Rick Smolan: A girl, a photograph, a homecoming

Translator: Pathumjit Atikomkamalasai Reviewer: Penchan Kongpet

Some of you have heard the story before,

พวกคุณบางคนเคยได้ยินเรื่องนี้มาแล้ว

but, in fact, there's somebody in the audience

แต่ก็มีพวกคุณบางคน

who's never heard this story in front of an audience before,

ที่ไม่เคยได้ยินผมเล่าเรื่องนี้ ต่อหน้าผู้ฟังมาก่อน

เพราะงั้นตอนนี้ผมก็เลยประหม่า มากกว่าปกตินิดหน่อย

so I'm a little more nervous than I normally am telling this story.

I used to be a photographer for many years.

ผมเคยเป็นช่างภาพอยู่หลายปี

In 1978, I was working for "TIME Magazine"

ปี 1978 ตอนนั้นผมทำงานกับนิตยสารไทมส์

and I was given a three-day assignment to photograph Amerasian children,

ได้รับมอบหมายงานสามวัน

ให้ไปถ่ายรูปเด็กอเมเรเชียน (Amerasian)

children who had been fathered by American GIs all over Southeast Asia,

เด็กๆ ที่มีพ่อเป็นจีไออเมริกัน

ทั่วทั้งเอเชียตะวันออก ที่ถูกทอดทิ้ง

and then abandoned -- 40,000 children all over Asia.

40,000 กว่าคนทั่วเอเชีย

I had never heard the word Amerasian before.

ผมไม่เคยได้ยินคำว่า อเมเรเชียน มาก่อน

I spent a few days photographing children in different countries,

ผมใช้เวลา 2-3 วัน ถ่ายรูปเด็กในหลายๆ ประเทศ

and like a lot of photographers and a lot of journalists,

และก็เหมือนกับช่างภาพ และนักหนังสือพิมพ์หลายคน

I always hoped that when my pictures are published,

ผมหวังตลอดว่า เวลาภาพที่ผมถ่ายถูกตีพิมพ์

มันจะสร้างให้เกิดความเปลี่ยนแปลงในสังคม

they might actually have an effect on a situation,

ไม่ใช่แค่เป็นการบันทึกเอาไว้เฉยๆ

instead of just documenting it.

So, I was so disturbed by what I saw

ภาพที่ผมได้สัมผัสรบกวนจิตใจผมมาก

and I was so unhappy with the article that ran afterwards,

และผมไม่พอใจกับบทความที่ตีพิมพ์ออกมา

that I decided I would take six months off.

ผมก็เลยตัดสินใจพักร้อน 6 เดือน

I was 28 years old.

ตอนนั้นผมอายุ 28

I decided I would find six children in different countries,

ผมตัดสินใจว่าจะไปหาเด็ก 6 คนในหลายๆ ประเทศ

และจะไปลองใช้เวลากับพวกเขาดู

and actually go spend some time with the kids,

เพื่อจะเล่าเรื่องของพวกเขาให้ได้ดีกว่า

and try to tell their story a little bit better

ที่ผมคิดว่าผมทำให้กับไทมส์

than I thought I had done for Time magazine.

เงื่อนไขในครั้งนี้ของผม

In the course of doing the story,

I was looking for children who hadn't been photographed before,

คือผมมองหาเด็กที่ไม่เคยถูกถ่ายรูปมาก่อน

and the Pearl Buck Foundation told me that they worked with a lot of Americans

และมูลนิธิเพิร์ล บัคบอกผมว่า

พวกเขาร่วมงานกับคนอเมริกันหลายคน

who were donating money to help some of these kids.

ที่บริจาคเงินเพื่อช่วยเหลือเด็กพวกนี้

And a man told me,

คนที่ดูแลมูลนิธิเพิร์ล บัคในเกาหลีบอกผมว่า

who ran the Pearl Buck Foundation in Korea,

that there was a young girl, who was 11 years old,

มีเด็กผู้หญิงอายุ 11 ขวบคนหนึ่ง ที่ตอนนี้อยู่กับคุณยาย

being raised by her grandmother.

และคุณยายไม่เคยยอม ให้ชาวต่างชาติคนไหนเห็นเธอ

And the grandmother had never let any Westerners see her.

Every time any Westerners came to the village, she hid the girl.

ทุกครั้งที่มีชาวต่างชาติมาที่หมู่บ้าน เธอจะซ่อนตัวหลาน

Of course, I was immediately intrigued.

แน่นอนว่า ผมรู้สึกสนใจเป็นอย่างมาก

I saw photographs of her and I thought I wanted to go.

ผมดูรูปเธอและคิดในใจว่าผมอยากไป

And the guy just told me,

เขาแค่บอกผมว่า "ไม่มีทางหรอก ยายเธอไม่ยอมปล่อย...

"This grandmother -- there's no way she's ever going to let you

ไม่มีทางที่แกจะยอมให้คุณพบกับ เด็กผู้หญิงที่แกเลี้ยงหรอก"

meet this girl that's she's raising."

ผมพาล่ามไปที่หมู่บ้าน

I took a translator with me and went to this village,

หาตัวยายและนั่งคุยกับแก

found the grandmother, sat down with her.

ผมประหลาดใจเหมือนกัน แต่แกยอมตกลง

And to my astonishment, she agreed to let me photograph her granddaughter.

ให้ผมถ่ายรูปหลานแกได้

And I was paying for this myself, so I asked the translator

ผมเป็นคนออกทุนเอง ผมเลยถามล่ามว่า

if it would be OK if I stayed for the week.

จะเป็นอะไรไหม ถ้าผมอยู่สักอาทิตย์นึง

I had a sleeping bag.

ผมเอาถุงนอนมาด้วย

The family had a small shed on the side of the house,

ข้างๆ บ้านมีเพิงเก็บของ

so I said, "Could I sleep in my sleeping bag in the evenings?"

ผมเลยบอกว่า "ให้ผมนอนในถุงนอนตอนกลางคืนได้ไหม"

And I just told the little girl, whose name was Eun-Sook Lee,

และผมก็บอกเด็กสาว ที่ชื่อว่า ฮยุนซุกลี

that if I ever did anything to embarrass her --

ว่าถ้าผมทำอะไรที่ทำให้เธอไม่สบายใจ

she didn't speak a word of English, although she looked very American --

คือเธอพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ แม้ว่าเธอจะดูเหมือนคนอเมริกันทุกกระเบียดนิ้ว

ผมบอกเธอว่า ให้เธอแค่ยกมือขึ้นและพูดว่า "หยุด"

she could put up her hand and say, "Stop," and I would stop taking pictures.

และผมก็จะหยุดถ่ายรูป

ล่ามของผมก็เลยเดินทางกลับไป

Then my translator left. I couldn't speak a word of Korean.

ส่วนผมก็อยู่ต่อ ผมพูดเกาหลีไม่ได้เลย

และนี่คือครั้งแรกที่ผมได้พบกับฮยุนซุก

This is the first night I met Eun-Sook.

แม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่

Her mother was still alive.

She was not raising her, her grandmother was raising her.

แต่หล่อนไม่ได้เลี้ยงเธอ คุณยายเลี้ยงเธอมา

และสิ่งที่ผมสังเกตได้ในทันทีเลยคือ

And what struck me immediately

was how in love the two of these people were.

ความรักที่ทั้งสองคนนี้มีให้กัน

The grandmother was incredibly fond, deeply in love with this little girl.

คุณยายตกหลุมรักเด็กสาวตัวน้อยๆ อย่างจัง

ตอนกลางคืนพวกเขานอนกันบนพื้น

They slept on the floor at night.

The way they heat their homes in Korea is to put bricks under the floors,

ที่เกาหลี หากต้องการให้บ้านอุ่น เขาต้องเอาอิฐร้อนไปวางใต้พื้น

ความร้อนจะได้แผ่ขึ้นมาจากข้างล่าง

so the heat radiates from underneath the floor.

ฮยุนซุกอายุ 11 ขวบ

Eun-Sook was 11 years old.

I had photographed, as I said, a lot of these kids.

อย่างที่บอก ผมถ่ายรูปเด็กพวกนี้มาเยอะ

อันที่จริงแล้วฮยุนซุกเป็นเด็กคนที่ห้า

Eun-Sook was the fifth child that I found to photograph.

And almost universally, amongst all the kids,

และเท่าที่พบ เด็กๆ ทุกคน

they were really psychologically damaged

ถูกทำร้ายจิตใจจากคนอื่นๆ

by having been made fun of, ridiculed, picked on and been rejected.

ด้วยการถูกล้อเลียน กลั่นแกล้ง

หรือกีดกันออกจากกลุ่ม

And Korea was probably the place I found to be the worst for these kids.

สำหรับผมแล้ว เกาหลี

เป็นที่ที่แย่ที่สุดสำหรับเด็กพวกนี้

And what struck me immediately in meeting Eun-Sook

อีกสิ่งหนึ่งที่ผมสัมผัสได้ตั้งแต่แรกพบฮยุนซุก

ก็คือ เธอดูมีความมั่นใจมาก

was how confident she appeared to be,

เธอดูมีความสุขกับตัวตนของเธอ

how happy she seemed to be in her own skin.

And remember this picture,

จำภาพนี้ไว้นะครับ

because I'm going to show you another picture later.

เพราะเดี๋ยวผมจะโชว์ให้คุณดูอีกภาพนึง

คุณจะเห็นได้ชัดเลย ว่าเธอดูเหมือนคุณยายมากแค่ไหน

She looks much like her grandmother, although she looks so Western.

ถึงเธอจะดูเหมือนคนตะวันตกมาก

ผมตัดสินใจตามเธอไปโรงเรียน

I decided to follow her to school.

นี่คือภาพของเช้าวันแรกที่ผมอยู่กับเธอ

This is the first morning I stayed with her.

นี่คือภาพระหว่างทางไปโรงเรียน

This is on the way to school.

เข้าแถวตอนเช้า

This is the morning assembly outside her school.

และผมสังเกตเห็นว่าเธอเฮฮาตลอด

And I noticed that she was clowning around.

เวลาคุณครูถามคำถาม

When the teachers would ask questions,

เธอจะเป็นคนแรกที่ยกมือ

she'd be the first person to raise her hand.

ไม่ใช่เด็กขี้อายหรือเก็บตัว

Again, not at all shy or withdrawn,

or anything like the other children that I'd photographed.

ไม่เหมือนกับเด็กคนอื่นที่ผมเคยถ่ายรูปเลย

เป็นคนแรกที่ไปเขียนคำตอบบนกระดานดำ

The first one to go to the blackboard to answer questions.

ถูกทำโทษเพราะกระซิบใส่หูเพื่อนสนิท

Getting in trouble for whispering into her best friend's ears.

ระหว่างเรียน

And one of the other things I said to her through the translator --

อีกอย่างหนึ่งที่ผมบอกเธอผ่านทางล่าม

again, this thing about saying stop -- was to not pay attention to me.

นอกจากเรื่องบอกให้หยุดได้ คือ อย่าสนใจผม

โดยมากแล้วเธอก็เลยไม่แยแสผมอย่างสิ้นเชิง

So she really just completely ignored me most of the time.

I noticed that at recess,

ผมเห็นว่าในช่วงพัก เธอเป็นคนที่

she was the girl who picked the other girls to be on her team.

คอยเลือกเด็กคนอื่นให้มาเข้าทีมตัวเอง

มันชัดเจนมาก ตั้งแต่แรกเริ่มว่า เธอเป็นผู้นำ

It was very obvious, from the beginning, that she was a leader.

รูปนี้คือระหว่างทางกลับบ้าน

This is on the way home. And that's North Korea up along the hill.

ตรงแนวหุบเขานั่นคือ เกาหลีเหนือ

ตามแนวเขตปลอดทหาร

This is up along the DMZ.

They would actually cover the windows every night,

พวกเขาต้องหาอะไรมาบังหน้าต่างทุกคืน คนมองมาจะได้ไม่เห็นแสงไฟ

so that light couldn't be seen,

เพราะรัฐบาลเกาหลีใต้พร่ำบอกอยู่หลายปี

because the South Korean government has said for years

ว่าเกาหลีเหนืออาจจะบุกมาเวลาไหนก็ได้

that the North Koreans may invade at any time.

ยิ่งคุณเข้าใกล้เกาหลีเหนือมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งน่ากลัวมากขึ้นเท่านั้น

So the closer you were to North Korea, the more terrifying it was.

Very often at school, I'd be taking pictures,

บ่อยครั้งมาก เวลาผมถ่ายรูปเธอที่โรงเรียน

and she would whisper into her girlfriends' ears,

และเธอก็จะกระซิบข้างหูเพื่อนเธอ

and then look at me and say, "Stop."

จากนั้นก็มองผม แล้วพูดว่า "หยุด"

And I would stand at attention, and all the girls would crack up,

ผมก็จะยืนตรงแน่ว ส่วนสาวๆ ก็หัวเราะกันใหญ่

เป็นมุกตลกเล็กๆ น่ะครับ

and it was sort of a little joke.

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

พอจบสัปดาห์ ล่ามของผมก็เดินทางมา

The end of the week came and my translator came back,

เพราะผมขอให้เธอกลับมา

because I'd asked her to come back,

เพื่อให้ผมสามารถขอบคุณทั้งคุณยายและฮยุนซุก

so I could formally thank the grandmother and Eun-Sook.

ในขณะที่คุณยายกำลังคุยกับล่าม

And in the course of the grandmother talking to the translator,

the grandmother started crying.

แกก็เริ่มร้องไห้

And I said to my translator, "What's going on, why is she crying?"

ผมก็เลยถามล่าม "เกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอจึงร้องไห้"

ล่ามของผมก็พูดกับคุณยายอยู่ครู่หนึ่ง

And she spoke to the grandmother for a moment,

แล้วเธอก็เริ่มน้ำตาคลอเสียเอง

and then she started getting tears in her eyes.

"เอาล่ะ ผมทำอะไรผิดไปหรือ เกิดอะไรขึ้น

And I said, "What did I do? Why is everyone crying?"

ทำไมทุกคนร้องไห้" ผมถาม

And the translator said,

ล่ามบอกว่า "คุณยายบอกว่า

"The grandmother says that she thinks she's dying,

แกคิดว่าแกกำลังจะตาย

and she wants to know if you would take Eun-Sook to America with you."

แกอยากรู้ว่าคุณพาฮยุนซุก กลับไปอเมริกากับคุณได้ไหม"

And I said, "I'm 28 years old and I live in hotels,

"ผมอายุ 28 ปี ร่อนเร่อยู่ตามโรงแรม

และยังโสด" ผมตอบ

and I'm not married."

I mean, I had fallen in love with this girl,

ผมก็รักและเอ็นดูเธอนะ

but you know, emotionally I was about 12 years old.

แต่ว่า ในด้านความรับผิดชอบ ผมเหมือนเด็กอายุ 12

If you know of photographers,

ถ้าคุณรู้จักพวกช่างภาพล่ะก็ เขามีมุขตลกว่า

the joke is it's the finest form of delayed adolescence ever invented.

ช่างภาพมีวิธีหลีกเลี่ยงการโตเป็นผู้ใหญ่ที่เจ๋งที่สุด

"ขอโทษนะ แต่ผมมีงานต้องไปทำ แต่เดี๋ยวผมจะกลับมา"

"Sorry, I have to go on an assignment, I'll be back" --

and then you never come back.

แต่คุณก็ไม่เคยกลับไป

So I asked the translator why she thought she was dying.

ผมก็เลยถามล่ามว่า ทำไมแกถึงคิดว่าแกกำลังจะตาย

Can I get her to a hospital? Could I pay to get her a doctor?

ให้ผมพาไปโรงพยาบาลไหม ให้ช่วยออกค่าใช้จ่ายพบหมอ

And she refused any help at all.

แกปฏิเสธทุกความช่วยเหลือ

So when I got outside, I gave the translator some money and said,

ผมก็เลยออกไปข้างนอก

ผมให้เงินล่ามแล้วบอกว่า

"Go back and see if you can do something."

"ช่วยกลับเข้าไปและช่วยเหลือพวกเขาด้วย"

And I gave the grandmother my business card.

แล้วผมก็ให้นามบัตรผมกับคุณยาย

And I said, "If you're serious, I will try to find a family for her."

แล้วบอกว่า "ถ้าคุณยายพูดจริง ผมจะพยายามหาครอบครัวให้เธอ"

แล้วผมก็เขียนจดหมายถึงเพื่อนรัก

And I immediately wrote a letter to my best friends in Atlanta, Georgia,

ที่อยู่แอตแลนต้า จอร์เจีย พวกเขามีลูกชายอายุ 11

who had an 11-year-old son.

ก่อนหน้านั้นเพื่อนรักผมเคยพลั้งปาก

And my best friend had mistakenly one day said something

พูดว่า เขาอยากมีลูกอีกคน

about wishing he had another child.

ทีนี้ เพื่อนของผม จีนและเกล ที่ไม่เคยได้ข่าวคราวผมมา 1 ปี

So my friends Gene and Gayle had not heard from me in about a year,

จู่ผมก็โทรศัพท์ไป บอกว่า "ฉันอยู่เกาหลี

and suddenly I was calling,

saying "I'm in Korea and I've met this extraordinary girl."

และเจอเด็กพิเศษมากๆ คนหนึ่ง"

And I said, "The grandmother thinks she's sick,

"คุณยายของเธอคิดว่าตัวเองป่วย

but I think maybe we would have to bring the grandmother over also."

แต่ฉันว่า บางทีเราคงต้องพาตัวคุณยายไปด้วย"

ผมเลยบอกว่า "เดี๋ยวฉันจ่าย..." คือ ผมคิดในหัวไว้แล้วเสร็จสรรพ

And I said, "I'll pay for the ... " I mean, I had this whole sort of picture.

So anyway, I left.

อย่างไรก็ดี ผมก็จากมา

And my friends actually said they were very interested in adopting her.

เพื่อนของผมบอกว่า พวกเขาสนใจรับอุปการะเธอ

And I said, "Look, I think I'll scare the grandmother to death,

ผมก็เลยบอกว่า "ฉันว่า คุณยายคงตกใจมากแน่ๆ

ถ้าผมเขียนไปหาแล้วบอกว่า คราบครัวนายอยากรับอุปการะเธอ

if I tell her that you're willing to adopt her.

ผมอยากไปหาแล้วคุยมากกว่า"

I want to go back and talk to her." But I was off on assignment.

แต่ตอนนั้นผมติดงาน

ผมคิดว่า เดี๋ยวอีก 2-3 อาทิตย์ ผมจะกลับไปคุยกับคุณยาย

I figured I'd come back in a couple of weeks

and talk to the grandmother.

พอถึงวันคริสต์มาส

And on Christmas Day, I was in Bangkok with a group of photographers

ตอนนั้นผมอยู่ที่กรุงเทพกับเพื่อนช่างภาพ

และได้รับโทรเลข สมัยนั้นยังเป็นโทรเลขอยู่

and got a telegram -- back in those days, you got telegrams --

จากนิตยสารไทมส์ บอกว่า มีคนในเกาหลีเสียชีวิต

from Time magazine saying someone in Korea had died

และในทิ้งพินัยกรรมยกหลานให้ผมดูแล

and left their child in a will to me.

Did I know anything about this?

ผมรู้อะไรเรื่องนี้หรือเปล่า

เพราะว่า ผมไม่ได้บอกพวกเขาไปว่าผมทำอะไรอยู่

Because I hadn't told them what I was doing,

เพราะผมไม่ชอบเรื่องที่พวกเขาตีพิมพ์ตอนนั้น

because I was so upset with the story they'd run.

So, I went back to Korea, and I went back to Eun-Sook's village,

ผมเลยกลับไปที่เกาหลี กลับไปที่หมู่บ้านของฮยุนซุก

and she was gone.

แต่เธอไม่อยู่แล้ว

And the house that I had spent time in was empty.

บ้านที่ผมเคยไปพักนั้นว่างเปล่า

มันหนาวมากเลยทีเดียว

It was incredibly cold.

No one in the village would tell me where Eun-Sook was,

ไม่มีใครในหมู่บ้านยอมบอกผมว่าเธอไปไหน

เพราะว่าคุณยายซ่อนตัวเธอจากชาวต่างชาติเสมอ

because the grandmother had always hidden her from Westerners.

พวกเขาไม่มีใครรู้เรื่องคำขอของแก

And they had no idea about this request that she'd made of me.

ในที่สุดผมก็เจอเมียงซัง

So I finally found Myung Sung,

her best friend that she used to play with after school every day.

เพื่อนซี้ที่เธอเคยเล่นด้วยทุกวันหลังเลิกเรียน

เมียงซังถูกกดดันทั้งจากผมและล่าม

And Myung Sung, under some pressure from me and the translator,

จนยอมบอกที่อยู่นอกเมืองโซลในที่สุด

gave us an address on the outside of Seoul.

And I went to that address and knocked on the door,

ผมไปตามที่อยู่และเคาะประตู

and a man answered the door.

มีชายคนหนึ่งเปิดรับ

It was not a very nice area of Seoul, there were mud streets outside of it.

ตรงนั้นไม่ใช่ย่านที่ดีในโซลเสียเท่าไหร่

ถนนข้างนอกเต็มไปด้วยโคลน

And I knocked on the door and Eun-Sook answered the door,

ผมเคาะประตูและฮยุนซุกเปิดรับ

and her eyes were bloodshot, and she seemed to be in shock.

ตาเธอแดงก่ำและดูตกใจมากทีเดียว

She didn't recognize me -- there was no recognition whatsoever.

เธอจำผมไม่ได้ ไม่มีท่าทีอะไรที่จำได้เลย

And this man came to the door and kind of barked something in Korean.

ส่วนผู้ชายที่ออกมาหน้าประตู ตะโกนบางอย่างในภาษาเกาหลี

And I said to the translator, "What did he say?"

ผมถามกับล่ามว่า "เขาพูดว่าอะไร"

And she said, "He wants to know who you are."

"เขาอยากรู้ว่าคุณเป็นใคร" เธอตอบ

"บอกเขาไปว่าผมเป็นช่างถ่ายรูป" ผมพูด

And I said, "Tell him that I am a photographer."

ผมเริ่มอธิบายว่าผมเป็นใคร แต่เขาก็ขัดขึ้น

I started explaining who I was, and he interrupted.

And she said, "He says he knows who you are, what do you want?"

"เขาบอกว่า เขารู้ว่าคุณเป็นใคร คุณต้องการอะไร"

I said, "Well, tell him that I was asked by this little girl's grandmother

"บอกเขาไปว่า คุณยายของเด็กคนนี้

ขอให้ผมหาครอบครัวให้เธอ" ผมตอบ

to find a family for her."

And he said, "I'm her uncle, she's fine, you can leave now."

"ผมเป็นน้าของเธอ เธอสบายดี คุณไปได้แล้ว" เขาพูด

So I was --

The door was being slammed in my face,

ประตูกำลังจะปิดใส่หน้าผม

it's incredibly cold, and I'm trying to think,

อากาศตอนนั้นหนาวมาก และผมก็พยายามคิดว่า

"What would the hero do in a movie, if I was writing this as a movie script?"

"ตัวเอกในหนังจะต้องทำยังไงนะ

ถ้าผมกำลังเขียนบทหนังอยู่"

ผมเลยบอกไปว่า "ฟังนะ มันหนาวมาก และผมเดินทางมาไกล

So I said, "It's really cold, I've come a very long way,

จะเป็นไรไหม ถ้าขอผมเข้าไปหน่อย ตัวสั่นแล้ว"

do you mind if I come in for a minute? I'm freezing."

เขาเลยต้องยอมให้เราเข้าไป เรานั่งบนพื้น

So the guy reluctantly let us in and we sat down on the floor.

และพอเราเริ่มคุยกัน ผมเห็นเขาตะโกนบางอย่าง

And as we started talking, I saw him yell something,

และฮยุนซุกก็ออกมา เอาอาหารมาให้เรา

and Eun-Sook came and brought us some food.

And I had this whole mental picture of -- sort of like Cinderella.

ผมเหมือนเห็นภาพของซินเดอเรลล่า

I sort of had this picture of this incredibly wonderful,

ผมจินตนาการภาพของเด็กเล็กๆ คนหนึ่งที่พิเศษ

bright, happy little child,

และมีความสุขมาก แต่ตอนนี้ดูเก็บตัวอย่างรุนแรง

who now appeared to be very withdrawn, being enslaved by this family.

เหมือนกลายเป็นทาสในครอบครัวนี้

And I was really appalled, and I couldn't figure out what to do.

ผมรู้สึกแย่ ไม่รู้จะทำยังไงดี

And the more I tried talking to him, the less friendly he was getting.

ยิ่งผมพยายามพูดมากเท่าไหร่ เขายิ่งหงุดหงิดมากขึ้นเท่านั้น

ในที่สุด ผมเลยตัดสินใจพูดไปว่า "ฟังนะ"

So finally I said "Look," -- this is all through the translator,

เราสื่อสารกันทั้งหมดผ่านล่าม เพราะว่า

because, you know, I don't speak a word of Korean --

ผมพูดภาษาเกาหลีไม่เป็น

and I said, "Look, I'm really glad that Eun-Sook has a family to live with.

ผมบอกว่า "ฟังนะ ผมยินดีมาก ที่เห็นว่าเธอมีครอบครัว

เพราะผมเป็นห่วงมาก

I was very worried about her.

ผมสัญญากับคุณยายเธอ แม่ของคุณ ว่าผมจะหาครอบครัว

I made a promise to her grandmother, your mother, that I would find a family,

และตอนนี้ผมดีใจที่เธอมีคุณคอยดูแล"

and I'm so happy that you're going to take care of her.

"แต่ ผมซื้อตั๋วเครื่องบินมาแล้ว

But I bought an airline ticket and I'm stuck here for a week.

และต้องอยู่ที่นี้อีกหนึ่งสัปดาห์"

I'm staying in a hotel downtown.

"ผมพักที่อยู่โรงแรมในตัวเมือง

คุณอยากมาทานมื้อกลางวันด้วยกันไหม

Would you like to come and have lunch tomorrow?

จะได้ฝึกภาษาอังกฤษ" เพราะเขาเล่าว่า

And you can practice your English."

คือ ผมพยายามถามเรื่องตัวเขาเอง

Because he told me -- I was trying to ask him questions about himself.

ผมเลยกลับไปที่โรงแรม เจอกับคนอเมเรเชียสองคน

And so I went to the hotel, and I found two older Amerasians.

A girl whose mother had been a prostitute,

เด็กสาวที่มีแม่เป็นหญิงขายบริการ

ที่ตอนนี้เป็นหญิงขายบริการเหมือนกัน

and she was a prostitute,

และเด็กหนุ่มที่เข้าๆ ออกคุก

and a boy who'd been in and out of jail.

And I said to them, "Look, there's a little girl

ผมบอกพวกเขาว่า "มีเด็กอยู่คนนึง

who has a tiny chance of getting out of here

ที่มีโอกาสริบหรี่ ในการออกนอกประเทศนี้ไปอยู่อเมริกา"

and going to America.

I don't know if it's the right decision or not,

"ผมไม่รู้ว่านี่จะดีหรือไม่ดี

แต่ผมอยากให้พวกคุณมาทานอาหารกลางวันพรุ่งนี้

but I would like you to come to lunch tomorrow

และพูดกับน้าของเธอว่ามันเป็นยังไง

and tell the uncle what it's like to walk down the street,

เวลาเดินตามถนน แล้วเจอคนดูถูก อาชีพที่ทำ

what people say to you, what you do for a living.

ผมแค่อยากให้เขาเข้าใจว่าจะเป็นยังไง ถ้าเธออยู่นี่

I want him to understand what happens if she stays here.

And I could be wrong, I don't know, but I wish you would come tomorrow."

ผมอาจจะคิดผิดก็ได้นะ ไม่รู้ แต่ผมอยากให้พวกคุณมาวันพรุ่งนี้"

ทั้งสองคนมาร่วมมื้อกลางวันและ

So, these two came to lunch and we got thrown out of the restaurant.

พวกเราถูกไล่ออกจากร้าน

They were yelling at him, it got to be really ugly.

พวกเขาตะโกนใส่เขา มันค่อนข้างย่ำแย่เชียวล่ะ

We went outside, and he was just furious.

พวกเราออกไปข้างนอก เขาโมโหมากทีเดียว

And I knew I had totally blown this thing.

ผมรู้แล้วว่าทำทุกอย่างพังหมด

อีกครั้งหนึ่งที่ ผมพยายามคิดว่าทำยังไงดี

Here I was again, trying to figure out what to do.

เขาเริ่มตะโกนใส่หน้าผม ผมเลยบอกกับล่าม

And he started yelling at me, and I said to the translator,

"บอกให้เขาเย็นลงหน่อย เขาพูดว่าอะไร"

"Tell him to calm down, what is he saying?"

เธอบอกว่า "เขาพูดว่า

And she said, "He's saying, 'Who the hell are you to walk into my house,

คุณเป็นใครกันที่เดินเข้ามาในบ้านผม

เป็นอเมริกันรวยๆ พร้อมกับกล้องแขวนรอบคอ

some rich American with your cameras around your neck,

accusing me of enslaving my niece?

กล่าวหาว่าผมทำกับหลานเหมือนเป็นทาส

This is my niece, I love her, she's my sister's daughter.

นั่นมันหลานผมนะ ผมรักเธอ เธอเป็นลูกสาวของพี่ผม

Who the hell are you to accuse me of something like this?'"

คุณเป็นใคร

มากล่าวหาผมแบบนี้"

And I said, you know, "Look, you're absolutely right.

ผมตอบไปว่า "คุณพูดถูกทุกอย่างเลย

I don't pretend to understand what's going on here.

ผมจะไม่เสแสร้งบอกว่าเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น"

All I know is, I've been photographing a lot of these children.

"ผมรู้แค่ว่า ผมถ่ายภาพเด็กแบบนี้มาเยอะ"

I'm in love with your niece,

"ผมรักหลานคุณ

I think she's an incredibly special child."

ผมคิดว่าเธอเป็นเด็กที่พิเศษเอามากๆ"

And I said, "Look, I will fly my friends over here from the United States

"ฟังนะ ผมจะพาเพื่อนผมมาที่นี่

จากสหรัฐฯ ถ้าคุณอยากเจอพวกเขา เผื่อคุณจะยอมรับพวกเขา

if you want to meet them, to see if you approve of them.

ผมคิดแค่ว่า ผมรู้เรื่องที่นี้น้อยมาก

I just think that -- what little I know about the situation,

she has very little chance here of having the kind of life

เธอมีโอกาสน้อยมากที่จะได้ใช้ชีวิต

that you probably would like her to have."

แบบที่คุณอยากให้เธอมี

So, everyone told me afterwards that inviting the prospective parents over

ทุกคนบอกผมหลังจากนั้นว่า การเชิญว่าที่พ่อแม่บุญธรรมมา

เป็นสิ่งที่แย่ที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้

was, again, the stupidest thing I could have possibly done,

เพราะใครกันเล่าที่จะดีพอสำหรับญาติของคุณ

because who's ever good enough for your relative?

But he invited me to come to a ceremony they were having that day

แต่เขาชวนผมให้เข้าร่วมพิธี

ระลึกถึงคุณยายของพวกเขาในวันนั้น

for her grandmother.

And they actually take items of clothing and photographs,

พวกเขาจะนำเสื้อผ้าและรูปถ่าย

ออกมาเผา เป็นส่วนหนึ่งของพิธี

and they burn them as part of the ritual.

เห็นไหมครับ ว่าเธอดูเปลี่ยนไปมากแค่ไหนใน 3 เดือน

And you can see how different she looks just in three months.

อันนี้ ผมคิดว่า เป็นช่วงเดือนกุมภาฯ ต้นกุมภา

This was now, I think, early February.

And the pictures before were taken in September.

รูปก่อนหน้านั้นคือ ในเดือนกันยา

อ่อ ผมได้รู้จักกับนักบวชนาวิกฯชาวอเมริกันคนหนึ่ง

Well, there was an American Maryknoll priest

that I had met in the course of doing the story,

ระหว่างทำงานชิ้นนี้

who had 75 children living in his house.

ที่มีเด็ก 75 คนอาศัยอยู่ด้วย

He had three women helping him take care of these kids.

เขามีผู้หญิงอีก 3 คนที่คอยช่วยดูแลเด็กๆ

ผมเลยเสนอกับน้าว่าพวกเราน่าจะไป

And so I suggested to the uncle that we go down and meet Father Keane

พบกับคุณพ่อคีน จะได้รู้ว่า

to find out how the adoption process worked.

การรับอุปการะเด็กต้องทำยังไงบ้าง

Because I wanted him to feel

เพราะผมอยากให้เขารู้สึกว่า

เราทำทุกอย่างโปร่งใส

like this was all being done very much above board.

นี่คือระหว่างทางไปบ้านเด็กกำพร้า

So, this is on the way down to the orphanage.

This is Father Keane. He's just a wonderful guy.

นี่คุณพ่อคีน เขาเป็นคนที่เยี่ยมมาก

He had kids from all over Korea living there,

มีเด็กมาจากทั่วทั้งเกาหลีอาศัยอยู่กับเขา

and he would find families for these kids.

เขาจะคอยหาครอบครัวให้เด็กๆ พวกนี้

This is a social worker interviewing Eun-Sook.

นี่นักสังคมสงเคราะห์ กำลังสัมภาษณ์ฮยุนซุก

ผมคิดเอานะว่า เธอไม่เคยต้องเผชิญหน้ากับ

Now, I had always thought she was completely untouched by all of this,

อะไรแบบนี้มาก่อน ผมว่า เพราะคุณยาย

because the grandmother, to me,

เหมือนเป็นผู้เฒ่าประจำหมู่บ้าน เป็นคนที่ทุกคน

appeared to be sort of the village wise woman --

throughout the day, I noticed people kept coming to visit her grandmother.

คือผมสังเกตเห็นคนมาเยี่ยมคุณยายตลอดทั้งวัน

ผมก็เลยมีภาพในหัวว่า

And I always had this mental picture

that even though they may have been one of the poorer families in the village,

ถึงแม้เขาอาจจะเป็นหนึ่งในครอบครัว ที่ยากจนที่สุดในหมู่บ้าน

แต่ก็เป็นหนึ่งในครอบครัวที่ คนในหมู่บ้านให้ความเคารพมากที่สุด

they were one of the most respected.

And I always felt that the grandmother had kind of demanded, and insisted,

และผมรู้สึกตลอดว่าคุณยายค่อนข้างจะยืนยัน

ให้คนในหมู่บ้านทุกคน ปฏิบัติต่อฮยุนซุกในแบบเดียวกัน

that the villagers treat Eun-Sook with the same respect they treated her.

Eun-Sook stayed at Father Keane's,

เธอค้างคืนที่บ้านของคุณพ่อคีน

and her uncle agreed to let her stay there until the adoption went through.

น้าเธอยอมให้เธอพักอยู่ที่นั่นจนกว่าดำเนินเรื่องเสร็จ

เขายอมตกลงให้มีการรับอุปการะ

He actually agreed to the adoption.

ผมไปทำงานและกลับมาในอาทิตย์ต่อมา

And I went off on assignment and came back a week later,

and Father Keane said, "I've got to talk to you about Eun-Sook."

คุณพ่อคีนบอกว่า "พ่อต้องคุยกับคุณเรื่อง ฮยุนซุก

I said, "Oh God, now what?"

"พระเจ้า อะไรอีกล่ะ"

เขาพาผมไปที่ห้องหนึ่งแล้วปิดประตู

And he takes me into this room, closes the door and says,

เขาบอกว่า "พ่อมีเด็ก 75 คนในบ้านนี้

"I have 75 children here in the orphanage, and it's total bedlam."

มันวุ่นวายมาก ทั้งเรื่องเสื้อผ้า การดูแลเด็กๆ

There's clothes, there's kids.

Three adults and 75 kids -- you can imagine.

มีผู้ใหญ่ 3 คนต่อกรกับเด็ก 75 คน คุณก็เดาได้

And he said, "The second day she was here she made up a list

แล้วเขาก็บอกว่า "วันที่ 2 ที่เธอมาอยู่ เธอเขียนรายชื่อ

of all of the names of the older kids and the younger kids.

ของเด็กทุกคน ทั้งเด็กโตและเด็กเล็ก

And she assigned one of the older kids to each of the younger kids.

แล้วก็มอบหมายให้ เด็กโตดูแลเด็กเล็ก

แล้วก็ทำแผนผังงานอย่างละเอียด

And then she set up a work detail list of who cleaned the orphanage on what day."

ว่าใครมีเวรทำความสะอาดในแต่ละวัน"

And he said, "She's telling me that I'm messy

"เธอบอกพ่อว่า พ่อทำห้องรก แล้วบอกให้พ่อทำความสะอาดห้อง"

and I have to clean up my room."

"พ่อไม่รู้นะว่าใครเลี้ยงเธอมา

And he said, "I don't know who raised her, but she's running the orphanage,

แต่ ตอนนี้เธอเป็นคนคุมบ้านเด็กกำพร้า

ทั้งที่เธอเพิ่งมาถึงที่นี่ 3 วัน"

and she's been here three days."

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

นี่คือตอนวันดูหนัง ที่เธอจัดขึ้น เป็นวันให้เด็กทุกคนไปดูหนัง

This was movie day that she organized where all the kids went to the movies.

A lot of the kids who had been adopted wrote back to the other kids,

เด็กหลายๆ คนที่มีคนรับไปอุปการะ

เขียนจดหมายกลับมาหาคนอื่นๆ เล่าใฟ้ฟัง

telling them what their life was like with their new families.

เรื่องชีวิตหลังจากได้ครอบครัวใหม่

ทุกคนตื่นเต้นมากเวลามีจดหมายมา

So it was a really big deal when the letters showed up.

ผู้หญิงคนนี้ทำงานที่บ้านเด็กกำพร้า

This is a woman who is now working at the orphanage,

whose son had been adopted.

ลูกของเธอมีคนรับไปอุปการะเหมือนกัน

Gene and Gayle started studying Korean

จีนกับเกลเริ่มเรียนภาษาเกาหลี

the moment they had gotten my first letter.

ตั้งแต่ได้รับจดหมายจากผม

They really wanted to be able to welcome Eun-Sook into their family.

พวกเขาอยากต้อนรับฮยุนซุกเข้าร่วมครอบครัว

And one of the things Father Keane told me

หนึ่งในหลายๆ เรื่องที่คุณพ่อคีนบอกผมครั้งหนึ่ง

when I came back from one of these trips --

ตอนผมกลับไปหา ก็คือ ฮยุนซุกเลือกใช้ชื่อ นาตาชา

Eun-Sook had chosen the name Natasha,

which I understood was from her watching a "Rocky and Bullwinkle" cartoon

ผมเข้าใจว่ามาจาก

การ์ตูนเรื่องร็อกกี้กับบูลวิงเกิล ที่ฉายทางช่องทหารอากาศสหรัฐ

on the American Air Force station.

This may be one of those myth-buster things

เราอาจจะต้องคุยกันนะว่าอันนี้จริงหรือไม่จริง

that we'll have to clear up here, in a minute.

จีน เพื่อนผมบินมาเกาหลีกับทิม ลูกชาย

So, my friend Gene flew over with his son, Tim.

Gayle couldn't come.

เกลมาไม่ได้

And they spent a lot of time huddled over a dictionary.

พวกเขาใช้เวลาไปกับการเปิดพจนานุกรมเยอะเลย

And this was Gene showing the uncle

นี่คือจีน กำลังชี้ให้น้าดูในแผนที่ว่าแอตแลนต้า บ้านเขาอยู่ตรงไหน

where Atlanta was on the map, where he lived.

This is the uncle signing the adoption papers.

น้ากำลังเซ็นเอกสารการรับอุปการะ

คืนนั้นเราออกไปทานข้าวฉลองกันข้างนอก

Now, we went out to dinner that night to celebrate.

น้ากลับไปหาครอบครัวเขา

The uncle went back to his family

นาตาชา ทิม จีนกับผม ออกไปทานข้าว

and Natasha and Tim and Gene and I went out to dinner.

And Gene was showing Natasha how to use a knife and fork,

จีนสาธิตการใช้มีดกับส้อมให้นาตาชาดู

and then Natasha was returning the utensil lessons.

นาตาชาสอนวิธีใช้ตะเกียบของเกาหลีให้เขาหมือนกัน

เรากลับไปที่โรงแรม

We went back to our hotel room,

and Gene was showing Natasha also where Atlanta was.

จีนชี้ให้นาตาชาดูว่าแอตแลนต้าอยู่ตรงไหน

This is the third night we were in Korea.

นี่คือคืนที่ 3 ของพวกเราในเกาหลี

คืนแรก เราได้ห้องสำหรับเด็กข้างๆ ห้องเรา

The first night we'd gotten a room for the kids right next to us.

ผมพักอยู่ที่ห้องนั้นนานกว่า 3 เดือนแล้ว

I'd been staying in this room for about three months --

เป็นโรงแรม 15 ชั้นเล็กๆ ของคนเกาหลี

it was a little 15-story Korean hotel.

The second night, we didn't keep the kids' room,

คืนที่ 2 เราไม่ได้ใช้ห้องนั้นต่อ

because we slept on the floor with all the kids at the orphanage.

เพราะเราไปนอนค้างคืนกับเด็กๆ ที่บ้านเด็กกำพร้า

คืนที่ 3 เรากลับมา แล้วออกไปทานข้าว

And the third night, we came back --

ที่คุณเห็นในรูป จากนั้นเราก็ไปที่รีเซปชั่น

we'd just gone out to dinner, where you saw the pictures --

and we got to the front desk, and the guy said,

เขาบอกว่า

"ไม่มีห้องว่างบนชั้นที่คุณอยู่คุณคืนนี้

"There's no other free rooms on your floor tonight,

แต่ถ้าต้องการ เรามีห้องสำหรับเด็ก อยู่ต่ำลงมาอีก 5 ชั้น"

you can put the kids five floors below you."

ผมกับจีนมองหน้ากันแล้วพูดว่า

And Gene and I looked at each other and said,

"ไม่ เราไม่ต้องการให้เด็กอายุ 11 2 คน อยู่ห่างออกไป 5 ชั้น"

"We don't want two 11-year-olds five floors away."

ลูกชายเขาเลยบอกว่า "พ่อฮะ ผมเอาถุงนอนมา ผมนอนบนพื้นก็ได้"

So his son said, "I have a sleeping bag, I'll sleep on the floor."

"ใช่ ฉันก็มีเหมือนกัน" ผมพูด

And I said, "I have one too." So Tim and I slept on the floor,

ผมกับทิมเลยนอนบนพื้น

นาตาชานอนเตียงนึง จีนนอนอีกเตียงนึง เด็กๆ สลบไสล

Natasha got one bed, Gene got the other -- kids pass out,

it's been very exciting for three days.

3 วันที่ผ่านมา น่าตื่นเต้นมาก

ตอนนอนอยู่ จีนกับผมคุยกันว่า พวกเราเจ๋งแค่ไหน

We're lying in bed, and Gene and I are talking about how cool we are.

We said, "That was so great, we saved this little girl's life."

"นี่มันเยี่ยมมาก เราช่วยชีวิตเด็กคนนี้"

We were just like, you know, just full of ourselves.

พวกเราภูมิใจในตัวเองมากเลยทีเดียว แล้วเราก็หลับไป

And we fall asleep --

and I've been in this room for a couple of months now.

ผมอาศัยอยู่ในห้องนั้นมา

2-3 เดือนแล้วล่ะ

And they always overheat the hotels in Korea terribly,

ในเกาหลี โรงแรมตั้งอุณหภูมิไว้ร้อนเกินไปมาก

so during the day I always left the window open.

ช่วงกลางวัน ผมเลยเปิดหน้าต่างทิ้งไว้

And then about midnight, they turn the heat off in the hotel.

และพอตกกลางคืน ประมาณเที่ยงคืน พวกเขาจะปิดฮีตเตอร์

เพราะฉะนั้น ประมาณ ตีหนึ่ง อุณหภูมิจะอยู่ที่ประมาณ -20 ผมก็จะลุก

So at 1am, the whole room would be like 20 below zero, and I'd get up.

I'd been doing this every night I'd been there.

ผมทำแบบนี้มาทุกวันที่อยู่ที่นั่น

ดังนั้น เหมือนปกติ ตีหนึ่ง ห้องหนาวมาก

So, sure enough, it's one o'clock, room's freezing,

I go to close the window and I hear people shouting outside,

ผมเดินไปปิดหน้าต่าง ได้ยินเสียงคนตะโกนข้างนอก

and I thought, "Oh, the bars must have just gotten out."

ผมคิดว่า "สงสัย ร้านเหล้าเพิ่งปิดกันกระมัง"

I don't speak Korean, but I'm hearing these voices,

ผมฟังเกาหลีไม่ออก แต่ได้ยินเสียง

มันไม่ใช่เสียงแบบโมโห แต่เป็นหวาดกลัว

and I'm not hearing anger, I'm hearing terror.

ผมเลยเปิดหน้าต่าง แล้วชะโงกดู

So I open the window and I look out,

and there's flames coming up the side of our hotel,

มีควันไฟออกมาจากโรงแรมฝั่งเรา

ซึ่งตอนนี้ไฟกำลังไหม้

and the hotel's on fire.

So I run over to Gene and I wake him up,

ผมปรี่ไปหาจีนและเขย่าตัวเขา

and I say, "Don't freak out, I think the hotel's on fire."

บอกว่า "จีน อย่าเพิ่งตกใจนะ แต่ฉันว่าไฟไหม้โรงแรมเรา"

And now there's smoke and flames coming by our windows --

ตอนนี้ควันไฟและเปลวไฟข้างหน้าต่างห้องเรา เราอยู่กันบนชั้น 11

we're on the 11th floor.

So the two of us were just like, "Oh my God, oh my God."

พวกเราทั้งคู่ตอนนั้นก็สติแตก

เราพยายามปลุกนาตาชา แต่เราพูดกันไม่เข้าใจ

So we're trying to get Natasha up, and we can't talk to her.

You know what kids are like when they've been asleep for like an hour,

แล้วคุณคงจินตนาการได้ ว่าเด็กๆ หลังจากนอนหลับไปสักชั่วโมง

จะเหมือนแกกินยากล่อมประสาท หลับไม่รู้เรื่องเลย

it's like they took five Valiums -- they're all over the place.

แล้วเราก็สื่อสารกันไม่ได้

ผมจำได้ว่าลูกชายเขามีรองเท้าบู๊ตยี่ห้อ แอล แอล บีนส์

And we can't talk to her.

His son had the L.L.Bean bootlaces, and we're trying to do up his laces.

ซึ่งพวกเราพยายามผูกเชือกให้

พวกเราพยายามไปที่ประตู

So we try to get to the door, we run to the door, we open the door,

พอเปิดประตูได้ มันเหมือนเดินเข้าไปในเตาหลอม

and it's like walking into a blast furnace.

ผู้คนกรีดร้อง ผมได้ยินเสียงกระจกแตก

There's people screaming, the sound of glass breaking, weird thumps.

แล้วก็มีเสียงตุบ

And the whole room filled with smoke in about two seconds.

ทั้งห้องเต็มไปด้วยควันในเวลาเพียง 2 วินาที

And Gene turns around and says, "We're not going to make it."

จีนหันกลับแล้วบอกว่า "พวกเราไม่มีทางรอด"

เขาปิดประตู และเพราะควันเข้ามาเต็มห้อง

And he closes the door, and the whole room is now filled with smoke.

พวกเราสำลัก ควันลอยเข้ามาทางช่องลม

We're all choking, and there's smoke

pouring through the vents, under the doors.

ใต้ประตู ผู้คนกรีดร้อง

There's people screaming.

ผมจำได้ เป็นสภาพที่ไม่น่าเชื่อว่าเกิดขึ้น มันโกลาหลอย่างแท้จริง

I just remember this unbelievable -- just utter chaos.

ผมจำได้ว่านั่งอยู่ใกล้ๆ เตียง และผมก็...

I remember sitting near the bed, and I had two overwhelming feelings.

มีความรู้สึกสองอย่างท่วนท้นอยู่ภายใน

One was absolute terror. "Oh, please God, I just want to wake up.

หนึ่งคือ หวาดกลัวถึงที่สุด แบบ "พระเจ้าได้โปรด ลูกอยากตื่นแล้ว

This has got to be a nightmare, this can't be happening.

นี่ต้องเป็นเพียงฝันร้าย นี่ไม่ใช่เรื่องจริง

ได้โปรด ลูกอยากตื่น นี่คือฝันร้าย"

Please, I just want to wake up."

อีกอันหนึ่งคือ ความรู้สึกผิดอย่างไม่น่าเชื่อ

And the other is unbelievable guilt.

Here I've been playing God with my friends' lives,

ผมเล่นบทเป็นพระเจ้ากับชีวิตเพื่อน ชีวิตลูกเพื่อน ชีวิตของนาตาชา

my friends' son, with Natasha's life,

and this what you get when you try playing God, is you hurt people.

นี่คือสิ่งที่ได้จากการพยายามเป็นพระเจ้า คุณทำร้ายคนอื่น

I remember just being so frightened and terrified.

ผมจำได้ว่าตัวเองกลัวและตกใจมาก

And Gene, who's lying on the floor, says,

จีนที่นอนอยู่บนพื้นพูดขึ้นว่า

"We've got to soak towels." I said, "What?"

"พวก เราต้องชุบผ้าเช็ดตัวให้เปียกว่ะ" "อะไรนะ" ผมตอบ

"เราต้องชุบผ้าเช็ดตัวให้เปียก ไม่งั้นเราจะตายกันเพราะควัน"

"We've got to soak towels. We're going to die from the smoke."

พวกเราวิ่งไปที่ห้องน้ำ ไปเอาผ้าเช็ดตัว

So got towels and put them over our faces and the kids' faces.

มาพันรอบหน้าของพวกเราและเด็กๆ

Then he said, "Do you have gaffer's tape?"

แล้วเขาก็บอกว่า "นายมีกัฟเฟอร์เทปไหม"

"What?" "Do you have gaffer's tape?"

"อะไรนะ" "นายมีเทปกาวไหม"

"มีๆ อยู่ในกระเป๋าเดินทางแฮลลิเบอร์ตันของฉัน"

I said, "Somewhere in my Halliburton."

"เราต้องหยุดควันไม่ให้เข้ามา" เขาบอก

He says, "We've got to stop the smoke. That's all we can do."

"ทำได้แค่นั้น เราต้องหยุดควัน"

I mean, Gene -- thank God for Gene.

จีน ขอบคุณพระเจ้าที่เรามีจีน

So we put the room service menus over the vents in the wall,

เราเอาเมนูรูมเซอร์วิสกั้นตรงช่องลม

we put blankets at the bottom of the door,

แล้วก็วางผ้าห่มตรงขอบใต้ประตู

we put the kids on the windowsill to try to get some air.

เราให้เด็กๆ อยู่ตรงขอบหน้าต่างเพื่อรับอากาศ

อีกฝั่งหนึ่งของถนน เขากำลังสร้างตึกใหม่

And there was a new building, going up,

that was being built right across the street from our hotel.

ตรงข้ามกับโรงแรมเรา

And there, in the building, were photographers,

ในตึกนั้นมีช่างภาพ

ที่รอให้คนกระโดดออกจากตึก

waiting for people to jump.

Eleven people ended up dying in the fire.

มีคน 11 คนตายในกองเพลิงวันนั้น

Five people jumped and died, other people were killed by the smoke.

5 คนโดดจากตึกและเสียชีวิต ที่เหลือตายเพราะควัน

And there's this loud thumping on the door after about 45 minutes in all this,

45 นาทีต่อมา ผมได้ยินเสียงทุบประตู

and people were shouting in Korean.

ผู้คนตะโกนเป็นภาษาเกาหลี

And I remember --

ผมจำได้ว่า นาตาชาไม่อยากให้เราเปิดประตู

Natasha didn't want us opening the door --

sorry, I was trying not to open the door,

โทษครับ ผมเองที่พยายามไม่เปิดประตู

because we'd spent so much time barricading the room.

เพราะว่า เราใช้เวลามากโขในการกั้นประตู

ผมไม่รู้ว่าใครมาเคาะ ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร

I didn't know who it was, I didn't know what they wanted,

นาตาชารู้ว่า ต้องเป็นนักดับเพลิงมาช่วยพวกเรา

and Natasha could tell they were firemen trying to get us out.

ผมจำได้ว่าออกแรงพยายามเปิดประตูอยู่พอสมควร

I remember a sort of a tussle at the door, trying to get the door open.

ยังไงก็ตาม 12 ชั่วโมงถัดมา พวกเขาให้เราอยู่ในห้องล๊อบบี้

In any case, 12 hours later -- I mean, they put us in the lobby.

Gene ended up using his coat, and his fist in the coat,

จีนห่อมือตัวเองด้วยเสื้อโค้ตและพังตู้เก็บเหล้า

to break open a liquor cabinet.

ผู้คนนอนกันบนพื้น

People were lying on the floor.

It was one of just the most horrifying nights.

เป็นหนึ่งในคืนที่น่ากลัวที่สุดเลย

And then 12 hours later, we rented a car, as we had planned to,

12 ชั่วโมงหลังจากนั้น เราเช่ารถ ตามแผน

and drove back to Natasha's village.

เพื่อขับไปยังหมู่บ้านของนาตาชา

And we kept saying, "Do you realize we were dying in a hotel fire,

พวกเราพูดกันไม่หยุด "รู้ตัวกันบ้างไหมเนี่ยว่า

เราเกือบตายในเหตุไฟไหม้โรงแรม เมื่อ 8 ชั่วโมงก่อนน่ะ"

like eight hours ago?"

It's so weird how life just goes on.

น่าตลกดีเหมือนกันที่ชีวิตดำเนินต่อไป

นาตาชาอยากแนะนำให้ชาวบ้านรู้จักพ่อและพี่ชายเธอ

Natasha wanted to introduce her brother and father to all the villagers,

วันที่เราไปเผอิญเป็นวันเกิดครบรอบ 60 ปี ของชายคนหนึ่ง

and the day we showed up turned out to be a 60-year-old man's birthday.

This guy's 60 years old.

ชายคนนี้อายุ 60 ปี

So it turned into a dual celebration,

ก็เลยเป็นการฉลองควบสอง เพราะว่านาตาชาเป็นคนแรก

because Natasha was the first person from this village

ในหมู่บ้านนี้ที่ได้ไปสหรัฐฯ

ever to go to the United States.

นี่คือ เต้นท์เรือนเพาะชำ

So, these are the greenhouse tents.

This is the elders teaching Gene their dances.

ผู้เฒ่ากำลังสอนให้จีนเต้นแบบพื้นเมือง

We drank a lot of rice wine.

เราดื่มไวน์ข้าว เมากันมาก

We were both so drunk, I couldn't believe it.

ไม่อยากเชื่อ

This is the last picture before Gene and Tim headed back.

นี่เป็นรูปสุดท้ายก่อนจีนกับทิมเดินทางกลับ

The adoption people told us

เจ้าหน้าที่ดูแลเอกสารการรับอุปการะบอกว่า ใช้เวลาทำเอกสารประมาณ 1 ปี

it was going to take a year for the adoption to go through.

ทำอะไรกันตั้ง 1 ปี

Like, what could you do for a year?

So I found out the name of every official on both the Korean and American side,

ผมเลยค้นดูชื่อเจ้าหน้าที่ทั้งทางฝั่งอเมริกาและเกาหลี

and I photographed them,

ถ่ายรูปทุกคนแล้วบอกว่า

พวกเขาจะต้องดังมากแน่ๆ ตอนผมทำหนังสือเสร็จ

and told them how famous they were going to be when this book was done.

And four months later, the adoption papers came through.

4 เดือนหลังจากนั้น เอกสารก็เรียบร้อย

This is saying goodbye to everybody at the orphanage.

นี่คือ ตอนที่บอกลาทุกคนที่บ้านเด็กกำพร้า

This is Father Keane with Natasha at the bus stop.

คุณพ่อคีนกับนาตาชาที่ป้ายรถเมล์

Her great aunt at the airport.

ถ่ายกับคุณยายน้อยที่สนามบิน

I had a wonderful deal with Cathay Pacific airlines for many years,

ผมมีข้อตกลงที่เยี่ยมมาก กับสายการบินคาเธ่ย์ แปซิฟิกมาหลายปี

where they gave me free passes on all their airlines

พวกเขาให้ตั๋วฟรีทุกเที่ยวบิน ถ้าผมถ่ายภาพให้

in return for photography.

It was like the ultimate perk.

เป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมมากเลยล่ะ

And the pilot, I actually knew --

ส่วนนักบินวันนั้น ผมเองก็รู้จัก เพราะพวกเขาเคย

because they used to let me sit in the jump seat,

ให้ผมนั่งที่นั่งเสริมในห้องนักบิน คิดเอาแล้วกันว่านานแค่ไหนแล้ว

to tell you how long ago this was.

นี่คือเครื่องTri-Star พวกเขายอมให้นาตาชานั่งเก้าอี้เสริม

This is a TriStar, and so they let Natasha actually sit in the jump seat.

And the pilot, Jeff Cowley, actually went back

นักบิน แจฟ ครอว์ลีย์บินกลับไปเกาหลี

and adopted one of the other kids at the orphanage after meeting Natasha.

และรับเลี้ยงเด็กคนหนึ่งจากบ้านเด็กกำพร้า หลังจากเจอนาตาชา

28 ชั่วโมงต่อมา ที่แอตแลนต้า เป็นเที่ยวบินที่นานมาก

This is 28 hours later in Atlanta.

It's a very long flight.

Just to make things even crazier, Gayle, Natasha's new mom,

เพื่อให้เรื่องทั้งหมดน่าตื่นตาขึ้นไปอีก

เกล แม่คนใหม่ของนาตาชา

was three days away from giving birth to her own daughter.

กำลังจะให้กำเนิดลูกสาวในอีก 3 วัน

You know, if you were writing this, you'd say,

คือ ถ้าคุณเขียนเรื่องนี้เองได้ คุณคงบอกว่า

" ไม่ละ เราต้องเขียนบทให้มันต่างออกไปหน่อย"

"No, we've got to write the script differently."

This is the first night showing Natasha her new cousins and uncles and aunts.

นี่คือคืนแรกที่แนะนำนาตาชาให้รู้จักญาติๆ

จีนกับเกลรู้จักแทบทุกคนในแอตแลนต้า

Gene and Gayle know everyone in Atlanta -- they're the most social couple imaginable.

เป็นคู่รักที่เข้าสังคมมากที่สุด เท่าที่จินตนาการได้

So, at this point, Natasha doesn't speak a word of English,

จนถึงตอนนี้นาตาชายังพูดอังกฤษไม่ได้

นอกเหนือจากที่คุณพ่อคีนสอนไม่กี่คำ

other than what little Father Keane taught her.

นี่คือไคลี่ น้องสาวเธอ ที่ด้านขวา ตอนนี้เป็นหมอไปแล้ว

This is Kylie, her sister, who's now a doctor, on the right.

This is a deal I had with Natasha, which is that when we got to Atlanta

ผมทำข้อตกลงไว้กับเธอ ว่าพอเราถึงแอตแลนต้า

ผมจะยอมให้เธอโกนเคราผมออก

she could cut off my beard.

She never liked it very much.

เธอไม่เคยชอบมันเลย

She learned English in three months.

เธอเรียนภาษาอังกฤษภายใน 3 เดือน

She entered seventh grade at her own age level.

เข้าเรียนต่อเกรด 7 เท่ากับเกรดตามอายุจริงๆ ของเธอ

Pledge of Allegiance for the first time.

สาบานตนครั้งแรก

นี่คือครูสอนทำอาหาร

This is her cooking teacher.

Natasha told me a lot of the kids thought she was stuck up,

นาตาชาเล่าให้ผมฟังว่า เพื่อนๆหลายคนคิดว่าเธอหยิ่ง

เพราะเธอไม่ตอบ เวลาพวกเขาพูดด้วย

because they would talk to her and she wouldn't answer,

พวกเขาไม่รู้ว่า จริงๆ แล้วตอนแรก เธอพูดภาษาอังกฤษได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

and they didn't realize she didn't speak English very well.

แต่ผมก็เห็นอีกนั่นแหละ

But what I noticed, again as an observer,

ว่าเธอก็ยังเป็นคนเลือกเพื่อนเข้าร่วมทีม

was she was choosing who was going to be on her team,

และดูกลายเป็นคนดังภายในเวลาสั้นๆ

and seemed to be very popular very, very quickly.

ทีนี้ ยังจำรูปที่ผมบอกว่า

Now, remember the picture,

how much she looked like her grandmother, at the beginning?

เธอดูเหมือนคุณยายตอนแรก ได้ไหมครับ

ทุกคนชอบบอกนาตาชาว่า เธอดูเหมือน เกล แม่ของเธอมาก

People were always telling Natasha how much she looks like her mother, Gayle.

(Laughter)

This is a tense moment in the first football game, I think.

นี่คงเป็นช่วงลุ้นตอนฟุตบอลแมตช์แรก

And Kylie -- I mean, it was almost like Kylie was her own child.

นาตาชาดูแลไคลี่เหมือนเป็นลูกตัวเอง

ตอนรับศีลจุ่ม

She's being baptized.

Now, a lot of parents, when they adopt,

พ่อแม่หลายๆ คนที่เวลารับเลี้ยงเด็ก

actually want to erase their children's history.

ก็อยากจะลบล้างอดีตของเด็กไป

And Gayle and Gene did the complete opposite.

แต่เกลกับจีนกลับทำตรงกันข้าม

They were studying Korean; they bought Korean clothes.

พวกเขาเรียนภาษาเกาหลี ซื้อชุดแบบเกาหลี

Gene even did a little tile work in the kitchen,

เกลมีเขียนลวดลายไว้ ที่กระเบื้องในครัวด้วยซ้ำ

which was that, "Once upon a time, there was a beautiful girl

บอกว่า "ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กสาวแสนสวย

ที่มาจากหุบเขาในเกาหลี เพื่ออยู่อย่างมีความสุข ในแอตแลนต้า"

that came from the hills of Korea to live happily ever after in Atlanta."

เธอเกลียดรูปนี่มากครับ ตอนทำงานครั้งแรก

She hates this picture -- it was her first job.

She bought a bright red Karmann Ghia

เธอซื้อรถ Karmann Ghia สีแดงสวย

with the money she made working at Burger King.

ด้วยเงินจากการทำงานที่เบอร์เกอร์คิง

The captain of the cheerleaders.

หัวหน้าทีมเชียร์ลีดเดอร์

ประกวดนางงาม

Beauty pageant.

Used to do their Christmas card every year.

พวกเขาเคยใช้รูปนี้ เป็นรูปการ์ดคริสต์มาสทุกปี

Gene's been restoring this car for a million years.

จีนชอบรถคันนี้มาก คอยซ่อมอยู่มาตั้งเป็นล้านปีแล้วมั้ง

โกดักส์จ้างนาตาชาไปเป็นล่ามตอนมีโอลิมปิกที่เกาหลี

Kodak hired Natasha to be a translator for them at the Olympics in Korea.

Her future husband, Jeff, was working for Canon cameras,

สามีในอนาคตของเธอ แจ๊ฟ ทำงานให้บริษัทกล้องแคนนอนส์

and met Natasha at the Olympic Village.

พวกเขาไปเจอกันที่หมู่บ้านโอลิมปิก

This is her first trip back to Korea. So there's her uncle.

กลับไปเกาหลีครั้งแรก นั่นน้าของเธอ

This is her half sister.

น้องสาวต่างพ่อ

She went back to the village.

เธอกลับไปที่หมู่บ้าน นั่นเพื่อนซี้แม่ของเธอ

That's her best friend's mother.

And I always thought that was a very Annie Hall kind of outfit.

ผมชอบแอบคิดว่า ชุดนั่นเหมือนแอนนี่ ฮอลเอามากๆ

(Laughter)

It's just, you know, it was just so interesting, just to watch --

มันน่าสนใจมากนะ การที่ได้เห็น...

this is her mother in the background there.

ข้างหลังนั่นแม่เธอเอง

This is Natasha's wedding day.

อันนี้ตอนวันแต่งงาน

Gene is looking a little older.

จีนดูแก่ขึ้นนิดหน่อย

This is Sydney, who's going to be three years old in a couple of days.

นี่คือ ซิดนีย์ ที่จะครบ 3 ขวบในอีกไม่กี่วัน

And there's Evan.

ส่วนนั่นแอฟแวน

And Natasha, would you just come up, for a second,

นาตาชา คุณช่วยขึ้นมาบนเวที

just maybe to say hello to everybody?

และทักทายทุกคนได้ไหม

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Natasha's actually never heard me tell the story.

นาตาชาไม่เคยฟังผมเล่าเรื่องทั้งหมด

You know, we've looked at the pictures together.

พวกเราเคยนั่งดูรูปด้วยกันก็จริง แต่...

Natasha: I've seen pictures millions of times,

ฉันเคยเห็นรูปพวกนี้มานับล้านครั้ง

but today was the first time I'm actually seeing him give the whole presentation.

แต่วันนี้เป็นครั้งแรก ที่ฉันเห็นเขาเล่าเรื่องทั้งหมด

ฉันเริ่มร้องไห้เลยค่ะ

I started crying.

ผมแน่ใจว่ามีประมาณ 40 อย่าง ที่เธอจะบอกผมว่า

Rick Smolan: There's about 40 things she's going to tell me,

"That wasn't what happened." Natasha: I'll tell you that later.

"เรื่องนั้นไม่เคยเกิดขึ้นเสียหน่อย คุณไม่ได้พูดแบบนี้"

เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวฉันจะบอกทีหลัง

(เสียงหัวเราะ)

RS: Anyway, thank you, Mike and Richard, so much for letting us tell the story.

เอาล่ะ ขอบคุณ ไมค์กับริชาร์ดมากครับ

ที่ให้เรามาเล่าเรื่องนี้

ขอบคุณทุกคนครับ

Thank you, all of you.

(Applause)

(เสียงปรบมือ)