The ancient, earth-friendly wisdom of Mongolian nomads | Khulan Batkhuyag

Transcriber: Joseph Geni Reviewer: Ivana Korom

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Masoud Motamedifar

It's funny how foreigners ask me the same questions

جالب است که معمولا خارجی‌ها هنگامی که اولین بار من را می‌بینند

when they first meet me.

سوالات مشابهی از من می‌پرسند.

Questions like,

سوالاتی مثل،

"Wow, you're from Mongolia?

«اوه، شما اهل مغولستان هستید؟»

So do you ride horses to go to work?"

پس با اسب سر کار می‌روید؟»

"Do you know what Coke is?"

«آیا می‌دانید نوشابه چیست؟»

Or, "Do you have chocolates in Mongolia?"

یا، «آیا در مغولستان شکلات دارید؟»

And if I want to have fun with it,

و اگر بخواهم با آنها شوخی کنم،

I say things like,

مثلا می‌گویم،

"Oh my God,

«اوه خدای من،

I've never heard any of those before.

اصلا چنین چیزهایی تا به حال نشنیده‌ام.

What are Coke and chocolates?

نوشابه و شکلات چه هستند؟

Can you tell me more about them?"

ممکن است بیشتر در موردشان توضیح دهید؟»

It always works,

همیشه نتیجه می‌دهد،

and we have a good laugh about it too.

و با یکدیگر در این موارد می‌خندیم.

In reality, our capital city, Ulaanbaatar, is very urban.

در واقع، پایتخت ما، اولان باتور، کاملاً شهری است.

We have commercial buildings,

ساختمان‌های تجاری،

brand-name hotels

هتل‌های برند،

and beautiful art spaces too.

و همچنین فضاهای هنری زیبا داریم.

But all too often

اما بیشتر اوقات

foreigners fixate on what Mongolia lacks.

خارجی‌ها بر چیزی که مغولستان ندارد تمرکز می‌کنند.

They look at our massive, untouched landscape,

به مناظر طبیعی زیاد و بکر ما،

traditional nomadic lifestyles,

و سبک زندگی کوچ‌نشینی می‌نگرند،

and see it as a sign of poverty.

و آن را نشانه فقر تلقی می‌کنند.

And I disagree.

و من مخالفم.

In fact, I think there's a lot we can learn

در واقع، چیزهای زیادی وجود دارد که می‌توانیم

from ancient Mongolian nomads

از کوچ‌نشین‌های باستانی مغول بیاموزیم

that will help us survive

تا به ما کمک کند

in the years and decades to come.

در سال‌ها و دهه‌های پیش رو دوام آوریم.

This is a picture of me playing Mongolia's most celebrated traditional instrument,

این تصویر من است که دارم معروفترین آلت موسیقی سنتی مغولستان را می‌نوازم،

morin khuur,

مورین خور،

or horsehead fiddle.

یا کمانچه سر اسب.

I started playing the instrument when I was only nine,

من نواختن این آلت موسیقی را وقتی فقط نه سال داشتم شروع کردم،

and by 11 I was traveling the world

و در ۱۱ سالگی در جهان سفر می‌کردم

representing Mongolia at international festivals,

تا مغولستان را در فستیول‌های بین‌المللی معرفی کنم،

living and studying in places like Japan, China, Finland, Germany and Sweden.

در جاهایی مثل ژاپن، چین، فنلاند، آلمان و سوئد به زندگی و تحصیل مشغول بودم.

But then suddenly,

اما ناگهان،

when I was 21,

وقتی ۲۱ سالم بود،

I lost my loving mother,

مادر عزیزم را از دست دادم،

and just two years later

و فقط دو سال بعد،

I lost my father.

پدرم را از دست دادم.

As an only child,

و بعنوان یک بچه تنها،

I was devastated and lonely.

افسرده و تنها گشتم.

At the time, the only thing I had left was my country,

در آن زمان، تنها چیزی که برایم مانده بود کشورم بود،

so I decided to move home.

پس تصمیم گرفتم به خانه بروم.

When I was lost with sorrow,

با اینکه با اندوه مواجه شدم،

my country gave me a feeling of safety and belonging.

کشورم احساس امنیت و تعلق را به من می‌داد.

I imagined eternal the blue sky of Mongolia as my father

آسمان آبی ماندگار مغولستان را پدرم تلقی می‌کردم

and the untouched, gorgeous landscape as my mother.

و مناظر حیرت‌انگیز و بکر را مادرم.

Having lived in developed countries for over a decade,

چون بیش از یک دهه در کشورهای توسعه یافته زندگی کرده بودم،

I became very distant from the nomadic lifestyles,

از سبک زندگی کوچ‌نشینی خیلی فاصله گرفته بودم،

so I wanted to reconnect and experience it for myself.

پس خواستم دوباره به این سبک زندگی برگردم و آن را تجربه کنم.

I often journeyed away from the city toward my grandparents' provinces

اغلب از شهر خارج می‌شدم و به استانی که پدربزرگ و مادربزرگم در آن بودند

in rural Mongolia

در مناطق روستایی مغولستان سفر می‌کردم

to see where my parents and I came from,

تا ببینم من و والدینم از کجا آمده‌ایم،

and better understand my own identity.

و هویت خودم را بهتر درک کنم.

Growing up, I'd always heard stories about how Mongolian nomads

همینگونه که بزرگتر می‌شدم، همیشه می‌شنیدم که کوچ‌نشین‌های مغول

were the most hospitable people on earth,

مهمان‌نوازترین مردم روی زمین هستند،

and I wanted to see with my own eyes

و می‌خواستم با چشمان خودم ببینم

whether they really feed and give shelter to a stranger.

که آیا واقعاً به یک غریبه جا و غذا می‌دهند یا خیر.

So I set off to the countryside,

پس به ناحیه روستایی رفتم،

driving along dirt roads for hours.

و ساعت‌ها در جاده‌های خاکی رانندگی کردم.

What's incredible about Mongolian nomads

آنچه در مورد کوچ‌نشین‌های مغول باورنکردنی است

is that the neighbors are often 40 kilometers apart,

این است که اغلب همسایه‌ها ۴۰ کیلومتر از یکدیگر فاصله دارند،

and there's no private land ownership of pasture land in Mongolia.

و هیچ مالکیت خصوصی زمین یا مرتع اختصاصی در مغولستان وجود ندارد.

In a way,

از یک سو،

Mongolian nomads have the complete freedom,

کوچ‌نشین‌های مغول آزادی کامل دارند،

moving about the gorgeous landscape as they wish.

و به هر منظره طبیعی زیبایی که بخواهند می‌روند.

Eventually, I spotted to humble yurts

سرانجام، به یورت‌های محقر رسیدم

and I pulled over.

و پارک کردم.

Yurts, or ger,

یورت یا جِر،

are a traditional Mongolian dwelling.

سکونتگاه‌های سنتی مغول هستند.

They're made from one hundred percent natural material,

این سکونت‌گاه‌ها صددرصد از مواد طبیعی ساخته می‌شوند،

a wooden frame and floor,

یک چهارچوب و کف چوبی،

leather rope

طناب چرم

and thick blankets made from felted sheep's wool.

و روکش غلیظی که از پشم نمدمال شده ساخته می‌شود.

And it takes about only three to four hours

و فقط حدود سه تا چهار ساعت برای

to assemble or disassemble,

سرهم کردن و باز کردن آن لازم است،

and keeps them warm

و در دمای منفی۵۰ درجه سانتیگراد

through the minus 50 degree Celsius winters.

آن‌ها را گرم نگه می‌دارد.

Outside the yurt,

بیرون یورت،

the kids were playing with sheep and goats,

کودکان با گوسفندان و بزها بازی می‌کردند،

and as I greeted them,

و همین که به آن‌ها سلام کردم،

their parents welcomed me inside.

والدین‌شان مرا به داخل یورت دعوت کردند.

The wife poured me nice warm milk tea,

خانم خانه یک چای شیر گرم خوب برایم ریخت،

and the husband offered me food

و آقای خانه غذایی تعارفم کرد

that they had already prepared on the table.

که از قبل روی میز آماده بود.

After some casual chitchat,

پس از کمی گفتگوی معمولی،

the husband politely asked my purpose,

آقای خانه مودبانه دلیل سفرم را پرسید،

so I replied bluntly

پس بی‌تعارف جواب دادم

that I was just traveling

که فقط دارم سفر می‌کنم

and exploring my grandparents' roots

تا ریشه‌های پدربزرگ و مادربزرگم را کنکاش کنم

and that I needed a place to stay

و اینکه به جایی برای ماندن نیاز دارم

as the sun was setting.

چون خورشید داشت غروب می‌کرد.

And guess what?

حدس بزنید چه شد؟

He said I could stay as long as I needed to,

او گفت هر مدت که می‌خواهم می‌توانم آنجا بمانم

on one condition.

فقط به یک شرط.

He asked if I would play the morin khuur,

از من خواست که مورین خور بنوازم،

our traditional Mongolian horsehead fiddle.

کمانچه سنتی سر اسب خودمان.

In my head, I couldn't believe it was coming true.

در ذهنم باورم نمی‌شد که این قضیه صحت داشته باشد.

And the horsehead fiddle was like a ticket.

و کمانچه سر اسب مثل یک بلیط بود.

When Mongolians find out that you can play morin khuur,

وقتی مغول‌ها بدانند که می‌توانید مورین‌خور بنوازید،

you're instantly respected.

فوراً به شما احترام می‌گذارند.

They say its two strings

آن‌ها می‌گویند که دو تار آن

express all the events of the world.

تمام حوادث جهان را شرح می‌دهد.

I ended up staying with them for nine days,

من نه روز پیش آن‌ها ماندم،

and they didn't even ask me to leave.

و آن‌ها حتی از من نخواستند که بروم.

I think if I tried to stay there for two months,

فکر می‌کنم اگر می‌خواستم دو ماه بمانم،

they would have let me.

باز هم به من اجازه می‌دادند.

And here's the thing:

قضیه این است:

before I met them,

قبل از اینکه آنها را ملاقات کنم،

I assumed that Mongolian nomads were hospitable out of kindness

فکر می‌کردم کوچ‌نشین‌های مغول مهمان‌نواز هستند اما لزوما مهربان نیستند

like anybody else.

مثل هر کس دیگر.

But then I realized it was more than that.

اما بعداً فهمیدم که بیش از این است.

It was about surviving as a community.

بحث ادامه حیات کل جامعه است.

Because nomads live in extremely remote areas,

چون کوچ‌نشین‌ها در نواحی بسیار دور زندگی می‌کنند،

they are completely at the mercy of nature.

کاملاً در دامان لطف طبیعت هستند.

Heavy snowfall,

برف سنگین،

a sudden flood

سیل ناگهانی

or a raging storm

طوفان سهمگین

can devastate a nomadic family.

می‌تواند خانواده کوچ‌نشین را نابود کند.

Today, it's a stranger who needs help,

امروز یک غریبه است که به کمک نیاز دارد،

but tomorrow, it could be you.

اما فردا، نوبت شماست.

That's why they look out for each other

بهمین خاطر از یکدیگر مراقبت می‌کنند

and welcome anyone in need of help.

و به هر کس نیازمند کمک باشد خوشامد می‌گویند.

This really touched my heart,

این واقعا تاثیر عمیقی بر من داشت،

because I feel like we humans are becoming more and more selfish.

چون احساس می‌کنم ما انسان‌ها داریم بیشتر و بیشتر خودخواه می‌شویم.

Staying with a truly nomadic family awakened me.

ماندن با یک خانواده کوچ‌نشین واقعی مرا بیدار کرد.

It was nothing like I've ever seen in developed countries.

این اصلاً شبیه چیزی که در کشورهای توسعه یافته دیده بودم نبود.

The wife of the family

خانم خانه

showed me how they produce organic dairy products from scratch,

به من نشان داد چطور می‌توان از پسماند لبنیات تولید کرد،

like white cheese, yogurt, tsegee,

مثل پنیر سفید، ماست، دوغ،

and even a traditional vodka made from cow milk.

حتی نوعی ودکای سنتی که از شیر گاو ساخته می‌شود.

And every tool they use is made from natural material by hand.

و هر ابزاری که استفاده می‌کنند از مواد طبیعی و با دست ساخته می‌شود.

And inside the yurt,

و درون یورت،

we burned dried cow dung to stay warm

به جای استفاده از سوخت ما پشکل خشک گاو را

instead of using fuel.

سوزاندیم تا گرم شویم.

Everything stood in sharp contrast

همه چیز اختلاف واضحی داشت

to my city life filled with plastic and steel.

با زندگی شهری که پر است از پلاستیک و فولاد.

And this was a five-senses experience to me,

و برای من تجربه‌ای بود با تمام حواس پنجگانه،

a completely different form of sophistication.

شکل کاملاً متفاوتی از پیچیدگی زندگی.

The more I traveled across remote and rural destinations in Mongolia,

هر چه بیشتر در نواحی دوردست روستایی در مغولستان سفر می‌کردم،

the more I understood

بیشتر درک می‌کردم

how ancient nomadic lifestyle was powered by Mother Nature.

که سبک زندگی باستانی کوچ‌نشینی از مادر طبیعت نیرو می‌گیرد.

Nomadic life is truly zero waste.

زندگی کوچ‌نشینی واقعاً بدون زباله است.

Over the course of six years,

در طی شش سال،

I visited more than 20 families,

بیش از ۲۰ خانواده را ملاقات کردم،

and my experience was always the same.

و همیشه تجربه یکسانی داشتم.

They invited me in, offered me food

مرا به ورود دعوت می‌کردند، غذا تعارف می‌کردند

and gave me a place to stay if I needed it.

و در صورت نیاز محلی برای ماندن در اختیارم می‌گذاشتند.

I was surprised by how little they owned.

متعجب بودم که چقدر مایملک اندکی داشتند.

At first, I thought it was because they moved about four times a year.

ابتدا فکر می‌کردم بخاطر این است که چهار بار در سال مهاجرت می‌کنند.

OK, that's a very simple logic to understand.

خوب این یک دلیل منطقی ساده است.

You only carry what you need.

فقط چیزی که نیاز است با خود حمل می‌کنید.

But then I learned

اما سپس دریافتم

there's a deeper philosophy behind it.

که فلسفه عمیق‌تری پشت آن است.

Historically, nomads believed

در تمام طول تاریخ کوچ‌نشین‌ها معتقد بوده‌اند

that we are only passing through this life,

که ما فقط در حال عبور از این زندگی هستیم،

that people come and leave naked,

مردم به دنیا می‌آیند و لخت اینجا را ترک می‌کنند،

so they believe that there's no point in building anything that destroys nature

پس معتقدند که هیچ امتیازی در ساخت بنایی که طبیعت را تخریب می‌کند وجود ندارد

or in being greedy for materialistic things

یا اینکه حریص بودن در مادی‌گرایی

when your life expectancy is only less than 100 years.

وقتی امید به زندگی کمتر از ۱۰۰ سال است امتیازی محسوب نمی‌شود.

Instead, they invest in tradition,

در عوض سرمایه‌گذاری می‌کنند در چیزهایی مثل

heritage, history,

سنت، میراث، تاریخ،

and pass it from generation to generation.

و از نسلی به نسل بعد منتقل می‌کنند.

This ancient nomadic philosophy made me realize that I should think bigger

این فلسفه باستانی کوچ‌نشینی مرا واداشت تا بزرگتر فکر کنم

and further than my own convenience and comfort.

و از آسایش و راحتی خودم فراتر بروم.

In the Mongolian countryside, I felt a true form of freedom,

در ناحیه روستایی مغولستان، شکل واقعی آزادی را حس کردم،

and every time I came back to the city,

و هر بار که به شهر باز می‌گشتم،

I looked for ways to live more minimally.

دنبال راهی بودم برای زندگی محقرانه‌تر.

I digitalized all of my company's paper procedures.

تمام روال‌های کاغذبازی شرکتم را دیجیتالی کردم.

What once took 20 packs of A4 paper

کاری که قبلاً ۲۰ بسته کاغذ A4 نیاز داشت

now takes just one.

الان با یک برگه قابل انجام است.

I downsized my apartment, reduced my carbon footprint

اندازه آپارتمانم را کاهش دادم، تاثیرات کربن را کاهش دادم

and picked up a habit to rethink my actions,

و عادتی پیشه کردم تا در فعالیت‌هایم بازاندیشی کنم،

like purchasing, choosing transportation,

عاداتی مثل خرید، ایاب و ذهاب

and many other lifestyle choices at home and work.

و بسیاری دیگر از انتخاب‌های سبک زندگی در منزل و محل کار.

And most importantly,

و مهمتر از همه،

I stopped working on fast-moving consumer-goods marketing projects

از کار کردن بر پروژه‌های بازاریابی چرخش سریع کالاهای مصرفی دست کشیدم

and now work with organizations that promote sustainability.

و اکنون با سازمان‌هایی همکاری می‌کنم که پایداری را اشاعه می‌دهند.

But by far the biggest change

اما مهمترین تغییر

is that I've started to see development

این است که من توسعه را در شهرها

with fresh eyes.

با چشمانی تازه شسته شده

In cities,

دیدم،

living in a traditional yurt as a nomad

زندگی در یک یورت سنتی بعنوان یک کوچ‌نشین

and having less

و کمتر دارایی داشتن

is often interpreted as a sign of poverty,

اغلب به عنوان نشانه فقر تعبیر می‌شود،

not just abroad

نه فقط در خارج از کشور

but at home in Mongolia too.

بلکه همچنین در خود مغولستان.

We think that the end goal for every developing country

ما فکر می‌کنیم که هدف غایی برای هر کشور در حال توسعه

is to become the next Tokyo or New York City,

این است که یک توکیو یا نیویورک بعدی باشد،

with their skyscrapers, big shopping malls and toll roads.

با آن آسمان‌خراش‌ها، مراکز خرید بزرگ و بزرگراه‌ها.

Communities around the world are abandoning their traditional lifestyles

جوامع جهان دارند سبک زندگی سنتی خود را رها می‌کنند

in pursuit of material wealth.

تا به ثروت مادی دست یابند.

But let's not forget,

اما فراموش نکنیم،

the developed countries

که کشورهای توسعه‌یافته

are the ones most responsible for climate change.

مسئولین اصلی تغییرات آب و هوایی هستند.

So we have to ask ourselves,

پس باید از خودمان بپرسیم،

why do we keep on following the same blueprint

چرا همه داریم از یک الگو پیروی می‌کنیم

when we know it causes harm to the world?

در حالی که می‌دانیم به جهان آسیب می‌زند؟

We've all experienced the consequences of our choices

همه ما عواقب تصمیمات خود را تجربه کرده‌ایم

over the past eight months.

در طی هشت ماه گذشته.

So doing right by Mother Nature

پس تعامل درست با مادر طبیعت

and focusing on earth-friendly, zero-waste habits

و تمرکز بر عادات زباله صفر و سازگار با زمین

is not an option anymore.

دیگر یک انتخاب اختیاری محسوب نمی‌شود.

And who knows the key ingredients better than our ancestors,

و چه کسی بهتر از اجدادمان راهکار را می‌داند،

the ones who survived without the media

کسانی که بدون رسانه

or technology

یا فناوری به حیات ادامه دادند

but with wisdom alone?

آیا تنها با حکمت بوده است؟

As a citizen of Mongolia,

به عنوان یک شهروند مغولستان،

I grew up hearing

به گونه‌ای پرورش یافته‌ام

that developing countries are inferior,

که مدام می‌شنوم کشورهای در حال توسعه پست‌تر هستند،

and I really took it to heart.

و واقعاً قلبم را می‌شکند.

But today, I want to say loud and clear

اما امروز می‌خواهم رسا و شفاف بگویم

that I don't see disadvantages from developing countries anymore.

که من دیگر هیچ اشکالی از سوی کشورهای در حال توسعه نمی‌بینم.

On the contrary,

در مقابل،

I see countries that have the biggest opportunity

کشورهایی را می‌بینم که بزرگترین فرصت را دارند

to do things in the right way,

که کارها را درست انجام دهند،

countries that can define their own kind of development

کشورهایی که می‌توانند توسعه را به سبک خودشان تعریف کنند

and have the most advantage to build a better and safer environment

و بیشترین امتیاز را دارند تا محیط بهتر و ایمن‌تری

for everyone.

برای همه بسازند.

What worked for our ancestors for thousands of years

روشی که برای اجدادمان هزاران سال جواب داد

can work for us now,

اکنون به کار ما هم می‌آید،

and in the future,

و همچنین در آینده،

when combined with the latest innovations.

زمانی که آخرین ابتکارات رخ می‌نمایند.

After all, we're all guests in this world,

خلاصه اینکه، همه ما در این جهان مهمان هستیم،

so let's do right by the earth and each other

پس بیایید با زمین و یکدیگر درست رفتار کنیم

just like the ancient Mongolian nomads did.

درست مثل کوچ‌نشین‌های باستانی مغول.

Thank you.

متشکرم.