Steve Ramirez and Xu Liu: A mouse. A laser beam. A manipulated memory.

یک موش. یک پرتوی لیزر. یک خاطره ی دستکاری شده.

Translator: Amirpouya Ghaemian Reviewer: narsis sh

Steve Ramirez: My first year of grad school,

استیو رَمیرِز: در اولین سال دبیرستانم،

یک روز در اتاقم نشسته بودم،

I found myself in my bedroom

eating lots of Ben & Jerry's

دائم بستنی می خوردم،

watching some trashy TV

سریال های مزخرف تلویزیون را می دیدم

and maybe, maybe listening to Taylor Swift.

و شاید، شاید به آهنگ های تیلور سوییفت گوش می کردم.

I had just gone through a breakup.

چون به تازگی یک شکست احساسی خورده بودم.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

So for the longest time, all I would do

بنابراین برای مدت زیادی، تمام تلاشم این شده بود که

is recall the memory of this person over and over again,

بتوانم خاطره ی آن فرد را دوباره و دوباره برای خودم تکرار کنم،

wishing that I could get rid of that gut-wrenching,

تا شاید از آن حس مزخرفی که داشتم راحت شوم.

visceral "blah" feeling.

تا شاید از آن حس مزخرفی که داشتم راحت شوم.

Now, as it turns out, I'm a neuroscientist,

اما، همان طور که احتمالاً حدس می زنید، من یک متخصص اعصاب هستم،

so I knew that the memory of that person

و بنابراین می دانستم که خاطره ی آن فرد

and the awful, emotional undertones that color in that memory,

و زمزمه های احساسی و ویران کننده ای که آن خاطره، آن ها را با خود می آورد،

are largely mediated by separate brain systems.

تا حد زیادی به واسطه ی سیستم های مختلف مغزی ایجاد می شوند.

And so I thought, what if we could go into the brain

و من با خودم فکر کردم، کاش می توانستیم داخل مغز برویم

and edit out that nauseating feeling

و آن حس تهوع آور را حذف کنیم

but while keeping the memory of that person intact?

بدون این که به خاطره ای که از آن فرد داریم آسیبی وارد کنیم.

Then I realized, maybe that's a little bit lofty for now.

بعد با خودم گفتم، شاید این ایده برای دوره ی ما زیادی بلندپروازانه باشد.

So what if we could start off by going into the brain

اما در عوض شاید بتوانیم با رفتن داخل مغز،

and just finding a single memory to begin with?

و تنها پیدا کردن یک خاطره شروع کنیم.

Could we jump-start that memory back to life,

آیا می توانیم آن خاطره را دوباره زنده کنیم،

maybe even play with the contents of that memory?

یا شاید حتی بعضی از جزئیات آن خاطره را تغییر دهیم؟

All that said, there is one person in the entire world right now

با تمام این اوصاف، در حال حاضر یک نفر در تمام دنیا وجود دارد

that I really hope is not watching this talk.

که واقعاً امیدوارم این سخنرانی را نبیند.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

So there is a catch. There is a catch.

اما مشکلی وجود دارد. یک مشکل.

These ideas probably remind you of "Total Recall,"

این ایده ها احتمالاً شما را یاد فیلم "یادآوری کامل" (Total Recall)

"Eternal Sunshine of the Spotless Mind,"

"طلوع ابدی ذهن بی نقص" (Eternal Sunshine of the Spotless Mind)

or of "Inception."

یا "الهام" (Inception) بیندازند.

But the movie stars that we work with

اما ستاره های سینمایی که ما با آن ها کار می کنیم

are the celebrities of the lab.

در آزمایشگاه مشهور هستند.

Xu Liu: Test mice.

شو لیو: موش های آزمایشگاهی.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

As neuroscientists, we work in the lab with mice

به عنوان متخصصین اعصاب، ما در آزمایشگاه با موش ها کار می کنیم،

trying to understand how memory works.

تا بفهمیم نحوه ی عملکرد یک خاطره چگونه است.

And today, we hope to convince you that now

و امروز، ما امیدواریم بتوانیم شما را متقاعد کنیم

we are actually able to activate a memory in the brain

که امروزه می توانیم یک خاطره ی مشخص در ذهن را

at the speed of light.

با سرعت نور احیا کنیم.

To do this, there's only two simple steps to follow.

برای انجام این کار، تنها دو مرحله ی ساده برای انجام دادن دارید.

First, you find and label a memory in the brain,

اول از همه، خاطره را در مغز پیدا و مشخص کنید،

and then you activate it with a switch.

و سپس آن را فعال کنید.

As simple as that.

به همین سادگی.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

SR: Are you convinced?

استیو: آیا متقاعد شدید؟

So, turns out finding a memory in the brain isn't all that easy.

خب، ما فهمیدیم که پیدا کردن یک خاطره ی مشخص در مغز به این سادگی ها هم نیست.

XL: Indeed. This is way more difficult than, let's say,

شو: البته که نیست. انجام این کار

finding a needle in a haystack,

حتی از پیدا کردن یک سوزن درون انبار کاه هم سخت تر بود،

because at least, you know, the needle is still something

زیرا حداقل، شما می دانید، سوزن چیزی است که

به صورت فیزیکی می توانید آن را با انگشتانتان بگیرید.

you can physically put your fingers on.

But memory is not.

اما یک خاطره این گونه نیست.

And also, there's way more cells in your brain

و علاوه بر آن، تعداد سلول های درون مغز شما،

than the number of straws in a typical haystack.

به مراتب از تعداد رشته های کاه درون یک انبار کاه معمولی بیشتر است.

So yeah, this task does seem to be daunting.

بنابراین، این کار کمی دل و جرأت می خواهد.

But luckily, we got help from the brain itself.

اما خوشبختانه، ما از خود مغز هم کمک می گیریم.

It turned out that all we need to do is basically

بعداً فهمیدیم اساساً تمام کاری که نیاز داریم انجام بدهیم،

to let the brain form a memory,

این است که بگذاریم مغز یک خاطره را ثبت کند،

and then the brain will tell us which cells are involved

و بعد مغز به ما خواهد گفت که کدام یک از سلول ها

in that particular memory.

در آن خاطره ی مشخص دخیل بوده اند.

SR: So what was going on in my brain

استیو: اما وقتی خاطره ی عشق قبلیم در ذهنم مرور می شد،

while I was recalling the memory of an ex?

چه اتفاقی در مغز من می افتاد؟

If you were to just completely ignore human ethics for a second

اگر شما مجبور باشید برای یک لحظه تمامی اصول اخلاقی و انسانی را کنار بگذارید

and slice up my brain right now,

و همین الآن مغز من را تکه تکه کنید،

you would see that there was an amazing number

خواهید دید که مناطق بی شماری در مغز من وجود دارند

of brain regions that were active while recalling that memory.

که با به یاد آوردن آن خاطره فعال می شوند.

Now one brain region that would be robustly active

اما به طور معمول یک منطقه ی مغزی به طور جدی فعال خواهد شد

in particular is called the hippocampus,

که هیپوکامپوس نامیده می شود،

which for decades has been implicated in processing

و به مدت ده ها سال به عنوان بخشی تلقی می شد

the kinds of memories that we hold near and dear,

که خاطراتی را که برای ما عزیز هستند حفظ می کنند،

which also makes it an ideal target to go into

که دانستن این موضوع باعث می شد این بخش از مغز، هدفی ایده آل

and to try and find and maybe reactivate a memory.

برای بررسی و تلاش برای پیدا کردن یک خاطره در آن و شاید باز-فعال سازی آن باشد.

XL: When you zoom in into the hippocampus,

شو: اگر هیپوکامپوس را با دقت بررسی کنید،

of course you will see lots of cells,

مطمئناً سلول های بی شماری را می بینید،

but we are able to find which cells are involved

ولی ما می توانیم بفهمیم کدام یک از سلول ها،

in a particular memory,

در جریان یک خاطره ی به خصوص فعال می شوند،

because whenever a cell is active,

زیرا هر گاه سلولی فعال می شود،

like when it's forming a memory,

مثلاً وقتی که یک خاطره را ثبت می کند،

it will also leave a footprint that will later allow us to know

اثری باقی می گذارد که بعداً به ما اجازه می دهد که بفهمیم،

these cells are recently active.

این سلول ها پیش از این فعال بوده اند.

SR: So the same way that building lights at night

استیو: بنابراین همان طور که از روی چراغ ساختمان ها در شب

می توانید بفهمید که در آن زمان مشخص شاید یک نفر دارد در آن جا کار می کند،

let you know that somebody's probably working there at any given moment,

در واقعیت، سنسور های بیولوژیکی درون سلول ها وجود دارند،

in a very real sense, there are biological sensors

within a cell that are turned on

در واقعیت، سنسور های بیولوژیکی درون سلول ها وجود دارند،

only when that cell was just working.

که هر گاه سلول فعالیت می کند روشن می شود.

They're sort of biological windows that light up

آن ها نوعی پنجره ی بیولوژیکی هستند که روشن می شوند

to let us know that that cell was just active.

تا ما بفهمیم که آن سلول به تازگی فعال شده است.

XL: So we clipped part of this sensor,

شو: بنابراین ما بخشی از این سنسور را بریدیم،

and attached that to a switch to control the cells,

و آن را به یک کلید متصل کردیم تا سلول ها را کنترل کنیم،

and we packed this switch into an engineered virus

و این کلید را در یک ویروس مهندسی شده قرار دادیم

and injected that into the brain of the mice.

و آن ویروس را درون مغز یک موش تزریق کردیم.

So whenever a memory is being formed,

بنابراین هر وقت یک خاطره ثبت می شود،

any active cells for that memory

تمام سلول های فعال مربوط به آن خاطره

will also have this switch installed.

این کلید را بر روی خود نصب می کنند.

SR: So here is what the hippocampus looks like

استیو: به طور مثال، هیپوکامپوس بعد از ثبت یک خاطره ی ترسناک، تقریباً این شکلی است.

استیو: به طور مثال، هیپوکامپوس بعد از ثبت یک خاطره ی ترسناک، تقریباً این شکلی است.

after forming a fear memory, for example.

The sea of blue that you see here

قسمت آبی که در این جا می بینید،

are densely packed brain cells,

مجموعه ی فشرده ی سلول های مغزی است،

but the green brain cells,

اما سلول های سبز رنگ مغز،

the green brain cells are the ones that are holding on

وظیفه ی ثبت یک خاطره ی ترسناک به خصوص را بر عهده دارند.

وظیفه ی ثبت یک خاطره ی ترسناک به خصوص را بر عهده دارند.

to a specific fear memory.

So you are looking at the crystallization

بنابراین شما دارید به یک آن از تشکیل آرایش ترس نگاه می کنید.

of the fleeting formation of fear.

بنابراین شما دارید به یک آن از تشکیل آرایش ترس نگاه می کنید.

You're actually looking at the cross-section of a memory right now.

شما دارید به شمای نیمرخ یک خاطره نگاه می کنید.

XL: Now, for the switch we have been talking about,

شو: الآن، برای کلیدی که درباره اش صحبت کرده بودیم،

ideally, the switch has to act really fast.

بطور ایده آل، این کلید باید با سرعت تمام واکنش نشان دهد.

It shouldn't take minutes or hours to work.

سرعت واکنش آن نباید چند دقیقه یا چند ساعت باشد.

It should act at the speed of the brain, in milliseconds.

این کلید باید با سرعت مغز، یعنی چند میلی ثانیه واکنش نشان دهد.

SR: So what do you think, Xu?

استیو: شو، نظرت چیست؟

Could we use, let's say, pharmacological drugs

آیا ما می توانیم، به طور مثال، از دارو های متداول استفاده کنیم،

to activate or inactivate brain cells?

تا سلول های مغز خودمان را فعال یا غیر فعال کنیم؟

XL: Nah. Drugs are pretty messy. They spread everywhere.

شو: نه. دارو ها خیلی نامتمرکز عمل می کنند. آن ها همه جای بدن پخش می شوند.

And also it takes them forever to act on cells.

و وقت زیادی می خواهد تا آن ها روی سلول ها عمل کنند.

So it will not allow us to control a memory in real time.

پس با دارو ها نمی توانیم یک خاطره را بلافاصله کنترل کنیم.

So Steve, how about let's zap the brain with electricity?

خب استیو، نظرت در مورد پاک کردن مغز به کمک الکتریسیته چیه؟

SR: So electricity is pretty fast,

استیو: الکتریسیته خیلی سریعه،

but we probably wouldn't be able to target it

ولی احتمالاً ما ثادر نخواهیم بود تا به وسیله ی آن،

to just the specific cells that hold onto a memory,

فقط سلول های مشخصی که یک خاطره را نگه می دارند را هدف بگیریم،

and we'd probably fry the brain.

و این احتمال هم وجود داشت که مغز را بسوزانیم.

XL: Oh. That's true. So it looks like, hmm,

شو: اوه. درسته. پس باید، ممم ...

indeed we need to find a better way

راه بهتری پیدا می کردیم

to impact the brain at the speed of light.

تا بتوانیم مغز را با سرعت نور تحت تأثیر قرار دهیم.

SR: So it just so happens that light travels at the speed of light.

استیو: ما به این نتیجه رسیدیم که تنها نور است که با سرعت نور حرکت می کند.

So maybe we could activate or inactive memories

بنابراین شاید ما بتوانیم خاطره ها را به وسیله ی نور،

by just using light --

فعال یا غیر فعال کنیم --

XL: That's pretty fast.

شو: نور خیلی سریع است.

SR: -- and because normally brain cells

استیو: -- و چون سلول های مغزی

don't respond to pulses of light,

به طور معمول به پالس های نوری واکنش نشان نمی دهند،

so those that would respond to pulses of light

بنابراین آن سلول هایی که به پالس های نوری واکنش نشان می دهند

are those that contain a light-sensitive switch.

آن هایی هستند که کلید حساس به نور دارند.

Now to do that, first we need to trick brain cells

اما برای این کار، ابتدا ما باید سلول های مغزی را گول بزنیم،

to respond to laser beams.

تا به پرتو های لیزر واکنش نشان بدهند.

XL: Yep. You heard it right.

شو: دقیقاً. درست شنیدید.

We are trying to shoot lasers into the brain.

ما تلاش می کنیم به مغز پرتو های لیزر شلیک کنیم.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

SR: And the technique that lets us do that is optogenetics.

استیو: و تکنیکی که به ما اجازه می دهد که این کار را انجام بدهیم، آپتوژنتیک است (تأثیر نور بر روی ژن ها).

Optogenetics gave us this light switch that we can use

به کمک آپتوژنتیک ما می توانیم این کلید های حساس به نور را بسازیم،

to turn brain cells on or off,

که به کمک آن ها می توانیم سلول های مغزی را خاموش یا روشن کنیم،

and the name of that switch is channelrhodopsin,

و نام آن کلید چنلرودوپسین است،

seen here as these green dots attached to this brain cell.

و در این جا به شکل دانه های سبز چسبیده به این سلول مغزی دیده می شوند.

You can think of channelrhodopsin as a sort of light-sensitive switch

شما می توانید چنلرودوپسین را به صورت یک کلید حساس به نور تصور کنید،

that can be artificially installed in brain cells

که می تواند به صورت مصنوعی بر روی سلول های مغزی نصب شود،

so that now we can use that switch

و ما می توانیم خیلی ساده با کلیک کردن بر روی آن کلید،

to activate or inactivate the brain cell simply by clicking it,

برای فعال یا غیرفعال کردن سلول مغزی استفاده کنیم،

and in this case we click it on with pulses of light.

و در این مورد خاص با پالس های نوری آن را فعال می کنیم.

XL: So we attach this light-sensitive switch of channelrhodopsin

ژو: پس ما این کلید حساس به نور چنلرودوپسین را

to the sensor we've been talking about

به سنسوری که درباره اش صحبت کردیم وصل کردیم

and inject this into the brain.

و آن را به مغز تزریق کردیم.

So whenever a memory is being formed,

بنابراین هر وقت یک خاطره ثبت می شود،

any active cell for that particular memory

تمام سلول های فعال مربوط به آن خاطره ی مشخص

will also have this light-sensitive switch installed in it

این کلید های حساس به نور را نیز به درون خود می برند

so that we can control these cells

و از این طریق ما می توانیم این سلول ها را

by the flipping of a laser just like this one you see.

همان طور که می بینید، با تابش آنی پرتوی لیزر کنترل کنیم.

SR: So let's put all of this to the test now.

استیو: اجازه بدهید آزمایشی با تمام این اوصاف انجام بدهیم.

What we can do is we can take our mice

کاری که می توانیم انجام بدهیم این است که موش هایمان را

and then we can put them in a box that looks exactly like this box here,

درون یک جعبه دقیقاً مثل این جعبه قرار دهیم،

and then we can give them a very mild foot shock

و بعد می توانیم به آن ها یک شوک بسیار خفیف بدهیم

so that they form a fear memory of this box.

تا آن ها خاطره ی ترسناکی را درون این جعبه ثبت کنند.

They learn that something bad happened here.

آن ها می آموزند که اتفاق بدی این جا افتاده است.

Now with our system, the cells that are active

حالا با سیستم خودمان، تنها سلول هایی که در بخش هیپوکامپوس

in the hippocampus in the making of this memory,

در ثبت این خاطره فعال بوده اند،

only those cells will now contain channelrhodopsin.

حاوی چنلرودوپسین خواهند بود.

XL: When you are as small as a mouse,

شو: اگر شما یک موش کوچک باشید،

it feels as if the whole world is trying to get you.

فکر می کنید تمام دنیا سعی می کنند شما را بگیرند.

So your best response of defense

بنابراین بهترین واکنش دفاعی شما،

is trying to be undetected.

تلاش برای دیده نشدن است.

Whenever a mouse is in fear,

وقتی که یک موش می ترسد،

it will show this very typical behavior

یک رفتار کاملاً متداول انجام می دهد:

در یک گوشه ی جعبه می ماند،

by staying at one corner of the box,

trying to not move any part of its body,

و سعی می کند که هیچ کدام از اعضای بدنش را تکان ندهد،

and this posture is called freezing.

و ما به این حالت انجماد می گوییم.

So if a mouse remembers that something bad happened in this box,

بنابراین اگر یک موش خاطره ی بدی را درون این جعبه به یاد بیاورد،

and when we put them back into the same box,

وقتی که او را دوباره در جعبه ی مشابهی قرار دهیم،

it will basically show freezing

او به طور خیلی ساده در حالت انجماد قرار خواهد گرفت،

because it doesn't want to be detected

زیرا او نمی خواهد توسط هیچ خطر احتمالی درون آن جعبه دیده شود.

by any potential threats in this box.

زیرا او نمی خواهد توسط هیچ خطر احتمالی درون آن جعبه دیده شود.

SR: So you can think of freezing as,

استیو: برای درک حالت انجماد،

you're walking down the street minding your own business,

تصور کنید دارید در خیابان راه می روید، و به کار های خودتان فکر می کنید،

and then out of nowhere you almost run into

و ناگهان دوست دختر یا دوست پسر سابق خود را می بینید.

و ناگهان دوست دختر یا دوست پسر سابق خود را می بینید.

an ex-girlfriend or ex-boyfriend,

and now those terrifying two seconds

و اما آن دو ثانیه ی ترسناک،

where you start thinking, "What do I do? Do I say hi?

زمانی است که شما با خود فکر می کنید، "چه کار کنم؟ سلام کنم؟

Do I shake their hand? Do I turn around and run away?

با او دست بدهم؟ برگردم و فرار کنم؟

Do I sit here and pretend like I don't exist?"

همین جا بنشینم و وانمود کنم وجود ندارم؟"

Those kinds of fleeting thoughts that physically incapacitate you,

و از این گونه افکار ناگهانی که بدن شما را بی حرکت می کند،

that temporarily give you that deer-in-headlights look.

و باعث می شود قیافه ی وحشت زده ای پیدا کنید.

XL: However, if you put the mouse in a completely different

شو: اگرچه، اگر آن موش را درون جعبه ی کاملاً متفاوتی قرار دهید،

new box, like the next one,

مثل این جعبه ی بعدی،

it will not be afraid of this box

او از این جعبه نخواهد ترسید،

because there's no reason that it will be afraid of this new environment.

زیرا هیچ دلیلی وجود ندارد که او از این محیط جدید بترسد.

But what if we put the mouse in this new box

اما اگر ما موش را در این جعبه ی جدید قرار دهیم

but at the same time, we activate the fear memory

ولی هم زمان، خاطره ی ترس را به وسیله ی لیزر هایی که پیش از این

using lasers just like we did before?

با آن ها کار کردیم فعال کنیم، چه اتفاقی می افتد؟

Are we going to bring back the fear memory

آیا ما خاطره ی ترس اولین جعبه را به این محیط کاملاً جدید خواهیم آورد؟

for the first box into this completely new environment?

آیا ما خاطره ی ترس اولین جعبه را به این محیط کاملاً جدید خواهیم آورد؟

SR: All right, and here's the million-dollar experiment.

استیو: خیلی خب، و این آزمایش میلیون دلاری ما است.

Now to bring back to life the memory of that day,

اما برای برگشتن به خاطره ی آن روز،

I remember that the Red Sox had just won,

یادم می آید که تیم بیسبال "رد ساکس" تازه برده بود،

it was a green spring day,

یک روز سبز بهاری بود،

perfect for going up and down the river

و جان می داد برای گشتن اطراف رودخانه

and then maybe going to the North End

و شاید بعد رفتن به شمال شهر،

to get some cannolis, #justsaying.

برای خوردن کمی رولت خامه ای، و گذاشتن استاتوس در فیس بوک و توییتر.

Now Xu and I, on the other hand,

اما شو و من، از طرف دیگر،

were in a completely windowless black room

در یک اتاق سیاه بدون پنجره بودیم

not making any ocular movement that even remotely resembles an eye blink

و حتی چشممان را آن قدر حرکت نمی دادیم که منجر به پلک زدن شود،

because our eyes were fixed onto a computer screen.

زیرا چشم های ما روی صفحه ی کامپیوتر خیره مانده بود.

We were looking at this mouse here trying to activate a memory

ما به این موش در این جا که تلاش می کرد یک خاطره را

برای اولین بار با استفاده از تکنولوژی ما احیا کند خیره شده بودیم.

for the first time using our technique.

شو: و این چیزی بود که ما دیدیم.

XL: And this is what we saw.

When we first put the mouse into this box,

وقتی برای اولین بار ما موش را درون ای جعبه قرار دادیم،

it's exploring, sniffing around, walking around,

او دور جعبه می گشت، اطراف را بو می کرد و قدم می زد،

minding its own business,

و به محیط اطرافش فکر می کرد،

because actually by nature,

زیرا به طور ذاتی،

mice are pretty curious animals.

موش ها موجودات خیلی کنجکاوی هستند.

They want to know, what's going on in this new box?

آن ها می خواهند بدانند، درون این جعبه ی جدید چه خبر است؟

It's interesting.

برایشان جالب است.

But the moment we turned on the laser, like you see now,

ولی وقتی ما لیزر را روشن کردیم، همان طور که می بینید،

all of a sudden the mouse entered this freezing mode.

ناگهان موش وارد حالت انجماد شد.

It stayed here and tried not to move any part of its body.

او آن جا ماند و سعی نکرد هیچ کدام از اعضای بدنش را حرکت دهد.

Clearly it's freezing.

او به طور واضح منجمد شده است.

So indeed, it looks like we are able to bring back

و البته، به نظر می رسد ما می توانیم

the fear memory for the first box

خاطره ی ترس جعبه ی اول را

in this completely new environment.

نسبت به این محیط کاملاً جدید به او القا کنیم.

While watching this, Steve and I

وقتی این را دیدیم، استیو و من

are as shocked as the mouse itself.

به اندازه ی خود آن موش متعجب بودیم.

(Laughter)

(خنده ی حاضرین)

So after the experiment, the two of us just left the room

بنابراین پس از آزمایش، هر دوی ما اتاق را ترک کردیم

without saying anything.

بدون این که چیزی بگوییم.

After a kind of long, awkward period of time,

بعد از مدتی طولانی و سخت،

Steve broke the silence.

استیو سکوت را شکست.

SR: "Did that just work?"

استیو: "آیا این ایده واقعاً کار کرد؟"

XL: "Yes," I said. "Indeed it worked!"

شو: گفتم، "بله، البته که کار کرد!"

We're really excited about this.

ما واقعاً در مورد آن هیجان زده بودیم.

And then we published our findings

و سپس ما یافته هایمان را

in the journal Nature.

در مجله ی "طبیعت" (Nature) چاپ کردیم.

Ever since the publication of our work,

حتی بعد از چاپ کارمان،

we've been receiving numerous comments

ما نظرات بی شماری را از سر تا سر اینترنت دریافت کردیم.

from all over the Internet.

ما نظرات بی شماری را از سر تا سر اینترنت دریافت کردیم.

Maybe we can take a look at some of those.

شاید ما بتوانیم نگاهی به بعضی از آن ها بیندازیم.

["OMGGGGG FINALLY... so much more to come, virtual reality, neural manipulation, visual dream emulation... neural coding, 'writing and re-writing of memories', mental illnesses. Ahhh the future is awesome"]

["اوه خدای من.... پس به زودی باید انتظار چیز های بیشتری را داشت، حقیقت مجازی، کنترل عصبی، شبیه سازی رؤیای تصویری... کد نویسی عصبی، "نوشتن و بازنویسی خاطرات"، بیماری های ذهنی. واییییییی آینده فوق العاده است !"]

SR: So the first thing that you'll notice is that people

استیو: اولین چیزی که شما از واکنش این افراد متوجه خواهید شد

have really strong opinions about this kind of work.

این است که آن ها آن ها نسبت به کار ما باوری قوی دارند.

Now I happen to completely agree with the optimism

من کاملاً با خوش بینی نظر اول موافق هستم،

of this first quote,

من کاملاً با خوش بینی نظر اول موافق هستم،

because on a scale of zero to Morgan Freeman's voice,

زیرا تقریباً می توان با اطمینان گفت بعد از صدای مورگان فریمن (بازیگر سینما با صدایی رسا)،

it happens to be one of the most evocative accolades

دستگاه ما یکی از بهترین سیستم های احیاگر خاطرات است،

that I've heard come our way.

که تا به حال به دست انسان ساخته شده است.

(خنده ی حاضرین)

(Laughter)

But as you'll see, it's not the only opinion that's out there.

اما خواهید دید، این تنها نظری نیست که وجود دارد.

["This scares the hell out of me... What if they could do that easily in humans in a couple of years?! OH MY GOD WE'RE DOOMED"]

["این دستگاه خیلی مرا ترساند ... اگر آن ها بتوانند این کار را به آسانی به مدت چند سال به روی انسان ها انجام دهند چه؟! خدایا ما نابود شدیم"]

XL: Indeed, if we take a look at the second one,

شو: البته، اگر ما یک لحظه به این قضیه فکر کنیم،

I think we can all agree that it's, meh,

به نظرم می توانیم با او کاملاً موافقت کنیم که این، مممم، درست است،

probably not as positive.

اما شاید نه تا این حد.

But this also reminds us that,

اما این اگرچه به یاد ما می آورد که،

although we are still working with mice,

اگرچه ما همچنان بر روی موش ها کار می کنیم،

it's probably a good idea to start thinking and discussing

اما شاید این کار درستی باشد که در مورد پیامد های اخلاقی کنترل خاطرات

about the possible ethical ramifications

اما شاید این کار درستی باشد که در مورد پیامد های اخلاقی کنترل خاطرات

of memory control.

به بحث و گفت و گو بنشینیم.

SR: Now, in the spirit of the third quote,

استیو: اما، در بطن نظر سوم،

we want to tell you about a recent project that we've been

می خواهیم به شما درباره ی پروژه ای به نام پروژه ی به نام پروژه ی الهام (Inception)

working on in lab that we've called Project Inception.

که اخیراً در آزمایشگاه بر روی آن کار می کنیم، بگوییم.

["They should make a movie about this. Where they plant ideas into peoples minds, so they can control them for their own personal gain. We'll call it: Inception."]

["آن ها باید فیلمی در این باره بسازند. جایی که آن ها ایده ها را در ذهن مردم می گذارند، تا آن ها بتوانند مردم را برای منافع خودشان کنترل کنند. ما به آن خواهیم گفت: الهام (Inception)"]

So we reasoned that now that we can reactivate a memory,

ما به این فکر افتادیم که که اگر ما در حال حاضر می توانیم یک خاطره را باز-فعال کنیم،

what if we do so but then begin to tinker with that memory?

اگر ما همین کار را، اما با کمی دستکاری درون آن خاطره انجام دهیم، چه اتفاق می افتد؟

Could we possibly even turn it into a false memory?

آیا ما می توانیم حتی آن را به یک خاطره ی ساختگی تبدیل کنیم؟

XL: So all memory is sophisticated and dynamic,

شو: بنابراین یک خاطره به طور کلی پیچیده و پویاست،

but if just for simplicity, let's imagine memory

اما به طور ساده، اجازه بدهید آن را به صورت

as a movie clip.

یک کلیپ ویدئویی تصور کنیم.

So far what we've told you is basically we can control

تا به حال هر چه به شما گفته ایم به طور ساده این بوده است که

this "play" button of the clip

ما می توانیم این دکمه ی "پخش" کلیپ ویدئویی را کنترل کنیم

so that we can play this video clip any time, anywhere.

بنابراین می توانیم این کلیپ ویدئویی را همه جا و همه وقت پخش کنیم.

But is there a possibility that we can actually get

اما آیا این امکان وجود دارد که ما بتوانیم

inside the brain and edit this movie clip

به داخل مغز برویم و این کلیپ ویدئویی را ویرایش کنیم

so that we can make it different from the original?

تا آن را نسبت به کلیپ اصلی تغییر دهیم؟

Yes we can.

بله، می توانیم.

Turned out that all we need to do is basically

ما فهمیدیم که کاری که نیاز داریم انجام دهیم

reactivate a memory using lasers just like we did before,

این است که مثل قبل با استفاده از لیزر هایمان یک خاطره را باز-فعال سازی کنیم،

but at the same time, if we present new information

اما هم زمان، اگر اطلاعات تازه را به آن موجود ارائه دهیم

and allow this new information to incorporate into this old memory,

و اجازه بدهیم این اطلاعات جدید در آن خاطره ی قدیمی دخیل شوند،

this will change the memory.

این کار خاطره را تغییر می دهد.

It's sort of like making a remix tape.

این کار مثل درست کردن یک نوار از موسیقی های منتخب است.

SR: So how do we do this?

استیو: اما چطور این کار را انجام دهیم؟

Rather than finding a fear memory in the brain,

به جای پیدا کردن یک خاطره ی ترسناک درون مغز،

we can start by taking our animals,

می توانیم حیوانات آزمایشی خود را،

and let's say we put them in a blue box like this blue box here

به طور مثال درون یک جعبه ی آبی مثل این قرار دهیم

and we find the brain cells that represent that blue box

و بفهمیم که کدام سلول های مغزی آن جعبه ی آبی را ثبت می کنند

and we trick them to respond to pulses of light

و آن ها را تحریک کنیم تا به پالس های نوری پاسخ بدهند

exactly like we had said before.

دقیقاً همان طور که پیش از این گفته ایم.

Now the next day, we can take our animals and place them

و اما روز بعد، ما می توانیم حیوانات آزمایشی خودمان را

in a red box that they've never experienced before.

درون جعبه ی قرمزی که هرگز پیش از این ندیده اند قرار دهیم.

We can shoot light into the brain to reactivate

سپس لیزر را به مغز آن ها بتابانیم

the memory of the blue box.

تا خاطره ی جعبه ی آبی را دوباره احیا کنیم.

So what would happen here if, while the animal

اما چه اتفاقی می افتد اگر، وقتی که آن حیوان

is recalling the memory of the blue box,

خاطره ی جعبه ی آبی را مرور می کند،

we gave it a couple of mild foot shocks?

ما به او چند شوک خفیف بدهیم؟

So here we're trying to artificially make an association

بنابراین ما این جا تلاش می کنیم تا به طور مصنوعی

between the memory of the blue box

رابطه ای بین خاطره ی جعبه ی آبی

and the foot shocks themselves.

و خود شوک های خفیف برقرار کنیم.

We're just trying to connect the two.

ما تنها تلاش می کنیم که به نحوی این دو را به هم متصل سازیم.

So to test if we had done so,

بنابراین برای این که مطمئن شویم که آیا ما چنین کاری را انجام داده ایم یا نه،

we can take our animals once again

می توانیم حیواناتمان را یک بار دیگر

and place them back in the blue box.

به جعبه ی آبی برگردانیم.

Again, we had just reactivated the memory of the blue box

ما خاطره ی جعبه ی آبی را، هم زمان با دادن چند شوک خفیف به حیوان

while the animal got a couple of mild foot shocks,

برای او زنده کرده بودیم،

and now the animal suddenly freezes.

و حالا آن حیوان ناگهان به حالت انجماد می رود.

It's as though it's recalling being mildly shocked in this environment

این تقریباً مثل آن است که او به یاد می آورد که پیش از این او در این محیط به طور خفیف دچار شوک شده است

even though that never actually happened.

حتی اگر در حقیقت هیچ وقت این اتفاق نیفتاده باشد.

So it formed a false memory,

بنابراین ما یک خاطره ی ساختگی را ثبت کرده ایم،

because it's falsely fearing an environment

زیرا او به اشتباه از محیطی می ترسد

where, technically speaking,

که به طور تکنیکی،

هیچ اتفاق بدی در آن جا نیفتاده است.

nothing bad actually happened to it.

XL: So, so far we are only talking about

شو: خب، تا به این جا ما تنها درباره ی فعال کردن این کلید حساس به نور صحبت کرده ایم.

this light-controlled "on" switch.

شو: خب، تا به این جا ما تنها درباره ی زدن این کلید فعال کننده ی حساس به نور صحبت کرده ایم.

In fact, we also have a light-controlled "off" switch,

در حقیقت، ما یک کلید غیر فعال کننده ی حساس به نور هم داریم،

and it's very easy to imagine that

و به راحتی می توان تصور کرد

by installing this light-controlled "off" switch,

که با نصب این این کلید غیر فعال کننده ی حساس به نور،

we can also turn off a memory, any time, anywhere.

ما می توانیم همه جا و همه وقت، یک خاطره ی مشخص را غیر فعال کنیم.

So everything we've been talking about today

بنابراین همه ی چیز هایی که امروز راجع به آن ها حرف زده ایم

is based on this philosophically charged principle of neuroscience

بر پایه ی این اصل فلسفی از اعصاب شناسی است که ذهن،

that the mind, with its seemingly mysterious properties,

با تمامی رفتار ها و خواص ظاهراً راز آلودش،

is actually made of physical stuff that we can tinker with.

در حقیقت از مواد فیزیکی ساخته شده است که ما می توانیم آن ها را دستکاری کنیم.

SR: And for me personally,

استیو: و خود من به شخصه،

I see a world where we can reactivate

جهانی را می بینم که ما در آن می توانیم

any kind of memory that we'd like.

هر خاطره ای را که می خواهیم فعال کنیم.

I also see a world where we can erase unwanted memories.

من جهانی را می بینم که ما می توانیم تمامی خاطرات ناخواسته را در آن حذف کنیم.

Now, I even see a world where editing memories

من حتی جهانی را می بینم که در آن ویرایش کردن خاطرات

is something of a reality,

به حقیقت می پیوندد.

because we're living in a time where it's possible

زیرا ما در عصری زندگی می کنیم که در آن

to pluck questions from the tree of science fiction

چیدن پرسش ها از درخت تخیل

and to ground them in experimental reality.

و فرود آمدن آنها در حقیقت تجربی امکان پذیر است.

XL: Nowadays, people in the lab

شو: امروزه، متخصصین در آزمایشگاه ها

and people in other groups all over the world

و انسان های دیگر در سراسر جهان

are using similar methods to activate or edit memories,

از روش های مشابهی برای فعال کردن یا ویرایش خاطرات استفاده می کنند،

whether that's old or new, positive or negative,

خاطرات قدیمی یا جدید، مثبت یا منفی،

all sorts of memories so that we can understand

و انواع خاطراتی که ما می توانیم

how memory works.

به کمک آن ها بفهمیم حافظه چطور کار می کند.

SR: For example, one group in our lab

استیو: به طور مثال، یک گروه در آزمایشگاه ما

was able to find the brain cells that make up a fear memory

توانست سلول های مغزی را پیدا کند که یک خاطره ی ترس مشخص را ایجاد می کنند،

and converted them into a pleasurable memory, just like that.

و آن ها را به سادگی به یک خاطره ی لذت بخش تبدیل کرد.

That's exactly what I mean about editing these kinds of processes.

این دقیقاً مصداق بارز ویرایش این گونه فرایند های ذهنی است.

Now one dude in lab was even able to reactivate

یکی از دوستان ما در آزمایشگاه حتی توانست

memories of female mice in male mice,

خاطرات موش های ماده را در ذهن موش های نر یاز-فعال سازی کند،

which rumor has it is a pleasurable experience.

به طوری که آن ها یک تجربه ی لذت بخش داشتند.

XL: Indeed, we are living in a very exciting moment

شو: به راستی، ما در عصر هیجان انگیزی زندگی می کنیم

where science doesn't have any arbitrary speed limits

که دانش هیچ محدودیت سرعت آزاردهنده ای ندارد

but is only bound by our own imagination.

و تنها محدودیت ما قوه ی تخیل خودمان است.

SR: And finally, what do we make of all this?

استیو: و نهایتاً، ما از این ایده چه چیزی به دست می آوریم؟

How do we push this technology forward?

ما چگونه می توانیم این تکنولوژی را پیشرفته تر کنیم؟

These are the questions that should not remain

این ها پرسش هایی هستند که نباید تنها در آزمایشگاه مطرح شوند،

just inside the lab,

این ها پرسش هایی هستند که نباید تنها در آزمایشگاه مطرح شوند،

and so one goal of today's talk was to bring everybody

و تنها هدف سخنرانی امروز

up to speed with the kind of stuff that's possible

رساندن همه به بالا ترین سرعت ممکن با تجهیزات حاضر در اعصاب شناسی نوین بود،

in modern neuroscience,

رساندن همه به بالا ترین سرعت ممکن با تجهیزات حاضر در اعصاب شناسی نوین بود،

but now, just as importantly,

اما حالا، با همان اهمیت،

to actively engage everybody in this conversation.

درگیر کردن فعالانه ی همه در این مبحث.

So let's think together as a team about what this all means

پس اجازه بدهید مثل یک تیم با یکدیگر درباره ی مفهوم آن

و سطحی که ما توانایی آن را داریم و این تکنولوژی شایستگی آن را دارد فکر کنیم،

and where we can and should go from here,

because Xu and I think we all have

زیرا شو و من معتقدیم همگی ما

some really big decisions ahead of us.

تصمیمات بسیار بزرگی را پیش رو داریم.

Thank you. XL: Thank you.

متشکرم. شو: متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)