A video game that helps us understand loneliness | Cornelia Geppert

Translator: Alice Coe Reviewer: Preeyaporn Wattanasimagorn

Have you ever felt lonely?

คุณเคยรู้สึกเหงาไหม

The urge of wanting to connect with people,

ความรู้สึกอยากเชื่อมโยงกับผู้คนท้นขึ้นในใจ

but you seem to have no one you really would want to contact?

แต่กลับเหมือนว่าคุณไม่มีใคร ที่อยากติดต่อไปหามาก ๆ แม้สักคน

Or, it's a Friday night and you want to be with others,

ไม่ก็ นี่คือคืนวันศุกร์ และคุณก็อยากอยู่กับคนอื่น ๆ

but you have no energy to go out, so instead you sit at home all evening,

แต่คุณไม่มีแรงออกไปข้างนอก แทนที่ จะทำอย่างนั้น คุณจึงนั่งอยู่บ้านทั้งเย็น

watch Netflix

ดูเน็ตฟลิกซ์ (Netflix)

and feel more alone than ever?

และ รู้สึกเหงายิ่งกว่าเคย

You feel like a monster

คุณรู้สึกเหมือนปีศาจ

between humans that know how to function.

ท่ามกลางมนุษย์ที่รู้ว่าจะทำตัวยังไง

This is what loneliness felt like to me.

นี่คือความเหงาที่ฉันเคยรู้สึก

So I'm an artist,

ฉันคือศิลปิน

and I process my emotional world by sharing my feelings through my art.

ฉันจัดการกับโลกที่เปี่ยมด้วยอารมณ์ของฉัน

ด้วยการแบ่งปันความรู้สึกผ่านศิลปะ

If you share your feelings with someone,

ถ้าคุณแบ่งปันความรู้สึกคุณให้ใครสักคนฟัง

and they understand and share those feelings too,

และพวกเขาเข้าใจ และรู้สึกอย่างนั้นเช่นเดียวกัน

you create an emotional and deep connection.

คุณได้สร้างความผูกพันทางอารมณ์ ที่สื่อถึงกันอย่างล้ำลึก

This is why you can be surrounded by hundreds of people,

นี่คือเหตุผลว่าทำไม คุณที่มีคนนับร้อยอยู่รายล้อมคุณ

jump from one candidate to the next,

ผลัดเปลี่ยนจากคนหนึ่ง ไปสู่อีกคนที่เป็นอีกตัวเลือก

but still feel lonely.

ถึงยังคงรู้สึกเปล่าเปลี่ยวได้

It's because these deeper connections haven't been made.

นั่นเพราะความผูกพันลึกล้ำเหล่านั้น ยังไม่ได้ถูกสร้างขึ้น

I was an always-happy child.

ฉันคือเด็กหญิงที่มีความสุขตลอดเวลา

I think we nearly have no single photo of me

ฉันคิดว่าเราแทบไม่มีรูปถ่ายของฉันเลยสักรูป

where I don't smile broadly or laugh or joke around.

ที่ฉันจะไม่ยิ้มแป้นหรือหัวเราะ หรือเล่นตลกไปเรื่อย

And this went on until ...

และมันดำเนินต่อไปจนกระทั่ง...

well, it's still the case.

อืม มันก็ยังเป็นอย่างนั้นนะ

But I had many friend groups

ถึงอย่างนั้นฉันก็เคยมีเพื่อนหลายกลุ่ม

up until, as a young adult, I moved to another city

จนกระทั่งเมื่อเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่ ฉันย้ายไปอีกเมือง

for my first job as a comic artist.

เพื่อทำงานแรกของฉันในฐานะนักวาดการ์ตูน

And like so many young, thriving people all over the planet,

และก็เหมือนกับคนหนุ่มสาวส่วนมาก ทั่วโลกในวัยกำลังเติบโต

I concentrated all my energy into my work life.

ฉันทุ่มเทแรงกายทั้งหมดของฉัน ไปที่ชีวิตการทำงาน

But, if you spend, like, 90 percent of your daily capacity

แต่ถ้าคุณใช้ประมาณ 90 เปอร์เซ็นต์ ของขีดจำกัดที่คุณสามารถทำในแต่ละวัน

trying to succeed at work,

พยายามประสบความสำเร็จ ในหน้าที่การงาน

of course there is nothing left

แน่นอนว่าไม่เหลือแรงอะไร

to take care of all the other important aspects in your life,

ไว้ดูแลเรื่องอื่น ๆ ที่สำคัญในชีวิตของคุณ

like your human relationships.

อย่างเช่นเรื่องมนุษยสัมพันธ์

Nourishing friendships as an adult is work.

การหล่อเลี้ยงความสัมพันธ์ในฐานะผู้ใหญ่ คือการทำงาน

You need to be consistent with connecting.

คุณจำเป็นต้องติดต่อสร้างสัมพันธ์อยู่เสมอ

You need to be open, you need to be honest.

คุณจำเป็นต้องเปิดใจ คุณจำเป็นต้องซื่อสัตย์

And this is all I struggled with,

ทั้งหมดนี้คือสื่งที่ฉันดิ้นรนพยายาม

because I tend to camouflage my real feelings

เพราะฉันมักพรางความรู้สึกที่แท้จริงของฉัน

by trying to appear always happy

ด้วยการพยายามแสร้งว่ามีความสุขอยู่ตลอดเวลา

and trying to make everyone else happy, too,

แล้วก็พยายามทำให้ทุกคนมีความสุขเหมือนกัน

by trying to fix their problems.

ด้วยการพยายามแก้ไขปัญหาของพวกเขา

And I know a lot of us are guilty of this,

และฉันรู้ พวกเราหลายคนรู้สึกผิดกับสิ่งนี้

because it's an easy way to not think about your own issues.

เพราะว่ามันเป็นทางที่ง่าย ที่จะไม่ต้องคิดถึงปัญหาของตัวเอง

Isn't it?

จริงไหม

Hmm? Hmm? Hmm?

หืม หืม หืม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

OK.

โอเค

The turning point came

แล้วจุดเปลี่ยนก็มาถึง

when I fell into an emotionally abusive relationship

เมื่อฉันตกอยู่ความสัมพันธ์ที่ทำร้ายจิตใจ

just a few years ago.

แค่ไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้เอง

He isolated me

เขาตีตัวออกห่างฉัน

and left me feeling more alone than ever.

และทิ้งฉันให้รู้สึกโดดเดี่ยว อย่างที่ไม่เคยเป็นมา

It was the lowest point in my life,

มันเป็นจุดที่ตกต่ำที่สุดในชีวิตของฉัน

but it was also my wake-up call,

แต่มันก็เป็นเสียงเรียกที่ปลุกให้ฉันตื่น

because it was the first time

เพราะว่านี่คือครั้งแรก

that I really felt loneliness.

ที่ฉันรู้สึกถึงความโดดเดี่ยวจริง ๆ

Many artists put their feelings into their art.

คนส่วนมากทุ่มความรู้สึกของเขา ลงไปในงานศิลปะของตนเอง

There are endless books, movies, paintings, music,

จึงมีหนังสือ ภาพยนตร์ ภาพวาด ดนตรี จำนวนนับไม่ถ้วน

all filled with the real emotion of an artist.

ทั้งหมดอัดแน่นไปด้วยอารมณ์แท้จริงของศิลปิน

So, as an artist myself, I did the same.

เพราะฉันเองก็เป็นศิลปิน ฉันก็ทำเหมือนกัน

I shared my feelings.

ฉันแบ่งปันความรู้สึกของฉัน

I wanted to help people cope with loneliness.

ฉันอยากช่วยผู้คน จัดการกับความรู้สึกโดดเดี่ยว

I wanted, yeah, to make them understand it,

ฉันต้องการทำให้พวกเขาเข้าใจมัน

to really experience it through my art

รับรู้ถึงมันได้จริงๆ ผ่านงานศิลปะของฉัน

in the form of an interactive story,

ในรูปแบบของเรื่องราวที่สามารถโต้ตอบได้

a video game.

วิดีโอเกม

So, in our game --

ซึ่งในเกมของพวกเรา

we called it "Sea of Solitude" --

เราเรียกมันว่า ¨ทะเลแห่งความอ้างว้าง¨

you are a person named Kay,

คุณคือตัวละครที่ชื่อว่า เคย์

who is suffering from such strong loneliness

ผู้ทุกข์ทรมานจากความโดดเดี่ยวมากเหลือเกิน

that her inner feelings --

จนเอาความรู้สีกภายในของเธอ

the anger,

ทั้งความโกรธ

the feeling of hopelessness, worthlessness --

ความรู้สึกสิ้นหวัง รู้สึกไร้ค่า

turn to the outside,

ไปลงกับโลกภายนอก

and she becomes a monster.

และเธอได้กลายเป็นปีศาจ

The game -- well, Kay --

ในเกม ใช่ เคย์นั่นล่ะ

is actually a representation of me

แท้จริงแล้วคือตัวแทนของฉันเอง

and the path I went through to overcome my struggles.

และเส้นทางที่ฉันได้ผ่านมา ระหว่างเอาชนะอุปสรรคของฉัน

The game plays, actually, in Kay's mind,

จริงๆ แล้วตัวเกมคือจิตใจของเคย์

so you walk through a world that is flooded by her tears,

คุณได้ก้าวเข้าสู่โลก ที่ท่วมไปด้วยน้ำตาของเธอ

and the weather is changing by her mood,

และสภาพอากาศยังเปลี่ยนตามอารมณ์ของเธอด้วย

how her mood is changing.

ขึ้นกับว่าอารมณ์กำลังเปลี่ยนไปอย่างไร

And, well, the only thing Kay wears,

และสิ่งเดียวที่เคย์ติดตัวไว้

the only thing,

เพียงสิ่งเดียวเท่านั้น

is her backpack.

คือกระเป๋าเป้ของเธอ

It's the baggage we all carry throughout our life.

มันคือกระเป๋าเป้ ที่เราแบกมันไปด้วยตลอดชั่วชีวิตของเรา

And Kay doesn't know how to cope with her emotions in the right way,

เมื่อเคย์ไม่รู้วิธีจัดการกับอารมณ์ของเธอ อย่างถูกทาง

so her backpack becomes bigger and bigger

กระเป๋าเป้ของเธอจึงขยายใหญ่ขึ้น และใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

until it bursts,

จนกระทั่งมันระเบิดออก

and she finally is forced to overcome her own struggles.

และท้ายที่สุดเธอก็ถูกบังคับให้ เอาชนะอุปสรรคของเธอ

In our story, we present many different manifestations of loneliness.

ในเนื้อเรื่อง เรานำเสนอ ความโดดเดี่ยวในหลายรูปแบบ

Loneliness through social exclusion is very common.

ความโดดเดี่ยวผ่านการกีดกันทางสังคม เป็นสิ่งเจอกันบ่อยมาก

In our game, the brother of Kay got bullied in his school,

ในเกม น้องชายของเคย์ถูกกลั่นแกล้ง ในโรงเรียนของเขา

and he just wants to hide and fly away.

และเขาแค่ต้องการหลบซ่อนและหนีไปให้พ้น

And we portray him as a huge bird monster surrounded by thick fog.

เราจึงนำเสนอเขาในฐานะปีศาจนกขนาดใหญ่ ถูกรายล้อมด้วยหมอกหนา

The player has to actually walk through his school

ผู้เล่นต้องเดินผ่านเข้าไปในโรงเรียนของเขา

and experience, really feel the harm,

รับรู้และรู้สึกถึงความบอบช้ำ

that the brother had been through,

ที่น้องชายคนนั้นต้องประสบพบเจอ

because for a long time, nobody really listens to him.

เพราะนานแสนนานแล้วที่ไม่มีใคร ตั้งใจฟังเขาจริง ๆ

But the very moment friends and family start to listen,

แต่ในทันทีที่เพื่อนและครอบครัวเริ่มฟังเขา

the first step towards overcoming this form of loneliness had been made.

ก้าวแรกสู่การก้าวพ้นความโดดเดี่ยวประเภทนี้ ได้เริ่มขึ้นแล้ว

We also show loneliness in relationships,

เราแสดงถึงความโดดเดี่ยวในความสัมพันธ์ ด้วยเช่นกัน

like when parents just stay together for the sake of their kids

เหมือนกับตอนที่พ่อแม่ยอมอยู่ด้วยกัน แค่เพื่อลูก ๆ ของพวกเขา

but end up hurting the entire family.

แต่สุดท้ายกลายเป็นทำร้าย ครอบครัวทั้งครอบครัว

We put the player literally in between the two parents while they are fighting,

พวกเราให้ผู้เล่นตกอยู่ตรงกลาง ตอนที่พ่อแม่กำลังทะเลาะกันตรงนั้นจริง ๆ

and you get hurt in the middle.

และคุณโดนทำร้ายอยู่ตรงกลาง

They don't even see that their daughter, Kay, is right there

พวกเขาไม่แม้แต่จะเห็นว่าลูกสาวของเขา เคย์ ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยซ้ำ

until she breaks down.

จนกระทั่งเธอทนไม่ไหว

We also show loneliness through mental health issues,

นอกจากนั้นพวกเรายังแสดงถึงความโดดเดี่ยว ผ่านปัญหาสุขภาพจิต

with the boyfriend of Kay, who suffers from depression

โดยใช้แฟนของเคย์ ผู้ทุกข์ทรมานจากอาการซึมเศร้า

and shows that sometimes

และแสดงให้เห็นว่าในบางครั้ง

it is most important to focus on your own well-being first.

การใส่ใจกับสุขภาวะของตัวเองเป็นอันดับแรก เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด

The boyfriend also tends to camouflage his feelings,

แฟนของเธอมักจะพรางความรู้สึกของเขา

so he appears like a lone, shiny white wolf.

ดังนั้นเขาปรากฏกาย เป็นหมาป่าสีขาว ผู้เปล่งประกายและแสนสันโดษ

But the moment he starts to interact with his girlfriend, Kay,

แต่เมื่อเขาเริ่มมีปฏิสัมพันธ์ กับแฟนสาวของเขา เคย์

the mask falls off,

หน้ากากก็ร่วงหล่น

and we see the black dog beneath it:

และเราได้เห็นสุนัขสีดำอยู่ใต้หน้ากาก

depression.

นั่นคือความซึมเศร้า

Sometimes we put on a smile

บ่อยครั้งเราเลือกที่จะยิ้ม

instead of dealing with the issues at hand,

แทนที่จะจัดการกับปัญหาที่อยู่ในมือ

and that can ultimately make it worse,

ซึ่งท้ายที่สุดกลับทำให้มันเลวร้ายยิ่งขึ้น

affect the people around us

กระทบผู้คนรอบตัวเรา

and damage our relationships.

และทำลายความสัมพันธ์ของเรา

So Kay herself

ในส่วนตัวของเคย์เอง

we portray as ripped apart into her basic emotions.

เรานำเสนอด้วยการแยกอารมณ์พื้นฐานของเธอ ออกมาเป็นส่วนๆ

Some help you,

บางอารมณ์ช่วยเหลือคุณ

some are trying to stop you.

บางอารมณ์พยายามที่จะหยุดคุณ

Self-Doubt is a huge creature,

ความแคลงใจในตัวเองคือสัตว์ตัวใหญ่ยักษ์

always telling Kay how worthless she is

พยายามเป่าหูเคย์ตลอดเวลาว่าเธอไร้ค่าแค่ไหน

and that she should just give up.

ว่าเธอควรยอมแพ้ซะ

Like in real life,

เหมือนกับในชีวิตจริงนั่นแหละ

Self-Doubt is blocking the path,

เมื่อความแคลงใจในตัวเองกำลังขวางทางชีวิต

and it seems impossible to overcome it.

และดูราวกับว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะก้าวข้ามมัน

Destroying the omnipresence of Self-Doubt is a slow process.

การทลายความแคลงใจในตัวเองที่มีอยู่ทั่วไป เป็นกระบวนการแบบค่อยเป็นค่อยไป

But in the game, you can slowly, like, shrink her,

แต่ในเกมคุณสามารถลดขนาดมันอย่างช้า ๆ

so she turns from self-doubt

จนมันเปลี่ยนจากความแคลงใจในตัวเอง

to actually healthy doubt,

ไปเป็นความสงสัยที่ดี

and you can finally trust her advice.

จนคุณสามารถไว้ใจคำแนะนำของมันในท้ายที่สุด

We also show Self-Destruction.

เรานำเสนอเรื่องการทำร้ายตัวเองด้วย

It's a huge monster

มันคือปีศาจขนาดมหึมา

always lurking nearby under the water's surface.

ซ่อนตัวอยู่ใกล้ ๆ บริเวณใต้ผิวน้ำตลอดเวลา

Self-Destruction is actually the main antagonist of the game,

จริง ๆ แล้ว การทำร้ายตัวเอง คือศัตรูหลักของเกม

and she is always trying to drown you in the ocean of tears.

มันพยายามทำให้คุณจมลงในทะเลน้ำตาอยู่เสมอ

But, when she actually drowns you,

แต่ต่อให้มันทำให้คุณจมได้จริง ๆ

you wake up just a few moments [before],

คุณจะตื่นขึ้นในชั่วขณะก่อนที่คุณจะจม

and you have a chance to progress again.

และคุณจะมีโอกาสที่จะเริ่มต้นอีกครั้ง

We wanted to show

พวกเราต้องการแสดงให้เห็นว่า

that we all go through hardships in our life, we all do.

เราทุกคนต่างผ่านความยากลำบากในชีวิต

เราทุกคน

But if you at least, like, stand up and try to move forward,

แต่อย่างน้อยถ้าคุณลุกขึ้น และพยายามที่จะก้าวไปข้างหน้า

you are very likely to make it through your struggle,

มีแนวโน้มอย่างมากที่คุณจะสามารถ ก้าวข้ามผ่านอุปสรรค

step by step.

ทีละก้าว ทีละก้าว

Joy is something that Kay cannot really embrace or touch.

ความรื่นรมย์คือสิ่งที่เคย์ไม่สามารถ โอบกอดหรือได้สัมผัส

It's always something in the distance.

มันเป็นสิ่งที่อยู่ห่างไกลเสมอ

We portrayed Joy as a child version of Kay,

เราใช้ตัวเคย์ในวัยเด็กแทนความเบิกบานใจ

with a yellow raincoat,

เธอใส่เสื้อกันฝนสีเหลืองสด

so she is invulnerable to the ocean of tears.

เธอจึงไม่อ่อนแอต่อทะเลน้ำตา

But Joy can also turn into obsession

แต่ความเบิกบานสามารถกลายเป็นความหมกมุ่นได้

and start to be actually harmful for Kay,

และเริ่มเป็นอันตรายต่อเคย์

like when she starts obsessing over her boyfriend.

เหมือนกับตอนที่เธอเริ่มหมกมุ่นกับแฟนของเธอ

Joy will not turn back to normal until Kay realizes

ความเบิกบานใจไม่มีทางกลับสู่สภาวะปกติ จนกว่าเคย์จะรู้ตัวว่า

that her happiness should not depend on anybody else

ความสุขของเธอนั้น ไม่ควรขึ้นอยู่กับคนอื่น

but herself.

ยกเว้นตัวเธอเอง

So our monsters appear huge and scary,

ปีศาจทุกตัวของเรามีลักษณะใหญ่โตและน่ากลัว

but if you overcome your reluctance and approach them,

แต่ถ้าคุณก้าวข้ามความไม่อยากทำ และเผชิญหน้ากับมัน

you soon see that they are no monsters at all,

ไม่นานคุณจะเห็นว่า พวกมันไม่ใช่ปีศาจเลยสักนิด

but just fragile beings that are simply overwhelmed by what life throws at them.

เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่เปราะบาง ที่รู้สึกประดังประเดจากสิ่งที่โถมใส่ชีวิต

All of those emotions,

ทุก ๆ อารมณ์เหล่านั้น

be it self-doubt or even self-destruction,

การสงสัยในตัวเอง หรือแม้กระทั่งการทำร้ายตัวเอง

don't completely vanish in our game.

ไม่ได้หายไปจากเกมของพวกเราเสียทีเดียว

The key message is to not only chase for joy or happiness

ใจความหลักจึงไม่ใช่แค่วิ่งไขว่คว้า ความเบิกบานใจหรือความสุข

but to embrace all your emotions

แต่คือการโอบกอดทุก ๆ อารมณ์ของคุณ

and bring them into balance,

และนำมันเข้าสู่สมดุล

being OK with sometimes not being OK.

ทำใจรับความรู้สึกไม่ดีในบางครั้งได้

Everyone has their own loneliness story to tell.

ทุก ๆ คนมีเรื่องราวของความโดดเดี่ยว ให้เล่าขาน

This realization changed everything for me.

ความตระหนักรู้ในครั้งนี้ เปลี่ยนแปลงทุกสิ่งสำหรับฉัน

Being much more open with my emotions

ทำให้ฉันเปิดใจกับอารมณ์ของตัวเองมากขึ้น

and concentrating much more on my private life,

และเอาใจใส่กับชีวิตส่วนตัวของฉัน

my friends, my family.

เพื่อนของฉัน ครอบครัวของฉันมากขึ้นด้วย

When we released the game,

ตอนที่เราปล่อยเกมนี้ออกไป

literally thousands of fans wrote us,

แฟนเกมหลายพันคนเขียนถึงเรา

all sharing their stories with us

ทุกคนแบ่งปันเรื่องราวของพวกเขากับเรา

and telling us they felt not so alone anymore

และบอกเราว่า พวกเขาไม่รู้สึกเหงาอีกต่อไปแล้ว

just because they played our game.

เพียงเพราะเขาได้เล่นเกมของเรา

Many people wrote us that they felt hope

หลายคนเขียนถึงเราว่าเขารู้สึกถึงความหวัง

for a better future for themselves for the first time in decades.

ว่าจะมีอนาคตที่ดีกว่าสำหรับพวกเขา เป็นครั้งแรกในรอบหลายสิบปี

Many wrote us that they seek therapy now,

อีกหลายคนเขียนถึงเรา ว่าตอนนี้พวกเขากำลังจะไปบำบัด

just because they played our game

เพียงเพราะเขาได้เล่นเกมของเรา

and felt hopeful to overcome their own struggles.

และรู้สึกมีความหวังว่าจะก้าวข้าม ความยากลำบากของพวกเขาได้

Our game is not a therapy.

เกมของเราไม่ใช่การบำบัด

It's not meant to be a therapy.

มันไม่ได้ถูกสร้างขึ้นเพื่อการบำบัด

It's just my friends and me sharing our stories

แค่เพื่อนของฉันและฉัน แบ่งปันเรื่องราวของเราก็เท่านั้น

through our art, video games.

ผ่านศิลปะของพวกเรา ซึ่งก็คือวิดีโอเกม

But we are so deeply thankful for every single message

แต่พวกเรารู้สึกขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง

สำหรับทุก ๆ ข้อความ

that people feel better,

ที่ทำให้ได้รู้ว่าผู้คนรู้สึกดีขึ้น

just because we shared our story with them.

เพียงเพราะพวกเราแบ่งปันเรื่องราวของเรา กับพวกเขา

So ...

ซึ่ง...

I didn't completely overcome my urge to help others.

ฉันเอาชนะความอยากช่วยคนอื่นไม่ได้เสียหมด

But I don't want to overcome it anymore.

แต่ไม่เห็นเป็นเรื่องยากจนอยากพยายามชนะแล้ว

I love it.

ฉันรักมัน

I just needed to bring it to a healthy size,

ฉันแค่ต้องทำให้พอดี

so it doesn't stand in the way of deeper relationships anymore,

ไม่ให้มันขัดความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งอีกต่อไป

but even help me to connect with people.

แต่จะช่วยให้ฉันผูกสัมพันธ์กับผู้คน ได้เสียด้วยซ้ำ

So, if you have an inner monster

ดังนั้น ถ้าคุณมีปีศาจข้างใน

that is born out of negative emotions,

ที่เกิดมาจากอารมณ์ด้านลบ

it is not only the goal to kill that monster

เป้าหมายไม่ใช่แค่การฆ่าปีศาจ

but to understand that we humans are complex beings.

แต่ต้องเข้าใจว่ามนุษย์อย่างเรา ๆ นั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่ซับซ้อน

Look at what part of your life is so big that others fall short.

ให้มองดูว่าส่วนไหนของชีวิตคุณที่ใหญ่เกิน จนขาดแคลนด้านอื่น ๆ

Look at what emotions you barely feel

มองดูว่าอารมณ์ไหนที่คุณแทบไม่รู้สึก

or maybe feel too much

หรือ รู้สึกมากเกินไปในบางที

and move towards lowering those peaks.

และตั้งเป้าลดอารมณ์ที่ขึ้นสูงเหล่านั้น

Most of all, it's about understanding

เรื่องทั้งหมดส่วนใหญ่เกี่ยวกับความเข้าใจ

that all the wide range of emotions and struggles

ว่าทุกลักษณะของอารมณ์และความยากลำบาก

makes us what we are:

ทำให้เราเป็นในสิ่งที่เรียกว่า

humans.

มนุษย์

Thank you.

ขอบคุณ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)