Are China and the US doomed to conflict? | Kevin Rudd

Translator: Wit Wichaidit Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

G'day, my name's Kevin.

สวัสดีครับ ผมชื่อเควิน

I'm from Australia. I'm here to help.

ผมมาจากออสเตรเลีย ผมมาที่นี่เพื่อ "ช่วย" พวกคุณ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Tonight, I want to talk about a tale of two cities.

คืนนี้ ผมต้องการพูดเกี่ยวกับ เรื่องเล่าของสองนครใหญ่

One of those cities is called Washington, and the other is called Beijing.

หนึ่งในนครใหญ่นั้น มีชื่อว่า วอชิงตัน และอีกนครหนึ่ง ชื่อว่า ปักกิ่ง

Because how these two capitals shape their future

เพราะว่า วิธีการที่เมืองหลวงทั้งสองนี้ เตรียมการ เพื่ออนาคตของทั้งสองเมืองนั้น

and the future of the United States and the future of China

และอนาคตของประเทศสหรัฐอเมริกา และก็อนาคตของประเทศจีน

doesn't just affect those two countries,

ไม่เพียงมีผลกระทบ ต่อประเทศทั้งสองเท่านั้น

it affects all of us

มันกระทบถึงพวกเราทั้งหมด

in ways, perhaps, we've never thought of:

ในแบบที่ บางที เราไม่เคยได้คิดกันมาก่อน นั่นคือ

the air we breathe, the water we drink,

อากาศที่เราหายใจ นํ้าที่เราดื่ม

the fish we eat, the quality of our oceans,

ปลาที่เรากิน คุณภาพของทะเลของเรา

the languages we speak in the future,

ภาษาที่เราจะใช้พูด ในอนาคต

the jobs we have, the political systems we choose,

งานที่เราทำอยู่ ระบบการเมืองที่เราเลือก

and, of course, the great questions of war and peace.

และแน่นอนครับ คำถามที่ยิ่งใหญ่ ของสงครามและสันติภาพ

You see that bloke? He's French.

คุณเห็นชายคนนั้นมั๊ยครับ เขาเป็นคนฝรั่งเศส

His name is Napoleon.

ชื่อเขาคือ นโปเลียน

A couple of hundred years ago,

เมื่อสองร้อยปีที่แล้ว

he made this extraordinary projection:

เขาได้ให้ข้อคิดพิเศษไว้ว่า

"China is a sleeping lion, and when she awakes,

"จีนเป็นสิงห์โตที่กำลังหลับ เมื่อใดที่เธอตื่นขึ้น

the world will shake."

โลกก็จะสั่นสะเทือน"

Napoleon got a few things wrong;

นโปเลียนผิดไปไม่กี่อย่าง

he got this one absolutely right.

เขาพูดเรื่องนี้ไว้ถูกต้องอย่างยิ่ง

Because China is today not just woken up,

เพราะว่าจีนในปัจจุบัน ไม่ได้เพียงตื่นขึ้นแล้วเท่านั้น

China has stood up and China is on the march,

จีนได้ยืนขึ้นแล้ว และจีนก็กำลังเคลื่อนพล

and the question for us all

แต่คำถามสำหรับเราทุกคน

is where will China go

ก็คือ จีนจะไปที่ไหน

and how do we engage this giant of the 21st century?

และเราจะมีปฏิสัมพันธ์กับยักษ์ใหญ่ ของศตวรรษที่ 21 ตัวนี้ อย่างไร

You start looking at the numbers, they start to confront you in a big way.

หากคุณเริ่มดูตัวเลข คุณจะเผชิญหน้า กับข้อมูลหลายอย่างที่น่าตะลึง

It's projected that China will become,

ประมาณได้ว่า ประเทศจีน

by whichever measure -- PPP, market exchange rates --

ไม่ว่าจะวัดด้วยอะไรก็ตาม เช่น ความเท่าเทียมของอำนาจซื้อ (PPP) -- อัตราการแลกเปลี่ยนเงิน --

the largest economy in the world

จีนจะกลายเป็นเศรษฐกิจที่ใหญ่ที่สุดในโลก

over the course of the decade ahead.

ในช่วงหลายทศวรรษข้างหน้านี้

They're already the largest trading nation,

ตอนนี้ จีนเป็นประเทศค้าขายที่ใหญ่ที่สุดในโลก

already the largest exporting nation,

เป็นประเทศส่งออกสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในโลก

already the largest manufacturing nation,

เป็นประเทศที่ผลิตสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในโลก

and they're also the biggest emitters of carbon in the world.

และก็เป็นประเทศที่ผลิตก๊าซคาร์บอน ออกมามากที่สุดในโลกอีกด้วย

America comes second.

อเมริกามาเป็นที่สอง

So if China does become the world's largest economy,

ดังนั้น ถ้าจีนกลายมาเป็น เศรษฐกิจที่ใหญ่ที่สุดของโลก

think about this:

คิดดูซิว่า

It'll be the first time

มันก็จะเป็นครั้งแรก

since this guy was on the throne of England --

ตั้งแต่ชายคนนี้ ขึ้นครองบัลลังก์อังกฤษ--

George III, not a good friend of Napoleon's --

กษัตริย์จอร์จ ที่ 3 ซึ่งไม่ได้เป็นเพื่อนที่ดีของนโปเลียน--

that in the world we will have as the largest economy

ที่ในโลกของเรานี้ เราจะมี เศรษฐกิจที่ใหญ่ที่สุด

a non-English speaking country,

เป็นประเทศที่ไม่ได้พูดภาษาอังกฤษ

a non-Western country,

ไม่ใช่ประเทศตะวันตก

a non-liberal democratic country.

ประเทศที่ไม่ได้เป็นเสรีประชาธิปไตย

And if you don't think that's going to affect

และถ้าหากคุณไม่คิดว่า เรื่องนั้นจะกระทบ

the way in which the world happens in the future,

ที่จะเกิดขึ้นกับโลกในอนาคต

then personally, I think you've been smoking something,

แล้วละก็ โดยส่วนตัว ผมคิดว่า คุณคงเมายาอะไรสักอย่างอยู่

and it doesn't mean you're from Colorado.

และไม่ได้หมายความว่า คุณมาจากโคโลราโด

So in short, the question we have tonight is,

พูดสั้น ๆ คำถามที่เรามีในคืนนี้ ก็คือ

how do we understand this mega-change,

เราเข้าใจการเปลี่ยนครั้งใหญ่นึ้อย่างไร

which I believe to be the biggest change for the first half of the 21st century?

ที่ผมเชื่อว่า จะเป็นการเปลี่ยนครั้งใหญ่สุด สำหรับครึ่งแรกของศตวรรษที่ 21 นี้

It'll affect so many things.

มันจะกระทบสิ่งต่าง ๆ มากมายเหลือหลาย

It will go to the absolute core.

มันจะไปจนถึงแก่นสุด

It's happening quietly. It's happening persistently.

มันกำลังเกิดขึ้น อย่างเงียบ ๆ มันกำลังเกิดขึ้น อย่างยืนยง

It's happening in some senses under the radar,

มันกำลังเกิดขึ้น ในแบบหนึ่ง ภายใต้เรดาร์

as we are all preoccupied with

ขณะที่พวกเราวุ่นอยู่กับ

what's going in Ukraine, what's going on in the Middle East,

สิ่งที่เป็นอยู่ในยูเครน สิ่งที่เป็นอยู่ในตะวันออกกลาง

what's going on with ISIS, what's going on with ISIL,

สิ่งที่เป็นอยู่เรื่อง ISIS สิ่งที่เป็นอยู่เรื่อง ISIL

what's happening with the future of our economies.

อะไรกำลังจะเกิด กับอนาคตของเศรษฐกิจของเรา

This is a slow and quiet revolution.

เป็นการปฏิวัติช้า ๆ และเงียบ ๆ

And with a mega-change comes also a mega-challenge,

และพร้อมกับ การเปลี่ยนที่ใหญ่ยิ่ง ความท้าทายที่ใหญ่ยิ่ง ก็เข้ามาด้วย

and the mega-challenge is this:

ความท้าทายที่ใหญ่ยิ่งนี้ก็คือ

Can these two great countries,

ประเทศที่ยิ่งใหญ่ทั้งสองนี้

China and the United States --

คือจีน และสหรัฐฯ --

China,

จีน

the Middle Kingdom,

ราชอาณาจักรกลาง

and the United States,

และสหรัฐอเมริกา

Měiguó --

เหม่ยกว๋อ --

which in Chinese, by the way, means "the beautiful country."

ซี่งในภาษาจีน แปลว่า "ประเทศที่สวยงาม"

Think about that -- that's the name that China has given this country

ลองคิดเรื่องนี้ดู-- เป็นชื่อที่จีนให้กับประเทศนี้

for more than a hundred years.

นานกว่าร้อยปีมาแล้ว

Whether these two great civilizations, these two great countries,

ไม่ว่าอารยธรรมที่ยิ่งใหญ่ทั้งสองนี้ ประเทศที่ยิ่งใหญ่ทั้งสองนี้

can in fact carve out a common future

จริง ๆ แล้ว พยายามจะทำอนาคต ร่วมกันให้สำเร็จ

for themselves and for the world?

เพื่อพวกเขาเอง และเพื่อโลก ได้หรือไม่

In short, can we carve out a future

พูดสั้น ๆ พวกเราจะพยายามสร้างอนาคต

which is peaceful and mutually prosperous,

ที่สันติ และรุ่งเรืองไปด้วยกันได้หรือไม่

or are we looking at a great challenge

หรือ เรากำลังมองดูความท้าทายที่ยิ่งใหญ่

of war or peace?

ของสงคราม และสันติภาพ หรือเปล่า

And I have 15 minutes to work through war or peace,

และผมมีเวลา 15 นาที ที่จะมาพูดเรื่องสงครามและสันติภาพ

which is a little less time

ซึ่งใช้เวลาน้อยกว่าหน่อยหนึ่ง

than they gave this guy to write a book called "War and Peace."

ที่พวกเขาให้ชายคนนี้ เพื่อเขียนหนังสือ ชื่อ "สงครามและสันติภาพ"

People ask me, why is it that a kid growing up in rural Australia

ผู้คนถามผมว่า ทำไมเด็กหนุ่ม ที่โตขึ้นในชนบทออสเตรเลีย

got interested in learning Chinese?

จึงสนใจเรียนภาษาจีน

Well, there are two reasons for that.

ครับ มีเหตุผล 2 ประการในเรื่องนี้

Here's the first of them.

และนี่คือประการแรก

That's Betsy the cow.

นี่คือ แม่วัวเบ็ตซี่

Now, Betsy the cow was one of a herd of dairy cattle

แม่วัวเบ็ตซี่ เป็นวัวตัวหนึ่งในฝูงว้วนม

that I grew up with on a farm in rural Australia.

ที่ผมโตขึ้นมา ที่ฟาร์มแห่งหนึ่ง ในชนบทของออสเตรเลีย

See those hands there? These are not built for farming.

คุณเห็นมือนั้นมั๊ยครับ ไม่ได้ถูกสร้างมาให้ทำนา

So very early on, I discovered that in fact, working in a farm

ตั้งแต่แรกเลย ผมจึงพบว่า ที่จริงแล้ว การทำงานในฟาร์ม

was not designed for me, and China was a very safe remove

ไม่ได้ถูกออกแบบมาสำหรับผม และประเทศจีนเป็นทางออกที่ปลอดภัยมาก

from any career in Australian farm life.

จากการประกอบอาชีพกสิกรในออสเตรเลีย

Here's the second reason.

นี่เป็นสาเหตุประการที่สอง

That's my mom.

Anyone here ever listen to what their mom told them to do?

ก็คือ คุณแม่ผม

ใครบ้างมั๊ยในที่นี้ เคยฟัง ที่คุณแม่บอกให้ทำไหมครับ

Everyone ever do what their mom told them to do?

มีใครเคยทำตามที่คุณแม่บอกไหมครับ

I rarely did,

ผมเกือบจะไม่เคยทำตามเลย

but what my mom said to me was,

แต่สิ่งที่คุณแม่บอกผม คือ

one day, she handed me a newspaper,

วันหนึ่ง เธอก็ยื่นหนังสือพิมพ์ให้ผม

a headline which said, here we have a huge change.

หัวข่าวบอกว่า ตรงนี้เรามีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่

And that change is China entering the United Nations.

และการเปลี่ยนแปลงนั้น คือ จีนได้เข้ามาสู่สหประชาชาติ

1971, I had just turned 14 years of age,

ปี ค.ศ. 1971 ผมเพิ่งจะอายุได้ 14 ปี

and she handed me this headline.

เธอส่งหัวข่าวนี้ให้ผม

And she said, "Understand this, learn this,

เธอพูดว่า "ไปเข้าใจเรื่องนี้ เรียนรู้เรื่องนี้

because it's going to affect your future."

เพราะมันจะส่งผลกระทบ กับอนาคตของเธอ"

So being a very good student of history,

เพราะผมเป็นนักเรียนที่เก่งประวัติศาสตร์

I decided that the best thing for me to do was, in fact,

ผมจึงตัดสินใจว่า สิ่งที่ดีที่สุด ที่ผมจะทำคือ ที่จริงแล้ว

to go off and learn Chinese.

ออกไปและเรียนรู้ภาษาจีน

The great thing about learning Chinese

สิ่งที่ยิ่งใหญ่ เกี่ยวกับการเรียนภาษาจีน

is that your Chinese teacher gives you a new name.

ก็คือ ครูภาษาจีนของคุณ จะตั้งชื่อใหม่ให้คุณ

And so they gave me this name:

แล้วพวกเขาก็ให้ชื่อนี้แก่ผม

Kè, which means to overcome or to conquer,

เค่อ ซึ่งแปลว่า เอาชนะ หรือ พิชิตได้

and Wén, and that's the character for literature or the arts.

และ เหวิน และนั่นเป็นตัวอักษร แปลว่าวรรณคดีหรือศิลปศาสตร์

Kè Wén, Conqueror of the Classics.

"เค่อ เหวิน" แปลว่า ผู้พิชิตวรรณกรรมคลาสสิค

Any of you guys called "Kevin"?

มีใครชื่อ "เควิน" ไหมครับ

It's a major lift from being called Kevin to be called Conqueror of the Classics.

ยกระดับขึ้นเยอะเลยครับ จากเดิมชื่อเควิน มาเป็นผู้พิชิตวรรณกรรมคลาสสิคเนี่ย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I've been called Kevin all my life.

ผมถูกเรียกว่า เควิน มาตลอดชีวิต

Have you been called Kevin all your life?

คุณเคยถูกเรียกว่า เควิน มาตลอดชีวิตไหม

Would you prefer to be called Conqueror of the Classics?

คุณชอบถูกเรียกว่า ผู้พิชิตวรรณกรรมคลาสสิค หรือไม่ครับ

And so I went off after that and joined the Australian Foreign Service,

แล้วหลังจากนั้นผมก็เข้ารับราชการ ในกระทรวงการต่างประเทศออสเตรเลีย

but here is where pride -- before pride, there always comes a fall.

แต่ที่นี่ ที่ความภูมิใจ--ก่อนความภูมิใจ ก็จะมี การล้มลงก่อนเสมอ

So there I am in the embassy in Beijing,

ผมจึงมาอยู่ที่สถานฑูต ในกรุงปักกิ่ง

off to the Great Hall of the People

ออกไปที่ ห้องประชุมใหญ่รัฐสภาประชาขนจีน

with our ambassador, who had asked me to interpret for his first meeting

กับเอกอัครราชฑูตของเรา ที่ขอให้ผม ไปเป็นล่ามในการประชุมครั้งแรกของท่าน

in the Great Hall of the People.

ในห้องประชุมใหญ่รัฐสภาประชาชนจีน

And so there was I.

ผมจึงไปอยู่ที่นั่น

If you've been to a Chinese meeting, it's a giant horseshoe.

ถ้าคุณเคยไปในการประชุมของคนจึน คนจะนั่งเป็นรูปเกือกม้ายักษ์

At the head of the horsehoe are the really serious pooh-bahs,

ที่หัวเกือกม้านั้น เป็นผู้ที่สำคัญสูงสุดอย่างยิ่ง

and down the end of the horseshoe are the not-so-serious pooh-bahs,

และไล่ลงไปที่ปลายเกือกม้านั้น เป็นคนที่สำคัญไม่มากนัก

the junior woodchucks like me.

และพวกกระจอกรุ่นน้อง อย่างเช่นผม

And so the ambassador began with this inelegant phrase.

ท่านฑูต เริ่มด้วยวลีที่ไม่สง่างามว่า

He said, "China and Australia are currently enjoying a relationship

"จีนและออสเตรเลีย ในปัจจุบัน กำลังมีความสัมพันธ์

of unprecedented closeness."

ที่ใกล้ชิดแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน"

And I thought to myself,

และผมก็คิดกับตัวเองว่า

"That sounds clumsy. That sounds odd.

"ฟังดูแล้วไม่สละสลวย ฟังดูแล้วแปลก ๆ

I will improve it."

ผมจะปรับให้ดีขึ้น"

Note to file: Never do that.

บันทึกลงในแฟ้มเลยครับว่า อย่าทำอย่างนั้น

It needed to be a little more elegant, a little more classical,

มันควรจะให้ สง่างามมากกว่านี้หน่อย แบบคลาสสิกขึ้นอีกหน่อย

so I rendered it as follows.

ผมจึงแปลออกมาดังต่อไปนี้

[In Chinese]

[เป็นภาษาจีน]

There was a big pause on the other side of the room.

มีการหยุดชะงักอยู่นาน ในอีกด้านหนึ่งของห้อง

You could see the giant pooh-bahs at the head of the horseshoe,

คุณสามารถเห็นบุคคลสำคัญ ที่หัวของเกือกม้า

the blood visibly draining from their faces,

สีหน้าของพวกเขาซีดเผือดลง

and the junior woodchucks at the other end of the horseshoe

และพวกน้อง ๆ กระจอก อีกด้านหนึ่งของปลายเกือกม้านั้น

engaged in peals of unrestrained laughter.

พยายามระงับเสียงหัวเราะที่กลั้นไว้ไม่ได้

Because when I rendered his sentence,

เพราะเมื่อผมแปลประโยคของท่าน

"Australia and China are enjoying a relationship

"ออสเตรเลียและจีน ชื่นชมความสัมพันธ์

of unprecedented closeness,"

ที่ใกล้ชิดแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน"

in fact, what I said was that Australia and China

แต่จริง ๆ สิ่งที่ผมพูดไปก็คือ ออสเตรเลียและจีน

were now experiencing fantastic orgasm.

ขณะนี้กำลังมีประสบการณ์ถึงจุดสุดยอด ทางเพศอย่างน่าอ้ศจรรย์

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

That was the last time I was asked to interpret.

นั่นเป็นครั้งสุดท้าย ที่เขาสั่งให้ผมเป็นล่าม

But in that little story, there's a wisdom, which is,

แต่ในเรื่องสั้นนี้ มีบทเรียนอยู่ว่า

as soon as you think you know something about this extraordinary civilization

เมื่อคุณคิดว่า คุณรู้เรื่องบางอย่าง เกี่ยวกับอารยธรรมที่พิเศษนี้

of 5,000 years of continuing history,

ที่มีประวัติศาสตร์ต่อเนื่องมากว่า 5,000 ปี

there's always something new to learn.

ยังมีสิ่งใหม่ ๆ ที่จะให้เรียนรู้อยู่เสมอ

History is against us

ประวัติศาสตร์ เป็นฝ่ายตรงข้ามกับเรา

when it comes to the U.S. and China

เมื่อมาถึงเรื่องสหรัฐฯ และจีน

forging a common future together.

ที่จะหลอมรวมอนาคตทั่วไป เข้าด้วยกัน

This guy up here?

ชายผู้นี้เป็นใครหรือ

He's not Chinese and he's not American.

เขาไม่ใช่คนจีน และก็ไม่ใช่คนอเมริกัน

He's Greek. His name's Thucydides.

เขาเป็นคนกรีก ชื่อว่า ตูซิดิดีส

He wrote the history of the Peloponnesian Wars.

เขาเขียนประวัติศาสตร์ เรื่อง สงครามเพโลโพนนิเชียน

And he made this extraordinary observation

และเขาได้ให้ข้อสังเกตพิเศษนี้ไว้

about Athens and Sparta.

เกี่ยวกับเอเธนส์ และสปาร์ต้า

"It was the rise of Athens and the fear that this inspired in Sparta

"การรุ่งเรืองขึ้นของเอเธนส์ และความกลัวในเรื่องนั้น เร่งเร้าสปาต้า

that made war inevitable."

ทำให้เกิดสงครามที่เลี่ยงไม่ได้

And hence, a whole literature about something called the Thucydides Trap.

ด้วยเหตุนี้ เรื่องราวทั้งหมดจึงเกี่ยวกับ สิ่งที่เรียกว่า กับดักตูซิดิดีส

This guy here? He's not American and he's not Greek. He's Chinese.

ชายคนนี้เป็นใคร เขาไม่ใช่ชาวอเมริกัน และเขาก็ไม่ใช่ชาวกรีก เขาเป็นชาวจีน

His name is Sun Tzu. He wrote "The Art of War,"

ชื่อของเขาคือ ซุน ทเซอะ เขาเขียน "ศิลปของสงคราม"

and if you see his statement underneath, it's along these lines:

และถ้าคุณเห็นข้อความของเขาข้างล่าง ตามเส้นเหล่านี้

"Attack him where he is unprepared, appear where you are not expected."

"จู่โจมเขา ตอนที่เขาไม่ได้เตรียมตัว ปรากฎตัว ในที่ซึ่งเขาไม่ได้คาดหมายคุณ"

Not looking good so far for China and the United States.

ดูไม่ค่อยจะดีนักนะครับ จนถึงเดี๋ยวนี้ สำหรับจีนและสหรัฐฯ

This guy is an American. His name's Graham Allison.

ชายคนนี้เป็นคนอเมริกัน ชื่อเขาคือ แกรม แอลลิสัน

In fact, he's a teacher at the Kennedy School

ที่จริง เขาเป็นครู ที่เคนเนดี้สกูล

over there in Boston.

อยู่ในบอสตันโน่น

He's working on a single project at the moment, which is,

เขากำลังทำโครงการอยู่โครงการเดียว ในขณะนี้ ซึ่งก็คือ

does the Thucydides Trap about the inevitably of war

คำถามที่ว่า กับดักตูซิดิดีส เกี่ยวกับ การหลีกเลี่ยงไม่ได้ของสงคราม

between rising powers and established great powers

ระหว่าง อำนาจที่เพิ่มสูงขึ้น และอำนาจยิ่งใหญ่ ที่มีอยู่เดิมนั้น

apply to the future of China-U.S. relations?

จะนำมาใช้กับอนาคตความสัมพันธ์ ระหว่างจีนกับสหรัฐฯ ได้หรือไม่

It's a core question.

มันเป็นแก่นหลักของคำถาม

And what Graham has done is explore 15 cases in history

และสิ่งที่แกรมได้ทำไปแล้ว คือ สำรวจกรณีประวัติศาสตร์ 15 กรณี

since the 1500s

ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1500 เป็นต้นมา

to establish what the precedents are.

เพื่อแสดงให้เห็น เหตุการณ์ที่เคยมีมาก่อน

And in 11 out of 15 of them,

และใน 11 กรณีจากทั้งหมด 15 กรณี

let me tell you,

ขอบอกคุณว่า

they've ended in catastrophic war.

มันจบลงที่สงครามหายนะ

You may say, "But Kevin --

คุณอาจจะบอกว่า "แต่คุณเควิน--

or Conqueror of the Classics --

หรือ คุณผู้พิชิตวรรณกรรมคลาสสิค --

that was the past.

นั่นมันเป็นอดีต

We live now in a world of interdependence and globalization.

ขณะนี้เราอยู่ในโลก ของการพึ่งพาอาศัยกัน และโลกาภิวัฒน์

It could never happen again."

มันจะไม่เกิดขึ้นอีกหรอก"

Guess what?

เดาซิว่าอะไรครับ

The economic historians tell us that in fact,

นักประวัติศาตร์เชิงเศรษฐกิจ บอกเราว่า ที่จริงแล้ว

the time which we reached the greatest point

เวลาที่เราไปถึงจุดที่สูงที่สุด

of economic integration and globalization

ของการรวมเป็นหนึ่งเดียวทางเศรษฐกิจ และโลกาภิวัฒน์นั้น

was in 1914,

คือปี ค.ศ. 1914

just before that happened, World War I,

พอดีกับ ก่อนที่จะเกิดสงครามโลกครั้งที่ 1

a sobering reflection from history.

ภาพสะท้อนที่เย็นเยือก จากประวัติศาสตร์

So if we are engaged in this great question

ดังนั้น ถ้าเรากำลังยุ่งอยู่ กับคำถามที่ยิ่งใหญ่นี้

of how China thinks, feels,

ว่าจีนกำลังคิด รู้สึกอย่างไร

and positions itself towards the United States,

และวางตัวเองอย่างไร ต่อสหรัฐฯ

and the reverse,

และในทางกลับกัน

how do we get to the baseline

ทำอย่างไร เราจึงจะไปถึงรากฐาน

of how these two countries and civilizations

ให้ประเทศทั้งสอง และอารยธรรมทั้งสองนี้

can possibly work together?

สามารถทำงานร่วมกันได้

Let me first go to, in fact,

ที่จริง ขอให้ผมลำดับแรกไปที่

China's views of the U.S. and the rest of the West.

ความเห็นของจีนต่อสหรัฐฯ และฝ่ายตะวันที่เหลือ

Number one: China feels as if it's been humiliated

หมายเลขหนึ่ง จีนรู้สึกเหมือนกับว่า ถูกทำให้ขายหน้า

at the hands of the West through a hundred years of history,

ซึ่งมีสาเหตุมาจากฝ่ายตะวันตก ตลอดหลายร้อยปีของประวัติศาสตร์

beginning with the Opium Wars.

เริ่มตั้งแต่สงครามฝิ่น

When after that, the Western powers carved China up into little pieces,

ตอนที่ หลังจากนั้น อำนาจตะวันตก ก็พยายามทำให้จีน แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

so that by the time it got to the '20s and '30s,

เพื่อให้เมื่อถึงช่วงยุค 20 และ 30

signs like this one appeared on the streets of Shanghai.

ป้ายสัญญูาลักษณ์แบบนี้ ปรากฎบนถนนของกรุงเซี่ยงไฮ้

["No dogs and Chinese allowed"]

["ไม่อนุญาตให้หมาและคนจีน"]

How would you feel if you were Chinese,

คุณจะรู้สึกอย่างไรถ้าคุณเป็นคนจีน

in your own country, if you saw that sign appear?

ในประเทศของคุณเอง เมื่อเห็นป้ายประกาศนี้

China also believes and feels

จีนยังเชื่อ และรู้สึกอีกด้วย

as if, in the events of 1919, at the Peace Conference in Paris,

ราวกับว่า ในเหตุการณ์ของปี ค.ศ. 1919 ที่การประชุมสันติภาพ ในกรุงปารีส

when Germany's colonies were given back

ตอนที่อาณานิคมของเยอรมัน ถูกกลับคืนไป

to all sorts of countries around in the world,

ยังประเทศหลากหลาย ทั่วโลก

what about German colonies in China?

แล้วอาณานิคมเยอรมัน ในประเทศจีนเล่า

They were, in fact, given to Japan.

พวกมัน จริง ๆ แล้ว ถูกนำไปให้ญี่ปุ่น

When Japan then invaded China in the 1930s

แล้วญี่ปุ่นก็รุกรานจีน ในระหว่าง ค.ศ. 1930-1939

the world looked away and was indifferent to what would happen to China.

โลกไม่หันมามอง และเฉยเมย ต่อสิ่งที่เกิดขึ้นในจีน

And then, on top of that, the Chinese to this day believe

แล้วเหนือสิ่งอื่นใด จนถึงปัจจุบัน คนจีนยังคงเชื่อ

that the United States and the West

ว่าสหรัฐฯ และตะวันตก

do not accept the legitimacy of their political system

ไม่ยอมรับความถูกต้องตามกฎหมาย ของระบบการเมืองของพวกเขา

because it's so radically different from those of us who come

เพราะมันแตกต่างกันสุดกู่ จากระบบของเรา ที่มาจาก

from liberal democracies,

เสรีประชาธิปไตย

and believe that the United States to this day is seeking

และก็เชื่อว่า สหรัฐฯ นั้น จนถึงปัจจุบัน กำลังมองหาวิธี

to undermine their political system.

ที่จะบั่นทอน ระบบการเมืองของพวกเขา

China also believes that it is being contained

จีนยังคงเชื่ออีกด้วยว่า กำลังถูกจำกัดขอบเขต

by U.S. allies and by those with strategic partnerships with the U.S.

โดยพันธมิตรของสหรัฐฯ และโดยประเทศ ที่เป็นหุ้นส่วนเชิงยุทธศาสตร์ กับสหรัฐฯ

right around its periphery.

รอบ ๆ ชายแดนของจีน

And beyond all that, the Chinese have this feeling

และนอกเหนือจากทั้งหมดนั้น คนจีนมีความรู้สึกนี้

in their heart of hearts and in their gut of guts

ในหัวใจของหัวใจทั้งหลาย ของพวกเขา และในตับไตไส้พุงของพวกเขา

that those of us in the collective West

ว่า พวกเราในฝ่ายตะวันตกรวมกัน

are just too damned arrogant.

หยิ่งยะโสโอหังจนเกินไป

That is, we don't recognize the problems in our own system,

นั่นคือ เราไม่ยอมรับปัญหา ในระบบของเรา

in our politics and our economics,

ในเรื่องการเมือง และเศรษฐกิจของเรา

and are very quick to point the finger elsewhere,

และว่องไวมาก ที่จะชี้นิ้วไปยังที่อื่น

and believe that, in fact, we in the collective West

และก็เชื่อว่า ที่จริงแล้ว พวกในตะวันตก โดยรวมนั้น

are guilty of a great bunch of hypocrisy.

มีความผิดฐาน เป็นพวกหน้าไหว้หลังหลอก

Of course, in international relations,

แน่นอนครับ ในเรื่องความสัมพันธ์ ระหว่างประเทศนั้น

it's not just the sound of one hand clapping.

ไม่ใช่แค่เสียงปรบมือข้างเดียว

There's another country too, and that's called the U.S.

ยังมีอีกประเทศหนึ่งด้วย และประเทศนั้นชื่อว่า สหรัฐฯ

So how does the U.S. respond to all of the above?

แล้วสหรัฐฯ ตอบ เรื่องทั้งหมดนั้นอย่างไร

The U.S. has a response to each of those.

สหรัฐฯ ก็มีคำตอบของแต่ละข้อนั้น

On the question of is the U.S. containing China,

คำถามที่ว่า สหรัฐฯ จำกัดควบคุมจีนนั้น

they say, "No, look at the history of the Soviet Union. That was containment."

พวกเขาบอกว่า "ไม่ใช่ ดูประวัติศาสตร์ของ สหภาพโซเวียตสิ นั่นแหละ คือจำกัดควบคุม

Instead, what we have done in the U.S. and the West

แต่ที่เราได้ทำไปในสหรัฐฯ และตะวันตกนั้น

is welcome China into the global economy,

คือ การต้อนรับจีน ให้เข้ามาในเศรษฐกิจโลก

and on top of that, welcome them into the World Trade Organization.

และเหนือสิ่งอื่นใด ต้อนรับจีนเข้าสู่ องค์การการค้าโลก

The U.S. and the West say China cheats

สหรัฐฯ และตะวันตกบอกว่า จีนหลอกลวง

on the question of intellectual property rights,

ในข้อสงสัยเรื่อง สิทธิทรัพย์สินทางปัญญา

and through cyberattacks on U.S. and global firms.

และโดยโจมตีบริษัทสหรัฐฯ และของโลก ผ่านระบบอินเตอร์เน็ต

Furthermore, the United States says that the Chinese political system

นอกจากนี้ สหรัฐฯ ยังบอกว่า ระบบการเมืองของจีนนั้น

is fundamentally wrong

โดยพื้นฐานแล้ว ไม่ถูกต้อง

because it's at such fundamental variance

เพราะมันตั้งอยู่บนความแปรเปลี่ยน ในข้อพื้นฐาน

to the human rights, democracy, and rule of law that we enjoy

ไปจากสิทธิมนุษยชน ประชาธิปไตย และหลักกฎหมาย ที่เราชอบ

in the U.S. and the collective West.

ในสหรัฐฯ และในตะวันตกโดยรวม

And on top of all the above, what does the United States say?

และเหนือสุดของทั้งหมดนั้น สหรัฐฯ พูดอะไรหรือ

That they fear that China will, when it has sufficient power,

ว่าพวกเขากลัวว่า เมื่อจีนมีอำนาจเพียงพอแล้ว

establish a sphere of influence in Southeast Asia and wider East Asia,

จะตั้ง เขตอิทธิพลในเอเซียตะวันออกเฉียงใต้ และกว้างออกไป ในเอเซียตะวันออก

boot the United States out,

เตะสหรัฐฯ ออกไป

and in time, when it's powerful enough,

และหลังจากนั้นระยะหนึ่ง เมื่อจีนมีอำนาจพอ

unilaterally seek to change the rules of the global order.

ก็ปลีกตัวไปพยายามเปลี่ยน กฎระเบียบของโลก

So apart from all of that, it's just fine and dandy,

ดังนั้น นอกจากทั้งหมดนั้นแล้ว มันก็ไปได้สวย

the U.S.-China relationship.

ความสัมพันธ์ระหว่างสหรัฐฯ - จีน

No real problems there.

ไม่มีปัญหาจริง ๆ จัง ๆ ตรงนั้น

The challenge, though, is given those deep-rooted feelings,

อย่างไรก็ตาม สิ่งท้าทายนั้น คือ เมื่อพิจารณาถึง ความรู้สึกที่หยั่งรากลึก

those deep-rooted emotions and thought patterns,

อารมณ์และแบบแผนความคิด ที่หยั่งรากลงไปลึกเหล่านั้น

what the Chinese call "Sīwéi," ways of thinking,

สิ่งที่จีนเรียกว่า "ซู่เวย" วิธีการคิด

how can we craft a basis for a common future between these two?

เราจะคิดประดิษฐ์จุดเริ่มต้น สำหรับอนาคต ร่วมกันระหว่างทั้งสองได้อย่างไร

I argue simply this:

ผมขอให้เหตุผลง่าย ๆ ดังนี้

We can do it on the basis on a framework

เราสามารถทำได้บนฐานบนขอบข่ายงาน

of constructive realism for a common purpose.

ของหลักวิชาคอนสตรักทีบ เรลลิซึม สำหรับจุดประสงค์ร่วมกัน

What do I mean by that?

นั่นผมหมายถึงอะไร

Be realistic about the things that we disagree on,

ให้ยึดถือสิ่งที่เป็นจริงใน สิ่งที่เราขัดแย้งกัน

and a management approach that doesn't enable

และวิธีการจัดการ ที่ไม่ทำให้

any one of those differences to break into war or conflict

ฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดในผู้ที่เห็นต่าง ก่อสงครามหรือปัญหาขัดแย้งขึ้น

until we've acquired the diplomatic skills to solve them.

จนกว่าเราจะได้มา ซึ่งทักษะการฑูต ที่จะแก้ปัญหานั้นได้

Be constructive in areas of the bilateral, regional and global engagement

จงสร้างสรรค์ ในเรื่องของการทำข้อตกลง ในระดับสองประเทศ ระดับภาค และระดับโลก

between the two,

ระหว่างสองฝ่ายนั้น

which will make a difference for all of humankind.

ซึ่งจะทำให้เกิดผลที่แตกต่างออกไป สำหรับมนุษยชาติทั้งมวล

Build a regional institution capable of cooperation in Asia,

สร้างสถาบันระดับภาค ให้สามารถ สร้างความร่วมมือกันได้ในเอเซีย

an Asia-Pacific community.

และในประชาคมเอเซีย-แปซิฟิก

And worldwide, act further,

และระดับโลก ให้ปฏิบัติการกว้างไกลออกไป

like you've begun to do at the end of last year

เหมือนกับ ที่เราได้เริ่มต้นไปแล้ว เมื่อปลายปีที่แล้ว

by striking out against climate change

โดยการเคลื่อนไหวในเรื่อง การเปลี่ยนภูมิอากาศ

with hands joined together rather than fists apart.

ด้วยการจับมือร่วมกัน แทนที่จะชูกำปั้นใส่กัน

Of course, all that happens if you've got a common mechanism

แน่นอนครับ ทุกอย่างเกิดขึ้น ก็ต่อเมื่อเรามีกลไก และเจตจำนง

and political will to achieve the above.

ทางการเมืองร่วมกัน เพื่อให้บรรลุเป้าหมายนั้น

These things are deliverable.

สิ่งต่าง ๆ เหล่านี้ ก็จะคลอดออกมาได้

But the question is, are they deliverable alone?

แต่คำถามก็คือ พวกมันจะคลอดออกมาโดยลำพังหรือไม่

This is what our head tells us we need to do,

สิ่งนี้คือ สิ่งที่หัวสมองบอกเราว่า เราจำเป็นต้องทำ

but what about our heart?

แต่สำหรับหัวใจของเราเล่า

I have a little experience in the question back home

ผมมีประสบการณ์เล็กน้อย ในคำถามนั้น สมัยอยู่ออสเตรเลีย

of how you try to bring together two peoples

เรื่องวิธีที่คุณพยายาม นำคนสองคน เข้าหากัน

who, frankly, haven't had a whole lot in common in the past.

ซึ่ง พูดตรง ๆ แล้ว มีหลายเรื่อง ที่ร่วมกันไม่ได้ ในอดีต

And that's when I apologized to Australia's indigenous peoples.

นั่นคือ เมื่อครั้งที่ผมกล่าวขอโทษ คนเชื้อชาติดั้งเดิมของออสเตรเลีย

This was a day of reckoning in the Australian government,

วันน้้น เป็นวันชำระบัญชี ในรัฐบาลออสเตรเลีย

the Australian parliament, and for the Australian people.

รัฐสภาออสเตรเลีย และผู้คนชาวออสเตรเลีย

After 200 years of unbridled abuse towards the first Australians,

หลังจาก 200 ปี ของการข่มเหงอย่าง ไร้ความรู้สึก ต่อคนออสเตรเลียนกลุ่มแรกสุด

it was high time that we white folks said we were sorry.

มันถึงเวลาที่เหมาะสมแล้ว ที่เราพวกผิวขาว จะกล่าวคำว่า เราเสียใจ

The important thing --

สิ่งสำคัญ...

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

The important thing that I remember is staring in the faces

สิ่งสำคัญที่ผมจดจำได้ ก็คือ จ้องมองตรงที่ใบหน้า

of all those from Aboriginal Australia

ผู้คนทั้งหลายที่เป็นเชื้อชาติดั้งเดิม ของออสเตรเลีย

as they came to listen to this apology.

ขณะที่พวกเขามาฟัง การกล่าวคำขอโทษนี้

It was extraordinary to see, for example,

มันไม่ธรรมดา ที่ได้เห็น ตัวอย่างเช่น

old women telling me the stories of when they were five years old

ผู้หญิงแก่ ๆ เล่าเรื่องราวให้ฟัง ตอนที่พวกเขาอายุ 5 ขวบ

and literally ripped away from their parents,

และพูดตรง ๆ ถูกพรากจากพ่อแม่ของตน

like this lady here.

อย่างเช่น ผู้หญิงคนนี้

It was extraordinary for me to then be able to embrace

แล้วก็เป็นเรื่องพิเศษสำหรับผม ที่ได้สวมกอด

and to kiss Aboriginal elders as they came into the parliament building,

และจูบคนแก่พื้นเมืองดั้งเดิมเหล่านี้ ขณะที่พวกเขาเข้ามาในอาคารรัฐสภา

and one woman said to me,

หญิงชราคนหนึ่งพูดกับผมว่า

it's the first time a white fella had ever kissed her in her life,

เป็นครั้งแรก ที่คนผิวขาวได้จูบเธอ ในชีวิตของเธอ

and she was over 70.

และเธออายุกว่า 70 ปีแล้ว

That's a terrible story.

นั่นเป็นเรื่องที่แย่

And then I remember this family saying to me,

และแล้วผมก็จำได้ว่า ครอบครัวนี้ บอกกับผมว่า

"You know, we drove all the way from the far North down to Canberra

"คุณรู้มั๊ย เราขับรถมาไม่ได้หยุดพัก ตลอดทางจากเหนือสุด ลงมาที่เมืองแคนเบอร์รา

to come to this thing,

เพื่อมาพบเห็นสิ่งนี้

drove our way through redneck country.

ขับรถผ่าน ถิ่นที่อยู่ชนบทของคนผิวขาว

On the way back, stopped at a cafe after the apology for a milkshake."

ตอนขากลับ หยุดพักที่คาเฟ่แห่งหนึ่ง หลังการขอโทษนั้น เพื่อดื่มมิ้ลค์เชค"

And they walked into this cafe quietly, tentatively, gingerly,

และพวกเขาก็เข้าไปในร้านคาเฟ่นั้น อย่างเงียบ ๆ ลังเล และอ้อยอิ่ง

a little anxious.

กังวลอยู่เล็กน้อย

I think you know what I'm talking about.

ผมคิดว่า คุณรู้ว่าผมกำลังจะพูดอะไร

But the day after the apology, what happened?

แต่หลังจากการพิธีกล่าวขอโทษนั้น อะไรเกิดขึ้นหรือ

Everyone in that cafe, every one of the white folks,

ทุกคนในคาเฟ่แห่งนั้น คนขาวทุกคน

stood up and applauded.

ลุกขึ้นยืน และปรบมือ

Something had happened in the hearts of these people in Australia.

บางอย่างได้เกิดขึ้นแล้ว ในหัวใจ ของผู้คนเหล่านี้ ในออสเตรเลีย

The white folks, our Aboriginal brothers and sisters,

คนผิวขาว พี่น้องหญิงชายที่เป็น คนพื้นเมืองดั้งเดิม

and we haven't solved all these problems together,

เรายังไม่ได้แก้ปัญหาทั้งหมดนี้ ไปด้วยกัน

but let me tell you, there was a new beginning

แต่ผมขอบอกคุณว่า มีการเริ่มต้นใหม่ กันแล้ว

because we had gone not just to the head,

เพราะเราได้ไปถึง ไม่ใช่เพียงแค่ที่หัวคิด

we'd gone also to the heart.

เราได้ไปจนถึงหัวใจของเราด้วย

So where does that conclude in terms of the great question

ดังนั้น เรื่องนั้นจะสรุป ในแง่ของคำถามที่ใหญ่ยิ่งนั้น

that we've been asked to address this evening,

ซึ่งเราได้นำมาถามในคํ่าคืนนี้

which is the future of U.S.-China relations?

ซึ่งก็คือ อนาคตของความสัมพันธ์ ระหว่างสหรัฐ-จีน เป็นอย่างไร

The head says there's a way forward.

ในหัวสมองของเราบอกว่า มีทางรุกไปข้างหน้า

The head says there is a policy framework, there's a common narrative,

สมองเราบอกว่า มีกรอบนโยบาย มีเรื่องราวเล่าขานร่วมกัน

there's a mechanism through regular summitry

มีกลไกผ่านทางการประชุมสุดยอด ระหว่างชาติ

to do these things and to make them better.

เพื่อทำสิ่งนี้ และเพื่อทำให้มันดีขึ้น

But the heart must also find a way to reimagine the possibilities

แต่หัวใจนั้นต้องหาวิธี ที่จะจินตนาการ อีกครั้ง ในความเป็นไปได้

of the America-China relationship,

ของความสัมพันธ์อเมริกา-จีน

and the possibilities of China's future engagement in the world.

และความเป็นไปได้ของข้อตกลง เรื่องอนาคตของจีน ในโลกใบนี้

Sometimes, folks, we just need to take a leap of faith

บางครั้ง พี่น้องทั้งหลาย เราแค่จำเป็นต้อง กระโจนให้สูงขึ้น ในความศรัทธา

not quite knowing where we might land.

โดยที่ไม่รู้แน่่ว่า เราจะไปลงสู่พื้นดิน ณ. ที่ใด

In China, they now talk about the Chinese Dream.

ในจีนนั้น พวกเขากำลังพูดถึง ความฝันเพื่อคนจีน

In America, we're all familiar with the term "the American Dream."

ในอเมริกา เราทุกคนคุ้นเคยกับคำว่า "ความฝันเพื่ออเมริกัน"

I think it's time, across the world,

ผมคิดว่า ถึงเวลาแล้ว ทั่วทั้งโลก

that we're able to think also of something we might also call

ที่เราสามารถที่จะคิดถึงบางสิ่งบางอย่าง ที่เราอาจเรียกอีกด้วยว่า

a dream for all humankind.

ความฝันเพื่อมวลมนุษยชาติ

Because if we do that,

เพราะว่าเมื่อเราทำสิ่งนั้นได้

we might just change the way

เราอาจจะเพียงแค่เปลี่ยนวิธีการ

that we think about each other.

ที่เราคิดเกี่ยวกับ กันและกัน

[In Chinese]

[เป็นภาษาจีน]

That's my challenge to America. That's my challenge to China.

นั่นเป็นการเรียกร้องของผม ต่อประเทศอเมริกา การเรียกร้อง ต่อประเทศจีน

That's my challenge to all of us,

เป็นการเรียกร้องของผม ต่อพวกเราทุกคน

but I think where there's a will and where there is imagination

แต่ผมคิดว่า ที่ใดมีความตั้งใจ และที่ใดมีจินตนาการ

we can turn this into a future

เราจะสามารถเปลี่ยนเรื่องนี้ ไปเป็นอนาคต

driven by peace and prosperity

ที่ถูกขับเคลื่อนโดย สันติภาพและความรุ่งเรือง

and not once again repeat

และไม่ทำซํ้าอีกครั้ง

the tragedies of war.

เรื่องโศกสลดของสงคราม

I thank you.

ผมขอขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Chris Anderson: Thanks so much for that. Thanks so much for that.

คริส แอนเดอร์สัน: ขอบคุณอย่างยิ่ง สำหรับเรื่องนี้ ขอบคุณมากครับ

It feels like you yourself have a role to play in this bridging.

รู้สึกเหมือนกับว่า ตัวคุณเองมีบทบาท ในการเชื่อมสัมพันธ์ในเรื่องนี้

You, in a way, are uniquely placed to speak to both sides.

ในแบบหนึ่ง คุณถูกวางตัวไว้ในแบบที่ ไม่เหมือนใคร ให้พูดไปถึงทั้งสองฝ่าย

Kevin Rudd: Well, what we Australians do best is organize the drinks,

เควิน รัดด์: สิ่งที่เราชาวออสเตรเลีย ทำได้ดีที่สุด คือ จัดเครื่องดื่ม

so you get them together in one room, and we suggest this and suggest that,

คุณให้พวกเขา ไปอยู่รวมกันในห้องหนึ่ง และเราก็เสนอแนะโน่น นี่ นั่น

then we go and get the drinks.

แล้วเราก็ไปดื่มกัน

But no, look, for all of us who are friends

แต่ไม่ใช่ สำหรับเราทุกคน ซึ่งเป็นมิตร

of these two great countries, America and China,

กับสองประเทศที่ยิ่งใหญ่นี้ อเมริกาและจีน

you can do something.

คุณทำบางสิ่งบางอย่างได้

You can make a practical contribution,

คุณสามารถช่วยเกื้อหนุนได้จริง

and for all you good folks here,

และสำหรับคนดีๆอย่างท่านทุกคนที่นี่

next time you meet someone from China,

ครั้งต่อไป ที่ท่านพบคนจากประเทศจีน

sit down and have a conversation.

ขอให้ลงนั่งคุยกัน

See what you can find out about where they come from and what they think,

ดูซิว่า คุณจะพบว่าพวกเขามาจากไหน และพวกเขาคิดอะไรอยู่

and my challenge for all the Chinese folks

และการเรียกร้องของผม ต่อคนจีนทุกคน

who are going to watch this TED Talk at some time

ที่กำลังจะดู TED Talk นี้ ในโอกาสหนึ่ง

is do the same.

คือ ขอให้ทำแบบเดียวกัน

Two of us seeking to change the world can actually make a huge difference.

เราทั้งสองคน ที่พยายามจะเปลี่ยนโลก สามารถทำให้เกิดความแตกต่างขึ้น ได้จริง

Those of us up the middle, we can make a small contribution.

ส่วนพวกเราทั้งหลาย ที่อยู่ตรงกลาง สามารถมีส่วนช่วยได้เล็กน้อย

CA: Kevin, all power to you, my friend. Thank you.

คริส: เควิน ขอพลังทั้งมวลสู่คุณ เพื่อน ขอบคุณครับ

KR: Thank you. Thank you, folks.

เควิน: ขอบคุณ ขอบคุณครับ พี่น้อง

(Applause)

(เสียงปรบมือ)