Our lonely society makes it hard to come home from war | Sebastian Junger

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Rawee Ma

ผมเคยทำงานเป็นนักข่าวสงครามมานาน 15 ปี

I worked as a war reporter for 15 years

before I realized that I really had a problem.

ก่อนที่ผมจะตระหนักว่ามีปัญหา เกิดขึ้นกับผมจริง ๆ

There was something really wrong with me.

มีบางอย่างที่ผิดปกติไปมาก ๆ เกิดขึ้นกับผม

This was about a year before 9/11, and America wasn't at war yet.

เมื่อประมาณ 1 ปีก่อนเหตุ 9/11 ตอนนั้นอเมริกายังไม่ได้ทำสงคราม

We weren't talking about PTSD.

เราไม่พูดกันถึงโรคเครียด จากเหตุการณ์ร้ายแรง หรือ PTSD

We were not yet talking about the effect of trauma and war

เรายังไม่พูดกันถึงผลที่เกิดจาก ความชอกชํ้าและสงคราม

on the human psyche.

ที่มีต่อจิตวิญญาณของมนุษย์

I'd been in Afghanistan for a couple of months

ผมเคยไปอยู่ในอัฟกานิสถานนานสองเดือน

with the Northern Alliance as they were fighting the Taliban.

กับกลุ่มนอร์ทเทิร์นอัลลายแอนซ์ ตอนกำลังต่อสู้กับกลุ่มตาลีบัน

And at that point the Taliban had an air force,

ในตอนนั้นกลุ่มตาลีบันมีกำลังทางอากาศ

they had fighter planes, they had tanks, they had artillery,

พวกเขามีเครื่องบินรบ รถถัง และปืนใหญ่

and we really got hammered pretty badly a couple of times.

และเราก็ถูกกระหน่ำจนยํ่าแย่มาก ๆ สองครั้ง

We saw some very ugly things.

เราได้เห็นบางอย่างที่น่าเกลียดอย่างยิ่ง

But I didn't really think it affected me.

แต่ผมก็ไม่ได้คิดจริง ๆ ว่า มันจะมีผลกับผม

I didn't think much about it.

ผมไม่ได้คิดเกี่ยวกับมันมากนัก

I came home to New York, where I live.

ผมกลับถึงบ้านที่นิวยอร์ค ที่ผมอยู่

Then one day I went down into the subway,

แล้ววันหนึ่งผมลงไปที่รถไฟใต้ดิน

and for the first time in my life,

และเป็นครั้งแรกในชีวิตผม

I knew real fear.

ผมได้รู้ถึงความกลัวที่แท้จริง

I had a massive panic attack.

ผมเกิดอาการตื่นกลัวอย่างมาก

I was way more scared than I had ever been in Afghanistan.

ผมกลัวมาก ๆ ผมรู้สึกกลัวมากกว่าตอนที่อยู่ในอัฟกานิสถาน

Everything I was looking at seemed like it was going to kill me,

ทุกอย่างที่ผมมองเห็น ดูเหมือนกำลังจะมาฆ่าผม

but I couldn't explain why.

แต่ผมก็อธิบายไม่ได้ว่าเพราะอะไร

The trains were going too fast.

รถไฟวิ่งเร็วมากเหลือเกิน

There were too many people.

คนก็มากมายเหลือเกิน

The lights were too bright.

แสงก็สว่างมากเหลือเกิน

Everything was too loud, everything was moving too quickly.

ทุกสิ่งทุกอย่างเสียงดังมากเหลือเกิน เคลื่อนไหวเร็วมากเหลือเกิน

I backed up against a support column and just waited for it.

ผมถอยหลังไปปะทะเสา และก็แค่ยืนคอยรถไฟอยู่

When I couldn't take it any longer, I ran out of the subway station

เมื่อผมทนไม่ไหวแล้ว ผมจึงวิ่งออกมาจากสถานีรถไฟใต้ดิน

and walked wherever I was going.

และก็เดินไปยังที่ ๆ ผมจะไป

Later, I found out that what I had was short-term PTSD:

ต่อมา ผมก็พบว่าอาการของผม คือ ความผิดปกติ ที่เรียกว่า PTSD ในช่วงสั้นๆ:

post-traumatic stress disorder.

post-traumatic stress disorder

We evolved as animals, as primates, to survive periods of danger,

เราวิวัฒนาการจากสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม อยู่รอดมาได้ในช่วงภยันตราย

and if your life has been in danger,

และถ้าหากชีวิตของคุณอยู่ในภยันตราย

you want to react to unfamiliar noises.

คุณก็ต้องการจะแสดงปฏิกริยา กับเสียงที่คุณไม่คุ้นเคย

You want to sleep lightly, wake up easily.

ต้องการจะหลับนิดเดียว และรู้สึกตัวตื่นขึ้นอย่างเร็ว

You want to have nightmares and flashbacks

คุณต้องการจะฝันร้ายและเห็นภาพย้อนหลัง

of the thing that could kill you.

ของสิ่งที่อาจจะฆ่าคุณให้ตายได้

You want to be angry because it makes you predisposed to fight,

คุณต้องการจะโกรธ เพราะมันจูงใจให้คุณอยากจะต่อสู้

or depressed, because it keeps you out of circulation a little bit.

หรือหดหู่ใจเพราะมันป้องกันคุณ ออกจากวงจรนั้นไปได้บ้าง

Keeps you safe.

ทำให้คุณปลอดภัย

It's not very pleasant, but it's better than getting eaten.

มันไม่น่ารื่นรมย์มากนัก แต่มันก็ดีกว่าถูกกัดกินไป

Most people recover from that pretty quickly.

คนส่วนใหญ่หายจากอาการนี้ ได้รวดเร็วมาก

It takes a few weeks, a few months.

ใช้เวลาสักสองสามสัปดาห์ สองสามเดือน

I kept having panic attacks, but they eventually went away.

ผมยังคงมีอาการหวาดกลัวเรื่อยมา แต่มันก็จะหายไปได้ในที่สุด

I had no idea it was connected to the war that I'd seen.

ผมไม่ได้คิดว่ามันผลที่มาจากหลังสงคราม ที่ผมได้ไปเห็นมา

I just thought I was going crazy,

เพียงแค่คิดไปว่าผมกำลังจะเป็นบ้า

and then I thought, well, now I'm not going crazy anymore.

และแล้ว ผมก็คิดว่า เอาละ ตอนนี้ผมจะไม่บ้าอีกต่อไปแล้ว

About 20 percent of people, however,

อย่างไรก็ตามประมาณ 20%

wind up with chronic, long-term PTSD.

ในที่สุดก็เป็นโรค PTSD ยาวนานเรื้อรัง

They are not adapted to temporary danger.

พวกเขาไม่ได้ปรับตัวเองกับภยันตราย ซึ่งมีช่วงสั้น ๆ

They are maladapted for everyday life,

พวกเขาปรับตัวไม่ได้กับชีวิตประจำวัน

unless they get help.

นอกเสียจากมีการช่วยเหลือ

We know that the people who are vulnerable to long-term PTSD

เรารู้ว่าคนที่เสี่ยงจะเป็นโรค PTSD อย่างยาวนานได้ง่าย

are people who were abused as children,

คือคนที่ถูกข่มเหงขณะที่ยังเป็นเด็ก ๆ

who suffered trauma as children,

ซึ่งทนทุกข์สะเทือนใจขณะที่เป็นเด็ก ๆ

people who have low education levels,

คนที่มีระดับการศึกษาตํ่า

people who have psychiatric disorders in their family.

คนที่มีความผิดปกติทางจิต อยู่ในครอบครัวของพวกเขา

If you served in Vietnam

ถ้าคุณเป็นทหารในเวียตนาม

and your brother is schizophrenic,

และพี่ชายคุณเป็นโรคจิตเภท

you're way more likely to get long-term PTSD from Vietnam.

คุณก็มีโอกาสอย่างมาก ที่จะเป็นโรค PTSD ระยะยาวจากเวียตนาม

So I started to study this as a journalist,

ผมจึงเริ่มต้นศึกษาเรื่องนี้ ในฐานะเป็นนักหนังสือพิมพ์

and I realized that there was something really strange going on.

และผมก็ตระหนักว่ามีบางสิ่งบางอย่างแปลก ๆ กำลังเกิดขึ้นอยู่

The numbers seemed to be going in the wrong direction.

จำนวนดูเหมือนจะกำลังจะไป ในทิศทางที่ผิด

Every war that we have fought as a country,

ทุก ๆ สงครามที่เราได้ไปสู้รบ ในฐานะที่เป็นประเทศ

starting with the Civil War,

ตั้งแต่สงครามกลางเมืองมานั้น

the intensity of the combat has gone down.

ความเข้มข้นของการสู้รบได้ลดลงแล้ว

As a result, the casualty rates have gone down.

ผลก็คือ อัตราความเสียหายลดตํ่าลง

But disability rates have gone up.

แต่อัตราการทุพพลภาพยิ่งเพิ่มขึ้น

They should be going in the same direction,

พวกมันควรจะไปในทิศทางเดียวกัน

but they're going in different directions.

แต่กลับกำลังไปในทิศทางที่แตกต่างกัน

The recent wars in Iraq and Afghanistan have produced, thank God,

สงครามที่เกิดขึ้นเร็ว ๆ นี้ในอิรัค และอัฟกานิสถาน ขอบคุณพระเจ้า

a casualty rate about one third of what it was in Vietnam.

อัตราการผู้เสียชีวิตประมาณหนึ่งในสาม ของสงครามในเวียตนาม

But they've also created --

แต่มันก็ได้สร้างขึ้นมาอีกด้วย --

they've also produced three times the disability rates.

มันได้ก่อให้เกิดอัตราทุพพลภาพเป็นสามเท่า

Around 10 percent of the US military is actively engaged in combat,

ประมาณ 10% กองทัพสหรัฐฯ กำลังพัวพันอย่างแข็งขันกับการสู้รบอยู่

10 percent or under.

10% หรือตํ่ากว่านั้น

They're shooting at people, killing people,

พวกเขายิงใส่ผู้คน ฆ่าคน

getting shot at, seeing their friends get killed.

ถูกยิงใส่ เห็นเพื่อนถูกฆ่า

It's incredibly traumatic.

มันเป็นความเจ็บชํ้าอย่างไม่น่าเชื่อ

But it's only about 10 percent of our military.

แต่มันก็แค่เพียง 10% ของทหารของเรา

But about half of our military has filed

แต่ราวครึ่งหนึ่งของทหารของเราได้ยื่นคำร้อง

for some kind of PTSD compensation from the government.

ขอค่าเสียหายบางอย่างเกี่ยวกับโรค PTSD จากรัฐบาล

And suicide doesn't even fit into this in a very logical way.

แต่การฆ่าตัวตายนั้นใช้กับเรื่องนี้ไม่ได้ ในแบบที่ไม่สมเหตุสมผลอย่างยิ่ง

We've all heard the tragic statistic of 22 vets a day, on average,

เราทุกคนได้ยินได้ฟังสถิติที่โศกสลด ทหารผ่านศึก 22 คนต่อวัน โดยเฉลี่ย

in this country, killing themselves.

ในประเทศนี้ ทหารผ่านศึกฆ่าตัวตาย

Most people don't realize

ผู้คนส่วนใหญ่ไม่ได้ตระหนักว่า

that the majority of those suicides are veterans of the Vietnam War,

ส่วนใหญ่ของการฆ่าตัวตายเหล่านั้น เป็นทหารผ่านศึกจากสงครามเวียตนาม

that generation,

ทหารรุ่นนั้น

and their decision to take their own lives actually might not be related

การตัดสินใจของพวกเขาที่ปลิดชีพตัวเองนั้น จริง ๆ แล้วอาจไม่เกี่ยวข้อง

to the war they fought 50 years earlier.

กับสงครามที่พวกเขาได้ไปสู้รบเมื่อ 50 ปีก่อน

In fact, there's no statistical connection between combat and suicide.

แท้จริงแล้ว ไม่มีสถิติที่เชื่อมโยงกัน ระหว่างการสู้รบกับการฆ่าตัวตาย

If you're in the military and you're in a lot of combat,

ถ้าคุณกำลังเป็นทหารอยู่ในกองทัพ และอยู่ในการสู้รบอย่างหนัก

you're no more likely to kill yourself than if you weren't.

คุณก็ไม่น่าจะฆ่าตัวตายมากไปกว่า หากคุณไม่ได้ไปอยู่ในสงคราม

In fact, one study found

งานวิจัยเรื่องหนึ่งพบว่า

that if you deploy to Iraq or Afghanistan,

ถ้าคุณไปรบในอิรัคหรืออัฟกานิสถาน

you're actually slightly less likely to commit suicide later.

จริง ๆ แล้วคุณก็น่าจะฆ่าตัวตายในเวลาต่อมา น้อยลงไปหน่อย

I studied anthropology in college.

ผมศึกษาเรื่องมานุษยวิทยาในมหาวิทยาลัย

I did my fieldwork on the Navajo reservation.

ผมได้ทำการสำรวจที่เขตสงวนนาวาโฮ

I wrote a thesis on Navajo long-distance runners.

ผมเขียนวิทยานิพนธ์ เรื่องนาวาโฮนักวิ่งทางไกล

And recently, while I was researching PTSD,

และเมื่อไม่นานมานี้ ขณะที่ผมกำลังค้นคว้าเรื่อง PTSD อยู่

I had this thought.

ผมก็ได้ความคิดนี้ขึ้นมา

I thought back to the work I did when I was young,

ผมย้อนกลับไปคิดถึงงานที่ผมทำ ตอนผมยังเป็นหนุ่ม

and I thought, I bet the Navajo, the Apache, the Comanche --

และผมก็คิด ผมเข้าใจแล้ว นาวาโฮ อาปาเช คอมมานชี--

I mean, these are very warlike nations --

ผมหมายถึง คนเหล่านี้เป็นชาติ ที่พร้อมจะเข้าทำสงคราม

I bet they weren't getting PTSD like we do.

ผมเข้าใจได้เลยว่า พวกเขาไม่มีอาการ PTSD อย่างเช่นพวกเรา

When their warriors came back from fighting the US military

เมื่อนักรบของพวกเขากลับมาจาก การสู้รบกับทหารสหรัฐ

or fighting each other,

หรือการสู้รบกับพวกเขาเอง

I bet they pretty much just slipped right back into tribal life.

ผมเข้าใจได้เลยว่าพวกเขาก็แค่ลื่นไหล กลับเข้าสู่ชีวิตของชนเผ่า

And maybe what determines

และบางทีสิ่งนั้นอาจจะมีอิทธิพลต่อ

the rate of long-term PTSD

อัตราของอาการ PTSD

isn't what happened out there,

ไม่ได้เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นที่นั่น

but the kind of society you come back to.

แต่เป็นเรื่องของสังคมที่คุณกลับคืนเข้ามา

And maybe if you come back to a close, cohesive, tribal society,

และบางทีถ้าคุณกลับคืนเข้ามาสู่สังคม ของชนเผ่าที่ใกล้ชิดกันเหนียวแน่น

you can get over trauma pretty quickly.

คุณก็จะสามารถหายจากอาการชํ้าชอกได้ อย่างเร็วมาก

And if you come back to an alienating, modern society,

แต่ถ้าคุณกลับคืนมาสู่สังคมสมัยใหม่ ที่หมางเมินกัน

you might remain traumatized your entire life.

คุณอาจจะยังคงบอบชํ้าใจไปตลอดชีวิตของคุณ

In other words, maybe the problem isn't them, the vets;

พูดอีกอย่างหนึ่งคือ บางทีปัญหา ไม่ได้อยู่ที่พวกเขา พวกทหารผ่านศึก

maybe the problem is us.

บางทีปัญหานั้นอยู่ที่เรา

Certainly, modern society is hard on the human psyche

แน่นอน สังคมยุคใหม่นั้น รุนแรงต่อภาวะจิตใจของมุษย์

by every metric that we have.

โดยดูได้จากทุก ๆ ระบบการวัดที่เรามี

As wealth goes up in a society,

ขณะที่ความรํ่ารวยสูงขึ้นในสังคม

the suicide rate goes up instead of down.

อัตราการฆ่าตัวตายก็สูงขึ้นตามไปด้วย แทนที่จะตํ่าลง

If you live in modern society,

ถ้าคุณอาศัยอยู่ในสังคมสมัยใหม่

you're up to eight times more likely

คุณน่าจะมีโอกาสมากกว่าถึงแปดเท่า

to suffer from depression in your lifetime

ที่จะทนทุกข์ทรมานจากอาการซึมเศร้า ในชีวิตของคุณ

than if you live in a poor, agrarian society.

มากกว่าหากคุณอาศัยอยู่ในสังคมกสิกรที่ยากจน

Modern society has probably produced the highest rates of suicide

สังคมสมัยใหม่น่าจะได้ทำให้เกิด อัตราสูงการฆ่าตัวตายสูงสุด

and depression and anxiety and loneliness and child abuse

อาการซึมเศร้าและความกังวลใจ ความว้าเหว่เหงาใจและการข่มเหงเด็ก

ever in human history.

เท่าที่เคยเป็นมาในประวัติศาสตร์ ของมนุษยชาติ

I saw one study

ผมเคยเห็นงานวิจัยเรื่องหนึ่ง

that compared women in Nigeria,

ที่เปรียบเทียบผู้หญิงในประเทศไนจีเรีย

one of the most chaotic and violent and corrupt

ประเทศหนึ่งที่วุ่นวาย รุนแรง และทุจริตคอร์รัปชั่น

and poorest countries in Africa,

และยากจนที่สุดในทวีปแอฟริกา

to women in North America.

กับผู้หญิงในอเมริกาเหนือ

And the highest rates of depression were urban women in North America.

อัตราการซึมเศร้าเป็นของผู้หญิง ที่อยู่ในเขตเมืองในอเมริกาเหนือมากที่สุด

That was also the wealthiest group.

ซึ่งยังเป็นกลุ่มที่รํ่ารวยที่สุดด้วย

So let's go back to the US military.

ทีนี้ ขอให้เรากลับไปที่ทหารอเมริกา

Ten percent are in combat.

สิบเปอร์เซ็นต์อยู่ในสนามรบ

Around 50 percent have filed for PTSD compensation.

ประมาณ 50 % ได้ยื่นเรื่องขอค่าเสียหาย จากโรค PTSD

So about 40 percent of veterans really were not traumatized overseas

ราว 40% ของทหารผ่านศึกจริง ๆ แล้ว ไม่มีอาการบอบชํ้าใจตอนอยู่ในต่างประเทศ

but have come home to discover they are dangerously alienated

แต่เมื่อได้กลับมาถึงบ้านก็พบว่าถูกหมางเมิน อย่างฉกาจฉกรรจ์

and depressed.

และซึมเศร้า

So what is happening with them?

ดังนั้น อะไรกำลังเกิดขึ้นกับพวกเขาหรือ

What's going on with those people,

อะไรกำลังเกิดขึ้นกับผู้คนเหล่านั้น

the phantom 40 percent that are troubled but don't understand why?

พวกอสูรกาย 40% ที่เป็นทุกข์ แต่ไม่เข้าใจว่าเป็นเพราะอะไร

Maybe it's this:

บางทีอาจจะเป็นสิ่งนี้ก็ได้

maybe they had an experience of sort of tribal closeness

ก็คือบางทีพวกเขาอาจจะผ่านประสบการณ์ คล้าย ๆ กับความสนิทสนมแน่นแฟ้นในชนเผ่า

in their unit when they were overseas.

ในหน่วยรบของพวกเขาเมื่ออยู่ในต่างประเทศ

They were eating together, sleeping together,

พวกเขากินด้วยกัน นอนด้วยกัน

doing tasks and missions together.

ทำงานและมีภาระกิจที่ได้รับมอบหมายด้วยกัน

They were trusting each other with their lives.

ไว้วางใจกันและกันด้วยชีวิตของพวกเขา

And then they come home

แต่แล้วเมื่อกลับมาบ้าน

and they have to give all that up

พวกเขาก็ต้องเลิกทำทุกอย่างนั้นไป

and they're coming back to a society, a modern society,

กลับมาสู่สังคมหนึ่งคือสังคมสมัยใหม่

which is hard on people who weren't even in the military.

ซึ่งเป็นเรื่องที่ยาก แม้กับคนที่ไม่เคยอยู่ในกองทัพ

It's just hard on everybody.

มันก็เป็นเรื่องที่ยากกับทุก ๆ คน

And we keep focusing on trauma, PTSD.

แต่เรายังคงมุ่งสนใจอยู่กับความบอบชํ้า อยู่กับอาการPTSD

But for a lot of these people,

แต่สำหรับคนเหล่านี้จำนวนมากแล้ว

maybe it's not trauma.

บางทีอาจไม่ใช่ความบอบช้ำ

I mean, certainly, soldiers are traumatized

ผมหมายถึง แน่นอนครับ ทหารได้รับความบอบชํ้า

and the ones who are have to be treated for that.

และคนที่มีอาการที่ต้องได้รับการรักษานั้น

But a lot of them --

แต่พวกเขาจำนวนมากนั้น--

maybe what's bothering them is actually a kind of alienation.

บางทีสิ่งที่กำลังรบกวนเขาอยู่ จริง ๆ คือลักษณะความหมางเมินอย่างหนึ่ง

I mean, maybe we just have the wrong word for some of it,

ผมหมายถึง บางทีเราแค่ใช้คำ ผิดไปบ้างบางอย่าง

and just changing our language, our understanding,

และก็แค่เปลี่ยนภาษา ความเข้าใจของเราไปหน่อย

would help a little bit.

ก็อาจจะช่วยได้บ้างเล็กน้อย

"Post-deployment alienation disorder."

"ความผิดปกติที่เกิดจากความหมางเมิน หลังการรบในสงคราม"

Maybe even just calling it that for some of these people

บางทีแค่เพียงเรียกมันว่าอย่างนั้น สำหรับคนเหล่านี้บางคน

would allow them to stop imagining

ก็อาจจะทำให้พวกเขาหยุดจินตนาการ

trying to imagine a trauma that didn't really happen

พยายามที่จะจินตนาการถึงความบอบชํ้า ที่ไม่ได้เกิดขึ้นจริง ๆ

in order to explain a feeling that really is happening.

เพื่อที่จะอธิบายความรู้สึก ที่กำลังเกิดขึ้นจริง ๆ

And in fact, it's an extremely dangerous feeling.

ความจริงแล้ว มันเป็นความรู้สึกที่อันตรายอย่างที่สุด

That alienation and depression can lead to suicide.

ความหมางเมินและความซึมเศร้านั้น นำไปสู่การฆ่าตัวตายได้

These people are in danger.

ผู้คนเหล่านี้อยู่ในอันตราย

It's very important to understand why.

มันสำคัญมากที่ต้องเข้าใจว่าเป็นเพราะอะไร

The Israeli military has a PTSD rate of around one percent.

ทหารอิสราเอลมีอัตราอาการ PTSD ประมาณหนึ่งเปอร์เซ็นต์

The theory is that everyone in Israel is supposed to serve in the military.

ทฤษฎีมีอยู่ว่าทุกคนในอิสราเอลต้องเป็นทหาร

When soldiers come back from the front line,

เมื่อทหารกลับมาจากแนวหน้า

they're not going from a military environment to a civilian environment.

พวกเขาไม่ได้ออกจากสภาพแวดล้อมทหาร สู่สภาวะแวดล้อมพลเรือน

They're coming back to a community where everyone understands

พวกเขากลับมาสู่ชุมชนที่ทุกคนเข้าใจ

about the military.

เกี่ยวกับทหาร

Everyone's been in it or is going to be in it.

ทุกคนเคยเข้าไปอยู่ในที่นั้น

Everyone understands the situation they're all in.

ทุกคนเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดที่ตัวเอง เคยผ่านมา

It's as if they're all in one big tribe.

เหมือนกับว่าทุกคนเป็นชนเผ่าใหญ่ชนเผ่าหนึ่ง

We know that if you take a lab rat

เรารู้ว่าถ้าคุณเอาหนูทดลอง

and traumatize it and put it in a cage by itself,

ทำให้มันบอบชํ้าและเอามันไปขังตัวเดียวในกรง

you can maintain its trauma symptoms almost indefinitely.

คุณก็สามารถทำให้มันยังคงมีอาการบอบชํ้า เกือบไม่มีที่สิ้นสุด

And if you take that same lab rat and put it in a cage with other rats,

แต่ถ้าคุณเอาหนูทดลองตัวเดียวกันนั้น เอาขังในกรงรวมกับหนูตัวอื่น ๆ

after a couple of weeks, it's pretty much OK.

หลังจากสองสัปดาห์มันก็จะเป็นปกติได้

After 9/11,

หลังจากเหตุการณ์ 9/11

the murder rate in New York City went down by 40 percent.

อัตราฆาตกรรมในกรุงนิวยอร์คลดลงมาราว 40 %

The suicide rate went down.

อัตราการฆ่าตัวตายลดลง

The violent crime rate in New York went down after 9/11.

อัตราอาชญากรรมรุนแรงในกรุงนิวยอร์ค ลดลงมาหลังเหตุการณ์ 9/11

Even combat veterans of previous wars who suffered from PTSD

แม้แต่ทหารที่ผ่านศึกสงครามก่อนหน้านี้มา ซึ่งทนทุกข์ทรมานจากอาการ PTSD

said that their symptoms went down after 9/11 happened.

ก็บอกว่าอาการของพวกเขาลดลง หลังเหตุการณ์ 9/11

The reason is that if you traumatize an entire society,

สาเหตุก็เพราะว่า ถ้าคุณทำให้สังคมบอบชํ้าทั่วไปทั้งหมด

we don't fall apart and turn on one another.

เราก็จะไม่แตกแยกเป็นเสี่ยง ๆ แล้วก็วิ่งเข้าใส่กัน

We come together. We unify.

เรามารวมตัวกัน เรารวมเป็นหนึ่งเดียวกัน

Basically, we tribalize,

พูดง่าย ๆ เรารวมตัวกันเป็นชนเผ่า

and that process of unifying feels so good and is so good for us,

และกระบวนการของการรวมกันนั้น เป็นความรู้สึกดียิ่งและดียิ่งสำหรับเรา

that it even helps people

ดีจนกระทั่งมันช่วยผู้คน

who are struggling with mental health issues.

ซึ่งกำลังดิ้นรนอยู่กับปัญหาสุขภาพทางจิต

During the blitz in London,

ช่วงการโจมตีทางอากาศที่รุนแรงในลอนดอน

admissions to psychiatric wards went down during the bombings.

การรับเข้ารักษาในแผนกจิตเวช ลดลงในระหว่างการทิ้งระเบิด

For a while, that was the kind of country

เป็นช่วงหนึ่ง (9/11) ที่เป็นแบบของประเทศ

that American soldiers came back to -- a unified country.

ที่ทหารอเมริกันกลับเข้ามาสู่ -- ประเทศที่รวมเป็นหนึ่งเดียวกัน

We were sticking together.

เราผนึกแน่นเข้าด้วยกัน

We were trying to understand the threat against us.

ตอนนั้นเรากำลังพยายามเข้าใจ สิ่งที่คุกคามเรา

We were trying to help ourselves and the world.

เราพยายามจะช่วยตัวเองและโลก

But that's changed.

แต่สิ่งนั้นได้เปลี่ยนไปแล้ว

Now, American soldiers,

ขณะนี้ทหารอเมริกัน

American veterans are coming back to a country that is so bitterly divided

ทหารผ่านศึกอเมริกันกำลังกลับคืนสู่ประเทศ ที่ถูกแบ่งแยกอย่างขมขื่น

that the two political parties are literally accusing each other

ที่พรรคการเมืองสองพรรค กำลังกล่าวหากันและกันอย่างเอาจริงเอาจัง

of treason, of being an enemy of the state,

ในเรื่องการทรยศ การเป็นศัตรูต่อรัฐ

of trying to undermine the security and the welfare of their own country.

ในการพยายามจะบ่อนทำลายความมั่นคง และสวัสดิภาพของประเทศตนเอง

The gap between rich and poor is the biggest it's ever been.

ช่องว่างระหว่างความรํ่ารวยและความยากจน กว้างใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยมีมา

It's just getting worse.

ขณะนี้มันกำลังเลวลง ๆ

Race relations are terrible.

ความสัมพันธ์ระหว่างเชื้อชาติก็แย่

There are demonstrations and even riots in the streets

มีการเดินขบวนและแม้กระทั่งการจลาจล บนท้องถนน

because of racial injustice.

สาเหตุเพราะความไม่เป็นธรรมด้านเชื้อชาติ

And veterans know that any tribe that treated itself that way -- in fact,

ทหารผ่านศึกรู้ดีว่าชนเผ่าใดก็ตาม ที่ทำตัวแบบนั้น-- จริงๆแล้ว

any platoon that treated itself that way -- would never survive.

หมวดทหารใดที่ทำตัวเองแบบนั้น ก็จะไม่รอดชีวิตไปได้

We've gotten used to it.

เราคุ้นเคยกับมันแล้ว

Veterans have gone away and are coming back

ทหารผ่านศึกที่ได้ไปทำสงคราม และกำลังจะกลับมา

and seeing their own country with fresh eyes.

และกำลังมองดูประเทศของตนเอง ด้วยสายตาที่สดใส

And they see what's going on.

และพวกเขาเห็นว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

This is the country they fought for.

นี่หรือประเทศที่พวกเขาไปสู้รบให้

No wonder they're depressed.

ไม่ประหลาดใจที่พวกเขาหดหู่ใจ

No wonder they're scared.

ไม่ประหลาดใจที่พวกเขากลัว

Sometimes, we ask ourselves if we can save the vets.

บางครั้ง เราถามตัวเองว่า จะช่วยชีวิตทหารผ่านศึกเหล่านี้ได้หรือไม่

I think the real question is if we can save ourselves.

ผมคิดว่าคำถามที่แท้จริงก็คือ เราจะช่วยชีวิตของเราเองได้หรือไม่

If we can,

ถ้าเราสามารถช่วยได้

I think the vets are going to be fine.

ผมคิดว่าทหารผ่านศึกก็จะสบายดี

It's time for this country to unite,

ถึงเวลาแล้วที่ประเทศนี้จะรวมกัน

if only to help the men and women who fought to protect us.

ถ้าหากว่าจะช่วยผู้ชายและผู้หญิง ที่ได้ไปต่อสู้เพื่อปกป้องเรา

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)