

it was so beautiful I couldn't wait to paint it.

به قدری زیبا بود که نمی‌توانستم تحمل کنم تا آن را نقاشی کنم.

I was driven by this kind of impulsive curiosity,

من با این نوع کنجکاوی ضربه ای هدایت می‌شدم،

always looking for something new to add:

همیشه به دنبال اضافه کردن چیزی جدید:

vinyl, steam, glass.

وینیل، بخار، شیشه.

I once put all this Vaseline in my head and hair

من یکبار کل وازلین رو به سر و موی خودم مالیدم

just to see what that would look like.

تا ببینم که چه شکلی خواهد بود.

Don't do that.

این کار رو انجام ندین.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

So it was going well.

همه چیز به خوبی پیش می‌رفت.

I was finding my way.

من در حال پیدا کردن راه خودم بودم.

I was eager and motivated

من مشتاق و با انگیزه بودم

and surrounded by artists,

و با هنرمندان احاطه شده بودم،

always going to openings and events.

همیشه در حال رفتن به افتتاحیه ها و رویدادها.

I was having some success and recognition

در حال کسب مقداری موفقیت و شناخته شدن بودم

and I moved into an apartment with more than four outlets.

و به یک آپارتمان جدید رفتم که بیشتر از چهار پریز داشت.

My mom and I would stay up very late

من و مادرم شب تا دیر وقت بیدار می‌ماندیم

talking about our latest ideas and inspiring each other.

درباره آخرین ایده های خود صحبت می کردیم و به یکدیگر الهام می‌دادیم.

She made beautiful pottery.

او سفال‌گری زیبایی انجام می‌داد.

I have a friend named Bo who made this painting

من یک دوست به نام بُوُ دارم که این نقاشی را

of his wife and I dancing by the ocean,

از همسرش و من در حال رقص در اقیانوس کشیده است،

and he called it "The Light Years."

و او این را "سال‌های روشن" نامیده است.

I asked him what that meant, and he said,

من از او پرسیدم که این به چه معنی است و او گفت،

"Well, that's when you've stepped into adulthood, you're no longer a child,

"خوب، زمانی است که شما به بزرگسالی پا گذاشته‌اید و دیگر یک کودک نیستید،

but you're not yet weighed down by the responsibilities of life."

ولی هنوز زیر بار مسئولیت‌های زندگی خم نشده‌اید."

That was it. It was the light years.

همین بود. این سال های روشن بود.

On October 8, 2011,

در ۸ اکتبر سال ۲۰۱۱،

the light years came to an end.

سال‌های روشن به پایان رسیدند.

My mom was diagnosed with lung cancer.

تشخیص داده شد مادر من سرطان ریه دارد.

It had spread to her bones, and it was in her brain.

سرطان به استخوان هایش نفوذ کرده بود و حتی در مغر او بود.

When she told me this, I fell to my knees.

وقتی این را به من گفت، من به زانو افتادم.

I totally lost it.

من کاملا شکست خورده بودم.

And when I got myself together and I looked at her,

و وقتی به خودم آمدم و به او نگاه کردم،

I realized, this isn't about me.

متوجه شدم این درباره من نیست.

This is about figuring out how to help her.

این درباره یافتن راهی است تا به او کمک کنم.

My father is a doctor,

پدر من یک پزشک است،

and so we had a great advantage having him in charge,

و داشتن او در خانواده یک مزیت بزرگ برای ما بود،

and he did a beautiful job taking care of her.

و او یک کار خیلی زیبا با مراقبت از مادرم انجام داد.

But I, too, wanted to do everything I could to help,

ولی من نیز، می‌خواستم هر کاری می‌توانستم برای کمک به او انجام دهم،

so I wanted to try everything.

پس من می‌خواستم همه چیز را امتحان کنم.

We all did.

همه ما کردیم.

I researched alternative medicines,

من درباره داروهای جایگزین، رژیم‌ها،

diets, juicing, acupuncture.

آب‌میوه ها و طب سوزنی تحقیق کردم.

Finally, I asked her,

در نهایت، از او سوال کردم،

"Is this what you want me to do?"

"آیا این چیزی است که می‌ خواهی من انجام دهم؟"

And she said, "No."

و او گفت، "نه".

She said, "Pace yourself. I'm going to need you later."

او گفت، "آرام بگیر، بعدا به تو نیاز خواهم داشت."

او می‌دانست چه اتفاقی در حال افتادن بود،

She knew what was happening,

and she knew what the doctors

و او چیزی را می‌دانست که دکترها و متخصصین

and the experts and the internet didn't know:

و اینترنت نمی‌دانستند:

how she wanted to go through this.

شیوه‌ای که او می‌خواست این دوران را سپری کند.

I just needed to ask her.

من فقط نیاز داشتم تا از او سوال کنم.

I realized that if I tried to fix it,

متوجه شدم که، اگر بخواهم شیوه ای که او می‌خواهد آن دوران را سپری کند را تغییر دهم

I would miss it.

آن را از دست می‌دادم.

So I just started to be with her,

پس من شروع کردم تا فقط با او باشم،

whatever that meant and whatever situation came up,

هر معنی که این داشت و هر شرایطی که به وجود امد،

just really listen to her.

فقط می‌خواستم به او گوش کنم.

If before I was resisting, then now I was surrendering,

اگر قبل من مقاومت می‌کردم، پس الان داشتم تسلیم می‌شدم،

giving up trying to control the uncontrollable

منصرف شدن از تلاش برای کنترل چیزی که قابل کنترل نبود

and just being there in it with her.

و فقط میخواستم در کنار او باشم.

Time slowed down,

زمان آهسته شود،

and the date was irrelevant.

و تاریخ بی ربط شود.

We developed a routine.

عادت کردم که

Early each morning I would crawl into bed with her and sleep with her.

هر روز صبح زود من سینه خیز به تخت او مبروم و کنار او بخوابم.

My brother would come for breakfast

برادر م برای صبحانه می‌آمد

and we'd be so glad to hear his car coming up the driveway.

و ما خوشحال می‌شدیم که صدای خودرو او را در مقابل خانه می‌شنیدیم.

So I'd help her up and take both her hands

من به او کمک می‌کردم تا ب نشیند و دستان او را می‌گرفتم

and help her walk to the kitchen.

و کمک می‌کردم تا به اشپزخانه برود.

She had this huge mug she made

او لیوان بزرگی داشت که خودش ساخته بود

she loved to drink her coffee out of,

و عاشق قهوه نوشیدن در آن

and she loved Irish soda bread for breakfast.

و عاشق نان جوش شیرین ایرلندی برای صبحانه بود.

Afterwards was the shower,

بعد از آن نوبت حمام بود،

and she loved this part.

و او عاشق این قسمت بود.

She loved the warm water,

او عاشق آب گرم بود،

so I made this as indulgent as I could,

و من این کار را با بخشندگی تمام انجام می‌دادم،

like a spa.

مثل یک آبگرم معدنی.

My sister would help sometimes.

بعضی اوقات خواهرم کمک می‌کرد.

We had warm towels

بلافاصله بعد از ان ما حوله‌های گرم و

and slippers ready immediately

دمپایی آماده داشتیم

so she never got cold for a second.

و او حتی برای یک لحظه هم سرد نمی‌شد.

I'd blow-dry her hair.

من مو‌های او را خشک می‌کردم.

My brothers would come in the evenings and bring their kids,

برادرهای من عصرها با فرزندانشان می‌آمدند،

and that was the highlight of her day.

و این نقطه برجسته روز او بود.

Over time, we started to use a wheelchair,

در طول زمان ما مجبور به استفاده از صندلی چرخدار شدیم،

and she didn't want to eat so much,

و او خیلی تمایلی به غذا خوردن نداشت،

and she used the tiniest little teacup we could find to drink her coffee.

و او کوچک‌ترین فنجان را برای نوشیدن قهوه استفاده می‌کرد.

I couldn't support her myself anymore,

من هم دیگر قادر به نگهداری از او نبودم،

so we hired an aide to help me with the showers.

پس ما یک کمکار استخدام کردیم تا برای حمام بردن به من کمک کند.

These simple daily activities

این فعالیت های ساده روزانه

became our sacred ritual,

تبدیل به تشریفات مقدس ما شدند،

and we repeated them day after day

و ما هر روز با پیشرفت سرطان

as the cancer grew.

آنها را تکرار می‌کردیم.

It was humbling and painful

این فروتنی و دردناک بود

and exactly where I wanted to be.

و دقیقا جایی بود که من می‌خواستم آنجا باشم.

We called this time "the beautiful awful."

این بار ما این را "زیبای ناخوشایند" نامیدیم.

She died on October 26, 2012.

او در ‌‌۲۶ اکتبر سال ۲۰۱۲ درگدشت.

It was a year and three weeks after her diagnosis.

یک سال و سه هفته بعد از تشخیص بیماری او بود.

She was gone.

او رفته بود.

My brothers, sister, and father and I

برادرانم، خواهرم و پدرم

all came together in this supportive and attentive way.

همه با این روش کمک به کنار هم آمده بودیم.

It was as though our whole family dynamic

مثل این بود که پویایی کل خانواده

and all our established roles vanished

و تمام نقش های مقرر ما ناپدید شدند

and we were just all together in this unknown,

و همه ما در این حس ناشناخته کنار هم بودیم،

feeling the same thing

یک حس مشترک داشتیم

and taking care of each other.

و در حال مراقبت از یکدیگر بودیم.

I'm so grateful for them.

من برای داشتن آنها خیلی شکرگزار هستم.

As someone who spends most of my time alone in a studio working,

به عنوان کسی که بیشتر وقتم را در استودیو تنها کار می‌کنم

I had no idea that this kind of connection

من هیچ ایده‌ای نداشتم که این نوع ارتباط

could be so important, so healing.

می‌توانست این مقدار مهم و التیام بخش باشد.

This was the most important thing.

این مهم‌ترین چیز بود.

It was what I always wanted.

چیزی بود که من همیشه می‌خواستم.

So after the funeral, it was time for me to go back to my studio.

بعد از مراسم تدفین وقت این بود که به استودیو برگردم.

So I packed up my car and I drove back to Brooklyn,

من خودروم را برداشتم و به بروکلین برگشتم،

and painting is what I've always done, so that's what I did.

و نقاشی چیزی است که همیشه خواسته‌ام انجام دهم‌، پس آن را انجام دادم.

And here's what happened.

و این چیزی است که اتفاق افتاد.

It's like a release of everything that was unraveling in me.

این مثل رهایی همه ریشه‌های درونی من بود.

That safe, very, very carefully rendered safe place

آن مکان امن، مکانی که با دقت خیلی خیلی زیاد امن شده بود

that I created in all my other paintings,

که من در تمام دیگر نقاشی‌هایم ایجاد کردم،

it was a myth.

آن یک افسانه بود.

It didn't work.

درست کار نکرد.

And I was afraid, because I didn't want to paint anymore.

و من ترسیده بودم، چون دیگر نمی‌خواستم نقاشی کنم.

So I went into the woods.

پس به جنگل رفتم.

I thought, I'll try that, going outside.

فکر کردم، بیرون رفتن را امتحان می‌کنم.

I got my paints, and I wasn't a landscape painter,

رنگ هایم را برداشتم من یک نقاش منظره نبودم،

but I wasn't really much of any kind of painter at all,

ولی در حقیقت خیلی هیچ نوع نقاشی نبودم،

so I had no attachment, no expectation,

پس هیچ وابستگی و انتظاری نداشتم،

which allowed me to be reckless and free.

که به من اجازه داد بی‌پروا و آزاد باشم.

I actually left one of these wet paintings

من واقعا یکی از این نقاشی‌های خیس را

outside overnight

شب بیرون گذاشتم

next to a light in the woods.

در کنار نور در جنگل.

By the morning it was lacquered with bugs.

صبح سطح آن با حشرات پوشیده شده بود.

But I didn't care. It didn't matter. It didn't matter.

ولی برای من اهمیت نداشت. مهم نبود.

I took all these paintings back to my studio,

من تمام این نقاشی‌ها را به استودیو برگرداندم،

and scraped them, and carved into them,

صفحه آنها را تراشیدم و آنها را تمیز کردم،

and poured paint thinner on them,

و رقیق کننده رنگ روی انها ریختم

put more paint on top, drew on them.

و رنگ بیشتری رنگ روی آنها ریختم و روی آنها نقاشی کردم.

I had no plan,

هیچ برنامه ای نداشتم،

but I was watching what was happening.

ولی اتفاقات در حال رخ دادن را تماشا می‌کردم.

This is the one with all the bugs in it.

این همان نقاشی با همه حشرات درون آن بود.

I wasn't trying to represent a real space.

من برای نشان دادن یک فضای واقعی تلاش نمی‌کردم.

It was the chaos and the imperfections that were fascinating me,

این هرج و مرج و نقص ها بودند که من را شگفت زده می‌کردند،

and something started to happen.

و اتفاقی شروع به رخ دادن کرد بود.

I got curious again.

من دوباره کنجکاو شدم.

This is another one from the woods.

این یکی دیگر از جنگل است.

There was a caveat now, though.

اگر چه این یک هشدار بود.

I couldn't be controlling the paint like I used to.

من نمی‌توانستم رنگ را مثل قبل کنترل کنم.

It had to be about implying and suggesting,

این باید چیزی برای ارائه می‌داشت

not explaining or describing.

نه اینکه توضیح می دادم یا توصیف می‌کردم.

And that imperfect, chaotic, turbulent surface

و آن صفحه ناقص، پر هرج و مرج و آشفته

is what told the story.

بود که داستان را می‌گفت.

I started to be as curious as I was when I was a student.

من شروع به کنجکاو شدن کردم، درست مثل زمانی که دانش آموز بودم.

مرحله بعد این بود که می‌خواستم مردم را در نقاشی‌ها قرار دهم،

So the next thing was I wanted to put figures in these paintings, people,

و من عاشق این محیط جدید بودم،

and I loved this new environment,

پس من می‌خواستم هم مردم و هم این فضا را داشته باشم.

so I wanted to have both people and this atmosphere.

وقتی ایده چگونگی انجام این کار به ذهنم رسید،

When the idea hit me of how to do this,

به نوعی حالت تهوع و سرگیجه گرفتم،

I got kind of nauseous and dizzy,

که احتمالا فقط آدرنالین است

which is really just adrenaline, probably,

ولی برای من یک نشانه خوب است.

but for me it's a really good sign.

و حالا می‌خواهم چیزی که روی آن کار می‌کنم را به شما نشان دهم.

And so now I want to show you what I've been working on.

It's something I haven't shown yet, and it's like a preview, I guess,

چیزی است که هنوز نمایش نداده ام و فکر کنم مثل یک پیش نمایش است،

of my upcoming show,

از نمایش من در آینده نزدیک

what I have so far.

چیزی که تا الان دارم.

Expansive space

فضایی گشترده

instead of the isolated bathtub.

به جای وان حمام شده.

I'm going outside instead of inside.

من به جای درون ماندن به بیرون می‌روم.

Loosening control,

دیگر نقاشی را کنترل نمیکردم،

savoring the imperfections,

از نواقص لذت می‌برم،

allowing the --

اجازه می‌دهم --

allowing the imperfections.

به نواقص اجازه می‌دهم.

And in that imperfection,

و در این نقص،

you can find a vulnerability.

می‌توانید یک آسیب پذیری پیدا کنید.

I could feel my deepest intention, what matters most to me,

من می‌توانستم حس کنم که عمیق‌ترین و پر‌اهمیت ترین چیز برای من،

that human connection

این رابطه انسانی

that can happen in a space where there's no resisting or controlling.

که می‌تواند در یک مکان بدون هیچ مقاومت و کنترلی اتفاق بیفتد.

I want to make paintings about that.

من می‌خواهم دوباره این نقاشی کنم.

So here's what I learned.

خُب این چیزی است که من یاد گرفتم.

We're all going to have big losses in our lives,

همه ما فقدان‌های بزرگی در زندگی خواهیم داشت،

maybe a job or a career,

شاید یک شغل و حرفه،

relationships, love, our youth.

رابطه، عشق، جوانی ما

We're going to lose our health,

ما سلامتی خود را از دست خواهیم داد،

people we love.

افرادی که دوست داریم.

These kinds of losses are out of our control.

این نوع فقدان‌ها از کنترل ما خارج هستند.

They're unpredictable,

آنها غیرقابل پیش‌بینی هستند،

and they bring us to our knees.

و ما را به زانو در می‌آورند.

And so I say, let them.

و من می‌گویم، به آنها اجازه دهید.

Fall to your knees. Be humbled.

به زانو بیفتید. فروتن باشید.

Let go of trying to change it

دست از تلاش برای تغییر آن یا

or even wanting it to be different.

حتی خواستن تفاوت آن بردارید.

It just is.

آن به همین صورت است.

And then there's space,

و بعد، فضا وجود دارد،

and in that space feel your vulnerability,

در آن فضا عیب های خود را،

what matters most to you,

مهمترین چیزهای برای خود،

your deepest intention.

عمیق ترین قصدتان را حس کنید.

And be curious to connect

و برای ارتباط با

to what and who is really here,

افراد و چیزهایی که اینجا هستند،

awake and alive.

بیدار و زنده هستند، کنجکاو باشید.

It's what we all want.

این چیزی است که همه ما می‌خواهیم.

Let's take the opportunity to find something beautiful

اجازه دهید تا از این شانس استفاده کنیم تا چیزی زیبا

in the unknown, in the unpredictable,

در ناشناخته‌ها، در غیر قابل پیش‌بینی‌ها

and even in the awful.

و حتی در ناخوشایندی‌ها پیدا کنیم.

Thank you.

ممنون.

(Applause)

(تشویق حاضرین)