A healthy economy should be designed to thrive, not grow | Kate Raworth

Translator: Leila Ataei Reviewer: sadegh zabihi

Have you ever watched a baby learning to crawl?

سینه‌خیز رفتن نوزادها را از اول یادگیری دیدید؟

Because as any parent knows, it's gripping.

همانطور که هر پدر و مادری می‌داند، محکم با دست می‌گیرند.

First, they wriggle about on the floor,

نخست روی زمین وول می‌زنند،

usually backwards,

معمولا به عقب،

but then they drag themselves forwards,

و بعد خود را به جلو می‌کشند،

and then they pull themselves up to stand,

و بعد خود را به بالا می‌کشند تا بایستند.

and we all clap.

و همه دست می‌زنیم.

And that simple motion of forwards and upwards,

و بعد آن حرکت ساده به جلو و به بالا،

it's the most basic direction of progress we humans recognize.

ابتدایی‌ترین پیشرفت مستقیمی است که ما انسان‌ها می‌شناسیم.

We tell it in our story of evolution as well,

آن را در داستان تکامل خود نیزمی‌گوییم،

from our lolloping ancestors to Homo erectus, finally upright,

از اجداد تلوتلوخورمان گرفته تا انسان راست‌قامت

to Homo sapiens, depicted, always a man,

و بعد انسان خردمند که همیشه در قامت مردانه‌ای به تصویر کشیده می‌شود

always mid-stride.

که در حال گام برداشتن است.

So no wonder we so readily believe

بنابراین جای تعجب نیست که انقدر آماده‌ایم باور کنیم

that economic progress will take this very same shape,

که پیشرفت اقتصادی همین شکل را خواهد داشت،

this ever-rising line of growth.

این خط همیشه سربالای رشد.

It's time to think again,

زمان تجدید نظر در این باره است،

to reimagine the shape of progress,

ارائه تصویر دوباره‌ای از پیشرفت،

because today, we have economies

زیرا امروز اقتصادهایی داریم

that need to grow, whether or not they make us thrive,

که نیاز به رشد دارند، خواه باعث رونق ما شوند یا خیر،

and what we need, especially in the richest countries,

و آنچه نیاز داریم، به خصوص در ثروتمندترین کشورها

are economies that make us thrive

اقتصادهایی است که باعث رونق ما شوند

whether or not they grow.

خواه رشد کنند یا خیر.

Yes, it's a little flippant word

بله، کمی کلمه تندی است

hiding a profound shift in mindset,

که یک تغییر عمیق در ذهنیت را پنهان دارد

but I believe this is the shift we need to make

اما باور دارم این تغییری است که باید به عنوان بشریت

if we, humanity, are going to thrive here together this century.

انجام دهیم، تا همین جا در این قرن با هم به رونق برسیم.

So where did this obsession with growth come from?

حال این وسواس مربوط به رشد از کجا ناشی می‌شود؟

Well, GDP, gross domestic product,

خب تولید ناخالص داخلی

it's just the total cost of goods and services

تنها قیمت کلی کالاها و خدماتی است

sold in an economy in a year.

که در یکسال در یک اقتصاد فروخته می‌شود.

It was invented in the 1930s,

در دهه ۱۹۳۰ اختراع شد،

but it very soon became the overriding goal of policymaking,

اما خیلی زود هدف برترین هدف سیاست‌گذاری شد،

so much so that even today, in the richest of countries,

به قدری که حتی امروزه نیز در غنی‌ترین کشورها،

governments think that the solution to their economic problems

دولت‌ها فکر می‌کنند که راه حل مشکلات اقتصادی‌شان

lies in more growth.

در رشد بیشتر است،

Just how that happened

این که چطور اتفاق افتاد

is best told through the 1960 classic by W.W. Rostow.

به بهترین نحو در کتاب چاپ سال ۱۹۶۰ والت ویتمن روستو گفته شده است.

I love it so much, I have a first-edition copy.

خیلی دوستش دارم و نسخه چاپ اول آن را دارم.

"The Stages of Economic Growth: A Non-Communist Manifesto."

«مراحل رشد اقتصادی: یک مانیفست غیر کمونیستی»

(Laughter)

(خنده)

You can just smell the politics, huh?

بوى سياست به مشام مي‌خورد، نه؟

And Rostow tells us that all economies

و روستو به ما مي‌گويد كه همه اقتصادها

need to pass through five stages of growth:

لازم است که پنج مرحله رشد را طى كنند:

first, traditional society, where a nation's output is limited

نخست، جامعه سنتى، جايى كه توليد ملت

by its technology, its institutions and mindset;

بواسطه فناورى، نهادها و ذهنيت آن. محدود مي‌شود؛

but then the preconditions for takeoff,

اما بعد مرحله پیش شرط‌های ماقبل خیز،

where we get the beginnings of a banking industry,

جایی که شروع صنعت بانکداری،

the mechanization of work

مکانیزه کردن کار

and the belief that growth is necessary for something beyond itself,

و باور این که آن رشد لازمه چیزی فراتر از خود آن است،

like national dignity or a better life for the children;

مثل منزلت ملی یا زندگی بهتر برای کودکان را داریم؛

then takeoff, where compound interest is built into the economy's institutions

سپس خیز، جایی که بهره مرکب درون نهادهای اقتصادی ساخته می‌شود

and growth becomes the normal condition;

و رشد شرط عادی می‌شود؛

fourth is the drive to maturity where you can have any industry you want,

چهارمی، گرایش به بلوغی است که بتوانید صنعتی را که می‌خواهید داشته باشید،

no matter your natural resource base;

فارغ از اساس منبع طبیعی شما؛

and the fifth and final stage, the age of high-mass consumption

و مرحله پنجم و نهایی، مرحله مصرف انبوه

where people can buy all the consumer goods they want,

جایی که مردم می‌توانند همه اجناس مصرفی که می‌خواهند را بخرند،

like bicycles and sewing machines --

مثل دوچرخه‌ها و چرخ خیاطی‌ها --

this was 1960, remember.

به یاد داشته باشید، ۱۹۶۰ بود.

Well, you can hear the implicit airplane metaphor in this story,

خب در این داستان استعاره ضمنی هواپیما را می‌توانید بشنوید.

but this plane is like no other,

اما این هواپیما مثل بقیه نیست،

because it can never be allowed to land.

زیرا هیچوقت اجازه فرود آمدن ندارد.

Rostow left us flying into the sunset of mass consumerism,

روستو ما را در حال پرواز بسوی غروب مصرف‌گرایی انبوه باقی گذاشت،

and he knew it.

و از آن آگاه بود.

As he wrote,

چنانچه که نوشت،

"And then the question beyond,

«و سپس پرسش بعدی،

where history offers us only fragments.

جایی که تاریخ تنها به ما بخشهایی را ارائه می‌کند.

What to do when the increase in real income itself loses its charm?"

چه کار باید کرد وقتی افزایش در خود درآمد واقعی جذابیتش را از دست می‌دهد؟

He asked that question, but he never answered it, and here's why.

او این سوال را پرسید اما هرگز پاسخی به آن نداد، و دلیلش اینجاست.

The year was 1960,

سال ۱۹۶۰ بود،

he was an advisor to the presidential candidate John F. Kennedy,

او مشاور کاندیدای ریاست جمهوری جان اف کندی بود،

who was running for election on the promise of five-percent growth,

که در انتخابات با وعده ۵ درصد رشد شرکت داشت،

so Rostow's job was to keep that plane flying,

بنابراین شغل روستو راندن آن هواپیما بود،

not to ask if, how, or when it could ever be allowed to land.

بی آن که بپرسد آیا این هواپیما هیچ وقت امکان نشستن پیدا می‌کند.

So here we are, flying into the sunset of mass consumerism

بنابراین بیش از نیم قرن است که ما در حال پرواز به سوی غروب

over half a century on,

مصرف‌گرایی انبوه هستیم،

with economies that have come to expect, demand and depend upon

با اقتصادهایی که تقاضا و توقع بر پایه

unending growth,

رشد بی‌انتها است.

because we're financially, politically and socially addicted to it.

زیرا ما از لحاظ مالی، سیاسی و اجتماعی به آن اعتیاد داریم.

We're financially addicted to growth, because today's financial system

ما از لحاظ مالی به رشد اعتیاد داریم، زیرا نظام مالی امروز

is designed to pursue the highest rate of monetary return,

طوری طراحی شده که بالاترین نرخ برگشت پولی را دنبال کند،

putting publicly traded companies under constant pressure

با تحت فشار قرار دادن مستمر شرکتهای سهامی عام

to deliver growing sales, growing market share and growing profits,

برای ارائه دادن فروش‌ها، سهم بازار و سودهای در حال رشد،

and because banks create money as debt bearing interest,

و چون بانک‌ها پول را بعنوان وام بهره‌دار خلق می‌کنند،

which must be repaid with more.

که باید با مبلغ بیشتری برگردد.

We're politically addicted to growth

ما از لحاظ سیاسی به رشد معتادیم،

because politicians want to raise tax revenue

چون سیاستمدارها افزایش درآمدهای مالیاتی را

without raising taxes

بی‌افزایش مالیاتها می‌خواهند

and a growing GDP seems a sure way to do that.

و یک تولید ناخالص داخلی در حال رشد روشی مطمئن برای انجامش است.

And no politician wants to lose their place in the G-20 family photo.

و سیاستمدارها مایل به از دست دادن جایگاه‌شان در عکس خانوادگی گروه ۲۰ نیستند.

(Laughter)

(خنده)

But if their economy stops growing while the rest keep going,

چون اگر رشد اقتصادی آنها متوقف شود درحالیکه رشد بقیه ادامه دارد،

well, they'll be booted out by the next emerging powerhouse.

خب، با ظهور قدرت بعدی از دور خارج می‌شوند.

And we are socially addicted to growth,

و ما از لحاظ اجتماعی به رشد اعتیاد داریم،

because thanks to a century of consumer propaganda,

زیرا به لطف یک قرن پروپاگاندای مصرف‌گرایی

which fascinatingly was created by Edward Bernays,

که بطرز فریبنده‌ای به وسیله ادوارد برنیز،

the nephew of Sigmund Freud,

برادر‌زاده زیگموند فروید، اختراع شد،

who realized that his uncle's psychotherapy

شخصی که فهمید روان درمانی عمویش

could be turned into very lucrative retail therapy

قابلیت تبدیل به تداوی خرده فروشی بسیار پرسودی را دارد

if we could be convinced to believe that we transform ourselves

اگر خود را به این باور متقاعد کنیم که هر بار با خرید کردن

every time we buy something more.

دچار تحول می‌شویم.

None of these addictions are insurmountable,

هیچ یک از این اعتیادها غير قابل چشم پوشی نیستند،

but they all deserve far more attention than they currently get,

اما همگی مستحق توجه بیشتری در قیاس با آنچه اکنون دریافت ‌می‌کنند هستند،

because look where this journey has been taking us.

چون می‌بینید که این سفر ما را با خود تا کجا می‌برد.

Global GDP is 10 times bigger than it was in 1950

درآمد ناخالص داخلی جهانی ۱۰ برابر بیشتر از ۱۹۵۰ است

and that increase has brought prosperity to billions of people,

و آن افزایش برای میلیاردها انسان رونق به بار آورده است،

but the global economy has also become incredibly divisive,

اما اقتصاد جهانی نیز بطرز باورنکردنی تفرقه انگیز شده،

with the vast share of returns to wealth

با این سهم وسیع از عایدات ثروتی

now accruing to a fraction of the global one percent.

که اکنون برای یک درصد جهان انباشته می‌شود.

And the economy has become incredibly degenerative,

و اقتصاد بطرز باورنکردنی رو به زوال است،

rapidly destabilizing this delicately balanced planet

و این سیاره متوازن را که همه زندگی ما به آن بستگی دارد،

on which all of our lives depend.

به سرعت بی‌ثبات می‌کند.

Our politicians know it, and so they offer new destinations for growth.

سیاستمدارها به آن واقفند، و بنابراین مقصدهای رشدی جدید را پیشنهاد می‌کنند.

You can have green growth, inclusive growth,

می‌توانید رشد سبز داشته باشید، رشد جامع،

smart, resilient, balanced growth.

رشد متوازن، هوشمند، انعطاف‌پذیر.

Choose any future you want so long as you choose growth.

هر آینده‌ای را که می‌خواهید انتخاب کنید تا مادامی که رشد ادامه دارد.

I think it's time to choose a higher ambition, a far bigger one,

فکر کنم وقت آن باشد که جاه‌طلبی عالی‌تری را انتخاب کنید،

because humanity's 21st century challenge is clear:

زیرا چالش بشریت قرن ۲۱ام واضح است:

to meet the needs of all people

برآورده کردن نیاز همه آدم‌ها

within the means of this extraordinary, unique, living planet

در محدوده ابزار این سیاره زنده، بی‌همتا و استثنایی

so that we and the rest of nature can thrive.

تا ما و بقیه طبیعت بتوانیم نمو داشته باشیم.

Progress on this goal isn't going to be measured with the metric of money.

پیشرفت برای این هدف را نمی‌توان با واحد پول سنجید.

We need a dashboard of indicators.

ما به داشبوردی از شاخص‌ها نیاز داریم.

And when I sat down to try and draw a picture of what that might look like,

و وقتی نشستم و سعی کردم تصویری از آنچه می‌خواستم را بکشم،

strange though this is going to sound,

اگر چه شاید عجیب به نظر بیاید،

it came out looking like a doughnut.

نتیجه چیزی شبیه دونات از آب درآمد.

I know, I'm sorry,

می‌دانم، متاسفم،

but let me introduce you to the one doughnut

اما اجازه دهید شما را با این دونات آشنا کنم

that might actually turn out to be good for us.

که شاید بتواند حقیقتا برای ما خوب باشد.

So imagine humanity's resource use radiating out from the middle.

خب تصور کنید که استفاده منبع بشریت از وسط به بیرون است.

That hole in the middle is a place

آن چاله وسط جایی است

where people are falling short on life's essentials.

که مردم از نیازهای ضروری زندگی محرومند.

They don't have the food, health care, education, political voice, housing

آنها غذا، مراقبت بهداشتی،آموزش و پرورش، صدای سیاسی و مسکنی را ندارند

that every person needs for a life of dignity and opportunity.

که هر فردی برای زندگی باوقار و پر از فرصت به آن نیاز دارد.

We want to get everybody out of the hole, over the social foundation

می‌خواهیم همه را از این چاله بیرون بیاوریم و از بنیان اجتماعی

and into that green doughnut itself.

به داخل خود دونات سبز وارد کنیم.

But, and it's a big but,

اما که البته این یک امای بزرگ است،

we cannot let our collective resource use overshoot that outer circle,

نمی‌توانیم به منبع جمعی خود اجازه فراتر رفتن از آن حلقه بیرونی،

the ecological ceiling,

ابر آسمان زیست‌شناختی را دهیم،

because there we put so much pressure on this extraordinary planet

زیرا چنان فشار زیادی را روی این سیاره خارق‌العاده وارد کرده‌ایم

that we begin to kick it out of kilter.

که باعث شده این وضعیت خوب نابسامان شود.

We cause climate breakdown, we acidify the oceans,

باعث اختلال آب و هوایی شده‌ایم، اقیانوس‌ها را اسیدی کرده‌ایم،

a hole in the ozone layer,

با سوراخ کردن لایه اوزون،

pushing ourselves beyond the planetary boundaries

خود را فرای محدودیت‌های سیاره‌ای

of the life-supporting systems that have for the last 11,000 years

از نظام‌های حفظ زندگی که طی ۱۱٫۰۰۰ سال گذشته

made earth such a benevolent home to humanity.

زمین را تبدیل به چنین خانه سخاوتمندی برای بشریت کرده است.

So this double-sided challenge to meet the needs of all

زیرا این چالش دو سویه برای برآورده کردن نیازهای همه

within the means of the planet,

در چارچوب ابزارهای زمین،

it invites a new shape of progress,

شکل جدیدی از پیشرفت را طلب می‌کند،

no longer this ever-rising line of growth,

نه این خط همیشه رو به بالای رشد را.

but a sweet spot for humanity,

اما نقطه‌ای شیرین برای بشریت،

thriving in dynamic balance between the foundation and the ceiling.

موفقیت در توازن پویای بین بنیان و عرش است.

And I was really struck once I'd drawn this picture

و واقعا تعجب کردم وقتی این تصویر را کشیدم

to realize that the symbol of well-being in many ancient cultures

به این تشخیص رسیدم که نماد رفاه در خیلی از فرهنگ‌های باستانی

reflects this very same sense of dynamic balance,

منعکس کننده دقیقا همین مفهوم از توازن پویا است،

from the Maori Takarangi

از مائوری تاکارانگی گرفته

to the Taoist Yin Yang, the Buddhist endless knot,

تا یین و یانگ تائوباورها، حلقه نامتناهی بوداییان،

the Celtic double spiral.

و مارپیچ دوتایی سلتیک.

So can we find this dynamic balance in the 21st century?

بنابراین آیا قادریم این تعادل پویا را در قرن ۲۱ام پیدا کنیم؟

Well, that's a key question,

خب این یک سوال کلیدی است،

because as these red wedges show, right now we are far from balanced,

زیرا این تکه‌های قرمز نشان می‌دهند که همین الان نه تنها از توازن به دوریم

falling short and overshooting at the same time.

بلکه هم‌زمان کاستی داشته و به هدف نزدیم.

Look in that hole, you can see that millions or billions of people worldwide

به داخل چاله نگاه کنید، می‌بینید میلیون‌ها یا میلیاردها نفر در سراسر جهان

still fall short on their most basic of needs.

در ابتدایی‌ترین نیازهای خویش کاستی دارند.

And yet, we've already overshot at least four of these planetary boundaries,

و حال ما حداقل از چهار تا از این مرزهای سیاره خود فراتر رفته‌ایم

risking irreversible impact of climate breakdown

با خطر تاثیر برگشت‌ناپذیر اختلال آب و هوایی

and ecosystem collapse.

و زیست بومی که ویران شده است.

This is the state of humanity and our planetary home.

این وضعیت بشریت و زمینی است که خانه ماست.

We, the people of the early 21st century,

ما مردم اوائل قرن ۲۱ام،

this is our selfie.

این سلفی ما است.

No economist from last century saw this picture,

هیچ اقتصاددانی از قرن گذشته این تصویر را ندید،

so why would we imagine that their theories

پس چرا باید تصور کنیم که نظریه‌های آنها

would be up for taking on its challenges?

برای پذیرفتن این چالش‌ها آماده خواهد بود؟

We need ideas of our own,

ایده‌های خود را می‌خواهیم،

because we are the first generation to see this

زیرا نخستین نسلی هستیم که شاهد این هستیم

and probably the last with a real chance of turning this story around.

و احتمالا آخرین فرصت واقعی برای عوض کردن مسیر این داستان.

You see, 20th century economics assured us that if growth creates inequality,

می‌دانید اقتصاددان‌های قرن ۲۰‌ام به ما یقین دادند اگر رشد منجر به نابرابری شد،

don't try to redistribute,

سعی به توزیع دوباره نکنید،

because more growth will even things up again.

زیرا رشد بیشتر همه چیز را برابر خواهد کرد.

If growth creates pollution,

اگر رشد آلودگی ایجاد کرد،

don't try to regulate, because more growth will clean things up again.

سعی در تنظیم آن نکنید، زیرا رشد بیشتر دوباره همه چیز را تمیز می‌کند.

Except, it turns out, it doesn't,

با این استثنا که معلوم شده اینطور نبوده

and it won't.

و نخواهد بود.

We need to create economies that tackle this shortfall and overshoot together,

نیاز داریم اقتصادهایی را خلق کنیم که از پس این کمبودها برآمده

by design.

و بواسطه طراحی از آنها فراتر برود.

We need economies that are regenerative and distributive by design.

به اقتصادهای احیاکننده و توزیعی نیاز داریم.

You see, we've inherited degenerative industries.

می‌دانید ما وارث صنایع تباهی‌آور هستیم.

We take earth's materials, make them into stuff we want,

مصالح زمینی را برمی‌داریم و به چیزهایی که می‌خواهیم تبدیل می‌کنیم،

use it for a while, often only once, and then throw it away,

برای مدتی استفاده می‌کنیم، اغلب یکبار و بعد دور می‌اندازیم،

and that is pushing us over planetary boundaries,

و این کار ما را به بیرون از مرزهای زمینی هل می‌دهد،

so we need to bend those arrows around,

بنابراین لازم است آن تیرها را خم کنیم،

create economies that work with and within the cycles of the living world,

با خلق اقتصادهایی که با و در محدوده چرخه‌های دنیای ما کار کند،

so that resources are never used up but used again and again,

تا که منابع آن تمام نشوند و دوباره و دوباره استفاده شوند،

economies that run on sunlight,

اقتصادهایی که با نور خورشید کار می‌کنند،

where waste from one process is food for the next.

جایی که زباله یک فرایند خوراک فرایند بعدی است.

And this kind of regenerative design is popping up everywhere.

و این نوع طراحی حیات بخش از همه جا سر درآورده است.

Over a hundred cities worldwide, from Quito to Oslo,

بیش از ۱۰۰ شهر در جهان از کیتو تا اسلو،

from Harare to Hobart,

از حراره تا هوبارت،

already generate more than 70 percent of their electricity

اکنون بیش از ۷۰ درصد برق خود را

from sun, wind and waves.

از خورشید، باد و موج‌ها تولید می‌کنند.

Cities like London, Glasgow, Amsterdam are pioneering circular city design,

شهرهایی مثل لندن، گلاسکو، آمستردام در طراحی شهری دایره‌وار پیشتازند،

finding ways to turn the waste from one urban process

در پی یافتن روش‌هایی هستند که زباله فرایند شهری

into food for the next.

به خوراک فرایند بعدی تبدیل کنند.

And from Tigray, Ethiopia to Queensland, Australia,

و از تیگرای اتیوپی گرفته تا کویینزلند استرالیا

farmers and foresters are regenerating once-barren landscapes

مزرعه‌داران و جنگلبان‌ها به احیاء چشم اندازهایی مشغولند که زمانی برهوت بودند

so that it teems with life again.

تا دوباره سرشار از زندگی به نظر بیایند.

But as well as being regenerative by design,

اما در حین احیاگر بودن از حیث طراحی،

our economies must be distributive by design,

اقتصادهای ما باید توزیعی هم باشند،

and we've got unprecedented opportunities for making that happen,

و فرصتهای بی‌سابقه‌ای داشته‌ایم که این اتفاق بیفتد،

because 20th-century centralized technologies,

چون فناوری‌های متمرکز قرن ۲۱ام،

institutions,

موسسات،

concentrated wealth, knowledge and power in few hands.

ثروت انباشته، و علم و قدرت تنها در اختیار معدودی هستند.

This century, we can design our technologies and institutions

در این قرن، می‌توانیم موسسات و فناوری‌هایی را طراحی کنیم

to distribute wealth, knowledge and empowerment to many.

که ثروت، دانش و توانمندسازی را برای بسیاری توزیع می‌کنند.

Instead of fossil fuel energy and large-scale manufacturing,

بجای انرژی سوخت فسیلی و تولید انبوه،

we've got renewable energy networks, digital platforms and 3D printing.

شبکه‌های انرژی تجدیدپذیر، پایانه‌های دیجیتال و پرینتر سه بعدی داریم،

200 years of corporate control of intellectual property is being upended

۲۰۰ سال مهار شرکتی مالکیت فکری به وسیله

by the bottom-up, open-source, peer-to-peer knowledge commons.

اطلاعات عمومی همتا به همتای بالا رونده و منبع آزاد بالا و پایین می‌شود.

And corporations that still pursue maximum rate of return

و شرکت‌ها هنوز به دنبال حداکثر نرخ بازگشت

for their shareholders,

برای سهامداران خود هستند،

well they suddenly look rather out of date

خب آنها به یکباره منسوخ شده به نظر می‌رسند

next to social enterprises that are designed to generate

در کار بنگاه‌های اجتماعی که برای تولید اشکال متعدد

multiple forms of value and share it with those throughout their networks.

از ارزش طراحی شده‌اند و آن را در شبکه‌های‌شان به اشتراک می‌گذارند.

If we can harness today's technologies,

اگر بتوانیم فناوری‌های امروز را مهار کنیم،

from AI to blockchain

از هوش مصنوعی و زنجیره بلوکی گرفته

to the Internet of Things to material science,

تا اینترنت اشیاء و علم مواد،

if we can harness these in service of distributive design,

اگر بتوان آنها را در خدمت طراحی توزیعی مهار نمود،

we can ensure that health care, education, finance, energy, political voice

می‌توانیم تضمین کنیم که مراقبت بهداشت، آموزش، پول، انرژی و صدای سیاسی

reaches and empowers those people who need it most.

به دست مردم نیازمند آن برسد و توانمند شوند.

You see, regenerative and distributive design

می‌بینید که طراحی احیاگر و توزیعی

create extraordinary opportunities for the 21st-century economy.

فرصت‌های بی‌نظیری را برای اقتصاد قرن ۲۱ خلق می‌کند.

So where does this leave Rostow's airplane ride?

با این اوصاف چه بر سر هواپیمای روستو می‌آید؟

Well, for some it still carries the hope of endless green growth,

خب برای برخی هنوز امید به رشد سبز بی‌انتها را حمل می‌کند،

the idea that thanks to dematerialization,

این ایده که به لطف غیرمادی کردن،

exponential GDP growth can go on forever while resource use keeps falling.

رشد نمایی ناخالص داخلی می‌تواند برای همیشه ادامه پیدا کند درحالی که منابع کم می‌شوند.

But look at the data. This is a flight of fancy.

اما به داده‌ها نگاه کنید. این یک پرواز تخیلی است.

Yes, we need to dematerialize our economies,

لازم است اقتصادهای‌مان را غیرمادی کنیم،

but this dependency on unending growth cannot be decoupled from resource use

اما این وابستگی به رشد بی‌انتها را نمی‌توان از استفاده از منابع

on anything like the scale required

برای هر چیزی را در مقیاس مورد نیاز سوا کرد

to bring us safely back within planetary boundaries.

تا امنیت را در بین مرزهای سیاره‌ای به ما برگرداند.

I know this way of thinking about growth is unfamiliar,

می‌دانم این شیوه فکری درباره رشد ناآشناست،

because growth is good, no?

زیرا رشد خوب است، نه؟

We want our children to grow, our gardens to grow.

ما می‌خواهیم که کودکان و باغهای ما رشد کنند.

Yes, look to nature and growth is a wonderful, healthy source of life.

بله، به طبیعت نگاه کنید، رشد واقعا فوق‌العاده است و منبع سالم حیات است،

It's a phase, but many economies like Ethiopia and Nepal today

یک مرحله است، اما اقتصادهای زیادی مثل اتیوپی و نپال امروزه

may be in that phase.

شاید در آن مرحله باشند.

Their economies are growing at seven percent a year.

اقتصادهای آنها در سال رشد هفت درصدی دارد.

But look again to nature,

اما دوباره به طبیعت نگاه کنید،

because from your children's feet to the Amazon forest,

زیرا از پاهای کودکان شما گرفته تا جنگل آمازون،

nothing in nature grows forever.

هیچ چیز در طبیعت برای همیشه رشد نمی‌کند.

Things grow, and they grow up and they mature,

چیزها رشد می‌کنند، و بزرگ و بالغ می‌شوند،

and it's only by doing so

و تنها با این کار است

that they can thrive for a very long time.

که می‌توانند برای مدت خیلی طولانی دوام بیاورند.

We already know this.

ما این را می‌دانیم.

If I told you my friend went to the doctor

اگر به شما بگویم که دوستم پیش دکتر رفته

who told her she had a growth

و دکتر به او گفته که دچار رشدی است

that feels very different,

که متفاوت به نظر می‌رسد،

because we intuitively understand that when something tries to grow forever

چون به این بینش رسیده‌ایم که وقتی چیزی

within a healthy, living, thriving system,

در چارچوب یک نظام زنده، سالم و شکوفا، تلاش می‌کند برای همیشه رشد کند،

it's a threat to the health of the whole.

تهدیدی برای سلامت کل است.

So why would we imagine that our economies

پس چرا تصور کنیم که اقتصادهای ما

would be the one system that could buck this trend

تنها نظامی است که می‌تواند این روند را مقاوم کند

and succeed by growing forever?

و با رشد کردن برای همیشه موفق شوند؟

We urgently need financial, political and social innovations

ما نیاز ضروری به نوآوری‌های اجتماعی، سیاسی و مالی داریم

that enable us to overcome this structural dependency on growth,

که ما را قادر می‌سازد بر این وابستگی ساختاری در رشد غلبه کنیم،

so that we can instead focus on thriving and balance

تا در عوض بتوانیم بر شکوفایی و تعادل

within the social and the ecological boundaries of the doughnut.

در محدوده‌های اجتماعی و بومشناسی دونات تمرکز کنیم.

And if the mere idea of boundaries makes you feel, well, bounded,

و اگر ایده صرف مرزها باعث می‌شود که خب احساس محدودیت کنید،

think again.

دوباره فکر کنید.

Because the world's most ingenious people

زیرا پرابتکارترین آدم‌های دنیا

turn boundaries into the source of their creativity.

مرزها را به منبع خلاقیت خود تبدیل می‌کنند.

From Mozart on his five-octave piano

از موتسارت با پیانوی پنج اکتاوی گرفته،

Jimi Hendrix on his six-string guitar,

جیمی هندریکس با گیتار شش زهی،

Serena Williams on a tennis court,

تا سرنا ویلیامز در زمین تنیس،

it's boundaries that unleash our potential.

این مرزها هستند که به آزاد کردن پتانسیل ما می‌پردازند.

And the doughnut's boundaries unleash the potential for humanity to thrive

و مرزهای دوناتی به آزاد کردن پتانسیل بشریت در جهت کامیابی

with boundless creativity, participation, belonging and meaning.

با خلاقیت نامحدود، مشارکت، تعلق و معنا می‌پردازند.

It's going to take all the ingenuity that we have got to get there,

این امر مستلزم به کارگیری تمام ابتکاری است که برای رسیدن به آنجا لازم است،

so bring it on.

پس هر چه دارید رو کنید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)