Jeff Hancock: 3 types of (digital) lies

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Wansuree Massagram Reviewer: Ariya Leilani

Let me tell you, it has been a fantastic month for deception.

ผมบอกได้เลยว่า เดือนนี้เป็นเดือนสุดยอดแห่งการหลอกลวง

And I'm not even talking about the American presidential race. (Laughter)

ผมไม่ได้พูดถึงการเลือกตั้งประธานาธิบดีของอเมริกา (หัวเราะ)

We have a high-profile journalist caught for plagiarism,

เรามีผู้สื่อข่าวที่ถูกจับได้ว่าลอกผลงานผู้อื่น

a young superstar writer whose book involves

นักเขียนดาวรุ่งที่หนังสือของเขา

so many made up quotes that they've pulled it from the shelves;

เต็มไปด้วยข้อความอ้างอิงที่ไม่จริง จนสำนักพิมพ์ต้องสั่งระงับการขาย

a New York Times exposé on fake book reviews.

หนังสือพิมพ์นิวยอร์คไทม์สเปิดโปงบทวิจารณ์ปลอมแปลง

It's been fantastic.

...มันสุดยอดจริงๆ

Now, of course, not all deception hits the news.

แต่จริงๆ แล้ว การโกหกหลอกลวงไม่ได้ตกเป็นข่าวทั้งหมด

Much of the deception is everyday. In fact, a lot of research

การหลอกลวงเกิดขี้นทุกวัน งานวิจัยหลายชิ้นค้นพบว่า

shows that we all lie once or twice a day, as Dave suggested.

คนเราโกหกหนึ่งหรือสองครั้งต่อวัน ...อย่างที่เดฟว่าไว้

So it's about 6:30 now, suggests that most of us should have lied.

ตอนนี้เวลาหกโมงครึ่งแล้ว หมายความว่า คนส่วนใหญ่ในที่นี้คงโกหกกันไปบ้างแล้ว

Let's take a look at Winnipeg. How many of you,

มาดูกันที่ วินนีเพค นี้ ลองนึกย้อนดูภายใน 24 ชั่วโมงที่ผ่านมา

in the last 24 hours -- think back -- have told a little fib,

ใครบ้างที่โม้อะไรไว้นิดหน่อย

or a big one? How many have told a little lie out there?

หรือโม้ไว้เยอะก็ได้ มีกี่คนครับ ที่ได้โกหกไว้ในวันนี้

All right, good. These are all the liars.

เยี่ยมครับ นีคือพวกขี้โกหก

Make sure you pay attention to them. (Laughter)

จำหน้าพวกเขาไว้ครับ (หัวเราะ)

No, that looked good, it was about two thirds of you.

ดีครับ ประมาณสองในสามของผู้ชม

The other third didn't lie, or perhaps forgot,

อีกหนึ่งในสามไม่ได้โกหก หรือไม่ก็ลืม

or you're lying to me about your lying, which is very,

หรือไม่ก็ โกหกว่าไม่ได้โกหก ซึ่งมัน...

very devious. (Laughter) This fits with a lot of the research,

เสแสร้งมากๆ ครับ (หัวเราะ) อันนี้ตรงกับงานวิจัยหลายชิ้นที่บ่งชี้ว่า

which suggests that lying is very pervasive.

การโกหกหลอกลวงนั้น เหมือนโรคระบาด

It's this pervasiveness, combined with the centrality

บวกกับความเป็นมนุษย์

to what it means to be a human, the fact that we can

ทำให้คนเรานั้น

tell the truth or make something up,

สามารถพูดความจริง หรือปั้นเรื่องราวขึ้นมาได้

that has fascinated people throughout history.

ซึ่งสิ่งนี้ดึงดูดความสนใจของมนุษย์มาตลอดประวัติศาสตร์

Here we have Diogenes with his lantern.

ยกตัวอย่างเช่น ไดโอจีนส์ กับตะเกียงของเขา

Does anybody know what he was looking for?

มีใครทราบไหมครับว่า เขาค้นหาอะไรอยู่?

A single honest man, and he died without finding one

เขาหาคนสุจริตหนึ่งคน และไดโอจีนส์ก็ตายลงโดยไม่เคยค้นพบคนนั้น

back in Greece. And we have Confucius in the East

นั่นคือสมัยกรีก มาดูขงจื้อในฝั่งตะวันออกกันบ้าง

who was really concerned with sincerity,

ขงจื้อให้ความสำคัญกับความจริงใจ ความบริสุทธิ์ใจ

not only that you walked the walk or talked the talk,

ทำอย่างที่พูด พูดอย่างที่ทำ

but that you believed in what you were doing.

เชื่อในสิ่งที่ทำ

You believed in your principles.

ยึดมั่นในหลักการ

Now my first professional encounter with deception

มาพูดถึงการเผชิญหน้ากับความหลอกลวงอย่างเป็นทางการครั้งแรกของผม

is a little bit later than these guys, a couple thousand years.

มันเกิดขึ้นหลังจากท่านทั้งสองนั้นเล็กน้อย ...เพียงไม่กี่พันปี

I was a customs officer for Canada back in the mid-'90s.

ผมเป็นเจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองของแคนาดาเมื่อประมาณกลางปี '90s

Yeah. I was defending Canada's borders.

ใช่แล้วครับ ผมพิทักษ์เอกราชของเขตแดนแคนาดา

You may think that's a weapon right there. In fact,

คุณอาจคิดว่า นั่นคืออาวุธ แต่จริงๆ แล้ว

that's a stamp. I used a stamp to defend Canada's borders. (Laughter)

มันคือตรายาง ผมใช้ที่ประทับตราในการปกป้องอธิปไตยของแคนาดา (หัวเราะ)

Very Canadian of me. I learned a lot about deception

มันเป็นอะไรที่แคนาดาจริงๆ ผมได้เรียนรู้หลายๆ สิ่งเกี่ยวกับการหลอกลวง

while doing my duty here in customs,

ขณะปฎิบัติหน้าที่เป็นศุลกากร

one of which was that most of what I thought I knew about deception was wrong,

อย่างหนึ่งเลยก็คือ สิ่งที่ผมคิดว่าผมรู้เกี่ยวกับการหลอกลวงนั้น มันผิดเกือบหมด

and I'll tell you about some of that tonight.

และผมก็จะบอกคุณเกี่ยวกับสิ่งเหล่านั้นในคืนนี้

But even since just 1995, '96, the way we communicate

วิธีที่คนเราสื่อสารกันในปี 1995-96 นั้น

has been completely transformed. We email, we text,

แตกต่างจากปัจจุบันอย่างสิ้นเชิง เราส่งอีเมล์ ส่งข้อความผ่านโทรศัพท์มือถือ

we skype, we Facebook. It's insane.

ใช้สไกป์ และเล่นเฟซบุ๊ค ...เยอะครับ

Almost every aspect of human communication's been changed,

เกือบทุกด้านของการสื่อสารระหว่างมนุษย์ได้ถูกเปลี่ยแปลงไป

and of course that's had an impact on deception.

และแน่นอนว่า มันจะต้องส่งผลกระทบต่อการหลอกลวง

Let me tell you a little bit about a couple of new deceptions

ผมขอเล่าเกี่ยวกับการหลอกลวงใหม่ๆ ซักสองสามแบบ

we've been tracking and documenting.

ที่เราได้ทำการติดตามและบันทึกไว้

They're called the Butler, the Sock Puppet

เราเรียกมันว่า หัวหน้าคนรับใช้ ตุ๊กกาหุ่นมือ

and the Chinese Water Army.

และกองทัพน้ำจีน

It sounds a little bit like a weird book,

มันฟังดูทะเม่งๆ

but actually they're all new types of lies.

แต่จริงๆ แล้วมันเป็นการโกหกชนิดใหม่

Let's start with the Butlers. Here's an example of one:

เรามาเริ่มกันที่หัวหน้าคนรับใช้กัน ยกตัวอย่างเช่น

"On my way." Anybody ever written, "On my way?"

"จะถึงแล้ว" มีใครเคยเขียนว่า "จะถึงแล้ว" บ้างครับ

Then you've also lied. (Laughter)

พวกคุณโกหก (หัวเราะ)

We're never on our way. We're thinking about going on our way.

เราไม่ได้จะถึงแล้วซะที มีแต่คิดว่าเดี๋ยวกำลังจะไป

Here's another one: "Sorry I didn't respond to you earlier.

มีอีกครับ "ขอโทษที่ตอบช้า

My battery was dead." Your battery wasn't dead.

แบตหมด" แบตคุณไม่ได้หมดสักหน่อย

You weren't in a dead zone.

คุณไม่ได้อยู่ในที่ไม่มีสัญญาณ

You just didn't want to respond to that person that time.

คุณแค่ไม่อยากตอบเพื่อน ณ ตอนนั้น เท่านั้นเอง

Here's the last one: You're talking to somebody,

อันนี้อันสุดท้าย เวลาคุณคุยกับคนอื่นอยู่

and you say, "Sorry, got work, gotta go."

แล้วคุณก็พูดว่า "ขอโทษทีนะ ต้องไปก่อนหล่ะ"

But really, you're just bored. You want to talk to somebody else.

แต่จริงๆ แล้ว คุณก็แค่เบื่อที่จะคุยกับคนๆ นั้น คุณต้องการคุยกับคนอื่น

Each of these is about a relationship,

แต่ละอันนี้ ล้วนเกี่ยวกับสัมพันธภาพ

and this is a 24/7 connected world. Once you get my cell phone number,

และนี่คือโลกที่เชื่อมต่อกัน 24 ชั่วโมงต่อวัน 7 วันต่อสัปดาห์

you can literally be in touch with me 24 hours a day.

เมื่อคุณได้เบอร์มือถือผมไปแล้ว คุณสามารถติดต่อผมได้ตลอด 24 ชั่วโมง

And so these lies are being used by people

ดังนั้น คำพูดโกหกเหล่านี้ จึงถูกใช้โดยผู้คน

to create a buffer, like the butler used to do,

เพื่อสร้างกันชน ระหว่างเรากับการติดต่อสื่อสารกับคนอื่นๆ

between us and the connections to everybody else.

เหมือนที่หัวหน้าคนรับใช้ที่ต้องคอยรับแขก

But they're very special. They use ambiguity

แต่มันพิเศษตรงที่ การใช้ความคลุมเครือ

that comes from using technology. You don't know

ที่มาจากการใช้เทคโนโลยี

where I am or what I'm doing or who I'm with.

คุณไม่รู้ว่า ผมอยู่ที่ไหน ทำอะไร อยู่กับใคร

And they're aimed at protecting the relationships.

เป้าหมายของการโกหกเหล่านี้ คือการรักษาน้ำใจ

These aren't just people being jerks. These are people

ไม่ใช่ว่า คนพวกนี้นิสัยไม่ดี เขาแค่บอกว่า

that are saying, look, I don't want to talk to you now,

ตอนนี้ ฉันไม่อยากจะคุยกับคุณเท่าไหร่

or I didn't want to talk to you then, but I still care about you.

หรือ ฉันไม่อยากคุยกับคุณ แต่ยังห่วงความรู้สึกของคุณอยู่

Our relationship is still important.

ความเป็นเพื่อนของเรายังสำคัญอยู่

Now, the Sock Puppet, on the other hand,

แต่สำหรับ ตุ๊กกาหุ่นมือ นั้น

is a totally different animal. The sock puppet isn't

มันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง หุ่นมือไม่ได้เกี่ยวกับความคลุมเครือ

about ambiguity, per se. It's about identity.

มันเกี่ยวกับอัตลักษณ์

Let me give you a very recent example,

ผมขอยกตัวอย่าง เมื่อเร็วๆ นี้

as in, like, last week.

สัปดาห์ที่แล้วเอง

Here's R.J. Ellory, best-seller author in Britain.

นี่คือ อาร์. เจ. เอล์ลอรี่ นักเขียนขายดีของอังกฤษ

Here's one of his bestselling books.

นี่คือหนึ่งในหนังสือที่ขายดีของเขา

Here's a reviewer online, on Amazon.

นี่คือหนึ่งในคำวิจารณ์ออน์ไลน์จากเว็บอะเมซอน

My favorite, by Nicodemus Jones, is,

อันนี้ผมชอบที่สุดเลย ..เขียนโดย นิโคเดมุส โจนส์

"Whatever else it might do, it will touch your soul."

"จะอะไรก็แล้วแต่ หนังสือเล่มนี้จะเข้าถึงวิญญาณของคุณ"

And of course, you might suspect

แน่นอนว่า คุณอาจสงสัย

that Nicodemus Jones is R.J. Ellory.

ว่า นิโคเดมุส โจนส์ ใช่ อาร์. เจ. เอล์ลอรี่ หรือเปล่า

He wrote very, very positive reviews about himself. Surprise, surprise.

เล่นเขียนวิจารณ์หนังสือของตัวเองซะหรูเลย

Now this Sock Puppet stuff isn't actually that new.

การใช้หุ่นเชิดแบบนี้ไม่ได้เป็นอะไรที่แปลกใหม่

Walt Whitman also did this back in the day,

เมื่อก่อน วอล์ท วิทแมน ก็ทำแบบนี้เหมือนกัน

before there was Internet technology. Sock Puppet

ก่อนที่จะมีอินเตอร์เน็ตซะอีก

becomes interesting when we get to scale,

เจ้าหุ่นตุ๊กกามือนี้ มันน่าสนใจขึ้นอีกเมื่อเราขยายวงกว้างขึ้น

which is the domain of the Chinese Water Army.

ซึ่งนำมาสู่ขอบเขตของ กองทัพน้ำจีน

Chinese Water Army refers to thousands of people

เมื่อพูดถึง กองทัพน้ำจีน เราหมายถึง คนจำนวนหลายพันคน

in China that are paid small amounts of money

ในประเทศจีน ที่ถูกจ้างด้วยค่าแรงอันน้อยนิด

to produce content. It could be reviews. It could be

เพื่อผลิตอะไรขึ้นมาซักอย่างหนึ่ง อาจเป็นบทวิจารณ์ หรือการโฆษณาชวนเชื่อ

propaganda. The government hires these people,

รัฐบาลจ้างคนพวกนี้

companies hire them, all over the place.

บริษัทต่างๆ ก็จ้างคนพวกนี้เต็มไปหมด

In North America, we call this Astroturfing,

ในอเมริกาเหนือ เราเรียกกันว่า การใช้หญ้าเทียม

and Astroturfing is very common now. There's a lot of concerns about it.

และการกระทำแนวนี้กลายเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว ซึ่งเป็นที่น่าเป็นห่วงอย่างยิ่ง

We see this especially with product reviews, book reviews,

เราเห็นมันมากกับการวิจารณ์สินค้า หนังสือ

everything from hotels to whether that toaster is a good toaster or not.

ทุกสิ่งทุกอย่าง ตั้งแต่ โรงแรม จนถึงที่ปิ้งขนมปัง ว่ามันดีหรือไม่

Now, looking at these three reviews, or these three types of deception,

เมื่อเราลองพิจารณาถึงการหลอกลวงสามประเภทนี้แล้ว

you might think, wow, the Internet is really making us

เราอาจคิดไปว่า โอ้โห อินเตอร์เน็ต

a deceptive species, especially when you think about

ทำให้เรากลายเป็นคนขี้โกหกหลอกลวงไปแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่ง

the Astroturfing, where we can see deception brought up to scale.

เมื่อเรานึกถึงการใช้หญ้าเทียม ซึ่งเราสามารถเห็นกลไกการหลอกลวงขนาดใหญ่

But actually, what I've been finding is very different from that.

แต่จริงๆ แล้ว สิ่งที่ผมค้นพบนั้น มันแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง

Now, let's put aside the online anonymous sex chatrooms,

ขอยกเว้น ห้องสนทนาเรื่องเพศ เป็นกรณีพิเศษ แล้วกัน

which I'm sure none of you have been in.

ซึ่งผมแน่ใจว่า ไม่มีใครในที่นี้ได้ลองใช้บริการ

I can assure you there's deception there.

ผมขอยืนยันได้เลยว่า มีการโกหกเกิดขึ้นในนั้น

And let's put aside the Nigerian prince who's emailed you

และก็ขอยกเว้น อีเมล์จากเจ้าชายแห่งประเทศไนจีเรีย

about getting the 43 million out of the country. (Laughter)

เกี่ยวกับการเอาเงิน 43 ล้านเหรียญออกนอกประเทศ (หัวเราะ)

Let's forget about that guy, too.

ลืมตานั่นไปด้วยแล้วกัน

Let's focus on the conversations between our friends

มาเล็งกันที่การสนธนาระหว่างเพื่อน

and our family and our coworkers and our loved ones.

ครอบครัว คนที่ทำงาน และคนที่เรารัก กัน

Those are the conversations that really matter.

นี่คือบทสนธนาที่สำคัญ

What does technology do to deception with those folks?

เทคโนโลยีเกี่ยวข้องอย่างไรกับการหลอกลวงต่อคนเหล่านั้น

Here's a couple of studies. One of the studies we do

อันนี้เป็นตัวอย่างการศึกษาวิจัยสองสามเรื่อง

are called diary studies, in which we ask people to record

อันแรกเราเรียกว่า งานวิจัยจากสมุดบันทึกประจำวัน ซึ่งให้กลุ่มผู้ถูกทดสอบ

all of their conversations and all of their lies for seven days,

บันทึกการสนทนาทุกเรื่องในเจ็ดวัน

and what we can do then is calculate how many lies took place

และเราก็นำมาคำนวณว่า มีการโกหกโดยเฉลียเกิดขึ้นกี่ครั้งต่อบทสนทนา

per conversation within a medium, and the finding

สิ่งที่เราพบสร้างความประหลาดใจแก่ผู้คนเป็นอย่างยิ่ง

that we get that surprises people the most is that email

เราพบว่า อีเมล์

is the most honest of those three media.

เป็นสื่อที่เที่ยงตรงที่สุด

And it really throws people for a loop because we think,

อันนี้ทำให้คนงง เพราะเราคิดว่า

well, there's no nonverbal cues, so why don't you lie more?

ถ้าไม่ได้ยินเสียง ก็น่าจะมีการโกหกกันมากขึ้น

The phone, in contrast, the most lies.

ในทางกลับกัน การคุยโทรศัพท์มีการโกหกเยอะที่สุด

Again and again and again we see the phone is the device

หลายต่อหลายครั้งที่เราพบว่า โทรศัพท์เป็นเครื่องมือที่คนใช้เวลาโกหก

that people lie on the most, and perhaps because of the Butler Lie ambiguities I was telling you about.

และคงเป็นเพราะการหลอกลวงโดยหัวหน้าคนใช้นั้นมีความคลุมเครืออย่างที่ว่าไว้

This tends to be very different from what people expect.

ความคิดแนวนี้แตกต่างจากสิ่งที่ผู้คนคาดไว้

What about résumés? We did a study in which we had

แล้วเรซูมเม่ (ประวัติการทำงาน) หล่ะ เราได้ทำการศึกษาผู้สมัครงาน

people apply for a job, and they could apply for a job

ซึ่งคนเหล่านี้สามารถสมัครผ่านกระดาษโดยปกติ

either with a traditional paper résumé, or on LinkedIn,

หรือใช้เว็บไซต์สังคมออนไลน์คล้ายกับ เฟซบุ๊ค

which is a social networking site like Facebook,

ที่มีชื่อว่า ลิงค์อิน (LinkedIn)

but for professionals -- involves the same information as a résumé.

ซึ่งสามารถกรอกข้อมูลประวัติโดยย่อ คล้ายกับข้อมูลบน เรซุูมเม่

And what we found, to many people's surprise,

สิ่งที่เราค้นพบ ซึ่งขัดกับความรู้สึกของหลายๆ อีกแล้ว

was that those LinkedIn résumés were more honest

คือข้อมูลประวัติโดยย่อบนลิงค์อินนั้น เป็นจริงมากกว่า

on the things that mattered to employers, like your

โดยเฉพาะสิ่งที่สำคัญกับผู้จ้างงาน อย่างเช่น

responsibilities or your skills at your previous job.

งานที่ได้รับมอบหมาย หรือ ความสามารถในการทำงานที่ผ่านมา

How about Facebook itself?

แล้วเฟซบุ๊คเองหล่ะ

You know, we always think that hey, there are these

เรามักจะคิดว่า เฮ้ย ไอ้คนพวกนี้ขี้อวด

idealized versions, people are just showing the best things

โชว์แต่สิ่งดีๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิตพวกเขา

that happened in their lives. I've thought that many times.

ผมคิดอย่างนั้นหลายครั้งเลย

My friends, no way they can be that cool and have good of a life.

เพื่อนๆ ของผมมันไม่น่าจะมีชีวติที่สุดยอดอลังการงานสร้างขนาดนั้น

Well, one study tested this by examining people's personalities.

แต่งานวิจัยอีกชิ้นหนึ่งได้ตรวจสอบสมมุติฐานนี้ด้วยการดูลักษณะนิสัยของคน

They had four good friends of a person judge their personality.

โดยให้เพื่อนสนิทสี่คนบ่งบอกลักษณะนิสัยของคนๆ นั้น

Then they had strangers, many strangers,

จากนั้นก็ให้คนอื่นๆ ที่ไม่ได้รู้จักคนนี้

judge the person's personality just from Facebook,

ทายลักษณะนิสัยของคนๆ นี้ จากการอ่าน เฟซบุ๊ค

and what they found was those judgments of the personality

สิ่งที่นักวิจัยค้นพบคือ ผลการบ่งบอกลักษณะนิสัยจากทั้งสองวิธีนั้น

were pretty much identical, highly correlated,

แทบจะเหมือนกันเลย

meaning that Facebook profiles really do reflect our actual personality.

หมายความว่า โปรไฟล์ บนเฟซบุ๊ค สามารถบอกถึงลักษณะนิสัยที่แท้จริง ของคนๆ นั้น

All right, well, what about online dating?

แล้ว การหาแฟนทางอินเตอร์เน็ตหล่ะ

I mean, that's a pretty deceptive space.

มันก็น่าจะหลอกลวงพอสมควร ใช่ไหมครับ

I'm sure you all have "friends" that have used online dating. (Laughter)

ผมว่า เราทุกคนคงจะมี "เพื่อน" ที่นัดเจอคู่เดทจากอินเตอร์เน็ต (หัวเราะ)

And they would tell you about that guy that had no hair

แล้วเพื่อนเรามักจะเหล่าให้ฟังว่า อีตาคนที่ชวนไปเที่ยวกันวันนั้นน่ะ

when he came, or the woman that didn't look at all like her photo.

พอเจอเข้าจริงๆ กลับ หัวล้าน หรือไม่ก็ น้องผู้หญิงคนนั้น ตัวจริงไม่เห็นจะเหมือนกับรูปเลย

Well, we were really interested in it, and so what we did

เราสนใจเรื่องนี้มาก จึงรวบรวมคนที่ใช้บริการหาคู่ทางอินเตอร์เน็ต

is we brought people, online daters, into the lab,

มาศึกษาในห้องแล็บ

and then we measured them. We got their height

เราวัดส่วนสูง

up against the wall, we put them on a scale, got their weight --

ชั่งน้ำหนัก -- สาวๆ ชอบส่วนนี้มาก

ladies loved that -- and then we actually got their driver's license to get their age.

และก็ดูอายุจากใบขับขี่

And what we found was very, very interesting.

สิ่งที่เราค้นพบนั้น น่าสนใจมากๆ

Here's an example of the men and the height.

อันนี้เป็นตัวอย่างส่วนสูงจากกลุ่มผู้ชาย

Along the bottom is how tall they said they were in their profile.

ด้านล่างเป็นข้อมูลที่กรอกไว้ในโปรไฟล์

Along the y-axis, the vertical axis, is how tall they actually were.

ส่วนทางแกนวาย แนวตั้ง เป็นส่วนสูงจริง

That diagonal line is the truth line. If their dot's on it,

เส้นทะแยงมุมเป็นเส้นความจริง ถ้าจุดนั้นตรงเส้น

they were telling exactly the truth.

แสดงว่า หนุ่มๆ เหล่านั้นพูดความจริง

Now, as you see, most of the little dots are below the line.

เห็นใช่ไหมครับว่า จุดส่วนใหญ่จะอยู่ใต้เส้น

What it means is all the guys were lying about their height.

นั่นหมายถึง ผู้ชายส่วนใหญ่โกหกเกี่ยวกับความสูงของเขา

In fact, they lied about their height about nine tenths of an inch,

เราพบว่า พวกผู้ชายโกหกความสูงของตัวเองประมาณ เศษ 9 ส่วน 10 นิ้ว

what we say in the lab as "strong rounding up." (Laughter)

เราเรียกกันในแล็บเล่นๆ ว่า "ปัดเศษขึ้นอย่างแรง" (หัวเราะ)

You get to 5'8" and one tenth, and boom! 5'9".

คนสูง 5 ฟุต 8 นิ้ว กับอีกเศษหนึ่งส่วนสิบ กลายเป็น 5 ฟุต 9 นิ้วซะงั้น

But what's really important here is, look at all those dots.

แต่สิ่งที่สำคัญจริงๆ ตรงนี้คือ ลองดูจุดเหล่านั้นนะครับ

They are clustering pretty close to the truth. What we found

มันเกาะกลุ่มใกล้เคียงกับความจริง

was 80 percent of our participants did indeed lie

สิ่งทีเราพบคือ 80% ของผู้เข้าทดสอบโกหก

on one of those dimensions, but they always lied by a little bit.

เกี่ยวกับหนึ่งในอัตราวัดพวกนั้น แต่เขามักจะโกหกเพียงเล็กน้อย

One of the reasons is pretty simple. If you go to a date,

สาเหตุนั้นง่ายมากครับ ถ้าคุณไปออกเดท

a coffee date, and you're completely different than what you said,

แล้วปรากฎณ์ว่า คุณไม่เหมือนกับที่บอกไว้

game over. Right? So people lied frequently, but they lied

จบเกมใช่ไหมครับ ดังนั้น คนเราจึงโกหกบ่อย แต่

subtly, not too much. They were constrained.

โกหกแบบเนียนๆ โกหกไม่มากนัก เพราะเขามีข้อจำกัด

Well, what explains all these studies? What explains the fact

สิ่งที่อธิบายงานวิจัยทั้งหมดนี้ สิ่งที่อธิบายความจริง

that despite our intuitions, mine included,

ทั้งๆ ที่มันขัดกับความรู้สึกของเรา รวมทั้งผมด้วย คือ

a lot of online communication, technologically-mediated

การสื่อสารทางอินเตอร์เน็ตส่วนใหญ่

communication, is more honest than face to face?

มีความเที่ยงตรงมากกว่าการสื่อสารกันซึ่งๆ หน้า?

That really is strange. How do we explain this?

มันแปลกใช่ไหมครับ เราจะอธิบายมันยังไงดี?

Well, to do that, one thing is we can look at the deception-detection literature.

สิ่งหนึ่งที่เราทำได้ก็คือการไปศึกษางานวิจัยที่เกี่ยวการจับการหลอกลวง

It's a very old literature by now, it's coming up on 50 years.

บทความนี้มันเก่าแล้วหล่ะ เกือบห้าสิบปีแล้ว

It's been reviewed many times. There's been thousands of trials,

มันถูกอ่านหลายต่อหลายครั้ง ทดลองเป็นพันๆ ครั้ง

hundreds of studies, and there's some really compelling findings.

ศึกษาเป็นร้อยๆ ครั้ง และนี่คือสิ่งค้นพบที่น่าสนใจ

The first is, we're really bad at detecting deception,

อย่างแรกคือ เราจับการหลอกลวงได้แย่มากๆ

really bad. Fifty-four percent accuracy on average when you have to tell

ความถูกต้องโดยเฉลี่ยอยู่ที่ 54%

if somebody that just said a statement is lying or not.

เวลาที่เราบอกได้ว่าคนๆ นั้นโกหกหรือไม่

That's really bad. Why is it so bad?

แย่จริงๆ ใช่ไหมครับ ทำไมมันแย่ขนาดนั้นหล่ะ?

Well it has to do with Pinocchio's nose.

อันนี้มันขึ้นอยู่กับจมูกของพิน็อคคิโอ

If I were to ask you guys, what do you rely on

ถ้าผมถามพวกคุณว่า

when you're looking at somebody and you want to find out

ใช้อะไรเป็นตัวบอกในการจับโกหก

if they're lying? What cue do you pay attention to?

ดูสัญญาณจากตรงไหน

Most of you would say that one of the cues you look at

พวกคุณส่วนใหญ่จะบอกว่า

is the eyes. The eyes are the window to the soul.

ดูที่ตา ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ

And you're not alone. Around the world, almost every culture,

อันนี้ไม่แปลกครับ ทุกวัฒนธรรมทั่วโลก

one of the top cues is eyes. But the research

สัญญาณที่สำคัญนั้นอยู่ที่ดวงตา

over the last 50 years says there's actually no reliable cue

แต่งานวิจัยตลอด 50 ปีที่ผ่านมา กลับบอกว่า ไม่มีสัญญาณใดที่เชื่อถือได้

to deception, which blew me away, and it's one of

ในการจับการโกหก ซึ่งอันนี้ทำให้ผมงงแตกเลยครับ

the hard lessons that I learned when I was customs officer.

และมันก็เป็นบทเรียนที่ยากที่สุด ตอนที่ผมเป็นเจ้าหน้าที่ตม.

The eyes do not tell us whether somebody's lying or not.

ดวงตาไม่ได้บอกว่าคนๆ นั้นโกหกเราอยู่หรือไม่

Some situations, yes -- high stakes, maybe their pupils dilate,

ในบางกรณีอาจจะใช่ครับ เช่น กรณีความเสี่ยงสูง ลูกตาดำอาจจะขยายตัวขึ้น

their pitch goes up, their body movements change a little bit,

เสียงพูดสูงขึ้น การเคลื่อนไหวของร่างกายอาจเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย

but not all the time, not for everybody, it's not reliable.

แต่ไม่เสมอไป และไม่เป็นจริงสำหรับทุกคน มันเชื่อถือไม่ได้

Strange. The other thing is that just because you can't see me

แปลกใช่ไหมครับ อีกอย่างคือ แค่คุณไม่เห็นผม

doesn't mean I'm going to lie. It's common sense,

ก็ไม่ได้แปลว่าผมจะต้องโกหกเสมอไป

but one important finding is that we lie for a reason.

มันเป็นความคิดพื้นฐาน แต่เป็นหนึ่งในสิ่งค้นพบที่สำคัญก็คือ เราโกหกเมื่อมีสาเหตุ

We lie to protect ourselves or for our own gain

เราโกหกเพื่อปกป้องตัวเอง เพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง

or for somebody else's gain.

หรือผลประโยชน์ของคนอื่น

So there are some pathological liars, but they make up

มีบ้างครับ คนที่โกหกจนเป็นนิสัย แต่นั่นเป็นเพียงชนกลุ่มน้อย

a tiny portion of the population. We lie for a reason.

เราโกหกเพราะมีเหตุจำเป็น

Just because people can't see us doesn't mean

เพียงเพราะคนอื่นไม่เห็นเรา ไม่ได้แปลว่า

we're going to necessarily lie.

เราจะต้องโกหกเสมอไป

But I think there's actually something much more

แต่ผมคิดว่า มันมีมากกว่านั้นครับ

interesting and fundamental going on here. The next big

มันมีอะไรที่เป็นพื้นฐานมากกว่านั้น สิ่งสำคัญถัดไป

thing for me, the next big idea, we can find by going

ความคิดอันบรรเจิดต่อจากนี้ เราสามารถคันพบได้โดย

way back in history to the origins of language.

ย้อนเวลาไปสู่อดีต ไปยังต้นกำเนิดของภาษา

Most linguists agree that we started speaking somewhere

นักภาษาศาสตร์ส่วนใหญ่เห็นด้วยว่า มนุษย์เราเริ่มพูด

between 50,000 and 100,000 years ago. That's a long time ago.

เมื่อประมาณห้าพันถึงหนึ่งแสนปีก่อน มันนานมามากแล้วใช่ไหมครับ

A lot of humans have lived since then.

มนุษย์จำนวนมากได้อาศัยอยู่บนโลกใบนี้ตั้งแต่ช่วงนั้น

We've been talking, I guess, about fires and caves

เราคงพูดเกี่ยวกับ ไฟ ถ้ำ เสือเขี้ยวยาว

and saber-toothed tigers. I don't know what they talked about,

ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกเขาพูดเรื่องอะไรกันบ้าง

but they were doing a lot of talking, and like I said,

แต่คงจะพูดกันเยอะทีเดียว และอย่างที่ผมพูดไว้

there's a lot of humans evolving speaking,

เรามีมนุษย์จำนวนมากมายที่พัฒนาการพูด

about 100 billion people in fact.

ประมาณ 100 พันล้านคนเลยทีเดียว

What's important though is that writing only emerged

แต่สิ่งที่สำคัญคือ การเขียนเพิ่งจะเกิดขึ้น

about 5,000 years ago. So what that means is that

เมื่อประมาณห้าพันปีก่อนนี้เอง นั่นหมายถึง

all the people before there was any writing,

ผู้คนก่อนหน้าที่จะมีการเขียนนั้น

every word that they ever said, every utterance

ทุกๆ คำที่เขาพูด ทุกๆ ครั้งที่เขาเอ่ยปาก

disappeared. No trace. Evanescent. Gone.

มันหายไปหมดครับ ไม่มีร่องรอย หายวับไปกับตา

So we've been evolving to talk in a way in which

การพูดของเรามีพัฒนาการมาโดยที่ไม่มีการบันทึก

there is no record. In fact, even the next big change

ยิ่งไปกว่านั้น การเปลี่ยนแปลงที่สำคัญเกี่ยวกับการเขียน

to writing was only 500 years ago now,

เพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อห้าร้อยปีก่อนนี้เอง

with the printing press, which is very recent in our past,

นั่นคือ การพิมพ์

and literacy rates remained incredibly low right up until World War II,

และอัตราการรู้หนังสือก็อยู่ในเกณฑ์ที่ต่ำมาก จนกระทั่งสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง

so even the people of the last two millennia,

มนุษย์ของสองสหัสวรรษสุดท้ายที่ผ่านมา

most of the words they ever said -- poof! -- disappeared.

คำพูดทั้งหมดที่เขาเคยพูดไว้ เพี้ยง.. หาย

Let's turn to now, the networked age.

มาดูสมัยปัจจุบันกัน ยุคเน็ตเวิร์ค ยุคแห่งการเชื่อมต่อ

How many of you have recorded something today?

มีกี่คนครับที่ได้บันทึกอะไรไปบางอย่างในวันนี้

Anybody do any writing today? Did anybody write a word?

มีใครได้เขียนอะไรไหมครับ ซักคำสองคำ

It looks like almost every single person here recorded something.

ดูเหมือนว่า เกือบทุกคนในที่นี้ได้บันทึกอะไรไปบ้าง

In this room, right now, we've probably recorded more

ในห้องนี้ ณ ตอนนี้ เราน่าจะบันทึกข้อมูลไปมากกว่า

than almost all of human pre-ancient history.

มนุษย์ทั้งหมดในสมัยก่อนประวัติศาสตร์

That is crazy. We're entering this amazing period

มันน่าทึ่งมากใช่ไหมครับ เรากำลังเข้าสู่ยุคมหัศจรรย์

of flux in human evolution where we've evolved to speak

ที่วิวัฒนาการของมนุษย์ได้เปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่องในด้านพัฒนาการทางการพูด

in a way in which our words disappear, but we're in

จากการที่เมื่อพูดไปแล้ว คำพูดเหล่านั้นสูญหายไปไร้ร่องรอย

an environment where we're recording everything.

มาเป็นยุคของการเก็บบันทึกทุกสิ่งทุกอย่าง

In fact, I think in the very near future, it's not just

ผมว่า อีกไม่กี่ปีข้างหน้านี้

what we write that will be recorded, everything we do

ไม่ใช่แค่ทุกสิ่งที่เราเขียนจะถูกบันทึก

will be recorded.

ทุกสิ่งที่เราทำก็จะถูกบันทึกด้วย

What does that mean? What's the next big idea from that?

นั่นหมายถึงอะไรครับ ความคิดอันบรรเจิดถ้ดไปจะเป็นอะไรเหรอครับ?

Well, as a social scientist, this is the most amazing thing

ในฐานะนักสังคมศาสตร์ นี่คือสิ่งที่น่าอัศจรรย์ที่สุด

I have ever even dreamed of. Now, I can look at

สิ่งที่ผมเคยฝันไว้ ตอนนี้ ผมสามารถดู

all those words that used to, for millennia, disappear.

ทุกคำที่ได้เคย, เป็นพันๆ ปีมาแล้ว, หายไป

I can look at lies that before were said and then gone.

ผมสามารถดูทุกการโกหก ที่เมื่อก่อนหน้านี้ถูกกุขึ้นมาแล้วก็หายไปไร้ร่องรอย

You remember those Astroturfing reviews that we were

คุณคงจำกันได้เกี่ยวกับ การใช้หญ้าเทียมในการเขียนบทวิจารณ์

talking about before? Well, when they write a fake review,

ที่เราได้คุยกันไว้ ใช่ครับ เมื่อคนพวกนี้ กุบทวิจารณ์จอมปลอมเหล่านี้ขี้นมา

they have to post it somewhere, and it's left behind for us.

เขาก็ต้องเอาไปโพสต์ที่ใดที่หนึ่ง เพื่อเราจะได้เห็น

So one thing that we did, and I'll give you an example of

ผมจะยกตัวอย่างอีกการทดลองหนึ่งที่เราได้ทำ

looking at the language, is we paid people

เพื่อศึกษาเกี่ยวกับภาษา เราจ้างคน

to write some fake reviews. One of these reviews is fake.

เพื่อเขียนบทวิจารณ์หลอกๆ ขึ้นมา หนึ่งในนี้เป็นคำวิจารณ์ปลอม

The person never was at the James Hotel.

ที่ผู้เขียนไม่เคยไปพักที่โรงแรมเจมส์

The other review is real. The person stayed there.

อีกอันเป็นคำวิจารณ์จากคนที่เคยไปพักจริง

Now, your task now is to decide

หน้าที่ของคุณคือเลือก

which review is fake?

ว่าอันไหนเป็นอันปลอม

I'll give you a moment to read through them.

ผมให้เวลาอ่านแป๊บหนึ่ง

But I want everybody to raise their hand at some point.

แต่ผมอยากให้ทุกคนยกมือนะครับ

Remember, I study deception. I can tell if you don't raise your hand.

อย่าลืมนะครับ ผมศึกษาเรื่องการโกหกหลอกลวง ผมบอกได้ว่าคุณไม่ได้ยกมือ

All right, how many of you believe that A is the fake?

เอาหล่ะครับ ใครคิดว่า เอ เป็นของปลอมบ้าง

All right. Very good. About half.

ดีครับ ประมาณครึ่งหนึ่ง

And how many of you think that B is?

แล้วใครคิดว่า บี เป็นของปลอมครับ

All right. Slightly more for B.

บี เยอะกว่าเล็กน้อย

Excellent. Here's the answer.

เยี่ยมมากครับ คำตอบคือ

B is a fake. Well done second group. You dominated the first group. (Laughter)

บี เป็นของปลอมครับ กลุ่มที่สองเก่งมาก ชนะกลุ่มแรกไปเลยครับ (หัวเราะ)

You're actually a little bit unusual. Every time we demonstrate this,

คุณแปลกจากปกติเล็กน้อย ทุกครั้งที่เราลอง

it's usually about a 50-50 split, which fits

จะได้ประมาณครึ่งต่อครึ่ง ซึ่งตรงกับการวิจัย

with the research, 54 percent. Maybe people here

นั่นคือ 54% แต่สงสัยว่าคนที่

in Winnipeg are more suspicious and better at figuring it out.

วินนีเพคนี้จะขี้ระแวง และก็ดูออกมากกว่า

Those cold, hard winters, I love it.

ต้องเป็นเพราะฤดูหนาวที่โหดร้ายที่นี่แน่ๆ เลย ผมชอบครับ

All right, so why do I care about this?

แล้วเราจะสนใจเรื่องนี้ทำไม

Well, what I can do now with my colleagues in computer science

สิ่งที่ผมสามารถทำร่วมกับเพื่อนร่วมงานจากวิทยาการคอมพิวเตอร์ได้

is we can create computer algorithms that can analyze

ก็คือ เราสามารสร้างอัลกอริทึมในการวิเคราะห์

the linguistic traces of deception.

ร่องรอยทางภาษาของการหลอกลวงได้

Let me highlight a couple of things here

ผมขอเน้นตัวอย่างสักสองสามอันในที่นี้แล้วกัน

in the fake review. The first is that liars tend to think

ในคำวิจารร์ปลอม สิ่งแรกที่คนโกหกจะคิดเหมือนๆ กันก็คือ

about narrative. They make up a story:

การเล่่าเรื่อง พวกเขาสร้างเรื่องขึ้นมา

Who? And what happened? And that's what happened here.

ใคร? เกิดอะไรขึ้น? ซึ่งนั่นคือสิ่งที่เราเห็นตรงนี้

Our fake reviewers talked about who they were with

คนเขียนคำวิจารณ์ปลอมของเรา พูดถึงคนที่ไปพักด้วย

and what they were doing. They also used the first person singular, I,

สิ่งที่พวกเขาทำ เขาใช้สรรพนามขั้นที่หนึ่ง, ฉัน,

way more than the people that actually stayed there.

มากกว่าคนที่ไปพักที่นั่นจริงๆ

They were inserting themselves into the hotel review,

เขาเอาตัวเองเข้าไปในคำวิจารณ์โรงแรม

kind of trying to convince you they were there.

เหมือนกับจะพยายามทำให้คุณเชื่อว่าพวกเขาได้อยู่ที่นั่นจริง

In contrast, the people that wrote the reviews that were actually there,

ตรงกันข้ามกับคนที่เขียนคำวิจาร์ณที่ได้ไปพักที่โรงแรมจริง

their bodies actually entered the physical space,

ร่างกายของเขาได้เข้าไปอยู่ในสถานที่แห่งนั้น

they talked a lot more about spatial information.

เขาจึงพูดเกี่ยวกับข้อมูลของสถานที่มากกว่า

They said how big the bathroom was, or they said,

เขาพูดถึงความกว้างของห้องน้ำ หรือไม่ก็

you know, here's how far shopping is from the hotel.

ความใกล้หรือไกลที่ท่องเที่ยวจากตัวโรงแรม

Now, you guys did pretty well. Most people perform at chance at this task.

พวกคุณทำได้ดีมาก คนส่วนใหญ่เดาสุ่มเอา

Our computer algorithm is very accurate, much more accurate

อัลกอริทึมบนคอมพิวเตอร์ของเราเที่ยงตรงมากๆ

than humans can be, and it's not going to be accurate all the time.

มากยิ่งกว่าที่มนุษย์สามารถทำได้ แต่ไม่ใช่วว่ามันจะถูกเสมอทุกสถานะการณ์

This isn't a deception-detection machine to tell

นี่ไม่ใช่เครื่องมือจับผิด ที่จะบอกได้ว่า

if your girlfriend's lying to you on text messaging.

แฟนคุณโกหกตอนที่เธอส่งข้อความมาหา

We believe that every lie now, every type of lie --

เราเชื่อว่าการโกหก ทุกๆ ประเภท

fake hotel reviews, fake shoe reviews,

ไม่ว่าจะเป็น คำวิจารณ์โรงแรม รองเท้า

your girlfriend cheating on you with text messaging --

แฟนโกหกตอนส่งข้อความทางโทรศัพท์มือถือ

those are all different lies. They're going to have

ล้วนแล้วแต่เป็นการโกหกที่แตกต่างกัน มันจะมี

different patterns of language. But because everything's

รูปแบบของภาษาที่แตกต่างกันไปด้วย แต่เพราะตอนนี้

recorded now, we can look at all of those kinds of lies.

ทุกสิ่งทุกอย่างได้ถูกบันทึกไว้ เราสามารถศึกษาการโกหกหลากหลายประเภทเหล่านี้

Now, as I said, as a social scientist, this is wonderful.

อยากที่ผมบอกไว้ สำหรับนักสังคมศาสตร์ มันยอดมาก

It's transformational. We're going to be able to learn

มันเป็นจุดเปลี่ยน เราจะสามารถเรียนรู้

so much more about human thought and expression,

เกี่ยวกับความคิดของมนุษย์ และการแสดงออก

about everything from love to attitudes,

เกี่ยวกับความรัก และทัศนคติ ได้มากยิ่งขี้น

because everything is being recorded now, but

เพราะปัจจุบัน ทุกสิ่งได้ถูกบันทึก

what does it mean for the average citizen?

แต่มันหมายความว่าอย่างไรกับประชาชนทั่วไป

What does it mean for us in our lives?

มันเกี่ยวข้องอย่างไรกับชีวิตเรา

Well, let's forget deception for a bit. One of the big ideas,

ลืมเรื่องการหลอกลวงไปก่อน หนึ่งในความคิดอันบรรเจิด

I believe, is that we're leaving these huge traces behind.

ผมว่า มันคือการที่เราทิ้งร่องรอยเอาไว้มากมาย

My outbox for email is massive,

กล่องจดหมายออกในอีเมล์ของผมมันใหญ่มาก

and I never look at it. I write all the time,

และผมก็ไม่เคยอ่านมัน ผมเขียนมันตลอดเวลา

but I never look at my record, at my trace.

แต่ไม่เคยอ่านสิ่งที่บันทึกไว้ ไม่เคยอ่านร่องรอยของตัวเอง

And I think we're going to see a lot more of that,

และผมคิดว่าเราจะเห็นมันมากขี้น

where we can reflect on who we are by looking at

ที่เราสามารถบอกได้ว่าเราเป็นใครโดยดูที่

what we wrote, what we said, what we did.

สิ่งที่เราเขียน พูด หรือทำ

Now, if we bring it back to deception, there's a couple

หวนกลับมาเรื่องการหลอกลวง

of take-away things here.

เราได้ข้อคิดสองสามประเด็น

First, lying online can be very dangerous, right?

อย่างแรก การโกหกบนอินเตอร์เน็ตนั้นอาจเป็นอันตรายได้ ใช่ไหมครับ

Not only are you leaving a record for yourself on your machine,

ไม่เพียงแต่คุณทิ้งร่องรอยของตัวเองไว้บนเครื่อง

but you're leaving a record on the person that you were lying to,

แต่คุณทิ้งบันทึกไว้ให้คนที่คุณโกหกต่อเขา

and you're also leaving them around for me to analyze

และคุณก็ทิ้งไว้ให้ผมวิเคราะห์

with some computer algorithms.

ด้วยอัลกอริทึมบนคอมพิวเตอร์

So by all means, go ahead and do that, that's good.

ดังนั้น ทำไปเลยครับ อย่าได้ยั้ง

But when it comes to lying and what we want to do

แต่เมื่อพูดถึงการโกหกและสิ่งที่เราอยากทำ

with our lives, I think we can go back to

เกี่ยวกับบชีวิตของเรา เราลองย้อนไปถึง

Diogenes and Confucius. And they were less concerned

ไดโอจีนส์และขงจื้อ เขาเป็นห่วงน้อยกว่าว่า

about whether to lie or not to lie, and more concerned about

จะโกหกหรือไม่ แต่เขาไตร่ตรองมากกว่าเกี่ยวกับ

being true to the self, and I think this is really important.

การซื่อสัตย์ต่อตัวเอง และนั่นคือสิ่งที่ผมคิดว่ามันสำคัญมาก

Now, when you are about to say or do something,

เมื่อคุณจะพูดหรือทำอะไร

we can think, do I want this to be part of my legacy,

เราสามารถคิดได้ว่า อยากจะให้สิ่งนั้นเป็นมรดกสืบทอด

part of my personal record?

เป็นสิ่งที่คนรุ่นหลังรู้เกี่ยวกับตัวคุณเองหรือไม่

Because in the digital age we live in now,

เพราะในยุคโลกาภิวัฒน์ ที่เราอยู่นี้

in the networked age, we are all leaving a record.

เป็นยุคแห่งการเชื่อมโยง เราทิ้งบันทึก และร่องรอยทุกอย่างไว้

Thank you so much for your time,

ขอบคุณที่สละเวลามาในวันนี้ครับ

and good luck with your record. (Applause)

และโชคดีเกี่ยวกับบทบันทึกของคุณ (ปรบมือ)