The ancient, earth-friendly wisdom of Mongolian nomads | Khulan Batkhuyag

Transcriber: Joseph Geni Reviewer: Ivana Korom

Translator: Teetach Atsawarangsalit Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

It's funny how foreigners ask me the same questions

เป็นเรื่องน่าขำที่มีชาวต่างชาติหลายคน ถามฉันด้วยคำถามเดิม ๆ

when they first meet me.

เมื่อพวกเขารู้จักฉันเป็นครั้งแรก

Questions like,

คำถาม เช่น

"Wow, you're from Mongolia?

"ว้าว คุณมาจากมองโกเลียหรือ

So do you ride horses to go to work?"

แล้วคุณขี่ม้าไปทำงานหรือเปล่า"

"Do you know what Coke is?"

"คุณรู้จักโค้กไหม"

Or, "Do you have chocolates in Mongolia?"

หรือ "ที่มองโกเลียมีช็อกโกแลตไหม"

And if I want to have fun with it,

แล้วถ้าฉันนึกสนุกขึ้นมา

I say things like,

ฉันก็จะตอบไปว่า

"Oh my God,

"โอ้พระเจ้า

I've never heard any of those before.

ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย

What are Coke and chocolates?

โค้กกับช็อกโกแลตคืออะไรหรือ

Can you tell me more about them?"

คุณช่วยเล่าให้ฟังเพิ่มเติมหน่อยได้ไหม"

It always works,

มันได้ผลทุกครั้งเลย

and we have a good laugh about it too.

และพวกเราก็มักจะหัวเราะกับเรื่องนี้

In reality, our capital city, Ulaanbaatar, is very urban.

ในความเป็นจริงนั้น เมืองหลวงของเรา เมืองอูลานบาตาร์ มีความเป็นเมืองสูงมาก

We have commercial buildings,

เรามีอาคารพาณิชย์

brand-name hotels

โรงแรมชื่อดัง

and beautiful art spaces too.

และพื้นที่ศิลปะที่สวยงามด้วย

But all too often

บ่อยครั้งที่

foreigners fixate on what Mongolia lacks.

ชาวต่างชาติมักจะนึกถึงแต่ว่า มองโกเลียขาดแคลนอะไร

They look at our massive, untouched landscape,

พวกเขาเห็นภูมิภาพที่ไม่เคยถูกแตะต้อง อันกว้างใหญ่ของเรา

traditional nomadic lifestyles,

วิถีชีวิตร่อนเร่พื้นเมือง

and see it as a sign of poverty.

และมองว่ามันเป็นสัญญาณของความยากจน

And I disagree.

แต่ฉันไม่เห็นด้วย

In fact, I think there's a lot we can learn

ที่จริงแล้ว ฉันคิดว่า มีหลายอย่างที่เราเรียนรู้ได้

from ancient Mongolian nomads

จากชนเร่ร่อนชาวมองโกลโบราณ

that will help us survive

ที่จะช่วยให้เราอยู่รอดได้

in the years and decades to come.

ในอนาคตที่กำลังจะมาถึงนี้

This is a picture of me playing Mongolia's most celebrated traditional instrument,

นี่คือภาพของฉันที่กำลังเล่น เครื่องดนตรีพื้นเมืองอันโดงดังของมองโกเลีย

morin khuur,

โมรินฮูร์

or horsehead fiddle.

หรือซอหัวม้า

I started playing the instrument when I was only nine,

ฉันเริ่มเล่นเครื่องดนตรีนี้ ตั้งแต่อายุเก้าขวบ

and by 11 I was traveling the world

และเมื่ออายุ 11 ขวบก็ได้เดินทางไปรอบโลก

representing Mongolia at international festivals,

เป็นตัวแทนของมองโกเลีย ในงานนานาชาติต่าง ๆ

living and studying in places like Japan, China, Finland, Germany and Sweden.

อยู่อาศัยและเรียนที่ญี่ปุ่น จีน ฟินแลนด์ เยอรมนี และสวีเดน

But then suddenly,

แต่หลังจากนั้น

when I was 21,

เมื่อฉันอายุ 21 ปี

I lost my loving mother,

ฉันก็ได้เสียแม่ผู้เป็นที่รักไป

and just two years later

และเพียงอีกสองปีต่อมา

I lost my father.

ฉันก็ได้เสียพ่อไป

As an only child,

เนื่องจากฉันเป็นลูกคนเดียว

I was devastated and lonely.

ฉันจึงเศร้าและเหงาอย่างมาก

At the time, the only thing I had left was my country,

ในตอนนั้น สิ่งเดียว ที่ฉันยังเหลืออยู่คือประเทศของฉัน

so I decided to move home.

ฉันจึงตัดสินใจย้ายกลับบ้าน

When I was lost with sorrow,

เมื่อฉันหลงไปกับความเศร้าเสียใจ

my country gave me a feeling of safety and belonging.

ประเทศของฉันได้ทำให้ฉันรู้สึก ปลอดภัยและเป็นส่วนหนึ่งของสังคม

I imagined eternal the blue sky of Mongolia as my father

ฉันจินตนาการว่าท้องฟ้าสีคราม อันกว้างใหญ่ของมองโกเลียคือพ่อของฉัน

and the untouched, gorgeous landscape as my mother.

และภูมิภาพแสนสวยงาม ที่ไม่เคยถูกแตะต้องคือแม่ของฉัน

Having lived in developed countries for over a decade,

จากที่เคยอาศัยอยู่ในประเทศพัฒนาแล้ว มากว่าสิบปี

I became very distant from the nomadic lifestyles,

ฉันได้ห่างเหิน จากวิถีชีวิตเร่ร่อนไปอย่างมาก

so I wanted to reconnect and experience it for myself.

ฉันจึงต้องการที่จะกลับมาเชื่อมต่อ และรับรู้ด้วยตัวของฉันเอง

I often journeyed away from the city toward my grandparents' provinces

ฉันมักจะเดินทางออกจากเมือง ไปยังจังหวัดของปู่ย่าตายายฉัน

in rural Mongolia

ในชนบทของมองโกเลีย

to see where my parents and I came from,

เพื่อดูว่าพ่อแม่และฉันนั้นมาจากไหน

and better understand my own identity.

และเพื่อให้เข้าใจตัวตนของฉันได้ดีขึ้น

Growing up, I'd always heard stories about how Mongolian nomads

ตลอดที่ฉันเติบโตมา ฉันได้ยินเรื่องราว เกี่ยวกับชนเผ่าเร่ร่อนชาวมองโกลอยู่เสมอ

were the most hospitable people on earth,

ว่าเป็นกลุ่มคนที่ต้อนรับแขก ได้ดีที่สุดในโลก

and I wanted to see with my own eyes

และฉันต้องการที่จะเห็นด้วยตาตัวเอง

whether they really feed and give shelter to a stranger.

ว่าพวกเขาให้อาหาร และที่อยู่กับคนแปลกหน้าจริงหรือไม่

So I set off to the countryside,

ฉันจึงออกเดินทางไปยังชนบท

driving along dirt roads for hours.

ขับรถไปบนทางลูกรังหลายชั่วโมง

What's incredible about Mongolian nomads

สิ่งที่น่าทึ่งเกี่ยวกับชนเร่ร่อนชาวมองโกล

is that the neighbors are often 40 kilometers apart,

ก็คือเพื่อนบ้านมักจะอยู่ห่างกัน ไกลถึง 40 กิโลเมตร

and there's no private land ownership of pasture land in Mongolia.

และไม่มีการถือครองที่ดินสำหรับ เลี้ยงสัตว์เป็นส่วนตัวในมองโกเลีย

In a way,

อาจมองได้ว่า

Mongolian nomads have the complete freedom,

ชนเร่ร่อนชาวมองโกล มีอิสรภาพอย่างเต็มที่

moving about the gorgeous landscape as they wish.

เคลื่อนย้ายไปที่ไหนก็ได้ ในภูมิภาพที่สวยงามตามที่ต้องการ

Eventually, I spotted to humble yurts

ในที่สุดฉันก็ได้พบกับเยิร์ตหลังเล็ก ๆ

and I pulled over.

และพักจอดรถ

Yurts, or ger,

เยิร์ต หรือเกร์

are a traditional Mongolian dwelling.

คือที่อยู่อาศัยดั้งเดิมของชาวมองโกล

They're made from one hundred percent natural material,

สร้างขึ้นจากวัสดุธรรมชาติร้อยเปอร์เซ็นต์

a wooden frame and floor,

โครงและพื้นไม้

leather rope

เชือกหนัง

and thick blankets made from felted sheep's wool.

และผ้าคลุมหนา ซึ่งทำมาจากขนแกะอัด

And it takes about only three to four hours

และใช้เวลาเพียงแค่ สามถึงสี่ชั่วโมง

to assemble or disassemble,

ในการตั้งหรือเก็บ

and keeps them warm

และช่วยให้ความอบอุ่น

through the minus 50 degree Celsius winters.

ตลอดฤดูหนาวที่มีอุณหภูมิ ติดลบ 50 องศาเซลเซียส

Outside the yurt,

ด้านนอกเยิร์ต

the kids were playing with sheep and goats,

เด็ก ๆ กำลังเล่น กับแกะและแพะ

and as I greeted them,

และเมื่อฉันทักทายพวกเขา

their parents welcomed me inside.

พ่อแม่ของพวกเขาก็เชิญฉันเข้าไปในบ้าน

The wife poured me nice warm milk tea,

ภรรยาเทชานมอุ่น ๆ ให้ฉัน

and the husband offered me food

และสามีนำอาหารมาให้ฉันกิน

that they had already prepared on the table.

เป็นอาหารที่พวกเขา ได้เตรียมไว้บนโต๊ะอยู่แล้ว

After some casual chitchat,

หลังจากคุยกันไปสักพัก

the husband politely asked my purpose,

สามีถามฉันอย่างสุภาพถึงจุดประสงค์ของฉัน

so I replied bluntly

ฉันจึงตอบไปตรง ๆ ว่า

that I was just traveling

ฉันแค่มาท่องเที่ยว

and exploring my grandparents' roots

และสำรวจรากเหง้าปู่ย่าตายายของฉัน

and that I needed a place to stay

และฉันต้องการที่พักอาศัย

as the sun was setting.

เนื่องจากดวงอาทิตย์กำลังตกแล้ว

And guess what?

รู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น

He said I could stay as long as I needed to,

เขาบอกว่าฉันสามารถอยู่ได้ นานเท่าที่ฉันต้องการ

on one condition.

โดยมีเงื่อนไขหนึ่งข้อ

He asked if I would play the morin khuur,

เขาขอให้ฉันเล่นโมรินฮูร์

our traditional Mongolian horsehead fiddle.

ซอหัวม้ามองโกลพื้นบ้านของเรา

In my head, I couldn't believe it was coming true.

ในหัวฉัน ฉันไม่คิดเลยว่า นี่จะเป็นเรื่องจริง

And the horsehead fiddle was like a ticket.

ซอหัวม้าเป็นเหมือนตั๋วผ่านทาง

When Mongolians find out that you can play morin khuur,

เมื่อชาวมองโกลรู้ว่า คุณสามารถเล่นโมรินฮูร์ได้

you're instantly respected.

คุณจะได้รับการยกย่องทันที

They say its two strings

พวกเขากล่าวว่าสายซอทั้งสองเส้น

express all the events of the world.

เล่าเรื่องราวทั้งหมดในโลกใบนี้

I ended up staying with them for nine days,

สุดท้ายฉันจึงได้อยู่ กับพวกเขาเป็นเวลาเก้าวัน

and they didn't even ask me to leave.

และพวกเขาไม่ได้ขอให้ฉันไปเลย

I think if I tried to stay there for two months,

ฉันคิดว่าถ้าฉันลองขอ อยู่ที่นั่นสักสองเดือน

they would have let me.

พวกเขาก็คงจะให้

And here's the thing:

แต่ประเด็นสำคัญคือ

before I met them,

ก่อนที่ฉันจะได้พบพวกเขา

I assumed that Mongolian nomads were hospitable out of kindness

ฉันเดาว่าชนเร่ร่อนชาวมองโกล ต้อนรับแขกเพราะความใจดีของพวกเขา

like anybody else.

เหมือนกับคนทั่วไป

But then I realized it was more than that.

แต่ฉันก็ได้รู้ว่ามีอะไรที่มากกว่านั้น

It was about surviving as a community.

มันคือเรื่องของการอยู่รอดเป็นชุมชน

Because nomads live in extremely remote areas,

เนื่องจากชนเร่ร่อนอาศัยอยู่ ในพื้นที่ห่างไกลเป็นอย่างมาก

they are completely at the mercy of nature.

ชีวิตพวกเขาจึงขึ้นอยู่กับ ธรรมชาติทั้งหมด

Heavy snowfall,

หิมะตกหนัก

a sudden flood

น้ำท่วมฉับพลัน

or a raging storm

หรือลมพายุรุนแรง

can devastate a nomadic family.

อาจทำให้ครอบครัวชนเร่ร่อนเสียหายได้เลย

Today, it's a stranger who needs help,

วันนี้อาจมีคนแปลกหน้าต้องการความช่วยเหลือ

but tomorrow, it could be you.

แต่วันพรุ่งนี้อาจเป็นคุณ

That's why they look out for each other

นั่นจึงเป็นเหตุผลที่พวกเขาต้องคอยดูแลกัน

and welcome anyone in need of help.

และต้อนรับใครก็ตามที่ต้องการความช่วยเหลือ

This really touched my heart,

นี่เป็นสิ่งที่น่าประทับใจมากสำหรับฉัน

because I feel like we humans are becoming more and more selfish.

เพราะฉันรู้สึกว่ามนุษย์เรา กำลังเห็นแก่ตัวกันมากขึ้น

Staying with a truly nomadic family awakened me.

การได้อยู่กับครอบครัวชนเร่ร่อน ทำให้ฉันได้ตื่นรู้

It was nothing like I've ever seen in developed countries.

นี่ไม่เหมือนกับสิ่งที่ฉันเคยได้เห็นมา ในประเทศพัฒนาแล้ว

The wife of the family

ภรรยาของครอบครัวนี้

showed me how they produce organic dairy products from scratch,

แสดงวิธีทำผลิตภัณฑ์ จากนมออร์แกนิกต่าง ๆ ให้ฉันดู

like white cheese, yogurt, tsegee,

เช่น ชีสขาว โยเกิร์ต เซเกเย

and even a traditional vodka made from cow milk.

แม้กระทั่งวอดก้า ที่ทำมาจากนมวัว

And every tool they use is made from natural material by hand.

และเครื่องมือทั้งหมดที่พวกเขาใช้ ก็ทำเองจากวัสดุธรรมชาติ

And inside the yurt,

และภายในเยิร์ต

we burned dried cow dung to stay warm

พวกเราเผามูลวัวแห้งเพื่อให้ความอบอุ่น

instead of using fuel.

แทนที่จะใช้เชื้อเพลิงอื่น ๆ

Everything stood in sharp contrast

ทุกสิ่งทุกอย่างนี้ตรงข้ามกับ

to my city life filled with plastic and steel.

ชีวิตในเมืองของฉัน ที่เต็มไปด้วยพลาสติกและโลหะ

And this was a five-senses experience to me,

และนี่ก็เป็นประสบการณ์ ครบทั้งประสาทสัมผัสทั้งห้าสำหรับฉัน

a completely different form of sophistication.

เป็นความซับซ้อนในรูปแบบ ที่ต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง

The more I traveled across remote and rural destinations in Mongolia,

ยิ่งฉันได้เดินทางผ่านชนบท อันห่างไกลของมองโกเลีย

the more I understood

ฉันก็ยิ่งเข้าใจมากขึ้น

how ancient nomadic lifestyle was powered by Mother Nature.

ถึงวิถีชีวิตเร่ร่อนโบราณ ที่มีที่มาจากธรรมชาติผู้ให้กำเนิด

Nomadic life is truly zero waste.

ชีวิตเร่ร่อนนั้นสร้างขยะเป็นศูนย์ อย่างแท้จริง

Over the course of six years,

ตลอดหกปีที่ผ่านมา

I visited more than 20 families,

ฉันได้พบมากกว่า 20 ครอบครัว

and my experience was always the same.

และประสบการณ์ของฉันก็ยังคงเหมือนเดิม

They invited me in, offered me food

พวกเขาเชิญฉันเข้าไป ให้อาหารกับฉัน

and gave me a place to stay if I needed it.

และให้ที่อยู่กับฉันหากฉันต้องการ

I was surprised by how little they owned.

ฉันประหลาดใจมาก กับสิ่งของที่เขามีอยู่น้อยนิด

At first, I thought it was because they moved about four times a year.

ตอนแรก ฉันคิดว่ามันเป็นเพราะ พวกเขาเคลื่อนย้ายประมาณสี่ครั้งต่อปี

OK, that's a very simple logic to understand.

โอเค มันเป็นตรรกะง่าย ๆ ที่เข้าใจได้

You only carry what you need.

คุณเอาของไปแค่เท่าที่ต้องใช้

But then I learned

แต่ฉันเพิ่งได้เรียนรู้ว่า

there's a deeper philosophy behind it.

มีหลักปรัชญาที่ล้ำลึกกว่านั้น

Historically, nomads believed

จากประวัติศาสตร์นั้น ชนเร่ร่อนเชื่อว่า

that we are only passing through this life,

พวกเราเป็นเพียงผู้ผ่านทาง เข้ามาในชีวิตนี้

that people come and leave naked,

ผู้คนมาแล้วก็ไปโดยไม่มีอะไรติดตัว

so they believe that there's no point in building anything that destroys nature

พวกเขาจึงเชื่อว่าไม่มีเหตุผล ที่จะต้องสร้างอะไรที่ทำลายธรรมชาติ

or in being greedy for materialistic things

หรือมีความโลภ ความอยากได้ทางวัตถุ

when your life expectancy is only less than 100 years.

ในเมื่ออายุขัยของคุณ มีเพียงไม่ถึง 100 ปี

Instead, they invest in tradition,

ดังนั้น พวกเขาจึงใส่ใจในประเพณี

heritage, history,

มรดกทางวัฒนธรรม ประวัติศาสตร์

and pass it from generation to generation.

และส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่น

This ancient nomadic philosophy made me realize that I should think bigger

หลักปรัชญาชนเร่ร่อนโบราณนี้ ทำให้ฉันนึกได้ว่าต้องคิดให้กว้างขึ้น

and further than my own convenience and comfort.

และไกลขึ้นกว่าความสะดวกสบาย ของตัวฉันเอง

In the Mongolian countryside, I felt a true form of freedom,

ในชนบทของมองโกเลีย ฉันได้รู้สึกถึงอิสรภาพอย่างแท้จริง

and every time I came back to the city,

และทุกครั้งที่ฉันกลับมาในเมือง

I looked for ways to live more minimally.

ฉันจะมองหาวิธีที่จะอยู่อย่างเรียบง่าย

I digitalized all of my company's paper procedures.

ฉันได้ทำให้เอกสารในบริษัทของฉัน เป็นรูปแบบดิจิทัล

What once took 20 packs of A4 paper

จากสิ่งที่เคยต้องใช้กระดาษ A4 เป็น 20 ห่อ

now takes just one.

ตอนนี้ใช้เพียงหนึ่งห่อเท่านั้น

I downsized my apartment, reduced my carbon footprint

ฉันลดขนาดอพาร์ตเมนต์ ลดคาร์บอนฟุตพรินต์

and picked up a habit to rethink my actions,

และเริ่มมีนิสัย ที่จะคิดซ้ำ ๆ ก่อนทำอะไรบางอย่าง

like purchasing, choosing transportation,

เช่น ซื้อของ เลือกวิธีการเดินทาง

and many other lifestyle choices at home and work.

และตัวเลือกในการใช้ชีวิตอื่น ๆ ทั้งที่บ้านและที่ทำงาน

And most importantly,

และที่สำคัญที่สุด

I stopped working on fast-moving consumer-goods marketing projects

ฉันหยุดทำงานการตลาดสินค้าบริโภค ที่มีการเติบโตอย่างรวดเร็ว

and now work with organizations that promote sustainability.

และเปลี่ยนไปทำงานกับองค์กร ที่ส่งเสริมความยั่งยืน

But by far the biggest change

แต่ความเปลี่ยนแปลงที่ใหญ่ที่สุด

is that I've started to see development

คือฉันได้เริ่มเห็นการพัฒนา

with fresh eyes.

ด้วยตาของฉันเอง

In cities,

ในเมืองต่าง ๆ

living in a traditional yurt as a nomad

การเป็นชนเร่ร่อนอาศัยอยู่ในเยิร์ตพื้นเมือง

and having less

และมีสิ่งของน้อย

is often interpreted as a sign of poverty,

มักจะถูกมองว่าเป็นสัญญาณของความยากจน

not just abroad

ไม่ใช่แค่ในต่างประเทศ

but at home in Mongolia too.

แต่ในมองโกเลียก็เช่นกัน

We think that the end goal for every developing country

พวกเราคิดว่าจุดมุ่งหมายสุดท้าย ของประเทศกำลังพัฒนาทุกประเทศ

is to become the next Tokyo or New York City,

คือการเป็นโตเกียว หรือนิวยอร์กเมืองต่อไป

with their skyscrapers, big shopping malls and toll roads.

ที่เต็มไปด้วยตึกระฟ้า ห้างใหญ่โต และทางด่วน

Communities around the world are abandoning their traditional lifestyles

ชุมชนทั่วโลกกำลังละเลย วิถีชีวิตดั้งเดิมของตัวเอง

in pursuit of material wealth.

เพื่อแสวงหาความร่ำรวยทางวัตถุ

But let's not forget,

แต่พวกเราอย่าลืมว่า

the developed countries

ประเทศพัฒนาแล้ว

are the ones most responsible for climate change.

เป็นประเทศที่มีส่วนมากที่สุด ในการเกิดการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศ

So we have to ask ourselves,

เราจึงต้องถามตัวเราเองว่า

why do we keep on following the same blueprint

ทำไมเราจึงยังเดินตาม แนวทางเดิม ๆ อยู่

when we know it causes harm to the world?

ในเมื่อเรารู้แล้วว่ามันสร้าง ความเสียหายต่อโลก

We've all experienced the consequences of our choices

เราทุกคนได้รับรู้แล้ว ถึงผลกระทบจากทางเลือกของพวกเรา

over the past eight months.

ในแปดเดือนที่ผ่านมานี้

So doing right by Mother Nature

ดังนั้นการปฏิบัติต่อธรรมชาติอย่างถูกต้อง

and focusing on earth-friendly, zero-waste habits

และมุ่งสร้างนิสัยให้เป็นมิตรต่อโลก และสร้างขยะเป็นศูนย์

is not an option anymore.

จึงไม่ใช่แค่ทางเลือกอีกต่อไป

And who knows the key ingredients better than our ancestors,

แล้วใครกันที่จะรู้สูตรสำคัญนี้ มากไปกว่าบรรพบุรุษของเราเอง

the ones who survived without the media

ผู้ที่อยู่รอดได้โดยไม่มีสื่อ

or technology

หรือเทคโนโลยี

but with wisdom alone?

แต่ด้วยภูมิปัญญา

As a citizen of Mongolia,

การเป็นพลเมืองของมองโกเลีย

I grew up hearing

ฉันเติบโตมากับคำพูด

that developing countries are inferior,

ว่าประเทศกำลังพัฒนานั้นด้อยกว่า

and I really took it to heart.

และฉันก็เคยเชื่ออย่างสนิทใจ

But today, I want to say loud and clear

แต่มาวันนี้ ฉันต้องการที่จะพูด ให้ดังและชัดเจน

that I don't see disadvantages from developing countries anymore.

ว่าฉันไม่เห็นข้อเสียของ ประเทศที่กำลังพัฒนาอีกต่อไป

On the contrary,

ในทางตรงกันข้าม

I see countries that have the biggest opportunity

ฉันเห็นประเทศที่มี โอกาสอันยิ่งใหญ่

to do things in the right way,

ที่จะได้ทำในสิ่งที่ถูกต้อง

countries that can define their own kind of development

ประเทศที่สามารถกำหนด แนวทางการพัฒนาของตัวเองได้

and have the most advantage to build a better and safer environment

และมีโอกาสมากที่สุด ที่จะสร้างสิ่งแวดล้อมที่ปลอดภัยและดีขึ้น

for everyone.

สำหรับทุกคน

What worked for our ancestors for thousands of years

สิ่งที่บรรพบุรุษของเราเคยใช้ มาเป็นหลายพันปี

can work for us now,

ก็ใช้กับเราได้ในตอนนี้

and in the future,

และในอนาคต

when combined with the latest innovations.

เมื่อนำมาใช้ร่วมกับนวัตกรรมต่าง ๆ

After all, we're all guests in this world,

อย่างไรเสีย พวกเราก็เป็นเพียงแขกของโลกนี้

so let's do right by the earth and each other

ดังนั้นเรามาทำให้มันถูกต้องกัน ทั้งต่อโลกและซึ่งกันและกัน

just like the ancient Mongolian nomads did.

เหมือนกับที่ชนเร่ร่อนชาวมองโกล โบราณเคยทำไว้

Thank you.

ขอบคุณ