Can art amend history? | Titus Kaphar

Translator: Nithipong Jaroenkul Reviewer: Suppadej Mahapokai

I love museums.

ผมหลงรักพิพิธภัณฑ์

Have you guys ever been to the Natural History Museum?

พวกคุณเคยไปพิพิธภัณฑ์ ประวัติศาสตร์ธรรมชาติไหมครับ

In New York City?

ที่นิวยอร์กซิตี้น่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

So one of the things that I do is I take my kids to the museum.

สิ่งหนึ่งที่ผมทำเป็นประจำ คือพาลูก ๆ ไปพิพิธภัณฑ์

Recently I took them to the Natural History Museum.

ไม่นานมานี้ ผมพาพวกเขาไปที่ พิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ธรรมชาติ

I had my two sons with me, Sabian and Dabith.

ผมไปกับลูกชายสองคน เซเบียนกับดาบิธ

And we go into the front entrance of the museum,

แล้วเราก็เดินเข้า ประตูหน้าของพิพิธภัณฑ์

and there's that amazing sculpture of Teddy Roosevelt out there.

มีรูปปั้นของเท็ดดี้ รูสเวลต์ ที่สุดยอดมากอยู่ที่นั่น

You guys know which one I'm talking about.

พวกคุณคงรู้ว่า ผมพูดถึงรูปปั้นไหน

Teddy Roosevelt is sitting there with one hand on the horse,

เท็ดดี้ รูสเวลต์นั่งอยู่บนนั้น มือหนึ่งกุมบังเหียนม้า

bold, strong, sleeves rolled up.

ห้าวหาญ กล้าแกร่ง ถกแขนเสื้อขึ้นด้วย

I don't know if he's bare-chested, but it kind of feels like it.

ไม่แน่ใจว่าโชว์แผงอกด้วยหรือเปล่า แต่มันให้ความรู้สึกแบบนั้นแหละ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And on the left-hand side of him is a Native American walking.

ทางด้านซ้ายของเขามี ชาวอเมริกันพื้นเมืองเดินอยู่

And on the right-hand side of him is an African-American walking.

ส่วนทางด้านขวาของเขาก็มี ชาวแอฟริกัน-อเมริกันเดินอยู่

And as we're moving up the stairs,

ระหว่างที่เราเดินขึ้นบันได

getting closer to the sculpture,

เข้าไปใกล้รูปปั้นนั่น

my oldest son, who's nine, says,

ลูกชายคนโตของผม ที่อายุ 9 ขวบ ถามว่า

"Dad, how come he gets to ride,

"พ่อครับ คนนั้นได้ขี่ม้า

and they have to walk?"

แต่ทำไมคนอื่นต้องเดินล่ะ"

It stopped me in my tracks.

คำถามนั้นทำผมอึ้งไปเลย

It stopped me in my tracks.

ผมอึ้งไปเลยครับ

There was so much history

มีประวัติศาสตร์มากมาย

that we would have to go through to try to explain that,

ที่เราต้องพูดถึงเพื่ออธิบายเรื่องนั้น

and that's something I try to do with them anyways.

ซึ่งสุดท้ายผมก็ต้องพยายาม อธิบายให้พวกเขาฟังอยู่ดี

It's a question that I probably would have never really asked.

นี่เป็นคำถามที่ผมเอง คงไม่คิดจะถาม

But fundamentally what he was saying was,

แต่โดยพื้นฐานแล้ว ที่ลูกผมต้องการบอกคือ

"That doesn't look fair.

"มันดูไม่ยุติธรรมเลย

Dad, that doesn't look fair.

พ่อ ไม่ยุติธรรมเลย

And why is this thing that's so not fair

ทำไมสิ่งที่ไม่ยุติธรรม

sitting outside of such an amazing institution."

ถึงมาตั้งอยู่หน้า สถานที่ดี ๆ แบบนี้ล่ะ"

And his question got me wondering,

คำถามของเขากระตุ้นให้ผมคิดว่า

is there a way for us to amend our public sculptures,

เรามีวิธีไหนบ้างที่จะแก้ไข ประติมากรรมสาธารณะ

our national monuments?

หรืออนุสรณ์สถานของชาติเรา

Not erase them,

ไม่ได้จะลบล้าง

but is there a way to amend them?

แต่มีทางแก้ไขได้บ้างหรือเปล่า

Now, I didn't grow up going to museums.

ผมเองไม่ได้โตมากับ การเที่ยวพิพิธภัณฑ์

That's not my history.

ผมไม่ได้มีชีวิตแบบนั้น

My mother was 15 years old when I was born.

แม่ผมอายุ 15 ปีตอนผมเกิด

She is amazing.

เธอสุดยอดมาก

My father was struggling with his own things

พ่อผมสาละวนอยู่กับเรื่องของตัวเอง

for most of my life.

เกือบทั้งชีวิตผม

If you really want to know the truth,

ถ้าคุณอยากรู้ความจริงนะ

the only reason I got into art is because of a woman.

เหตุผลเดียวที่ผมสนใจศิลปะ นั่นเป็นเพราะผู้หญิง

There was this amazing, amazing, fantastic, beautiful, smart woman,

มีผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง น่าทึ่งมาก นิสัยดี สวย ฉลาด

four years older than me,

แก่กว่าผมสี่ปี

and I wanted to go out with her.

และผมอยากเดทกับเธอ

But she said, "You're too young

แต่เธอบอกว่า "เธอเด็กเกินไป

and you're not thinking about your future."

แล้วเธอก็ไม่คิดถึง อนาคตของตัวเองเลย"

So I ran on down to the junior college,

ผมก็เลยวิ่งไปที่วิทยาลัยชุมชน

registered for some classes,

ลงทะเบียนเรียน

ran on back,

วิ่งกลับมา

and basically was like, "I'm thinking about my future now."

แล้วก็พูดประมาณว่า "ตอนนี้ฉันคิดถึงอนาคตตัวเองแล้ว"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

"Can we go out?"

"ไปเดทกันไหม"

For the record, she's even more amazing.

ขอบอกเลยว่า เธอสุดยอดกว่าที่คิดอีก

I married her.

ผมแต่งงานกับเธอครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

So when I randomly ran down to the junior college

ตอนที่ผมวิ่งมั่ว ๆ ไปวิทยาลัยชุมชน

and registered for classes,

เพื่อลงทะเบียนเรียน

I really wasn't paying attention to what I was registering to.

ผมไม่ได้สนใจเลยว่า ลงทะเบียนวิชาอะไร

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So I ended up with an art history class,

ก็เลยบังเอิญมาเจอวิชา ประวัติศาสตร์ศิลปะ

and I didn't know a thing about art history.

ซึ่งผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับ ประวัติศาสตร์ศิลปะเลย

But something amazing happened when I went into that class.

แต่แล้วเรื่องมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้น เมื่อผมเข้าเรียนวิชานั้น

For the first time in my academic career,

นี่คือครั้งแรกในเส้นทาง การศึกษาของผม

my visual intelligence was required of me.

ที่ผมได้ใช้ความถนัด ทางจินตภาพของผม

For the first time.

ครั้งแรกเลย

The professor would put up an image,

อาจารย์จะแสดงรูปภาพ

bold strokes of blues and yellows, and say, "Who's that?"

ฝีแปรงหนักหน่วงสีน้ำเงินและเหลือง แล้วถามว่า "ใครวาด"

And I'd go, "That's Van Gogh. Clearly that is Van Gogh.

แล้วผมก็จะคิดว่า "แวนโก๊ะวาด นั่นแวนโก๊ะชัด ๆ

I got this."

ผมตอบได้"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I got a B in that class.

วิชานั้นผมได้เกรด B

For me, that was amazing.

สำหรับผม นั่นมันสุดยอดมาก

In high school, let's just say I wasn't a great student. OK?

สมัยมัธยม ว่ากันตามตรง ผมไม่ใช่เด็กเรียนดีเลย

In high school, my GPA was .65.

สมัยมัธยม GPA ของผมคือ .65

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Decimal point first, six five.

จุดทศนิยมนำหน้า หก ห้า

So me getting a B was huge, huge,

การที่ผมได้ B เลยเป็นเรื่องใหญ่มาก

absolutely huge.

เรื่องใหญ่จริง ๆ

And because of the fact that I realized that I was able to learn things visually

และเพราะผมฉุกคิดได้ว่า การเรียนด้วยภาพช่วยให้ผมเรียนรู้

that I couldn't learn in other ways,

เรื่องต่าง ๆ ที่วิธีอื่นสอนไม่ได้

this became my strategy, this became my tactic

มันเลยกลายเป็นกลยุทธ์ของผม เป็นลูกเล่นของผม

for understanding everything else.

ในการทำความเข้าใจเรื่องอื่น ๆ

I wanted to stay in this relationship. Things were going well.

ผมอยากให้เป็นอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ ทุกอย่างกำลังไปได้สวย

ผมตัดสินใจว่าจะเรียน ประวัติศาสตร์ศิลปะต่อไป

I decided, let me keep taking these art history classes.

มีคาบเรียนประวัติศาสตร์ศิลปะคาบหนึ่ง ที่ผมจะไม่ลืม ไม่มีวันลืม

One of the last art history classes, I will not forget, I will never forget.

It was one of those survey art history classes.

คาบนั้นเป็นวิชา ประวัติศาสตร์ศิลปะทั่วไป

มีใครเคยเรียนประวัติศาสตร์ศิลปะทั่วไป

Anybody ever have one of those survey art history classes,

where they try to teach you the entire history of art

ที่เขาพยายามสอนประวัติศาสตร์ ทั้งหมดของศิลปะ

in a single semester?

ในเทอมเดียวไหมครับ

I'm talking about cave paintings and Jackson Pollock

ผมกำลังพูดถึงเรื่องภาพวาด ฝาผนังถ้ำและแจ็กสัน พอลล็อก

just crunched together all in the same --

ที่เอามาย่อยรวมกันอะไรทำนองนั้น --

It doesn't really work, but they try anyway.

มันไม่ค่อยเข้าท่าหรอก แต่เขาก็ลองกัน

Well, at the beginning of the semester,

แล้วทีนี้ในช่วงต้นเทอม

I looked at the book,

ผมอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง

and in this 400-page book was about a 14-page section

ในหนังสือหนา 400 หน้าเล่มนี้ มีแค่บทเดียวยาว 14 หน้า

that was on black people in painting.

ที่พูดถึงคนผิวสีในภาพวาด

Now, this was a crammed in section

บทนี้อัดแน่นด้วยเนื้อหา

that had representations of black people in painting

ที่นำเสนอตัวตนของคนผิวสีในภาพวาด

and black people who painted.

และศิลปินผิวสี

It was poorly curated, let's just put it that way.

เลือกภาพมาไม่ได้เรื่องเลยครับ ถ้าจะให้พูดตามตรง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Nonetheless I was really excited about it,

แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ตื่นเต้นกับมันมาก

because in all the other classes that I had,

เพราะในทุกวิชาที่ผมเรียนมา

we didn't even have that conversation.

เราไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้กันด้วยซ้ำ

We didn't talk about it at all.

ไม่เคยพูดถึงเลยสักครั้ง

So imagine my surprise

นึกดูสิครับว่าผมตะลึงแค่ไหน

when I get to class

พอผมเข้าเรียน

and on the day that we're supposed to go over that particular chapter,

และในวันที่เราควรต้องเรียนบทนี้

my professor announces,

อาจารย์ของผมประกาศว่า

"We're going to skip this chapter today

"วันนี้เราจะข้ามบทนี้ไป

because we do not have time to go through it."

เพราะเรามีเวลาไม่พอจะพูดเรื่องนี้"

"Whoa, I'm sorry, hold on, professor, professor.

"โว้ว ขอโทษครับ เดี๋ยวก่อนนะ อาจารย์

I'm sorry. This is a really important chapter to me.

ขอโทษนะครับ บทนี้สำคัญกับผมมากนะ

Are we going to go over it at any point?"

เราจะได้เรียนเรื่องนี้อีกไหมครับ"

"Titus, we don't have time for this."

"ไททัส เราไม่มีเวลาจะพูดเรื่องนี้นะ"

"I'm sorry, I'm sorry, I'm sorry, I'm sorry,

"ขอโทษครับ ขอโทษครับ

อาจารย์ อธิบายผมหน่อย

please, I really need to understand.

เห็นชัด ๆ ว่าคนเขียนคิดว่าเรื่องนี้สำคัญ

Clearly the author thinks that this is significant.

Why are we skipping over this?"

ทำไมเราถึงข้ามเรื่องนี้ล่ะครับ"

"Titus, I do not have time for this."

"ไททัส ฉันไม่มีเวลามาเถียงด้วยนะ"

"OK, last question, I'm really sorry here.

"โอเค คำถามสุดท้ายครับ ผมขอโทษจริง ๆ

When can we talk, because we need to talk."

อาจารย์ว่างคุยตอนไหนครับ เพราะเราต้องคุยกัน"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I went to her office hours.

ผมไปหาเธอในชั่วโมงพบอาจารย์

I ended up getting kicked out of her office.

จบด้วยการถูกไล่ ออกจากห้องทำงานของเธอ

I went to the dean.

ผมไปหาคณบดี

The dean finally told me, "I can't force her to teach anything."

สุดท้ายคณบดีบอกผมว่า "ผมบังคับการสอนของเธอไม่ได้"

And I knew in that moment if I wanted to understand this history,

ทันใดนั้นผมก็คิดได้ว่า ถ้าผม อยากเข้าใจประวัติศาสตร์เรื่องนี้

if I wanted to understand the roles of those folks who had to walk,

ถ้าผมอยากเข้าใจบทบาท ของพวกคนที่ต้องเดินเท้า

I was probably going to have to figure that out myself.

ผมคงต้องหาคำตอบด้วยตัวเอง

So ...

เอาล่ะครับ ...

above you right here on the slide

ในสไลด์ด้านบนนี้

is a painting by Frans Hals.

คือภาพวาดของฟรันส์ ฮาลส์

This is one of the kinds of images

ภาพนี้คือภาพแบบเดียวกับ

that was in that chapter.

ที่อยู่ในหนังสือบทนั้น

I taught myself how to paint

ผมหัดวาดภาพเอง

by going to museums and looking at images like this.

ด้วยการไปพิพิธภัณฑ์ แล้วมองภาพแบบนี้แหละ

I want to show you something.

ผมมีอะไรจะให้คุณดู

I made this.

ผมวาดเองครับ

I --

ผม --

(เสียงปรบมือ)

(Applause)

I made some alterations.

ผมปรับเปลี่ยนอะไรนิดหน่อย

You'll see there are some slight differences in the painting.

คุณจะเห็นว่าภาพนี้ต่างออกไปเล็กน้อย

All this art history that I had been absorbing

ประวัติศาสตร์ศิลปะ ทั้งหมดที่ผมศึกษามา

helped me to realize that painting is a language.

ช่วยให้ผมคิดได้ว่า ภาพวาดคือภาษา

There is a reason

มันมีเหตุผล

why he is the highest in the composition here.

ว่าทำไมเขาถึงอยู่สูงที่สุด ในองค์ประกอบของภาพนี้

There is a reason

มีเหตุผล

why the painter is showing us this gold necklace here.

ว่าทำไมศิลปินถึงแสดงให้เรา เห็นสร้อยคอทองคำตรงนี้

He's trying to tell us something about the economic status

เขากำลังบอกเราเกี่ยวกับ สถานะทางเศรษฐกิจ

of these people in these paintings.

ของคนในภาพวาดพวกนี้

Painting is a visual language

ภาพวาดคือภาษาภาพ

where everything in the painting

ที่ทุกสิ่งในภาพวาด

is meaningful, is important.

มีความหมาย มีความสำคัญ

It's coded.

มีนัยยะแฝง

But sometimes, because of the compositional structure,

แต่บางครั้ง เพราะองค์ประกอบเชิงโครงสร้าง

because of compositional hierarchy,

เพราะองค์ประกอบเชิงลำดับชั้น

it's hard to see other things.

ทำให้มองไม่เห็นสิ่งอื่น ๆ

This silk is supposed to tell us also that they have quite a bit of money.

ผ้าไหมนี่บอกเราด้วยว่า พวกเขามีเงินพอสมควร

There's more written

มีงานเขียน

about dogs in art history

เกี่ยวกับสุนัขในประวัติศาสตร์ศิลปะ

than there are about this other character here.

มากกว่าตัวละครอีกคน ตรงนี้เสียอีก

Historically speaking, in research on these kinds of paintings,

พูดในแง่ประวัติศาสตร์ ในงานวิจัยเกี่ยวกับภาพแนวนี้

I can find out more about the lace

ผมหาข้อมูลเรื่องสร้อยคอ

that the woman is wearing in this painting --

ที่ผู้หญิงคนนั้นใส่ ในภาพวาดนี้ --

the manufacturer of the lace -- than I can about this character here,

หรือช่างที่ทำสร้อยคอเส้นนั้น -- ได้มากกว่าตัวละครคนนี้อีก

about his dreams, about his hopes,

มากกว่าความฝันของเขา ความหวังของเขา

about what he wanted out of life.

มากกว่าสิ่งที่เขาต้องการในชีวิต

I want to show you something.

ผมอยากให้คุณดูอะไรสักอย่าง

I don't want you to think

ผมไม่อยากให้คุณคิดว่า

that this is about eradication.

นี่เป็นเรื่องของการลบล้าง

It's not.

ไม่ใช่เลย

The oil that you saw me just put inside of this paint

น้ำมันที่คุณเห็นผมเทผสมกับสี

is linseed oil.

คือน้ำมันลินสีด

It becomes transparent over time,

มันจะจางลงเมื่อเวลาผ่านไป

so eventually what's going to happen

ฉะนั้นสิ่งที่จะเกิดขึ้นในท้ายที่สุด

is these faces

คือใบหน้าเหล่านี้

will emerge a little bit.

จะปรากฏให้เห็นจาง ๆ

What I'm trying to do,

สิ่งที่ผมพยายามทำ

what I'm trying to show you,

พยายามแสดงให้คุณเห็น

is how to shift your gaze just slightly,

คือการเปลี่ยนจุดสนใจสักเล็กน้อย

just momentarily,

แค่ชั่วคราว

just momentarily,

ชั่วคราวเท่านั้น

to ask yourself the question,

เพื่อใคร่ครวญว่า

why do some have to walk?

ทำไมบางคนถึงต้องเดิน

What is the impact of these kinds of sculptures at museums?

ประติมากรรมแบบนี้ในพิพิธภัณฑ์ มีผลกระทบอะไรบ้าง

What is the impact of these kinds of paintings

ภาพวาดพวกนี้ มีผลกระทบอะไรบ้าง

on some of our most vulnerable in society,

ต่อประชากรกลุ่มเฉพาะในสังคม

seeing these kinds of depictions of themselves all the time?

เมื่อได้เห็นภาพแทนตัวเอง อยู่ในรูปแบบนี้ตลอดเวลา

I'm not saying erase it.

ผมไม่ได้บอกให้ลบมัน

We can't erase this history.

เราลบประวัติศาสตร์นี้ไม่ได้

It's real. We have to know it.

มันเป็นเรื่องจริง เราทุกคนต้องรู้

I think of it in the same way

ผมคิดถึงมันแบบเดียวกับ

we think of --

ที่เราคิดถึง --

Let me step back a second.

ขอผมย้อนไปสักหน่อย

You remember old-school cameras,

คุณจำกล้องถ่ายรูปรุ่นเก่าได้ไหมครับ

where when you took a picture, you actually had to focus. Right?

ที่เวลาถ่ายรูป คุณต้องโฟกัสเอง ใช่ไหม

You'd put the camera up,

คุณต้องยกกล้องขึ้น

and if I wanted you in focus,

และถ้าผมอยากให้คุณอยู่ในโฟกัส

I would move the lens a little to the left

ผมจะขยับเลนส์ไปทางซ้ายนิดหน่อย

and you would come forward.

ภาพของคุณก็จะชัดขึ้น

I could move the lens a little to the right,

ถ้าผมขยับเลนส์ไปทางขวาสักนิด

and you would go back and the folks in the background would come out.

ภาพของคุณจะเบลอ และภาพ คนที่อยู่ข้างหลังจะชัดเจนขึ้น

นั่นคือสิ่งที่ผมพยายามทำตอนนี้

I'm just trying to do that here.

I'm trying to give you that opportunity.

ผมพยายามให้โอกาสนั้นกับคุณ

I'm trying to answer that question

ผมพยายามตอบคำถาม

that my son had.

ที่ลูกชายผมถาม

I want to make paintings,

ผมอยากวาดภาพ

I want to make sculptures

อยากสร้างประติมากรรม

that are honest,

ที่จริงใจ

that wrestle with the struggles of our past

ที่เล่นประเด็นเรื่องการต่อสู้ ดิ้นรนในอดีตของเรา

but speak to the diversity and the advances of our present.

แต่ก็สื่อเรื่องความหลากหลาย และการก้าวไปข้างหน้าในปัจจุบัน

And we can't do that by taking an eraser and getting rid of stuff.

และเราทำแบบนั้นด้วยการ หยิบยางลบขึ้นมาลบไม่ได้

That's just not going to work.

ไม่ได้ผลหรอกครับ

I think that we should do it in the same way

ผมว่าเราควรทำให้เหมือน

the American Constitution works.

วิธีที่ใช้กับรัฐธรรมนูญสหรัฐ

When we have a situation

เวลาเราเกิดสถานการณ์

where we want to change a law in the American Constitution,

ที่อยากเปลี่ยนแปลง กฎหมายในรัฐธรรมนูญสหรัฐ

we don't erase the other one.

เราไม่ได้ลบมาตราอื่นทิ้ง

Alongside that is an amendment,

แต่ใช้บทบัญญัติแก้ไขควบคู่กันไป

something that says,

คล้าย ๆ กับการบอกว่า

"This is where we were, but this is where we are right now."

"นี่คือสิ่งที่เราเคยเป็น แต่นี่คือสิ่งที่เราเป็นอยู่ในตอนนี้"

I figure if we can do that,

ผมว่าถ้าเราทำแบบนี้ได้

then that will help us understand a little bit

มันจะช่วยให้เราเข้าใจ ทิศทางที่ต้องการมุ่งไป

about where we're going.

ได้ดีขึ้นอีกนิด

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)