Steve Ramirez and Xu Liu: A mouse. A laser beam. A manipulated memory.

Translator: Patama Gomutbutra Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

Steve Ramirez: My first year of grad school,

สตีฟ รามิเรส: ในช่วงปีแรกของการเรียนระดับบัณฑิตศึกษา

ผมใช้เวลาส่วนใหญ่ในห้องนอน

I found myself in my bedroom

eating lots of Ben & Jerry's

กินไอศกรีม (ยี่ห้อ) แบน แอ่น เจอรี่ เยอะเลย

watching some trashy TV

ดูรายการโทรทัศน์ไร้สาระ

and maybe, maybe listening to Taylor Swift.

และ บางครั้ง บางครั้งก็ฟังเพลงเทเลอร์ สวิฟท์ (Taylor Swift)

I had just gone through a breakup.

ผมกำลังอยู่ในช่วงอกหัก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So for the longest time, all I would do

ตลอดช่วงเวลาอันแสนยาวนาน สิ่งที่ผมทำก็คือ

is recall the memory of this person over and over again,

หวนทวนความทรงจำถึง 'คนนั้น' ซ้ำแล้วซ้ำอีก

wishing that I could get rid of that gut-wrenching,

หวังจะหลุดพ้น จากความรู้สึกสะเทือนใจ

visceral "blah" feeling.

อารมณ์อ่อนไหว ที่บอกไม่ถูก

Now, as it turns out, I'm a neuroscientist,

จนบัดนี้ ผมกลายเป็นนักประสาทวิทยา

so I knew that the memory of that person

ผมจึงได้รู้ว่า ความทรงจำเกี่ยวกับ 'คนนั้น'

and the awful, emotional undertones that color in that memory,

กับ ความรู้สึกเลวร้าย ที่ปรุงแต่งความทรงจำ

are largely mediated by separate brain systems.

แท้จริงแล้ว ควบคุมโดยระบบสมองคนละส่วน

And so I thought, what if we could go into the brain

และผมคิดว่า จะเป็นอย่างไรหากเราสามารถสืบค้นเข้าไปในสมอง

and edit out that nauseating feeling

แล้ว ตัดความรู้สึกที่ก่อความไม่สบายใจออกเสีย

but while keeping the memory of that person intact?

แต่ยังคงเก็บความทรงจำเกี่ยวกับ 'คนนั้น' เอาไว้

Then I realized, maybe that's a little bit lofty for now.

ผมรู้ว่าตอนนี้ มันอาจฟังดูเลิศหรูเกินไป

So what if we could start off by going into the brain

แต่จะเป็นอย่างไร หากเราเริ่มต้นสืบค้นเข้าไปในสมอง

and just finding a single memory to begin with?

ด้วยการแค่ ค้นหาสักหนึ่งความทรงจำ

Could we jump-start that memory back to life,

เราจะดึงความทรงจำนั้นกลับมาอีกครั้งได้ไหม

maybe even play with the contents of that memory?

บางที อาจถึงกับปรับแต่งเนื้อหาในความทรงจำนั้นด้วย

All that said, there is one person in the entire world right now

ที่พูดมาทั้งหมดนี้ มีเพียงคนเดียวในโลก

that I really hope is not watching this talk.

ที่ผมหวังว่าเขาจะไม่ดูผมบรรยายในวันนี้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So there is a catch. There is a catch.

เอาล่ะครับ ใจความสำคัญก็คือว่า

These ideas probably remind you of "Total Recall,"

ความคิดนี้ อาจทำให้คุณคิดถึง (หนังเรื่อง) 'ฅนทะลุโลก' (Total Recall)

"Eternal Sunshine of the Spotless Mind,"

(หนังเรื่อง) "ลบเธอให้ไม่ลืม" (Eternal Sunshine of the Spotless Mind)

or of "Inception."

หรือ (หนังเรื่อง) "จิตพิฆาตโลก" (Inception)

But the movie stars that we work with

แต่ตัวเอก ที่เราใช้คือ

are the celebrities of the lab.

ดารายอดนิยมของห้องปฎิบัติการ

Xu Liu: Test mice.

เซีย หลิว: หนูทดลองนั่นเอง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

As neuroscientists, we work in the lab with mice

นักประสาทวิทยาอย่างเรา ทำงานในห้องทดลองกับหนู

trying to understand how memory works.

พยายามเข้าใจว่า ความทรงจำทำงานอย่างไร

And today, we hope to convince you that now

วันนี้ เราอยากจะโน้มน้าวให้คุณเชื่อ

we are actually able to activate a memory in the brain

ว่าจริงๆ แล้วเราสามารถ กระตุ้นความทรงจำในสมอง

at the speed of light.

ด้วยความเร็วเท่าแสง

To do this, there's only two simple steps to follow.

การทำเช่นนี้ ต้องการเพียงสองขั้นตอน

First, you find and label a memory in the brain,

หนึ่ง คุณหาและติดฉลากความทรงจำในสมอง

and then you activate it with a switch.

จากนั้น ก็เปิดมันด้วยสวิทช์ มัน

As simple as that.

แค่นั้นแหละ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

SR: Are you convinced?

สตีฟ: คุณเชื่อไหมนี่?

So, turns out finding a memory in the brain isn't all that easy.

แต่กลายเป็นว่า การค้นหาความทรงจำในสมอง นัั้นไม่ง่ายเลย

XL: Indeed. This is way more difficult than, let's say,

เซีย: ความจริง มันยากมาก ลองนึกถึง

finding a needle in a haystack,

ค้นหาเข็มในกองฟาง

because at least, you know, the needle is still something

อย่างน้อย คุณก็ยังรู้ว่าเข็มมันมีตัวตน

คุณสามารถใช้นิ้วหยิบมันขึ้นมาได้

you can physically put your fingers on.

But memory is not.

แต่ ความทรงจำไม่ใช่แบบนั้น

And also, there's way more cells in your brain

และยังมีเซลล์ประสาทมากมายในสมอง

than the number of straws in a typical haystack.

มากยิ่งกว่าจำนวนปล้องหญ้า ในกองฟาง

So yeah, this task does seem to be daunting.

ดังนั้น งานนี้จึงน่าหวาดหวั่น

But luckily, we got help from the brain itself.

แต่โชคดี ที่เราได้รับความช่วยเหลือจากสมองเอง

It turned out that all we need to do is basically

กลายเป็นว่า สิ่งที่เราต้องทำคือ เพียงแค่

to let the brain form a memory,

ปล่อยในสมองสร้างความทรงจำ

and then the brain will tell us which cells are involved

แล้ว สมองจะบอกเราว่าเซลล์ประสาทใดเกี่ยวข้อง

in that particular memory.

กับความทรงจำนั้น

SR: So what was going on in my brain

สตีฟ: แล้วมันเกิดอะไรขึ้นในสมองของผม

while I was recalling the memory of an ex?

เมื่อผม หวนระลึกถึงความทรงจำเรื่องแฟนเก่า

If you were to just completely ignore human ethics for a second

ถ้าเรา ไม่ต้องสนใจมนุษยธรรม สักวินาที

and slice up my brain right now,

แล้ว ตัดสมองผมเป็นแผ่นๆ ตอนนี้

you would see that there was an amazing number

คุณพบว่า มันมีบริเวณของสมอง มากมายหลายแห่ง

of brain regions that were active while recalling that memory.

ที่ตื่นตัว ในขณะระลึกความทรงจำนั้น

Now one brain region that would be robustly active

บริเวณหนึ่งของสมอง ที่ตื่นตัวเป็นอย่างยิ่ง

in particular is called the hippocampus,

คือส่วนที่เรียกวา ฮิปโปแคมปัส (hippocampus)

which for decades has been implicated in processing

ซึ่งเป็นเวลาหลายสิบปี ที่มันถูกเข้าใจว่า เชื่อมโยงกับการสร้าง

the kinds of memories that we hold near and dear,

ความทรงจำเกี่ยวกับคนที่เราชื่นชอบ สนิทชิดใกล้

which also makes it an ideal target to go into

ซึ่งทำให้มันเป็น เป้าหมาย การสืบค้น

and to try and find and maybe reactivate a memory.

และการพยายามค้นหา กระตุ้นความทรงจำ

XL: When you zoom in into the hippocampus,

เซีย: เมื่อเรามองภาพขยาย ของฮิปโปแคมปัส

of course you will see lots of cells,

คุณจะเห็นเซลล์จำนวนมหาศาล

but we are able to find which cells are involved

แต่เราสามารถพบเซลล์ที่เกี่ยวข้อง

in a particular memory,

กับความทรงจำหนึ่งๆได้

because whenever a cell is active,

เพราะ เมื่อไหร่ที่เซลล์ใดตื่นตัว

like when it's forming a memory,

เช่น เมื่อมันสร้างความทรงจำ

it will also leave a footprint that will later allow us to know

มันจะเหลือร่องรอย ที่บอกให้เรารู้ภายหลัง

these cells are recently active.

ว่าเซลล์นั้นเพิ่ง ตื่นตัวเร็วๆนี้

SR: So the same way that building lights at night

สตีฟ: เหมือนกับ ตอนกลางคืนที่ไฟในตึกเปิดอยู่

บอกให้คุณรู้ว่า ตอนนั้นน่าจะมีคนทำงานอยู่ที่นั่น

let you know that somebody's probably working there at any given moment,

ในความเป็นจริงนั้น มันมีตัวรับสัญญาณทางชีวภาพ

in a very real sense, there are biological sensors

within a cell that are turned on

ภายในเซลล์ที่มีการเปิดใช้

only when that cell was just working.

ณ เวลาที่เซลล์นั้นทำงานอยู่เท่านั้น

They're sort of biological windows that light up

เหมือนกับ หน้าต่างที่มีแสงทางชีวภาพ

to let us know that that cell was just active.

ที่บอกให้เรารู้ว่า เซลล์เพิ่งตื่นตัว

XL: So we clipped part of this sensor,

เซีย: ดังนั้น เราตัดเอาส่วนหนึ่งของตัวรับสัญญาณ

and attached that to a switch to control the cells,

แล้วติดมันเข้ากับปุ่มเปิดปิดเพื่อควบคุมเซลล์

and we packed this switch into an engineered virus

แล้วเราก็ใส่เข้ามันไปในไวรัสที่มีการดัดแปลงทางพันธุกรรม

and injected that into the brain of the mice.

แล้วฉีดไวรัสนี้เข้าไปในสมองหนู

So whenever a memory is being formed,

เมื่อใดก็ตามที่มีการสร้างความทรงจำ

any active cells for that memory

เซลล์ใดก็ตามที่ตื่นตัวต่อความทรงจำนั้น

will also have this switch installed.

จะมีปุ่มเปิดปิดติดอยู่

SR: So here is what the hippocampus looks like

สตีฟ: นี่คือหน้าตาของสมองส่วน ฮิปโปแคมปัส

หลังจากสร้างความทรงจำเกี่ยวกับความกลัว เป็นต้น

after forming a fear memory, for example.

The sea of blue that you see here

แถบสีน้ำเงินที่เราเห็น

are densely packed brain cells,

คือ เซลล์สมองที่อัดแน่น

but the green brain cells,

แต่ส่วนเซลล์สีเขียว

the green brain cells are the ones that are holding on

คือเซลล์สมอง ซื่งบันทึก

ความทรงจำจำเพาะต่อเรื่องความกลัว

to a specific fear memory.

So you are looking at the crystallization

คุณเห็นการตกผลึก

of the fleeting formation of fear.

ของการก่อตัวอย่างฉับพลันของความกลัว

You're actually looking at the cross-section of a memory right now.

คุณกำลังเห็น ภาพตัดขวางของความทรงจำ

XL: Now, for the switch we have been talking about,

เซีย: มาที่ปุ่มเปิดปิดที่เราพูดถึง

ideally, the switch has to act really fast.

ตามอุดมคติแล้ว สวิทช์ต้องทำงานเร็วมาก

It shouldn't take minutes or hours to work.

มันไม่ควรใช้เวลาเป็นนาทีหรือเป็นชั่วโมงในการทำงาน

It should act at the speed of the brain, in milliseconds.

มันควรใช้เวลาเพียง หนึ่งในพันของวินาที

SR: So what do you think, Xu?

สตีฟ: คุณคิดว่าอย่างไร เซีย?

Could we use, let's say, pharmacological drugs

ถ้าเราจะใช้ยา

to activate or inactivate brain cells?

ในการกระตุ้นหรือยับยั้งเซลล์สมองล่ะ ?

XL: Nah. Drugs are pretty messy. They spread everywhere.

เซีย: ไม่ดีมั้ง ยามันค่อนข้างจะยุ่งเหยิง พวกมันกระจายทั่วตัวไปหมด

And also it takes them forever to act on cells.

และมันยังใช้เวลา กว่าจะออกฤทธิ์กับเซลล์

So it will not allow us to control a memory in real time.

ดังนั้น มันไม่อนุญาตให้เราควบคุมความทรงจำ ในแบบติดตามได้จริง

So Steve, how about let's zap the brain with electricity?

สตีฟ ถ้างั้นเราใช้ไฟฟ้าช๊อตเลยดีไหม

SR: So electricity is pretty fast,

สตีฟ: ไฟฟ้าก็เร็วดี

but we probably wouldn't be able to target it

แต่บางทีเราไม่สามารถที่จะชี้เป้าได้

to just the specific cells that hold onto a memory,

ในการบ่งชี้เซลล์เฉพาะที่เก็บความทรงจำ

and we'd probably fry the brain.

และเราอาจจะย่างสมอง

XL: Oh. That's true. So it looks like, hmm,

เซีย: เออจริง ฉะนั้นมันจะเป็นอย่างนั้น

indeed we need to find a better way

เอาล่า เราจึงต้องมองหาทางอื่น

to impact the brain at the speed of light.

ที่จะส่งผลกระทบต่อสมองด้วยความเร็วแสง

SR: So it just so happens that light travels at the speed of light.

สตีฟ: กลายเป็นว่า แสงนั้นเดินทางเร็วเท่าแสง

So maybe we could activate or inactive memories

ดังนั้นเราอาจกระตุ้นหรือระงับความทรงจำได้

by just using light --

เพียงแค่ใช้แสง

XL: That's pretty fast.

เซีย: มันก็เร็วดี

SR: -- and because normally brain cells

และเพราะเซลล์สมองธรรมดา

don't respond to pulses of light,

ไม่สนองต่อจังหวะกระพริบไฟ

so those that would respond to pulses of light

ดังนั้นสมองส่วนที่จะตอบสนอง

are those that contain a light-sensitive switch.

ต้องมีสวิทช์ติดอยู่

Now to do that, first we need to trick brain cells

สิ่งแรกคือ การปรับเซลล์สมอง

to respond to laser beams.

ให้ตอบสนอต่อแสงเลเซอร์

XL: Yep. You heard it right.

เซีย: ฟังดูดี

We are trying to shoot lasers into the brain.

เราจึงลองฉายเลเซอร์ที่สมอง

(Laughter)

หัวเราะ

SR: And the technique that lets us do that is optogenetics.

เราจึงใช้เทคนิคเรียกว่า ออพโตเจเนทิคส์ (optogenetics)

Optogenetics gave us this light switch that we can use

ออพโตเจเนทิคส์ นี้ทำให้เรามีสวิตช์

to turn brain cells on or off,

เพื่อเปิด ปิด เซลล์สมอง

and the name of that switch is channelrhodopsin,

และปุ่มที่ว่าก็มีชื่อคือ แชนเนลโรดอปซิน (channelrhodopsin)

seen here as these green dots attached to this brain cell.

เห็นจุดสีเขียวที่ติดกับสมองไหมครับ

You can think of channelrhodopsin as a sort of light-sensitive switch

คุณลองคิดว่า แชนเนลโรดอปซิน เป็นปุ่มเปิดปิดไฟที่ไวต่อแสง

that can be artificially installed in brain cells

ที่เราสามารถติดตั้งในเซลล์สมองได้

so that now we can use that switch

ทีนี้เราก็ใช้สวิตช์ได้แล้ว

to activate or inactivate the brain cell simply by clicking it,

ในการกระตุ้นหรือยังยั้งการทำงานของสมอง โดยแค่คลิกมัน

and in this case we click it on with pulses of light.

ในที่นี้ เราคลิกด้วยจังหวะความเร็วแสง

XL: So we attach this light-sensitive switch of channelrhodopsin

เซีย: เราติดตั้ง สวิตช์ที่ไวต่อแสง ของแชนเนลโรดอปซิน

to the sensor we've been talking about

ไว้กับตัวจับความเปลี่ยนแปลง ที่เราถึงพูดกัน

and inject this into the brain.

แล้วฉีดเข้าสมอง

So whenever a memory is being formed,

ดังนั้น เมื่อความทรงจำถูกสร้างขึ้น

any active cell for that particular memory

เซลล์ใดก็ตามที่ตื่นตัวต่อความทรงจำนั้นๆ

will also have this light-sensitive switch installed in it

ก็จะมีสวิตช์ที่ไวต่อแสง ติดตั้งอยู่

so that we can control these cells

เราจึงสามารถควบคุมเซลล์เหล่านั้นได้

by the flipping of a laser just like this one you see.

โดยการกระพริบของเลเซอร์ อย่างที่เห็น

SR: So let's put all of this to the test now.

สตีฟ: เอาล่ะ ลองมาทดลองกันเลยดีกว่า

What we can do is we can take our mice

ที่เราทำได้คือ เรานำหนูทดลองมา

and then we can put them in a box that looks exactly like this box here,

จากนั้น เราเอามันใส่ไว้ในกล่องที่มีหน้าตาแบบนี้

and then we can give them a very mild foot shock

และเราก็ปล่อยกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ ที่เท้า

so that they form a fear memory of this box.

ทำให้มันเกิดความทรงจำที่กลัวกล่องนี้

They learn that something bad happened here.

มันเรียนรู้ ว่ามีสิ่งเลวร้ายบางอย่าง เกิดขึ้นที่นี่

Now with our system, the cells that are active

ในระบบของเรา เซลล์สมองที่ตื่นตัว

in the hippocampus in the making of this memory,

ในฮิปโปแคมปัสที่ทำหน้าที่สร้างความทรงจำ

only those cells will now contain channelrhodopsin.

แค่เฉพาะเซลล์เหล่านี้เท่านั้น ที่จะมี แชนเนลโรดอปซิน

XL: When you are as small as a mouse,

เซีย: เมื่อเราตัวเล็กเท่าหนู

it feels as if the whole world is trying to get you.

เราจะรู้สึก เหมือนทั้งโลกกำลังไล่ล่าคุณ

So your best response of defense

ฉะนั้นการตอบสนองเพื่อป้องกันตัวที่ดีที่สุด

is trying to be undetected.

ก็คือการพยายามซ่่อนตัว

Whenever a mouse is in fear,

เมื่อไหร่หนูกลัว

it will show this very typical behavior

มันจะแสดงพฤติกรรมที่เป็นไปตามแบบฉบับนี้

ด้วยการยืนนิ่งๆ ที่มุมของกล่อง

by staying at one corner of the box,

trying to not move any part of its body,

ไม่ขยับส่วนไหนของร่างกาย

and this posture is called freezing.

ซึ่งเรียกท่าทางนี้ว่า การหยุดชะงัก (freezing)

So if a mouse remembers that something bad happened in this box,

ดังนั้นเมื่อหนู จจดำเรื่องเลวร้ายในกล่องนี้ได้

and when we put them back into the same box,

และเมื่อเราเอามันกลับในกล่องเดิม

it will basically show freezing

มันก็แสดงอาการนิ่งแบบนั้น เช่นกัน

because it doesn't want to be detected

เพราะมันกลัวถูกจับได้

by any potential threats in this box.

จากสิ่งที่อาจเป็นอันตราย ในกล่องนี้

SR: So you can think of freezing as,

สตีฟ: คุณสามารถคิดถึงอาการชะงักแบบนี้

you're walking down the street minding your own business,

ว่าเป็นเหมือนเมื่อคุณเดินไปบนถนน สนใจแต่เรื่องคุณเอง

and then out of nowhere you almost run into

และโดยไม่ทันตั้งตัว คุณได้เจอกับ

แฟนเก่า

an ex-girlfriend or ex-boyfriend,

and now those terrifying two seconds

ในช่วงเวลา 2 วินาที แห่งความน่าสะพรึงกลัว

where you start thinking, "What do I do? Do I say hi?

ที่คุณเริ่มคิดว่า "ทำอย่างไรดี? ทักทายดีไหม?"

Do I shake their hand? Do I turn around and run away?

จะจับมือทัก? หรือกลับหลังหันวิ่งหนี?

Do I sit here and pretend like I don't exist?"

อยู่ตรงนี้แต่แกล้งทำเป็นว่าฉันไร้ตัวตน?

Those kinds of fleeting thoughts that physically incapacitate you,

ความคิดที่จะเผ่นแว๊บเหล่านี้ ทำให้คุณไม่สามารถขยับได้

that temporarily give you that deer-in-headlights look.

ทำให้คุณตกอยู่ในสภาพเหมือน กวางที่เจอไฟหน้ารถส่อง

XL: However, if you put the mouse in a completely different

เซีย: อย่างไรก็ดีเมื่อเรา นำหนูใส่ในกล่องอันถัดไป

new box, like the next one,

ที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง

it will not be afraid of this box

มันจะไม่กลัวกล่องนี้

because there's no reason that it will be afraid of this new environment.

เพราะมันไม่มีเหตุให้ต้องกลัวสิ่งแวดล้อมใหม่

But what if we put the mouse in this new box

แล้วจะเป็นอย่างไร หากเราเอาหนูใส่ในกล่องใหม่นี้

but at the same time, we activate the fear memory

แต่ในเวลาเดียวกันเรากระตุ้นความทรงจำที่น่ากลัว

using lasers just like we did before?

โดยใช้เลเซอร์เหมือนที่เราทำก่อนหน้านี้

Are we going to bring back the fear memory

เราจะดึงความทรงจำที่น่ากลัวจากในกล่องแรก

for the first box into this completely new environment?

มายังที่ซึ่งเป็นสิ่งแวดล้อมใหม่อย่างสมบูรณ์ได้หรือไม่

SR: All right, and here's the million-dollar experiment.

สตีฟ: เอาละ และนี่คืองานวิจัยล้านดอลลาร์

Now to bring back to life the memory of that day,

เพื่อที่จะปลุกเอาความทรงจำวันนั้นกลับมาอีกครั้ง

I remember that the Red Sox had just won,

ผมจำได้ ตอนนั้นทีม เรดซอกซ์ (Red Sox) เพิ่งชนะการแข่งขัน

it was a green spring day,

มันเป็นวันในฤดูใบไม้ผลิอันเขียวชะอุ่ม

perfect for going up and down the river

เหมาะต่อการล่องไปตามแม่น้ำ

and then maybe going to the North End

และบางทีอาจะไปต่อทางทิศเหนือ

to get some cannolis, #justsaying.

เพื่อลิ้มรส ขนมแคโนลิ อะไรทำนองนั้น

Now Xu and I, on the other hand,

กลายเป็นว่าตอนนี้ เซีย และผม

were in a completely windowless black room

กลับอยู่ในห้องมืดสนิท ไร้หน้าต่าง

not making any ocular movement that even remotely resembles an eye blink

ไม่ขยับตาหรือแม้แต่กระพริบตา

because our eyes were fixed onto a computer screen.

เพราะตาเรา จ้องแต่จอคอมพิวเตอร์

We were looking at this mouse here trying to activate a memory

พวกเราดูหนูที่จะเราพยายามกระตุ้นความทรงจำ

เป็นครั้งแรกโดยเทคนิคนี้ของเรา

for the first time using our technique.

เซีย: และนี่คือสิ่งที่เราเห็น

XL: And this is what we saw.

When we first put the mouse into this box,

เมื่อเราใส่หนูในกล่องนี้

it's exploring, sniffing around, walking around,

มันวิ่งสำรวจ, ดมกลิ่น, เดินรอบๆ

minding its own business,

วุ่นวายกับเรื่องของตัวเอง

because actually by nature,

เพราะอันที่จริงแล้ว โดยธรรมชาติ

mice are pretty curious animals.

หนูเป็นสัตว์ขี้สงสัย

They want to know, what's going on in this new box?

มันอยากรู่วามีอะไรเกิดขึ้น ในกล่องใหม่นี้

It's interesting.

มันช่างน่าสนใจ

But the moment we turned on the laser, like you see now,

แต่เมื่อเราใส่เลเซอร์

all of a sudden the mouse entered this freezing mode.

ทันใดนั้น หนูเข้าสู่อาการหยุดชะงัก

It stayed here and tried not to move any part of its body.

มันอยู่นิ่งตรงนั้น พยายามไม่ขยับร่างกาย

Clearly it's freezing.

ชัดเจน ว่ามันหยุดนิ่งจังงัง

So indeed, it looks like we are able to bring back

ครับ มันดูเหมือนว่าเราสามารถ

the fear memory for the first box

นำความทรงจำน่ากลัวจากกล่องแรกนั่นกลับมาได้

in this completely new environment.

เมื่อหนูอยู่ในสิ่่งแวดล้อมใหม่โดยสิ้นเชิง

While watching this, Steve and I

เมื่อเราเห็นสิ่งนี้ สตีฟกับผม

are as shocked as the mouse itself.

ตะลึงเหมือนหนูทดลองเสียเอง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So after the experiment, the two of us just left the room

หลังการทดลอง เราออกจากห้อง

without saying anything.

โดยไม่พูดอะไรเลย

After a kind of long, awkward period of time,

หลังจากช่วงเวลาที่เราทำตัวเก้ๆกังๆอยู่นาน

Steve broke the silence.

สตีฟจึงเอ่ยขึ้นว่า

SR: "Did that just work?"

สตีฟ "มันสำเร็จใช่ไหม"

XL: "Yes," I said. "Indeed it worked!"

เซีย: "ใช่" ผมตอบ "มันใช่ได้จริงๆ"

We're really excited about this.

เราตื่นเต้นมาก

And then we published our findings

และเมื่อเราตีพิมพ์ผลการค้นพบ

in the journal Nature.

ในวารสาร เนเจอร์ (Nature)

Ever since the publication of our work,

ตั้งแต่ตีพิมพ์ผลงานของเรา

we've been receiving numerous comments

เราได้รับความเห็นมากมาย

from all over the Internet.

จากอินเทอร์เน็ตทุกสารทิศ

Maybe we can take a look at some of those.

เราขอคัดมาเพื่อดูเป็นบางส่วนนะครับ

["OMGGGGG FINALLY... so much more to come, virtual reality, neural manipulation, visual dream emulation... neural coding, 'writing and re-writing of memories', mental illnesses. Ahhh the future is awesome"]

คุณพระ!!!!..ในที่สุด เราก็มาถึง ความจริงเสมือน, การปรับแต่งประสาท, การเลียนแบบความฝัน..การใส่รหัสทางประสาท, 'เขียนและเปลี่ยนแปลงความทรงจำ', ความผิดปกติทางจิต. อาาา อนาคตเนี่ยโคตรเจ๋ง

SR: So the first thing that you'll notice is that people

สตีฟ: สิ่งแรกที่เราสังเกตก็คือผู้คน

have really strong opinions about this kind of work.

ผู้คนมีความเห็นที่เข้มข้นจริงจังต่องานประเภทนี้

Now I happen to completely agree with the optimism

ตอนนี้ผมเห็นด้วยเต็มที่เลยกับพวกที่มองโลกในแง่ดี

of this first quote,

ของความเห็นแรก

because on a scale of zero to Morgan Freeman's voice,

เพราะจากเสียงระดับศูนย์ ถึงระดับ [ของนักแสดง] มอร์แกน ฟรีแมน (Morgan Freeman)

it happens to be one of the most evocative accolades

นับว่ามันเป็นรางวัลเกียรติยศที่น่าย้อนระลึกถึงมากที่สุด

that I've heard come our way.

ที่ผมเคยได้ยินมา

(เสียงหัวเราะ)

(Laughter)

But as you'll see, it's not the only opinion that's out there.

แต่คุณจะเห็นว่า นั่นไม่ใช่แค่ความเห็นเดียว

["This scares the hell out of me... What if they could do that easily in humans in a couple of years?! OH MY GOD WE'RE DOOMED"]

นี่มันขนหัวลุกจริงๆ ถ้าทำแบบนี้กับคนได้ง่ายๆในอีกสักสองสามปีหน้าล่ะ โอ พระเจ้า แย่แล้วๆ

XL: Indeed, if we take a look at the second one,

เซีย: ครับ ถ้าเราดูความเห็นที่สอง

I think we can all agree that it's, meh,

ผมคิดว่าเราอาจเห็นตรงกันว่า แหม..

probably not as positive.

มันอาจไม่เป็นไปในเชิงบวกเท่าไร

But this also reminds us that,

แต่มันก็เตือนเราว่า

although we are still working with mice,

แม้เรายังคงทดลองแค่ในหนู

it's probably a good idea to start thinking and discussing

บางทีมันเป็นเรื่องดี ที่เราจะเริ่มคิดและอภิปราย

about the possible ethical ramifications

ถึงเป็นไปได้ในความเห็นต่างเรื่องจริยธรรม

of memory control.

ของการควบคุมความจำ

SR: Now, in the spirit of the third quote,

สตีฟ: จากแรงบันดาลใจ จากความเห็นที่สาม

we want to tell you about a recent project that we've been

เราอยากบอกคุณ ถึงงานชิ้นล่าสุดที่เรากำลังทำการทดลองอยู่

working on in lab that we've called Project Inception.

ซึ่งเรียกว่า โครงการแห่งความริเริ่ม (Project Inception)

["They should make a movie about this. Where they plant ideas into peoples minds, so they can control them for their own personal gain. We'll call it: Inception."]

"พวกเขาควรสร้างหนังเกี่ยวกับสิ่งนี้ ซึ่งเกี่ยวกับการใส่ความคิดในจิตใจผู้คน เพื่อที่จะให้เขาสามารถควบคุมตัวเองเพื่อประโยชน์ของพวกเขาเอง เราเรียกมันว่า ความริเริ่ม"

So we reasoned that now that we can reactivate a memory,

ด้วยเหตุผลที่ ว่าตอนนี้เราสามารถเรียกคืนความทรงจำได้

what if we do so but then begin to tinker with that memory?

จะเป็นอย่างไรถ้าหากเราทำอย่างนั้น และเริ่มที่จะเชื่อมต่อความทรงจำ

Could we possibly even turn it into a false memory?

เราอาจเปลี่ยนมันเป็นความทรงจำที่ผิดเพี้ยนได้หรือไม่

XL: So all memory is sophisticated and dynamic,

เซีย: ความทรงจำ มีความซับซ้อนและเปลี่ยนแปลงได้ตลอด

but if just for simplicity, let's imagine memory

แต่หากคิดง่ายๆ ลองนึกถึง

as a movie clip.

คลิปวีดีโอ

So far what we've told you is basically we can control

ถึงตอนนี้เราบอกคุณว่า เราสามารถควบคุมมันได้ง่ายๆ โดย

this "play" button of the clip

กดปุ่ม "เล่น"

so that we can play this video clip any time, anywhere.

แล้วเราก็สามารถเล่นวีดีโอได้ทุกที่ ทุกเวลา

But is there a possibility that we can actually get

แต่จะเป็นไปได้ไหมว่าเราอาจจะ

inside the brain and edit this movie clip

เข้าไปในสมอง แล้วตัดต่อคลิปหนังนี้

so that we can make it different from the original?

ทำให้มันแตกต่างไปจากของเดิม

Yes we can.

ใช่ เราทำได้

Turned out that all we need to do is basically

กลายเป็นว่า สิ่งที่เราต้องทำ ง่ายๆก็คือ

reactivate a memory using lasers just like we did before,

เรียกคืนความทรงจำด้วยเลเซอร์ เหมือนที่เราทำในงานก่อน

but at the same time, if we present new information

แต่ในเวลาเดียวกัน เรามีข้อมูลใหม่ใส่เข้าไปด้วย

and allow this new information to incorporate into this old memory,

และให้ข้อมูลใหม่นี้ประสานเข้าไปในข้อมูลเก่า

this will change the memory.

นั่นมันจะเปลี่ยนความทรงจำ

It's sort of like making a remix tape.

มันเหมือนกับการทำ เทปรีมิกซ์

SR: So how do we do this?

สตีฟ: แล้วเราทำได้อย่างไร

Rather than finding a fear memory in the brain,

แทนที่จะค้นหาความทรงจำที่น่ากลัวในสมอง

we can start by taking our animals,

เราเริ่มโดยนำสัตว์ทดลอง

and let's say we put them in a blue box like this blue box here

ใส่ในกล่องสีน้ำเงินแบบนี้

and we find the brain cells that represent that blue box

และค้นหาเซลล์สมองส่วนรับรู้เกี่ยวกับกล่องสีน้ำเงิน

and we trick them to respond to pulses of light

จากนั้นเรา ทำให้เซลล์นั้นตอบสนองต่อแสง

exactly like we had said before.

อย่างที่เราพูดก่อนหน้านี้

Now the next day, we can take our animals and place them

วันต่อมา เรานำหนูทดลอง มาวาง

in a red box that they've never experienced before.

ในกล่องแดงที่มันไม่เคยอยู่มาก่อน

We can shoot light into the brain to reactivate

เราใช้เลเซอร์ยิงเข้าไปกระตุ้นสมอง

the memory of the blue box.

เพื่อเรียกคืนความทรงจำกล่องน้ำเงิน

So what would happen here if, while the animal

จะเกิดอะไรขึ้น หากขณะที่หนูทดลอง

is recalling the memory of the blue box,

กำลังเรียกคืนความทรงจำกล่องน้ำเงิน

we gave it a couple of mild foot shocks?

เราก็ให้กระแสไฟอ่อนช็อคที่เท้ามันด้วย

So here we're trying to artificially make an association

ณ ตรงนี้ เราพยายามสร้าง ความเชื่อมโยงแบบจำแลง

between the memory of the blue box

ระหว่างความทรงจำกับกล่องน้ำเงิน

and the foot shocks themselves.

กับ การช็อคที่เท้า

We're just trying to connect the two.

เราพยายามเชื่อมสองสิ่งนั้น

So to test if we had done so,

เพื่อทดสอบว่าเราทำได้จริงๆ

we can take our animals once again

เรานำหนูทดลอง

and place them back in the blue box.

ใส่ในกล่องน้ำเงินอีกครั้ง

Again, we had just reactivated the memory of the blue box

และเป็นอีกครัง ที่เราเรียกความทรงจำ ตอนที่มันอยู่ในกล่องน้ำเงิน

while the animal got a couple of mild foot shocks,

และโดนช็อคเท้าในกล่องแดง

and now the animal suddenly freezes.

ปรากฎว่า หนูมีอาการหยุดนิ่ง

It's as though it's recalling being mildly shocked in this environment

เป็นไปดังคาด มันเรียกคืนควาทรงจำที่โดนช็อคในสิ่งแวดล้อมนี้

even though that never actually happened.

แม้มันไม่เคยเกิดมาก่อนในที่แห่งนี้

So it formed a false memory,

มันสร้างความทรงจำที่ผิด

because it's falsely fearing an environment

เพราะมันกลัวในนสิ่งแวดล้อมผิด

where, technically speaking,

ซึ่งทางเทคนิค เรากล่าวได้ว่า

ไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดที่นี่จริงๆ

nothing bad actually happened to it.

XL: So, so far we are only talking about

เซีย: ถึงตอนี้ เราแค่กำลังพูดถึง

this light-controlled "on" switch.

การใช้แสง เป็นปุ่ม "เปิด"

In fact, we also have a light-controlled "off" switch,

จริงๆ แล้ว เราสามารถใช้แสง เป็นปุ่ม "ปิด" ได้ด้วย

and it's very easy to imagine that

และคิดง่ายๆ ก็คือ

by installing this light-controlled "off" switch,

โดยการติดตั้ง ปุ่มปิด ที่ใช้แสงควบคุม

we can also turn off a memory, any time, anywhere.

เราสามารถปิด ความทรงจำ ที่ไหน เมื่อไหร่ก็ได้

So everything we've been talking about today

ครับ ทุกอย่างที่เราพูดถึงในวันนี้

is based on this philosophically charged principle of neuroscience

ตั้งอยู่บนการเปลี่ยนแปลงทางปรัชญาของประสาทวิทยาพื้นฐาน

that the mind, with its seemingly mysterious properties,

ที่ว่าจิตใจ ที่มันเหมือนจะมีคุณสมบัติอันลึกลับ

is actually made of physical stuff that we can tinker with.

แท้จริงแล้ว มันทำขึ้นจากสิ่งที่จับต้องได้ และเราสามารถเชื่อมต่อมันได้

SR: And for me personally,

สตีฟ: โดยส่วนตัวแล้ว

I see a world where we can reactivate

ผมเห็นโลก ที่เราสามารถกระตุ้นเรียกคืน

any kind of memory that we'd like.

ความทรงจำใดก็ได้ที่เราต้องการ

I also see a world where we can erase unwanted memories.

และผมยังเห็นโลกที่เราสามารถลบความทรงจำที่ไม่ต้องการได้

Now, I even see a world where editing memories

ตอนนี้ ผมเห็นแม้กระทั่งโลก ที่การถปรับแต่งความทรงจำ

is something of a reality,

ใกล้ความเป็นจริง

because we're living in a time where it's possible

เพราะเรากำลังอยู่ในช่วงเวลาแห่งความเป็นไปได้

to pluck questions from the tree of science fiction

ที่จะดึงคำถามจากต้นไม้แห่งนิยายวิทยาศาสตร์

and to ground them in experimental reality.

และปลูกมันในการทดลองจริง

XL: Nowadays, people in the lab

เซีย: ทุกวันนี้ คนในห้องทดลอง

and people in other groups all over the world

และคนกลุ่มอื่นๆทั่วโลก

are using similar methods to activate or edit memories,

กำลังใช้วิธีเดียวกันนี้กระตุ้นหรือปรับแต่งความทรงจำ

whether that's old or new, positive or negative,

ไม่ว่าจะเป็นสิ่ง ใหม่ เก่า บวกหรือลบ

all sorts of memories so that we can understand

ทุกประเภทของความทรงจำ เพื่อที่เราจะสามารถเข้าใจ

how memory works.

ว่าความทรงจำทำงานอย่างไร

SR: For example, one group in our lab

สตีฟ: ตัวอย่างเช่น คนในกลุ่มเรา

was able to find the brain cells that make up a fear memory

สามารถพบเซลล์สมองที่สร้างความทรงจำน่ากลัว

and converted them into a pleasurable memory, just like that.

แล้วปรับเปลี่ยนเป็นความทรงจำที่สวยงามน่าพิศมัย

That's exactly what I mean about editing these kinds of processes.

นั่นคือสิ่งที่ผมหมายถึง เกี่ยวกับการปรับแต่งกระบวนการเหล่านี้

Now one dude in lab was even able to reactivate

ตอนนี้คนหนึ่งในทีม ทำได้กระทั่ง

memories of female mice in male mice,

เรียกคืนความทรงจำเกี่ยวกับหนูตัวเมีย ในหนูตัวผู้

which rumor has it is a pleasurable experience.

ซึ่งลือกันว่ามันเป็นประสบการณ์ที่น่าพิศมัยเชียว

XL: Indeed, we are living in a very exciting moment

เซีย: แน่นอน เราอยู่ในช่วงเวลาแห่งความตื่นเต้น

where science doesn't have any arbitrary speed limits

เมื่อวิทยาศาสตร์ สามารถก้าวหน้าได้อย่างไร้ขอบเขต

but is only bound by our own imagination.

มันถูกจำกัดเพียงแค่จินตนาการของเรา

SR: And finally, what do we make of all this?

สตีฟ: สุดท้าย เราได้อะไรจากทั้งหมดนี้

How do we push this technology forward?

เราจะผลักดันเทคโนโลยีนี้ไปข้างหน้าได้อย่างไร

These are the questions that should not remain

นี่ยังคงมีคำถามที่ไม่ควรเก็บไว้

just inside the lab,

เพียงแต่ในห้องทดลอง

and so one goal of today's talk was to bring everybody

และเป้าหมายหนึ่งของการบรรยายของเราในวันนี้ คือการนำทุกคน

up to speed with the kind of stuff that's possible

ทันกับสิ่งเหล่านี้ที่เป็นไปได้

in modern neuroscience,

ในประสาทวิทยาสมัยใหม่

but now, just as importantly,

แต่ตอนนี้ สิ่งที่สำคัญไม่แพ้กัน

to actively engage everybody in this conversation.

ก็คือ เพื่อให้ทุกท่านมีส่วนร่วมคิดในบทสนทนานี้

So let's think together as a team about what this all means

ลองช่วยกันคิดด้วยกัน ว่าทั้งหมดนี้มันคืออะไร

เราจะสามารถทำสิ่งใดได้ และควรดำเนินไปในลู่ทางใด

and where we can and should go from here,

because Xu and I think we all have

เพราะ เซียและผมคิดว่า เราทุกคน

some really big decisions ahead of us.

มีการตัดสินใจครั้งใหญ่ รอเราอยู่ข้างหน้า

Thank you. XL: Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)