A rite of passage for late life | Bob Stein

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Behdad Khazaeli

I grew up white, secular and middle class

من سفید، سکولار و در طبقه متوسط

in 1950s America.

در آمریکای دهه ۱۹۵۰ بزرگ شدم.

That meant watching fireworks on the Fourth of July,

این یعنی چهار جولای به آتش‌بازی نگاه کردن،

trick-or-treating on Halloween

در هالووین قاشق‌زنی کردن

and putting presents under a tree at Christmas.

و موقع کریسمس هدیه‌ها را پای درختی گذاشتن.

But by the time those traditions got to me,

اما با گذشت زمان از این سنت‌ها ملول شدم،

they were hollow, commercial enterprises,

آنها کارهایی پوچ و تجاری بودند،

which just left me feeling empty.

که فقط باعث می‌شدند احساس خالی بودن کنم.

So from a relatively young age,

بنابراین نسبتاً از سنی کم،

I found myself looking to fill an existential hole,

خودم را در تلاش برای پر کردن حفره وجودی دیدم،

to connect with something bigger than myself.

تا به چیزی بیش از خودم وصل شوم.

There hadn't been a bar mitzvah in my family in over a century,

در بیش از یک قرن هیچ برمیتسوایی در خانواده نداشتیم،

so I thought I'd take a shot at that --

بنابراین فکر کردم آن را امتحان کنم --

(Laughter)

(خنده)

only to be devastated when my one encounter with the rabbi,

اما همه چیز وقتی خراب شد که تنها ملاقات من با خاخام،

a really tall, godlike figure with flowing white hair,

که شمایلی بلند بالا و خداگونه با موهای سفید آویخته داشت،

consisted of him asking me for my middle name

فقط شامل این شد که او برای پر کردن فرم‌ها

so we could fill out a form.

اسم وسط من را بپرسد.

Yep, that was it.

آره، اینجا تمام شد.

(Laughter)

(خنده)

So I got the fountain pen,

پس خودنویس را داشتم،

but I didn't get the sense of belonging and confidence

اما احساس تعلق و اطمینانی که جستجو می‌کردم را

I was searching for.

پیدا نکردم.

Many years later,

سال‌ها بعد،

I couldn't bear the thought of my son turning 13

نتوانستم فکر ۱۳ ساله شدن پسرم را

without some kind of rite of passage.

بدون نوعی مراسم تحمل کنم.

So I came up with the idea of a 13th birthday trip,

پس ایده مسافرت تولد ۱۳ سالگی به ذهنم رسید،

and I offered to take Murphy anywhere in the world

پس پیشنهاد دادم که مورفی را به هر جای دنیا

that had meaning for him.

که معنایی برای او دارد ببرم.

A budding young naturalist who loved turtles,

یک جوان طبیعت‌گرا در حال شکوفایی که عاشق لاک‌پشت‌هاست،

he immediately settled on the Galapagos.

او بلافاصله گالاپاگوس را انتخاب کرد.

And when my daughter, Katie, turned 13,

و وقتی که دخترم کیتی ۱۳ ساله شد،

she and I spent two weeks at the bottom of the Grand Canyon,

من و او دو هفته را ته گرند کنیون گذراندیم،

where Katie learned for the first time that she was powerful and brave.

جایی که کیتی برای اولین بار فهمید قدرتمند و شجاع است.

Since then, my partner, Ashton, and lots of our friends and relatives

از آن زمان، شریک زندگی‌ام، اشتون، و بسیاری از دوستان و آشنایان ما

have taken their kids on 13th birthday trips,

بچه‌هایشان را به مسافرت تولد ۱۳ سالگی برده‌اند،

with everyone finding it transformative for both the child and the parent.

و همه هم آن را برای پدر یا مادر و بچه‌ها دگرگون کننده یافته‌اند.

I wasn't brought up saying grace.

بچه که بودم سر سفره دعا نمی‌خواندیم.

But for the last 20 years,

اما در ۲۰ سال گذشته،

we've been holding hands before every meal.

ما قبل از هر وعده غذا دست‌های هم را می‌گیریم.

It's a beautiful bit of shared silence

این پاره‌ای سکوت مشترک زیبا است

that brings us all together in the moment.

که همه ما را در آن لحظه دور هم جمع می‌کند.

Ashton tells everyone to "pass the squeeze,"

اشتون به همه می‌گوید «دست بغلی را بگیر،»

while she assures them it's not religious.

در حالی که به آنها اطمینان می‌دهد که این مذهبی نیست.

(Laughter)

(خنده)

So recently, when my family asked me

خوب اخیراً، وقتی خانواده‌ام از من خواست

if I could please do something with the more than 250 boxes of stuff

که لطفاً درباره بیش از ۲۵۰ جعبه چیزهایی

that I've collected over a lifetime,

که در طول زندگی جمع کرده‌ام کاری کنم،

my ritual-making impulse kicked in.

انگیزه مراسم-سازی من تحریک شد.

I started wondering if I could go further than simple death cleaning.

شروع کردم ببینم چطور می‌توانم از یک خانه‌تکانی مرگ ساده فراتر بروم.

"Death cleaning" is the Swedish term for clearing out your closets,

«خانه‌تکانی مرگ» عبارتی سوئدی است به معنی تمیز کردن کمدها،

your basement and your attic before you die,

زیرزمین و زیرشیروانی است پیش از مرگ،

so your kids don't have to do it later.

تا بچه‌هایتان مجبور نباشند بعداً این کار را بکنند.

(Laughter)

(خنده)

I pictured my children opening up box after box

من بچه‌هایم را تصور کردم که دارند جعبه‌ها را یکی پس از دیگری باز می‌کنند

and wondering why I'd kept any of that stuff.

و از خودشان می‌پرسند چرا من این چیزها را جمع کرده‌ام.

(Laughter)

(خنده)

And then I imagined them looking at a specific picture

و بعد آنها را تصور کردم که دارند به یک عکس خاص

of me with a beautiful young woman,

از من و زنی جوان و زیبا نگاه می‌کنند،

and asking, "Who on earth is that with Dad?"

و می‌پرسند، «این دیگه کیه با بابا؟»

(Laughter)

(خنده)

And that was the aha moment.

و آن لحظه بود که فهمیدم.

It wasn't the things I'd saved that were important;

این خود چیزهایی که نگه‌داشته‌ام نبود که مهم بودند؛

it was the stories that went with them that gave them meaning.

این داستانهای مربوط به آنها بود که به آنها معنا می‌داد.

Could using the objects to tell the stories

می‌توانست استفاده از آن چیزها برای داستان گفتن

be the seed of a new ritual,

بذر مراسم جدیدی باشد،

a rite of passage -- not for a 13-year-old,

مناسک گذار -- نه برای یک ۱۳ ساله،

but for someone much further down the road?

بلکه برای کسی که خیلی بیشتر در راه بوده است؟

So I started experimenting.

پس شروع کردم به تجربه کردن.

I got a few dozen things out of the boxes,

مقداری از چیزها را از جعبه‌ها بیرون آوردم،

I put them about in a room,

و در اتاقی چیدم،

and I invited people to come in

و مردم را دعوت کردم که بیایند

and ask me about anything that they found interesting.

و درباره هرچه برایشان جالب بود از من هرچه خواستند بپرسند.

The results were terrific.

نتیجه بسیار عالی بود.

A good story became a launching pad for a much deeper discussion,

یک داستان خوب سکوی پرتاب بحث بسیار عمیق‌تری شد،

in which my visitors made meaningful connections

که در آنها بازدیدکنندگان ارتباطات معناداری

to their own lives.

با زندگی‌های خودشان پیدا می‌کردند.

Derrius [Quarles] asked me about a Leonard Peltier T-shirt

داریوس [کوارلس] درباره تی-شرت لئونارد پلتیر از من پرسید

that I'd worn a lot in the '80s,

که در دهه ۸۰ زیاد می‌پوشیدم،

that, sadly, is still relevant today.

که متاسفانه، امروز هم مناسب است.

Our conversation moved quickly,

صحبت ما به سرعت

from a large number of political prisoners in American jails,

از بحث درباره تعداد زیاد زندانیان سیاسی در زندان‌های آمریکا،

to Derrius wondering about the legacy

به اینجا رسید که داریوس درباره میراث جنبش آزادی سیاهان

of the Black Liberation Movement of the '60s,

در دهه ۶۰ سوال می‌پرسید،

and how his life might be different if he'd come of age then,

و اینکه چطور زندگی‌اش متفاوت بود اگر در آن زمان به سن و سالی رسیده بود،

instead of 30-odd years later.

نه ۳۰ و چند سال بعد.

At the end of our conversation,

و در پایان صحبت‌مان،

Derrius asked me if he could have the T-shirt.

داریوس از من پرسید که می‌تواند تی-شرت را بردارد.

And giving it to him felt just about perfect.

و دادن آن به او خیلی عالی به نظر می‌رسید.

As these conversations established common ground,

همین طور که این صحبت‌ها زمینه مشترکی را

especially across generations,

مخصوصاً در میان نسل‌ها ایجاد می‌کرد،

I realized I was opening a space

متوجه شدم دارم فضایی را برای مردم باز می‌کنم

for people to talk about things that really mattered to them.

تا درباره چیزهایی که برای آنها واقعاً مهم است صحبت کنند.

And I started seeing myself with a renewed sense of purpose --

و کم کم خودم را با حسی تازه‌ای از هدف یافتم --

not as the old guy on the way out,

نه به عنوان پیرمردی رو به موت،

but as someone with a role to play

بلکه به عنوان کسی که باید نقش خود را بازی کند

going forward.

و پیش برود.

When I was growing up,

وقتی من داشتم بزرگ می‌شدم،

life ended for most people in their 70s.

زندگی بیشتر مردم در ۷۰ و چند سالگی تمام می‌شد.

People are living far longer now,

الان مردم خیلی بیشتر زندگی می‌کنند،

and for the first time in human history,

و برای اولین بار در تاریخ بشر،

it's common for four generations to be living side by side.

زندگی چهار نسل کنار یکدیگر متداول است.

I'm 71,

من ۷۱ سال دارم،

and with a bit of luck,

و با کمی شانس،

I've got 20 or 30 more years ahead of me.

۲۰ یا ۳۰ سال دیگر پیش رو دارم.

Giving away my stuff now

الان بخشیدن وسایلم

and sharing it with friends, family, and I hope strangers, too,

و مشترک شدن آنها با دوستان، خانواده، و امیدوارم غریبه‌ها،

seems like the perfect way to enter this next stage of my life.

راهی بی‌نقص برای ورود به این مرحله بعدی زندگی به نظر می‌رسد.

Turns out to be just what I was looking for:

انگار دقیقاً همان چیزی است که دنبالش می‌گشتم:

a ritual that's less about dying

مناسکی که کمتر درباره مرگ است،

and more about opening the door

و بیشتر درباره گشودن دری است

to whatever comes next.

به هرآنچه که ورای آن است.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Onward!

به پیش!

(Applause)

(تشویق)