A rite of passage for late life | Bob Stein

Çeviri: Sümeyye Topal Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

I grew up white, secular and middle class

1950'lerde Amerika'da

in 1950s America.

beyaz, laik ve orta bir sınıfta yetiştim.

That meant watching fireworks on the Fourth of July,

Bunun anlamı 4 Temmuz'da havai fişeklerin izlenmesi,

trick-or-treating on Halloween

Cadılar bayramında ''şaka mı şeker mi?'' diye sorulması

and putting presents under a tree at Christmas.

ve Noel'de bir ağacın altına hediyelerin konulup sunulmasıdır.

But by the time those traditions got to me,

Fakat bu gelenekler, zamanla

they were hollow, commercial enterprises,

beni anlamsızlığa iten

which just left me feeling empty.

içi boş ticari işletmeler oldular.

So from a relatively young age,

Gençliğimden beri,

I found myself looking to fill an existential hole,

kendimden daha büyük bir şeyle bağlantı kurmak için

to connect with something bigger than myself.

kendimi varoluşsal bir deliği doldururken buldum.

There hadn't been a bar mitzvah in my family in over a century,

Ailemde bir asırdan fazla bir süredir bar mitzhvah yapılmıyordu.

so I thought I'd take a shot at that --

bu yüzden bir şeyler yapmam gerektiğini düşündüm

(Laughter)

(Kahkahalar)

only to be devastated when my one encounter with the rabbi,

ve oldukça uzun boylu, ak saçlı,

a really tall, godlike figure with flowing white hair,

tanrıvari haham

consisted of him asking me for my middle name

formu doldurmak için

so we could fill out a form.

göbek adımı sorduğunda hüsrana uğradım.

Yep, that was it.

Evet, aynen öyle oldu.

(Laughter)

(Kahkahalar)

So I got the fountain pen,

Bu yüzden dolma kalemimi aldım

but I didn't get the sense of belonging and confidence

ama güven ve aidiyet duygusunu

I was searching for.

alamadım.

Many years later,

Yıllar sonra,

I couldn't bear the thought of my son turning 13

oğlumun 13 yaşına bir takım törenler olmadan

without some kind of rite of passage.

basacak olması düşüncesine katlanamadım.

So I came up with the idea of a 13th birthday trip,

Bu yüzden 13. doğum günü gezisi fikriyle geldim

and I offered to take Murphy anywhere in the world

ve Murphy'e onu dünyada onun için

that had meaning for him.

anlamlı olan herhangi bir yere götürmeyi önerdim.

A budding young naturalist who loved turtles,

Kaplumbağaları seven yetişmekte olan genç bir doğa bilimci olarak

he immediately settled on the Galapagos.

hemen Galapagos'a karar verdi.

And when my daughter, Katie, turned 13,

Ve kızım Katie 13 yaşına bastığında,

she and I spent two weeks at the bottom of the Grand Canyon,

o ve ben, Katie'in ilk defa cesaretli ve güçlü olduğunu öğrendiği

where Katie learned for the first time that she was powerful and brave.

Büyük Kanyon'un dibinde 2 hafta vakit geçirdik.

Since then, my partner, Ashton, and lots of our friends and relatives

O zamandan beri ortağım Ashton ve arkadaşlarımızın,

have taken their kids on 13th birthday trips,

akrabalarımızın birçoğu çocuklarını 13. doğum günü gezisine götürürler

with everyone finding it transformative for both the child and the parent.

bu geziyi herkes hem çocuklar için hem de ebeveynler için iyileştirici buluyor.

I wasn't brought up saying grace.

Dindar bir şekilde büyümedim.

But for the last 20 years,

Fakat son 20 yıldır,

we've been holding hands before every meal.

her yemekten önce el ele tutuşuyoruz.

It's a beautiful bit of shared silence

Bizi hep birlikte bir araya getiren

that brings us all together in the moment.

güzel bir sessizlik.

Ashton tells everyone to "pass the squeeze,"

Ashton herkese el ele tutuşmalarını söylerken

while she assures them it's not religious.

bunun dini bir şey olmadığının da garantisini veriyor.

(Laughter)

(Kahkahalar)

So recently, when my family asked me

Son zamanlarda, ailem benden ömür boyu topladığım

if I could please do something with the more than 250 boxes of stuff

250'den fazla kutuyla bir şeyler

that I've collected over a lifetime,

yapmamı istediğinde,

my ritual-making impulse kicked in.

ritüel yapma içgüdüm beni tetikledi.

I started wondering if I could go further than simple death cleaning.

Basit ölüm temizliğinden daha ileri gidebilir miyim diye merak etmeye başladım

"Death cleaning" is the Swedish term for clearing out your closets,

"Ölüm temizliği", ölmeden önce bodrum ve tavan arasında bulunan

your basement and your attic before you die,

dolaplarınızı temizlemek anlamına gelen bir İsveç terimidir,

so your kids don't have to do it later.

böylece çocuklarınız bunu daha sonra yapmak zorunda kalmaz.

(Laughter)

(Kahkahalar)

I pictured my children opening up box after box

Çocuklarımın kutuyu açıp ve sonra

and wondering why I'd kept any of that stuff.

benim neden bu tarz şeyleri sakladığımı merak ettiklerini hayal ettim.

(Laughter)

(Kahkahalar)

And then I imagined them looking at a specific picture

Ve sonra onların genç güzel kadınla

of me with a beautiful young woman,

bana özel bir resme bakıp:

and asking, "Who on earth is that with Dad?"

"Bu babamın yanındaki de kim?" diye sorduğunu hayal ettim.

(Laughter)

(Kahkahalar)

And that was the aha moment.

ve işte bu "Aha" dediğim bir andı.

It wasn't the things I'd saved that were important;

Sakladığım şeyler önemli değildi,

it was the stories that went with them that gave them meaning.

önemli olan onlara anlam katan hikâyelerdi.

Could using the objects to tell the stories

Hikâyeleri anlatmak için nesneleri kullanmak,

be the seed of a new ritual,

yeni bir ritüel tohumu ekmek,

a rite of passage -- not for a 13-year-old,

13 yaşında olan birinin törenleri için değil

but for someone much further down the road?

yolun çok daha ilerisindeki birisi için?

So I started experimenting.

Bu yüzden denemeye başladım.

I got a few dozen things out of the boxes,

Kutulardan birkaç şey aldım,

I put them about in a room,

onları odaya koydum

and I invited people to come in

ve insanları içeri girip ilginç buldukları

and ask me about anything that they found interesting.

herhangi bir şey hakkında soru sormaya davet ettim.

The results were terrific.

Sonuçlar müthişti.

A good story became a launching pad for a much deeper discussion,

İyi bir hikâye ziyaretçilerin

in which my visitors made meaningful connections

kendi hayatlarına anlamlı bağlantılar yaptığı

to their own lives.

daha derin bir tartışma için bir fırlatma rampası hâline geldi.

Derrius [Quarles] asked me about a Leonard Peltier T-shirt

Derrius (Quarles) bana 80'ler de giydiğim

that I'd worn a lot in the '80s,

bir Leonard Peltier tişörtünü sordu,

that, sadly, is still relevant today.

ne yazık ki bugün hâlâ yerinde .

Our conversation moved quickly,

Sohbetimiz

from a large number of political prisoners in American jails,

Amerikan hapishanelerindeki çok sayıda siyasi tutukludan,

to Derrius wondering about the legacy

60'ların Siyahi Kurtuluş Hareketi'nin

of the Black Liberation Movement of the '60s,

mirasını merak eden Derrius'a

and how his life might be different if he'd come of age then,

ve 30 yıl sonra o yaşta yaşasaydı hayatının nasıl farklı olabileceğine

instead of 30-odd years later.

dair hızla ilerledi.

At the end of our conversation,

Sohbetimizin sonunda,

Derrius asked me if he could have the T-shirt.

Derrius bana tişörtü alabilir miyim diye sordu.

And giving it to him felt just about perfect.

Ve ona onu vermek sadece mükemmel hissettirirdi.

As these conversations established common ground,

Bu tarz konuşmalar

especially across generations,

özellikle nesiller boyunca ortak bir zemin oluşturduğundan,

I realized I was opening a space

insanların kendileri için gerçekten önemli olan

for people to talk about things that really mattered to them.

şeylerden bahsetmeleri için bir alan açtığımı fark ettim.

And I started seeing myself with a renewed sense of purpose --

Ve ben kendimi yeni bir amaç içerisinde görmeye başladım --

not as the old guy on the way out,

çıkıştaki yaşlı adam olarak değil,

but as someone with a role to play

ileriye doğru oynayacak bir rolü

going forward.

olan biri olarak.

When I was growing up,

Ben büyürken

life ended for most people in their 70s.

hayat birçok insan için 70'li yaşlarında son bulmuştu.

People are living far longer now,

İnsanlar şimdi daha uzun yaşamakta

and for the first time in human history,

ve insanlık tarihinde ilk defa

it's common for four generations to be living side by side.

4 nesil yan yana yaşıyor.

I'm 71,

71 yaşındayım

and with a bit of luck,

ve biraz şansla,

I've got 20 or 30 more years ahead of me.

önümde 20 veya 30 yıl var.

Giving away my stuff now

Eşyalarımı şimdi vererek

and sharing it with friends, family, and I hope strangers, too,

arkadaşlarımla, ailemle ve yabancılarla da paylaşmak

seems like the perfect way to enter this next stage of my life.

hayatımın bu yeni aşamasına girmek için mükemmel bir yol gibi görünüyor.

Turns out to be just what I was looking for:

Aradığım şeyin

a ritual that's less about dying

daha az ölüm hakkında

and more about opening the door

ve daha çok sonrasında geleceklere

to whatever comes next.

kapılar açmaya dair bir ritüel olduğu ortaya çıktı.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)

Onward!

İleri!

(Applause)

(Alkış)