Our lonely society makes it hard to come home from war | Sebastian Junger

Translator: moha Kasraei Reviewer: soheila Jafari

I worked as a war reporter for 15 years

من پانزده سال به عنوان یک گزارشگر مناطق جنگی کار کردم

before I realized that I really had a problem.

قبل از اینکه متوجه شوم که واقعا مشکلی دارم.

There was something really wrong with me.

یک چیزی در من واقعا ایراد داشت.

This was about a year before 9/11, and America wasn't at war yet.

این موضوع حدود یک سال قبل از یازده سپتامبر بود وآمریکا هنوز وارد جنگ نشده بود.

We weren't talking about PTSD.

ما در مورد "پی تی اس دی" صحبتی نمیکردیم.

We were not yet talking about the effect of trauma and war

ما هنوز در مورد اثر اختلال روحی و روانی و جنگ

on the human psyche.

روی روان انسان صحبتی نمیکردیم.

I'd been in Afghanistan for a couple of months

من برای چند ماهی در افغانستان بودم

with the Northern Alliance as they were fighting the Taliban.

همراه با گروه ناتو در هنگامی که با طالبان در نبرد بودند.

And at that point the Taliban had an air force,

و در آن موقع طالبان نیروی هوایی داشت،

they had fighter planes, they had tanks, they had artillery,

آنها هواپیمای جنگنده ، تانک، و توپخانه داشتند،

and we really got hammered pretty badly a couple of times.

و ما واقعا یک چند باری بد جور شکست خورده بودیم.

We saw some very ugly things.

ما یه سری چیزای خیلی زشت دیده بودیم.

ولی من واقعا فکر نکردم که من رو تحت تاثیر قرار داده.

But I didn't really think it affected me.

I didn't think much about it.

زیاد در موردش فکر نکردم.

I came home to New York, where I live.

من برگشتم به خانه، نیویورک، جایی که زندگی میکردم.

Then one day I went down into the subway,

بعد یک روزی رفتم داخل مترو،

and for the first time in my life,

و برای اولین بار در عمرم

I knew real fear.

ترس واقعی رو شناختم.

I had a massive panic attack.

دچار حمله شدید عصبی شدم.

I was way more scared than I had ever been in Afghanistan.

خیلی بیشتر از زمانی که در افغانستان بودم وحشت زده شده بودم.

Everything I was looking at seemed like it was going to kill me,

به هرچیزی که نگاه میکردم، به نظر می آمد میخواد منو بکشه

but I couldn't explain why.

ولی دلیلش را نمیدونستم.

The trains were going too fast.

قطارها خیلی تند میرفتن.

There were too many people.

اونجا خیلی آدم بود.

The lights were too bright.

چراغها خیلی نورانی بودن.

Everything was too loud, everything was moving too quickly.

صدای همه چیز بلند بود، همه چیز خیلی سریع حرکت میکرد.

I backed up against a support column and just waited for it.

تکیه دادم به یکی از ستونها، و فقط منتظرماندم.

When I couldn't take it any longer, I ran out of the subway station

وقتی که دیگه تحملم تموم شد، از ایستگاه مترو دویدم به سمت بیرون

and walked wherever I was going.

و بی مقصد حرکت میکردم.

Later, I found out that what I had was short-term PTSD:

بعدا فهمیدم که "پی تی اس دی" کوتاه مدت داشتم:

post-traumatic stress disorder.

اختلال استرسی پس از ضایعه روانی.

We evolved as animals, as primates, to survive periods of danger,

ما به عنوان حیوانات طوری تکامل یافتیم که در مقابل خطر و شکار زنده بمانیم.

and if your life has been in danger,

و اگر زندگی شما در خطر هست،

you want to react to unfamiliar noises.

شما ناخواسته به صداهای نا آشنا واکنش نشان میدهید.

You want to sleep lightly, wake up easily.

شما میخواهید که آرام بخوابید و راحت از خواب بلند شید

You want to have nightmares and flashbacks

شما میخواهید که کابوس و یاد خاطره داشته باشید

of the thing that could kill you.

از چیزی که میتونه شما رو بکشه.

You want to be angry because it makes you predisposed to fight,

شما میخواهید که خشمگین باشید، که منجر شود به جنگ

or depressed, because it keeps you out of circulation a little bit.

یا افسردگی که شما رو از جریان زندگی خارج کنه.

Keeps you safe.

شما رو امن نکه داره.

It's not very pleasant, but it's better than getting eaten.

خیلی خوشایند نیست ولی بهتر از خورده شدنه.

Most people recover from that pretty quickly.

خیلی از مردم زود خوب میشن.

It takes a few weeks, a few months.

چند هفته زمان میبره، یا چند ماه.

I kept having panic attacks, but they eventually went away.

من به طور مداوم حملات عصبی داشتم، ولی در نهایت از بین رفت.

I had no idea it was connected to the war that I'd seen.

هیچ ذهنیتی از اینکه میتونه به جنگ مربوط باشه نداشتم.

I just thought I was going crazy,

فقط فکرکردم دارم دیوانه میشم،

and then I thought, well, now I'm not going crazy anymore.

و بعد فکر کردم که، خوب، من دیگه دیوانه نمیشم.

About 20 percent of people, however,

با این حال حدود بیست درصد مردم،

wind up with chronic, long-term PTSD.

دچار "پی تی اس دی" مزمن میشن.

They are not adapted to temporary danger.

آنها با خطر آنی خو نگرفته اند

They are maladapted for everyday life,

و آمادگی برای زندگی روزمره ندارند،

unless they get help.

تا زمانی که کمک به آنها کمک شود.

We know that the people who are vulnerable to long-term PTSD

ما اینو میدونیم که افرادی که نسبت به "پی تی اس دی" بلند مدت آسیب پذیر هستند

are people who were abused as children,

افرادی هستند که در زمان کودکی مورد سواستفاده قرار گرفته اند،

who suffered trauma as children,

که در دوران کودکی از اسیب روانی رنج برده اند،

people who have low education levels,

افرادی که تحصیلات پایینی دارند،

people who have psychiatric disorders in their family.

افرادی که اختلالات روانی در خانواده دارند.

If you served in Vietnam

اگه شما در ویتناتم خدمت کرده باشید

and your brother is schizophrenic,

و برادرتان دچار بیماری اسکیزوفرنی‌ است،

you're way more likely to get long-term PTSD from Vietnam.

احتمال خیلی بالای وجود داشت که در زمان خدمت در ویتنام دچار "پی تی اس دی" بلند مدت شوید.

So I started to study this as a journalist,

سپس به عنوان روزنامه نگار شروع به تحصیل در این رشته کردم،

and I realized that there was something really strange going on.

و متوجه شدم که چیزی بسیار غریب در حال وقوع است.

The numbers seemed to be going in the wrong direction.

به نظر میرسید که اعداد وارقام دارن به سمت اشتباهی میرن.

Every war that we have fought as a country,

اولین جنگی که ما به عنوان یک ملت داشتیم جنگ داشتیم،

starting with the Civil War,

با جنگ داخلی امریکا شروع شد،

the intensity of the combat has gone down.

شدت و سختی نبردها کاهش پیدا کرده.

As a result, the casualty rates have gone down.

و به عنوان نتیجه، نرخ تلفات پایین رفته.

But disability rates have gone up.

اما نرخ معلولیت بالا رفته.

They should be going in the same direction,

با اینکه باید در یک جهت باشند،

but they're going in different directions.

ولی در جهت متفاوت هستن.

The recent wars in Iraq and Afghanistan have produced, thank God,

جنگ اخیر عراق و افغانستان معلولین زیادی به جا گذاشت، شُکر خدا.

a casualty rate about one third of what it was in Vietnam.

میزان تلفاتی حدود یک سوم ویتنام را داشته.

But they've also created --

اما این دو جنگ همچنین--

they've also produced three times the disability rates.

سه برابر نقص عضو و و معلول به جا گذاشت.

Around 10 percent of the US military is actively engaged in combat,

حدود ده درصد ارتش امریکا افراد متاهل هستند،

10 percent or under.

ده درصد رو به پایین

They're shooting at people, killing people,

آنها دارن به مردم شلیک میکنند، مردم رو میکشند

getting shot at, seeing their friends get killed.

تیر میخورن، دوستاشون رو در حال مرگ میبینن

It's incredibly traumatic.

به طورباورنکردنی ناراحت کننده است

But it's only about 10 percent of our military.

اما فقط ده درصد ارتش ما هست

But about half of our military has filed

اما حدود نصف ارتش ما

for some kind of PTSD compensation from the government.

برای دریافت غرامت ازابتلا به "پی تی اس دی" فرم پر کرده اند.

And suicide doesn't even fit into this in a very logical way.

وبه طورمنطقی، خودکشی در این مقوله نمیگنجد.

We've all heard the tragic statistic of 22 vets a day, on average,

ما همه آمارغم انگیزمتوسط ۲۲ کهنه سرباز در روز رو شنیده ایم

in this country, killing themselves.

که خودشون رو در این کشور میکشند

Most people don't realize

بیشتر مردم در جریان نیستند

that the majority of those suicides are veterans of the Vietnam War,

که اکثریت این خودکشیها، کهنه سربازان جنگ ویتنام هستند،

that generation,

ان نسل،

and their decision to take their own lives actually might not be related

و تصمیمشون برای گرفتن جان خودشون، ممکن است که نا مربوط نباشد

to the war they fought 50 years earlier.

برای جنگی که ۵۰ سال پیش شرکت کردند.

In fact, there's no statistical connection between combat and suicide.

در واقع هیچ ارتباط آماری بین جنگ و خودکشی نیست.

If you're in the military and you're in a lot of combat,

اگر شما در ارتش هستید و در نبردهای بسیاری شرکت دارید

you're no more likely to kill yourself than if you weren't.

احتمال اینکه خودکشی کنید کمتر از زمانیست که اصلا در جنگ نبودید.

In fact, one study found

در واقع در یک تحقیق مشخص شد که

that if you deploy to Iraq or Afghanistan,

اگر به عراق یا افغانستان اعضام شوید

you're actually slightly less likely to commit suicide later.

احتمال کمتری میرود که بعدا خودکشی کنید.

I studied anthropology in college.

من در دانشگاه در رشته انسان شناسی تحصیل کردم.

I did my fieldwork on the Navajo reservation.

پروژه عملی ام رو بر روی "کمپ ناواهو" انجام دادم.

I wrote a thesis on Navajo long-distance runners.

یک تز دانشگاهی در مورد دوندگان ماراتن ناواهو نوشتم.

And recently, while I was researching PTSD,

و اخیرا در هنگام تحقیق بر روی "پی تی اس دی"،

I had this thought.

یه فکری به ذهنم اومد.

I thought back to the work I did when I was young,

من در مورد کاری که در جوانی انجام دادم فکر کردم

and I thought, I bet the Navajo, the Apache, the Comanche --

و فکر کردم که، ناواهو، آپاچی، کومانچی...

I mean, these are very warlike nations --

منظورم اینه که، اینا اقوام خیلی جنگجویی هستند

I bet they weren't getting PTSD like we do.

و من شرط میبندم که اونا مثل ما به "پی تی اس دی" مبتلا نشده اند.

When their warriors came back from fighting the US military

وقتی جنگجویانشان از جنگ با ارتش آمریکا ،

or fighting each other,

یا جنگهای داخلی خودشون برگشتن،

I bet they pretty much just slipped right back into tribal life.

شرط میبندم که سریع و راحت به زندگی روزمره ی قبیله ای خودشون برمیگشتن.

And maybe what determines

و شاید چیزی که

the rate of long-term PTSD

میزان "پی تی اس دی" حاد رو مشخص میکنه

isn't what happened out there,

اتفاقاتی که در جنگ رخ داده نیست،

but the kind of society you come back to.

بلکه نوع جامعه ایست که شما بهش رجوع میکنید.

And maybe if you come back to a close, cohesive, tribal society,

و شاید اگر شما هم به یک جامعه‌ی کوچک و منسجم قبیله ای برگردید

you can get over trauma pretty quickly.

شما هم بتونید راحت اسیب روانى رو پشت سر بزارید

And if you come back to an alienating, modern society,

ولی اگر شما به یک جامعه مدرن و بیگانه برگردید

you might remain traumatized your entire life.

تا اخر عمرتان اسیب زده بمانید

In other words, maybe the problem isn't them, the vets;

به عبارتی دیگرشاید مسئله اصلی کهنه سربازها نباشند

maybe the problem is us.

ومشکل ما باشیم

Certainly, modern society is hard on the human psyche

قطعا جامعه مدرن برای روان انسان سنگین است

by every metric that we have.

با هر استانداردی که داریم

As wealth goes up in a society,

وقتی در یک جامعه ثروت رو به افزایش باشد

the suicide rate goes up instead of down.

نرخ خودکشی هم به جای نزولی، سعودیست

If you live in modern society,

اگر شما در جامعه مدرن زندگی می کنید،

you're up to eight times more likely

تا هشت برابر بیشتر احتمال دارد که شما

to suffer from depression in your lifetime

از افسردگی در طول عمر خود رنج می برید

than if you live in a poor, agrarian society.

نسبت به زمانی که در یک جامعه فقیر و روستلیی زندگی میکنید.

Modern society has probably produced the highest rates of suicide

جامعه مدرن احتمالا بالاترین نرخ خودکشی،

and depression and anxiety and loneliness and child abuse

افسردگی، اضطراب، تنهایی و کودک آزاری را

ever in human history.

در طول تاریخ بشر تولید کرده است.

I saw one study

من یک مطالعه دیدم

that compared women in Nigeria,

که زنان درنیجریه

one of the most chaotic and violent and corrupt

که یکی از پر هرج و مرج، خشن و فاسدترین

and poorest countries in Africa,

و فقیرترین کشورهای آفریقاست،

را با زنان آمریکای شمالی مقایسه کرده بود.

to women in North America.

And the highest rates of depression were urban women in North America.

و بالاترین میزان افسردگی مربوط به زنان شهری در شمال امریکا بود

That was also the wealthiest group.

که همچنین ثروتمندترین گروه هم بودند.

So let's go back to the US military.

پس بزارید برگردیم به مبحث ارتش آمریکا

Ten percent are in combat.

ده درصد در مبارزه هستند.

Around 50 percent have filed for PTSD compensation.

و حدود ۵۰ درصد برای دریافت غرامت به عنوان بیمار "پی تی اس دی"، فرم پر کرده اند

So about 40 percent of veterans really were not traumatized overseas

خُب حدود ۴۰ درصد از کهنه سربازان واقعا در خارج از کشور دچار آسیب های روانی نشده اند

but have come home to discover they are dangerously alienated

ولی در هنگام بازگشت به خانه خود را شدیدا بیگانه

and depressed.

و افسرده احساس کردند.

So what is happening with them?

پس چه اتفاقی برایشان می افتد؟

What's going on with those people,

این آدما چشونه؟

the phantom 40 percent that are troubled but don't understand why?

این ۴۰ درصد فرضی ای که یه مشکلی دارن ولی نمیدونن چرا

Maybe it's this:

شاید این باشه:

maybe they had an experience of sort of tribal closeness

شاید آنها تجربه ی زنگی قبیله ای رو داشتن

in their unit when they were overseas.

زمانی که با گروهانشون در خارج از کشور بودن

They were eating together, sleeping together,

آنها با هم غذا میخوردن، میخوابیدن

doing tasks and missions together.

کار و عملیات با هم انجام میدادند

They were trusting each other with their lives.

آنها سر جونشون به هم اطمینان داشتند

And then they come home

و بعد میان به خونه

and they have to give all that up

و حالا باید همه عادات رو کنار بزارن

and they're coming back to a society, a modern society,

و دارن برمیگردن به جامعه، جامعه ای مدرن که زندگی دراون

which is hard on people who weren't even in the military.

حتی برای آدمای که تو ارتش نبودن هم سخت است

It's just hard on everybody.

در واقع برای همه سخت است

And we keep focusing on trauma, PTSD.

و ما دائم روی مسئله ی "پی تی اس دی" و آسیب روانی تمرکز میکنیم

But for a lot of these people,

اما برای بسیاری از این افراد

maybe it's not trauma.

شاید مشکل آسیب روانی نباشه

I mean, certainly, soldiers are traumatized

منظور من این است که قطعا سربازان آسیب دیده هستند

and the ones who are have to be treated for that.

و کسانی هم هستند که باید برای این بیماری درمان شوند.

But a lot of them --

امادرمورد بسیاری از آنها

maybe what's bothering them is actually a kind of alienation.

شاید آنچه آنها را اذیت میکند، در واقع یک نوع از خود بیگانگیست.

I mean, maybe we just have the wrong word for some of it,

منظور من این است که شاید در مورد بعضی ها ما نامگذاری بدی داریم،

and just changing our language, our understanding,

و تنها مقداری تغییردر زبان و درک ما

would help a little bit.

بتونه کمکی بکنه.

"Post-deployment alienation disorder."

"اختلال بیگانگی پس از استقرار"

Maybe even just calling it that for some of these people

شاید اگریک سری از این افراد با این نام خطاب بشن

would allow them to stop imagining

به خودشون اجازه بدن که دست از تصورات بردارند

trying to imagine a trauma that didn't really happen

سعی بر تصور یک اسیبی که اتفاق نیافتاده

in order to explain a feeling that really is happening.

برای تعریف احساسی که واقعا در حال رویداد است.

And in fact, it's an extremely dangerous feeling.

و در واقع احساسی بسیار خطرناک است.

That alienation and depression can lead to suicide.

که از خود بیگانگی و افسردگی می توانید منجر به خودکشی شود.

These people are in danger.

این افراد در معرض خطر هستند

It's very important to understand why.

خیلی مهم است که بفهمیم چرا

The Israeli military has a PTSD rate of around one percent.

ارتش اسرائیل دارای نرخ ابتلا به " پی تی اس دی" یک درصدیست

The theory is that everyone in Israel is supposed to serve in the military.

این نظریه که همه در اسرائیل قرار است به خدمت در ارتش بروند.

When soldiers come back from the front line,

هنگامی که سربازان از خط مقدم برمیگردند،

they're not going from a military environment to a civilian environment.

آنها در حال رفتن را از یک محیط نظامی به یک محیط غیر نظامی نیستند.

They're coming back to a community where everyone understands

آنها در حال آمدن به یک جامعه ای هستند که در آن هر کس

about the military.

درباره ارتش اطلاعات دارد.

Everyone's been in it or is going to be in it.

یا همه در ارتش بوده اند یا قرار است بروند.

وضعیتی که در آن هستند برای همه کاملا روشن و درک شده است.

Everyone understands the situation they're all in.

It's as if they're all in one big tribe.

مثل این است که آنها همه در یک قبیله بزرگ هستند.

We know that if you take a lab rat

ما می دانیم که اگر شما یک موش آزمایشگاهی را

and traumatize it and put it in a cage by itself,

پس از آسیب زدن در یک قفس بزارید،

you can maintain its trauma symptoms almost indefinitely.

شما می توانید علائم آسیب روانی را تقریبا به طور نامحدود برقرارکنید.

And if you take that same lab rat and put it in a cage with other rats,

و اگر شما همان موش آزمایشگاهی را در یک قفس با دیگر موشها بیاندازید،

after a couple of weeks, it's pretty much OK.

پس از چند هفته، همان موش تقریبا بسیار سالم خواهد بود.

After 9/11,

بعد از یازدهم سپتامبر "عملیات تروریستی برجهای دوقلو"

the murder rate in New York City went down by 40 percent.

نرخ قتل در شهر نیویورک تا ۴۰ درصد کاهش یافت

The suicide rate went down.

میزان خودکشی کاهش یافت.

The violent crime rate in New York went down after 9/11.

بعد ازیازدهم سپتامبرنرخ جرم و جنایت خشونت آمیز در نیویورک کاهش یافت.

Even combat veterans of previous wars who suffered from PTSD

حتی کهنه سربازان جنگ قبلی که از"پی تی اس دی" رنج میبرند

said that their symptoms went down after 9/11 happened.

گفتند که علائم "پی تی اس دی" آنها کاهش یافت.

The reason is that if you traumatize an entire society,

دلیل آن این است که اگر شما کل یک جامعه را دچار روان زخم کنید،

we don't fall apart and turn on one another.

ان جامعه از هم نمیپاشد.

We come together. We unify.

بلکه به یاری هم می ایند و متحد میشوند

Basically, we tribalize,

اساسا، روستایی و قبیله ای

and that process of unifying feels so good and is so good for us,

و روند وحدت احساس خیلی خوب دارد و بنابراین انقدر برای ما مفید است

that it even helps people

که حتی در درمان افرادی کمک میکند

who are struggling with mental health issues.

که در حال مبارزه با مسائل مربوط به سلامت روان هستند.

During the blitz in London,

در طول بمباران هوایی لندن،

admissions to psychiatric wards went down during the bombings.

پذیرش در بخش روانی بیمارستانها کاهش یافت.

For a while, that was the kind of country

برای مدتی، این همان نوع کشوری بود

that American soldiers came back to -- a unified country.

که سربازان امریکایی در هنگام رجوع با ان مواجه میشوند، یک کشور متحد.

ما به هم پیوند خورده‌ایم.

We were sticking together.

We were trying to understand the threat against us.

ما در تلاش برای درک تهدید علیه مان بودیم.

We were trying to help ourselves and the world.

ما در تلاش برای کمک به خودمان و جهان بودیم.

But that's changed.

اما ان تغییر کرد.

Now, American soldiers,

در حال حاضر، سربازان آمریکایی،

American veterans are coming back to a country that is so bitterly divided

جانبازان آمریکا یی می آیند به یک کشوری که کاملا مقسوم شده

that the two political parties are literally accusing each other

که دو حزب سیاسی به معنای واقعی کلمه یکدیگر را متهم میکنند

of treason, of being an enemy of the state,

به خیانت و دشمن بودن با ملت،

of trying to undermine the security and the welfare of their own country.

از تلاش برای تضعیف امنیت و رفاه کشور خود.

The gap between rich and poor is the biggest it's ever been.

اختلاف طبقاتی در جامه در بدترین حالت خود تا کنون است.

It's just getting worse.

و فقط داره بدتر میشه.

Race relations are terrible.

روابط نژادی وحشتناک است.

There are demonstrations and even riots in the streets

در خیابان تظاهرات و حتی شورش وجود دارد

because of racial injustice.

به دلیل بی عدالتی نژادی.

And veterans know that any tribe that treated itself that way -- in fact,

درحقیقت، سربازان میدانند که هر قوم و قبیله ای که اینگونه با خود رفتار کند،

any platoon that treated itself that way -- would never survive.

هر کسی که اینگونه با خود رفتار کند، هرگز زنده نمیماند.

We've gotten used to it.

ما به این عادت کردیم

Veterans have gone away and are coming back

کهنه سربازان به دوردست رفته و در حال بازگشت هستند

and seeing their own country with fresh eyes.

و کشور خود را با دید تازه میبینند.

And they see what's going on.

و آنها میفهمند که چه خبره

This is the country they fought for.

ای کشوریست که برایش جنگیدند.

No wonder they're depressed.

تعجبی نیست که آنها افسرده هستند.

No wonder they're scared.

تعجبی نیست که آنها ترسیده اند.

Sometimes, we ask ourselves if we can save the vets.

بعضی مواقع از خودمان میپرسیم که ایا میتوانیم سربازان را نجات دهیم.

I think the real question is if we can save ourselves.

ولی سئوال اصلی اینه که آیا میتوانیم خود را نجات دهیم.

If we can,

اگر بتونیم،

I think the vets are going to be fine.

من فکر می کنم که حال سربازان رو به بهبودی خواهد رفت.

It's time for this country to unite,

الان زمان متحد شدن این کشور است،

if only to help the men and women who fought to protect us.

برای کمک به زنان و مردان که جنگیدند برای محافظت از ما.

Thank you very much.

خیلی ممنونم/

(Applause)

(تشویق)