We the People, and the Republic we must reclaim | Lawrence Lessig

لارنس لسینگ: ما مردم، و جمهوری‌ای که می‌بایست دوباره خواهانش باشیم

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: soheila Jafari Reviewer: Bidel Akbari

Once upon a time,

روزگاری،

there was a place called Lesterland.

سرزمینی به نام لسترلند (سرزمین لستر) بود.

Now Lesterland looks a lot like the United States.

لسترلند خیلی شبیه به ایالات متحده بود.

Like the United States, it has about 311 million people,

مثل ایلات متحده، حدود ۳۱۱ میلیون نفر جمعیت داشت،

and of that 311 million people,

و از این ۳۱۱ میلیون نفر،

it turns out 144,000 are called Lester.

۱۴۴٫۰۰۰ نفر از آنها را لستر می‌نامیدند.

If Matt's in the audience,

اگر "مت" در بین حضار است،

I just borrowed that, I'll return it in a second,

من این شخصیت را از داستان های تو عاریه گرفتم و

this character from your series.

یک ثانیه دیگر به تو برمی‌گردانم.

So 144,000 are called Lester,

خُب ۱۴۴٫۰۰۰ نفر لستر نامیده می‌شوند،

which means about .05 percent is named Lester.

یعنی نیم درصد از مردم لستر نامیده می‌شوند.

Now, Lesters in Lesterland have this extraordinary power.

خُب، لسترها قدرت بسیار زیادی در لسترلند دارند.

There are two elections every election cycle in Lesterland.

دو نوع انتخابات در چرخه لسترلند هست.

One is called the general election.

یکی را انتخابات عمومی میگویند.

The other is called the Lester election.

و دیگری را انتخابات لستر است.

And in the general election, it's the citizens who get to vote,

در انتخابات عمومی، این شهروندان هستند که رای می‌دهند،

but in the Lester election, it's the Lesters who get to vote.

اما در انتخابات لستر، فقط لسترها رای می‌دهند.

And here's the trick.

و یک حقه هم در کار است.

In order to run in the general election,

برای اینکه انتخابات عمومی برگزار شود،

you must do extremely well

باید قویا در انتخابات لستر

in the Lester election.

خوب عمل کرد.

You don't necessarily have to win, but you must do extremely well.

نیازی نیست که برنده شوید بلکه باید خیلی خوب عمل کنید.

Now, what can we say about democracy in Lesterland?

خُب در مورد دموکراسی در لسترلند چه چیزی می‌توان گفت.

What we can say, number one,

آنچه که می‌توان گفت، نخست،

as the Supreme Court said in Citizens United,

دیوان عالی کشور در این سازمان شهروندان متحد (سازمانی که بر هزینه‌های انتخابات آمریکا نظارت دارد)،

that people have the ultimate influence over elected officials,

این مردم تاثیر غایی را بر انتخاب مقامات و نمایندگان دارند،

because, after all, there is a general election,

زیرا، از همه مهمتر، این یک انتخابات عمومی‌ست،

but only after the Lesters have had their way

اما تنها پس از اینکه لسترها آنچه را که می‌خواهند

with the candidates who wish to run in the general election.

با کسانی را که مایلند در انتخابات عمومی کاندید شوند را انجام دهند.

And number two, obviously, this dependence upon the Lesters

و دوم، بدیهی‌ست این بسته به این دارد که لسترها

is going to produce a subtle, understated,

فردی زیرک، کتمان‌گر حقیقت،

we could say camouflaged, bending

که میتوانیم بگویم مخفی کار، مطیع

to keep the Lesters happy.

که لسترها را خوشحال نگه دارد را بسازد.

Okay, so we have a democracy, no doubt,

بسیار خوب، ما دموکراسی و آزادی داریم، شکی در این نیست،

but it's dependent upon the Lesters

اما این بستگی به لسترها

and dependent upon the people.

و بستگی به مردم دارد.

It has competing dependencies,

این مسابقه وابستگی‌ست،

we could say conflicting dependencies,

می‌توانیم بگویم برخورد و کشمکش وابستگی‌هاست،

depending upon who the Lesters are.

بسته به اینکه لسترها که هستند.

Okay. That's Lesterland.

بسیار خوب، این لسترلند هست.

Now there are three things I want you to see now that I've described Lesterland.

من لسترلند را در سه چیز توصیف میکنم که می‌خواهم شما آن ببینید.

Number one, the United States is Lesterland.

اولی، ایالات متحده لسترلند است.

The United States is Lesterland.

ایالات متحده لسترلند است.

The United States also looks like this, also has two elections,

همچنین ایالات متحده مثل این هست، یعنی دو تا انتخابات داره،

one we called the general election,

یکی که انتخابات عمومی میگویم،

the second we should call the money election.

و دومی را باید انتخابات پولی بنامیم.

In the general election, it's the citizens who get to vote,

در انتخابات عمومی، این شهروندان هستند که رای می‌دهند،

if you're over 18, in some states if you have an ID.

اگر که بالاتر ۱۸ سال سن داشته باشند، و در برخی از ایالات اگر کارت شناسایی داشته باشند.

In the money election, it's the funders who get to vote,

در انتخابات پولی، تامین کنند گان منابع مالی هستند که رای می‌دهند،

the funders who get to vote, and just like in Lesterland,

تامین کنندگان منابع مالی( پولدارها) رای می‌دهند، و درست مثل لسترلند،

the trick is, to run in the general election,

و حقه آن این است که برای رفتن به انتخابات عمومی،

you must do extremely well in the money election.

می‌بایستی به شدت در انتخابات پولی خوب عمل کنید.

You don't necessarily have to win. There is Jerry Brown.

الزاما نیازی به برنده شدن ندارید. این جرالد براون (فرماندار کالیفرنیا) است

But you must do extremely well.

اما شما باید خیلی خوب عمل کنید.

And here's the key: There are just as few relevant funders

و کلید اینجاست: تنها تعداد اندکی از تامین کننده گان مالی

in USA-land as there are Lesters in Lesterland.

در ایالات متحده به عنوان لستر در لسترلند هستند.

Now you say, really?

حالا شاید شما بگوید، واقعا؟

Really .05 percent?

واقعا ۰/۰۵ درصد؟

Well, here are the numbers from 2010:

خًب، این تعداد مربوط به سال ۲۰۱۰ است:

.26 percent of America

۰/۲۶ درصد از آمریکایی ها

gave 200 dollars or more to any federal candidate,

۲۰۰ دلار یا بیشتر به هر کاندیدای فدرال می‌دهند.

.05 percent gave the maximum amount to any federal candidate,

۰/۰۵ درصد بیشترین مبلغ را به هر کاندیدای فدرال می‌دهند،

.01 percent -- the one percent of the one percent --

۰/۰۱ درصد-- یک درصد از یک درصد--

gave 10,000 dollars or more to federal candidates,

مبلغ ۱۰٫۰۰۰ دلار و یا بیشتر به کاندیدای فدرال میپردازند،

and in this election cycle, my favorite statistic

و در این چرخه انتخابات، آمار مورد علاقه من،

is .000042 percent

۰/۰۰۰۰۴۲ درصد هست.

— for those of you doing the numbers, you know that's 132 Americans —

-- برای‌کسانی از شما که با اعداد سر و کار دارید، می‌فهمید که اینها ۱۳۲ نفر آمریکایی هستند--

gave 60 percent of the Super PAC money spent

۶۰ درصد از پول کمیته کار سیاسی (the Super PAC) را

in the cycle we have just seen ending.

که در این چرخه خرج می‌شود را تامین می‌کنند که ما به تازگی این را دیدیم.

So I'm just a lawyer, I look at this range of numbers,

خُب من تنها یک وکیل هستم، من این محدوده از ارقام نگاه می‌کنم،

and I say it's fair for me to say

و می‌گویم این عادلانه است که من بگویم

it's .05 percent who are our relevant funders in America.

این ۰/۰۵ درصد وابستگان مالی ما در آمریکا هستند.

In this sense, the funders are our Lesters.

و در این صحنه، تامین کنندگان مالی رهبران ما هستند.

Now, what can we say about this democracy in USA-land?

حالا، ما در مورد دموکراسی در سرزمین آمریکا چه خواهیم گفت؟

Well, as the Supreme Court said in Citizens United,

خُب، همانطور که دیوان عالی کشور در سازمان شهروندان متحد گفت،

we could say, of course the people have the ultimate influence

ما می‌توانیم بگویم، البته که مردم تاثیرغایی

over the elected officials. We have a general election,

بر انتخاب مقام ها و صاحب منصبان دارند. ما یک انتخابات عمومی داریم،

but only after the funders have had their way

اما بعد از اینکه تامین‌کنندگان مالی

with the candidates who wish to run in that general election.

با کسانی را که مایلند در انتخابات عمومی کاندید شوند کارشان را انجام دهند.

And number two, obviously,

و دومی، بدیهی‌ست ،

this dependence upon the funders

که بسته به تامین گنندگن مالی دارد

produces a subtle, understated, camouflaged bending

که کاندیداهای زیرک، کتمانگر حقیقت، پنها‌ن‌کار و مطیعی را

to keep the funders happy.

بسازند که آنها خوشحال کند.

Candidates for Congress and members of Congress

کاندید‌ها برای کنگره و نمایندگان کنگره

spend between 30 and 70 percent of their time

بین ۳۰ تا ۷۰ درصد از زمان‌شان را برای

raising money to get back to Congress

جمع‌اوری پول برای برگشت به کنگره

or to get their party back into power,

و یا بازگشت حزب‌‌ شان به قدرت صرف می‌کنند،

and the question we need to ask is, what does it do to them,

و پرسشی که ما نیاز داریم که بپرسیم این است که برای اینها چه حاصلی دارد که،

these humans, as they spend their time

این افراد، که زمان‌شان را پشت خط تلفن‌های میگذرانند

behind the telephone, calling people they've never met,

تا به مردمی که هرگز آنها را ندیده‌اند تلفن کنند،

but calling the tiniest slice of the one percent?

و خواستار میزان اندکی از یک درصد شوند؟

As anyone would, as they do this,

همانطور که هر کسی می‌داند، هنگامیکه آنها این کار را میکنند،

they develop a sixth sense, a constant awareness

حس ششمی را ایجاد می‌کنند، یک آگاهی ثابت و پایداری

about how what they do might affect their ability to raise money.

درباره آنچه که آنها انجام می‌دهند ممکن است تاثیر بر توانای شان در جمع آوری پول داشته باشد..

They become, in the words of "The X-Files,"

و مثل سریال تلوزیونی پرونده‌های اکس، آنها تبدیل به

shape-shifters, as they constantly adjust their views

تغییر دهند قیافه می‌شود،و مداوما دیدگاه‌هایشان را

in light of what they know will help them to raise money,

با نوری که می‌دانند که به آنها کمک خواهد کرد تا پول جمع‌آوری کنند تنظیم می‌کنند،

not on issues one to 10,

نه برای یک تا ده موضوع

but on issues 11 to 1,000.

بلکه برای یازده تا هزار موضوع.

Leslie Byrne, a Democrat from Virginia,

لسلی بایرن، نمایند دموکرات از ویرجینا

describes that when she went to Congress,

توضیح داد که وقتی او به کنگره رفت،

she was told by a colleague, "Always lean to the green."

همکارانش‌ به او گفتند،"همیشه به طرف سبز باش( دلار سبز) "

Then to clarify, she went on,

سپس برای اینکه مطلب را روشن کند ادامه داد،

"He was not an environmentalist." (Laughter)

" او طرفدار محیط زیست نیست. " ( خنده تماشاگران)

So here too we have a democracy,

خُب این دموکراسی‌ست که ما داریم،

a democracy dependent upon the funders

یک دموکراسی که بستگی به تامین کنندگان مالی

and dependent upon the people,

و بستگی به مردم،

competing dependencies,

بستگی به رقابت،

possibly conflicting dependencies

ممکن است تضاد وابستگی

depending upon who the funders are.

که بستگی به اینکه تامین‌کنندگان مالی چه کسانی هستند دارد.

Okay, the United States is Lesterland, point number one.

بسیار خوب، ایالات متحده لسترلند است، نکته اول.

Here's point number two.

این نکته دوم این است.

The United States is worse than Lesterland,

ایالات متحده بدتر از لسترلند است

worse than Lesterland because you can imagine in Lesterland

بدتر از لسترلند زیرا می توانید تصور کنید که در لسترلند

if we Lesters got a letter from the government that said,

اگر لسترها نامه‌ای از دولت دریافت کند که بگوید

"Hey, you get to pick who gets to run in the general election,"

"هی، شما می‌توانید کسانی را می‌خواهند در انتخابات عمومی شرکت کنند را انتخاب کنید"

we would think maybe of a kind of aristocracy of Lesters.

شاید ما فکر کنیم یکی از طبقه اشراف لسترها .

You know, there are Lesters from every part of social society.

میدانید که، لسترها از همه اقشار جامعه هستند.

There are rich Lesters, poor Lesters, black Lesters, white Lesters,

لسترهای ثروتمند، فقیر، سیاه و سفید وجود دارد،

not many women Lesters, but put that to the side for one second.

لسترهای زن زیادی نیستند، اما این موضوع را برای لحظه‌ای کنار بگذارید

We have Lesters from everywhere. We could think,

ما لستر از همه جا داریم. می‌توانیم فکر کنیم،

"What could we do to make Lesterland better?"

"برای بهتر کردن لسترلند چه کاری می‌توانیم بکنیم؟"

It's at least possible the Lesters would act for the good of Lesterland.

آیا حداقل این ممکن است که لسترها کار خوب برای لسترلند بکنند.

But in our land, in this land, in USA-land,

اما در سرزمین ما، در این سرزمین، ایالات متحده،

there are certainly some sweet Lesters out there,

قطعا برخی از لسترها خوب اینجا هستند،

many of them in this room here today,

خیلی از آنها امروز در این سالن هستند،

but the vast majority of Lesters act for the Lesters,

اما اکثریت قریب به اتفاق لسترها برای لسترها کار میکنند،

because the shifting coalitions that are comprising the .05 percent

زیرا تغییر ائتلاف متشکل از ۰/۰۵ درصد است

are not comprising it for the public interest.

که در جهت منافع مردم نیست.

It's for their private interest. In this sense, the USA is worse than Lesterland.

این برای منافع خصوصی خودشان است در این مفهوم، ایالات متحده آمریکا بدتر از لسترلند است.

And finally, point number three:

و بالاخره، نکته سوم:

Whatever one wants to say about Lesterland,

هرچیزی را که کسی بخواهد در مورد لسترلند بگوید،

against the background of its history, its traditions,

علیه پیشینه تاریخی و سُنت لسترلند است ،

in our land, in USA-land, Lesterland is a corruption,

در سرزمین ما، در سرزمین ایالات متخده، لسترلند یک فساد است،

a corruption.

یک فساد.

Now, by corruption I don't mean brown paper bag cash

با گفتن فساد مالی منظورم این نیست که پاکت کاغذی پر پول نقد

secreted among members of Congress.

در بین نمایندگان کنگره پنهان است.

I don't mean Rod Blagojevich sense of corruption.

منظورم معنایی مثل فساد راد بلاگوویچ( فرماندار سابق ایالت النوی که به علت فساد در زندان است)نیست.

I don't mean any criminal act.

من اصلا منظورم هیچ رفتار مجرمانه‌ای نیست.

The corruption I'm talking about is perfectly legal.

فسادی که من درموردش حرف میزنم کاملا قانونی است.

It's a corruption relative to the framers' baseline for this republic.

این فساد مربوط به تدوین کنندگان این جمهوری است.

The framers gave us what they called a republic,

تدوین کنندگان به ما آنچه را که آنها جمهوری می نامیدند دادند،

but by a republic they meant a representative democracy,

اما آنها با یک جمهوری، دموکراسی معنا کردند،

and by a representative democracy, they meant a government,

و با دموکراسی، دولت را معنا کردند،

as Madison put it in Federalist 52, that would have a branch

همانطورکه مدیوسن ( نویسنده مبانی اولیه قانون اساسی آمریکا ) آن را در نسخه فدرالیسم ۵۲ نوشت، که یک شاخه ای بود

that would be dependent upon the people alone.

که تنها وابسته به مردم بود.

So here's the model of government.

خُب این مدلی از دولت هست.

They have the people and the government

آنها مردم و دولت را

with this exclusive dependency,

با وابستگی منحصر بفردی دارند،

but the problem here is that Congress has evolved a different dependence,

اما مشکل این است که کنگره درگیر وابستگی‌های مختلف هست،

no longer a dependence upon the people alone,

ودیگر هیچ وجه تنها وابسته به مردم نیست،

increasingly a dependence upon the funders.

و بطورفزاینده‌ای دولت وابسته با تامین کنندگان مالی می‌شود.

Now this is a dependence too,

و این نیز وابستگی‌ست،

but it's different and conflicting from a dependence upon the people alone

اما این متفاوت و متغایر از وابستگی صرفا به مردم است

so long as the funders are not the people.

مادامی که تأمین کنندگان مالی مردم نباشند.

This is a corruption.

این فساد است.

Now, there's good news and bad news about this corruption.

خوب و بد درباره این فساد وجود دارد

One bit of good news is that it's bipartisan,

خوبی جرئی آن این است که این دو حزبی است،

equal-opportunity corruption.

فرصت برابر برای فساد.

It blocks the left on a whole range of issues that we on the left really care about.

این چپی‌ها (حزب دموکرات) را در تمامی مسايلی که ما در چپ واقعا درباره آنها توجه می کنیم را مسدود می‌کند.

It blocks the right too, as it makes

این محدود کننده راستی ها (جمهوریخواهان) نیز هست، چون این

principled arguments of the right increasingly impossible.

استدلال‌های اصولی راستی‌ها را بطور فزاینده‌ای غیر ممکن می‌سازد.

So the right wants smaller government.

خُب راستی‌ها دولتِ کوچکتر می‌خواهند.

When Al Gore was Vice President, his team had an idea

هنگامی که اَل گور معاون رئیس جمهور بود، تیم او خیال داشتند که

for deregulating a significant portion of the telecommunications industry.

بخش قابل توجهی از مقررات صنعت ارتباطات را بردارند.

The chief policy man took this idea to Capitol Hill,

رئیس تیم سیاسی آن را به کنگره برد،

and as he reported back to me,

و طبق گزارشی که او به من داد

the response was, "Hell no!

پاسخ کنگره این بود،" معلومه که نه!

If we deregulate these guys,

اگر ما این مقررات را برای این افراد برداریم

how are we going to raise money from them?"

چگونه می‌توانیم از آنها پول جمع اوری کنیم؟"

This is a system that's designed to save the status quo,

این سیستمی که طراحی شده برای نگهداری وضعیت موجود،

including the status quo of big and invasive government.

از جمله وضعیت موجود یک دولت بزرگ و تهاجمی .

It works against the left and the right,

این علیه چپی‌ها و راستی‌ها کار می‌کند،

and that, you might say, is good news.

و شاید شما بگوید این خبر خوبی‌ هست.

But here's the bad news.

اما خبر بدی هست.

It's a pathological, democracy-destroying corruption,

این پاتولوژی فساد برای نابودی دموکراسی است،

because in any system

زیرا در هر سیستم

where the members are dependent upon

جایی که اعضا (کنگره) به

the tiniest fraction of us for their election,

گروه بسیار کوچکی از ما وابسته هستند،

that means the tiniest number of us,

این بدان معناست که اندکی از ما،

the tiniest, tiniest number of us,

اندکی، اندکی از ما

can block reform.

میتوانند مانع اصلاحات و بهسازی شوند.

I know that should have been, like, a rock or something.

میدانم که این چیزی مثل یک قطعه سنک با مانند این می‌تواند باشد.

I can only find cheese. I'm sorry. So there it is.

من فقط پنیر پیدا کردم. متاسفم. خُب همینه

Block reform.

مانع اصلاحات شدن.

Because there is an economy here, an economy of influence,

چونکه یک اقتصاد اینجاست، اقتصاد نفوذ،

an economy with lobbyists at the center

اقتصادی با لابی‌‌گرهای (کسیکه در پارلمان تبلیغ میکند) که در مرکز

which feeds on polarization.

قطب‌ها را تغذیه میکنند.

It feeds on dysfunction.

و ناکارآمد آنها را تغذیه می‌کنند.

The worse that it is for us,

و هرچه برای ما بدتر می‌شود،

the better that it is for this fundraising.

برای تامین کنندگان مالی بهتر می‌شود.

Henry David Thoreau: "There are a thousand hacking

هنری دیوید تورو: "مردم خودشون رو بیشتر درگیر تحلیل اثرات یک

at the branches of evil to one who is striking at the root."

موضوع می‌کنند تا اینکه به اصل موضوع بپردازند."

This is the root.

این ریشه است.

Okay, now, every single one of you knows this.

بسیار خوب، حالا، هر یک از شما این را می‌دانید.

You couldn't be here if you didn't know this, yet you ignore it.

اگر این را نمی‌دانستید، نمی‌توانستید که اینجا باشید، با این‌ حال این را نادیده می‌گیرید.

You ignore it. This is an impossible problem.

شما چشم پوشی می‌کنید. این مشکلی‌ست که غیر ممکن است که حل شود.

You focus on the possible problems,

شما روی مشکلاتی که حل آنها امکان پذیر است تمرکز می‌کنید،

like eradicating polio from the world,

مانند ریشه کنی فلج اطفال از جهان،

or taking an image of every single street across the globe,

و یا گرفتن یک تصویر از تمامی خیابان ‌ها در سراسر جهان،

or building the first real universal translator,

یا ساخت اولین ترجمه جهانی واقعی،

or building a fusion factory in your garage.

یا ساخت یک کارخانه همجوشی اتمی در گاراژ خانه‌تان.

These are the manageable problems, so you ignore —

اینها مشکلات قابل مدیریتی هستند، بنابر این شما آنها را نادیده می‌گیرید--

(Laughter) (Applause) —

( خنده تماشاگران)( تشویق تماشاگران)

so you ignore this corruption.

خُب شما این فساد را نادیده می‌گیرید.

But we cannot ignore this corruption anymore.

اما ما دیگر نمی‌توانیم از این فساد چشم‌پوشی کنیم.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)

We need a government that works.

ما نیاز به دولتی داریم که کار کند.

And not works for the left or the right,

و نه برای برای حزب چپ و یا حزب راست کار کند،

but works for the left and the right,

اما برای دست چی‌ها و راستی‌ها،

the citizens of the left and right,

شهروندان با گرایش چپ و راست کار کند،

because there is no sensible reform possible

زیرا تا مادامی که ما به این فساد خاتمه ندهیم،

until we end this corruption.

هیچ اصلااحات معقولی صورت نمی‌پذیرد

So I want you to take hold, to grab the issue you care the most about.

خُب می‌خواهم این را در ذهن نگه‌دارید، برای فهم این مسئله نیاز به توجه بیشتری دارید.

Climate change is mine, but it might be financial reform

تغییرات آب و هوایی مشکل من هست، اما این شاید مشکل اصلاحات مالی

or a simpler tax system or inequality.

و یا یک سیستم مالیاتی ساده تری و یا بی‌عدالتی و نابرابری باشد.

Grab that issue, sit it down in front of you,

این موضوع را درنظر بگیرید، جلوتان بگذاریدش،

look straight in its eyes, and tell it there is no Christmas this year.

مستقیم به چشمانش نگاه کنید، و به او بگوید امسال کریسمس وجود ندارد.

There will never be a Christmas.

هرگز کریسمس دیگری وجود نخواهد داشت.

We will never get your issue solved

ما هرگز موضوع تورا برطرف نخواهیم کرد

until we fix this issue first.

تا اینکه اول این موضوع را حل کنیم.

So it's not that mine is the most important issue. It's not.

خُب، موضوع من مهم‌ترین موضوع نیست. این طور نیست.

Yours is the most important issue, but mine is the first issue,

موضوع تو مهم‌ترین موضوع هست، اما مال من اولین موضوع است،

the issue we have to solve before we get to fix

این موضوعی‌ست که ما باید قبل از

the issues you care about.

موضوعی که برای تو اهمیت دارد آن را حل کنیم.

No sensible reform, and we cannot afford

این اصلاحات معقولی نیست، ما نمی‌توانیم از عهده

a world, a future, with no sensible reform.

جهان و آینده آن بدون اصلاحات معقول برآئیم.

Okay. So how do we do it?

بسیار خوب، چگونه این کار را انجام دهیم؟

Turns out, the analytics here are easy, simple.

معلوم است که تجریه تحلیل در اینجا بسیار ساده و آسان است.

If the problem is members spending an extraordinary

اگر موضوع این است که نمایندگان کنگره

amount of time fundraising from the tiniest slice of America,

وقت زیادی را صرف جمع اوری منابع مالی از گروه اندکی از آمریکایی‌ها می‌کنند،

the solution is to have them spend less time fundraising

راه حل آن این است که آنها وقت کمتری را برای جمع‌اوری منابع مالی صرف کنند

but fundraise from a wider slice of Americans,

اما این پول از گروه بزرگتری از آمریکایی‌ها جمع‌آوری شودِ

to spread it out,

و آن را گسترش داده و پخش کنند،

to spread the funder influence so that we restore the idea

بنابر این برای گسترش دادن نفوذ تامین کنندگان مالی باید ایده

of dependence upon the people alone.

وابستگی فقط به مردم را بازگردانیم.

And to do this does not require a constitutional amendment,

و برای انجام این کار نیازی به اصلاح قانون اساسی نیست،

changing the First Amendment.

متمم اول قانون اساسی را تغییر دهید.

To do this would require a single statute,

و برای انجام این تنها یک قانون لازم است،

a statute establishing what we think of

برای تامین مالی کوچک برای بودجه انتخابات فکر می‌کنیم

as small dollar funded elections,

قانونی بنا کنیم،

a statute of citizen-funded campaigns,

قانونی که فقط شهروندان بودجه کمپینگ انتخاباتی را بپردازند،

and there's any number of these proposals out there:

و راه‌های زیادی برای انجام این وجود دارد.

Fair Elections Now Act,

حالا انتخابات عادلانه جان می‌گیرد،

the American Anti-Corruption Act,

آمریکای ضد- فساد جان می‌گیرد،

an idea in my book that I call the Grant and Franklin Project

ایده ای در کتابم به نام اهداء و پروژه فرانکلین هست

to give vouchers to people to fund elections,

که برای تامین مالی انتخابات به مردم کوپنی دادن می‌شود،

an idea of John Sarbanes called the Grassroots Democracy Act.

و ایده‌ای دیگری از جان ساربانز به نام قانون دموکراسی مردمی.

Each of these would fix this corruption

هریک از این دو ایده با جدا کردن نفوذ تامین کنندگان مالی

by spreading out the influence of funders to all of us.

از همه ما ، فساد را از بین خواهند برد.

The analytics are easy here.

تجزیه تحلیل آن ساده است.

It's the politics that's hard, indeed impossibly hard,

این سیاستی‌ست که بسیار مشکل است، بدون شک این به شکل غیر ممکنی سخت است،

because this reform would shrink K Street,

زیرا این اصلاحات راه خیابان K (خیابانی در واشینگتن به طرف کنگره که بیشتر لابی‌ها آنجا صورت می گیرد)

and Capitol Hill, as Congressman Jim Cooper,

و کپتال هیل را کوتاه میکند، نماینده دموکرات کنگره جیم کاپر

a Democrat from Tennessee, put it,

که ازایالت تنسی این نکته را بیان کرد که او تبدیل به لیگ لابی‌های خیابان K شده است

has become a farm league for K Street, a farm league for K Street.

( کنایه از اینکه نمایندگان کنگره بعد از پایان دوره لابی گر می‌شوند که عمدتا در خیابان K ملاقات‌هایشان صورت میپذیرد.)

Members and staffers and bureaucrats have

نمایندگان و کارکنان و کارمندان اداری

an increasingly common business model in their head,

به طور فزاینده ای مدل مشترکی از این کاسبی و سوداگری را در ذهن خود دارند

a business model focused on their life after government,

مدل کاسبی که تمرکز بر زندگی‌شان بعد از کار برای دولت دارد،

their life as lobbyists.

زندگی‌شان به عنوان لابی‌گر.

Fifty percent of the Senate between 1998 and 2004

پنجاه درصد از نماینگان سنا بین سالهای ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۴

left to become lobbyists, 42 percent of the House.

بعد از پایان دوره‌شان تبدیل به لابی‌گر شدند، ۴۲ درصد هم از نمایندگان مجلس.

Those numbers have only gone up,

بر اساس محاسبه سازمان جمهوری متحده

and as United Republic calculated last April,

این ارقام افزایش یافته،

the average increase in salary for those who they tracked

و بطور متوسط افزایش درآمد افرادی که ردگیری شده‌اند

was 1,452 percent.

۱٫۴۵۲ درصد بوده است.

So it's fair to ask, how is it possible for them to change this?

و این منصفانه است که بپرسیم، چگونه برای آنها امکان دارد که این را تغییر دهند؟

Now I get this skepticism.

خُب من تردید دارم.

I get this cynicism. I get this sense of impossibility.

مر بدگمانم و من حسی از غیر ممکن بودن را دارم.

But I don't buy it.

اما باورش نمی‌کنم.

This is a solvable issue.

این مسئله‌ای قابل حل است.

If you think about the issues our parents tried to solve

اگر شما درباره مشکلاتی که پدر‌ها و مادرهای ما سعی بر حل

in the 20th century,

آنها در قرن بیستم داشتند فکر کنید،

issues like racism, or sexism,

مشکلاتی مانند تبعیض نژادی، و یا تبعیض جنسی،

or the issue that we've been fighting in this century, homophobia,

و یا مسئله همجنسگرا ستیزی که ما در این قرن در حال مبارزه برای آن هستیم،

those are hard issues.

اینها مسائل بسیار سختی هستند.

You don't wake up one day no longer a racist.

شما یک شبه از خواب بیدار نمی‌شوید و ببینید که دیگر تبعیض نژادی نیست.

It takes generations to tear that intuition, that DNA,

نسل ها طول می‌کشد تا این بینش گسسته شود، این دی ان ای نژادپرستی

out of the soul of a people.

از روح مردم پاک شود.

But this is a problem of just incentives, just incentives.

اما این تنها موضوع مشوق‌ها و پاداش‌هاست .

Change the incentives, and the behavior changes,

مشوق‌ها و پاداشها را تغییردهید رفتارمردم عوض می‌شود،

and the states that have adopted small dollar funded systems

و در ایالت هایی که قانون سیستم تامین مالی کوچک را پیاده‌ کردنده‌اند

have seen overnight a change in the practice.

یک شبه تغییری در رفتارشان داشتنده‌اند.

When Connecticut adopted this system,

هنگامی که ایالت کِنیکتکیت این سیستم را پیاده کرد

in the very first year, 78 percent of elected representatives

در اولین سال، ۷۸ درصد از از نمایندگان منتخب

gave up large contributions and took small contributions only.

از گرفتن مشارکتهای بزرگ مالی منصرف شدند و تنها در مبالغ کم مشارکت مالی را پذیرفتند.

It's solvable,

این مشکل حل شد،

not by being a Democrat,

ولی نه با دموکرات بودن،

not by being a Republican.

و یا جمهوری‌خواه بودن.

It's solvable by being citizens, by being citizens,

این توسط شهروندان حل شد، فقط شهروندان،

by being TEDizens.

با شهروند TED بودن.

Because if you want to kickstart reform,

زیرا اگر بخواهید که اصلاحات را شروع کنید،

look, I could kickstart reform

من می توانم شروع کننده اصلاحات با نیمی از هزینه

at half the price of fixing energy policy,

اصلاحلات سیاست های انرژی باشم،

I could give you back a republic.

من می توانم جمهوری را به شما بگردانم.

Okay. But even if you're not yet with me,

بسیار خوب، اما حتی اگر شما هنوز با من همراه نیستید،

even if you believe this is impossible,

حتی اگر ابر این باور هستید که این کار غیرممکن‌ است،

what the five years since I spoke at TED has taught me

در پنج سالی که در تد سخنرانی کردم به من این را آموخت

as I've spoken about this issue again and again is,

همینکه من درباره این موضوع بارها و بارها صحبت می کنم،

even if you think it's impossible, that is irrelevant.

حتی اگر شما فکر کنید که این اصلاحات غیر ممکن هستند ، فکر شما بی ربط هست.

Irrelevant.

بی ربط است.

I spoke at Dartmouth once, and a woman stood up after I spoke,

یکبار در ارتموت من سخنرانی کردم، و خانومی بعد از صحبت بلند شد،

I write in my book, and she said to me,

این را در کتابم هم نوشتم و من گفت،

"Professor, you've convinced me this is hopeless. Hopeless.

"پرفسور، شما مرا متقاعد کردید امیدی نیست،

There's nothing we can do."

ما کاری نمیتوانیم بکنیم"

When she said that, I scrambled.

هنگامی که او این را گفت، به تقلا افتادم.

I tried to think, "How do I respond to that hopelessness?

و سعی کردم فکر کنم، "من چگونه به این نومیدی واکنش نشان دهنم؟

What is that sense of hopelessness?"

و این حس نا امیدی چیست؟"

And what hit me was an image of my six-year-old son.

و چیزی که مرا تکان داد تصویر پسر شش ساله‌ام بود.

And I imagined a doctor coming to me and saying,

تصور کردم که پزشکی پیش من آمد و گفت،

"Your son has terminal brain cancer, and there's nothing you can do.

" پسر توسرطان پیش رفته مغزی دارد ، و تو کاری نمی‌توانی بکنی .

Nothing you can do."

کاری نمی‌توانی بکنی"

So would I do nothing?

خُب ، آیا من کاری نمی کنم؟

Would I just sit there? Accept it? Okay, nothing I can do?

آیا من فقط آنجا می‌نشینم؟ این را می‌پذیرم؟ و می‌گویم بسیار خوب، من کاری نمی‌توانم بکنم؟

I'm going off to build Google Glass.

ساخت عینک گوگل را کنار می‌گذارم.

Of course not. I would do everything I could,

البته که نه. من هر کاری که بتوانم انجام میدهم،

and I would do everything I could because this is what love means,

و هرکاری را که بتوانم انجام می‌دهم زیرا معنی عشق همین است،

that the odds are irrelevant and that you do

این موضوع را بپذیرید و کاری نکنید محال است و

whatever the hell you can, the odds be damned.

شما هر کاری را که می‌توانید بکنید را می‌کنید، لعنتی.

And then I saw the obvious link, because even we liberals

سپس من پیوند روشنی(بین این دو) را دیدم ، چون حتی ما لیبرال‌ها هم

love this country.

این کشور را دوست داریم.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

And so when the pundits and the politicians

خُب هنگامی که صاحب نظران و سیاستمداران

say that change is impossible,

می‌گویند که تغییر غیر ممکن است،

what this love of country says back is,

چیزی را که این عشق به این کشور به آنها بر پاسخ می‌دهد این است که،

"That's just irrelevant."

" این (حرف) بی ربطی‌ست.

We lose something dear,

عزیزان ما چیزی را گم کردیم،

something everyone in this room loves and cherishes,

چیزی که هر کسی در این مکان عاشق آن است و آن را گرامی می‌دارد،

if we lose this republic, and so we act

هر گاه ما این جمهوری را از دست دهیم، سپس برای ثابت کردن

with everything we can to prove these pundits wrong.

اینکه صاحب نظران در آشتباهند ما هر کاری را خواهیم کرد.

So here's my question:

خُب پرسش من این است:

Do you have that love?

آیا این عشق (به میهن) را دارید؟

Do you have that love?

آیا این عشق (به میهن) را دارید؟

Because if you do,

زیرا اگر شما عاشقش باشید،

then what the hell are you, what are the hell are we doing?

پس ما چکار داریم می‌کنیم، چه غلطی داریم می کنیم؟

When Ben Franklin was carried from the constitutional convention

هنگامی که بن فرانکلین ( یکی از بنیان گذاران آمریکا)

in September of 1787, he was stopped in the street by a woman who said,

در سپتامبر ۱۷۸۷ قانون اساسی را می برد، در خیابان زنی او را نگه داشت و گفت،

"Mr. Franklin, what have you wrought?"

" آقای فرانکلین، شما چی ساختید؟

Franklin said, "A republic, madam, if you can keep it."

فرانکلین گفت "یک جمهوری خانم، اگر شما بتوانید آن را نگه دارید. "

A republic. A representative democracy.

یک جمهوری. یک نمایندگی دموکراسی

A government dependent upon the people alone.

یک دولت وابسته تنها به مردم.

We have lost that republic.

ما آن جمهوری را از دست دادیم.

All of us have to act to get it back.

همه ما باید کاری برای برگرداندن آن کنیم.

Thank you very much.

بسیار سپاسگزارم( تشویق تماشاگران)

(Applause)

(تشویق تماشاگران)

Thank you. Thank you. Thank you. (Applause)

سپاسگزارم، سپاسگزارم، سپاسگزارم. (تشویق تماشاگران)