We the People, and the Republic we must reclaim | Lawrence Lessig

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Unnawut Leepaisalsuwanna Reviewer: Pathumjit Atikomkamalasai

Once upon a time,

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว

there was a place called Lesterland.

มีประเทศที่ชื่อว่า เลสเตอร์แลนด์

Now Lesterland looks a lot like the United States.

ประเทศเลสเตอร์แลนด์นั้น หน้าตาคล้ายสหรัฐอเมริกามาก

Like the United States, it has about 311 million people,

เหมือนสหรัฐฯ ที่มีประชากรราว 311 ล้านคน

and of that 311 million people,

และจาก 311 ล้านคนนั้น

it turns out 144,000 are called Lester.

144,000 คนถูกเรียกว่า "เลสเตอร์"

If Matt's in the audience,

ถ้าแมตนั่งฟังอยู่

I just borrowed that, I'll return it in a second,

ผมขอยืมหน่อยนะครับ

this character from your series.

ตัวละครจากการ์ตูนของคุณ

So 144,000 are called Lester,

144,000 คนถูกเรียกว่า "เลสเตอร์"

which means about .05 percent is named Lester.

แปลว่า ประชากรประมาณ 0.05 เปอร์เซ็นต์ มีชื่อว่าเลสเตอร์

Now, Lesters in Lesterland have this extraordinary power.

ทีนี้ เลสเตอร์ ที่อยู่ในเลสเตอร์แลนด์มีพลังที่พิเศษมาก

There are two elections every election cycle in Lesterland.

ที่นั่นมีการเลือกตั้ง 2 อย่างเกิดขึ้นใน ทุกๆ รอบของการเลือกตั้ง

One is called the general election.

อันหนึ่งคือการเลือกตั้งทั่วไป

The other is called the Lester election.

อีกอันหนึ่งชื่อ การเลือกตั้งของเลสเตอร์

And in the general election, it's the citizens who get to vote,

ในการเลือกตั้งทั่วไปนั้น ประชาชนมีสิทธิที่จะโหวต

but in the Lester election, it's the Lesters who get to vote.

แต่ในการเลือกตั้งของเลสเตอร์ เฉพาะเลสเตอร์ที่มีสิทธิโหวต

And here's the trick.

ประเด็นมันอยู่ตรงนี้ครับ

In order to run in the general election,

ในการที่คุณจะลงสมัครในการเลือกตั้งทั่วไปได้

you must do extremely well

คุณต้องทำคะแนนได้ดี

in the Lester election.

ในการเลือกตั้งของเลสเตอร์

You don't necessarily have to win, but you must do extremely well.

ไม่จำเป็นต้องชนะนะครับ แค่ทำคะแนนให้ได้ดี

Now, what can we say about democracy in Lesterland?

ทีนี้ เราบอกอะไรได้เกี่ยวกับ ประชาธิปไตยในเลสเตอร์แลนด์?

What we can say, number one,

อย่างแรกเลยก็คือ

as the Supreme Court said in Citizens United,

ศาลสูงสุดกล่าวในคดี Citizens United ว่า

that people have the ultimate influence over elected officials,

"ประชาชนมีอำนาจสูงสุดเหนือบุคคลที่ได้รับการเลือกตั้งมา"

because, after all, there is a general election,

เพราะสุดท้ายแล้ว พวกเขามีการเลือกตั้งทั่วไป

but only after the Lesters have had their way

แต่มันเกิดขึ้นหลังจากที่เลสเตอร์ได้คัดเลือก

with the candidates who wish to run in the general election.

ตัวแทนที่จะลงเลือกตั้งทั่วไปแล้วเท่านั้น

And number two, obviously, this dependence upon the Lesters

และข้อสอง การที่ต้องพึ่งพาเลสเตอร์แบบนี้นั้น

is going to produce a subtle, understated,

จะสร้างความลำเอียงที่พรางตัวอยู่

we could say camouflaged, bending

โดยที่ไม่มีใครพูดถึงได้เต็มที่

to keep the Lesters happy.

ซึ่งเป็นประโยชน์กับชาวเลสเตอร์

Okay, so we have a democracy, no doubt,

แน่นอนว่าเรามีประชาธิปไตย

but it's dependent upon the Lesters

แต่เป็นประชาธิปไตย ที่พึ่งพิงเลสเตอร์

and dependent upon the people.

และพึ่งพิงประชาชน

It has competing dependencies,

ซึ่งเป็นการพึ่งพาอาศัยที่ต้องแข่งขันกัน

we could say conflicting dependencies,

หรือพูดได้่ว่า เป็นการพึ่งพาที่ขัดแย้งกัน

depending upon who the Lesters are.

ขึ้นอยู่กับว่าพวกเลสเตอร์นั้นเป็นใคร

Okay. That's Lesterland.

โอเค นั่นคือเลสเตอร์แลนด์ครับ

Now there are three things I want you to see now that I've described Lesterland.

มี 3 สิ่งที่ผมอยากให้คุณรู้ เกี่ยวกับเลสเตอร์แลนด์

Number one, the United States is Lesterland.

หนึ่ง สหรัฐอเมริกาคือเลสเตอร์แลนด์

The United States is Lesterland.

สหรัฐอเมริกาคือเลสเตอร์แลนด์

The United States also looks like this, also has two elections,

สหรัฐอเมริกามีหน้าตาแบบนี้ มีการเลือกตั้งสองอย่าง

one we called the general election,

อันแรกที่เราเรียกว่าการเลือกตั้งทั่วไป

the second we should call the money election.

อันที่สองที่เราจะเรียกว่า การเลือกตั้งด้วยเงิน

In the general election, it's the citizens who get to vote,

ในการเลือกตั้งทั่วไป ประชาชนเป็นผู้มีสิทธิ์เลือกตั้ง

if you're over 18, in some states if you have an ID.

เพียงแค่ท่านมีอายุเกิน 18 ปี และในบางรัฐ แค่มีบัตรประชาชนก็พอ

In the money election, it's the funders who get to vote,

ในการเลือกตั้งด้วยเงิน ผู้สนับสนุนคือผู้ที่มีสิทธิ์โหวต

the funders who get to vote, and just like in Lesterland,

ผู้สนับสนุนคือผู้ที่มีสิทธิ์โหวต และเช่นเดียวกับเลสเตอร์แลนด์

the trick is, to run in the general election,

เคล็ดลับก็คือ ในการลงสมัครรับเลือกตั้งทั่วไป

you must do extremely well in the money election.

คุณต้องทำคะแนนได้ดีมากๆ ในการเลือกตั้งด้วยเงิน

You don't necessarily have to win. There is Jerry Brown.

คุณไม่จำเป็นต้องชนะ เช่น เจอร์รี่ บราวน์ (Jerry Brown)

But you must do extremely well.

แต่คุณต้องทำแต้มได้ดีมากๆ

And here's the key: There are just as few relevant funders

ที่สำคัญคือ มีผู้ที่สามารถสนับสนุนผู้สมัครในสหรัฐ

in USA-land as there are Lesters in Lesterland.

พอๆ กับจำนวนเลสเตอร์ ในเลสเตอร์แลนด์

Now you say, really?

คุณคงสงสัยว่า จริงหรือ?

Really .05 percent?

แค่ 0.05 เปอร์เซ็นต์เนี่ยนะ?

Well, here are the numbers from 2010:

นี่คือตัวเลขจากปี 2010

.26 percent of America

0.26 เปอร์เซ็นต์ของคนในอเมริกา

gave 200 dollars or more to any federal candidate,

บริจาคเงิน 200 ดอลลาร์หรือมากกว่า ให้ผู้สมัครรับเลือกตั้ง

.05 percent gave the maximum amount to any federal candidate,

มี 0.05 เปอร์เซ็นต์ ที่บริจาคถึงเพดานสูงสุด

.01 percent -- the one percent of the one percent --

0.01 เปอร์เซ็นต์ หรือ 1 เปอร์เซ็นต์ของ 1 เปอร์เซ็นต์

gave 10,000 dollars or more to federal candidates,

บริจาค 10,000 ดอลลาร์หรือมากกว่าให้ผู้สมัคร

and in this election cycle, my favorite statistic

และในการเลือกตั้งรอบนี้ เป็นสถิติที่ผมชอบ

is .000042 percent

คือ 0.000042 เปอร์เซ็นต์

— for those of you doing the numbers, you know that's 132 Americans —

ถ้าลองคำนวณดู นั่นคือมีคนอเมริกัน 132 คน

gave 60 percent of the Super PAC money spent

เป็นเบื้องหลังของเงิน 60 เปอร์เซ็นต์ ที่กลุ่มการเมืองใหญ่ๆ ใช้สอย

in the cycle we have just seen ending.

ในการเลือกตั้งครั้งที่เพิ่งผ่านพ้นมา

So I'm just a lawyer, I look at this range of numbers,

ผมเป็นแค่นักกฎหมาย ผมมองดูตัวเลขเหล่านี้

and I say it's fair for me to say

ผมว่าผมสามารถพูดได้ว่า

it's .05 percent who are our relevant funders in America.

มีเพียง 0.05 เปอร์เซ็นต์ของประชากร ที่เป็นผู้สนับสนุนที่มีนัยสำคัญในอเมริกา

In this sense, the funders are our Lesters.

ในบริบทนี้ ผู้สนับสนุนเหล่านี้ คือเลสเตอร์ของเรา

Now, what can we say about this democracy in USA-land?

เราบอกอะไรได้บ้างเกี่ยวกับประชาธิปไตย ในสหรัฐแลนด์

Well, as the Supreme Court said in Citizens United,

ดังที่ศาลสูงสุดกล่าวในคดี Citizens United

we could say, of course the people have the ultimate influence

เราพูดได้ว่า แน่นอนประชาชนมีอำนาจสูงสุด

over the elected officials. We have a general election,

ต่อผู้ที่ได้รับการเลือกตั้ง เรามีการเลือกตั้งทั่วไป

but only after the funders have had their way

แต่ก็ต่อเมื่อผู้สนับสนุนได้คัดสรร

with the candidates who wish to run in that general election.

ผู้ที่จะลงสมัครรับเลือกตั้งมารอบหนึ่งแล้ว

And number two, obviously,

และข้อสอง ชัดๆ เลยว่า

this dependence upon the funders

การพึ่งพาอาศัยผู้สนับสนุนแบบนี้

produces a subtle, understated, camouflaged bending

ทำให้เกิดความลำเอียงที่ซ่อนอยู่

to keep the funders happy.

เพื่อให้ผู้สนับสนุนเหล่านั้นพึงพอใจ

Candidates for Congress and members of Congress

ทั้งผู้ดำรงตำแหน่งในรัฐสภา และผู้สมัครรับเลือกตั้ง

spend between 30 and 70 percent of their time

เสียเวลาประมาณ 30 ถึง 70 เปอร์เซ็นต์

raising money to get back to Congress

ในการระดมทุน เพื่อให้ได้กลับไปนั่งในรัฐสภา

or to get their party back into power,

หรือเพื่อให้พรรคของพวกเขากลับมามีอำนาจ

and the question we need to ask is, what does it do to them,

และคำถามที่เราต้องถามคือ มันมีผล

these humans, as they spend their time

ต่อคนพวกนี้อย่างไร ในเมื่อพวกเขาใช้เวลา

behind the telephone, calling people they've never met,

อยู่กับโทรศัพท์ โทรหาคนที่เขาไม่เคยเจอ

but calling the tiniest slice of the one percent?

แต่ก็โทรหาคนเพียงเสี้ยวหนึ่งของ 1 เปอร์เซ็นต์นั้น

As anyone would, as they do this,

ใครก็ตามที่ทำแบบนี้

they develop a sixth sense, a constant awareness

จะพัฒนาสัมผัสที่หก ที่ทำให้ต้องตื่นตัวตลอดเวลา

about how what they do might affect their ability to raise money.

ว่าการกระทำของตัวเอง จะมีผลอย่างไรต่อการระดมทุน

They become, in the words of "The X-Files,"

เฉกเช่นในซีรี่ย์ The X-Files

shape-shifters, as they constantly adjust their views

พวกเขากลายเป็นพวกกลายร่าง คอยปรับมุมมอง

in light of what they know will help them to raise money,

ไปในทางที่จะช่วยให้พวกเขาระดมทุนได้

not on issues one to 10,

ซึ่งไม่จำเป็นต้องเป็นปัญหาอันดับที่ 1 ถึง 10

but on issues 11 to 1,000.

แต่กลายเป็นปัญหาอันดับที่ 11 ถึง 1,000

Leslie Byrne, a Democrat from Virginia,

เลสลีย์ เบิร์น สังกัดพรรคเดโมแครตจากเวอร์จิเนีย

describes that when she went to Congress,

เล่าว่า ตอนที่เธอไปที่รัฐสภา

she was told by a colleague, "Always lean to the green."

มีเพื่อนเธอบอกว่า "พยายามทำตัวเขียวเข้าไว้"

Then to clarify, she went on,

เธออธิบายต่อว่า

"He was not an environmentalist." (Laughter)

"เขาไม่ใช่พวกรักธรรมชาติน่ะ" (เสียงหัวเราะ)

So here too we have a democracy,

ในแง่นี้ เราก็ยังมีประชาธิปไตย

a democracy dependent upon the funders

ประชาธิปไตยที่พึ่งพิงผู้สนับสนุน

and dependent upon the people,

และพึ่งพิงประชาชน

competing dependencies,

เป็นการพึ่งพาอาศัยที่ต้องแข่งขันกัน

possibly conflicting dependencies

และอาจขัดแย้งกัน

depending upon who the funders are.

ขึ้นอยู่กับว่าผู้สนับสนุนเป็นใคร

Okay, the United States is Lesterland, point number one.

ข้อแรกผ่านไป สหรัฐอเมริกาคือเลสเตอร์แลนด์

Here's point number two.

มาต่อที่ข้อสอง

The United States is worse than Lesterland,

สหรัฐอเมริกานั้น ย่ำแย่กว่าเลสเตอร์แลนด์

worse than Lesterland because you can imagine in Lesterland

แย่กว่าเลสเตอร์แลนด์ เพราะคุณสามารถจินตนาการว่า ในเลสเตอร์แลนด์

if we Lesters got a letter from the government that said,

ถ้าเลสเตอร์ได้จดหมายจากรัฐบาล เขียนว่า

"Hey, you get to pick who gets to run in the general election,"

"สวัสดี คุณมีสิทธิที่จะเลือก ว่าจะให้ใครลงสมัครเลือกตั้งทั่วไปนะ"

we would think maybe of a kind of aristocracy of Lesters.

เราคงคิดว่า นี่มัน "เลสเตอร์ธิปไตย" นี่หว่า

You know, there are Lesters from every part of social society.

แต่ที่นั่นมีเลสเตอร์จากทุกภาคส่วนของสังคม

There are rich Lesters, poor Lesters, black Lesters, white Lesters,

มีเลสเตอร์ที่ร่ำรวย เลสเตอร์ที่ยากจน เลสเตอร์คนดำ เลสเตอร์คนขาว

not many women Lesters, but put that to the side for one second.

มีเลสเตอร์ผู้หญิงไม่มาก แต่พักเรื่องนี้ไว้ก่อน

We have Lesters from everywhere. We could think,

เรามีเลสเตอร์จากทุกมุม เราสามารถคิดว่า

"What could we do to make Lesterland better?"

"เราสามารถทำอะไรที่จะทำให้ เลสเตอร์แลนด์ ดีขึ้น?"

It's at least possible the Lesters would act for the good of Lesterland.

อย่างน้อยมันก็เป็นไปได้ที่เลสเตอร์จะทำ เพื่อประโยชน์ของ เลสเตอร์แลนด์

But in our land, in this land, in USA-land,

แต่ในประเทศของเรา ในสหรัฐแลนด์

there are certainly some sweet Lesters out there,

แน่นอนว่าเรามีเลสเตอร์ที่น่ารัก

many of them in this room here today,

มีหลายคนที่อยู่ในห้องนี้ในวันนี้

but the vast majority of Lesters act for the Lesters,

แต่เลสเตอร์ส่วนใหญ่แล้ว ทำเพื่อเลสเตอร์

because the shifting coalitions that are comprising the .05 percent

เพราะแนวร่วมที่กลายเป็น 0.05 เปอร์เซ็นต์นั้น

are not comprising it for the public interest.

ไม่ได้รวมตัวกันเพื่อประโยชน์ส่วนรวม

It's for their private interest. In this sense, the USA is worse than Lesterland.

แต่เป็นประโยชน์ส่วนตัว ในแง่มุมนี้ สหรัฐอเมริกาย่ำแย่กว่าเลสเตอร์แลนด์

And finally, point number three:

และข้อสาม ซึ่งเป็นข้อสุดท้าย

Whatever one wants to say about Lesterland,

ไม่ว่าใครจะอยากพูดอะไรเกี่ยวกับเลสเตอร์แลนด์

against the background of its history, its traditions,

ไม่ว่าจะเป็นประวัติศาสตร์ ความเป็นมา ขนบธรรมเนียม

in our land, in USA-land, Lesterland is a corruption,

แต่ประเทศของเรา สหรัฐแลนด์ เลสเตอร์แลนด์คือคอรัปชั่น

a corruption.

เป็นคอรัปชั่น

Now, by corruption I don't mean brown paper bag cash

เวลาผมบอกว่าคอรัปชั่น ผมไม่ได้หมายถึงซองสีน้ำตาลใส่เงินสด

secreted among members of Congress.

ที่ยัดไปให้สมาชิกรัฐสภา

I don't mean Rod Blagojevich sense of corruption.

ผมไม่ได้หมายถึงคอรัปชั่นแบบที่ ร็อด บลาโกเยวิช ทำ

I don't mean any criminal act.

ไม่ได้หมายถึงการกระทำผิดกฎหมาย

The corruption I'm talking about is perfectly legal.

คอรัปชั่นที่ผมพูดถึงนั้นถูกกฎหมายเต็มๆ

It's a corruption relative to the framers' baseline for this republic.

เป็นคอรัปชั่นที่เบี่ยงเบนสาธารณรัฐนี้ ออกจากแบบแผน ที่ผู้ก่อตั้งวาดไว้

The framers gave us what they called a republic,

ผู้ก่อตั้งให้สิ่งที่เรียกว่า สาธารณรัฐ ไว้กับเรา

but by a republic they meant a representative democracy,

แต่เป็นสาธารณรัฐที่หมายถึง ประชาธิปไตยแบบตัวแทน

and by a representative democracy, they meant a government,

และประชาธิปไตยแบบตัวแทน ที่หมายถึงรัฐบาล

as Madison put it in Federalist 52, that would have a branch

ดังที่แมดิสัน (Madison) เขียนไว้ในบทความ Federalist 52

that would be dependent upon the people alone.

เป็นรัฐบาลที่พึ่งพาประชาชนเท่านั้น

So here's the model of government.

และนี่คือต้นแบบของรัฐบาล

They have the people and the government

มีประชาชนและรัฐบาล

with this exclusive dependency,

กับการพึ่งพาระหว่างสองสิ่งนั้นเท่านั้น

but the problem here is that Congress has evolved a different dependence,

แต่ปัญหาตอนนี้คือ รัฐสภาได้วิวัฒนาการ การพึ่งพาอีกแบบ

no longer a dependence upon the people alone,

ไม่ได้พึ่งพาเพียงประชาชนเท่านั้น

increasingly a dependence upon the funders.

แต่กลับพึ่งพาผู้สนับสนุนทุนมากขึ้นเรื่อยๆ

Now this is a dependence too,

มันเป็นการพึ่งพา ใช่

but it's different and conflicting from a dependence upon the people alone

แต่เป็นการพึ่งพาที่แตกต่าง และขัดแย้งกับ การพึ่งพาประชาชนเพียงอย่างเดียว

so long as the funders are not the people.

ตราบใดที่ผู้สนับสนุนทุนไม่ใช่ประชาชนทั้งมวล

This is a corruption.

นี่คือการคอรัปชั่น

Now, there's good news and bad news about this corruption.

มีทั้งข่าวดีและข่าวร้ายเกี่ยวกับการคอรัปชั่นนี้

One bit of good news is that it's bipartisan,

ข่าวดีคือ เรามีระบบสองพรรค

equal-opportunity corruption.

เป็นคอรัปชั่นที่เปิดโอกาสเท่าเทียมกัน

It blocks the left on a whole range of issues that we on the left really care about.

มันสกัดกั้นประเด็นมากมายที่ฝ่ายซ้ายเป็นห่วง

It blocks the right too, as it makes

ในขณะเดียวกันก็สกัดกั้นฝ่ายขวา

principled arguments of the right increasingly impossible.

ให้ข้อโต้แย้งของฝ่ายขวาเป็นไปไม่ได้มากขึ้นเรื่อยๆ

So the right wants smaller government.

ฝ่ายขวาก็เลยต้องการรัฐบาลที่เล็กลง

When Al Gore was Vice President, his team had an idea

ตอนที่อัล กอร์ (Al Gore) เป็นรองประธานาธิบดี ทีมของเขามีความคิด

for deregulating a significant portion of the telecommunications industry.

ที่จะยกเลิกการควบคุมธุรกิจสื่อสาร นับเป็นก้อนใหญ่ทีเดียว

The chief policy man took this idea to Capitol Hill,

หัวหน้าด้านนโยบายนำความคิดนี้ ไปเสนอที่ แคปิตอลฮิล (สถานที่ของรัฐสภา)

and as he reported back to me,

เขากลับมาบอกผม

the response was, "Hell no!

ว่ารัฐสภาตอบว่า "ไม่มีทาง!

If we deregulate these guys,

ถ้าเราเลิกควบคุมธุรกิจเหล่านี้

how are we going to raise money from them?"

เราจะระดมทุนจากพวกเขาอย่างไร?"

This is a system that's designed to save the status quo,

นี่คือระบบที่ถูกออกแบบให้รักษาสถานะปัจจุบันเอาไว้

including the status quo of big and invasive government.

รวมถึงสถานะปัจจุบันของรัฐบาลที่ใหญ่โตและชอบรุกราน

It works against the left and the right,

มันทำงานต่อต้านทั้งฝ่ายซ้ายและฝ่ายขวา

and that, you might say, is good news.

และคุณอาจบอกว่า นั่นเป็นเรื่องดี

But here's the bad news.

แต่นี่คือข่าวร้ายครับ

It's a pathological, democracy-destroying corruption,

มันเป็นคอรัปชั่นที่เป็นพยาธิ และทำร้ายประชาธิปไตย

because in any system

เพราะในระบบใดก็ตาม

where the members are dependent upon

ที่สมาชิกต้องพึ่งพา

the tiniest fraction of us for their election,

กลุ่มคนกลุ่มเล็กมากๆ เพื่อการเลือกตั้ง

that means the tiniest number of us,

นั่นหมายความว่า กลุ่มคนที่เล็กมากๆ

the tiniest, tiniest number of us,

เล็กที่สุดของเล็กที่สุด

can block reform.

สามารถสกัดกั้นการปฏิรูปได้

I know that should have been, like, a rock or something.

รูปนี้ควรจะเป็นก้อนหินนะจริงๆแล้ว

I can only find cheese. I'm sorry. So there it is.

แต่ผมหาได้แต่รูปชีส โทษทีนะครับ

Block reform.

สกัดกั้นการปฏิรูป

Because there is an economy here, an economy of influence,

เพราะนี่คือเศรษฐกิจ เศรษฐกิจแห่งอำนาจ

an economy with lobbyists at the center

เศรษฐกิจที่มีนักล็อบบี้อยู่ศูนย์กลาง

which feeds on polarization.

หากินอยู่กับการแบ่งฝักฝ่ายซ้ายขวา

It feeds on dysfunction.

หากินกับความผิดปกติของระบบ

The worse that it is for us,

ยิ่งระบบมันแย่ต่อเราเท่าไหร่

the better that it is for this fundraising.

ก็ยิ่งเป็นการดีต่อการระดมทุนมากเท่านั้น

Henry David Thoreau: "There are a thousand hacking

เฮนรี เดวิด ทอโร (Henry David Thoreau): "มีร้อยพันฟาดฟัน ณ กิ่งก้าน

at the branches of evil to one who is striking at the root."

หาไม่ เพียงหนึ่งตัดปักลงรากแห่งหมู่มาร"

This is the root.

นี่คือรากแก้วครับ

Okay, now, every single one of you knows this.

เราทุกคนรู้แน่ๆ

You couldn't be here if you didn't know this, yet you ignore it.

คุณคงไม่มาอยู่ที่นี่ถ้าคุณไม่รู้ แต่คุณก็ยังเพิกเฉย

You ignore it. This is an impossible problem.

คุณเมินมัน มันเป็นปัญหาที่แก้ไม่ได้

You focus on the possible problems,

คุณมองแต่ปัญหาที่แก้ไขได้

like eradicating polio from the world,

เช่นการกำจัดโปลิโอให้หมดจากโลกนี้

or taking an image of every single street across the globe,

หรือถ่ายรูป ทุกตรอกซอกซอยทั่วโลก

or building the first real universal translator,

หรือสร้างเครื่องมือแปลภาษาทุกภาษา

or building a fusion factory in your garage.

หรือสร้างเตาปฏิกรฟิวชั่นในโรงรถ

These are the manageable problems, so you ignore —

นี่คือปัญหาที่จัดการได้ คุณก็เลยเพิกเฉยต่อ...

(Laughter) (Applause) —

(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

so you ignore this corruption.

คุณเลยเพิกเฉยต่อคอรัปชั่นนี้

But we cannot ignore this corruption anymore.

แต่เราจะเมินเฉยต่อคอรัปชั่นนี้ต่อไปไม่ได้แล้วครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

We need a government that works.

เราต้องการรัฐบาลที่ทำงานได้จริง

And not works for the left or the right,

ไม่ได้ทำงานเพื่อฝ่ายซ้าย หรือฝ่ายขวา

but works for the left and the right,

แต่ทำงานให้กับทั้งฝ่ายซ้ายและฝ่ายขวา

the citizens of the left and right,

ให้กับประชาชนของฝ่ายซ้ายและฝ่ายขวา

because there is no sensible reform possible

เพราะเราจะไม่มีการปฏิรูปที่จับต้องได้เลย

until we end this corruption.

จนกว่าเราจะหยุดคอรัปชั่นนี้ได้

So I want you to take hold, to grab the issue you care the most about.

ผมอยากให้คุณนึกถึงปัญหาที่คุณเป็นห่วงมากที่สุด

Climate change is mine, but it might be financial reform

ของผม เรื่องสภาวะอากาศเปลี่ยนแปลง ของคุณอาจเป็นการปฏิรูประบบการเงิน

or a simpler tax system or inequality.

หรือระบบภาษีที่ง่ายขึ้น หรือความไม่เป็นธรรม

Grab that issue, sit it down in front of you,

หยิบปัญหานั้นมา วางมันไว้ตรงหน้าคุณ

look straight in its eyes, and tell it there is no Christmas this year.

จ้องตามัน แล้วบอกมันว่า ปีนี้จะไม่มีข่าวดี

There will never be a Christmas.

จะไม่มีปีไหนมีข่าวดี

We will never get your issue solved

เราจะไม่มีทางแก้ปัญหานั้นได้

until we fix this issue first.

หากเราไม่แก้ปัญหาคอรัปชั่นนี้ก่อน

So it's not that mine is the most important issue. It's not.

ดังนั้น ไม่ได้แปลว่าปัญหาของผมนั้นสำคัญที่สุด มันไม่ใช่

Yours is the most important issue, but mine is the first issue,

ปัญหาของพวกคุณสำคัญที่สุด แต่ปัญหาของผมเป็นปัญหาแรก

the issue we have to solve before we get to fix

ปัญหาที่เราต้องแก้ไขให้ได้ ก่อนที่จะไปแก้

the issues you care about.

ปัญหาที่คุณเป็นห่วง

No sensible reform, and we cannot afford

จะไม่มีการปฏิรูปที่จับต้องได้ และเราไม่สามารถ

a world, a future, with no sensible reform.

ปล่อยให้โลกเราดำเนินไป โดยไม่มีการปฏิรูปที่จับต้องได้

Okay. So how do we do it?

แล้วเราจะทำอย่างไรล่ะ

Turns out, the analytics here are easy, simple.

เมื่อวิเคราะห์ดูแล้ว มันง่ายมากครับ

If the problem is members spending an extraordinary

ถ้าปัญหาอยู่ที่ว่า เหล่าผู้สมัครรับเลือกตั้งใช้เวลาส่วนใหญ่

amount of time fundraising from the tiniest slice of America,

ไปกับการระดมทุนจากคนกลุ่มเล็กที่สุดในอเมริกา

the solution is to have them spend less time fundraising

ทางแก้ไขก็คือ ให้เขาใช้เวลาระดมทุนให้น้อยลง

but fundraise from a wider slice of Americans,

แต่ระดมทุนจากกลุ่มคนชาวอเมริกันที่กว้างขึ้น

to spread it out,

เพื่อการกระจาย

to spread the funder influence so that we restore the idea

เพื่อกระจายอำนาจของผู้สนับสนุนทุน เพื่อที่เราจะได้รื้อฟื้น

of dependence upon the people alone.

การพึ่งพิงต่อประชาชนเพียงอย่างเดียว

And to do this does not require a constitutional amendment,

และการทำสิ่งนี้ ไม่จำเป็นต้องมีการแก้ไขรัฐธรรมนู,

changing the First Amendment.

ไม่ต้องไปแก้การแก้ไขรัฐธรรมนูญครั้งแรก (First Amendment)

To do this would require a single statute,

การทำสิ่งนี้ต้องใช้เพียงกฎบัญญัติเดียว

a statute establishing what we think of

กฎบัญญัติที่จะทำให้เกิด

as small dollar funded elections,

การเลือกตั้งที่สนับสนุนด้วย ทุนจำนวนเล็กจำนวนน้อย

a statute of citizen-funded campaigns,

กฎบัญญติแห่งการหาเสียงด้วยเงินทุนจากประชาชน

and there's any number of these proposals out there:

และมีการเสนอมากมายที่เกิดขึ้นในตอนนี้ เช่น

Fair Elections Now Act,

ร่างรัฐบัญญัติเพื่อการเลือกตั้งที่ยุติธรรม (Fair Elections Now Act)

the American Anti-Corruption Act,

ร่างรัฐบัญญัติต่อต้านคอรัปชั่นแห่งอเมริกา

an idea in my book that I call the Grant and Franklin Project

หรือไอเดียในหนังสือของผม ที่เรียกว่า Grant and Franklin Project

to give vouchers to people to fund elections,

ที่เสนอให้แจกคูปองให้ผู้คนใช้สนับสนุนทุนในการเลือกตั้ง

an idea of John Sarbanes called the Grassroots Democracy Act.

หรือไอเดียจาก จอห์น ซาร์บาเนส (John Sarbanes) "ร่างรัฐบัญญติประชาธิปไตยรากหญ้า"

Each of these would fix this corruption

แต่ละข้อเสนอนั้นสามารถแก้ปัญหาคอรัปชั่นนี้ได้

by spreading out the influence of funders to all of us.

โดยการกระจายอำนาจของผู้สนับสนุนทุน ให้อยู่กับพวกเราทุกคน

The analytics are easy here.

การวิเคราะห์ตรงนี้นั้นง่ายครับ

It's the politics that's hard, indeed impossibly hard,

แต่การเมืองนี่สิที่ยาก ยากจนเป็นไปไม่ได้

because this reform would shrink K Street,

เพราะการปฏิรูปนี้จะทำให้ K Street (ถนนแห่งนักล็อบบี้) ต้องหดตัวลง

and Capitol Hill, as Congressman Jim Cooper,

และ ดังที่สมาชิกคองเกรส จิม คูเปอร์ (Jim Cooper)

a Democrat from Tennessee, put it,

สมาชิกพรรคเดโมแครตจากเทนเนสซี กล่าวไว้

has become a farm league for K Street, a farm league for K Street.

แคปิตอลฮิล ได้กลายเป็นสนามกีฬาสำหรับ K Street

Members and staffers and bureaucrats have

สมาชิก พนักงาน และข้าราชการ

an increasingly common business model in their head,

มีเพียงโมเดลธุรกิจเดียวในหัว

a business model focused on their life after government,

โมเดลธุรกิจที่มุ่งเน้นแต่ชีวิตหลังทำงานกับรัฐบาล

their life as lobbyists.

โดยหากินด้วยการเป็นนักล็อบบี้

Fifty percent of the Senate between 1998 and 2004

50 เปอร์เซ็นต์ของวุฒิสภาตั้งแต่ปี 1998 ถึง 2004

left to become lobbyists, 42 percent of the House.

และ 42 เปอร์เซ็นต์ของสภาผู้แทนฯ ผันตัวมาเป็นนักล็อบบี้

Those numbers have only gone up,

และตัวเลขก็สูงขึ้นเรื่อยๆ

and as United Republic calculated last April,

ดังที่องค์กร United Republic คำนวณไว้เมื่อเมษายนปีที่แล้ว

the average increase in salary for those who they tracked

ผู้ที่ผันตัวเป็นนักล็อบบี้ ได้เงินเดือนมากขึ้น

was 1,452 percent.

โดยเฉลี่ย 1,452 เปอร์เซ็นต์

So it's fair to ask, how is it possible for them to change this?

ดังนั้นจึงควรถามว่า จะทำให้พวกเขาเปลี่ยนได้อย่างไร

Now I get this skepticism.

ผมได้ยินความกังขา

I get this cynicism. I get this sense of impossibility.

ได้ยินการถากถาง ได้ความรู้สึกที่ว่ามันเป็นไปไม่ได้

But I don't buy it.

แต่ผมไม่เชื่อครับ

This is a solvable issue.

ปัญหานี้แก้ไขได้

If you think about the issues our parents tried to solve

ถ้าคุณนึกถึงปัญหาที่พ่อแม่ของเราพยายามแก้ไข

in the 20th century,

ในศตวรรษที่ 20 แล้ว

issues like racism, or sexism,

ปัญหาอย่างการเหยียดสีผิว การเหยียดเพศ

or the issue that we've been fighting in this century, homophobia,

หรือเรื่องการรักข้ามเพศที่เรากำลังต่อสู้กันอยู่

those are hard issues.

ล้วนเป็นปัญหาที่ยากทั้งนั้น

You don't wake up one day no longer a racist.

คุณไม่ได้ตื่นมาวันรุ่งขึ้น แล้วจะเลิกเหยียดสีผิว

It takes generations to tear that intuition, that DNA,

มันใช้เวลาเป็นชั่วอายุคน ที่จะลบล้างความรู้สึก ลบล้างดีเอ็นเอ

out of the soul of a people.

ออกจากจิตวิญญาณของผู้คน

But this is a problem of just incentives, just incentives.

แต่นี่เป็นเพียงปัญหาเกี่ยวกับสิ่งจูงใจเท่านั้น

Change the incentives, and the behavior changes,

เปลี่ยนแปลงสิ่งจูงใจ แล้วนิสัยคนจะเปลี่ยน

and the states that have adopted small dollar funded systems

และรัฐที่ลองใช้ระบบการสนับสนุนการเลือกตั้ง ด้วยเงินจำนวนเล็กจำนวนน้อย

have seen overnight a change in the practice.

เห็นความเปลี่ยนแปลงได้ในช่วงข้ามคืน

When Connecticut adopted this system,

ตอนที่รัฐคอนเน็กติคัตหันมาใช้ระบบนี้

in the very first year, 78 percent of elected representatives

ในปีแรก ผู้แทนกว่า 78 เปอร์เซ็นต์

gave up large contributions and took small contributions only.

เลิกรับเงินทุนจำนวนมาก แล้วหันมารับเงินทุนจำนวนเล็กจำนวนน้อยเท่านั้น

It's solvable,

มันแก้ได้ครับ

not by being a Democrat,

ไม่ได้แก้โดยการเป็นเดโมแคตร

not by being a Republican.

หรือเป็นริพับบลิกัน

It's solvable by being citizens, by being citizens,

มันแก้ได้โดยการเป็นประชาชน เป็นพลเมือง

by being TEDizens.

เป็นประชาชนอย่างชาว TED ที่มาในวันนี้

Because if you want to kickstart reform,

เพราะถ้าคุณอยากเริ่มต้นการปฏิรูป

look, I could kickstart reform

ผมสามารถเริ่มต้นการปฏิรูป

at half the price of fixing energy policy,

ด้วยราคาเพียงครึ่งหนึ่งของการแก้ไขนโยบายพลังงาน

I could give you back a republic.

ผมสามารถคืนสาธารณรัฐให้แก่คุณ

Okay. But even if you're not yet with me,

ถึงแม้คุณจะยังไม่เห็นด้วยกับผม

even if you believe this is impossible,

หรือคุณคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้

what the five years since I spoke at TED has taught me

สิ่งที่การมาพูดที่ TED เมื่อ 5 ปีที่แล้วสอนผม

as I've spoken about this issue again and again is,

และผมก็พูดเรื่องนี้อีกครั้งแล้วครั้งเล่า

even if you think it's impossible, that is irrelevant.

ถ้าคุณคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ มันไม่เกี่ยวเลย

Irrelevant.

มันไม่เกี่ยวเลย

I spoke at Dartmouth once, and a woman stood up after I spoke,

ผมพูดที่ดาร์ตมัธ (Dartmouth) ครั้งหนึ่ง มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนขึ้นหลังจากผมพูดเสร็จ

I write in my book, and she said to me,

ผมเขียนเรื่องนี้ในหนังสือด้วย เธอกล่าวว่า

"Professor, you've convinced me this is hopeless. Hopeless.

"ศาสตราจารย์คะ คุณทำให้ดิฉันเชื่อว่าเราหมดหวังแล้วจริงๆ

There's nothing we can do."

ไม่มีอะไรที่เราทำได้"

When she said that, I scrambled.

ทันใดที่เธอพูดเสร็จ ผมอึ้ง

I tried to think, "How do I respond to that hopelessness?

ผมพยายามคิดว่า "ผมจะตอบเรื่องหมดหวังนี้อย่างไรดี

What is that sense of hopelessness?"

อะไรคือความรู้สึกหมดหวังนั้น"

And what hit me was an image of my six-year-old son.

และสิ่งที่ผมนึกถึงคือลูกชาย 6 ขวบของผม

And I imagined a doctor coming to me and saying,

ผมนึกถึงหมอที่เดินมาบอกกับผมว่า

"Your son has terminal brain cancer, and there's nothing you can do.

"ลูกของคุณเป็นมะเร็งที่สมองระยะสุดท้าย และไม่มีอะไรที่คุณทำได้แล้ว

Nothing you can do."

ไม่มีอะไรที่คุณช่วยได้"

So would I do nothing?

แล้วผมจะไม่ทำอะไรเลยหรือ

Would I just sit there? Accept it? Okay, nothing I can do?

ผมจะนั่งเฉยๆ แล้วยอมรับ ว่าผมทำอะไรไม่ได้แล้ว?

I'm going off to build Google Glass.

แล้วหันหน้าไปสร้างแว่นตา Google Glass

Of course not. I would do everything I could,

แน่นอนว่าไม่ใช่ ผมจะทำทุกอย่างที่ผมทำได้

and I would do everything I could because this is what love means,

และผมจะทำทุกอย่างที่ผมทำได้ เพราะนี่คือสิ่งที่เรียกว่าความรัก

that the odds are irrelevant and that you do

และความเป็นไปไม่ได้ไม่ใช่เรื่องสำคัญ

whatever the hell you can, the odds be damned.

และคุณจะทำทุกอย่าง ช่างความเป็นไปไม่ได้มันเถอะ

And then I saw the obvious link, because even we liberals

และผมก็เห็นความเชื่อมต่อ เพราะแม้เราเป็นเสรีนิยม

love this country.

เราก็รักประเทศนี้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And so when the pundits and the politicians

และเมื่อใดที่ผู้เชี่ยวชาญและนักการเมือง

say that change is impossible,

บอกเราว่าการเปลี่ยนแปลงเป็นไปไม่ได้

what this love of country says back is,

ความรักที่เรามีต่อประเทศนั้นสวนกลับไปว่า

"That's just irrelevant."

"มันไม่เกี่ยวเลย"

We lose something dear,

เราสูญเสียสิ่งที่เป็นที่รัก

something everyone in this room loves and cherishes,

สิ่งที่ทุกคนในห้องนี้รักและใส่ใจ

if we lose this republic, and so we act

ถ้าเราต้องเสียสาธารณรัฐนี้

with everything we can to prove these pundits wrong.

เราจะทำทุกอย่างเพื่อพิสูจน์ว่า พวกผู้เชี่ยวชาญเหล่านั้นคิดผิด

So here's my question:

และนี่คือคำถามของผม

Do you have that love?

คุณมีความรักนั้นหรือไม่

Do you have that love?

คุณมีความรักนั้นหรือไม่

Because if you do,

เพราะถ้าคุณมี

then what the hell are you, what are the hell are we doing?

แล้วคุณทำอะไรกันอยู่ เราทำอะไรกันอยู่

When Ben Franklin was carried from the constitutional convention

ตอนที่ เบนจามิน แฟรงคลิน เดินทางออกจากการประชุมร่างรัฐธรรมนูญ

in September of 1787, he was stopped in the street by a woman who said,

ในเดือนกันยายนปี 1787 เขาถูกหยุดโดยผู้หญิงคนหนึ่งกลางถนน

"Mr. Franklin, what have you wrought?"

"คุณแฟรงคลินคะ คุณกำลังสร้างอะไรอยู่"

Franklin said, "A republic, madam, if you can keep it."

แฟรงคลินกล่าวว่า "สาธารณรัฐครับ คุณผู้หญิง ถ้าคุณสามารถรักษามันไว้ได้นะ"

A republic. A representative democracy.

สาธารณรัฐ ประชาธิปไตยแบบตัวแทน

A government dependent upon the people alone.

รัฐบาลที่พึ่งพิงประชาชนเท่านั้น

We have lost that republic.

เราได้สูญเสียสาธารณรัฐนี้ไป

All of us have to act to get it back.

และเราทุกคนต้องลงมือร่วมกัน เพื่อกู้มันกลับมา

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you. Thank you. Thank you. (Applause)

ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)