Bruce Schneier: The security mirage

Translator: Phatra Sae-ting Reviewer: Heartfelt Grace

ความปลอดภัยแบ่งเป็นสองประเภทนะครับ

So, security is two different things:

คือความรู้สึก และความเป็นจริง

it's a feeling, and it's a reality.

และมันไม่เหมือนกัน

And they're different.

คุณรู้สึกถึงความปลอดภัยได้

You could feel secure even if you're not.

แม้ว่าจริงๆไม่ได้เป็นเช่นนั้น

And you can be secure

และคุณก็ปลอดภัยได้

even if you don't feel it.

โดยไม่รู้สึกถึงมัน

Really, we have two separate concepts

จริงๆแล้ว มันเป็นสองแนวคิดที่แยกออกจากกัน

mapped onto the same word.

แต่ผนวกอยู่ในคำๆเดียว

And what I want to do in this talk is to split them apart --

และสิ่งที่ผมอยากนำเสนอในวันนี้

ก็คือแยกมันออกจากกัน

figuring out when they diverge and how they converge.

เพื่อดูว่าสองอย่างนี้แยกออก

และรวมกันเมื่อไหร่ อย่างไร

And language is actually a problem here.

โดยในส่วนนี้ภาษาเองเป็นที่ปัญหา

เพราะเรายังไม่มีคำที่สามารถสื่อความหมาย

There aren't a lot of good words

สำหรับสิ่งที่เรากำลังจะกล่าวถึงได้ดีนัก

for the concepts we're going to talk about.

หากเราพูดถึงความปลอดภัย

So if you look at security from economic terms,

ในทางเศรษฐศาสตร์

มันคือการได้อย่างเสียอย่าง (trade-off)

it's a trade-off.

ทุกครั้งที่คุณได้มาซึ่งความปลอดภัย

Every time you get some security, you're always trading off something.

คุณมักจะแลกมาด้วยสิ่งที่คุณมี

ตั้งแต่เรื่องการตัดสินใจส่วนตัว

Whether this is a personal decision --

เช่น การที่คุณจะติดตั้งสัญญาณกันขโมยในบ้าน

whether you're going to install a burglar alarm in your home --

หรือจะเป็นการตัดสินระดับชาติ ว่าคุณจะรุกรานประเทศใด

or a national decision,

where you're going to invade a foreign country --

ล้วนต้องยอมเสียบางอย่างไปเพื่อแลกมาเสมอ

you're going to trade off something: money or time, convenience, capabilities,

เงินบ้างล่ะ เวลาบ้างล่ะ ความสะดวกสบาย สมรรถภาพ

หรือเสรีภาพขั้นพื้นฐาน

maybe fundamental liberties.

And the question to ask when you look at a security anything

และคำถามที่จะเกิดขึ้นในประเด็นด้านความปลอดภัย

is not whether this makes us safer,

ไม่ใช่คำถามว่ามันทำให้เราปลอดภัยขึ้นหรือไม่

แต่กลับเป็นว่า คุ้มไหมที่ยอมเสียไปเพื่อให้ได้มา

but whether it's worth the trade-off.

You've heard in the past several years, the world is safer

คุณคงเคยได้ยินว่าหลายๆปีที่ผ่านมา

โลกของเราปลอดภัยขึ้น เพราะซัดดัม ฮุสเซ็นไม่ได้กุมอำนาจไว้แล้ว

because Saddam Hussein is not in power.

นั่นอาจจะจริง แต่ก็ไม่ได้เกี่ยวโยงกันถึงขั้นนั้น

That might be true, but it's not terribly relevant.

คำถามคือ คุ้มค่าหรือเปล่า

The question is: Was it worth it?

และคุณสามารถตัดสินใจด้วยตัวเอง

And you can make your own decision,

and then you'll decide whether the invasion was worth it.

และคุณก็จะตัดสินว่ามันคุ้มกับการรุกรานหรือเปล่า

นั่นคือวิธีคิดเกี่ยวกับความมั่นคงปลอดภัย

That's how you think about security: in terms of the trade-off.

ในบริบทของการได้อย่างเสียอย่าง

Now, there's often no right or wrong here.

เอาล่ะ มันไม่ได้มีอะไรถูกหรือผิด

บางท่านในที่นี้ติดตั้งสัญญาณกันขโมยในบ้าน

Some of us have a burglar alarm system at home and some of us don't.

บางท่านไม่ติด

And it'll depend on where we live,

ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับว่าบ้านคุณตั้งอยู่ที่ไหน

อยู่ตัวคนเดียว หรืออยู่กับครอบครัว

whether we live alone or have a family,

มีของใช้ราคาแพงจำนวนมากน้อยขนาดไหน

how much cool stuff we have,

how much we're willing to accept the risk of theft.

จะยอมรับกับความเสี่ยงที่โจรจะขึ้นบ้าน

ได้มากน้อยขนาดไหน

In politics also, there are different opinions.

ทางการเมืองก็เช่นกัน

มีความคิดเห็นหลากหลาย

A lot of times, these trade-offs are about more than just security,

และบ่อยครั้งที่การได้อย่างเสียอย่าง

เป็นมากกว่าแค่ความปลอดภัย

and I think that's really important.

และผมเชื่อว่ามันสำคัญมาก

Now, people have a natural intuition about these trade-offs.

ทุกคนมีสัญชาตญาณ

ในเรื่องการได้อย่างเสียอย่าง

We make them every day.

เพราะเราทำกันทุกวัน

Last night in my hotel room, when I decided to double-lock the door,

เช่น ตอนผมออกจากโรงแรมเมื่อคืน

การที่ผมล็อกประตูสองชั้น

or you in your car when you drove here;

การที่คุณขับรถมาที่นี่

หรือตอนที่เราไปกินอาหารเที่ยง

when we go eat lunch

and decide the food's not poison and we'll eat it.

เราเชื่อว่าอาหารไม่ได้เป็นพิษ เลยทานมันเข้าไป

We make these trade-offs again and again,

พวกเราแลกบางอย่างมาด้วยการเสียบางอย่างไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หลายๆครั้งในหนึ่งวัน

multiple times a day.

เราไม่ค่อยรู้ตัวกันหรอก

We often won't even notice them.

They're just part of being alive; we all do it.

เพราะมันเป็นเพียงส่วนหนึ่งของการใช้ชีวิต ทุกคนเป็นเหมือนกันหมด

รวมไปถึงสัตว์ทุกสายพันธุ์ด้วย

Every species does it.

Imagine a rabbit in a field, eating grass.

ลองนึกภาพกระต่ายน้อยกำลังกินหญ้าอยู่ในสวน

และมันต้องเจอสุนัขจิ้งจอก

And the rabbit sees a fox.

That rabbit will make a security trade-off:

ตอนนั้นแหละที่กระต่ายจำต้องสละบางอย่างเพื่อแลกกับความปลอดภัย

"Should I stay, or should I flee?"

ถามตัวเองว่า "จะกินต่อดี หรือ จะหนีดี?"

และหากคุณลองคิดดูดีๆ

And if you think about it,

กระต่ายที่ถ่วงดุลแล้วตัดสินใจเลือกทางที่ถูกต้อง

the rabbits that are good at making that trade-off

will tend to live and reproduce,

มีแนวโน้มอยู่รอดและสืบพันธุ์ต่อไป

and the rabbits that are bad at it

ในขณะที่กระต่ายที่ตัดสินใจผิด

will get eaten or starve.

จะถูกกินหรือไม่ก็หิวโซ

So you'd think

ทีนี้ คุณอาจจะคิดว่า

สายพันธุ์มนุษย์ประเสริฐอย่างพวกเรา

that us, as a successful species on the planet -- you, me, everybody --

คุณ ผม และคนเราทุกคน

would be really good at making these trade-offs.

คงเก่งเรื่องถ่วงดุลการได้อย่างเสียอย่างแบบนี้แน่ๆ

ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้น แต่ครั้งแล้วครั้งเล่า

Yet it seems, again and again, that we're hopelessly bad at it.

ที่เราทำได้ไม่เข้าท่าเอามากๆ

And I think that's a fundamentally interesting question.

และผมคิดว่านั่นเป็นปัญหาพื้นฐานที่น่าสนใจทีเดียว

I'll give you the short answer.

ผมจะตอบสั้นๆนะครับ

The answer is, we respond to the feeling of security

จริงๆแล้ว มนุษย์เราตอบสนองกับการรับรู้ถึงความปลอดภัย

ไม่ใช่กับความเป็นจริง

and not the reality.

Now, most of the time, that works.

ทั้งนี้ โดยมากแล้วจะไม่เป็นปัญหา

Most of the time,

เพราะส่วนใหญ่

feeling and reality are the same.

ความรู้สึกกับความเป็นจริงมันเป็นไปในทางเดียวกัน

Certainly that's true for most of human prehistory.

มันเป็นแบบนั้นจริงๆ

สมัยก่อนประวัติศาสตร์มนุษยชาติ

We've developed this ability

พวกเราล้วนได้พัฒนาศักยภาพนี้

because it makes evolutionary sense.

เพราะมันเป็นผลดีกับวิวัฒนาการ

คิดอีกแบบหนึ่ง

One way to think of it is that we're highly optimized

ได้ว่า การที่เรามีความสามารถตัดสินใจในสถานการณ์เสี่ยงๆ

ก็เพื่อเอื้อกับการดำรงชีวิต

for risk decisions

ในสภาพแวดล้อมที่ต้องใช้ชีวิตเป็นกลุ่มชนเล็กๆบนที่ราบสูง

that are endemic to living in small family groups

in the East African Highlands in 100,000 BC.

ในทวีปอัฟริกาฝั่งตะวันออกใน 100,000 ปีก่อนคริสต์ศักราช

2010 New York, not so much.

ซึ่งต่างจากการชีวิตในนครนิวยอร์กในปี 2010 (พ.ศ.2553)

Now, there are several biases in risk perception.

ทีนี้ หลายๆครั้งที่การรับรู้ถึงภัยอันตรายเป็นไปแบบไม่สมเหตุสมผลนัก

จากการทดลองหลายๆครั้ง

A lot of good experiments in this.

And you can see certain biases that come up again and again.

แสดงให้เห็นว่าความไม่สมเหตุสมผลเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า

ทีนี้ผมจะลองยกความไม่สมเหตุสมผลให้ฟังสัก 4 อย่างนะครับ

I'll give you four.

We tend to exaggerate spectacular and rare risks

พวกเรามักจะมีปฏิกิริยาเกินจริงกับภัยอันตรายที่เป็นเรื่องน่าตื่นเต้นและไม่ค่อยเกิดขึ้น

และลดความสำคัญของภัยอันตรายที่เกิดทุกวัน

and downplay common risks --

เช่นเลือกที่จะบินหรือขับรถ

so, flying versus driving.

The unknown is perceived to be riskier than the familiar.

คนเรามักจะติดภาพว่าสิ่งแปลกปลอม

ทำให้เกิดภัยมากกว่าสิ่งที่คุ้นเคย

ตัวอย่างเช่น

One example would be:

people fear kidnapping by strangers,

คนเรากลัวโดนคนแปลกหน้าลักพาตัวเด็กๆ

when the data supports that kidnapping by relatives is much more common.

ทั้งที่สถิติแสดงให้เห็นว่่าอัตราการลักพาตัวจากคนใกล้ชิดนั้นสูงกว่าเสียอีก

ส่วนนี้หมายถึงเด็กๆนะครับ

This is for children.

Third, personified risks are perceived to be greater

สาม เราจะรับรู้ภัยที่เกิดจาก

บุคคลที่เป็นรูปธรรมได้มากกว่าภัยอื่นๆที่เกิดจากบุคคลนิรนาม

than anonymous risks.

So, Bin Laden is scarier because he has a name.

ฉะนั้นบิน ลาเด็นก็น่ากลัวกว่าใครๆเพราะมีชื่อเสียงเรียงนาม

และอย่างที่สี่

And the fourth is:

people underestimate risks in situations they do control

ผู้คนมักจะไม่ระวัง

สถานการณ์ที่พวกเขามีอำนาจควบคุม

และประเมินสถานการณ์ที่พวกเขาไม่ได้เป็นคนควบคุมสูงกว่าที่ควรจะเป็น

and overestimate them in situations they don't control.

So once you take up skydiving or smoking,

เช่น การโดดร่มหรือการสูบบุหรี่

you downplay the risks.

พวกเขาประเมินความเสี่ยงต่ำไป

หากภัยพุ่งเข้าหาคุณ เช่น กรณีก่อการร้าย

If a risk is thrust upon you -- terrorism is a good example --

คุณจะตอบสนองมากเกินกว่าที่ควร เพราะคุณรู้สึกว่ามันไม่ไ้ด้อยู่ในการควบคุมของคุณ

you'll overplay it,

because you don't feel like it's in your control.

There are a bunch of other of these cognitive biases,

มีอคติอื่นๆอีกนับไม่ถ้วนที่เป็น อคติทางการคิด (cognitive bias)

that affect our risk decisions.

ซึ่งมีผลกับการตัดสินใจของเรา

There's the availability heuristic,

ซึ่งก็มีวิทยการศึกษาสำนึก (heuristic) ที่ใช้ในเรื่องนี้ได้

หมายความว่า

which basically means we estimate the probability of something

เราประเมินความเป็นไปได้ของสถานการณ์ใดๆ

by how easy it is to bring instances of it to mind.

โดยการเชื่อมโยงกับเหตุการณ์ที่เรานึกได้

So you can imagine how that works.

ลองคิดดูว่ามันเป็นเช่นนั้นไหม

If you hear a lot about tiger attacks, there must be a lot of tigers around.

ถ้าวันหนึ่ง คุณได้ยินเรื่องเสือทำร้ายใครเข้าบ่อยๆ คุณย่อมคิดว่ามีเสือหลายตัวป้วนเปี้ยนอยู่รอบๆ

ในขณะที่หากไม่มีข่าวสิงโตทำร้ายใครเข้าหูคุณ คุณก็จะคิดว่าไม่มีสิงโตในแถบที่คุณอยู่

You don't hear about lion attacks, there aren't a lot of lions around.

วิธีนี้ใช้การได้จนกระทั่งวันที่เราประดิษฐ์หนังสือพิมพ์ขึ้นมา

This works, until you invent newspapers,

because what newspapers do is repeat again and again

เพราะหน้าที่ของหนังสือพิมพ์

คือการบอกเล่าเรื่องเหลือเชื่อที่ไม่ค่อยเกิดขึ้น

ซ้ำแล้วซ้ำอีก

rare risks.

I tell people: if it's in the news, don't worry about it,

ผมบอกได้เลยครับ ถ้าเรื่องใดๆเป็นข่าวได้

ก็หมายความว่า

because by definition, news is something that almost never happens.

เหตุการณ์นั้นไม่ค่อยได้เกิดขึ้นหรอกครับ ถึงได้เป็นที่พูดถึง

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

When something is so common, it's no longer news.

เพราะถ้าเหตุการณ์ไหนธรรมดาไป ก็จะไม่ถูกจัดว่าเป็นข่าว

Car crashes, domestic violence --

รถชน ความรุนแรงในประเทศ

those are the risks you worry about.

เป็นสิ่งที่มักเป็นที่กังวล

We're also a species of storytellers.

อีกทั้งพวกเราเป็นสายพันธุ์ที่อยู่กับการบอกเล่าเรื่องราว

We respond to stories more than data.

พวกเราตอบสนองกับเรื่องราวมากกว่าข้อมูล

And there's some basic innumeracy going on.

รวมถึงเรื่องของจำนวนตัวเลข

I mean, the joke "One, two, three, many" is kind of right.

ผมว่ามุขตลกนับเลขที่ว่า "หนึ่ง" "สอง" "สาม" "เยอะแยะ" นั่นน่าจะถูกต้อง

พวกเราตอบสนองกับตัวเลขแค่ไม่กี่หลัก

We're really good at small numbers.

One mango, two mangoes, three mangoes,

เช่นมะม่วงหนึ่งลูก มะม่วงสองลูก สามลูก

10,000 mangoes, 100,000 mangoes --

มะม่วง 10,000 ลูก 100,000 ลูก

it's still more mangoes you can eat before they rot.

ยังมีมะม่วงเหลือไว้ทานอีกเยอะหากมันเน่าไปแล้ว

So one half, one quarter, one fifth -- we're good at that.

ไหนจะครึ่งหนึ่ง หนึ่งส่วนสี่ หนึ่งส่วนห้า พวกเราเก่งเรื่องนั้น

แต่หากเป็นหนึ่งในล้าน หรือหนึ่งในพันล้าน

One in a million, one in a billion --

จำนวนนั้นจะแทบไม่มีตัวตนเลย

they're both almost never.

So we have trouble with the risks that aren't very common.

ฉะนั้นเรามีปัญหากับภัยอันตราย

ที่ไม่ค่อยเกิดขึ้นเป็นประจำ

And what these cognitive biases do

อคติทางการคิดพวกนี้

is they act as filters between us and reality.

ทำหน้าที่กรองข้อมูลระหว่างเรากับความเป็นจริง

ผลก็คือ

And the result is that feeling and reality get out of whack,

ความรู้สึกกับความเป็นจริงก็แยกออก

กลายเป็นคนละเรื่องกัน

they get different.

Now, you either have a feeling -- you feel more secure than you are,

เราอาจจะรู้สึกถึงความปลอดภัยมากกว่าที่เป็นอยู่

สัมผัสถึงความปลอดภัยที่ไม่ได้มีอยู่จริง

there's a false sense of security.

หรืออีกอย่าง

Or the other way, and that's a false sense of insecurity.

สัมผัสไม่ถึงอันตรายที่มีอยู่จริง

ผมเขียนเรื่องราวของ "โรงละครความปลอดภัย" มานับไม่ถ้วน

I write a lot about "security theater,"

which are products that make people feel secure,

มันคือผลิดภัณฑ์ที่ช่วยให้ผู้คนรู้สึกปลอดภัย

but don't actually do anything.

ในขณะที่สิ่งเหล่านั้นแทบไม่ได้ช่วยอะไรเลย

There's no real word for stuff that makes us secure,

ไม่มีคำใดๆที่จะสื่อถึงสิ่งที่ทำให้เราปลอดภัย

โดยที่ไม่ได้้ทำให้เรารู้สึกว่าเป็นเช่นนั้น

but doesn't make us feel secure.

มันอาจจะเป็นสิ่งที่ซีไอเอ (CIA) ควรจะช่วยพวกเรา

Maybe it's what the CIA is supposed to do for us.

So back to economics.

ทีนี้ เรากลับมาพูดถึงประเด็นเศรษฐศาสตร์

If economics, if the market, drives security,

ถ้าเศรษฐศาสตร์ ถ้าระบบตลาดเป็นตัวกลางผลักดันความปลอดภัย

and if people make trade-offs based on the feeling of security,

หากผู้คนยอมแลกอย่างหนึ่งไปเพื่อให้ได้อีกอย่างมา

โดยใช้ความรู้สึกปลอดภัยเป็นฐาน

then the smart thing for companies to do for the economic incentives

พวกบริษัทหัวใสก็จะสร้าง

แรงจูงใจทางเศรษฐศาสตร์

is to make people feel secure.

ด้วยการทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความปลอดภัย

And there are two ways to do this.

ส่วนแนวทางนั้นมีอยู่สองทาง

One, you can make people actually secure

อย่างแรก คุณทำให้ลูกค้าปลอดจากภัยอันตรายจริงๆ

และหวังว่าพวกเขาจะรับรู้ได้เอง

and hope they notice.

Or two, you can make people just feel secure

หรือสอง คุณเพียงให้ลูกค้าวางใจว่าปลอดภัย

and hope they don't notice.

และหวังว่าพวกเขาจะจับไม่ได้

Right?

So what makes people notice?

ฉะนั้น ปัจจัยที่จะำให้พวกเขาจับได้

ก็มีอยู่ไม่กี่อย่าง

Well, a couple of things:

understanding of the security,

ความรู้ความเข้าใจในเรื่องความมั่นคงปลอดภัย

ในเรื่องความเสี่ยง ในเรื่องภัยคุกคาม

of the risks, the threats,

ในเรื่องวิธีการรับมือ ว่าเป็นอย่างไร

the countermeasures, how they work.

But if you know stuff, you're more likely

หากเราเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้ว

ความรู้สึกที่ปลอดจากภัยนั้นๆก็จะค่อยๆมาควบคู่กับความเป็นจริง

to have your feelings match reality.

ตัวอย่างเหตุการณ์จริงจำนวนมากพอจะช่วยเสริมสร้างความเข้าใจให้ถูกต้อง

Enough real-world examples helps.

ปัจจุบันเราต่างมีข้อมูลอัตราอาชญากรรมในท้องถิ่นที่เราอาศัย

We all know the crime rate in our neighborhood,

because we live there, and we get a feeling about it

เพราะเราใช้ชีวิตแถวนั้น และเรารับรู้เรื่องต่างๆมากพอควร

that basically matches reality.

ฉะนั้นความรู้สึกกับความเป็นจริงก็ไปในแนวทางเดียวกัน

โรงละครความปลอดภัยแสดงให้เห็น

Security theater is exposed

when it's obvious that it's not working properly.

ถึงความชัดเจนของเหตุการณ์ที่ไม่เป็นไปตามที่ึควรจะเป็น

เอาล่ะ แล้วอะไรล่ะ ที่ทำให้ผู้คนจับไม่ได้?

OK. So what makes people not notice?

Well, a poor understanding.

ครับ ก็คือความไม่รู้

If you don't understand the risks, you don't understand the costs,

หากคุณไม่เข้าใจเรื่องความเสี่ยงภัย คุณก็ย่อมประเมินต้นทุนความเสี่ยงไม่ได้

you're likely to get the trade-off wrong,

เลยอาจทำให้คุณยอมเสียไปมากกว่าที่ได้มา

and your feeling doesn't match reality.

และความรู้สึกกับความเป็นจริงไม่ได้เป็นไปในทิศทางเดียวกัน

Not enough examples.

ไม่ค่อยมีตัวอย่างเหตุการณ์

There's an inherent problem with low-probability events.

มีปัญหาที่เป็นธรรมชาติของ

เหตุการณ์ที่มีโอกาสเกิดขึ้นน้อย

If, for example, terrorism almost never happens,

อย่างเช่น ถ้าหากว่า

การก่อการร้ายแทบไม่เกิดขึ้นเลย

it's really hard to judge the efficacy of counter-terrorist measures.

ฉะนั้นการประเมิน

วิธีรับมือที่ได้ผลก็เป็นไปได้ยาก

This is why you keep sacrificing virgins,

เราจึงต้องเสียผู้บริสุทธิ์ไปนับต่อนับ

และเป็นสาเหตุที่การโทษผีสางเทวดาใช้ได้ผล

and why your unicorn defenses are working just great.

There aren't enough examples of failures.

เพราะไม่ค่อยมีกรณีที่ใช้ไม่ได้ผลให้เห็นมากนัก

บวกกับความรู้สึกที่บดบังความเป็นจริง

Also, feelings that cloud the issues --

the cognitive biases I talked about earlier: fears, folk beliefs --

อคติทางการคิดที่ผมพูดไปแล้วก่อนหน้านี้

ความกลัว ตำนานความเชื่อต่างๆ

basically, an inadequate model of reality.

เป็นแบบจำลองที่สะท้อนความเป็นจริงไม่ได้ดีนัก

ทีนี้ผมขออธิบายเพิ่มเติม

So let me complicate things.

I have feeling and reality.

จากที่พูดไปมีเรื่องของความรู้สึกและความเป็นจริง

I want to add a third element. I want to add "model."

ทีนี้ผมอยากจะเพิ่มส่วนที่สามเข้าไป เป็นส่วนของ "แบบจำลอง (model)"

Feeling and model are in our head,

ความรู้สึกและแบบจำลองจะติดอยู่ในสมองเรา

สภาพความเป็นจริงจะอยู่รอบๆตัวเรา

reality is the outside world; it doesn't change, it's real.

ส่วนนี้ไม่เปลี่ยนแปลง เพราะมันเป็นของจริง

Feeling is based on our intuition,

ฉะนั้นความรู้สึกจะยึดเอาสัญชาติญาณเป็นหลัก

แบบจำลองจะขึ้นอยู่กับเหตุผลเป็นหลัก

model is based on reason.

ซึ่งค่อนข้างต่างกัน

That's basically the difference.

In a primitive and simple world,

ในโลกสมัยบรรพกาลที่เรียบง่าย

there's really no reason for a model,

ไม่มีเหตุผลใดๆที่จะต้องสร้างแบบจำลอง

เพราะความรู้สึกใกล้เคียงกับความเป็นจริงอยู่แล้ว

because feeling is close to reality.

You don't need a model.

จึงไม่ต้องใช้แบบจำลองใดๆ

But in a modern and complex world,

แต่สำหรับโลกสมัยใหม่ที่ซับซ้อนอย่างที่เราอยู่กันนี้

แบบจำลองเป็นสิ่งจำเป็น

you need models to understand a lot of the risks we face.

ในการเข้าใจความเสี่ยงภัยที่จะพบเจอ

There's no feeling about germs.

ลองนึกดูก่อนหน้านี้เราไม่เคยหยั่งรู้ึถึงภัยจากเชื้อโรค

เราจะเข้าใจก็ต่อเมื่อมีแบบจำลอง

You need a model to understand them.

ฉะนั้น แบบจำลองที่ว่า

This model is an intelligent representation of reality.

ถือเป็นสื่อนำเสนอความเป็นจริงที่ชาญฉลาด

It's, of course, limited by science, by technology.

ทั้งนี้ จะต้องจำกัดอยู่ในกรอบของวิทยาศาสตร์

และเทคโนโลยี

พวกเราคงไม่รู้จักทฤษฏีการติดเชื้อทำให้เกิดโรค

We couldn't have a germ theory of disease

before we invented the microscope to see them.

จนถึงวันที่กล้องจุลทรรศน์ถูกประดิษฐ์ขึ้น

It's limited by our cognitive biases.

มันถูกจำกัดโดยอคติทางการคิด

แต่มันมีความสามารถ

But it has the ability to override our feelings.

เข้าครอบงำความรู้สึก

Where do we get these models? We get them from others.

แล้วเราได้แบบจำลองเหล่านี้มาได้ยังไงน่ะหรือครับ? เราได้จากคนอื่น

We get them from religion, from culture, teachers, elders.

จากศาสนา วัฒนธรรม

คุณครู ผู้อาวุโส

เมื่อสองสามปีก่อน

A couple years ago, I was in South Africa on safari.

ผมไปท่องซาฟารีดูสัตว์ที่อัฟริกาใต้

The tracker I was with grew up in Kruger National Park.

คนแกะรอยที่ไปกับผมเกิดที่อุทยานแห่งชาติครูเกอร์ (Kruger)

He had some very complex models of how to survive.

เขามีแบบจำลองการเอาตัวรอดที่ซับซ้อนมาก

And it depended on if you were attacked by a lion, leopard, rhino, or elephant --

ขึ้นอยู่กับว่าคุณโดนสัตว์ชนิดไหนจู่โจม

เป็นสิงโต เสือดาว แรด หรือช้าง

and when you had to run away, when you couldn't run away,

และเมื่อไหร่ที่คุณรู้ตัวว่าต้องวิ่งหนี ต้องปีนต้นไม้

when you had to climb a tree, when you could never climb a tree.

หรือเมื่อไหร่ที่ไม่ควรปีน

ถ้าเป็นผมคงไม่รอดชีวิตกลับมา

I would have died in a day.

แต่เขาเกิดที่นั่น

But he was born there, and he understood how to survive.

เขารู้ว่าจะอยู่รอดได้ด้วยวิธีไหน

ส่วนผมเกิดในนครนิวยอร์ก

I was born in New York City.

ถ้าผมพาเขาไปนิวยอร์กบ้าง เชื่อว่าเขาคงจะตายตั้งแต่วันแรก

I could have taken him to New York, and he would have died in a day.

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

Because we had different models based on our different experiences.

นั่นเป็นเพราะเราโตมาด้วยแบบจำลองที่ต่างกัน

พื้นฐานประสบการณ์ที่ต่างกัน

Models can come from the media,

เราได้รับแบบจำลองมาจากสื่อต่างๆ

from our elected officials ...

จากรัฐบาลที่เราเลือกมา

Think of models of terrorism,

กลับไปที่แบบจำลองการก่อการร้าย

child kidnapping,

การลักพาตัวเด็ก

airline safety, car safety.

ความปลอดภัยจากการใช้เครื่องบิน ใช้รถ

Models can come from industry.

แบบจำลองอาจมาจากวงการอุตสาหกรรม

The two I'm following are surveillance cameras,

สองอย่างที่ผมติดตามคือ วิธีการทำงานของกล้องวงจรปิด

และบัตรประจำตัว

ID cards,

แบบจำลองความปลอดภัยจากการใช้คอมพิวเตอร์ส่วนใหญ่ข้องเกี่ยวกับสองสิ่งนี้

quite a lot of our computer security models come from there.

แบบจำลองส่วนมากมาจากวิทยาศาสตร์

A lot of models come from science.

Health models are a great example.

ตัวอย่างที่เห็นชัดเจน คือ แบบจำลองด้านสุขภาพ

Think of cancer, bird flu, swine flu, SARS.

เช่นมะเร็ง ไข้หวัดนก ไข้หวัดหมู ซาร์ส

All of our feelings of security about those diseases

ความรู้สึกถึงความปลอดภัย

ของโรคพวกนี้

come from models given to us, really, by science filtered through the media.

ล้วนมาจากแบบจำลองทั้งนั้น

ผลงานทางวิทยาศาสตร์ส่งสาห์นมาถึงพวกเราผ่านสื่อ

ทั้งนี้แบบจำลองสามารถเปลี่ยนแปลงได้

So models can change.

Models are not static.

ไม่จำเป็นต้องตายตัว

As we become more comfortable in our environments,

เมื่อเราเริ่มคุ้นชินกับสภาพแวดล้อม

our model can move closer to our feelings.

แบบจำลองก็จะยิ่งใกล้เคียงกับสิ่งที่เรารู้สึก

So an example might be,

อย่างเช่น

ลองย้อนกลับมาไป 100 ปีที่แล้ว

if you go back 100 years ago,

when electricity was first becoming common,

ช่วงที่เริ่มมีไฟฟ้าใช้แรกๆ

ไม่ค่อยมีใครกล้าเข้าใกล้มันหรอก

there were a lot of fears about it.

ต่างคนต่างกลัวการกดปุ่มกริ่งหน้าบ้าน

There were people who were afraid to push doorbells,

กลัวว่าไฟฟ้าที่ฝังอยู่ในนั้นจะทำร้ายตัวเอง

because there was electricity in there, and that was dangerous.

แต่สำหรับคนยุคนี้ เครื่องใช้ไฟฟ้าเป็นอะไรที่ใครๆก็ใช้คล่อง

For us, we're very facile around electricity.

เราเปลี่ยนหลอดไฟเอง

We change light bulbs without even thinking about it.

โดยไม่เกรงกลัวใดๆ

Our model of security around electricity is something we were born into.

แบบจำลองความปลอดภัยจากการใช้ไฟฟ้า

เป็นสิ่งที่เกิดมาพร้อมๆเรา

It hasn't changed as we were growing up.

ไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงใดๆตลอดช่วงชีวิตเรา

And we're good at it.

และพวกเราก็คุ้นเคยกับมัน

Or think of the risks on the Internet across generations --

ส่วนเรื่องความเสี่ยง

บนอินเทอร์เน็ตของชนแต่ละรุ่นก็เช่นกัน

how your parents approach Internet security,

ลองเปรียบเทียบมุมมองด้านความปลอดภัยในอินเทอร์เน็ตของรุ่นพ่อแม่

เทียบกับของรุ่นคุณ

versus how you do,

versus how our kids will.

เทียบกับที่รุ่นลูกจะมอง

Models eventually fade into the background.

แบบจำลองของคนแต่ละรุ่นเข้าครอบงำโดยไม่รู้ตัว

"Intuitive" is just another word for familiar.

กลายเป็นสัญชาตญาณ เป็นความคุ้นชิน

So as your model is close to reality and it converges with feelings,

จึงทำให้แบบจำลองเข้าใกล้ความเป็นจริงมากขึ้น

แล้วท้ายสุดมาบรรจบกับความรู้สึก

you often don't even know it's there.

โดยที่พวกคุณไม่รู้ตัวกัน

ฉะนั้นผมขอลองยกตัวอย่าง

A nice example of this came from last year and swine flu.

กรณีไข้หวัดหมูเมื่อปีที่แล้ว

ณ ตอนที่โรคนี้ปรากฏครั้งแรก

When swine flu first appeared,

ข่าวแรกๆที่ออกจากสื่อทำให้ผู้คนเกิดปฏิกิริยาเกินจริง

the initial news caused a lot of overreaction.

Now, it had a name,

พอมีชื่อเรียกโรคนี้เฉพาะ

which made it scarier than the regular flu,

เลยเป็นเหตุให้มันน่ากลัวกว่าไข้หวัดทั่วๆไป

even though it was more deadly.

แม้ว่ามันจะอันตรายกว่าจริงๆก็ตาม

And people thought doctors should be able to deal with it.

และทุกคนคิดว่าทำไมหมอถึงไม่มีวิธีต่อกรกับมัน

So there was that feeling of lack of control.

เลยยิ่งทำให้รู้สึกว่าเป็นมันสิ่งที่ควบคุมไม่ได้

และสองสิ่งนั้น

And those two things made the risk more than it was.

ทำให้มันดูอันตรายมากกว่าที่เป็นจริง

As the novelty wore off and the months went by,

พอความแปลกใหม่เริ่มซาลง ผ่านไปเดือนหนึ่ง

there was some amount of tolerance; people got used to it.

ผู้คนเริ่มยอมรับ

และคุ้นเคยกับโรคนี้

There was no new data, but there was less fear.

เมื่อไม่มีการประโคมข่่าว ความกลัวก็ค่อยๆลดลง

By autumn,

พอถึงฤดูใบไม้ร่วง

people thought the doctors should have solved this already.

ผู้คนก็คิดว่า

หมอน่าจะมีวิธีรับมือกับโรคนี้แล้ว

And there's kind of a bifurcation:

ณ ตอนนั้นเราอยู่บนทางแยก

people had to choose between fear and acceptance --

เราต้องเลือก

ระหว่างกลัวต่อไปหรือยอมรับมัน

จริงๆแล้วคือกลัวต่อไปหรือเพิกเฉย

actually, fear and indifference --

แต่สุดท้ายพวกเขาเลือกที่จะสงสัย

and they kind of chose suspicion.

และเมื่อวัคซีนปรากฏเมื่อฤดูหนาวปีที่แล้ว

And when the vaccine appeared last winter,

คนจำนวนไม่น้อย จำนวนที่คาดไม่ถึงเลยล่ะ

there were a lot of people -- a surprising number --

who refused to get it.

ปฏิเสธที่จะใช้มัน

And it's a nice example of how people's feelings of security change,

เป็นตัวอย่างที่ดี

ที่ความรู้สึกปลอดภัยของผู้คนเปลี่ยนไปได้อย่างไร แบบจำลองเปลี่ยนไปได้อย่างไร

how their model changes,

ราวหน้ามือเป็นหลังมือ

sort of wildly,

with no new information, with no new input.

ทั้งๆที่ไม่มีข้อมูลอะไรใหม่ๆเลย

และไม่มีอะไรใหม่ๆเพิ่มเข้ามาด้วย

เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นบ่อยมาก

This kind of thing happens a lot.

ผมอยากจะบวกปัจจัยเพิ่มอีกอย่าง

I'm going to give one more complication.

We have feeling, model, reality.

พวกเรามีความรู้สึก แบบจำลอง และสภาพความเป็นจริง

I have a very relativistic view of security.

ผมคิดว่าความปลอดภัยเป็นสิ่งที่

ขึ้นอยู่กับผู้ที่สังเกตการณ์

I think it depends on the observer.

And most security decisions have a variety of people involved.

การตัดสินใจว่าด้วยความปลอดภัยส่วนใหญ่

มาจากกลุ่มคนที่มีความหลากหลาย

And stakeholders with specific trade-offs will try to influence the decision.

ผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย

ที่คิดไว้แล้วว่าจะยอมได้ยอมเสียอะไรบ้าง

จะพยายามโน้มน้าวผลักดันการตัดสิน

And I call that their agenda.

และผมขอเรียกว่า "ระเบียบวาระ" ของพวกเขาก็แล้วกัน

และคุณจะเห็นว่าระเบียบวาระ

And you see agenda -- this is marketing, this is politics --

จะมาในรูปแบบการตลาดบ้างล่ะ การเมืองบ้างล่ะ

trying to convince you to have one model versus another,

พยายามโน้มน้าวคุณให้เลือกแบบจำลองหนึ่งแทนอีกแบบหนึ่ง

trying to convince you to ignore a model

พยายามโน้มน้าวให้คุณเลิกใส่ใจกับแบบจำลอง

and trust your feelings,

และให้คุณเชื่อความรู้สึกของคุณแทน

marginalizing people with models you don't like.

ทำให้ผู้คนหันมาเห็นด้วยกับแบบจำลองที่คุณไม่ชอบ

This is not uncommon.

ไม่ได้เป็นเรื่องแปลกนะครับ

An example, a great example, is the risk of smoking.

ตัวอย่าง เป็นตัวอย่างที่ดีมากครับ คือความเสี่ยงภัยจากการสูบบุหรี่

50 ปีที่ผ่านมา ความเสี่ยงภัยจากการสูบบุหรี่

In the history of the past 50 years,

the smoking risk shows how a model changes,

แสดงให้เห็นว่าแบบจำลองได้เปลี่ยนไปอย่างไร

and it also shows how an industry fights against a model it doesn't like.

และแสดงให้เห็นว่าอุตสาหกรรมมีวิธีต่อสู้กับ

แบบจำลองที่ไม่เอื้อประโยชน์พวกเขาอย่างไร

Compare that to the secondhand smoke debate --

เปรียบเทียบกับการโต้ประเด็นผู้สูบบุหรี่มือสอง

ซึ่งน่าจะตามหลังมาจากนั้นอีก 20 ปี

probably about 20 years behind.

Think about seat belts.

เรื่องเข็มขัดนิรภัยก็เช่นกัน

When I was a kid, no one wore a seat belt.

ตอนผมเด็กๆ ไม่มีใครคาดเข็มขัดนิรภัยหรอกครับ

Nowadays, no kid will let you drive if you're not wearing a seat belt.

แต่ทุกวันนี้ ไม่มีเด็กคนไหนที่ยอมให้คุณออกรถ

ถ้าคุณไม่คาดเข็มขัดนิรภัยก่อน

Compare that to the airbag debate,

ลองเปรียบเทียบกับการโต้ประเด็นถุงลมนิรภัย

ซึ่งน่าจะตามหลังมาจากนั้นอีก 30 ปี

probably about 30 years behind.

ตัวอย่างแบบจำลองทั้งหมดได้เปลี่ยนแปลงไป

All examples of models changing.

What we learn is that changing models is hard.

ทีนี้เราสรุปได้ว่า การเปลี่ยนแปลงแบบจำลองเป็นเรื่องยากทีเดียว

เพราะแบบจำลองจะตรึงอยู่ในความคิด

Models are hard to dislodge.

ถ้ามันเป็นไปในแนวทางเดียวกันกับความรู้สึก

If they equal your feelings,

คุณจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าคุณถูกแบบจำลองครอบงำอยู่

you don't even know you have a model.

และอคติทางการคิดอีกรูปแบบหนึ่ง

And there's another cognitive bias

คือสิ่งที่ผมเรียกว่า อคติแบบยืนยันความเชื่อ (confirmation bias)

I'll call confirmation bias,

พวกเรามักจะเลือกรับข้อมูล

where we tend to accept data that confirms our beliefs

ที่ตรงกับความเชื่อของเราเอง

and reject data that contradicts our beliefs.

และปฏิเสธรับข้อมูลที่ขัดกับความเชื่อ

So evidence against our model, we're likely to ignore,

ดังนั้นแม้ว่าหลักฐานที่มีจะขัดแย้งกับแบบจำลองของเรา

พวกเราก็มักจะเพิกเฉย แม้ว่าหลักฐานนั้นจะแจ่มแจ้ง

even if it's compelling.

It has to get very compelling before we'll pay attention.

ฉะนั้นหลักฐานจะต้องแจ่มแจ้งน่าเชื่อถือมากถึงมากที่สุด พวกเราถึงจะยอมสนใจ

New models that extend long periods of time are hard.

แบบจำลองใหม่ๆที่กินเวลานานก็จะยิ่งยาก

โลกร้อนเป็นตัวอย่างที่ดีทีเดียว

Global warming is a great example.

เราไม่ตอบรับกันเลย

We're terrible at models that span 80 years.

กับแบบจำลองที่ครอบคลุมช่วงเวลา 80 ปี

We can do "to the next harvest."

เราไม่มีปัญหาเลยกับระยะเวลานานเท่ากับการรอเก็บเกี่ยวงวดหน้า

We can often do "until our kids grow up."

เราไม่ค่อยมีปัญหากับระยะเวลานานเท่ากับที่รอลูกๆเราโต

But "80 years," we're just not good at.

แต่ทว่า 80 ปีนั้นยาวนานเกินไปสำหรับเรา

So it's a very hard model to accept.

เพราะฉะนั้นมันจึงเป็นแบบจำลองที่ยอมรับได้ยากมาก

We can have both models in our head simultaneously --

เราก็ยังสามารถยอมรับแบบจำลองสองแบบในเวลาเดียวกันได้ด้วย

that kind of problem where we're holding both beliefs together,

เป็นปัญหาประเภทเดียวกับ

ที่เราเห็นด้วยกับสองมุมมองที่ขัดแย้ง

หรือ ความไม่ลงรอยกันของการรู้ (cognitive dissonance)

the cognitive dissonance.

และท้ายที่สุด

Eventually, the new model will replace the old model.

แบบจำลองใหม่ก็จะแทนที่แบบจำลองที่มีอยู่เดิม

Strong feelings can create a model.

และความรู้สึกที่แรงกล้าก็ทำให้เกิดเป็นแบบจำลองได้

September 11 created a security model in a lot of people's heads.

เหตุการณ์ 11 กันยาก็ทำให้เกิดแบบจำลองเรื่องความปลอดภัย

ในหัวของคนมากมาย

Also, personal experiences with crime can do it,

อาชญากรรมที่เจอกับตัวเองก็เช่นกัน

ความกลัวเรื่องสุขภาพ

personal health scare,

a health scare in the news.

หรือเรื่องโรคต่างๆที่ตกเป็นข่าว

จิตแพทย์เรียกเหตุการณ์แบบนั้นว่า

You'll see these called "flashbulb events" by psychiatrists.

อุบัติการณ์ภาพความทรงจำเสมือน (flashbulb event)

มันสามารถสร้างภาพจำลองขึ้นมาได้ทันที

They can create a model instantaneously,

because they're very emotive.

เพราะมันเป็นเหตุการณ์ที่เร่งเร้าสะเทือนอารมณ์อย่างยิ่ง

So in the technological world,

ฉะนั้นในโลกแห่งเทคโนโลยีแบบนี้

we don't have experience to judge models.

พวกเราไม่มีประสบการณ์

ไปประเมินแบบจำลองใดๆได้

And we rely on others. We rely on proxies.

เราพึ่งพาผู้อื่น พึ่งพาตัวแทน

เพียงแค่ตัวแทนระบุสิ่งที่ถูกหรือไม่ถูกต้องได้ก็ใช้ได้แล้ว

And this works, as long as it's the correct others.

We rely on government agencies

พวกเราพึ่งพาหน่วยงานของรัฐ

to tell us what pharmaceuticals are safe.

เพื่อรับรองว่ายาประเภทไหนปลอดภัย

I flew here yesterday.

ที่ผมบินมาที่นี่เมื่อวานนี้

I didn't check the airplane.

ผมไม่ได้เป็นคนตรวจเครื่องบินเอง

I relied on some other group

ผมพึ่งคนอื่นๆ

ในการตรวจสอบเครื่องบินว่าปลอดภัย

to determine whether my plane was safe to fly.

We're here, none of us fear the roof is going to collapse on us,

หรือที่พวกเราไม่ได้ระแวงว่าหลังคาจะถล่มใส่หัวเราเมื่อไหร่

ไม่ได้เป็นเพราะพวกเราตรวจสอบเอง

not because we checked,

but because we're pretty sure the building codes here are good.

แต่พวกเราค่อนข้างมั่นใจ

ว่าโครงสร้างอาคารได้มาตรฐาน

It's a model we just accept

มันเป็นแบบจำลองที่เรายอมรับ

และเชื่อว่ามันเป็นเช่นนั้นจริงๆ

pretty much by faith.

และค่อนข้างดีทีเดียว

And that's OK.

Now, what we want is people to get familiar enough with better models,

ตอนนี้ สิ่งที่พวกเราต้องการคือ

ให้ผู้คนทำความคุ้นเคยกับแบบจำลองที่ดีกว่า

ให้มากกว่านี้

have it reflected in their feelings,

ทำให้มันสะท้อนอยู่ในความรู้สึกพวกเขา

ให้พวกเขาใช้เพื่อตัดสินใจยอมเสียบางอย่างเพื่อแลกกับความปลอดภัย

to allow them to make security trade-offs.

และเมื่ออะไรไม่เป็นไปอย่างที่ควรเป็น

When these go out of whack, you have two options.

จะมี 2 ทางให้คุณเลือก

One, you can fix people's feelings, directly appeal to feelings.

ตัวเลือกแรก คือ แก้ที่ความรู้สึกผู้คน

แก้ที่ความรู้สึกโดยตรง

มันเป็นการปรับเปลี่ยนยักย้าย แต่ก็อาจจะเห็นผลสักวันหนึ่ง

It's manipulation, but it can work.

ตัวเลือกที่สอง เอาตรงๆนะ

The second, more honest way

ก็คือแก้ที่ตัวแบบจำลอง

is to actually fix the model.

Change happens slowly.

การเปลี่ยนแปลงค่อยๆเกิดขึ้น

The smoking debate took 40 years -- and that was an easy one.

ประเด็นสูบบุหรี่ใช้เวลา 40 ปี

และนั่นไม่ได้ยากเท่าไหร่

ในขณะที่บางสิ่งในที่นี้แก้ยาก

Some of this stuff is hard.

แก้ลำบากมาก

Really, though, information seems like our best hope.

ข้อมูลดูเหมือนจะเป็นความหวังที่ดีที่สุดของเรา

และผมโกหก

And I lied.

Remember I said feeling, model, reality; reality doesn't change?

ที่ผมพูดไว้ว่า "ความรู้สึก" "แบบจำลอง" และ"สภาพความเป็นจริง"

ที่ว่าสภาพความเป็นจริงจะไม่เปลี่ยนแปลง แต่จริงๆมันเปลี่ยนได้

It actually does.

พวกเราอยู่ในโลกของเทคโนโลยี

We live in a technological world;

reality changes all the time.

ความเป็นจริงเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา

So we might have, for the first time in our species:

ฉะนั้น อาจจะมีครั้งแรกในสายพันธุ์มนุษย์ของเรา

feeling chases model, model chases reality, reality's moving --

ที่ความรู้สึกไล่ตามแบบจำลอง แบบจำลองไล่ตามสภาพความเป็นจริง และความเป็นจริงก็เปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ

แม้อาจจะตามกันไม่ทัน

they might never catch up.

We don't know.

แต่ใครจะรู้ล่ะ?

แต่ในระยะยาว

But in the long term,

ความรู้สึกและสภาพความเป็นจริงเป็นสิ่งสำคัญ

both feeling and reality are important.

And I want to close with two quick stories to illustrate this.

และผมอยากจบการอภิปรายครั้งนี้ด้วยสองเรื่องสั้นๆเพื่อให้เห็นภาพมากขึ้น

1982 -- I don't know if people will remember this --

ปี 1982 (พ.ศ.2525) ผมไม่แน่ใจว่าใครจำเรื่องนี้ได้หรือเปล่า

มีเหตุโรคระบาดที่เกิดขึ้นในช่วงสั้น

there was a short epidemic of Tylenol poisonings

ของไทลินอลเป็นพิษในสหรัฐฯ

in the United States.

It's a horrific story.

เป็นเหตุการณ์ที่น่ากลัวทีเดียว ซึ่งเกิดจากใครสักคน

Someone took a bottle of Tylenol,

ใส่ยาพิษลงในขวดยาแล้วปิดฝาวางไว้ที่เดิม

put poison in it, closed it up, put it back on the shelf,

ไม่นานก็มีคนซื้อไป

someone else bought it and died.

This terrified people.

คนๆนี้ทำให้

There were a couple of copycat attacks.

เกิดพฤติกรรมเลียนแบบในสังคมตามมาอีกหลายๆครั้ง

There wasn't any real risk, but people were scared.

ทั้งที่อาจไม่มีภัยนั้นจริง แต่ผู้คนก็ยังกลัวกันอยู่ดี

And this is how the tamper-proof drug industry was invented.

และนี่เป็นแหล่งกำเนิด

นวัตกรรมผนึกขวดในอุตสาหกรรมยา

Those tamper-proof caps? That came from this.

ฝาผนึกขวดที่เห็นทุกวันนี้มาจากเหตุการณ์นั้นเอง

It's complete security theater.

นับว่าเข้ากับโรงละครความปลอดภัยเต็มรูปแบบ

As a homework assignment, think of 10 ways to get around it.

ผบขอให้ทุกท่านลองไปคิดดูเป็นการบ้านนะครับ ว่าถ้าเป็นคุณจะแก้ไขอย่างไร ซัก 10 วิธีนะครับ

สำหรับผม ใช้หลอดฉีดยาก็ไม่เลวนะ

I'll give you one: a syringe.

But it made people feel better.

น่าจะทำให้ผู้คนรู้สึกปลอดภัยมากขึ้น

It made their feeling of security more match the reality.

มันทำให้พวกเขาวางใจว่าปลอดภัย

ใช้ได้ในสภาพความเป็นจริง

และเรื่องสุดท้าย เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมาเพื่อนผมเพิ่งคลอดลูก

Last story: a few years ago, a friend of mine gave birth.

ผมมีโอกาสได้ไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาล

I visit her in the hospital.

It turns out, when a baby's born now,

ผมสังเกตเห็นว่า ทุกวันนี้เด็กที่คลอด

they put an RFID bracelet on the baby, a corresponding one on the mother,

ต้องใส่กำไลข้อมือประจำตัวแบบเทคโนโลยีคลื่นความถี่ (RFID)

พร้อมทั้งใส่อีกอันหนึ่งให้คุณแม่

so if anyone other than the mother takes the baby out of the maternity ward,

ทั้งนี้ ถ้ามีใครสักคนที่ไม่ใช่คุณแม่ของเด็กอุ้มตัวเด็กออกจากเขตที่ตั้งไว้

เสียงเตือนจะดังขึ้นทันที

an alarm goes off.

ผมขอบอกว่า "มันดูเหมือนจะใช้ได้นะ

I said, "Well, that's kind of neat.

I wonder how rampant baby snatching is out of hospitals."

แต่ผมสงสัยว่า พวกลักพาตัวเด็ก

หนีออกจากโรงพยาบาลได้อย่างไร?"

I go home, I look it up.

ผมลองมาสืบค้นข้อมูล

It basically never happens.

ได้ความว่า เหตุการณ์แบบนี้แทบไม่เกิดขึ้นเลย

(Laughter)

แต่คุณลองคิดดู

But if you think about it, if you are a hospital,

ถ้าคุณเป็นเจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาล

and you need to take a baby away from its mother,

แล้วเกิดต้องพาตัวเด็กไปจากแม่

out of the room to run some tests,

เพื่อไปตรวจอะไรซักอย่าง

you better have some good security theater,

คุณควรจะมี "โรงละครปลอดภัย" ที่ดี

or she's going to rip your arm off.

มิฉะนั้นแม่ของเด็กคนนั้นคงเอาคุณตายแน่ๆ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

ฉะนั้นมันสำคัญกับพวกเรา

So it's important for us,

those of us who design security,

กับกลุ่มคนที่ออกแบบวิธีรักษาความปลอดภัยทั้งหลาย

กลุ่มคนที่วางนโยบายความปลอดภัย

who look at security policy --

or even look at public policy in ways that affect security.

หรือกระทั่งกลุ่มคนที่วางนโยบายสาธารณะ

ที่จะมีผลกระทบกับความปลอดภัย

ไม่ใช่เพียงสภาพความเป็นจริง แต่เป็นความรู้สึกและความเป็นจริงผนวกเข้าด้วยกัน

It's not just reality; it's feeling and reality.

สิ่งที่สำคัญคือ

What's important

สองอย่างนี้คล้ายๆกัน

is that they be about the same.

It's important that, if our feelings match reality,

และเมื่อความรู้สึกและความเป็นจริงไปในแนวทางเดียวแล้ว

ก็จะทำให้เราเลือกที่จะเสียบางอย่างไปเพื่อแลกกับความปลอดภัยได้ดีขึ้น

we make better security trade-offs.

ขอบคุณมากครับ

Thank you.

(Applause)

(เสียงปรบมือ)