The unheard story behind the Sistine Chapel | Elizabeth Lev

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Rawee Ma

Imagine you're in Rome,

ลองจินตนาการว่าคุณอยู่ในกรุงโรม

and you've made your way to the Vatican Museums.

และคุณกำลังเดินทางไปพิพิธภัณฑ์วาติกัน

And you've been shuffling down long corridors,

และคุณได้เดินลงไปตามระเบียงยาว

past statues, frescoes, lots and lots of stuff.

ผ่านรูปปั้น ภาพเขียนบนผนัง สิ่งต่าง ๆ มากมาย

You're heading towards the Sistine Chapel.

คุณมุ่งหน้าไปยังโบสถ์น้อยซิสติน (Sistine Chapel)

At last -- a long corridor, a stair and a door.

ในที่สุด หลังจากระเบียงยาว บันได และประตู

You're at the threshold of the Sistine Chapel.

คุณอยู่ที่จุดสุดยอดของโบสถ์น้อยซิสติน

So what are you expecting?

คุณคาดหวังอะไรคะ

Soaring domes? Choirs of angels?

โดมสูงหรือเปล่า หรือคณะประสานเสียงของเหล่าทูตสวรรค์

We don't really have any of that there.

อันที่จริงเราไม่มีอะไรพวกนั้นอยู่เลย

Instead, you may ask yourself, what do we have?

แต่คุณอาจถามตัวเองว่า แล้วเรามีอะไรล่ะ

Well, curtains up on the Sistine Chapel.

เอาล่ะ เปิดม่านโบสถ์น้อยซิสติน

And I mean literally, you're surrounded by painted curtains,

และฉันหมายความอย่างนั้นจริง ๆ คุณถูกรายล้อมไปด้วยม่านวาด

the original decoration of this chapel.

ของตกแต่งดั้งเดิมของโบสถ์น้อยนี้

Churches used tapestries not just to keep out cold during long masses,

ศาสนจักรใช้ผ้าปัก ไม่ใช่แค่เพื่อกันหนาว ระหว่างการชุมนุมกันที่ยาวนาน

but as a way to represent the great theater of life.

แต่เป็นวิธีที่จะแสดง ละครอันยิ่งใหญ่แห่งชีวิต

The human drama in which each one of us plays a part is a great story,

ละครชีวิตของมนุษย์ ที่ซึ่งเราแต่ละคน เล่นแต่ละบทบาท เป็นเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่

a story that encompasses the whole world

เรื่องราวอัดรวมโลกทั้งใบ

and that came to unfold in the three stages

และเผยมันออกมาในสามช่วงตอน

of the painting in the Sistine Chapel.

ของภาพวาดในโบสถ์น้อยซิสติน

Now, this building started out as a space for a small group

ทีนี้ ตึกนี้แต่แรกเป็นที่สำหรับกลุ่มเล็ก ๆ

of wealthy, educated Christian priests.

ของพระคริสเตียนที่ร่ำรวย และมีการศึกษา

They prayed there. They elected their pope there.

พวกเขาไปสวดมนต์ที่นั่น พวกเขาเลือกสันตะปาปาของพวกเขาที่นั่น

Five hundred years ago,

ห้าร้อยปีก่อน

it was the ultimate ecclesiastical man cave.

มันเป็นสุดยอดถ้ำของมนุษย์ในทางศาสนา

So, you may ask, how can it be that today it attracts and delights

คุณอาจถามว่า เป็นไปได้อย่างไร ที่ทุกวันนี้มันดึงดูดและให้ความสุขใจ

five million people a year,

กับคนห้าล้านคนต่อปี

from all different backgrounds?

ที่มีพื้นเพแตกต่างกันออกไป

Because in that compressed space, there was a creative explosion,

เพราะว่าในพื้นที่ที่อัดแน่นนั้น มันมีระเบิดความคิดสร้างสรรค์

ignited by the electric excitement of new geopolitical frontiers,

ที่ถูกจุดประกายโดยความตื่นเต้น ของความก้าวหน้าใหม่ทางการเมืองภูมิภาค

which set on fire the ancient missionary tradition of the Church

ซึ่งทำให้ขนบการเผยแพร่ศาสนาโบราณ ของศาสนจักรลุกเป็นไฟ

and produced one of the greatest works of art in history.

และผลิตหนึ่งในงานศิลปะ ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์

Now, this development took place as a great evolution,

ตอนนี้ การพัฒนาเกิดขึ้น ในฐานะวิวัฒนาการที่ยิ่งใหญ่

moving from the beginning of a few elite,

ที่เคลื่อนจากการเริ่มต้น กับอภิชนจำนวนไม่มาก

and eventually able to speak to audiences of people

และในที่สุด สามารถพูดได้กับชนกลุ่มใหญ่

that come from all over the world.

ที่มาจากทุกสารทิศในโลก

This evolution took place in three stages,

วิวัฒนาการนี้เกิดขึ้นในสามช่วง

each one linked to a historical circumstance.

แต่ละช่วงเชื่อมต่อกัน กับเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์

The first one was rather limited in scope.

อันแรกค่อนข้างจะถูกจำกัดอยู่ในกรอบ

It reflected the rather parochial perspective.

มันสะท้อนทัศนะคติ ที่ค่อนข้างมีขอบเขตทางศาสนา

The second one took place after worldviews were dramatically altered

อันที่สองเกิดขึ้นหลังจากมุมมองของโลก ถูกเปลี่ยนไปอย่างมาก

after Columbus's historical voyage;

หลังจากการเดินทางครั้งประวัติศาสตร์ ของโคลัมบัส

and the third,

และอันที่สาม

when the Age of Discovery was well under way

เมื่อยุคแห่งการค้นพบกำลังดำเนินไปได้สวย

and the Church rose to the challenge

และศาสนจักรก็เผชิญกับความท้าทาย

of going global.

ในการเผยแพร่ออกไปทั่วโลก

The original decoration of this church reflected a smaller world.

การตกแต่งดั้งเดิมของโบสถ์นี้ สะท้อนโลกที่เล็กกว่า

There were busy scenes

มันมีฉากที่วุ่นวาย

that told the stories of the lives of Jesus and Moses,

ที่บอกเรื่องราวของชีวิตของพระเยซูและโมเสส

reflecting the development of the Jewish and Christian people.

ที่สะท้อนการพัฒนาของชาวยิว และชาวคริสเตียน

The man who commissioned this, Pope Sixtus IV,

ชายผู้ที่ได้รับหน้าที่นี้ คือ สันตะปาปา ซิกตัส ที่สี่

assembled a dream team of Florentine art,

ที่ได้รวบรวมหัวกะทิทางศิลปะจากฟลอเรน

including men like Sandro Botticelli

รวมถึงชายอย่าง ซานโดร บอตติเซลลิ

and the man who would become Michelangelo's future painting teacher,

และชายผู้จะกลายเป็นอาจารย์ในอนาคต ผู้สอนวาดภาพให้กับไมเคิลแอนเจโล

Ghirlandaio.

กีร์ลันดาโย

These men, they blanketed the walls with a frieze of pure color,

ชายเหล่านี้ พวกเขาห่มผนัง ด้วยการสลักเสลาสีบริสุทธิ์

and in these stories you'll notice familiar landscapes,

และในเรื่องราวเหล่านั้น คุณจะเห็นสถานที่ที่คุ้นเคย

the artists using Roman monuments or a Tuscan landscape

ศิลปินใช้รูปปั้นโรมัน หรือสถานที่ทัสคัน

to render a faraway story, something much more familiar.

เพื่อปรับเรื่องราวที่ห่างไกล ให้เป็นอะไรบางอย่างที่ใกล้ตัว

With the addition of images of the Pope's friends and family,

ด้วยการเพิ่มเติมของภาพ ของเพื่อนและครอบครัวของสันตะปาปา

this was a perfect decoration for a small court

นี่เป็นการตกแต่งที่สมบูรณ์แบบ สำหรับที่เล็ก ๆ

limited to the European continent.

ที่เหมาะสมแต่กับภาคพื้นทวีปยุโรป

But in 1492, the New World was discovered,

แต่ใน ค.ศ. 1492 โลกใหม่ถูกค้นพบ

horizons were expanding,

เส้นขอบฟ้าได้ถูกขยายออกไป

and this little 133 by 46-foot microcosm had to expand as well.

และโลกเล็ก ๆ ที่มีขนาด 133 คูณ 46 ฟุต ก็ต้องถูกขยายออกเช่นกัน

And it did,

และมันก็เป็นเช่นนั้น

thanks to a creative genius,

ต้องขอบคุณอัจฉริยะผู้สร้างสรรค์

a visionary and an awesome story.

ทัศนวิสัยและเรื่องราวที่น่าทึ่ง

Now, the creative genius was Michelangelo Buonarroti,

ตอนนี้ อัจฉริยะผู้สร้างสรรค์คือ ไมเคิลแอนเจโล บอนนารอตตี

33 years old when he was tapped to decorate 12,000 square feet of ceiling,

เขาอายุได้ 33 ปี เมื่อเข้าไปตกแต่งเพดาน ที่มีความสูง 12,000 ตารางฟุต

and the deck was stacked against him --

และฝ้าเพดานก็ถูกตั้งประจันหน้าเขา

he had trained in painting but had left to pursue sculpture.

เขาถูกสอนมาให้วาดภาพ แต่เขาก็ทิ้งมันไปเพื่อไปทำงานแกะสลักหิน

There were angry patrons in Florence because he had left a stack

มีผู้อุปถัมภ์หลายคนในฟลอเรนซ์โกรธ เพราะเขาทิ้งงานที่เขารับผิดชอบ

of incomplete commissions,

ทั้งที่ยังทำไม่เสร็จ

lured to Rome by the prospect of a great sculptural project,

เขาถูกดึงตัวไปยังกรุมโรมพร้อมกับความหวัง ในโครงการสลักหินรูปปั้นที่ยิ่งใหญ่

and that project had fallen through.

และโครงการนั้นก็พัง

And he had been left with a commission to paint 12 apostles

และเขาก็ถูกทิ้งให้รับผิดชอบ วาดรูปสาวก 12 คน

against a decorative background in the Sistine Chapel ceiling,

ไว้บนเพดานที่พื้นหลังที่มีการตกแต่ง ของโบสถ์น้อยซิสติน

which would look like every other ceiling in Italy.

ซึ่งก็น่าจะเหมือนกับทุก ๆ เพดานในอิตาลี

But genius rose to the challenge.

แต่อัจฉริยะก็รับคำท้า

In an age when a man dared to sail across the Atlantic Ocean,

ในยุคที่มนุษย์กล้าที่จะแล่นเรือ ข้ามมหาสมุทรแอตแลนด์ติก

Michelangelo dared to chart new artistic waters.

ไมเคิลแอนเจโลกล้าที่จะสำรวจ น่านน้ำใหม่ทางวงการศิลปะ

He, too, would tell a story --

เช่นกัน เขาได้เล่าเรื่องราว

no Apostles -- but a story of great beginnings,

มันไม่ได้เกี่ยวกับสาวกทั้งหลาย แต่เป็นเรื่องราว ของการเริ่มต้นอันยิ่งใหญ่

the story of Genesis.

เรื่องราวจากหนังสือปฐมกาล

Not really an easy sell, stories on a ceiling.

เรื่องราวบนเพดาน ไม่ได้รับความนิยมง่ายสักเท่าไร

How would you be able to read a busy scene from 62 feet below?

คุณจะดูฉากที่ยุ่งเหยิง ที่อยู่สูงขึ้นไป 62 ฟุต รู้เรื่องหรือเปล่า

The painting technique that had been handed on for 200 years

เทคนิคการวาดภาพที่ตกทอดมา 200 ปี

in Florentine studios was not equipped for this kind of a narrative.

ในสตูดิโอในฟลอเรนซ์ ไม่ได้มีเรื่องเล่าอะไรแบบนี้

But Michelangelo wasn't really a painter,

แต่อันที่จริง ไมเคิลแอนเจโลไม่ได้เป็นนักวาดภาพ

and so he played to his strengths.

เขาก็เลยลองเล่นกับความสามารถของเขา

Instead of being accustomed to filling space with busyness,

แทนที่จะเติมที่ว่างด้วยความยุ่งเหยิง อย่างที่คุ้นเคย

he took a hammer and chisel and hacked away at a piece of marble

เขาเอาค้อนและสิ่วสกัดไปที่ชิ้นส่วนของหินอ่อน

to reveal the figure within.

เพื่อเผยรูปร่างภายใน

Michelangelo was an essentialist;

ไมเคิลแองเจลโลเป็นนักสารัตถนิยม

he would tell his story in massive, dynamic bodies.

เขาจะบอกเล่าเรื่องราวของเขา ในชิ้นงานขนาดใหญ่ที่มีชีวิตชีวา

This plan was embraced by the larger-than-life Pope Julius II,

แผนการนี้ได้รับการต้อนรับสู่อ้อมกอด ของสันตะปาปา จูเลียส ที่สอง ผู้ยิ่งใหญ่

a man who was unafraid of Michelangelo's brazen genius.

ชายผู้ไม่เกรงกลัวอัจฉริยภาพสุดก๋ากั่น ของไมเคิลแอนเจโล

He was nephew to Pope Sixtus IV,

เขาเป็นหลานชายของสันตะปาปา ซิกตัส ที่สี่

and he had been steeped in art for 30 years and he knew its power.

และเขาก็ผูกพันอยู่กับศิลปะ มาเป็นเวลา 30 ปี และเขารู้ถึงอำนาจของมัน

And history has handed down the moniker of the Warrior Pope,

นักประวัติศาสตร์ได้ระบุชื่อเล่นของเขา สันตะปาปานักรบ

but this man's legacy to the Vatican -- it wasn't fortresses and artillery,

แต่มรดกที่ชายคนนี้ให้ไว้กับวาติกัน ไม่ใช่ป้อมปราการหรือปืนใหญ่

it was art.

แต่เป็นศิลปะ

He left us the Raphael Rooms, the Sistine Chapel.

เขาทิ้งห้องราฟาเอล ไว้ให้กับโบสถ์น้อยซิสติน

He left St. Peter's Basilica

เขาทิ้งโบสถ์นิกายโรมันคาทอลิก เซนต์ปีเตอร์ เอาไว้

as well as an extraordinary collection of Greco-Roman sculptures --

เช่นเดียวกันกับของสะสมรูปปั้นเกรโก-โรมัน ที่ไม่ธรรมดา

decidedly un-Christian works that would become the seedbed

พวกมันถูกตัดสินว่าเป็นงานที่ไม่เป็นคริสเตียน และอาจกลายเป็นการหว่านเมล็ด

of the world's first modern museum, the Vatican Museums.

สำหรับพิพิธภัณฑ์สมัยใหม่แห่งแรกในโลก ซึ่งก็คือ พิพิธภัณฑ์วาติกัน

Julius was a man

จูเลียสเป็นชายคนหนึ่ง

who envisioned a Vatican that would be eternally relevant

ผู้ที่มีวิสัยทัศน์ต่อวาติกัน ว่ามันจะมีความสำคัญไปตลอดกาล

through grandeur and through beauty,

ด้วยความสง่าและด้วยความสวยงาม

and he was right.

และเขาก็คิดถูก

The encounter between these two giants, Michelangelo and Julius II,

การปะทะกันระหว่างสองยักษ์ใหญ่ ไมเคิลแอนเจโลและจูเลียสที่สอง

that's what gave us the Sistine Chapel.

ได้ให้โบสถ์น้อยซิสตีนกับเรา

Michelangelo was so committed to this project,

ไมเคิลแอนเจโลทุ่มเทให้กับโครงการนี้

that he succeeded in getting the job done in three and a half years,

และเขาก็ทำงานจนสำเร็จภายในสามปีครึ่ง

using a skeleton crew and spending most of the time, hours on end,

โดยใช้คนของเขา และใช้เวลาส่วนใหญ่

reaching up above his head to paint the stories on the ceiling.

เอื้อมขึ้นสูงเหนือศีรษะของเขา เพื่อวาดภาพเรื่องราวบนเพดาน

So let's look at this ceiling

เราลองมาดูเพดานกัน

and see storytelling gone global.

และดูเรื่องราวที่โด่งดังไปไกลทั่วโลก

No more familiar artistic references to the world around you.

ไม่มีงานศิลปะใด ที่จะเป็นที่รู้จักไปมากกว่านี้แล้ว

There's just space and structure and energy;

มันมีพื้นที่และโครงสร้างและพลังงาน

a monumental painted framework which opens onto nine panels,

โครงร่างที่ถูกวาดอย่างอลังการ ซึ่งเปิดเข้าสู่เก้าส่วน

more driven by sculptural form than painterly color.

ที่มีรูปปั้นที่น่าดึงดูด มากกว่าจะเป็นสีสันที่วาดลงไป

And we stand in the far end by the entrance,

และเรายืนอยู่ที่ปลายสุดของทางเข้า

far from the altar and from the gated enclosure intended for the clergy

ห่างจากแท่นบูชาและรั้วกั้น ที่มีไว้สำหรับนักบวช

and we peer into the distance, looking for a beginning.

และมองเข้าไปลึก ๆ จากจุดเริ่มต้น

And whether in scientific inquiry or in biblical tradition,

และไม่ว่าจะเป็นคำถามทางวิทยาศาสตร์ หรือแนวปฏิบัติตามพระคำภีร์

we think in terms of a primal spark.

เราคิดในแง่ของประกายแรกเริ่ม

Michelangelo gave us an initial energy

ไมเคิลแอนเจโลให้พลังงานเริ่มต้นกับเรา

when he gave us the separation of light and dark,

เมื่อเขาให้การแยกระหว่างแสงและความมืด

a churning figure blurry in the distance,

รูปร่างวกวนที่ไม่ชัดเจนในระยะไกล

compressed into a tight space.

ถูกอัดเข้ามาในพื้นที่แคบ ๆ

The next figure looms larger,

รูปร่างถัดไปค่อนข้างใหญ่กว่า

and you see a figure hurtling from one side to the next.

และคุณเห็นรูปร่างนี้พุ่งจากด้านหนึ่ง ไปอีกด้านหนึ่ง

He leaves in his wake the sun, the moon, vegetation.

เขาตื่นขึ้นและออกไป ดวงอาทิตย์, ดวงจันทร์, พืชพรรณ

Michelangelo didn't focus on the stuff that was being created,

ไมเคิลแอนเจโลไม่ได้มุ่งความสนใจ ไปที่สิ่งที่กำลังถูกสร้าง

unlike all the other artists.

ต่างกับศิลปินคนอื่น ๆ

He focused on the act of creation.

เขามุ่งความสนใจไปยังการสร้าง

And then the movement stops, like a caesura in poetry

และเมื่อการเคลื่อนไหวหยุด เหมือนกับจังหวะหยุดในบทกลอน

and the creator hovers.

และผู้สร้างก็เหาะอยู่บนฟ้า

So what's he doing?

ผู้สร้างทำอะไร

Is he creating land? Is he creating sea?

เขากำลังสร้างพื้นดินหรือเปล่า เขากำลังสร้างทะเลหรือเปล่า

Or is he looking back over his handiwork, the universe and his treasures,

หรือเขากำลังมองย้อนกลับไปดูงานของเขา จักรวาลและสิ่งมีค่าของเขา

just like Michelangelo must have,

อย่างที่ไมเคิลแอนเจโลจะต้องทำ

looking back over his work in the ceiling

มองกลับไปดูงานของเขาเองบนเพดาน

and proclaiming, "It is good."

และประกาศก้องว่า "มันเจ๋ง"

So now the scene is set,

ตอนนี้ฉากก็ถูกจัดวาง

and you get to the culmination of creation, which is man.

และคุณก็ได้การรวมตัวของการสร้าง ซึ่งก็คือมนุษย์

Adam leaps to the eye, a light figure against a dark background.

อดัมปรากฏสู่สายตา ภาพสว่างที่ต่างกับฉากมืด

But looking closer,

แต่ลองสังเกตใกล้ ๆ

that leg is pretty languid on the ground,

ขาของเขาที่อ่อนเปลี้ยอยู่บนพื้น

the arm is heavy on the knee.

แขนที่วางพักไว้บนเข่า

Adam lacks that interior spark

อดัมขาดการจุดประกายจากภายใน

that will impel him to greatness.

ที่จะกระตุ้นให้เขามีความยิ่งใหญ่

That spark is about to be conferred by the creator in that finger,

ประกายนั้นจะถูกมอบให้อดัม โดยผู้สร้างผ่านทางปลายนิ้ว

which is one millimeter from the hand of Adam.

ซึ่งห่างไปจากมือของอดัมเพียงหนึ่งมิลลิเมตร

It puts us at the edge of our seats,

มันทำเอาเรานั่งไม่ติด

because we're one moment from that contact,

เพราะเราอยู่ห่างจากวินาทีนั้นไปนิดเดียว

through which that man will discover his purpose,

ก่อนที่ชายคนนั้น จะค้นพบความหมายของชีวิต

leap up and take his place at the pinnacle of creation.

ลุกขึ้นและเล่นบทบาท ในจุดสุดยอดของการสร้าง

And then Michelangelo threw a curveball.

และจากนั้นไมเคิลแอนเจโลก็แสดงลีลา

Who is in that other arm?

ใครอยู่ที่แขนทางด้านนอกนั่น

Eve, first woman.

อีฟ ผู้หญิงคนแรก

No, she's not an afterthought. She's part of the plan.

ไม่ เธอไม่ใช่แผนสำรอง เธออยู่ในแผนการมาแต่ต้น

She's always been in his mind.

เธออยู่ในความคิดของเขามาตลอด

Look at her, so intimate with God that her hand curls around his arm.

มองดูเธอสิ คล้องแขนของเธอไว้กับพระเจ้า ดูสนิทสนมใกล้ชิดกับพระเจ้า

And for me, an American art historian from the 21st century,

และสำหรับฉัน นักประวัติศาสตร์ศิลปะ ชาวอเมริกัน จากศตวรรษที่ 21

this was the moment that the painting spoke to me.

มันเป็นช่วงที่ภาพวาดสื่อสารกับฉัน

Because I realized that this representation of the human drama

เพราะฉันตระหนักว่า การแสดงละครชีวิตมนุษย์นี้

was always about men and women --

เกี่ยวกับชายและหญิงเสมอ --

so much so, that the dead center, the heart of the ceiling,

ใจกลางของเพดานนั้น

is the creation of woman, not Adam.

เป็นการสร้างผู้หญิง ไม่ใช่อดัม

And the fact is, that when you see them together in the Garden of Eden,

และอันที่จริง เมื่อคุณเห็นพวกเขาอยู่ด้วยกัน ในสวนอีเดน

they fall together

พวกเขาตกสวรรค์ด้วยกัน

and together their proud posture turns into folded shame.

และอากัปกริยาอันภาคภูมิของพวกเขา ก็กลายเป็นความอับอาย

You are at critical juncture now in the ceiling.

คุณอยู่ที่จุดเชื่อมต่อที่สำคัญบนเพดานนี้

You are exactly at the point where you and I can go

คุณกำลังอยู่ตรงที่คุณและฉัน

no further into the church.

ไม่อาจเข้าไปต่อได้ในโบสถ์

The gated enclosure keeps us out of the inner sanctum,

รั้วปิดกั้นพวกเรากับส่วนด้านใน

and we are cast out much like Adam and Eve.

และพวกเราถูกไล่ ไม่ต่างอะไรจากอดัมและอีฟ

The remaining scenes in the ceiling,

ฉากที่เหลืออยู่บนเพดาน

they mirror the crowded chaos of the world around us.

พวกมันสะท้อนความโกลาหนอลหม่าน ของโลกรอบ ๆ ตัวเรา

You have Noah and his Ark and the flood.

คุณเห็นโนอาห์และเรือของเขาและน้ำท่วม

You have Noah. He's making a sacrifice and a covenant with God.

คุณเห็นโนอาห์ เขาบวงสรวง และทำสัญญากับพระเจ้า

Maybe he's the savior.

บางที เขาอาจเป็นผู้ช่วยให้รอด

Oh, but no, Noah is the one who grew grapes, invented wine,

โอ้ แต่ไม่ใช่เลย โนอาห์เป็นคนที่ปลูกองุ่น และคิดค้นการหมักไวน์

got drunk and passed out naked in his barn.

ดื่มซะเมามายและสลบไปในยุ้งฉาง ทั้งที่เปล่าเปลือยอย่างนั้น

It is a curious way to design the ceiling,

มันเป็นวิธีที่ต้องด้วยชั้นเชิง ในการออกแบบเพดาน

now starting out with God creating life,

เริ่มด้วยการสร้างชีวิตโดยพระเจ้า

ending up with some guy blind drunk in a barn.

จบลงที่ชายคนหนึ่ง ที่เมาไม่รู้เรืองในยุ้งฉาง

And so, compared with Adam,

และเมื่อเปรียบเทียบกับอดัม

you might think Michelangelo is making fun of us.

คุณอาจคิดว่า ไมเคิลแอนเจโลกำลังล้อเราเล่น

But he's about to dispel the gloom

แต่เขากำลังขจัดความมืด

by using those bright colors right underneath Noah:

โดยการใช้สีสดใสใต้โนอาห์

emerald, topaz, scarlet on the prophet Zechariah.

เขียวมรกต, เหลืองบุษราคัม, แดงเลือดหมู บนศาสดาเศคาริยาห์

Zechariah foresees a light coming from the east,

เศคาริยาห์เล็งเห็นได้ถึง แสงที่จะมาจากทางตะวันออก

and we are turned at this juncture to a new destination,

และพวกเราเลี้ยวที่จุดเปลี่ยน ไปยังปลายทางใหม่

with sibyls and prophets who will lead us on a parade.

กับผู้ทำนายและศาสดา ผู้จะนำเราไปสู่สวรรค์

You have the heroes and heroines who make safe the way,

เราเห็นวีรบุรุษและวีรสตรี ทำให้หนทางนั้นปลอดภัย

and we follow the mothers and fathers.

และเราก็ตามบิดาและมารดา

They are the motors of this great human engine, driving it forward.

พวกเขาเป็นผู้ผลักดันที่ยิ่งใหญ่ ที่ดันให้มนุษย์เดินหน้า

And now we're at the keystone of the ceiling,

และตอนนี้ เรามาถึงหินหลักยอดโค้ง ของเพดานนี้

the culmination of the whole thing,

ที่เป็นการรวมกันของทุกอย่าง

with a figure that looks like he's about to fall out of his space

ด้วยรูปร่างที่เหมือนกับว่า เขาจะตกลงมาจากที่ของเขา

into our space,

สู่ที่ของเรา

encroaching our space.

ล่วงล้ำลงมายังที่ของเรา

This is the most important juncture.

มันเป็นการเชื่อมต่อที่สำคัญ

Past meets present.

อดีตปะทะกับปัจจุบัน

This figure, Jonah, who spent three days in the belly of the whale,

ภาพของจอห์น ผู้ที่ใช้เวลาสามวัน ในท้องของปลาวาฬ

for the Christians, is the symbol of the renewal of humanity

สำหรับชาวคริสเตียน มันเป็นสัญลักษณ์ ของการเกิดใหม่ของมนุษยชาติ

through Jesus' sacrifice,

ผ่านการอุทิศตนของพระเยซู

but for the multitudes of visitors to that museum

แต่สำหรับผู้เข้าชมจำนวนมากของพิพิธภัณฑ์

from all faiths who visit there every day,

ที่มีความเชื่อหลากหลาย ที่เข้ามาเยี่ยมชมที่นี่ทุกวัน

he is the moment the distant past encounters and meets immediate reality.

เขาเป็นวินาทีที่อดีตอันห่างไกล มาปะทะกับปัจจุบัน ณ เวลานี้

All of this brings us to the yawning archway of the altar wall,

ทั้งหมดนี้ นำเราไปยัง ส่วนโค้งของกำแพงแท่นบูชา

where we see Michelangelo's Last Judgment,

ที่ซึ่งเราจะเห็นภาพงาน วันโลกาวินาศ ของไมเคิลแอนเจโล

painted in 1534 after the world had changed again.

ที่ถูกวาดในปี ค.ศ. 1534 หลังจากโลกเปลี่ยนแปลงไปอีกครั้ง

The Reformation had splintered the Church,

ยุคสมัยการปฏิรูปทำให้ศาสนจักรแตกแยก

the Ottoman Empire had made Islam a household word

จักรวรรดิออตโตมานทำให้ศาสนาอิสลาม เป็นศาสนาหลักของโลก

and Magellan had found a route into the Pacific Ocean.

และแมกเจลแลนได้เดินทาง ข้ามมหาสมุทรแปซิฟิก

How is a 59-year-old artist who has never been any further than Venice

ศิลปินอายุ 59 ที่ไม่เคยไปไหนไกลกว่าเวนิส

going to speak to this new world?

จะพูดกับโลกใหม่อย่างไร

Michelangelo chose to paint destiny,

ไมเคิลแอนเจโลเลือกที่จะวาดเป้าหมาย

that universal desire,

ที่เป็นความปรารถนาสากล

common to all of us,

สำหรับพวกเราทุกคน

to leave a legacy of excellence.

เพื่อที่จะทิ้งมรดกอันยอดเยี่ยมเอาไว้

Told in terms of the Christian vision of the Last Judgment,

ด้วยการบอกเล่าการพิพากษาครั้งสุดท้าย ผ่านมุมมองของชาวคริสเตียน

the end of the world,

มันคือจุดจบของโลก

Michelangelo gave you a series of figures

ไมเคิลแอนเจโลให้ภาพชุด

who are wearing these strikingly beautiful bodies.

ของบุคคลที่มีรูปร่างงดงาม

They have no more covers, no more portraits

พวกเขาไม่มีอะไรปกปิดอีกต่อไป

except for a couple.

เว้นแต่คู่หนึ่ง

It's a composition only out of bodies,

มันเป็นการผสมผสาน ที่เกิดมาจากร่างกายล้วน ๆ

391, no two alike,

391 บุคคล ที่ไม่เหมือนกันเลย

unique like each and every one of us.

มีความเป็นเอกลักษณ์เหมือนพวกเราแต่ละคน

They start in the lower corner, breaking away from the ground,

พวกเขาเริ่มจากมุมล่าง ขึ้นไปจากพื้น

struggling and trying to rise.

พยายามและตะกายขึ้นไป

Those who have risen reach back to help others,

พวกที่ขึ้นไปได้เอื้อมมือลงมา เพื่อช่วยคนอื่น

and in one amazing vignette,

และในภาพลวดลายเล็ก ๆ หนึ่งที่น่าทึ่ง

you have a black man and a white man pulled up together

คุณจะเห็นชายผิวดำและชายผิวขาว ถูกดึงขึ้นไปด้วยกัน

in an incredible vision of human unity

ในมุมมองเอกภาพแห่งมนุษยชาติ

in this new world.

ในโลกใหม่นี้

The lion's share of the space goes to the winner's circle.

พื้นที่ขนาดใหญ่ถูกให้กับบรรดาผู้ชนะ

There you find men and women completely nude like athletes.

ตรงนั้น คุณจะเห็นชายหญิงเปลือยกาย เหมือนกับนักกีฬา

They are the ones who have overcome adversity,

พวกเขาคือพวกที่พ้นเคราะห์กรรม

and Michelangelo's vision of people who combat adversity,

และมุมมองของไมเคิลแอนเจโล กับคนที่ต่อสู้กับเคราะห์กรรม

overcome obstacles --

เอาชนะอุปสรรค --

they're just like athletes.

พวกเขาก็เหมือนกับนักกีฬา

So you have men and women flexing and posing

คุณจะเห็นชายหญิงกำลังอวดกล้าม อวดโฉม

in this extraordinary spotlight.

ในแสงไฟที่ไม่ธรรมดา

Presiding over this assembly is Jesus,

ผู้ที่เผ้าดูการรวมตัวกันนี้คือพระเยซู

first a suffering man on the cross,

ที่ตอนแรก เป็นชายที่รับทุกข์ทรมานบนกางเขน

now a glorious ruler in Heaven.

ตอนนี้เป็นผู้ปกครองทรงสง่าบนสวรรค์

And as Michelangelo proved in his painting,

และอย่างที่ไมเคิลแอนเจโล พิสูจน์ให้เห็นในภาพวาด

hardship, setbacks and obstacles,

ความยากลำบาก ความล้มเหลว และอุปสรรค

they don't limit excellence, they forge it.

พวกมันไม่ได้จำกัดความเป็นเลิศ พวกมันหล่อหลอมความเป็นเลิศ

Now, this does lead us to one odd thing.

ตอนนี้ มันนำเราเข้าสู่สิ่งหนึ่งที่ดูประหลาด

This is the Pope's private chapel,

นี่คือโบสถ์ส่วนตัวของสันตะปาปา

and the best way you can describe that is indeed a stew of nudes.

และวิธีที่ดีที่สุด ที่คุณจะอธิบายถึงสิ่งนั้น ก็คือกลุ่มคนเปลือย

But Michelangelo was trying to use only the best artistic language,

แต่ไมเคิลแอนเจโลพยายาม ที่จะใช้ภาษาศิลปะที่ดีที่สุด

the most universal artistic language he could think of:

ภาษาศิลปะที่เป็นสากลที่สุดที่เขาคิดออก

that of the human body.

คือร่างกายของมนุษย์

And so instead of the way of showing virtue such as fortitude or self-mastery,

และแทนที่จะเป็นการแสดงคุณสมบัติ เช่นพละกำลัง หรือความรู้ของตนเอง

he borrowed from Julius II's wonderful collection of sculptures

เขายืมรูปปั้นที่สวยงามมาจาก จูเลียส ที่สอง

in order to show inner strength as external power.

เพื่อที่จะแสดงความเข้มแข็งจากข้างใน ในฐานะที่มันเป็นพลังภายนอก

Now, one contemporary did write

ตอนนี้ มีนักเขียนยุคใหม่เขียนไว้ว่า

that the chapel was too beautiful to not cause controversy.

โบสถ์น้อยนั้นสวยเกินกว่า ที่จะไม่มีเรื่องขัดแย้ง

And so it did.

และมันก็เป็นเช่นนั้น

Michelangelo soon found that thanks to the printing press,

ต้องขอขอบคุณสำนักพิมพ์ ไม่นานไมเคิลแอนเจโลก็พบว่า

complaints about the nudity spread all over the place,

การพร่ำบ่นด่า เกี่ยวกับการโป๊เปลือยกระจายไปทั่ว

and soon his masterpiece of human drama was labeled pornography,

และไม่นาน ผลงานชิ้นเอกของเขาที่เกี่ยวกับ ละครมนุษย์ก็ถูกตีตราว่าเป็นงานลามก

at which point he added two more portraits,

ถึงจุดที่ว่าเขาเติมภาพบุคคลอีกสองคน

one of the man who criticized him, a papal courtier,

หนึ่งในนั้นคือคนที่วิจารณ์เขา คือข้าหลวงของสันตะปาปา

and the other one of himself as a dried up husk, no athlete,

และอีกคนหนึ่งคือเขาเอง ที่แห้งเป็นแกลบ ดูไม่เป็นนักกีฬา

in the hands of a long-suffering martyr.

อยู่ในมือของผู้ยอมพลีชีพเพื่อศาสนา ที่เป็นทุกข์มานาน

The year he died he saw several of these figures covered over,

ปีที่เขาเสียชีวิต เขาเห็นรูปบางรูปถูกปกปิด

a triumph for trivial distractions over his great exhortation to glory.

เหมือนเป็นชัยของความไขว้เขว เหนือการกระตุ้นสู่ความรุ่งโรจน์ของเขา

And so now we stand

และตอนนี้ เราก็ยืนอยู่

in the here and now.

ที่นี่และตอนนี้

We are caught in that space

เราอยู่ท่ามกลางพื้นที่

between beginnings and endings,

ระหว่างจุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุด

in the great, huge totality of the human experience.

ของประสบการณ์ทั้งหมดของมนุษย์ ที่ยิ่งใหญ่

The Sistine Chapel forces us to look around as if it were a mirror.

โบสถ์น้อยซิสตินบังคับให้เรามองไปรอบ ๆ ราวกับว่ามันเป็นกระจก

Who am I in this picture?

ฉันเป็นใครในกระจกนั่น

Am I one of the crowd?

ฉันเป็นหนึ่งในกลุ่มคนนั้นหรือเปล่า

Am I the drunk guy?

ฉันเป็นคนขี้เมาหรือเปล่า

Am I the athlete?

ฉันเป็นนักกีฬาหรือเปล่า

And as we leave this haven of uplifting beauty,

และเมื่อเราออกจากสวรรค์ แห่งความงามที่เฟื่องฟูแห่งนี้

we are inspired to ask ourselves life's biggest questions:

เราได้รับแรงบันดาลใจให้ถาม คำถามแห่งชีวิตที่ยิ่งใหญ่

Who am I, and what role do I play in this great theater of life?

ฉันเป็นใคร และบทบาทไหนที่ฉันแสดง ในโรงมหรสพแห่งชีวิตนี้

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Bruno Giussani: Elizabeth Lev, thank you.

บรูโน กูสซานิ: เอลิซาเบท ลีฟ ขอบคุณครับ

Elizabeth, you mentioned this whole issue of pornography,

เอลิซาเบท คุณกล่าวถึง ประเด็นเรื่องงานลามก

too many nudes and too many daily life scenes and improper things

มีการโป๊เปลือย ฉากชีวิตประจำวัน และสิ่งไม่เหมาะสมมากเกินไป

in the eyes of the time.

ในสายตาของคนในยุคนั้น

But actually the story is bigger.

แต่อันที่จริงเรื่องราวนั้นยิ่งใหญ่กว่านั้น

It's not just touching up and covering up some of the figures.

มันไม่ใช่แค่ถูกแก้ไขอย่างรวดเร็ว และถูกปกปิด

This work of art was almost destroyed because of that.

งานศิลปะเหล่านี้เกือบที่จะถูกทำลาย ด้วยเหตุนั้น

Elizabeth Lev: The effect of the Last Judgment was enormous.

เอลิซาเบธ ลีฟ: ผลจากภาพวันโลกาวินาศ มันยิ่งใหญ่มาก

The printing press made sure that everybody saw it.

สำนักพิมพ์ต้องการให้ทุกคนเห็นมัน

And so, this wasn't something that happened within a couple of weeks.

ฉะนั้น นี่ไม่ใช่แค่อะไรบางอย่าง ที่เกิดขึ้นภายในไม่กี่สัปดาห์

It was something that happened over the space of 20 years

มันเป็นอะไรบางอย่าง ที่เกิดขึ้นในช่วง 20 ปี

of editorials and complaints,

ที่มีการแก้ไขทำซ้ำและบ่นวิจารณ์

saying to the Church,

บอกกับศาสนจักรว่า

"You can't possibly tell us how to live our lives.

"คุณไม่สามารถที่จะมาบอกพวกเรา ว่าเราจะต้องใช้ชีวิตอย่างไร

Did you notice you have pornography in the Pope's chapel?"

คุณไม่เห็นหรือว่า คุณมีงานลามก อยู่ในศาสนจักรน้อยของสันตะปาปาด้วยน่ะ"

And so after complaints and insistence

และหลังจากการบ่นและยืนกราน

of trying to get this work destroyed,

ว่างานพวกนี้จะต้องถูกทำลาย

it was finally the year that Michelangelo died

ในที่สุด มันก็เป็นปี ที่ไมเคิลแอนเจโลเสียชีวิต

that the Church finally found a compromise,

ที่ในที่สุดศาสนจักร ก็ได้พบกับวิธีประนีประนอม

a way to save the painting,

เพื่อที่จะรักษาภาพวาดเอาไว้

and that was in putting up these extra 30 covers,

และนั่นก็คือ การนำสิ่งปกปิดเพิ่ม 30 ชิ้นไปวาง

and that happens to be the origin of fig-leafing.

และนั่นก็คือใบฟิกซ์ที่มีมาแต่เดิม

That's where it all came about,

นั่นเป็นที่มาของมัน

and it came about from a church that was trying to save a work of art,

และมันมาจากการที่ศาสนจักร พยายามรักษางานศิลปะเอาไว้

not indeed deface or destroyed it.

ไม่ได้เข้าไปเผชิญหน้าปกป้องมัน หรือทำลายมัน

BG: This, what you just gave us, is not the classic tour

บรูโน: สิ่งที่คุณเพิ่งมอบให้กับเรา ไม่ใช่การท่องเที่ยวคลาสสิก

that people get today when they go to the Sistine Chapel.

ที่ทุกคนได้ในปัจจุบัน เมื่อไปยังโบสถ์น้อยซิสติน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

EL: I don't know, is that an ad?

เอลิซาเบธ: ไม่รู้สิคะ นั่นเป็นการโฆษณาหรือเปล่าเนี่ย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

BG: No, no, no, not necessarily, it is a statement.

บรูโน: ไม่ครับไม่ ไม่จำเป็นนะครับ มันเป็นแค่แถลงการณ์น่ะครับ

The experience of art today is encountering problems.

ประสบการณ์เกี่ยวกับศิลปะในปัจจุบัน กำลังเผชิญหน้ากับปัญหา

Too many people want to see this there,

มีคนอยากดูมันมากเกินไป

and the result is five million people going through that tiny door

และผลก็คือคนห้าล้านคน เดินผ่านประตูเล็ก ๆ นี่

and experiencing it in a completely different way

และได้รับประสบการณ์ ในแบบที่ต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง

than we just did.

เมื่อเทียบกับที่เราได้

EL: Right. I agree. I think it's really nice to be able to pause and look.

เอลิซาเบธ: ใช่ค่ะ ฉันเห็นด้วย มันดีมาก ๆ ที่จะสามารถหยุดและดู

But also realize, even when you're in those days,

แต่ขอให้ตระหนักไว้ว่า ถึงแม้ว่าคุณจะอยู่ในนี่นั่นในวันนั้น

with 28,000 people a day,

กับคน 28,000 คน

even those days when you're in there with all those other people,

แม้ว่าในวันนั้น ที่คุณอยู่กับคนอื่น ๆ

look around you and think how amazing it is

มองไปรอบ ๆ ตัว และคิดว่า มันน่าอัศจรรย์จริง ๆ

that some painted plaster from 500 years ago

ที่ภาพปูนเปียกบางภาพ จากเมื่อ 500 ปีก่อน

can still draw all those people standing side by side with you,

ยังคงดึงดูดผู้คนเหล่านี้ ให้มายื่นอยู่เคียงข้างคุณ

looking upwards with their jaws dropped.

มองขึ้นไป ในขณะที่พวกเขาอ้าปากค้าง

It's a great statement about how beauty truly can speak to us all

มันเป็นการประกาศที่ยอดเยี่ยม ว่าความงามสื่อสารกับเราอย่างไร

through time and through geographic space.

ผ่านกาลเวลา และผ่านพื้นที่ทางภูมิศาสตร์

BG: Liz, grazie.

บรูโน: ลิซ กราซี [ขอบคุณ]

EL: Grazie a te.

เอลิซาเบท: กราซี อะ ที [ขอบคุณค่ะ]

BG: Thank you.

บรูโน: ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)