A healthy economy should be designed to thrive, not grow | Kate Raworth

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

Have you ever watched a baby learning to crawl?

คุณเคยเห็นเด็กหัดคลานไหม

Because as any parent knows, it's gripping.

พ่อแม่ทุกคนรู้ดีว่ามันต้องค่อยเป็นค่อยไป

First, they wriggle about on the floor,

ทีแรก พวกเขาจะขยับตัวไปมาบนพื้น

usually backwards,

ซึ่งมักจะกลับหลัง

but then they drag themselves forwards,

จากนั้นก็ลากตัวเองไปข้างหน้า

and then they pull themselves up to stand,

แล้วก็ดึงตัวเองขึ้นยืน

and we all clap.

และพวกเราก็ปรบมือ

And that simple motion of forwards and upwards,

การเคลื่อนไหวง่าย ๆ ของการเดินหน้า และลุกขึ้นนี้

it's the most basic direction of progress we humans recognize.

คือทิศทางของการพัฒนาพื้นฐาน ในการรับรู้ของมนุษย์

We tell it in our story of evolution as well,

พวกเราเล่าเรื่องราวนี้ ในวิวัฒนาการด้วยเช่นกัน

from our lolloping ancestors to Homo erectus, finally upright,

จากบรรพบุรุษที่ตัวเอนราบ จนถึง โฮโม อิเร็กตัส ที่ยืนได้ในที่สุด

to Homo sapiens, depicted, always a man,

จนถึงโฮโม เซเปียนส์ หรือมนุษย์ที่เราเห็นในปัจจุบัน

always mid-stride.

ที่ก้าวย่างอย่างสมดุล

So no wonder we so readily believe

ก็ไม่แปลกอะไรที่พวกเราพร้อมจะเชื่อ

that economic progress will take this very same shape,

ว่าพัฒนาการทางเศรษฐกิจ ก็จะมีรูปแบบเดียวกัน

this ever-rising line of growth.

กับเส้นการเติบโตที่จะสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ

It's time to think again,

ถึงเวลาแล้วที่เราต้องคิดดูใหม่

to reimagine the shape of progress,

ที่จะต้องคิดถึงรูปแบบใหม่ของการพัฒนา

because today, we have economies

เพราะทุกวันนี้ เรามีเศรษฐกิจ

that need to grow, whether or not they make us thrive,

ที่จำเป็นต้องเติบโต ไม่ว่ามันจะทำให้เราก้าวหน้าหรือไม่

and what we need, especially in the richest countries,

และสิ่งที่เราจำต้องมี โดยเฉพาะในประเทศที่ร่ำรวย

are economies that make us thrive

ก็คือเศรษฐกิจที่ทำให้เราก้าวหน้า

whether or not they grow.

ไม่ว่าพวกมันจะเติบโตหรือไม่

Yes, it's a little flippant word

ใช่ค่ะ นี่อาจดูเหมือนการเล่นคำ

hiding a profound shift in mindset,

เป็นการซ่อนความหมายที่เปลี่ยนไป ในเชิงแนวคิด

but I believe this is the shift we need to make

แต่ฉันเชื่อว่านี่คือการเปลี่ยนแปลง ที่พวกเราต้องการ

if we, humanity, are going to thrive here together this century.

ถ้ามนุษยชาติต้องการที่จะก้าวหน้า ในศตวรรษนี้ร่วมกัน

So where did this obsession with growth come from?

แล้วทำไมเราจะต้องครุ่นคิดเกี่ยวกับ การเติบโตนี้เสียมากมายด้วย

Well, GDP, gross domestic product,

GDP หรือผลิตภัณฑ์มวลรวมของประเทศ

it's just the total cost of goods and services

เป็นแค่ค่าที่คิดเป็นเงินของสินค้าและบริการ

sold in an economy in a year.

ที่เกิดการซื้อขายขึ้นในหนึ่งปี ทางเศรษฐศาสตร์

It was invented in the 1930s,

มันถูกประดิษฐ์ขึ้นในช่วงยุค 1930

but it very soon became the overriding goal of policymaking,

และไม่นาน มันก็กลายเป็น เป้าหมายของการตั้งนโยบาย

so much so that even today, in the richest of countries,

มากพอที่ในปัจจุบัน ในประเทศที่ร่ำรวย

governments think that the solution to their economic problems

รัฐบาลจะคิดว่าการแก้ไขปัญหาเศรษฐกิจ

lies in more growth.

ขึ้นอยู่กับการเติบโตที่มากขึ้น

Just how that happened

ตัวอย่างที่ดีที่สุด

is best told through the 1960 classic by W.W. Rostow.

ถูกบอกเล่าผ่านเรื่องสุดคลาสิก จากปี ค.ศ. 1960 โดย ดับเบิลยู โรสโทว์

I love it so much, I have a first-edition copy.

ฉันชอบเรื่องนี้มาก มีฉบับที่ถูกตีพิมพ์ครั้งแรกด้วย

"The Stages of Economic Growth: A Non-Communist Manifesto."

"ขั้นตอนการเติบโตทางเศรษฐกิจ คือแถลงการณ์ของลัทธิที่ไม่ใช่คอมมิวนิสต์"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

You can just smell the politics, huh?

ได้กลิ่นการเมืองเลยใช่ไหม

And Rostow tells us that all economies

และโรสโทว์บอกเราว่าเศรษฐกิจทุกรูปแบบ

need to pass through five stages of growth:

ต้องผ่านห้าขั้นตอนของการเติบโต

first, traditional society, where a nation's output is limited

ขั้นแรก สังคมแบบดั้งเดิม ที่ผลิตผลของชาติมีอยู่อย่างจำกัด

by its technology, its institutions and mindset;

จากปัจจัยทางเทคโนโลยี สถาบันต่างๆ และแนวคิดของสังคมนั้น

but then the preconditions for takeoff,

แต่หลังจากที่เงื่อนไขนั้นค่อย ๆ หมดไป

where we get the beginnings of a banking industry,

เราก็เริ่มมีอุตสาหกรรมการธนาคาร

the mechanization of work

ซึ่งเป็นกลไกขับเคลื่อน

and the belief that growth is necessary for something beyond itself,

และความเชื่อว่าการเติบโตมีความสำคัญ ที่บางสิ่งที่เป็นยิ่งกว่าตัวตนของมัน

like national dignity or a better life for the children;

เช่น เกียรติภูมิของชาติ หรือ สภาพชีวิตที่ดีกว่าของเด็ก ๆ

then takeoff, where compound interest is built into the economy's institutions

จากนั้น ก็เข้าสู่ช่วงที่ความสนใจ มุ่งไปที่การสร้างสถาบันทางเศรษฐศาสตร์

and growth becomes the normal condition;

และการเติบโตก็กลายเป็นสภาวะตามปกติ

fourth is the drive to maturity where you can have any industry you want,

ขั้นที่สี่ การเจริญจนสมบูรณ์ ที่คุณสามารถมีธุรกิจอะไรก็ได้ตามต้องการ

no matter your natural resource base;

ไม่ว่าพื้นฐานทรัพยากรธรรมชาติ เป็นอย่างไร

and the fifth and final stage, the age of high-mass consumption

และขั้นที่ห้า ซึ่งเป็นขั้นสุดท้าย คือยุคแห่งการบริโภคในปริมาณมาก

where people can buy all the consumer goods they want,

ที่คนสามารถซื้อสินค้าทุกอย่างที่ต้องการได้

like bicycles and sewing machines --

เช่น จักรยาน และเครื่องจักรเย็บผ้า

this was 1960, remember.

อย่าลืมนะคะว่า นี่คือปี ค.ศ. 1960

Well, you can hear the implicit airplane metaphor in this story,

เราคงจะเปรียบเทียบเรื่องราวนี้ได้ กับเครื่องบิน

but this plane is like no other,

แต่เครื่องบินนี้ต่างจากเครื่องบินอื่น ๆ

because it can never be allowed to land.

เพราะมันไม่ได้รับอนุญาตให้ลงจอด

Rostow left us flying into the sunset of mass consumerism,

แล้วโรสโทว์ก็ปล่อยให้เราบิน สู่สายัณห์ของการบริโภคปริมาณมาก

and he knew it.

และเขาก็รู้ด้วย

As he wrote,

เขาเขียนไว้ว่า

"And then the question beyond,

"และแล้ว คำถามหลังจากนั้น

where history offers us only fragments.

ที่ประวัติศาสตร์ให้คำใบ้เราเพียงน้อยนิด

What to do when the increase in real income itself loses its charm?"

คุณจะทำอย่างเราเมื่อการเพิ่มเงินเดือนนั้น เสียเสน่ห์ของมันไป

He asked that question, but he never answered it, and here's why.

เขาตั้งคำถาม แต่ไม่เคยตอบ และนี่คือเหตุผล

The year was 1960,

ตอนนั้นคือปี ค.ศ. 1960

he was an advisor to the presidential candidate John F. Kennedy,

เขาเป็นที่ปรึกษาของจอห์น เอฟ เคเนดี

who was running for election on the promise of five-percent growth,

ผู้ที่กำลังรณรงค์หาเสียง ด้วยนโยบายที่ว่าเศรษฐกิจจะเติบโต 5%

so Rostow's job was to keep that plane flying,

ฉะนั้น โรสโทว์มีหน้าที่ ทำให้เครื่องบินนั้นบินต่อไป

not to ask if, how, or when it could ever be allowed to land.

โดยไม่ต้องถามว่า จะลงจอด ได้เมื่อไหร่ และอย่างไร

So here we are, flying into the sunset of mass consumerism

ดังนั้น เราก็เลยบินไปสู่สู่สายัณห์ แห่งการบริโภคในปริมาณมาก

over half a century on,

มากว่ากว่าครึ่งศตวรรษแล้ว

with economies that have come to expect, demand and depend upon

ด้วยเศรษฐกิจที่มุ่งหวัง ต้องการ และพึ่งพา

unending growth,

การเติบโตที่ไม่มีที่สิ้นสุด

because we're financially, politically and socially addicted to it.

เพราะในด้านการเงิน การเมือง และสังคมแล้ว เราเสพติดมัน

We're financially addicted to growth, because today's financial system

พวกเราเสพติดการเจริญเติบโต เพราะระบบทางการเงินในปัจจุบัน

is designed to pursue the highest rate of monetary return,

ถูกออกแบบมาเพื่อ อัตราการตอบแทนทางการเงินสูงสุด

putting publicly traded companies under constant pressure

ซึ่งทำให้บริษัทที่ทำการค้า ตกอยู่ภายใต้แรงกดดันอย่างต่อเนื่อง

to deliver growing sales, growing market share and growing profits,

ในการทำยอดขายให้ได้มากขึ้น ขยายส่วนแบ่งทางการตลาดและผลกำไร

and because banks create money as debt bearing interest,

และเพราะธนาคารต่าง ๆ สร้างการเงิน ในรูปแบบหนี้ที่มีดอกเบี้ย

which must be repaid with more.

ซึ่งต้องจ่ายคืนสูงกว่าเดิม

We're politically addicted to growth

ในทางการเมืองเราก็เสพติดการเติบโต

because politicians want to raise tax revenue

เพราะนักการเมืองต้องการรายได้ทางภาษี

without raising taxes

โดยไม่ต้องเพิ่มการจัดเก็บภาษี

and a growing GDP seems a sure way to do that.

และการขยาย GDP ก็ดูเป็นเรื่องที่จำเป็นต้องทำ

And no politician wants to lose their place in the G-20 family photo.

แน่นอนล่ะว่า ไม่มีนักการเมืองคนไหน อยากพลาดโอกาสถ่ายรูปหมู่ G-20

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But if their economy stops growing while the rest keep going,

แต่ถ้าเศรษฐกิจของพวกเขาหยุด ขณะที่คนอื่นเดินหน้า

well, they'll be booted out by the next emerging powerhouse.

พวกเขาก็จะโดนเฉดออกโดยคลื่นลูกใหม่

And we are socially addicted to growth,

และโดยทางสังคมเราก็เสพติดการเติบโต

because thanks to a century of consumer propaganda,

ต้องขอบคุณศตวรรษ แห่งการบริโภคชวนเชื่อ

which fascinatingly was created by Edward Bernays,

น่าสนใจว่า มันถูกสร้างโดย เอ็ดเวิร์ด เบอร์เนส์

the nephew of Sigmund Freud,

หลานชายของซิกมัน ฟรอยด์

who realized that his uncle's psychotherapy

ผู้พบกว่าวิธีบำบัดจิตของลุง

could be turned into very lucrative retail therapy

สามารถถูกแปรให้เป็น การบำบัดด้วยการจับจ่ายที่มีกำไรงาม

if we could be convinced to believe that we transform ourselves

ถ้าเราถูกโน้มน้าวให้เชื่อว่า เราสามารถเปลี่ยนตัวเองได้

every time we buy something more.

ทุกครั้งที่ซื้อบางอย่างมากขึ้น

None of these addictions are insurmountable,

ไม่มีการเสพติดใด ๆ เหล่านี้ ที่ยากเกินกว่าที่เราจะเอาชนะ

but they all deserve far more attention than they currently get,

แต่พวกมันควรที่จะได้รับความสนใจ มากกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้

because look where this journey has been taking us.

ไม่เชื่อลองดูเส้นทาง ที่พาเรามาถึงจุดนี้ดูสิ

Global GDP is 10 times bigger than it was in 1950

GDP ทั่วโลก ขยายตัวเพิ่มเป็น 10 เท่า จากปี ค.ศ. 1950

and that increase has brought prosperity to billions of people,

และการเพิ่มขึ้นนี้เอง ที่ให้ความร่ำรวยกับผู้คนหลายพันล้าน

but the global economy has also become incredibly divisive,

แต่เศรษฐกิจทั่วโลกกำลังแตกแยก

with the vast share of returns to wealth

ด้วยผลกำไรก้อนโตที่คืนสู่คนรวย

now accruing to a fraction of the global one percent.

ซึ่งคิดเป็นหนึ่งเปอร์เซ็นจากทั้งโลก

And the economy has become incredibly degenerative,

เศรษฐกิจกลับเสื่อมถอยลงยิ่งกว่าเดิม

rapidly destabilizing this delicately balanced planet

สร้างความไร้เสถียรภาพ ให้กับโลกที่มีสมดุลแสนเปราะบาง

on which all of our lives depend.

ซึ่งเราทุกคนต่างต้องพึ่งพา

Our politicians know it, and so they offer new destinations for growth.

นักการเมืองของเรารู้ดี และพวกเขาก็ เสนอหนทางการเติบโตแบบใหม่

You can have green growth, inclusive growth,

เช่น การเติบโตสีเขียว การเติบโตองค์รวม

smart, resilient, balanced growth.

การเติบโตอย่างชาญฉลาด ยืดหยุ่น และสมดุล

Choose any future you want so long as you choose growth.

เลือกอนาคตที่คุณต้องการได้เลย ตราบใดที่คุณยังเลือกการเติบโต

I think it's time to choose a higher ambition, a far bigger one,

ฉันว่าถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องเลือก สิ่งที่ทะเยอทะยานกว่าและยิ่งใหญ่กว่า

because humanity's 21st century challenge is clear:

เพราะความท้าทายของมนุษยชาติ แห่งศตวรรษที่ 21 มันชัดเจนว่า

to meet the needs of all people

ต้องตอบโจทย์ความจำเป็นทุกชีวิต

within the means of this extraordinary, unique, living planet

ภายใต้วิถีของดาวเคราะห์ ที่เป็นบ้านอันมีเอกลักษณ์น่าพิศวงนี้

so that we and the rest of nature can thrive.

เพื่อให้พวกเราและ ธรรมชาติเติบโตไปได้ด้วยกัน

Progress on this goal isn't going to be measured with the metric of money.

การพัฒนาเพื่อไปให้ถึงเป้าหมายนี้ จะใช้เงินในการวัดไม่ได้

We need a dashboard of indicators.

พวกเราต้องมีแผงควบคุมในการวัด

And when I sat down to try and draw a picture of what that might look like,

เมื่อฉันคิดแล้วลองวาดภาพดู ว่ามันควรออกมาเป็นอย่างไร

strange though this is going to sound,

มันออกมาดูแปลกดีทีเดียว

it came out looking like a doughnut.

เพราะมันเหมือนรูปโดนัทเลย

I know, I'm sorry,

ฉันรู้ค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ

but let me introduce you to the one doughnut

แต่ขอให้ฉันอธิบาย เกี่ยวกับโดนัทนี่หน่อยนะคะ

that might actually turn out to be good for us.

มันอาจเป็นประโยชน์กับเราก็ได้

So imagine humanity's resource use radiating out from the middle.

ลองนึกถึงการใช้ทรัพยากรของเรา ว่าแผ่ออกจากตรงกลาง

That hole in the middle is a place

หลุมตรงกลางนั้นคือพื้นที่

where people are falling short on life's essentials.

ที่คนขาดปัจจัยหลักในการดำรงชีวิต

They don't have the food, health care, education, political voice, housing

พวกเขาไม่มีอาหาร สุขอนามัยที่ดี การศึกษา สิทธิ์ทางการเมือง ที่อยู่อาศัย

that every person needs for a life of dignity and opportunity.

ที่คนทุกคนต้องการเพื่อการใช้ชีวิต อย่างมีศักดิศรีความเป็นคนและโอกาส

We want to get everybody out of the hole, over the social foundation

เราต้องการให้ทุกคนอยู่นอกหลุมนั่น ให้อยู่เหนือระดับพื้นฐานของสังคม

and into that green doughnut itself.

และมาอยู่ในพื้นที่โดนัทสีเขียวนี้

But, and it's a big but,

"แต่" และมันเป็น "แต่ว่า"

we cannot let our collective resource use overshoot that outer circle,

เราไม่สามารถใช้ทรัพยากรโดยรวม ให้มากกว่าวงกลมส่วนนอก

the ecological ceiling,

ที่เป็นเพดานระบบนิเวศได้

because there we put so much pressure on this extraordinary planet

เพราะถ้าทำเช่นนั้น ก็จะเป็นการกดดันโลกมากเกินไป

that we begin to kick it out of kilter.

จนสมดุลเริ่มจะปั่นป่วน

We cause climate breakdown, we acidify the oceans,

พวกเราทำให้เกิดสภาวะภูมิอากาศที่ผิดปกติ มหาสมุทรที่เป็นกรด

a hole in the ozone layer,

รูโหว่ในชั้นโอโซน

pushing ourselves beyond the planetary boundaries

ดันทุรังจะไปให้ไกลเกินขอบเขต

of the life-supporting systems that have for the last 11,000 years

ของระบบที่เจือจุนชีวิตบนโลก ที่มีมานานกว่า 11,000 ปี

made earth such a benevolent home to humanity.

ทำให้โลกเป็นเหมือน บ้านสงเคราะห์ของมนุษย์

So this double-sided challenge to meet the needs of all

ความท้าทายจากทั้งสองทาง เพื่อสนองความต้องการของทุกชีวิต

within the means of the planet,

ภายใต้วิถีของดาวเคราะห์ของเรา

it invites a new shape of progress,

ทำให้เกิดรูปแบบใหม่ของการพัฒนา

no longer this ever-rising line of growth,

ไม่ใช่ในเส้นการเติบโตที่สูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง

but a sweet spot for humanity,

แต่เป็นจุดเหมาะสมของมนุษยชาติ

thriving in dynamic balance between the foundation and the ceiling.

ความพยายามที่จะทำให้เกิดสมดุล ระหว่างระดับพื้นฐานกับระดับสูงสุด

And I was really struck once I'd drawn this picture

ฉันรู้สึกอึ้งในตอนที่วาดรูปนี้ออกมา

to realize that the symbol of well-being in many ancient cultures

เพราะสัญลักษณ์แห่งความสุขสมบูรณ์ ในหลาย ๆ วัฒนธรรมโบราณ

reflects this very same sense of dynamic balance,

ต่างสะท้อนพลวัตความสมดุลในลักษณะเดียวกัน

from the Maori Takarangi

ไม่ว่าจะเป็น "ทาการังงิ" ของเผ่าเมารี

to the Taoist Yin Yang, the Buddhist endless knot,

"หยิน หยาง" ของเต๋า "เงื่อนอนันต์ภาคย์" ในพุทธศาสนา

the Celtic double spiral.

จนถึง "ก้นหอยสองชั้น" ของเซลติก

So can we find this dynamic balance in the 21st century?

แล้วเราจะหาสมดุลแบบนี้ ในศตวรรษที่ 21 ได้ไหม

Well, that's a key question,

นี่คือคำถามสำคัญ

because as these red wedges show, right now we are far from balanced,

เพราะแถบสีแดงเหล่านี้บอกว่า ตอนนี้เราอยู่ห่างจากสมดุลมาก

falling short and overshooting at the same time.

ทั้งขาดแคลนและตั้งเป้าสูงเกิน ในเวลาเดียวกัน

Look in that hole, you can see that millions or billions of people worldwide

สังเกตตรงหลุมนั่น คุณจะเห็นว่า คนเป็นหลายล้านหรือหลายพันล้านทั่วโลก

still fall short on their most basic of needs.

ยังคงขาดแคลนปัจจัยพื้นฐาน

And yet, we've already overshot at least four of these planetary boundaries,

และเรายังตั้งเป้าหมาย สูงกว่าขอบเขตของโลกถึงอย่างน้อยสี่เท่า

risking irreversible impact of climate breakdown

ซึ่งเสี่ยงต่อผลกระทบที่ไม่สามารถกอบกู้ได้ จากสภาวะภูมิอากาศที่ผิดปกติ

and ecosystem collapse.

และระบบนิเวศที่ล่มสลาย

This is the state of humanity and our planetary home.

นี่คือสถานการณ์ของมนุษยชาติ และดาวเคราะห์ที่เป็นบ้านของเราในตอนนี้

We, the people of the early 21st century,

พวกเรา มนุษย์แห่งต้นศตวรรษที่ 21

this is our selfie.

นี่คือภาพเซลฟี่ของเรา

No economist from last century saw this picture,

ไม่มีนักเศรษฐศาสต์ยุคก่อนหน้าไหน เคยเห็นภาพนี้

so why would we imagine that their theories

แล้วทำไมเราถึงคิดว่า ทฤษฎีของพวกเขา

would be up for taking on its challenges?

จะยังพร้อมสำหรับสิ่งท้าเหล่านี้

We need ideas of our own,

เราต้องมีแนวคิดเป็นของเราเอง

because we are the first generation to see this

เพราะเราคือมนุษย์รุ่นแรกได้เห็นสิ่งนี้

and probably the last with a real chance of turning this story around.

และอาจเป็นรุ่นสุดท้ายด้วย ที่จะมีโอกาสหันหัวเรือกลับได้ทัน

You see, 20th century economics assured us that if growth creates inequality,

เห็นไหมคะ เศรษฐกิจแห่งศตวรรษที่ 20 ย้ำเราว่าถ้าการเติบโตสร้างความไม่เท่าเทียม

don't try to redistribute,

อย่าพยายามจัดสรรใหม่เลย

because more growth will even things up again.

เพราะการเติบโตที่มากขึ้น จะปรับสู่สมดุลเอง

If growth creates pollution,

ถ้าการเติบโตสร้างมลพิษ

don't try to regulate, because more growth will clean things up again.

อย่าพยายามควบคุมเลย เพราะการเติบโตที่มากขึ้นจะชำระล้างให้เอง

Except, it turns out, it doesn't,

ทว่า มันไม่ได้เป็นเช่นนั้น

and it won't.

และมันจะไม่เป็นเช่นนั้น

We need to create economies that tackle this shortfall and overshoot together,

เราต้องสร้างเศรษฐกิจที่จะสู้กับความขาดแคลน พร้อม ๆ กับการจำกัดความฟุ่มเฟือย

by design.

ด้วยการออกแบบ

We need economies that are regenerative and distributive by design.

เราต้องการเศรษฐกิจที่ก่อกำเนิดใหม่ และจัดสรรได้ด้วยการออกแบบ

You see, we've inherited degenerative industries.

พวกเราได้รับมรดก เป็นอุตสาหกรรมที่เสื่อมถอย

We take earth's materials, make them into stuff we want,

พวกเรานำทรัพยากรณ์จากโลก มาสร้างเป็นสิ่งที่ต้องการ

use it for a while, often only once, and then throw it away,

ใช้มานานแล้ว และมักจะใช้เพียงครั้งเดียว แล้วก็โยนทิ้ง

and that is pushing us over planetary boundaries,

และสิ่งนั้นผลักให้เรา ใช้โลกของเราอย่างเกินของเขต

so we need to bend those arrows around,

เราจึงต้องเบนเข็มกลับ

create economies that work with and within the cycles of the living world,

สร้างเศรษฐกิจที่ทำงานร่วมกันและอยู่ภายใน วัฏจักรของโลกที่เราอาศัยอยู่

so that resources are never used up but used again and again,

เพื่อที่ทรัพยากรจะได้ไม่หมดไป แต่สามารถนำกับมาใช้ได้เรื่อย ๆ

economies that run on sunlight,

เศรษฐกิจที่ขับเคลื่อนด้วยแสงอาทิตย์

where waste from one process is food for the next.

ที่ของเสียจากกระบวนการผลิตหนึ่ง เป็นแหล่งวัตถุดิบป้อนอีกกระบวนการหนึ่ง

And this kind of regenerative design is popping up everywhere.

และรูปแบบการสร้างใหม่นี้ กำลังถือกำเนิดขึ้นในหลาย ๆ ที่

Over a hundred cities worldwide, from Quito to Oslo,

กว่าร้อยประเทศทั่วโลก จาก ควิโต ถึง ออสโล

from Harare to Hobart,

จาก ฮาแรร์ ถึง โฮบาร์ต

already generate more than 70 percent of their electricity

ได้ผลิตพลังงานไฟฟ้าเอง มากกว่า 70 เปอร์เซ็นต์

from sun, wind and waves.

จากพลังงานแสงอาทิตย์ ลม และคลื่น

Cities like London, Glasgow, Amsterdam are pioneering circular city design,

เมืองอย่างลอนดอน กลาสโกว์ อัมสเตอดัม กำลังบุกเบิกการออกแบบเมืองที่มีวัฏจักร

finding ways to turn the waste from one urban process

เพื่อหาทางนำของเสีย จากกระบวนการผลิตของเมือง

into food for the next.

ไปใช้เป็นวัตถุดิบของอีกกระบวนการหนึ่ง

And from Tigray, Ethiopia to Queensland, Australia,

จาก ธิเกรย์ ประเทศเอธิโอเปีย จนถึง ควีนส์แลนด์ ประเทศออสเตรเลีย

farmers and foresters are regenerating once-barren landscapes

ชาวนาและผู้เชี่ยวชาญการป่าไม้ กำลังปฏิรูปภูมิประเทศที่เคยแห้งแล้ง

so that it teems with life again.

ให้กลับมามีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง

But as well as being regenerative by design,

แม้ว่าเราจะมีการปฏิรูปด้วยการออกแบบแล้ว

our economies must be distributive by design,

เศรษฐกิจของเราก็ยังต้องถูกจัดสรรได้ ด้วยการออกแบบเช่นกัน

and we've got unprecedented opportunities for making that happen,

และเราก็มีโอกาสที่ไม่เคยมีมาก่อน ที่จะทำให้มันเกิดขึ้น

because 20th-century centralized technologies,

เพราะศตวรรษที่ 20 ให้ความสำคัญกับเทคโนโลยี

institutions,

สถาบันต่าง ๆ

concentrated wealth, knowledge and power in few hands.

ทำให้ความมั่งคั่ง ความรู้ และอำนาจตกอยู่ในกำมือของคนไม่กี่คน

This century, we can design our technologies and institutions

ศตวรรษนี้ เราสามารถออกแบบ เทคโนโลยีและสถาบันของเรา

to distribute wealth, knowledge and empowerment to many.

เพื่อกระจายความมั่งคั่ง ความรู้ และอำนาจให้กับผู้คนอีกมากมาย

Instead of fossil fuel energy and large-scale manufacturing,

แทนที่จะใช้เชื้อเพลิงฟอสซิล และส่วนการผลิตขนาดใหญ่

we've got renewable energy networks, digital platforms and 3D printing.

พวกเรามีเครือข่ายพลังงานทดแทน พื้นที่แบบดิจิทัล และเครื่องพิมพ์สามมิติ

200 years of corporate control of intellectual property is being upended

200 ปี แห่งการควบคุมทรัพย์สินทางปัญญา โดยองค์กรกำลังจะถูกคว่ำ

by the bottom-up, open-source, peer-to-peer knowledge commons.

โดยความรู้จากผู้ใช้ด้วยกันเอง ที่เปิดเผยต่อสาธารณะ

And corporations that still pursue maximum rate of return

และองค์กรที่ยังต้องการอัตราตอบแทนสูงสุด

for their shareholders,

สำหรับผู้ถือหุ้นของพวกเขา

well they suddenly look rather out of date

ก็จะดูแล้วล้าสมัยเกินไป

next to social enterprises that are designed to generate

เมื่อเทียบกับวิสาหกิจเพื่อสังคม ที่ออกแบบมาเพื่อผลิต

multiple forms of value and share it with those throughout their networks.

มูลค่าในรูปแบบต่าง ๆ และแบ่งปันไปทั่วทั้งเครือข่าย

If we can harness today's technologies,

ถ้าเราสามารถควบคุมเทคโนโลยีในปัจจุบันได้

from AI to blockchain

ไม่ว่าจะเป็นจักรกลอัจฉริยะ จนถึงบล็อคเชน

to the Internet of Things to material science,

หรืออุปกรณ์เชื่อมอินเทอร์เน็ต หรือวัสดุศาสตร์

if we can harness these in service of distributive design,

ถ้าเราควบคุมสิ่งเหล่านี้ได้ เพื่อการออกแบบที่จัดสรรได้

we can ensure that health care, education, finance, energy, political voice

เราจะยืนยันได้ว่า การสาธารณสุข การศึกษา การเงิน พลังงาน สิทธิ์เสียงทางการเมือง

reaches and empowers those people who need it most.

จะเข้าถึงและให้อำนาจ กับผู้คนที่ต้องการมันมากที่สุด

You see, regenerative and distributive design

เห็นไหมคะ การออกแบบในเชิงปฏิรูป และการจัดสรร

create extraordinary opportunities for the 21st-century economy.

สร้างโอกาสอันน่าเหลือเชื่อ สำหรับเศรษฐกิจแห่งศตวรรษที่ 21 นี้

So where does this leave Rostow's airplane ride?

แล้วมันช่วยให้เราออกจาก เครื่องบินของโรสโทว์ได้อย่างไร

Well, for some it still carries the hope of endless green growth,

สำหรับบางคน มันยังคงแบกรับความหวัง ของการเติบโตอย่างต่อเนื่องไม่สิ้นสุด

the idea that thanks to dematerialization,

แนวคิดที่ เมื่อเราทำให้ตัวสินค้าหรือบริการหายไป

exponential GDP growth can go on forever while resource use keeps falling.

การเติบโต GDP แบบเอ็กซ์โปแนนเทียล สามารถดำเนินต่อไปได้แม้ทรัพยากรจะลดลง

But look at the data. This is a flight of fancy.

แต่ลองดูข้อมูลนี่สิ มันเป็นเพียงเที่ยวบินในจินตนาการ

Yes, we need to dematerialize our economies,

ใช่ พวกเราต้องการตัดสินค้าบริการ ในเศรษฐกิจต่าง ๆ

but this dependency on unending growth cannot be decoupled from resource use

แต่การพึ่งพาการเติบโตที่ไม่มีที่สิ้นสุด ไม่สามารถแยกจากการใช้ทรัพยากร

on anything like the scale required

ในระดับเราต้องการได้

to bring us safely back within planetary boundaries.

เพื่อนำเรากลับมายัง ขอบเขตความสามารถของโลกได้อย่างปลอดภัย

I know this way of thinking about growth is unfamiliar,

ฉันรู้ว่าแนวคิดเกี่ยวกับ การเติบโตแบบนี้ไม่เป็นที่คุ้นชินนัก

because growth is good, no?

เพราะการเติบโตมันดี ไม่ใช่หรอ

We want our children to grow, our gardens to grow.

เราต้องการให้ลูก ๆ เราเติบโต สวนต่าง ๆ เติบโตงอกงาม

Yes, look to nature and growth is a wonderful, healthy source of life.

ใช่ค่ะ การมองธรรมชาติและการเติบโต เป็นแหล่งชีวิตที่งดงามและสมบูรณ์พูนสุข

It's a phase, but many economies like Ethiopia and Nepal today

มันคือระยะหนึ่ง แต่เศรษฐกิจในหลายประเทศ อย่างเอธิโอเปียและเนปาลทุกวันนี้

may be in that phase.

อาจอยู่ในระยะนั้น

Their economies are growing at seven percent a year.

เศรษฐกิจของพวกเขากำลังเติบโต ที่ 7 เปอร์เซ็นต์ต่อปี

But look again to nature,

แต่ลองมองดูธรรมชาติอีกทีสิ

because from your children's feet to the Amazon forest,

เพราะไม่ว่าจะเป็นย่างก้าวจากเท้าของเด็ก ๆ หรือป่าแอมะซอน

nothing in nature grows forever.

ไม่มีอะไรในธรรมชาติที่เติบโตตลอดไป

Things grow, and they grow up and they mature,

สิ่งต่าง ๆ เติบโต พวกมันเติบใหญ่ จนถึงระยะที่เต็มวัยสมบูรณ์

and it's only by doing so

และด้วยการทำเช่นนี้เท่านั้น

that they can thrive for a very long time.

ที่จะทำให้พวกมันจะงอกงามได้ ในระยะยาวนาน

We already know this.

พวกเรารู้เรื่องนี้กันอยู่แล้ว

If I told you my friend went to the doctor

ถ้าฉันบอกคุณว่า เพื่อนฉันไปหาหมอ

who told her she had a growth

ที่บอกเธอว่าเธอมีการเติบโต

that feels very different,

ที่แตกต่างไปมาก

because we intuitively understand that when something tries to grow forever

เพราะพวกเราเข้าใจกันมาว่า เมื่ออะไรสักอย่างพยายามเติบโตไปเรื่อย ๆ

within a healthy, living, thriving system,

ในระบบชีวิตที่สมบูรณ์ดี

it's a threat to the health of the whole.

มันจะส่งผลกระทบต่อความสมบูรณ์ทั้งหมด

So why would we imagine that our economies

แล้วทำไมเราถึงคิดว่าเศรษฐกิจของเรา

would be the one system that could buck this trend

จะเป็นระบบหนึ่งที่แหกกฎข้อนั้นไปได้

and succeed by growing forever?

และประสบความสำเร็จโดยการเติบโตตลอดไป

We urgently need financial, political and social innovations

เราต้องการนวัตกรรมการเงิน การเมือง และสังคม

that enable us to overcome this structural dependency on growth,

ที่จะทำให้เราเอาชนะการพึ่งพาการเติบโต ในเชิงโครงสร้าง

so that we can instead focus on thriving and balance

เพื่อที่พวกเราจะได้ให้ความสนใจ กับการความเฟื่องฟูและสมดุล

within the social and the ecological boundaries of the doughnut.

ภายในขอบเขตทางสังคมและระบบนิเวศของโดนัท

And if the mere idea of boundaries makes you feel, well, bounded,

และความคิดของขอบเขตต่าง ๆ เท่านั้น ที่ทำให้คุณมีกรอบ

think again.

ลองคิดอีกครั้ง

Because the world's most ingenious people

เพราะคนที่ฉลาดที่สุดในโลก

turn boundaries into the source of their creativity.

เปลี่ยนขอบเขตเหล่านี้ให้เป็นทรัพยากร แห่งความสร้างสรรค์ของพวกเขา

From Mozart on his five-octave piano

ตั้งแต่โมสาร์ทที่สร้างผลงาน จากเปียโนห้าคู่แปด

Jimi Hendrix on his six-string guitar,

จิมมี่ เฮนดริกกับกีตาร์หกสาย

Serena Williams on a tennis court,

เซเรน่า วิลเลียม บนสนามเทนนิส

it's boundaries that unleash our potential.

ขอบเขตต่าง ๆ นี่แหละ ที่ปลดปล่อยศักยภาพของเรา

And the doughnut's boundaries unleash the potential for humanity to thrive

และขอบเขตรูปโดนัทก็ปลดปล่อย ศักยภาพของมนุษยชาติในการเติบโต

with boundless creativity, participation, belonging and meaning.

ด้วยความคิดสร้างสรรค์ไร้เขตแดน การมีส่วนร่วม ความเป็นเจ้าของ และความหมาย

It's going to take all the ingenuity that we have got to get there,

ทั้งหมดนี้ต้องใช้ความฉลาด ของพวกเราทุกคนเพื่อไปให้ถึงจุดนั้น

so bring it on.

ดังนั้น จัดมาเลยค่ะ

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)