Michael Hansmeyer: Building unimaginable shapes

Translator: Morton Bast Reviewer: Thu-Huong Ha

Translator: Piyawit SEREEYOTIN Reviewer: Chana Chananukul

As an architect, I often ask myself,

ในฐานะสถาปนิก ผมมักจะถามตัวเองเสมอว่า

what is the origin of the forms that we design?

อะไรคือจุดกำเนิดของรูปทรงที่พวกเราออกแบบกัน

What kind of forms could we design

รูปทรงชนิดไหนที่พวกเราสามารถออกแบบได้

if we wouldn't work with references anymore?

ถ้าพวกเราไม่ได้ทำงานด้วยการอ้างอิงถึงผลงานอื่นอีกต่อไป?

If we had no bias, if we had no preconceptions,

ถ้าเราไม่มีอคติ ถ้าเราไม่มีกรอบความคิดก่อนหน้า

what kind of forms could we design

รูปทรงชนิดไหนที่พวกเราสามารถออกแบบได้

if we could free ourselves from

ถ้าพวกเราสามารถเป็นอิสระจาก

our experience?

ประสบการณ์ของเราเอง

If we could free ourselves from our education?

ถ้าตัวพวกเราเองสามารถเป็นอิสระจากการศึกษาของเรา

What would these unseen forms look like?

รูปทรงที่ไม่เคยเห็นเหล่านี้จะมีรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร

Would they surprise us? Would they intrigue us?

พวกมันจะทำให้เราประหลาดใจไหม? พวกมันจะทำให้เราสนใจไหม?

Would they delight us?

พวกมันจะทำให้เรารู้สึกยินดีไหม?

If so, then how can we go about creating something that is truly new?

ถ้าเช่นนั้น, แล้วเราจะสามารถสร้างสรรค์สิ่งใหม่โดยแท้จริงได้อย่างไร

I propose we look to nature.

ผมขอเสนอให้เรามองดูธรรมชาติ

Nature has been called the greatest architect of forms.

ธรรมชาติได้ถูกเรียกว่าเป็นสถาปัตยกรรมที่ยิ่งใหญ่ที่สุด แห่งรูปทรง

And I'm not saying that we should copy nature,

ผมไม่ได้กำลังบอกว่าเราควรลอกธรรมชาติ

I'm not saying we should mimic biology,

ผมไม่ได้กำลังบอกว่าเราควรเลียนแบบชีววิทยา

instead I propose that we can borrow nature's processes.

แทนที่จะทำแบบนั้น ผมเสนอให้เรายืมกระบวนการเหล่านั้นจากธรรมชาติ

We can abstract them and to create something that is new.

เราสามารถขโมยพวกกระบวนการนั้นมา และสร้างสรรค์สิ่งที่ใหม่ขึ้นมา

Nature's main process of creation, morphogenesis,

กระบวนหลักในการสร้างและการเกิดสัณฐานของธรรมชาติ

is the splitting of one cell into two cells.

คือการแบ่งเซลล์จากหนึ่งเป็นสอง

And these cells can either be identical,

และเซลล์เหล่านี้สามารถมีรูปร่างเหมือนกัน

or they can be distinct from each other

หรือ แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงเลยก็เป็นได้

through asymmetric cell division.

ด้วยวิธีการแบ่งตัวแบบที่ไม่สมมาตร

If we abstract this process, and simplify it as much as possible,

ถ้าเรายืมเอากระบวนการนี้และทำให้มันง่ายขึ้นเท่าที่เป็นไปได้

then we could start with a single sheet of paper,

งั้นแล้ว พวกเราจะสามารถเริ่มมันด้วยกระดาษแผ่นเดียว

one surface, and we could make a fold

หนึ่งผิวหน้า และเราสามารถทำการพับมัน

and divide the surface into two surfaces.

และแบ่งผิวหน้าเป็นสองส่วน

We're free to choose where we make the fold.

เรามีอิสระที่จะเลือกตำแหน่งที่เราจะพับ

And by doing so, we can differentiate the surfaces.

และการทำเช่นนี้ เราสามารถทำให้พื้นผิวมีความแตกต่างกัน

Through this very simple process,

ด้วยกระบวนการที่ง่ายมากๆ แบบนี้

we can create an astounding variety of forms.

เราสามารถสร้างรูปทรงที่น่าทึ่งได้หลายหลายรูปแบบ

Now, we can take this form and use the same process

ณ ตอนนี้ เราสามารถยึดเอารูปแบบนี้ และใช้กระบวนการเดียวกัน

to generate three-dimensional structures,

เพื่อสร้างโครงสร้าง 3 มิติ

but rather than folding things by hand,

แต่แทนที่จะพับมันด้วยมือ

we'll bring the structure into the computer,

เราจะนำเอาโครงสร้างนี้เข้าสู่คอมพิวเตอร์

and code it as an algorithm.

และโปรแกรมมันด้วยอัลกอลิธึม

And in doing so, we can suddenly fold anything.

และในการทำเช่นนี้ เราสามารถพับอะไรก็ได้โดยทันที

We can fold a million times faster,

เราสามารถพับเป็นล้านครั้งได้เร็วขึ้น

we can fold in hundreds and hundreds of variations.

เราสามารถพับได้หลายร้อยรูปแบบ

And as we're seeking to make something three-dimensional,

และเพราะเรากำลังหาวิธีทำให้มันแสดงผลเป็น 3 มิติ

we start not with a single surface, but with a volume.

เราจะไม่เริ่มมันด้วยพื้นผิว แต่เป็นปริมาตร

A simple volume, the cube.

ปริมาตรพื้นฐาน รูปทรงลูกบาศก์นั่นเองครับ

If we take its surfaces and fold them

ถ้าเราใช้พื้นผิวของมันและพับพวกมัน

again and again and again and again,

ซ้ำแล้วซ้ำอีกๆ

then after 16 iterations, 16 steps,

หลังจากผ่านไป 16 รอบ 16 ขั้นตอน

we end up with 400,000 surfaces and a shape that looks,

เราจะได้ผลลัพธ์สุดท้ายที่ 400,000 พื้นผิวและรูปทรงซึ่งมีหน้าตา

for instance, like this.

เช่นนี้ครับ

And if we change where we make the folds,

และถ้าเราเปลี่ยนตำแหน่งการพับ

if we change the folding ratio,

ถ้าเราเปลี่ยนอัตราส่วนการพับ

then this cube turns into this one.

ลูกบาศก์จะเปลี่ยนหน้าตาเป็นอย่างนี้ครับ

We can change the folding ratio again to produce this shape,

เราสามารถเปลี่ยนอัตราส่วนการพับเพื่อสร้างรูปร่างนี้

or this shape.

หรือรูปร่างนี้

So we exert control over the form

จะเห็นว่า เราใช้ความพยายามในการควบคุมรูปทรง

by specifying the position of where we're making the fold,

โดยการกำหนดตำแหน่งที่เรากำลังทำการพับ

but essentially you're looking at a folded cube.

แต่สิ่งสำคัญคือ คุณกำลังดูการพับของลูกบาศก์อยู่

And we can play with this.

และเราสามารถเล่นกับมันด้วยสิ่งนี้

We can apply different folding ratios to different parts

เราสามารถใช้อัตราส่วนที่แตกต่างกัน กับแต่ละด้านของรูปทรง

of the form to create local conditions.

เพื่อสร้างเงื่อนไขเฉพาะส่วน

We can begin to sculpt the form.

เราสามารถเริ่มทำประติมากรรมกับรูปทรง

And because we're doing the folding on the computer,

และเพราะว่าเรากำลังทำการพับอยู๋บนคอมพิวเตอร์

we are completely free of any physical constraints.

เราจึงเป็นอิสระโดยสมบูรณ์จากข้อจำกัดด้านกายภาพใดๆ

So that means that surfaces can intersect themselves,

นั่นหมายความว่าพื้นผิวสามารถซ้อนทับกันได้

they can become impossibly small.

พวกมันสามารถถูกทำให้เล็กจิ๋วได้อย่างไม่น่าเชื่อ

We can make folds that we otherwise could not make.

เราสามารถการทำพับที่พวกเราไม่สามารถทำมันได้

Surfaces can become porous.

พื้นผิวสามารถเป็นรูพรุน

They can stretch. They can tear.

พวกมันสามารถยืด สามารถฉีกแยกจากกัน

And all of this expounds the scope of forms that we can produce.

และทั้งหมดนี้ได้อธิบายขอบเขตของรูปทรง ที่เราสามารถสร้างขึ้น

But in each case, I didn't design the form.

แต่ในแต่ละกรณี ผมไม่ได้ออกแบบรูปทรง

I designed the process that generated the form.

ผมออกแบบกระบวนการซึ่งสร้างรูปทรงนั้นขึ้นมา

In general, if we make a small change to the folding ratio,

พูดโดยทั่วไปว่า ถ้าเราทำการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในอัตราส่วนการพับ

which is what you're seeing here,

ซึ่งคือสิ่งที่คุณกำลังเห็นอยู่ตอนนี้

then the form changes correspondingly.

รูปทรงจะเปลี่ยนแปลงสอดคล้องกัน

But that's only half of the story --

แต่นั้นเป็นเพียงแค่เรื่องราวเพียงครึ่งหนึ่ง

99.9 percent of the folding ratios produce not this,

99.9 เปอร์เซ็นต์ของอัตราส่วนการพับไม่ได้สร้างสรรค์สิ่งนี้

but this, the geometric equivalent of noise.

แต่นี่คือสมการทางเรขาคณิตของจุดเล็กๆ

The forms that I showed before were made actually

รูปทรงที่ผมแสดงก่อนที่จะสร้างมันขึ้นมาจริงๆ

through very long trial and error.

ผ่านการลองผิดลองถูกมาแล้วหลายครั้ง

A far more effective way to create forms, I have found,

วิธีที่มีประสิทธิภาพมากกว่านี้ในการสร้างรูปทรงที่ผมพบ

is to use information that is already contained in forms.

คือการใช้ข้อมูลที่มีอยู่แล้วในตัวรูปทรง

A very simple form such as this one actually contains

รูปทรงที่ง่ายๆ เช่น รูปทรงนี้จริงๆ แล้ว

a lot of information that may not be visible to the human eye.

มันบรรจุข้อมูลมากมายซึ่งไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตามนุษย์

So, for instance, we can plot the length of the edges.

ครับ ยกตัวอย่างเช่น เราสามารถวาดเส้นขอบ

White surfaces have long edges, black ones have short ones.

พื้นผิวสีขาวจะมีเส้นขอบที่ยาว ส่วนสีดำจะมีเส้นขอบที่สั้น

We can plot the planarity of the surfaces, their curvature,

เราสามารถวาดระนาบของพื้นผิวและส่วนโค้งของมัน

how radial they are -- all information that may not be

รัศมีของพวกมันเป็นอย่างไร -- ข้อมูลทั้งหมดที่อาจจะไม่ได้

instantly visible to you,

ปรากฏแก่สายตาคุณในทันที

but that we can bring out, that we can articulate,

แต่เราสามารถนำมันออกมาแสดง ข้อมูลซึ่งเราสามารถทำให้มันชัดเจน

and that we can use to control the folding.

และข้อมูลซึ่งเราสามารถควบคุมการพับได้

So now I'm not specifying a single

ดังนั้น ณ ตอนนี้ ผมไม่ได้กำลังเจาะจงไปที่แค่

ratio anymore to fold it,

อัตราส่วนเพียงค่าเดียวเพื่อที่จะพับมัน

but instead I'm establishing a rule,

แต่ในทางกลับกัน ผมกำลังตั้งกฏขึ้นมา

I'm establishing a link between a property of a surface

ผมกำลังสร้างสิ่งเชื่อมโยงระหว่างคุณสมบัติของพื้นผิว

and how that surface is folded.

และวิธีการที่พื้นผิวจะถูกพับ

And because I've designed the process and not the form,

และเพราะผมออกแบบกระบวนการ ไม่ใช่รูปทรง

I can run the process again and again and again

ผมจึงสามารถทำกระบวนการนี้ได้ซ้ำไปซ้ำมา

to produce a whole family of forms.

เพื่อสร้างตระกูลรูปทรงทั้งหมด

These forms look elaborate, but the process is a very minimal one.

รูปทรงเหล่านี้ดูละเอียดสลับซับซ้อน แต่กระบวนนั้นง่ายเอามากๆ

There is a simple input,

มีเพียงสิ่งป้อนง่ายๆ

it's always a cube that I start with,

ส่วนใหญ่มันจะเป็นลูกบาศก์ที่ผมเริ่มใช้

and it's a very simple operation -- it's making a fold,

ครับ มันเป็นกระบวนการที่ง่ายดาย ทำการพับ

and doing this over and over again.

และทำอย่างนี้ซ้ำๆ

So let's bring this process to architecture.

เอาล่ะ เราลองเอากระบวนการนี้ไปประยุกต์กับสถาปัตยกรรมดู

How? And at what scale?

ทำอย่างไร? และทำทีระดับขนาดแค่ไหนกันดี?

I chose to design a column.

ผมเลือกที่จะออกแบบเสาอาคาร

Columns are architectural archetypes.

เสาอาคารคือต้นแบบทางสถาปัตยกรรม

They've been used throughout history to express ideals

พวกมันถูกสื่อถึงประวัติศาสตร์ที่แสดงถึงความเลิศเลอ

about beauty, about technology.

ในด้านงาม ด้านเทคโนโลยี

A challenge to me was how we could express

สิ่งที่ท้าทายสำหรับผมคือ เราจะสื่อมันออกไปได้อย่างไร

this new algorithmic order in a column.

ด้วยชุดอัลกอลิธึมใหม่ในเสาอาคาร

I started using four cylinders.

ผมเริ่มที่รูปทรงกระบอก 4 อัน

Through a lot of experimentation, these cylinders

หลังจากผ่านการทดลองหลายๆ ครั้ง รูปทรงกระบอกเหล่านี้

eventually evolved into this.

ได้พัฒนาเป็นแบบนี้ในที่สุด

And these columns, they have information at very many scales.

และเสาอาคารเหล่านี้ พวกมันมีข้อมูลอยู่มากมายหลายระดับ

We can begin to zoom into them.

เราสามารถเริ่มขยายเข้าไปดูมัน

The closer one gets, the more new features one discovers.

ยิ่งเราดูใกล้มากขึ้นเท่าไร เราก็ยิ่งค้นพบสิ่งน่าดึงดูดใหม่ๆ

Some formations are almost at the threshold of human visibility.

บางรูปทรงเกือบจะเป็นระดับ ที่ขีดความสามารถของมนุษย์จะมองเห็น

And unlike traditional architecture,

และไม่เหมือนกับสถาปัตยกรรมทั่วไป

it's a single process that creates both the overall form

มันคือกระบวนเดียวที่สร้างสรรค์ทั้งรูปทรงทั้งหมดนี้

and the microscopic surface detail.

และรายละเอียดพื้นผิวระดับอนุภาค

These forms are undrawable.

รูปทรงเหล่านี้เป็นสิ่งที่ไม่สามารถวาดได้

An architect who's drawing them with a pen and a paper

นักสถาปนิกที่กำลังวาดมันด้วยปากกาและกระดาษ

would probably take months,

อาจจะต้องใช้เวลาเป็นเดือนๆ

or it would take even a year to draw all the sections,

หรือใช้เวลาเป็นปีเพื่อที่จะวาดรูปทรงทุกกลุ่มทั้งหมด

all of the elevations, you can only create something like this

สถาปัตยกรรมยิ่งใหญ่ทั้งหมดนี้ คุณสามารถสร้างสิ่งเช่นนี้

through an algorithm.

ด้วยอัลกอลิธึมเพียงหนึ่งเดียว

The more interesting question, perhaps, is,

บางที คำถามที่นี่าสนใจมากกว่านี้คือ

are these forms imaginable?

รูปทรงเหล่านี้เป็นสิ่งที่สามารถจินตนาการได้ไหม?

Usually, an architect can somehow envision the end state

โดยปกติ สถาปิกจะสามารถเห็นภาพสุดท้าย

of what he is designing.

ของสิ่งที่เค้ากำลังออกแบบ

In this case, the process is deterministic.

ในกรณีนี้ กระบวนการเป็นสิ่งที่ถูกกำหนดขึ้นมา

There's no randomness involved at all,

ไม่มีการสุ่่มเลือกเข้ามาเกี่ยวข้องโดยสิ้นเชิง

but it's not entirely predictable.

แต่มันก็ไม่คาดเดาได้ทั้งหมดด้วย

There's too many surfaces,

มันมีพื้นผิวมากเกินไป

there's too much detail, one can't see the end state.

มีรายละเอียดมากเกิน ที่คนเราจะสามารถเห็นสถานะสุดท้ายของมัน

So this leads to a new role for the architect.

ดังนั้น นี้จึงนำไปสู่บทบาทใหม่ของสถาปนิก

One needs a new method to explore all of the possibilities

นักสถาปนิกจำเป็นต้องรู้วิธีการใหม่ ที่จะค้นหาความเป็นไปได้ทั้งหมด

that are out there.

ที่ยังไม่ถูกพบ

For one thing, one can design many variants of a form,

สิ่งหนึ่งคือ มนุษย์สามารถออกแบบรูปทรงได้มากมายหลายแบบ

in parallel, and one can cultivate them.

ในขณะเดียวกัน มนุษย์ก็สามารถเพาะพันธุ์พวกมันได้

And to go back to the analogy with nature,

และหากกลับมาเทียบความคล้ายคลึงกับธรรมชาติ

one can begin to think in terms of populations,

เราสามารถเริ่มต้นการคิดในมุมมองของการแพร่พันธุ์

one can talk about permutations, about generations,

เราสามารถพูดถึงเกี่ยวกับการเปลี่ยนลำดับ เกี่ยวกับการสร้าง

about crossing and breeding to come up with a design.

เกี่ยวกับการข้ามสายพันธุ์ และให้กำเนิดเพื่อให้ได้มาซึ่งการออกแบบ

And the architect is really, he moves into the position

และในความเป็นจริงสถาปนิกผู้ที่ได้ก้าวเข้ามาในจุดนี้

of being an orchestrator of all of these processes.

ก็คือผู้ประพันธ์กระบวนต่างๆ ทั้งหมดเหล่านี้

But enough of the theory.

ครับ เพียงพอสำหรับทฤษฎีแล้ว

At one point I simply wanted to jump inside

อีกจุดหนึ่งที่ผมต้องการอีกหน่อยคือกระโดดเข้าไปข้างใน

this image, so to say, I bought these red and blue

รูปภาพนี้ สมมติว่าผมซื้อแว่นตา 3 มิติสีแดงและน้ำเงินพวกนี้

3D glasses, got up very close to the screen,

แล้วเข้าไปใกล้กับจอภาพมากๆ

but still that wasn't the same as being able to

แต่ก็ยังคงไม่สามารถเหมือนเดิม

walk around and touch things.

ที่จะเดินไปรอบๆ และสัมผัสกับมัน

So there was only one possibility --

ครับ ยังมีความเป็นไปได้อยู่หนึ่งข้อ

to bring the column out of the computer.

ที่จะนำเอาเสาอาคารนี้ออกมาจากคอมพิวเตอร์

There's been a lot of talk now about 3D printing.

สมัยนี้ มีการพูดถึงเกี่ยวกับการพิมพ์ 3 มิติกันมาก

For me, or for my purpose at this moment,

สำหรับผม เพื่อจุดประสงค์ของผม ณ เวลานี้

there's still too much of an unfavorable tradeoff

มันยังคงมีข้อได้เปรียบเสียเปรียบ ที่ไม่เป็นที่น่าประทับใจอยู่มากเกินไป

between scale, on the one hand, and resolution and speed, on the other.

ระหว่างขนาดกับความละเอียดและความเร็ว

So instead, we decided to take the column,

ดังนั้น เราจึงตัดสินใจที่นำเอาเสาอาคาร

and we decided to build it as a layered model,

และตัดสินใจสร้างมันให้อยู่ในรูปแบบเป็นชั้นๆ

made out of very many slices, thinly stacked over each other.

ตัดมันออกเป็นชิ้นๆ จำนวนมาก และซ้อนทับเป็นแผ่นบางๆ ต่อๆ กัน

What you're looking at here is an X-ray

สิ่งที่คุณกำลังเห็นตอนนี้คือภาพเอกซ์เรย์

of the column that you just saw, viewed from the top.

ของเสาอาคารที่คุณเพิ่งเห็นไปซึ่งเป็นมุมมองจากด้านบน

Unbeknownst to me at the time,

ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันหน้าตาเป็นอย่างไร ณ ตอนนั้น

because we had only seen the outside,

เพราะ เราเคยเห็นแต่เพียงจากภายนอก

the surfaces were continuing to fold themselves,

พื้นผิวที่กำลังพับตัวมันเองไปเรื่อยๆ

to grow on the inside of the column,

แล้วเติบโตอยู่ภายในเสา

which was quite a surprising discovery.

ซึ่งเป็นการค้นพบที่น่าประหลาดทีเดียว

From this shape, we calculated a cutting line,

จากรูปทรงนี้ เราคำนวณหาเส้นตัด

and then we gave this cutting line to a laser cutter

และเราตัดตามเส้นตัดด้วยตัวตัดเลเซอร์

to produce -- and you're seeing a segment of it here --

เพื่อจะสร้าง -- และคุณกำลังเห็นอยู่นี้คือส่วนตัดของมัน

very many thin slices, individually cut, on top of each other.

แผ่นบางมากๆ หลายๆ แผ่น แต่ละแผ่นตัดแล้ววางซ้อนไว้บนอีกแแผ่น

And this is a photo now, it's not a rendering,

และนี้คือรูปถ่าย มันไม่ได้ถูกเรนเดอร์ให้เห็น

and the column that we ended up with

และเสาอาคารที่เราได้

after a lot of work, ended up looking remarkably like the one

หลังจากตรากตรำทำงานมามาก เราได้สิ่งที่กำลังมองเห็นอย่างโดดเด่นเช่นนี้

that we had designed in the computer.

ซึ่งเราออกแบบมันในคอมพิวเตอร์

Almost all of the details, almost all of the

รายละเอียดเกือบทั้งหมด ความสลับซับซ้อนของพื้นผิวเกือบทั้งหมด

surface intricacies were preserved.

ถูกรักษาไว้

But it was very labor intensive.

แต่มันต้องใช้ทรัพยากรในการทำเป็นอย่างมาก

There's a huge disconnect at the moment still

ยังมีสิ่งที่ไม่เชื่อมโยงกันข้อใหญ่

between the virtual and the physical.

ระหว่างสภาพจำลองและสภาพจริง

It took me several months to design the column,

มันทำให้ผมเสียเวลาเป็นเดือนๆ กับการที่ต้องออกแบบเสาอาคาร

but ultimately it takes the computer about 30 seconds

แต่คอมพิวเตอร์กลับใช้เวลาประมาณ 30 วินาที

to calculate all of the 16 million faces.

ในการคำนวณผิวหน้าทั้งหมด 16 ล้านผิว

The physical model, on the other hand,

ในอีกด้านหนึ่ง สำหรับรูปจำลองทางกายภาพ

is 2,700 layers, one millimeter thick,

ใช้ 2,700 แผ่น แต่ละแผ่นหนา 1 มิลลิเมตร

it weighs 700 kilos, it's made of sheet that can cover

มันหนัก 700 กิโล มันทำมากจากแผ่นกระดาษบางที่สามารถครอบคลุม

this entire auditorium.

ห้องประชุมนี้ได้ทั้งหมด

And the cutting path that the laser followed

และเส้นตัดที่เลเซอร์จะตัดผ่าน

goes from here to the airport and back again.

ยาวจากที่นี่ไปถึงสนามบินและกลับมาที่นี่อีกครั้ง

But it is increasingly possible.

แต่มันก็สามารถทำให้เป็นจริงได้

Machines are getting faster, it's getting less expensive,

เพราะ เครื่องมือเครื่องจักรทำงานได้เร็วขึ้น ราคาถูกลงเรื่อยๆ

and there's some promising technological developments

และมีการพัฒนาทางเทคโนโลยีไปในทางที่ดี

just on the horizon.

นี่แค่เพียงในแนวขวาง

These are images from the Gwangju Biennale.

นี่คือรูปภาพจากกวางจู เบียนเนล (Gwangju Biennale)

And in this case, I used ABS plastic to produce the columns,

และในกรณีนี้ ผมใช้พลาสติก ABS เพื่อสร้างเสาอาคาร

we used the bigger, faster machine,

เราใช้เครื่องมือที่ใหญ่และเร็วขึ้น

and they have a steel core inside, so they're structural,

และมีแท่งอลูมิเนียมเป็นแกนกลางข้างใน เพื่อให้มันเป็นโครงสร้าง

they can bear loads for once.

มันสามารถทนรับน้ำหนักได้ไม่กี่ครั้ง

Each column is effectively a hybrid of two columns.

แต่ละเสาเป็นแบบลูกผสมระหว่างสองเสาอาคาร

You can see a different column in the mirror,

คุณสามารถเห็นเสาอาคารที่แตกต่างกันในกระจก

if there's a mirror behind the column

ถ้ามีกระจกอยู่ด้านหลังเสา

that creates a sort of an optical illusion.

ซึ่งทำให้เห็นภาพหลอกตา

So where does this leave us?

แล้วนี่ให้อะไรกับเรา

I think this project gives us a glimpse of the unseen objects that await us

ผมคิดว่าโครงการนี้ให้เราได้พบวัตถุ ที่ไม่เคยเห็นที่รอคอยพวกเราอยู่

if we as architects begin to think about designing not the object,

ถ้าเราในฐานะสถาปนิกเริ่มที่จะคิดเกี่ยวกับการออกแบบ ไมใช่วัตถุ

but a process to generate objects.

แต่เป็นกระบวนที่จะสร้างวัตถุขึ้นมา

I've shown one simple process that was inspired by nature;

ผมได้แสดงให้เห็นกระบวนการที่ง่ายแล้วหนึ่งอย่าง ซึ่งได้รับแรงบันดาลใจจากธรรมชาติ

there's countless other ones.

มีวิธีการอยู่อีกมากมายนับไม่ถ้วน

In short, we have no constraints.

พูดสั้นๆ คือ เราไม่มีข้อจำกัดใดๆ

Instead, we have processes in our hands right now

แต่เรามีกระบวนการในมือของเราในตอนนี้

that allow us to create structures at all scales

ที่ทำให้เราสามารถสรรสร้างโครงสร้างได้ในทุกขนาด

that we couldn't even have dreamt up.

รูปโครงสร้างที่เราอาจไม่สามารถแม้แต่ฝันถึง

And, if I may add, at one point we will build them.

และ ขอผมทิ้งท้ายสักหน่อย ณ จุดหนึ่ง พวกเราจะสร้างพวกมัน

Thank you. (Applause)

ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)