The unheard story behind the Sistine Chapel | Elizabeth Lev

Translator: soheila Jafari Reviewer: Leila Ataei

Imagine you're in Rome,

تصور کنید که در رم هستید

and you've made your way to the Vatican Museums.

و به موزه واتیکان رفته‌اید.

And you've been shuffling down long corridors,

و در راهروهای طولانی قدم می‌زنید،

past statues, frescoes, lots and lots of stuff.

مجسمه، نقوش و بسیاری چیزهای دیگر از گذشته.

You're heading towards the Sistine Chapel.

به سمت کلیسای سیستین می‌روید.

At last -- a long corridor, a stair and a door.

نهایتا یک راهرو طولانی، راه پله و یک در.

You're at the threshold of the Sistine Chapel.

شما در ورودی کلیسای سیستین هستید.

So what are you expecting?

انتظار دیدن چه چیزی را دارید؟

Soaring domes? Choirs of angels?

گنبدهای سر به فلک کشیده؟ فرشتگان نوازنده؟

We don't really have any of that there.

هیچیک از اینها در آنچا وجود ندارد.

Instead, you may ask yourself, what do we have?

ممکن است از خود بپرسید آنجا چه وجود دارد؟

Well, curtains up on the Sistine Chapel.

پرده‌ها بر روی کلیسای سیستین

And I mean literally, you're surrounded by painted curtains,

و واقعا توسط پرده‌های مصور محصور می‌شوید،

the original decoration of this chapel.

آذین بندی اصلی این کلیسا.

Churches used tapestries not just to keep out cold during long masses,

این پرده‌ها تنها برای جلوگیری از سرما نیست

but as a way to represent the great theater of life.

بلکه به منظور ارائه تئاتر بزرگ زندگی است.

The human drama in which each one of us plays a part is a great story,

درام انسانی که هر یک از ما نقشی در این داستانی شگرف دارد،

a story that encompasses the whole world

داستانی که همه گیتی را در بر می‌گیرد

and that came to unfold in the three stages

و در سه منظره از نقاشی در کلیسای سیستین

of the painting in the Sistine Chapel.

بازگو می‌گردد.

Now, this building started out as a space for a small group

ابتدا این کلیسا مکانی برای گروه کوچکی از

of wealthy, educated Christian priests.

کشیش های مسیحی ثروتمند و تحصیل کرده بود.

They prayed there. They elected their pope there.

آنجا عبادت می‌کردند. پاپ را انتخاب می‌کردند.

Five hundred years ago,

۵۰۰ سال پیش،

it was the ultimate ecclesiastical man cave.

آنجا محل غایی انسان کلیسایی بود.

So, you may ask, how can it be that today it attracts and delights

شاید بپرسید پس چگونه هنوز

five million people a year,

هر سال پنج میلیون نفر با گذشته‌ها و

from all different backgrounds?

تجربه‌‌های متفاوت را جذب و شگفت زده می‌کند؟

Because in that compressed space, there was a creative explosion,

زیرا درآن فضای متراکم، انفجاری از نوآوری

ignited by the electric excitement of new geopolitical frontiers,

در هیجان مرزهای جدید ژئوپولوتیکی آغاز شد،

which set on fire the ancient missionary tradition of the Church

که دودمان رسوم سنتی کلیسا را به آتش کشید و

and produced one of the greatest works of art in history.

یکی از برترین آثار تاریخ هنر را خلق نمود.

Now, this development took place as a great evolution,

چنین پیشرفتی چون تکاملی عظیم رخ داد،

moving from the beginning of a few elite,

با چند نخبه آغاز گشت

and eventually able to speak to audiences of people

و نهایتاً قادر به ارتباط با عامه مردم

that come from all over the world.

از سراسر دنیا گشت.

This evolution took place in three stages,

این تکامل در سه مرحله رخ داد،

each one linked to a historical circumstance.

که هر کدام به یک واقعه تاریخی مرتبط است.

The first one was rather limited in scope.

مورد اول گستره نسبتاً محدودی داشت.

It reflected the rather parochial perspective.

دورنمای کلیسایی را بازتاب می‌داد.

The second one took place after worldviews were dramatically altered

دومی بعد از تغییر اساسی جهان بینی‌ها رخ داد،

after Columbus's historical voyage;

بعد از سفر تاریخی کریستف کلمب؛

and the third,

و سومی

when the Age of Discovery was well under way

زمانی که عصر اکنشاف در راه بود

and the Church rose to the challenge

و کلیسا به چالش

of going global.

جهانی شدن برخاست.

The original decoration of this church reflected a smaller world.

تقوش اولیه دنیای محدودتری را نشان می‌داد.

There were busy scenes

صحنه‌های شلوغی بودند

that told the stories of the lives of Jesus and Moses,

که داستان زندگی عیسی و موسی را بازمی‌گفتند،

reflecting the development of the Jewish and Christian people.

ترقی مسیحی‌ها و یهودی‌ها را نشان می‌داد.

The man who commissioned this, Pope Sixtus IV,

مردی که مأمور این امر بود، پاپ سکتوس چهارم،

assembled a dream team of Florentine art,

تیمی رویایی از هنرمندان فلورانس را گرد آورد،

including men like Sandro Botticelli

افرادی مانند ساندرو بوتیچلی

and the man who would become Michelangelo's future painting teacher,

و مردی که بعدها معلم نقاشی میکل آنژ می‌شود،

Ghirlandaio.

گرلاندایو.

These men, they blanketed the walls with a frieze of pure color,

آنها دیوارها را با رنگ ناب مزین کردند.

and in these stories you'll notice familiar landscapes,

در این داستانها منظره‌های آشنا می‌بینید

the artists using Roman monuments or a Tuscan landscape

هنرمندان از آثار رمی یا مناظر توسکانی آشنا

to render a faraway story, something much more familiar.

جهت ارائه داستانی قدیمی استفاده کرده‌اند.

With the addition of images of the Pope's friends and family,

به انضمام تصاویر دوستان و خانواده پاپ

this was a perfect decoration for a small court

یک آذین بندی عالی برای یک محوطه کوچک بود

limited to the European continent.

که محدود به قاره اروپا است.

But in 1492, the New World was discovered,

اما در سال ۱۴۹۲ دنیای جدید کشف گردید

horizons were expanding,

افق ها گسترش یافت،

and this little 133 by 46-foot microcosm had to expand as well.

و این دنیای کوچک ۴۰/۵ در ۱۴ متری نیز باید

And it did,

گسترش می‌یافت. که به یُمن

thanks to a creative genius,

نابغه‌ای نوآور و داستانی مصور و عالی

a visionary and an awesome story.

چنین نیز شد.

Now, the creative genius was Michelangelo Buonarroti,

آن نابغه میکل آنژ بوناروتی مردی ۳۳ ساله بود

33 years old when he was tapped to decorate 12,000 square feet of ceiling,

زمانی که تزیین سقف ۱٫۱۱۴/۸۳ مترمربعی را آغاز کرد.

and the deck was stacked against him --

و عرشه کلیسا در مقابلش قرار داشت--

he had trained in painting but had left to pursue sculpture.

نقاشی خوانده بود اما به مجسمه سازی می‌پرداخت.

There were angry patrons in Florence because he had left a stack

در فلورانس حامیانش خشمگین بودند زیرا

of incomplete commissions,

کارهای ناتمام زیادی را رها کرده بود،

lured to Rome by the prospect of a great sculptural project,

مجذوب پروژه عظیم مجسمه سازی در رم شده بود

and that project had fallen through.

و آن پروژه شکست خورده بود.

And he had been left with a commission to paint 12 apostles

او با ماموریت نقاشی کردن ۱۲ حواری

against a decorative background in the Sistine Chapel ceiling,

با پس زمینه‌ای منقوش عازم نمازخانه سیستین شد

which would look like every other ceiling in Italy.

که مانند هر سقف دیگری در ایتالیا می‌بود.

But genius rose to the challenge.

اما نابغه به چالش آن برخاست.

In an age when a man dared to sail across the Atlantic Ocean,

زمانی که مردی جرات پیمودن اقیانوس اطلس را

Michelangelo dared to chart new artistic waters.

یافت، میکل آنژ جرات خلق هنر جدید را داشت.

He, too, would tell a story --

او نیز داستانی می‌گفت--

no Apostles -- but a story of great beginnings,

داستان آغازی عظیم و نه داستان یک حواری،

the story of Genesis.

داستان آفرینش.

Not really an easy sell, stories on a ceiling.

داستان بر روی سقف، امری نه چندان ساده.

How would you be able to read a busy scene from 62 feet below?

چگونه می‌توان منظره‌ای شلوغ را در ۱۸ متر پایین‌تر خواند؟

The painting technique that had been handed on for 200 years

فن نقاشی ۲۰۰ ساله فلورانس دارای چنین

in Florentine studios was not equipped for this kind of a narrative.

قابلیت داستان گویی نبود.

But Michelangelo wasn't really a painter,

میکل آنژ واقعا یک نقاش نبود

and so he played to his strengths.

و بنابراین بر قابلیت‌های تکیه کرد.

Instead of being accustomed to filling space with busyness,

بجای آنکه مطابق معمول فضا را شلوغ کند

he took a hammer and chisel and hacked away at a piece of marble

چکش و قلم برداشت و به حکاکی مرمر پرداخت

to reveal the figure within.

تا در آن پیکره بیافریند.

Michelangelo was an essentialist;

میکل آنژ فردی ماهیت گرا بود؛

he would tell his story in massive, dynamic bodies.

داستانش را در پیکرهای عظیم و پویا می‌گوید.

This plan was embraced by the larger-than-life Pope Julius II,

طرح او توسط پاپ ژولیوس دوم کبیر پذیرفته شد،

a man who was unafraid of Michelangelo's brazen genius.

مردی که از نبوغ سرکش میکلانژ نمی‌ترسید.

He was nephew to Pope Sixtus IV,

او برادرزاده پاپ سیکستوس چهارم بود،

and he had been steeped in art for 30 years and he knew its power.

۳۰ سال با هنر عجین بود و قدرتش را می‌شناخت.

And history has handed down the moniker of the Warrior Pope,

او لقب پاپ جنگجو را به ارث برده بود،

but this man's legacy to the Vatican -- it wasn't fortresses and artillery,

اما میراثش برای واتیکان دژ و

it was art.

توپخانه نبود بلکه هنر بود.

He left us the Raphael Rooms, the Sistine Chapel.

او برای ما اتاق‌های رافائل، کلیسای سیستین،

He left St. Peter's Basilica

کلیسای سنت پیتر و همچنین مجموعه‌ای

as well as an extraordinary collection of Greco-Roman sculptures --

عظیم از مجسمه‌های رمی-یونانی بر جای گذاشت.

decidedly un-Christian works that would become the seedbed

کارهایی که عمدا غیرمسیحی بود و زمینه اولین

of the world's first modern museum, the Vatican Museums.

موزه مدرن جهان، موزه واتیکان را پدید آورد.

Julius was a man

ژولیوس مردی بود که واتیکانی

who envisioned a Vatican that would be eternally relevant

را تصور می‌کرد که تا ابد در عظمت و زیبایی

through grandeur and through beauty,

به سر می‌برد.

and he was right.

و حق هم با او بود.

The encounter between these two giants, Michelangelo and Julius II,

مصادف شدن این دو بزرگ میکل‌آنژ و ژولیوس دوم

that's what gave us the Sistine Chapel.

بود که کلیسای سیستین را به ما هدیه نمود.

Michelangelo was so committed to this project,

میکل آنژ آنقدر متعهد بود که موفق شد پروژه

that he succeeded in getting the job done in three and a half years,

را در سه سال و نیم تمام کند،

using a skeleton crew and spending most of the time, hours on end,

با داشتن حداقل افراد و سپری کردن زمان‌های

reaching up above his head to paint the stories on the ceiling.

طولانی به نقاشی داستان روی سقف پرداخت.

So let's look at this ceiling

پس بیایید تا نگاهی به این سقف بیندازیم

and see storytelling gone global.

و ببینیم که این داستان جهانی شد

No more familiar artistic references to the world around you.

هیچ اثر هنری دیگری از این آشناتر نیست.

There's just space and structure and energy;

در آنجا فضا، ساختار و انرژی وجود دارد؛

a monumental painted framework which opens onto nine panels,

نقاشی جاویدانی که در نه قاب ارائه می‌شود

more driven by sculptural form than painterly color.

بیشتر مجسمه سازی است تا نقاشی با رنگ.

And we stand in the far end by the entrance,

و ما در منتهاالیه در ورودی می‌ایستیم

far from the altar and from the gated enclosure intended for the clergy

دور از محراب و نرده محصورکننده ویژه روحانی

and we peer into the distance, looking for a beginning.

از فاصله دور در جستحوی آغاز هستیم.

And whether in scientific inquiry or in biblical tradition,

چه در جستجوی علمی باشیم و چه در پی سنن انجیل

we think in terms of a primal spark.

به جرقه آغارین می‌اندیشیم.

Michelangelo gave us an initial energy

میکل‌آنژ انرژی اولیه را به ما داد آنگاه که

when he gave us the separation of light and dark,

تمیز روشنی از تاریکی را به ما بخشید.

a churning figure blurry in the distance,

شکلی متحرک و مبهم از آن فاصله

compressed into a tight space.

که در فضایی محدود فشرده شده است.

The next figure looms larger,

شمایل بعدی بزرگتر جلوه می‌کند و شکلی

and you see a figure hurtling from one side to the next.

میبینید که از سویی به سوی دیگر حرکت می‌کند.

He leaves in his wake the sun, the moon, vegetation.

در این احیاء خورشید، ماه و گیاه وجود ندارد.

Michelangelo didn't focus on the stuff that was being created,

بر خلاف تمام هنرمندان دیگر میکل آنژ

unlike all the other artists.

روی مواردی که قبلا ابداع شده اند کار نکرد.

He focused on the act of creation.

او بر ابداع نمودن تمرکز نمود.

And then the movement stops, like a caesura in poetry

سپس زمان می‌ایستد، مانند سکون در شعر

and the creator hovers.

و خالق معلق می‌ماند.

So what's he doing?

او چه می‌کند؟

Is he creating land? Is he creating sea?

آیا او زمین می‌آفریند؟ آیا دریا می‌آفریند؟

Or is he looking back over his handiwork, the universe and his treasures,

یا به اثرش مینگرد، به جهان و گنجینه‌هایش،

just like Michelangelo must have,

درست مانند آنکه میکل آنژ باید به اثرش

looking back over his work in the ceiling

نگریسته و و اذعان نموده باشد که "خوب است."

and proclaiming, "It is good."

و اعلام می‌کند، « این خوب است.»

So now the scene is set,

الان صحنه آماده است،

and you get to the culmination of creation, which is man.

و شما به نهایت ابتکار می رسید که انسان است.

Adam leaps to the eye, a light figure against a dark background.

آدم دیده میشود، شکلی روشن در زمینه تاریک

But looking closer,

اما با نگاه کردن به فاصله نزدیک‌تر،

that leg is pretty languid on the ground,

پای او کاملا بر روی زمین سست است

the arm is heavy on the knee.

دستش روی زانوست و سنگینی می‌کند.

Adam lacks that interior spark

آدم بارقه درونی را ندارد.

that will impel him to greatness.

این است که او را به بزرگی سوق می‌دهد.

That spark is about to be conferred by the creator in that finger,

بارقه در هال هدیه دادن به او توسط خالق است،

which is one millimeter from the hand of Adam.

که در فاصله یک میلیمتری از دست آدم است.

It puts us at the edge of our seats,

این ما را بر صندلی‌های خود می‌نشاند،

because we're one moment from that contact,

چرا که ما با تماس فقط یک لحظه فاصله داریم،

through which that man will discover his purpose,

که از طریقش انسان هدف خود را درمی‌یابد

leap up and take his place at the pinnacle of creation.

برخاسته و جای خود را در اوج خلقت می‌یابد.

And then Michelangelo threw a curveball.

سپس میکل آنژ شما را غافلگیر می‌کند.

Who is in that other arm?

چه کسی در زیر دست دیگر است؟

Eve, first woman.

حوا، نخستین زن، اما او در انتها

No, she's not an afterthought. She's part of the plan.

به ذهن نرسیده. او بخشی از طرح است.

She's always been in his mind.

حوا همیشه در ذهن او بوده است.

Look at her, so intimate with God that her hand curls around his arm.

آنقدرصمیمی با خدا که دستش برگردن اوست.

And for me, an American art historian from the 21st century,

برای من تاریخ هنرشناس آمریکایی در قرن ۲۱

this was the moment that the painting spoke to me.

این زمانی که نقاشی با من سخن گفت.

Because I realized that this representation of the human drama

چون فهمیدم که این ارائه قصه انسان

was always about men and women --

همیشه در مورد مرد و زن بوده است--

so much so, that the dead center, the heart of the ceiling,

گونه‌ای که در مرکز، در قلب سقف،

is the creation of woman, not Adam.

خلقت حوا موجود است و نه آدم.

And the fact is, that when you see them together in the Garden of Eden,

در حقیقت زمانی که آنها را با هم در باغ ادن

they fall together

می‌بینید به همراه هم سقوط می‌کنند.

and together their proud posture turns into folded shame.

شکوه شان به وضعی با عورت پوشیده بدل می‌شود.

You are at critical juncture now in the ceiling.

اکنون در نقطه مهم سقف هستید.

You are exactly at the point where you and I can go

در محلی قرار دارید که من و شما بیش از

no further into the church.

آن اجازه رفتن نداریم.

The gated enclosure keeps us out of the inner sanctum,

نرده‌ها مانع ورود ما به محل عبادت است،

and we are cast out much like Adam and Eve.

و ما مانند آدم و حوا رانده شده هستیم.

The remaining scenes in the ceiling,

مناظر باقیمانده در سقف

they mirror the crowded chaos of the world around us.

آینه هرج و مرج در دنیای ماست.

You have Noah and his Ark and the flood.

نوح و کشتیش و سیل را می‌بینید.

You have Noah. He's making a sacrifice and a covenant with God.

او در حال قربانی کردن و عهد بستن با خداست.

Maybe he's the savior.

شاید او ناجی باشد.

Oh, but no, Noah is the one who grew grapes, invented wine,

اما نه، نوح انگور پروراند و شراب ساخت

got drunk and passed out naked in his barn.

مست شد و برهنه از منزلش خارج شد.

It is a curious way to design the ceiling,

این روشی ظریف برای طراحی سقف است،

now starting out with God creating life,

آغازش خلقت زندگی توسط خدا

ending up with some guy blind drunk in a barn.

و پایانش مردی است بسیار مست در انبار.

And so, compared with Adam,

بنابراین، در مقایسه با آدم، شاید فکر کنید

you might think Michelangelo is making fun of us.

میکل آنژ ما را تمسخر می‌کند.

But he's about to dispel the gloom

اما او با بکارگیری رنگهای روشن درست

by using those bright colors right underneath Noah:

زیر پای نوح در حال از بین بردن تاریکی است:

emerald, topaz, scarlet on the prophet Zechariah.

زمرد، زبرجد، و اسکارلت بر تن زکریا.

Zechariah foresees a light coming from the east,

زکریا پیش بینی می‌کند که نوری از شرق می‌آید،

and we are turned at this juncture to a new destination,

ما از این برهه به سمت مقصد جدیدی می‌رویم،

with sibyls and prophets who will lead us on a parade.

زنان مقدس و پیامبران راهنمای این راهند.

You have the heroes and heroines who make safe the way,

مردان و زنان قهرمانی که راه را امن می‌کنند،

and we follow the mothers and fathers.

ما این پدران و مادران را دنبال می‌کنیم.

They are the motors of this great human engine, driving it forward.

آنان محرک موتور بزرگ انسانیت هستند

And now we're at the keystone of the ceiling,

اکنون ما در نقطه مهم سقف هستیم،

the culmination of the whole thing,

سرانجام هر آنچه هست

with a figure that looks like he's about to fall out of his space

با تصویری که گویا در حال سقوط ازآن فضا

into our space,

به فضای ماست،

encroaching our space.

در حال تعدی به فضای ماست.

This is the most important juncture.

این مهمترین پیوند است

Past meets present.

گذشته و حال به هم می‌رسند.

This figure, Jonah, who spent three days in the belly of the whale,

در این شکل، یونس که سه روز را در شکم نهنگ گذراند،

for the Christians, is the symbol of the renewal of humanity

برای مسیحیان نماد زایش مجدد انسانیت است

through Jesus' sacrifice,

از طریق قربانی مسیح،

but for the multitudes of visitors to that museum

اما برای ملاقات کنندگان موزه با عقاید

from all faiths who visit there every day,

مختلف که هر روز به آنجا می‌آیند لحظه‌ای

he is the moment the distant past encounters and meets immediate reality.

است که گذشته دور به واقعیت می‌پیوندد.

All of this brings us to the yawning archway of the altar wall,

تمام اینها ما را به محراب می‌رساند

where we see Michelangelo's Last Judgment,

جایی که قضاوت نهایی میکلانژ را می‌بینیم

painted in 1534 after the world had changed again.

نقاشی توسط او در سال ۱۵۳۴ بعد از آنکه جهان باز تغییر کرد

The Reformation had splintered the Church,

بازسازی کلیسا را تجزیه کرد،

the Ottoman Empire had made Islam a household word

زمانی که امپراتوری عثمانی اسلام را به یک خانواده جهانی بدل کرد

and Magellan had found a route into the Pacific Ocean.

و ماژلان راهی به اقیانوس آرام بافت.

How is a 59-year-old artist who has never been any further than Venice

هنرمندی ۵۷ ساله که هرگز از ونیز دور نبوده است،

going to speak to this new world?

می‌خواهد با چنین جهان جدیدی سخن بگوید؟

Michelangelo chose to paint destiny,

میکل آنژ به نقاشی سرنوشت پرداخت

that universal desire,

خواسته‌ای جهانی،

common to all of us,

مشترک بین همه ما

to leave a legacy of excellence.

که این میراث کمال را به حال خود بگذاریم.

Told in terms of the Christian vision of the Last Judgment,

«قضاوت نهایی» از واژگان مسیحیت،

the end of the world,

پایان دنیا،

Michelangelo gave you a series of figures

میکل آنژ یک مجموعه از تصاویر را برای شما باقی می‌گذارد

who are wearing these strikingly beautiful bodies.

کسی که این اندامهای به غایت زیبا را می‌پوشاند.

They have no more covers, no more portraits

آنها نه دیگر جامه ای دارند نه پیروی

except for a couple.

به جز یک زوج.

It's a composition only out of bodies,

تدوینی که فقط از جسم انسان تشکیل شده است،

391, no two alike,

۳۹۱ تن، حتی دو تن از آنها مشابه هم نیستند،

unique like each and every one of us.

منحصربه فرد مانند هر کدام از ما

They start in the lower corner, breaking away from the ground,

از گوشه پایین آغاز شده و از کف کلیسا دور می‌شوند،

struggling and trying to rise.

در تلاش برای برخواستن هستند.

Those who have risen reach back to help others,

آنهایی که برخاسته اند برای کمک به دیگران دست دراز می‌کنند،

and in one amazing vignette,

و در یک حاشیه زیبا

you have a black man and a white man pulled up together

مردی سیاه و مردی سفید با هم برخااسته‌اند

in an incredible vision of human unity

با نمایی شگفت آور از یکپارچگی انسانیت

in this new world.

در این دنیای جدید.

The lion's share of the space goes to the winner's circle.

شیرها به حلقه برندگان می‌پیوندند

There you find men and women completely nude like athletes.

آنجا زنان و مردان همچون قهرمانان کاملا برهنه‌اند.

They are the ones who have overcome adversity,

آنان کسانی هستند که بر مشقتها چیره شده‌اند،

and Michelangelo's vision of people who combat adversity,

و دیدگاه میکل آنژ در ارتباط با آنان که به مبارزه مصیبتها می‌پردازند.

overcome obstacles --

موانع سر راه --

they're just like athletes.

آنان همچون قهرمانان هستند.

So you have men and women flexing and posing

مردان و زنانی که منعطف‌اند و در مرکز

in this extraordinary spotlight.

توجه فوق العاده‌ای قرار دارند.

Presiding over this assembly is Jesus,

مسیح مجری این گردهمایی است،

first a suffering man on the cross,

ابتدا مردی رنجور بر روی صلیب

now a glorious ruler in Heaven.

اکنون حکمرانی باشکوه در آسمان.

And as Michelangelo proved in his painting,

و همانگونه که میکل آنژ در این نقاشی نشان می‌دهد،

hardship, setbacks and obstacles,

دشواری‌ها و موانع

they don't limit excellence, they forge it.

مانع تعالی نمی‌شوند، بلکه آن را فراموش می‌کنند.

Now, this does lead us to one odd thing.

اکنون، این ما را به ت.فکری عجیب و غریب نمی‌کشاند

This is the Pope's private chapel,

این عبادتگاه خصوصی پاپ است،

and the best way you can describe that is indeed a stew of nudes.

و بهترین کلمات برای توصیفش مجموعه ای از برهنه‌ها است.

But Michelangelo was trying to use only the best artistic language,

اما میکل آنژ می‌خواست از بهترین زبان هنری بهره بجوید،

the most universal artistic language he could think of:

جهانی ترین زبان هنری که او می‌توانست بدان بیندیشد:

that of the human body.

تن انسان.

And so instead of the way of showing virtue such as fortitude or self-mastery,

و به جای راهی برای نشان دادن فضیلت‌های تقوا

he borrowed from Julius II's wonderful collection of sculptures

او از مجموعه عظیم مجسمه‌های ژولیوس دوم وام گرفت

in order to show inner strength as external power.

تا توانایی درون را به عنوان قدرت برون نشان دهد.

Now, one contemporary did write

فردی معاصر با او نوشته است که

that the chapel was too beautiful to not cause controversy.

عبادتگاه زیباتر از آن بود که مناقشه ایجاد نکند.

And so it did.

و ایجاد نمود.

Michelangelo soon found that thanks to the printing press,

به لطف صنعت چاپ زود این اتفاق برای میکل آنژ افتاد،

complaints about the nudity spread all over the place,

شکایت ها در ارتباط با برهنگی همه جا را گرفت،

and soon his masterpiece of human drama was labeled pornography,

و شاهکار درام انسانی او لقب مستهجن و شهوت‌انگیز گرفت،

at which point he added two more portraits,

زمانی که او دو پرتره جدید اضافه نمود،

one of the man who criticized him, a papal courtier,

یکی از مردان منتقد او، یک پاپ درباری

and the other one of himself as a dried up husk, no athlete,

و دیگری خود او زار و تکیده، نه مانند یک قهرمان،

in the hands of a long-suffering martyr.

در دستان شهیدی رنج کشیده.

The year he died he saw several of these figures covered over,

سالی که او فوت نمود چندین مورد از این اشکال را دید،

a triumph for trivial distractions over his great exhortation to glory.

یک پیروزی برای ایجاد مزاحمت‌های جزیی در راه شکوهمندی او.

And so now we stand

اکنون ما اینحا می‌ایستیم.

in the here and now.

در اینجا و اکنون.

We are caught in that space

ما در آن فضا هستیم

between beginnings and endings,

در بین آغازها و فرجامها،

in the great, huge totality of the human experience.

در مجموعه‌ای عظیم از تجربه انسانی

The Sistine Chapel forces us to look around as if it were a mirror.

نماز‌خانه سیستین ما را وا می‌دارد که به اطراف بنگریم گویی که آینه‌ای آنجاست.

Who am I in this picture?

من در این تصویر چه کسی هستم؟

Am I one of the crowd?

آیا من یکی از میان جمعیت هستم؟

Am I the drunk guy?

آیا فرد مست هستم؟

Am I the athlete?

آیا فرد قهرمان هستم؟

And as we leave this haven of uplifting beauty,

زمانی که این محل زیبایی‌های برجسته را ترک می‌کنیم،

we are inspired to ask ourselves life's biggest questions:

انگیزه می‌یابیم که مهمترین سوالات زندگی را از خود بپرسیم:

Who am I, and what role do I play in this great theater of life?

من کیستم و چه نقشی در این تئاتر بزرگ زندگی دارم؟

Thank you.

متشکرم

(Applause)

(تشویق حضار)

Bruno Giussani: Elizabeth Lev, thank you.

برونو جیوسانی: الیزابت لو، ممنون.

Elizabeth, you mentioned this whole issue of pornography,

الیزابت در مورد مسئله مستهجن و شهوت انگیز بودن صحبت کردی،

too many nudes and too many daily life scenes and improper things

برهنگی‌های فراوان، تصاویری از زندگی روزمره و نامناسب

in the eyes of the time.

در چشمان زمان.

But actually the story is bigger.

اما در حقیقت داستان بزرگتر است.

It's not just touching up and covering up some of the figures.

تنها لمس نمودن و پوشاندن برخی از شکلها نیست.

This work of art was almost destroyed because of that.

این اثر هنری تقریبا به این دلیل معدوم شد.

Elizabeth Lev: The effect of the Last Judgment was enormous.

الیزابت لو: اثر قضاوت نهایی بسیار مهم بوده است

The printing press made sure that everybody saw it.

صنعت چاپ این امکان را فراهم آورد که همه آن را ببینند.

And so, this wasn't something that happened within a couple of weeks.

چیزی نبود که در چند هفته رخ دهد.

It was something that happened over the space of 20 years

چیزی بود که در طی ۲۰ سال ویرایش و

of editorials and complaints,

شکایت رخ داد،

saying to the Church,

به کلیسا می‌گفتند،

"You can't possibly tell us how to live our lives.

«شما نمی توانید به ما بگویید که چگونه زندگی کنیم.

Did you notice you have pornography in the Pope's chapel?"

شما در عبادتگاه پاپ تصاویر مستهجن دارید؟»

And so after complaints and insistence

بعد از شکایت‌ها و پافشاری‌ها

of trying to get this work destroyed,

در تلاش برای تخرب این اثر

it was finally the year that Michelangelo died

نهایتا سالی که میکل آتژ فوت نمود

that the Church finally found a compromise,

کلیسا نهایتا به توافقی برای

a way to save the painting,

نجات نقاشی‌ها رسید،

and that was in putting up these extra 30 covers,

و آن پوشاندن ۳۰ مورد دیگر بود،

and that happens to be the origin of fig-leafing.

و آن آغاز سانسور و پوشاندن آنها بود.

That's where it all came about,

آغاز این مسئله از اینجا بود،

and it came about from a church that was trying to save a work of art,

داستان کلیسایی که می‌خواست اثری هنری را نجات دهد،

not indeed deface or destroyed it.

آن را تغییر نداد و تخریبش نکرد.

BG: This, what you just gave us, is not the classic tour

ب ج: آنچه که اکنون به ما گفتی صرفا سفری کلاسیک

that people get today when they go to the Sistine Chapel.

که مردم در زمان بازدید از کلیسای سیستین در می‌یابند.

(Laughter)

( خنده)

EL: I don't know, is that an ad?

ا ل: نمی‌دانم، آیا این یک تبلیغ است؟

(Laughter)

( خنده)

BG: No, no, no, not necessarily, it is a statement.

ب ج:نه، نه، نه ضرورتا، این یک اظهار نظر است.

The experience of art today is encountering problems.

تجربه هنر امروزه مواجه با مشکلات است.

Too many people want to see this there,

مردم زیادی می‌خواهند این را در اینجا ببینند،

and the result is five million people going through that tiny door

و نتیجه اینکه پنج میلیون نفر از آن در کوچک وارد می‌شوند

and experiencing it in a completely different way

و تجربه آن از راهی کاملا متفاوت

than we just did.

که ما تا اکنون داشتیم.

EL: Right. I agree. I think it's really nice to be able to pause and look.

ا ل: درست است، موافقم. فکر می‌کنم خوب است که مکثی کرده و نگاهی بیاندازیم.

But also realize, even when you're in those days,

اما این نکته را در نظر بگیرید‌ که اگر شما در آن روزها همراه

with 28,000 people a day,

با ۲۸٫۰۰۰ نفر انجا باشید،

even those days when you're in there with all those other people,

حتی آن روزها زمانی که شما با تمام آن مردم در داخل بودید

look around you and think how amazing it is

با نگاهی به اطراف متوجه می‌شدید که چقدر عظمت دارد

that some painted plaster from 500 years ago

گچ بری ها نقاشی شده از ۵۰۰ سال پیش

can still draw all those people standing side by side with you,

میتواند نقش افرادی باشد که در کنارت هستند،

looking upwards with their jaws dropped.

با دهان باز به یالا می‌نگرند.

It's a great statement about how beauty truly can speak to us all

این مثالی عالی است از اینکه زیبایی چگونه می‌تواند با ما سخن بگوید

through time and through geographic space.

در طول زمان و مکان.

BG: Liz, grazie.

ب ج: لیز، گراتسیا.

EL: Grazie a te.

ا ل: گراتسیا

BG: Thank you.

ب ج:ممنون.

(Applause)

(تشویق حضار)