A video game that helps us understand loneliness | Cornelia Geppert

Translator: Leila Ataei Reviewer: Masoud Motamedifar

Have you ever felt lonely?

آیا هیچگاه احساس تنهایی کرده‌اید؟

The urge of wanting to connect with people,

علی‌رغم نیاز به ارتباط با سایر انسانها

but you seem to have no one you really would want to contact?

ظاهرا کسی را ندارید که واقعا بخواهید با او ارتباط برقرار کنید؟

Or, it's a Friday night and you want to be with others,

يا جمعه شب هست و می‌خواهید که با دیگران باشید،

but you have no energy to go out, so instead you sit at home all evening,

اما هيچ انرژی برای بيرون رفتن ندارید، پس درعوض تمام روز را خانه می‌مانید،

watch Netflix

نتفليکس تماشا می‌کنید

and feel more alone than ever?

و بيشتر از هميشه احساس تنهايی می‌کنید؟

You feel like a monster

حس هيولایی را دارید که

between humans that know how to function.

می‌داند چطور بين آدمها زندگی کند.

This is what loneliness felt like to me.

من به اين شکل تنهايی را حس کردم.

So I'm an artist,

خوب، من هنرمندم،

and I process my emotional world by sharing my feelings through my art.

و دنيای عواطفم را با پياده کردن احساساتم در هنرم، پيش می‌برم.

If you share your feelings with someone,

اگر احساساتتان را با کسی در ميان بگذاريد،

and they understand and share those feelings too,

و آنها شما را درک کنند و آنها هم آن احساس‌ها را با شما تقسيم کنند،

you create an emotional and deep connection.

ارتباطی احساسی و عميق را ساخته‌ايد.

This is why you can be surrounded by hundreds of people,

به همين دليل است که می‌توانيد از سوی صدها نفر احاطه شده باشيد،

jump from one candidate to the next,

از يک نفر به يک نفر ديگر برويد،

but still feel lonely.

اما همچنان احساس تنهايی کنيد.

It's because these deeper connections haven't been made.

خب به اين دليل هست که شما ارتباط عميق هنوز نساخته‌ايد.

I was an always-happy child.

من هميشه کودکی خوشحال و سرزنده بودم.

I think we nearly have no single photo of me

فکر کنم تقريباً هيچ عکسی از من نیست

where I don't smile broadly or laugh or joke around.

که لبخند بزرگی نزنم، نخنديده باشم يا شيطانی نکرده باشم.

And this went on until ...

و اين رفتار ادامه داشت تا وقتی که...

well, it's still the case.

راستش همچنان ادامه دارد.

But I had many friend groups

اما من کلی گروه‌های دوستی داشتم

up until, as a young adult, I moved to another city

تا وقتی که، در ابتدای جوانی برای اولين شغلم به عنوان

for my first job as a comic artist.

هنرمند کتابهای مصوربه شهر دیگری رفتم.

And like so many young, thriving people all over the planet,

و مثل خيلی از از جوانها و مردم با انگيزه در جهان،

I concentrated all my energy into my work life.

همه انرژی و توانم را روی زندگی کاریم متمرکز کردم.

But, if you spend, like, 90 percent of your daily capacity

خب اگر شما ۹۰ درصد توان روزانه خود را

trying to succeed at work,

روی موفق شدن در کارتان صرف کنيد،

of course there is nothing left

مسلما هيچ انرژی باقی نمی‌ماند

to take care of all the other important aspects in your life,

که در جنبه های مهم ديگری در زندگي صرف کنيد،

like your human relationships.

مثل روابط انسانی‌تان.

Nourishing friendships as an adult is work.

تقويت کردن دوستی به عنوان يک انسان بالغ نوعی کار محسوب می‌شود.

You need to be consistent with connecting.

در ارتباط برقرار کردن بايد ثابت قدم،

You need to be open, you need to be honest.

پذيرا و صادق باشيد.

And this is all I struggled with,

چيزهایی که هميشه با آن در کلنجار بودم،

because I tend to camouflage my real feelings

چون هميشه سعی مي‌کردم احساسات واقعی‌ام را

by trying to appear always happy

با هميشه خوشحال نشان دادن خودم

and trying to make everyone else happy, too,

و همچنين تلاش برای خوشحال کردن بقيه،

by trying to fix their problems.

و حل کردن مشکلاتشان مخفی کنم.

And I know a lot of us are guilty of this,

و می‌دانم خيلی از ما در این مورد شريک جرم هستيم،

because it's an easy way to not think about your own issues.

چون راه ساده‌ای هست برای این که به مسائل خودمان فکر نکنيم.

Isn't it?

اینطور نیست؟

Hmm? Hmm? Hmm?

هوم؟ هوم؟ هوم؟

(Laughter)

(خنده)

OK.

بسیار خوب.

The turning point came

نقطه تغيير فرا رسيد

when I fell into an emotionally abusive relationship

وقتی که همین چند سال پیش گرفتار

just a few years ago.

رابط‌ه‌ای ناهنجار شدم.

He isolated me

او من را از همه جدا کرد

and left me feeling more alone than ever.

وباعث احساس تنهايی بيشتری در من شد.

It was the lowest point in my life,

آن زمان پايين‌ترين نقطه زندگی من بود،

but it was also my wake-up call,

اما همچنين زنگ بيدارباش من شد.

because it was the first time

برای اينکه برای اولين بار

that I really felt loneliness.

واقعاً احساس تنهایی کردم.

Many artists put their feelings into their art.

خيلی‌ها احساسشان را در هنرشان بيان می کنند.

There are endless books, movies, paintings, music,

فهرستی بی‌پايان از کتابها، فيلمها، نقاشیها و موسيقی هست

all filled with the real emotion of an artist.

همگی سرشار از احساس واقعی هنرمند.

So, as an artist myself, I did the same.

پس، به عنوان هنرمند، من نیز همين کار را کردم.

I shared my feelings.

احساساتم را در ميان گذاشتم.

I wanted to help people cope with loneliness.

می‌خواستم که مردم بر تنهايی چيره بشوند.

I wanted, yeah, to make them understand it,

خواستم، آره، تا کاری کنم که درک کنند،

to really experience it through my art

تا واقعاً از طريق هنرم آن را در قالب

in the form of an interactive story,

يک داستان تأثيرگذار،

a video game.

يک بازی ويديويی تجربه کنند.

So, in our game --

پس، در بازی ما--

we called it "Sea of Solitude" --

به اسم « دريای تنهايی»--

you are a person named Kay,

شما شخصی هستيد به اسم «کی»،

who is suffering from such strong loneliness

کسی که از تنهايی عظیمی رنج می‌برد که

that her inner feelings --

احساسات درونی او--

the anger,

خشم،

the feeling of hopelessness, worthlessness --

احساس نااميدی، بی‌ارزشی --

turn to the outside,

به خارج از او سرايت مي‌کند،

and she becomes a monster.

و دختر را به هيولا تبديل مي‌کند.

The game -- well, Kay --

بازی-- در واقع، کی --

is actually a representation of me

در واقع نمايانگر خود من

and the path I went through to overcome my struggles.

و راهی است که من طی کردم تا بر اين درگيری‌هایم چيره شوم.

The game plays, actually, in Kay's mind,

بازی در واقع در ذهن کی انجام می‌شود،

so you walk through a world that is flooded by her tears,

شما در دنيايی راه خواهيد رفت که غرق در اشک‌های اوست،

and the weather is changing by her mood,

و آب وهوا با تغيير خلقش تغيير می‌کند،

how her mood is changing.

چطور خلقش عوض مي‌شود،

And, well, the only thing Kay wears,

و خب تنها چيزی که کی به همراه دارد،

the only thing,

تنها چيز،

is her backpack.

کوله پشتی اوست.

It's the baggage we all carry throughout our life.

اين چمدانی است که همه ما در طول زندگی به دوش مي‌کشيم.

And Kay doesn't know how to cope with her emotions in the right way,

و کی نمی‌داند به چه شکل با احساساتش به طريق درستی غلبه کند،

so her backpack becomes bigger and bigger

پس کوله پشتی او بزرگ و بزرگتر می‌شود

until it bursts,

تا وقتی که منفجر می‌شود،

and she finally is forced to overcome her own struggles.

و بالاخره او مجبور می‌شود که بر درگیری‌هایش غلبه کند.

In our story, we present many different manifestations of loneliness.

در داستان‌مان، شکلهای مختلفی از تنهايی را آشکار می‌کنيم.

Loneliness through social exclusion is very common.

تنهايی به خاطر طرد اجتماعی بسيار رايج است.

In our game, the brother of Kay got bullied in his school,

در بازی، برادر کی در مدرسه مورد قلدری قرار می‌گيرد،

and he just wants to hide and fly away.

و برادرش می‌خواهد فرار کند و پنهان شود.

And we portray him as a huge bird monster surrounded by thick fog.

و ما او را به عنوان يک هيولای بزرگ که مه غلیظی محاصره‌اش کرده به تصوير مي‌کشيم.

The player has to actually walk through his school

بازی‌کننده در واقع مجبور است از ميان مدرسه رد شود

and experience, really feel the harm,

و احساس اذيت شدن را واقعاً تجربه کند،

that the brother had been through,

بلایی که به سر بردار آمده،

because for a long time, nobody really listens to him.

چون به مدت طولانی هيچ کسی به حرفهایش گوش نکرده.

But the very moment friends and family start to listen,

اما درست در زمانی که دوستان و خانواده شروع به گوش کردن به او کردند،

the first step towards overcoming this form of loneliness had been made.

اولين قدم به سوی چيره شدن بر تنهايی برداشته شد.

We also show loneliness in relationships,

ما همينطور تنهايی را در روابط با هم نشان داديم،

like when parents just stay together for the sake of their kids

وقتی که پدر و مادر فقط به خاطر بچه‌هايشان در کنار هم می‌مانند

but end up hurting the entire family.

اما در آخر به کل خانواده آسيب می‌رسانند.

We put the player literally in between the two parents while they are fighting,

ما بازی‌کننده را در بين دعوای والدین قرار می‌دهيم،

and you get hurt in the middle.

و شما در آن بين اذيت می‌شويد.

They don't even see that their daughter, Kay, is right there

مادر و پدر حتی نمی‌بينند که دخترشان، کی، درست همان جا حضور دارد

until she breaks down.

تا وقتی که فرو می‌پاشد.

We also show loneliness through mental health issues,

ما حتی تنهايی را در قالب مشکل سلامت روانی نشان داديم،

with the boyfriend of Kay, who suffers from depression

به وسيله دوست پسر کی که از افسردگی رنج می‌برد

and shows that sometimes

و نشان می‌دهد که گاهی

it is most important to focus on your own well-being first.

خيلی مهم است که اول بر سلامت خودتان تمرکز کنيد.

The boyfriend also tends to camouflage his feelings,

آن دوست پسر حتی سعی می‌کند که احساسش را مخفی کند،

so he appears like a lone, shiny white wolf.

پس او در قالب يک گرگ براق سفيد و تنها ظاهر می‌شود.

But the moment he starts to interact with his girlfriend, Kay,

اما درست زمانی که سعی می‌کند که با دوست دختر خودش، کی، ارتباط برقرار کند،

the mask falls off,

ماسک از صورتش می‌افتد،

and we see the black dog beneath it:

و سگی سياه را در زير ماسک می‌بينيم:

depression.

افسردگی.

Sometimes we put on a smile

گاهی لبخندی به چهره داريم

instead of dealing with the issues at hand,

به جای اين که در عمل با مشکلات دست و پنجه نرم کنيم

and that can ultimately make it worse,

و اين در آخر می‌تواند باعث بدتر شدن اوضاع شود،

affect the people around us

روی اطرافیان ما تأثير بگذارد

and damage our relationships.

و روابطمان را نابود کند.

So Kay herself

حال خود کی،

we portray as ripped apart into her basic emotions.

ما او را در احساسات اوليه خودش کاملاً نابود کرديم.

Some help you,

بعضی به شما کمک می‌کنند

some are trying to stop you.

بعضی تلاش می‌کنند تا جلوی شما را بگيرند.

Self-Doubt is a huge creature,

شک به خود موجودی عظيم الجثه است

always telling Kay how worthless she is

که هميشه به کی می‌گوید که چقدر بی‌ارزش است

and that she should just give up.

و اين که او فقط بايد تسلیم شود.

Like in real life,

درست مثل زندگی واقعی،

Self-Doubt is blocking the path,

شک به خود باعث سد کردن مسير می‌شود،

and it seems impossible to overcome it.

و غلبه بر آن به نظر غيرممکن می‌آید.

Destroying the omnipresence of Self-Doubt is a slow process.

نابود کردن حضور هميشگی شک به خود يک روند آرام دارد.

But in the game, you can slowly, like, shrink her,

اما در بازی به آرامی می‌توانيد آن را کوچک کنید،

so she turns from self-doubt

بنابراین کی شک به خود را تبدیل به

to actually healthy doubt,

شکی سالم می‌کند،

and you can finally trust her advice.

و بالاخره می‌توانيد به نصيحتش اعتماد کنيد.

We also show Self-Destruction.

همچنين ما خود ویرانگری را به تصوير کشيديم.

It's a huge monster

يک هيولای بسيار بزرگ که

always lurking nearby under the water's surface.

هميشه در نزديکی سطح آب کمين کرده است.

Self-Destruction is actually the main antagonist of the game,

خود ويرانگری در واقع اصلی‌ترين رقیب شما در بازی است،

and she is always trying to drown you in the ocean of tears.

و هميشه سعی می‌کند شما را در اقيانوس اشکها غرق کند.

But, when she actually drowns you,

اما وقتی که او شما را واقعاً غرق می‌کند،

you wake up just a few moments [before],

شما برای چند لحظه بيدار می‌شويد [قبل]،

and you have a chance to progress again.

و اين شانس را داريد که دوباره ادامه بدهيد.

We wanted to show

ما می‌خواستيم که نشان بدهيم

that we all go through hardships in our life, we all do.

که همه ما از سختی‌هايی در زندگی عبور می‌کنيم، همه ما اين کار را می‌کنيم.

But if you at least, like, stand up and try to move forward,

اما اگر حداقل، بايستيد و به جلو حرکت کنيد

you are very likely to make it through your struggle,

خيلی احتمال دارد که بر گرفتاری‌هايتان چيره شوید،

step by step.

قدم به قدم.

Joy is something that Kay cannot really embrace or touch.

شادی چيزی که کی هيچوقت نمی‌تواند در آغوش بکشد يا لمس کند،

It's always something in the distance.

چيزی که هميشه با او در فاصله قرار دارد.

We portrayed Joy as a child version of Kay,

شادی را به شکل کودکی کی به تصوير کشيديم،

with a yellow raincoat,

با يک بارانی زرد رنگ،

so she is invulnerable to the ocean of tears.

براي همين او در برابر اقيانوس اشک‌ها مقاوم هست.

But Joy can also turn into obsession

اما شادی می‌تواند به وسواس تبدیل شود

and start to be actually harmful for Kay,

و شروع کند به آسيب رساندن به کی،

like when she starts obsessing over her boyfriend.

مثلاً وقتی کی شروع مي‌کند به دوست پسر خود وابسته می‌شود.

Joy will not turn back to normal until Kay realizes

شادی هيچوقت به حالت عادی خود برنمي‌گردد تا وقتی که کی متوجه می‌شود

that her happiness should not depend on anybody else

که شادی روحی خودش نبايد به کس ديگری وابسته باشد

but herself.

به جز خودش.

So our monsters appear huge and scary,

براي همين هيولاها به شکل عظيم و ترسناک ظاهر مي‌شوند

but if you overcome your reluctance and approach them,

اما اگر شما به اين مقاومت درونی چيره بشويد،

you soon see that they are no monsters at all,

شما به زودی متوجه می‌شويد که آنها اصلاً هيولا نيستند، بلکه

but just fragile beings that are simply overwhelmed by what life throws at them.

تنها موجوداتی شکننده‌اند که صرفا بخاطر آنچه زندگی به آنها تحمیل کرده اینطور شدند.

All of those emotions,

همه آن احساس‌ها،

be it self-doubt or even self-destruction,

شک به خود يا خود ويرانگری،

don't completely vanish in our game.

کاملاً از اين بازی محو نمی‌شوند.

The key message is to not only chase for joy or happiness

پيام اصلی فقط دنبال کردن شادی و سرزندگی نيست

but to embrace all your emotions

بلکه همچنين در آغوش کشيدن تمامی احساس‌هاست

and bring them into balance,

و متعادل کردن آنهاست،

being OK with sometimes not being OK.

بعضی وقتها خوب بودن و يا خوب نبودن.

Everyone has their own loneliness story to tell.

هر کسی داستان تنهايی خاص خودش را دارد که تعريف کند.

This realization changed everything for me.

اين درک، همه چيز را برای من تغيير داد.

Being much more open with my emotions

با بيشتر پذيرا بودن احساساتم

and concentrating much more on my private life,

و تمرکز بيشتر کردن بر زندگی شخصی خودم،

my friends, my family.

دوستان و خانواده‌ام.

When we released the game,

وقتی بازی را عرضه کرديم،

literally thousands of fans wrote us,

تقريباً هزاران طرفدار به ما نامه نوشتند،

all sharing their stories with us

همه داستان‌هايشان را با ما در ميان گذاشتند

and telling us they felt not so alone anymore

و به ما گفتند ديگر احساس تنهايی نمي‌کنند

just because they played our game.

فقط بخاطر اينکه بازی ما را بازی کردند.

Many people wrote us that they felt hope

خيلی ها به ما گفتند احساس اميد کردند

for a better future for themselves for the first time in decades.

براي داشتن آينده‌ای بهتر برای خودشان برای اولين بار بعد از سالها

Many wrote us that they seek therapy now,

خيلی‌ها نوشتند که الان به دنبال روان درمانی هستند،

just because they played our game

فقط بخاطر اينکه اين بازی را انجام دادند

and felt hopeful to overcome their own struggles.

و احساس کردند که بايد به درگيری‌هايشان چيره شوند.

Our game is not a therapy.

بازی ما يک روش درمانی نيست.

It's not meant to be a therapy.

قرار نبود روشی درمانی باشد.

It's just my friends and me sharing our stories

اين فقط من و دوستانم هستيم که داستان‌هايمان را از طریق هنرمان،

through our art, video games.

در بازی ويديويی به اشتراک گذشتيم.

But we are so deeply thankful for every single message

اما ما عميقاً بسيار ممنونيم برای تک تک پيام‌هايی

that people feel better,

که مردم احساس بهتری دارند،

just because we shared our story with them.

فقط چون داستانمان را در ميان گذاشتيم.

So ...

پس...

I didn't completely overcome my urge to help others.

کاملاً به تمايلم به کمک کردن به ديگران چيره نشدم.

But I don't want to overcome it anymore.

اما ديگر نمي‌خواهم که به اين خواسته غلبه کنم.

I love it.

من عاشقش هستم.

I just needed to bring it to a healthy size,

من فقط نياز داشتم که به يک اندازه سالم و درستی آن را برسانم.

so it doesn't stand in the way of deeper relationships anymore,

پس ديگر در مقابله با يک رابطه عميق‌تر قرار نمی‌گيرد،

but even help me to connect with people.

حتی کمکم می‌کند که با مردم ارتباط برقرار کنم.

So, if you have an inner monster

پس، اگر يک هيولای درونی داريد،

that is born out of negative emotions,

از احساسات منفی شما متولد شده است،

it is not only the goal to kill that monster

هدف نه تنها از بين بردن اين هيولاست

but to understand that we humans are complex beings.

بلکه درک کنيم که ما انسان‌ها موجوداتی پيچيده هستيم.

Look at what part of your life is so big that others fall short.

ببينید کدام قسمت از زندگيتان آنقدر بزرگ است که قسمتهای ديگرش ديده نمی‌شود.

Look at what emotions you barely feel

نگاه کنيد کدام احساس را کمتر

or maybe feel too much

یا بيش از اندازه احساس کرده‌ايد

and move towards lowering those peaks.

به جلو حرکت کنيد با کم کردن اين موارد.

Most of all, it's about understanding

بيشتر از همه، همه چيز در مورد درک کردن است

that all the wide range of emotions and struggles

این که همه احساسات و دل مشغولی‌ها

makes us what we are:

ما را تبديل می‌کنند به کسی که هستيم:

humans.

انسان‌ها.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)