Jeff Hancock: 3 types of (digital) lies

جف هانکوک: ۳ مدل دروغ (دیجیتالی)

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Meisam Haghighi Reviewer: soheila Jafari

Let me tell you, it has been a fantastic month for deception.

می‌خواهم برای شما بگویم که چه ماه خارق العاده ای برای فریب دادن بوده است.

And I'm not even talking about the American presidential race. (Laughter)

و حتی منظورم انتخابات ریاست جمهوری امریکا نیست. (خنده)

We have a high-profile journalist caught for plagiarism,

خبرنگار (ژورنالیست) پر آوازه ای داریم که تقلب ادبی اش فاش شده،

a young superstar writer whose book involves

جوانی که سوپراستار نویسندگی است و از بس کتابش دارای

so many made up quotes that they've pulled it from the shelves;

نقل قول‌های ساختگی بوده که آنها را از فروشگاه ها جمع آوری کردند؛

a New York Times exposé on fake book reviews.

نمایشی از نقدهای تقلبی کتاب ها در نیویورک تایمز.

It's been fantastic.

خارق العاده بوده.

Now, of course, not all deception hits the news.

و البته همه دروغ ها خبرساز نمی‌شوند.

Much of the deception is everyday. In fact, a lot of research

عموم دروغ ها روزمره اند. در حقیقت، تحقیقات زیادی

shows that we all lie once or twice a day, as Dave suggested.

نشان می‌دهند که همه ما در روز یک یا دوبار دروغ می‌گوییم، همنطور که دیوید اشاره کرد.

So it's about 6:30 now, suggests that most of us should have lied.

پس الان که حدود ساعت ۶:۳۰ است، اشاره به این دارد که بیشتر ما باید دروغ گفته باشیم.

Let's take a look at Winnipeg. How many of you,

بیایید شهر وینیپگ (دراستان مانیتوبا) را در نظر بگیریم. چندتا از شما،

in the last 24 hours -- think back -- have told a little fib,

در ۲۴ ساعت گذشته -- درست فکر کنید -- یک دروغ کوچک،

or a big one? How many have told a little lie out there?

یا بزرگ گفته اید؟ چند نفر در جامعه دروغ گفته اند؟

All right, good. These are all the liars.

خب، بسیار عالی. همه اینها همان دروغگوها هستند.

Make sure you pay attention to them. (Laughter)

حواستان را درباره آنها جمع کنید. (خنده)

No, that looked good, it was about two thirds of you.

نه، به نظرخوب آمد، حدود دو سوم شما می شد .

The other third didn't lie, or perhaps forgot,

آن یک سوم دیگر دروغ نگفتند، یا شاید یادشان رفت،

or you're lying to me about your lying, which is very,

یا دارید راجع به دروغ گفتنتان به من دروغ می‌گویید، که خیلی

very devious. (Laughter) This fits with a lot of the research,

خیلی گمراه کننده است. (خنده) این با تحقیقات زیادی که اشاره بر این دارد دارند

which suggests that lying is very pervasive.

دروغ گفتن فراگیرست، همراه است.

It's this pervasiveness, combined with the centrality

همین فراگیر بودن با هسته آنچه که

to what it means to be a human, the fact that we can

انسان بودن را معنی می‌کند ترکیب می‌شود -- این واقعیت که ما می‌توانیم

tell the truth or make something up,

حقیقت را بگوییم و یا به جای آن چیزی از خودمان بسازیم

that has fascinated people throughout history.

چیزیست که مردم را در طول تاریخ به خود مجذوب کرده است.

Here we have Diogenes with his lantern.

اینجا دقیانوس را با مشعلش می‌بینیم.

Does anybody know what he was looking for?

آیا کسی می‌داند که به دنبال چی می‌گردد؟

A single honest man, and he died without finding one

به دنبال یک انسان صادق، واو بدون اینکه حتی یک نفر در

back in Greece. And we have Confucius in the East

یونان پیدا کند مُرد. و در شرق کنفسیوس را داریم،

who was really concerned with sincerity,

که خیلی مقید و نگران صداقت بود،

not only that you walked the walk or talked the talk,

نه فقط اینکه حرفش را بزنیم، یا حتی عمل کنیم،

but that you believed in what you were doing.

بلکه به این عملی که انجام می‌دهد اعتقاد داشته باشید.

You believed in your principles.

به این اصول اعتقاد داشته باشید.

Now my first professional encounter with deception

و اما، اولین رویاروئی حرفه ای من با دروغ

is a little bit later than these guys, a couple thousand years.

کمی دیرتر از اینها بود؛ حدود چند هزار سال!

I was a customs officer for Canada back in the mid-'90s.

در اواسط دهه ۹۰ من از افسران گمرک کانادا بودم.

Yeah. I was defending Canada's borders.

بله. من به دفاع از مرزهای کانادا مشغول بودم.

You may think that's a weapon right there. In fact,

ممکن است فکر کنید که این، اینجا، یک اسلحه است. اما در اصل

that's a stamp. I used a stamp to defend Canada's borders. (Laughter)

یک مهر است. من از یک مهر برای دفاع از کانادا استفاده کردم. (خنده)

Very Canadian of me. I learned a lot about deception

یک روش خیلی کانادائی. من خیلی در رابطه با دروغ در طول

while doing my duty here in customs,

انجام خدمتم در گمرگ یاد گرفتم.

one of which was that most of what I thought I knew about deception was wrong,

که یکی از آنها این بود که متوجه شدم خیلی از چیزهائی که در رابطه با دروغ گفتن می‌دانستم، اشتباه بود،

and I'll tell you about some of that tonight.

و امشب چند مورد از این موارد را با شما در میان می‌گذارم.

But even since just 1995, '96, the way we communicate

ولی حتی از ۹۶-۱۹۹۵ هم شکل برقراری ارتباطات ما

has been completely transformed. We email, we text,

کاملا متحول شده است. ایمیل می‌زنیم، پیام الکتریکی می‌فرستیم،

we skype, we Facebook. It's insane.

از اسکایپ استفاده میکنیم، درفیسبوک هستیم. دیوانه کننده است.

Almost every aspect of human communication's been changed,

تقریبا تمامی جنبه های ارتباطات انسانی تغییر کرده اند،

and of course that's had an impact on deception.

و البته این بر روی دروغ گفتن نیز تاثیر گذاشته است.

Let me tell you a little bit about a couple of new deceptions

اجازه بدهید کمی برای شما از چند نوع دروغ گفتن جدید که

we've been tracking and documenting.

ما در حال بررسی کردن و مکتوب کردن آن بوده ایم، توضیح بدهم.

They're called the Butler, the Sock Puppet

آنها به نامهای «پیشکار»، «عروسک جورابی»،

and the Chinese Water Army.

و «ارتش آبی چین» ملقب هستند.

It sounds a little bit like a weird book,

کمی شبیه به نام کتابی عجیب و قریب است،

but actually they're all new types of lies.

و در اصل آنها انواع جدید دروغ هستند.

Let's start with the Butlers. Here's an example of one:

بیایید با پیشکارها شروع کنیم. یک مثال می‌زنم:

"On my way." Anybody ever written, "On my way?"

"دارم میام". آیا تا حالا کسی نوشته "دارم میام"؟

Then you've also lied. (Laughter)

پس شما هم دروغ گفته اید. (خنده)

We're never on our way. We're thinking about going on our way.

ما هیچوقت در حال رفتن نیستیم. داریم به رفتن فکر می‌کنیم.

Here's another one: "Sorry I didn't respond to you earlier.

نمونه ای دیگر: "ببخشید زودتر بهت جواب ندادم.

My battery was dead." Your battery wasn't dead.

باتری (موبایلم) تموم شده بود." باتری (موبایلتون) تمام نشده بود.

You weren't in a dead zone.

در منطقه ای بدون آنتن هم نبودید.

You just didn't want to respond to that person that time.

فقط نمی‌خواستید که به آن شخص در آن زمان پاسخ دهید.

Here's the last one: You're talking to somebody,

و این آخرین نمونه: با شخصی در حال صحبت کردن هستید،

and you say, "Sorry, got work, gotta go."

و میگویید "شرمنده، خیلی کار دارم، باید برم."

But really, you're just bored. You want to talk to somebody else.

ولی در واقیعت فقط حوصله تان سر رفته است. میخواهید با کس دیگری صحبت کنید.

Each of these is about a relationship,

هر کدام اینها مربوط به رابطه ای فردی است،

and this is a 24/7 connected world. Once you get my cell phone number,

و این دنیایی است که به طور ۲۴ ساعته مرتبط است. به محض اینکه شماره موبایل من را بگیرید،

you can literally be in touch with me 24 hours a day.

عملا میتوانید ۲۴ ساعت در روز با من در ارتباط باشید.

And so these lies are being used by people

و به این ترتیب، اینها دروغ‌هایی هستند که انسانها از آنها استفاده می‌کنند

to create a buffer, like the butler used to do,

تا حائلی (سپری) ایجاد کنند، همانند کاری که پیشکاران می‌کردند،

between us and the connections to everybody else.

میان ما و ارتباطاتی که با تمام افراد دیگر داریم.

But they're very special. They use ambiguity

اما اینها خیلی خاص هستند. اینها از ابهامی که

that comes from using technology. You don't know

به همراه استفاده از تکنولوژی می آید، استفاده میکردند. شما نمی‌دانید که

where I am or what I'm doing or who I'm with.

من کجا هستم، یا در حال انجام چه کاری هستم، یا با چه کسی هستم.

And they're aimed at protecting the relationships.

و هدف اینها حفاظت و نگهداری از روابط میان آدمهاست.

These aren't just people being jerks. These are people

این افراد آدمهای بدی نیستند. اینها آدمهائی هستند

that are saying, look, I don't want to talk to you now,

که میگویند: "ببین، الان نمی‌خواهم با تو صحبت کنم،

or I didn't want to talk to you then, but I still care about you.

یا اون موقع نمی‌خواستم باهات صحبت کنم، اما هنوز برایم ارزشمندی.

Our relationship is still important.

رابطه ما هنوز مهم است."

Now, the Sock Puppet, on the other hand,

اما از سوی دیگر، عروسک جورابی

is a totally different animal. The sock puppet isn't

کاملا متفاوت است. عروسک جورابی مربوط به

about ambiguity, per se. It's about identity.

ابهام به طور خاص نیست. درباره هویت است.

Let me give you a very recent example,

بگذارید از مثال خیلی جدیدالوقوعی

as in, like, last week.

-- یعنی حدودا هفته گذشته -- برای شما بگویم.

Here's R.J. Ellory, best-seller author in Britain.

این «آر جی الری»، نویسنده پر فروش بریتانیائی است.

Here's one of his bestselling books.

این یکی از پرفروش ترین کتابهایش است.

Here's a reviewer online, on Amazon.

این یک منتقد اینترنتی، در سایت آمازون است.

My favorite, by Nicodemus Jones, is,

من از اینها، اثر نیکداموس جونز را می‌پسندم٬

"Whatever else it might do, it will touch your soul."

"هر کار دیگری که ممکن است بکند، روح شما را نوازش می‌کند."

And of course, you might suspect

و البته، ممکن است شما شک کنید که

that Nicodemus Jones is R.J. Ellory.

نیکداموس جونز همان آر جی الری است.

He wrote very, very positive reviews about himself. Surprise, surprise.

او نقدهای خیلی، خیلی مثبتی درباره خودش نوشت. غافلگیر شدین!

Now this Sock Puppet stuff isn't actually that new.

اما این موضوعات عروسک جورابی آنقدرها هم جدید نیستند.

Walt Whitman also did this back in the day,

والت ویتمن هم در روزگاران گذشته،

before there was Internet technology. Sock Puppet

قبل از آنکه تکنولوژی اینترنت وجود داشته باشد، این کار را می‌کرده است. عروسک جورابی

becomes interesting when we get to scale,

زمانی جالب میشود که آن را به مقیاس بالا،

which is the domain of the Chinese Water Army.

که همان قلمرو ارتش آبی چین است، می‌بینیم.

Chinese Water Army refers to thousands of people

منظور از ارتش آبی چین هزاران نفر

in China that are paid small amounts of money

در چین هستند که به آنها مقادیر ناچیزی پول پرداخت می‌شود

to produce content. It could be reviews. It could be

تا محتوی ایجاد کنند. ممکن است بازنگری یا نقد باشد. ممکن است

propaganda. The government hires these people,

تبلیغات پروپاگاند باشند. دولت این افراد را استخدام می‌کند،

companies hire them, all over the place.

شرکتها این افراد را استخدام می‌کنند، در تمام دنیا.

In North America, we call this Astroturfing,

در آمریکای شمالی به این کار زمینه سازی کاذب می‌گویند،

and Astroturfing is very common now. There's a lot of concerns about it.

و زمینه سازی کاذب خیلی رایج است. خیلی نگرانی در این باره است.

We see this especially with product reviews, book reviews,

اینها را مخصوصا خیلی در رابطه با بازنگری محصولات، نقد کتابها،

everything from hotels to whether that toaster is a good toaster or not.

و همه چیز دیگراز هتلها تا خوب بودن یا نبودن یک تستر می‌توان دید.

Now, looking at these three reviews, or these three types of deception,

و با نگاهی به این سه بازنگری یا این سه نوع فریب،

you might think, wow, the Internet is really making us

ممکن است فکر کنید "وای، اینترنت باعث تبدیل شدن ما

a deceptive species, especially when you think about

به موجوداتی فریبکار می‌شود، مخصوصا وقتی درباره زمینه سازی کاذب

the Astroturfing, where we can see deception brought up to scale.

فکر میکنید، جائی که میتوانید فریبکاری را در مقیاس بزرگتر ببینید.

But actually, what I've been finding is very different from that.

ولی در اصل، چیزی که من دریافتم خیلی متفاوت از این است.

Now, let's put aside the online anonymous sex chatrooms,

حالا، بیایید اتاق های چت ناشناس را کنار بگذاریم،

which I'm sure none of you have been in.

-- که من مطمئنم هیچکدام از شما در آنها نبوده اید --

I can assure you there's deception there.

میتوانم به شما اطمینان بدهم که در آنجا نیز فریبکاری وجود دارد.

And let's put aside the Nigerian prince who's emailed you

و بیایید شاهزاده های نیجریایی که به شما درباره خارج کردن

about getting the 43 million out of the country. (Laughter)

۴۳ میلیون دلار از کشورشان ایمیل زده بودند، را هم فراموش کنیم. (خنده)

Let's forget about that guy, too.

بیایید این یارو رو هم فراموش کنیم.

Let's focus on the conversations between our friends

بیایید روی مکالمه هایمان میان دوستانمان،

and our family and our coworkers and our loved ones.

خانوادمان، همکارانمان، و عزیزانمان تمرکز کنیم.

Those are the conversations that really matter.

این مکالماتند که خیلی مهم هستند.

What does technology do to deception with those folks?

تکنولوژی چه تاثیری بر فریبکاری در رابطه با این افراد می‌گذرد؟

Here's a couple of studies. One of the studies we do

اینجا چند تحقیق داریم. یکی از تحقیقاتی که انجام می‌دهیم

are called diary studies, in which we ask people to record

به نام تحقیقات "دفترخاطره ای" هستند، که در آنها از افراد می‌خواهیم که تمام

all of their conversations and all of their lies for seven days,

مکالماتشان و تمام دروغهایشان را برای هفت روز یاداشت کنند،

and what we can do then is calculate how many lies took place

و کاری که ما در آن وقت انجام می‌دهیم اینست که حساب می کنیم که چند دروغ به ازای

per conversation within a medium, and the finding

هر مکالمه در هر رسانه اتفاق میافتد، و یافته ای که

that we get that surprises people the most is that email

ما به دست می آوریم و مردم را بیش از هرچیز غافلگیر می‌کند اینست که

is the most honest of those three media.

ایمیل صادق ترین این سه رسانه است.

And it really throws people for a loop because we think,

و این واقعا مردم را گیج می‌کند، برای اینکه فکر می‌کنیم:

well, there's no nonverbal cues, so why don't you lie more?

"خب، حالا که هیچگونه علائم غیرکلامی وجود ندارند، پس چرا بیشتر دروغ نمی‌گویند؟"

The phone, in contrast, the most lies.

در مقایسه تلفن بیشترین دروغ را دارد.

Again and again and again we see the phone is the device

دوباره و دوباره و دوباره می‌بینیم که تلفن دستگاهی است که

that people lie on the most, and perhaps because of the Butler Lie ambiguities I was telling you about.

مردم بیشترین دروغ را از طریق تلفن می‌گویند، و احتمالا بخاطر همان دروغ های مبهم "پیشکار" که درباره شان برایتان گفتم.

This tends to be very different from what people expect.

این اصولا خیلی متفاوت از چیزی که مردم توقع دارند است.

What about résumés? We did a study in which we had

رزومه کاری افراد چطور؟ ما تحقیقی انجام دادیم که در آن

people apply for a job, and they could apply for a job

مردم برای استخدام در شغلی اقدام میکردند، و آنها میتوانستند برای استخدام یا

either with a traditional paper résumé, or on LinkedIn,

از رزومه های سنتی کاغذی استفاده کنند، یا از طریق سایت «لینکد این» اقدام کنند،

which is a social networking site like Facebook,

که شبکه ای اجتماعی مانند «فیس‌بوک» است،

but for professionals -- involves the same information as a résumé.

اما برای افراد حرفه ای -- دربرگیرنده همان اطلاعاتی است که در رزومه نیز هست.

And what we found, to many people's surprise,

و چیزی که بدست آوردیم، بر خلاف توقع اکثر مردم،

was that those LinkedIn résumés were more honest

این بود که رزومه های سایت «لینکد این» در مواردی که برای

on the things that mattered to employers, like your

کارفرمایان مهمتر بود، مانند

responsibilities or your skills at your previous job.

مسولیتها یا مهارتهای شغل قبلی خیلی صادق تر بودند.

How about Facebook itself?

خود فیس‌بوک چطور؟

You know, we always think that hey, there are these

میدونید، ما همیشه فکر میکنیم که این نسخه های

idealized versions, people are just showing the best things

ایده ال هستند، مردم فقط در حال نشان دادن بهترین اتفاقاتی که

that happened in their lives. I've thought that many times.

در زندگیشان افتاده هستند. خود من بارها این فکر را کرده ام.

My friends, no way they can be that cool and have good of a life.

دوستان، به هیچ وجه امکان ندارد آنها اینقدر باحال باشند و زندگیهای خوش داشته باشند.

Well, one study tested this by examining people's personalities.

خب، یک تحقیق این موضوع را با بررسی شخصیت آدمها آزمایش کرد.

They had four good friends of a person judge their personality.

آنها از چهار دوست خب یک فرد خواستند که شخصیت آنها را قضاوت کنند.

Then they had strangers, many strangers,

بعد از تعداد زیادی افراد غریبه خواستند که

judge the person's personality just from Facebook,

شخصیت فرد را تنها از پروفایل فیس‌بوک آنها بسنجند،

and what they found was those judgments of the personality

و چیزی که دریافتند این بود که این قضاوت های شخصیتی

were pretty much identical, highly correlated,

تقریبا مساوی و یکسان و مرتبط بودند،

meaning that Facebook profiles really do reflect our actual personality.

به این معنی که پروفایل های فیس‌بوک واقعا شخصیت‌های واقعی ما را انعکاس می‌دهند.

All right, well, what about online dating?

خیلی خب، فضاهای آشناهایی اینترنتی چطور؟

I mean, that's a pretty deceptive space.

منظورم اینست که، فضائی کاملا فریبنده است.

I'm sure you all have "friends" that have used online dating. (Laughter)

مطمئنم همه شما "دوستانی" دارید که از سایت های آشنائی اینترنتی استفاده کرده‌اند. (خنده)

And they would tell you about that guy that had no hair

و به شما راجع به آقائی که وقتی رسید، دیدند که

when he came, or the woman that didn't look at all like her photo.

هیچی مو نداشت یا خانومی که به هیچ وجه شبیه عکسش نبود، خواهند گفت.

Well, we were really interested in it, and so what we did

خب، این برای ما خیلی جالب بود، پس کاری که کردیم این بود که

is we brought people, online daters, into the lab,

افرادی را از طریق این سایت های آشنائی به ازمایشگاه مان آوردیم،

and then we measured them. We got their height

و سپس اندازه های آنها را گرفتیم. قد آنها را در مقابل

up against the wall, we put them on a scale, got their weight --

دیوار اندازه گرفتیم، آنها را روی وزنه قرار دادیم و وزن آنها را گرفتیم

ladies loved that -- and then we actually got their driver's license to get their age.

-- خانم ها خیلی خوششان آمد -- و بعد سن آنها را عملا از روی گواهینامه رانندگیشان تطبیق داریم.

And what we found was very, very interesting.

و چیزی که فهمیدیم خیلی خیلی جالب بود.

Here's an example of the men and the height.

این یک نمونه از یک مرد و قدش است.

Along the bottom is how tall they said they were in their profile.

در پائین قدی را که خودشان در پروفایلشان گفته اند، داریم.

Along the y-axis, the vertical axis, is how tall they actually were.

روی محور Y، محور عمودی، قد واقعیشان را داریم.

That diagonal line is the truth line. If their dot's on it,

خط مایل در وسط خط حقیقت است. اگر آنها نقطه هائی روی این خط باشند،

they were telling exactly the truth.

به این معنی است که حقیقت را گفته اند.

Now, as you see, most of the little dots are below the line.

اما، همانطور که میبینید، بیشتر این نقطه های کوچک زیر این خط هستند.

What it means is all the guys were lying about their height.

این به این معنی است که همه مردها درباره قدشان دروغ گفته اند.

In fact, they lied about their height about nine tenths of an inch,

در اصل، آنها درباره قدشان حدود نه دهم اینچ (کمی بیشتر از ۲ سانتیمتر) دروغ گفته اند،

what we say in the lab as "strong rounding up." (Laughter)

چیزی که ما در آزمایشگاه به آن "گرد کردن خیلی قوی" میگوییم. (خنده)

You get to 5'8" and one tenth, and boom! 5'9".

قدی معادل ۵ فوت و ۸ اینچ و یک دهم (۱۷۳ سانتیمتر) دارید، و ناگهان! ۵ فوت و ۹ اینچ (۱۷۵/۵ سانتیمتر)!

But what's really important here is, look at all those dots.

ولی چیزی که اینجا خیلی مهم است اینست که، به این نقطه ها نگاه کنید،

They are clustering pretty close to the truth. What we found

خیلی نزدیک به حقیقت هستند. چیزی که ما فهمیدیم

was 80 percent of our participants did indeed lie

اینست که ۸۰ درصد شرکت کنندگان ما درباره یکی

on one of those dimensions, but they always lied by a little bit.

از این شاخصه ها دروغ گفتند، ولی هر بار فقط کمی دروغ گفتند (اغراق کردند).

One of the reasons is pretty simple. If you go to a date,

یکی از این دلایل خیلی ساده است. اگر شما به یک ملاقات بروید،

a coffee date, and you're completely different than what you said,

با کسی قرار قهوه گذاشته باشید، و شما کاملا از آنچه که گفته اید متفاوت باشید،

game over. Right? So people lied frequently, but they lied

همه چیز تمام است، درسته؟ پس مردم مکررا دروغ می‌گویند، ولی دروغ‌های

subtly, not too much. They were constrained.

ظریف و کوچک می‌گویند، نه خیلی بزرگ. خیلی محدود بودند.

Well, what explains all these studies? What explains the fact

خب، چه چیزی تمام این تحقیقات را توجیه می‌کند؟ چه چیزی می‌تواند این حقیقت را

that despite our intuitions, mine included,

که بر خلاف حس درونی مان، که شامل حس خود من هم می‌شود، توجیه کند که

a lot of online communication, technologically-mediated

بخش زیادی از ارتباطات اینترنتی و ارتباطاتی که از طریق تکنولوژی صورت می‌گیرد

communication, is more honest than face to face?

از ارتباطات رو در رو صادقانه تر هستند؟

That really is strange. How do we explain this?

این واقعا عجیب و غریب است. چطور این مسأله را توجیه می‌کنیم؟

Well, to do that, one thing is we can look at the deception-detection literature.

خب، برای اینکه این کار را انجام دهیم، یکی از کارهائی که می‌توانیم انجام دهیم اینست که به تحقیقاتی که روی "کشف دورغ" انجام شده مراجعه کنیم.

It's a very old literature by now, it's coming up on 50 years.

این شاخه تحقیقات سن زیادی، تقریبا نزدیک به ۵۰ سال دارد.

It's been reviewed many times. There's been thousands of trials,

بارها و بارها بازنگری شده اند. هزاران دادگاه و صدها تحقیق انجام شده اند،

hundreds of studies, and there's some really compelling findings.

و یافته های خیلی ارزشمند و جالبی به دست آمده اند.

The first is, we're really bad at detecting deception,

اول اینکه، ما خیلی در کشف دروغ ضعیف هستیم،

really bad. Fifty-four percent accuracy on average when you have to tell

خیلی ضعیف. فقط ۵۴ درصد دقت داریم در زمانی که باید بگوییم

if somebody that just said a statement is lying or not.

آیا کسی که همین الان چیزی را گفته دروغ می‌گوید یا نه؟

That's really bad. Why is it so bad?

این خیلی بد است. چرا این خیلی بد است؟

Well it has to do with Pinocchio's nose.

خب، این مربوط به دماغ پینوکیو میشود.

If I were to ask you guys, what do you rely on

اگر من از شما بپرسم که، وقتی که به کسی نگاه میکنید

when you're looking at somebody and you want to find out

و می‌خواهید که متوجه شوید که آیا دروغ می‌گوید یا نه،

if they're lying? What cue do you pay attention to?

به چه چیزی اتکا می‌کنید؟ به چه علائمی توجه می‌کنید؟

Most of you would say that one of the cues you look at

اکثر شما خواهید گفت که یکی از علائمی که به آن نگاه می‌کنید

is the eyes. The eyes are the window to the soul.

چشمان افراد است. چشم پنجره ای به درون افراد است.

And you're not alone. Around the world, almost every culture,

و شما تنها نیستید. دور دنیا، در تقریبا همه فرهنگها،

one of the top cues is eyes. But the research

یکی از علائم اصلی چشمان است. ولی

over the last 50 years says there's actually no reliable cue

تحقیقات ۵۰ سال گذشته می‌گویند که هیچ علامت قابل اطمینانی برای دروغ

to deception, which blew me away, and it's one of

وجود ندارد، که این من را خیلی متعجب کرد، و یکی از

the hard lessons that I learned when I was customs officer.

درسهای مشکلی بود که در دوران کارم در گمرک یاد گرفتم.

The eyes do not tell us whether somebody's lying or not.

چشمان به ما نمی‌گویند که آیا کسی دروغ میگوید یا نه.

Some situations, yes -- high stakes, maybe their pupils dilate,

در بعضی مواقع، بعله -- اگر خطر شرایط بالا باشد، شاید عدسی چشمانشان بزرگ شود،

their pitch goes up, their body movements change a little bit,

تن صدا بالا میرود (صدا زیر میشود)، و حرکات بدنی تا حدی تغییر می‌کنند --

but not all the time, not for everybody, it's not reliable.

ولی نه همیشه، و نه برای همه، قابل اتکاء نیست.

Strange. The other thing is that just because you can't see me

عجیبه. مورد دیگر اینست که فقط به صرف اینکه شما من را نمی‌بینید

doesn't mean I'm going to lie. It's common sense,

به این معنی نیست که من قرار است دروغ بگویم. درک عمومی اینست،

but one important finding is that we lie for a reason.

اما یک یافته مهم اینست که ما به منظور خاصی دروغ می‌گوییم.

We lie to protect ourselves or for our own gain

ما دورغ می‌گوییم که یا از خودمان محافظت کنیم یا برای سود شخصی خودمان

or for somebody else's gain.

یا برای سود فرد دیگری.

So there are some pathological liars, but they make up

با اینکه دروغگوهای بیمار (دروغگویی در آنها یک بیماری روانی است) وجود دارند، آنها فقط

a tiny portion of the population. We lie for a reason.

بخش بسیار ناچیزی از جامعه را تشکیل میدهند. ما به منظور خاصی دروغ میگوییم.

Just because people can't see us doesn't mean

فقط به صرف اینکه مردم ما را نمیبینند، به این معنی نیست که

we're going to necessarily lie.

ما الزاما به آنها دروغ می‌گوییم.

But I think there's actually something much more

ولی من فکر میکنم که عملا موضوعی خیلی جالبتر

interesting and fundamental going on here. The next big

و بنیادی تر در کار است. برای من

thing for me, the next big idea, we can find by going

مساله بزرگ بعدی را، ایده بزرگ بعدی را، می‌توانیم با بازگشت

way back in history to the origins of language.

به تاریخ قدیم و پیدایش زبان بیابیم.

Most linguists agree that we started speaking somewhere

اکثر زبانشناسان متفق القولند که ما حدود زمانی

between 50,000 and 100,000 years ago. That's a long time ago.

بین ۵۰ هزار تا ۱۰۰ هزار سال پیش شروع به صحبت کردیم. خیلی زمان زیادی گذشته است.

A lot of humans have lived since then.

انسانهای خیلی زیادی از آن زمان تا امروز زندگی کرده اند.

We've been talking, I guess, about fires and caves

حدس میزنم که ماها راجع به آتش و غارها

and saber-toothed tigers. I don't know what they talked about,

و ببرهای تیزدندان صحبت می‌کردیم. من نمیدانم که آنها راجع به چه چیزی صحبت می‌کردند،

but they were doing a lot of talking, and like I said,

ولی قطعا خیلی صحبت می‌کردند، و همینطور که گفتم،

there's a lot of humans evolving speaking,

تعداد زیادی آدم در تکامل زبان سهیم بودند،

about 100 billion people in fact.

نزدیک به ۱۰۰ میلیارد انسان .

What's important though is that writing only emerged

اما چیزی که مهم است اینست که نوشتار فقط حدود

about 5,000 years ago. So what that means is that

۵,۰۰۰ سال است که بوجود آماده است. خب این به این معنی است

all the people before there was any writing,

که تمام آدمها، قبل از آنکه هیچ گونه نوشتاری باشد،

every word that they ever said, every utterance

هر کلامی که در زندگیشان گفتند، هر اظهار سخنی

disappeared. No trace. Evanescent. Gone.

ناپدید شده است. بدون هیچ رده پائی. محو. از بین رفته.

So we've been evolving to talk in a way in which

پس ما یاد گرفته ایم که به شکلی صحبت کنیم که

there is no record. In fact, even the next big change

در آن هیچ ثبت کردنی نیست. در حقیقت، حتی تغییر بزرگ بعدی در

to writing was only 500 years ago now,

نوشتار فقط ۵۰۰ سال پیش از الان،

with the printing press, which is very recent in our past,

با به وجود آمدن مطبوعات چاپی، که خیلی جدید در تاریخ ما است، رخ داد.

and literacy rates remained incredibly low right up until World War II,

و میزان سواد تا زمان جنگ جهانی دوم بسیار پائین مانده بود،

so even the people of the last two millennia,

پس حتی آدمهای دو هزاره گذشته هم

most of the words they ever said -- poof! -- disappeared.

بیشتر صحبت هائی که کرده اند -- پوف! -- ناپدید شدند.

Let's turn to now, the networked age.

حالا بیایید به الان، عصر شبکه ها، نگاهی بیاندازیم.

How many of you have recorded something today?

چندتا از شما امروز چیزی را ثبت و ضبط کرده اید؟

Anybody do any writing today? Did anybody write a word?

هیچکس امروز چیزی نوشته؟ آیا کسی کلمه ای نوشت؟

It looks like almost every single person here recorded something.

به نظر میرسد که تقریبا تک تک افراد در اینجا چیزی را به ثبت و ضبط رسانده اند.

In this room, right now, we've probably recorded more

در این اتاق، همین الان، احتمالا ما بیشتر از تمام

than almost all of human pre-ancient history.

دوران ماقبل تاریخ ثبت و ضبط صورت گرفته است.

That is crazy. We're entering this amazing period

دیوانه کننده است. در حال ورود به دوره ای فوق العاده از

of flux in human evolution where we've evolved to speak

تغییرات پی در پی در تکامل انسانها هستیم که به طوری صحبت میکنیم

in a way in which our words disappear, but we're in

که کلامتمان ناپدید میشوند، ولی در

an environment where we're recording everything.

محیطی قرار داریم که همه چیز را ضبط میکنیم.

In fact, I think in the very near future, it's not just

و در حقیقت، من فکر میکنم که در آینده خیلی نزدیک، نه تنها آنچه

what we write that will be recorded, everything we do

می‌نویسیم است که ضبط میشوند، بلکه هرکاری که میکنیم

will be recorded.

ضبط میشود.

What does that mean? What's the next big idea from that?

این یعنی چه؟ ایده بزرگ بعد از آن چیست؟

Well, as a social scientist, this is the most amazing thing

خب، به عنوان یک محقق اجتماعی، این شگفت انگیزترین چیزی است که

I have ever even dreamed of. Now, I can look at

حتی به خواب هم ندیده بودم. حالا، میتوانم تمام

all those words that used to, for millennia, disappear.

آن کلماتی که برای هزاره ها ناپدید می‌شدند، بررسی کنم.

I can look at lies that before were said and then gone.

میتوانم به دروغ هائی که قبلا گفته می‌شدند و بعد هم از بین می‌رفتند.

You remember those Astroturfing reviews that we were

آن زمینه سازی های کاذبی که قبلا داشتیم راجع به آنها صحبت می‌کردیم را

talking about before? Well, when they write a fake review,

یادتان هست؟ خب، وقتی آنها یک نقد دروغین می‌نویسند،

they have to post it somewhere, and it's left behind for us.

باید آنها را جائی اعلان کنند، و اینها برای ما باقی می‌مانند تا آنها را ببینیم.

So one thing that we did, and I'll give you an example of

پس یک کاری که ما کردیم -- و یک مثال برای شما از

looking at the language, is we paid people

بررسی کردن زبان می‌زنم -- این بود که ما به افراد پول دادیم

to write some fake reviews. One of these reviews is fake.

که بازنگری ها و نقدهای دروغین بنویسند. یکی از این نقدها دروغین است.

The person never was at the James Hotel.

این فرد هیچوقت در هتل جیمز نبوده است.

The other review is real. The person stayed there.

نقد دیگری واقعی است. این فرد آنجا بوده است.

Now, your task now is to decide

و حالا، وظیفه شما این‌ است که تصمیم بگیرید

which review is fake?

که کدام نقد دروغین است؟

I'll give you a moment to read through them.

به شما چند لحظه وقت می‌دهم که آنها را بخوانید.

But I want everybody to raise their hand at some point.

ولی از همه می‌خواهم که بعد از خواندن آنها دست خود را بلند کنید.

Remember, I study deception. I can tell if you don't raise your hand.

یادتان باشد که من درباره فریب تحقیق می‌کنم. اگر دستتان را بلند نکنید می‌فهمم.

All right, how many of you believe that A is the fake?

خیلی خب، چندتا از شما باور دارید که نقد A دروغین است؟

All right. Very good. About half.

خیلی خب. بسیار عالی. تقریبا نصف شما.

And how many of you think that B is?

و چندتا از شما باور دارید که نقد B دروغین است؟

All right. Slightly more for B.

خیلی خب. کمی بیشتر برای B.

Excellent. Here's the answer.

دقیقا. این هم جوابش.

B is a fake. Well done second group. You dominated the first group. (Laughter)

B دروغین است. گروه دوم دمتون گرم. شما به گروه اول غلبه کردید. (خنده)

You're actually a little bit unusual. Every time we demonstrate this,

اتفاقا شماها کمی غیر عادی هستید. هر بار که ما این را نشان دادیم،

it's usually about a 50-50 split, which fits

معمولا حدود ۵۰ - ۵۰ تقسیم میشوند، که با تحقیقات

with the research, 54 percent. Maybe people here

که ۵۴ درصد نشان میدهند، همسوست. شاید آدمهای اینجا

in Winnipeg are more suspicious and better at figuring it out.

در وینیپگ بدگمان ترند و در تشخیص دروغ بهترهستند.

Those cold, hard winters, I love it.

آن زمستانهای سرد، و سخت. خیلی دوستشان دارم.

All right, so why do I care about this?

خیلی خب، چرا این برایمان اهمیت دارد؟

Well, what I can do now with my colleagues in computer science

خب، کاری که الان من با همکارانم در علوم کامپیوتر میتوانیم انجام دهیم

is we can create computer algorithms that can analyze

اینست که میتوانیم الگوریتم های کامپیوتری بنویسیم که

the linguistic traces of deception.

علائم زبانی فریب را را تحلیل کنند.

Let me highlight a couple of things here

اجازه بدید، چند مورد را برای شما در مورد

in the fake review. The first is that liars tend to think

نقدهای دروغین روشن کنم. اول اینکه دروغگوها راجع به

about narrative. They make up a story:

نحوه شرح فکر کنند. آنها یک داستان میسازند:

Who? And what happened? And that's what happened here.

چه کسی؟ و چه اتفاقی افتد؟ و این اتفاقی است که اینجا افتاده است.

Our fake reviewers talked about who they were with

منتقدان دروغین راجع به اینکه با چه کسی بودند

and what they were doing. They also used the first person singular, I,

و اینکه چه میکردند صحبت میکردند. همه آنها از شخص اول مفرد "من"

way more than the people that actually stayed there.

خیلی بیشتر از حد عادی افرادی که واقعا در آنجا مانده بودند، استفاده کردند.

They were inserting themselves into the hotel review,

آنها سعی داشتند خود را در نقدها و بازنگری های هتل جا کنند،

kind of trying to convince you they were there.

به طوری سعی میکنند که شما را متعاقد کنند که آنجا بوده اند.

In contrast, the people that wrote the reviews that were actually there,

در عوض، آدمهائی که واقعا آنجا بودند و نقد نوشتند،

their bodies actually entered the physical space,

یعنی بدنشان واقعا در این فضا حضور پیدا کرد،

they talked a lot more about spatial information.

بیشتر راجع به اطلاعات فضائی آنجا صحبت کردند.

They said how big the bathroom was, or they said,

مثلا گفتند که دستشوئی ها چقدر بزرگ بودند، و یا گفتند که

you know, here's how far shopping is from the hotel.

فاصله مراکز خرید تا هتل چقدر است.

Now, you guys did pretty well. Most people perform at chance at this task.

حالا، شما خیلی خوب عمل کردید. اکثر افراد در حد حدس و شانس این کار رو انجام میدهند.

Our computer algorithm is very accurate, much more accurate

الگوریتم های کامپیوتری ما خیلی دقیق هستند، خیلی دقیقتر از

than humans can be, and it's not going to be accurate all the time.

آنچه که انسانها میتوانند باشند، ولی همه اوقات دقیق نیست.

This isn't a deception-detection machine to tell

این یک دستگاه دروغ سنجی نیست که به شما بگوید

if your girlfriend's lying to you on text messaging.

آیا دوست دختر شما در پیام کوتاه به شما دروغ گفته است یا خیر.

We believe that every lie now, every type of lie --

ما باور داریم که هر دروغی الان، هر نوع دروغی

fake hotel reviews, fake shoe reviews,

-- نقدهای دروغین از هتل ها، نقدهای دروغین از کفش ها،

your girlfriend cheating on you with text messaging --

خیانت دوست دخترتان به شما در یک پیام--

those are all different lies. They're going to have

همه و همه دروغ های متفاوتی هستند. الگوهای زبانی

different patterns of language. But because everything's

اینها با هم تفاوت خواهند داشت. ولی بخاطر اینکه همه چیز امروزه

recorded now, we can look at all of those kinds of lies.

ضبط میشود، و ما میتوانیم انواع این دروغ ها را بررسی کنیم.

Now, as I said, as a social scientist, this is wonderful.

حالا، همانطور که گفتم، به عنوان یک محقق اجتماعی، این خیلی شگفت انگیز است.

It's transformational. We're going to be able to learn

متحول کننده است. ما از این راه خیلی زیاد راجع به

so much more about human thought and expression,

تفکر و طرز بیان انسانها یاد خواهیم گرفت.

about everything from love to attitudes,

درباره همه چیز از عشق گرفته تا طرز فکر،

because everything is being recorded now, but

به خاطر اینکه همه چیز در حال ضبط شدن است. اما

what does it mean for the average citizen?

معنی این برای یک شهروند معمولی چیست؟

What does it mean for us in our lives?

معنی این برای ما در زندگی روزمره چیست؟

Well, let's forget deception for a bit. One of the big ideas,

خب، بیایید فریبکاری را برای یک لحظه فراموش کنیم. من باورم اینست که

I believe, is that we're leaving these huge traces behind.

یکی از ایده های بزرگ اینست که ما در حال بجا گذاشتن رده پاهای بزرگی هستیم.

My outbox for email is massive,

بخش ایمیل های فرستاده شده من خیلی زیاد است،

and I never look at it. I write all the time,

و من هیچگاه به آن نگاه نمی‌کنم. همیشه در حال نوشتن هستم،

but I never look at my record, at my trace.

اما هیچوقت به سابقه (ضبط شده) ام، به رده پایم نگاه نمی‌کنم.

And I think we're going to see a lot more of that,

و فکر می‌کنم که خیلی بیشتر از این خواهیم دید

where we can reflect on who we are by looking at

که می‌توانیم در مورد آنچه و آنکه هستیم با نگاه کردن به آنچه نوشته‌ایم،

what we wrote, what we said, what we did.

آنچه گفته‌ایم، و آنچه کرده‌ایم، بازتاب داشته باشیم.

Now, if we bring it back to deception, there's a couple

حالا، اگر به فریبکاری برگردیم،

of take-away things here.

چند برداشت مهم خواهیم داشت.

First, lying online can be very dangerous, right?

اول آنکه دروغ گفتن در اینترنت می‌تواند خیلی خطرناک باشد، درسته؟

Not only are you leaving a record for yourself on your machine,

نه تنها شما دارید سابقه ای از خود برای خودتان در دستگاه خودتان به جای می‌گذارید،

but you're leaving a record on the person that you were lying to,

بلکه سوابق خود را برای کسی که دارید به او دروغ می‌گوید هم به جای می‌گذارید،

and you're also leaving them around for me to analyze

و همچنین دارید آنها را در دور و اطراف برای من هم به جای می‌گذارید تا بتوانم آنها را

with some computer algorithms.

از طریق الگوریتم های کامپیوتری تحلیل کنم.

So by all means, go ahead and do that, that's good.

در نتیجه با کمال میل، اینکار را انجام دهید، خیلی خوبه.

But when it comes to lying and what we want to do

ولی وقتی نوبت به دروغ گفتن می‌رسد، و با زندگیمان

with our lives, I think we can go back to

چه می‌خواهیم بکنیم، فکر کنم که می‌توانیم به عقب برگردیم که

Diogenes and Confucius. And they were less concerned

دقیانوس و کنفوسیوس را به یاد آوریم. و آنها خیلی کمتر نگران این بودند

about whether to lie or not to lie, and more concerned about

که آیا دروغ بگویند یا نه، و بیشتر نگران این بودند که

being true to the self, and I think this is really important.

با خودشان صادق باشند، و من فکر می‌کنم که این خیلی مهم است.

Now, when you are about to say or do something,

و حالا، زمانی که شما می‌خواهید چیزی بگویید یا کاری انجام دهید،

we can think, do I want this to be part of my legacy,

میتوانیم فکر کنیم که "آیا میخواهم این بخشی از میراث من بشود؟

part of my personal record?

بخشی از سوابق شخصی من باشد؟"

Because in the digital age we live in now,

برای اینکه در عصر دیجیتالی که ما در آن زندگی می‌کنیم،

in the networked age, we are all leaving a record.

در این عصر شبکه ای، ما در حال به جای گذاشتن سابقه و رد پا هستیم.

Thank you so much for your time,

خیلی ممنون از وقت شما،

and good luck with your record. (Applause)

و امیدوارم با سوابقتان موفق باشید. (تشویق)