How fashion helps us express who we are -- and what we stand for | Kaustav Dey

Translator: Pongsathorn Srikornvit Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

I was around 10 when one day,

ผมอายุประมาณ 10 ขวบ

I discovered a box of my father's old things.

ตอนได้พบกล่องของเก่าของคุณพ่อ

In it, under a bunch of his college textbooks,

ในนั้น ใต้กองหนังสือเรียนมัธยม

was a pair of black corduroy bell-bottom pants.

คือกางเกงขาม้าผ้าลูกฟูกสีดำ

These pants were awful --

สภาพมันแย่มาก...

musty and moth-eaten.

เหม็นอับและถูกปลวกแทะ

And of course, I fell in love with them.

และแน่นอน ผมตกหลุมรักพวกมัน

I'd never seen anything like them.

ผมไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้

Until that day,

จนกระทั่งวันนั้น

all I'd ever known and worn was my school uniform,

เพราะชุดเดียวที่ผมรู้จักและสวมช่วงนั้น คือชุดนักเรียน

which, in fact, I was pretty grateful for,

ซึ่งที่จริงผมก็เต็มใจให้เป็นเช่นนั้น

because from quite a young age,

เพราะว่าตั้งแต่เล็ก

I'd realized I was somewhat different.

ผมรู้ตัวว่าผมมันนอกคอก

I'd never been one of the boys my age;

ผมไม่เคยอยู่ในกลุ่มเด็กผู้ชายรุ่นเดียวกัน

terrible at sports,

ไม่ถนัดด้านกีฬา

possibly the unmanliest little boy ever.

เป็นเด็กชายที่แต๋วที่สุดในเวลานั้น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I was bullied quite a bit.

ผมมักถูกแกล้งบางครั้ง

And so, I figured that to survive I would be invisible,

ฉะนั้น ผมจึงคิดหาทางรอด โดยการทำตัวให้กลมกลืน

and the uniform helped me

และชุดเครื่องแบบได้ช่วยผม

to seem no different from any other child.

ให้กลมกลืนไปกับเด็กคนอื่นๆ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Well, almost.

เกือบเหมือนอยู่

This became my daily prayer:

มันกลายมาเป็นคำอธิษฐานของผม

"God, please make me just like everybody else."

"พระเจ้า ช่วยให้ลูกเป็นเหมือนคนอื่นด้วยเถิด"

I think this went straight to God's voicemail, though.

คิดว่ามันคงเป็นคำขอที่แปลกสำหรับพระเจ้า

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And eventually, it became pretty clear

และในที่สุดมันก็ชัดเจน

that I was not growing up to be the son that my father always wanted.

ว่าผมไม่ได้โตมาเป็นลูกชาย ที่พ่อหวังอยากให้เป็น

Sorry, Dad.

ขอโทษครับ พ่อ

No, I was not going to magically change.

ผมไม่ได้โตขึ้นในแบบที่หวังไว้

And over time, I grew less and less sure that I actually wanted to.

เมื่อเวลาผ่านไป ผมกลับโตขึ้นในแบบที่ผมเองไม่เต็มใจจะเป็น

Therefore, the day those black corduroy bell-bottom pants came into my life,

จนกระทั่งผมได้พบกับกางเกงขาม้า ผ้าลูกฟูกสีดำตัวนั้น

something happened.

บางสิ่งเกิดขึ้น

I didn't see pants;

ผมไม่ได้เห็นกางเกง

I saw opportunity.

ผมเห็นโอกาส

The very next day, I had to wear them to school,

หลายวันต่อมา ผมคิดว่าผมต้องได้ใส่มันไปโรงเรียน

come what may.

เป็นไงเป็นกัน

And once I pulled on those god-awful pants and belted them tight,

และเมื่อผมได้สวมกางเกงสุดโทรมตัวนั้น และมัดมันให้แน่น

almost instantly, I developed what can only be called a swagger.

ทันใดนั้นเอง ผมได้เรียนรู้ การเดินที่เรียกว่า "นักเลง"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

All the way to school,

ตลอดทางไปโรงเรียน

and then all the way back because I was sent home at once --

และตลอดทางกลับ เพราะผมถูกส่งกลับบ้านในทันที

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I transformed into a little brown rock star.

ผมกลายเป็นนักร้องเพลงร็อคผิวสีตัวน้อย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I finally didn't care anymore that I could not conform.

ผมไม่สนใจอีกต่อไป ว่าผมจะเหมือนคนอื่นไหม

That day, I was suddenly celebrating it.

วันนั้น ที่ผมภูมิใจ

That day, instead of being invisible,

วันนั้น แทนที่จะทำตัวกลมกลืน

I chose to be looked at,

ผมเลือกที่จะเป็นที่จับตามอง

just by wearing something different.

เพียงแค่สวมใส่อะไรที่ต่างออกไป

That day, I discovered the power of what we wear.

วันนั้น ผมค้นพบพลังของสิ่งที่เราสวมใส่

That day, I discovered the power of fashion,

วันนั้น ผมค้นพบพลังของแฟชั่น

and I've been in love with it ever since.

ซึ่งผมตกหลุมรักมัน ตั้งแต่นั้นมา

Fashion can communicate our differences to the world for us.

แฟชั่นสื่อความแตกต่างในตัวเรา ออกมาสู่โลกเพื่อเรา

And with this simple act of truth,

และด้วยความพื้นฐานความจริงนี้

I realized that these differences --

ผมตระหนักว่าความแตกต่างเหล่านี้

they stopped being our shame.

ไม่ได้เป็นความอัปยศของเราอีกต่อไป

They became our expressions,

ความแตกต่างกลายมาเป็นการแสดงออก,

expressions of our very unique identities.

กางแสดงออกถึงความพิเศษของบุคลิกตัวตน

And we should express ourselves,

ซึ่งเราควรจะแสดงตัวตนของเรา

wear what we want.

ด้วยการใส่สิ่งที่เราต้องการ

What's the worst that could happen?

สิ่งที่แย่ที่สุดที่จะเกิดขึ้นได้นะหรือ?

The fashion police are going to get you for being so last season?

ตำรวจแฟชั่นจะมาจับคุณไหม หากคุณทำตัวตกยุค

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Yeah.

ใช่แล้ว

Well, unless the fashion police meant something entirely different.

เว้นแต่ว่า

ตำรวจแฟชั่นจะเป็นสิ่ง ที่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง

มาลาลา ผู้รับรางวัลโนเบลสันติภาพ

Nobel Prize laureate Malala survived Taliban extremists

ผู้รอดชีวิตจากกลุ่มก่อการร้ายตาลีบัน

in October 2012.

เมื่อเดือนตุลาคม 2555

However, in October 2017, she faced a different enemy,

อย่างไรก็ตาม ตุลาคม 2560 เธอพบศัตรูกลุ่มใหม่

when online trolls viciously attacked the photograph

เมื่อชาวเน็ตรุมประณามรูปถ่าย

that showed the 20-year-old wearing jeans that day.

คือความเกลียดชังที่เธอได้รับ

The comments,

เช่น "อีกนานไหมกว่า ผ้าพันคอจะหลุด?"

the hatred she received,

จนถึง ผมขอยกอันนี้ละกัน

ranged from "How long before the scarf comes off?"

"นี้คือเหตุผลว่าทำไมเธอถึงโดนกระสุนเป่าหัว

to, and I quote,

เมื่อนานมาแล้ว"

"That's the reason the bullet directly targeted her head

จนตอนนี้ เมื่อเราหลายคนตัดสินใจใส่ยีนส์

a long time ago."

Now, when most of us decide to wear a pair of jeans

someplace like New York, London, Milan, Paris,

สักที่ เช่น นิวยอร์ก, ลอนดอน, มิลาน, ปารีส

we possibly don't stop to think that it's a privilege;

บางครั้งเราหยุดคิดไม่ได้ว่า นั่นเป็นสิทธิพิเศษบางอย่าง

something that somewhere else can have consequences,

ซึ่งเป็นสิ่งที่อาจนำไปสู่ ผลลัพธ์ที่ต่างกันในสถานที่อื่น

something that can one day be taken away from us.

สิ่งที่สักวันอาจถูกช่วงชิงไปจากเรา

My grandmother was a woman who took extraordinary pleasure

คุณยายผมเป็นหนึ่งคนที่คลั่งไคล้เป็นพิเศษ

in dressing up.

ในการแต่งตัว

Her fashion was colorful.

เสื้อผ้าของท่านล้วนสีสันฉูดฉาด

And the color she loved to wear so much was possibly the only thing

และสีที่ท่านใส่ประจำนั้น อาจเป็นสิ่งเดียว

that was truly about her,

ที่เป็นจริงเกี่ยวกับท่าน

the one thing she had agency over,

สิ่งเดียวที่แสดงความเป็นท่านออกมาได้

because like most other women of her generation in India,

เพราะหญิงรุ่นท่านที่อินเดียส่วนใหญ่

she'd never been allowed to exist

พวกเธอไม่เคยได้สิทธิในการมีตัวตน

beyond what was dictated by custom and tradition.

อยู่เหนือการถูกกดทับจากธรรมเนียมประเพณี

She'd been married at 17,

ท่านแต่งงานตอนอายุเพียง 17 ปี

and after 65 years of marriage, when my grandfather died suddenly one day,

และหลังชีวิตแต่งงาน 65 ปี คุณตาผมได้เสียไปอย่างกะทันหัน

her loss was unbearable.

การสูญเสียของท่านใหญ่หลวงนัก

But that day, she was going to lose something else as well,

แต่ในวันนั้น ท่านกำลังจะสูญเสียสิ่งหนึ่งไปเช่นกัน

the one joy she had:

ความสุขหนึ่งที่ท่านเคยมี

to wear color.

การสวมใส่เสื้อสี

In India, according to custom,

ตามธรรมเนียมปฏิบัติที่อินเดีย

when a Hindu woman becomes a widow,

เมื่อหญิงฮินดูกลายเป็นหม้าย

all she's allowed to wear is white

สีเดียวที่เธอสวมใส่ได้คือสีขาว

from the day of the death of her husband.

นับตั้งแต่วันตายของสามี

No one made my grandmother wear white.

ไม่มีใครบังคับท่านใส่สีขาว

However, every woman she'd known who had outlived her husband,

อย่างไรก็ตามหญิงที่สูญเสียสามีไป ทุกคนที่ท่านรู้จัก

including her mother,

รวมทั้งยายทวด

had done it.

ทำมันได้

This oppression was so internalized,

ความดื้อรั้นนี้เป็นสิ่งที่ถูกปกปิดไว้

so deep-rooted,

และฝังรากลึก

that she herself refused a choice.

ที่ท่านตัดสินใจปฏิเสธทางเลือกนั้น

She passed away this year,

ท่านเพิ่งจากไปปีนี้

and until the day she died,

จนกระทั่งวันที่ท่านเสีย

she continued to wear only white.

ท่านสวมชุดขาวมาโดยตลอด

I have a photograph with her from earlier, happier times.

ผมเคยถ่ายรูปกับท่าน เมื่อคราวที่ยังมีความสุข

In it, you can't really see what she's wearing --

ในภาพคุณไม่อาจเห็นจริงๆ ว่าท่านสวมใส่สีอะไร

the photo is in black and white.

เพราะมันนเป็นสีขาวดำ

However, from the way she's smiling in it,

กระนั้นจากรอยยิ้มพวกนั้น

you just know she's wearing color.

คุณจะรับรู้ได้ว่าเธอกำลังใส่เสื้อสีๆ อยู่

This is also what fashion can do.

นั่นคือสิ่งที่แฟชั่นสามารถทำได้เช่นกัน

It has the power to fill us with joy,

มันมีพลังที่จะเติมแต่งเราด้วยความสุข

the joy of freedom to choose for ourselves how we want to look,

ความสุขแห่งอิสรภาพ ที่จะเลือกถูกมองเช่นไร

how we want to live --

เลือกว่าจะใช้ชีวิตอย่างไร

a freedom worth fighting for.

อิสรภาพที่คุ้มค่าจะฝ่าฟัน

And fighting for freedom, protest, comes in many forms.

และการเรียกร้องเพื่ออิสรภาพนี้ เราทำได้หลายวิธี

Widows in India like my grandmother, thousands of them,

หญิงม่ายในอินเดียเช่นคุณยายจำนวนมาก

live in a city called Vrindavan.

อาศัยอยู่ในเมือง ชื่อว่า วรินดาวัน

And so, it's been a sea of white for centuries.

ที่นั่น เคยเหมือนทะเล แห่งความอาลัยอยู่นับศตวรรษ

However, only as recently as 2013,

จนเมื่อปี 2556 ที่ผ่านมา

the widows of Vrindavan have started to celebrate Holi,

หญิงม่ายแห่งวรินดาวัน ได้เริ่มเฉลิมเทศกาลโฮลี

the Indian festival of color,

เทศกาลแห่งสีสันของชาวอินเดีย

which they are prohibited from participating in.

ซึ่งพวกเธอเคยถูกห้ามให้เข้าร่วม

On this one day in March,

วันนั้นเองในเดือนมีนาคม

these women take the traditional colored powder of the festival

หญิงม่ายเหล่านี้คว้าผงสีแห่งการเฉลิมฉลอง

and color each other.

และสาดสีใส่กัน

With every handful of the powder they throw into the air,

ด้วยฝุ่นสีเต็มมือที่พวกเธอขว้างไปกลางอากาศ

their white saris slowly start to suffuse with color.

ผ้าสาหรีสีขาวของพวกเธอ ค่อยๆ แปดเปื้อนไปด้วยสีสัน

And they don't stop until they're completely covered

และพวกเธอไม่หยุด จนกว่าทุกเฉดสีของสายรุ้ง

in every hue of the rainbow that's forbidden to them.

สีสันต้องห้ามสำหรับพวกเธอ จะสาดท่วมทั่วทั้งตัว

The color washes off the next day,

สีสันนั้นถูกชำละล้างในวันต่อมา

however, for that moment in time,

แต่อย่างไรก็ตาม เพียงแค่ช่วงเวลานั้น

it's their beautiful disruption.

มันคือการขัดข้องที่งดงาม

This disruption,

การขัดข้อง

any kind of dissonance,

จากความไม่สอดคล้องกับธรรมเนียม

can be the first gauntlet we throw down in a battle against oppression.

ที่จุดฉนวนต่อต้านการกดทับ

And fashion --

และแฟชั่น...

it can create visual disruption for us --

มันช่วยสร้างการขัดขืนที่เห็นชัดเพื่อเรา

on us, literally.

หรือพูดให้ถูก ลงบนกายของเรา

Lessons of defiance have always been taught

การขัดขืนต่างๆ ถูกถ่ายทอดเรื่อยมา

by fashion's great revolutionaries:

ผ่านทางการเปลี่ยนแปลงของแฟชั่น

its designers.

โดยเหล่าดีไซเนอร์

Jean Paul Gaultier taught us that women can be kings.

ฌ็อง ปอล โกติเยร์ สอนไว้ว่า ผู้หญิงคือเจ้าเหนือหัวเรา

Thom Browne --

ธอม บราวน์...

he taught us that men can wear heels.

เขาสอนว่าผู้ชายก็สวมส้นสูงได้

And Alexander McQueen, in his spring 1999 show,

และอเล็กซานเดอร์ แมคควีน ในรายการทีวีช่วงฤดูใบไม้ร่วง ปี 2542

had two giant robotic arms in the middle of his runway.

สวมเกราะแขนยนต์ยักษ์ อย่างมาดมั่นกลางรันเวย์

And as the model, Shalom Harlow began to spin in between them,

หรือแม้ในฐานะนางแบบ ชาลอม ฮาร์โลว์

ซึ่งหมุนตัวอยู่ระหว่างแขนหุ่นยนต์

these two giant arms --

furtively at first and then furiously,

ที่ขยับอย่างเนิบเขินไปจนคลุ้มคลั่ง

began to spray color onto her.

สาดพ่นสีลงบนตัวหล่อนเธอ

McQueen, thus,

แมคควีน อย่างที่เราเห็น

before he took his own life,

ก่อนจะเป็นตัวเองทุกวันนี้

taught us that this body of ours is a canvas,

เธอได้สอนเราว่ากายนี้แหละคือผืนผ้าใบ

a canvas we get to paint however we want.

ผ้าใบที่เราวาดแต่งทุกอย่างได้ตามใจชอบ

Somebody who loved this world of fashion

อีกคนที่หลงใหลในโลกของแฟชั่น

was Karar Nushi.

นามว่า การาร์ นูชิ

He was a student and actor from Iraq.

นักศึกษาและนักแสดงจากอิรัก

He loved his vibrant, eclectic clothes.

รักการมีชีวิตชีวา และความหลากหลาย

However, he soon started receiving death threats for how he looked.

แต่แล้วเพราะเหตุจากเสน่ห์เหล่านั้น ทำให้เขาเริ่มถูกขู่ฆ่า

He remained unfazed.

และเขาก็ยังคงไม่เฉลียวใจ

He remained fabulous,

เขายังคงเฉิดฉาย

until July 2017,

จนกระทั่งกรกฎาคม ปี2560

when Karar was discovered dead on a busy street in Baghdad.

เมื่อศพของการาร์ถูกพบบนถนนที่วุ่นวาย ในเมืองแบกแดด

He'd been kidnapped.

เขาถูกลักพาตัวไป

He'd been tortured.

และถูกฆาตกรรม

And eyewitnesses say that his body showed multiple wounds.

และจากคำให้การ บนร่างของเขามีบาดแผลมากมาย

Stab wounds.

แผลถูกแทงหลายจุด

Two thousand miles away in Peshawar,

ห่างออกไปสองพันไมล์จากเมืองเปศวาร์

Pakistani transgender activist Alisha was shot multiple times in May 2016.

อลิชา นักเคลื่อนไหวข้ามเพศชาวปากีสถาน ถูกกราดยิงในเดือนพฤษภาคม ปี2559

She was taken to the hospital,

เธอถูกพาตัวไปยังโรงพยาบาล

but because she dressed in women's clothing,

แต่เพียงเพราะเธอสวมเสื้อผ้าสตรี

she was refused access to either the men's or the women's wards.

จึงถูกปฏิเสธที่จะได้รับการรักษา จากทั้งห้องพยาบาลหญิงและชาย

What we choose to wear can sometimes be literally life and death.

บางครั้ง สิ่งที่เราสวมอาจชี้เป็นชี้ตาย

And even in death, we sometimes don't get to choose.

หรือแม้แต่เมื่อตายไป เราก็ถูกกันสิทธิ์จะได้เลือก

Alisha died that day

อลิชาเสียชีวิตในวันนั้น

and then was buried as a man.

และถูกฝังในฐานะชายคนหนึ่ง

What kind of world is this?

นี่มันโลกแบบไหนกัน

Well, it's one in which it's natural to be afraid,

ใช่ มันเป็นธรรมดาที่เราเกรงกลัวโลกใบนี้

to be frightened of this surveillance,

และหวาดหวั่นต่อการถูกเฝ้ามอง

this violence against our bodies and what we wear on them.

ความรุนแรง ทารุณกรรมและอะไรที่เราสวมใส่

However, the greater fear is that once we surrender,

แต่สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่า คือการที่เรายอมแพ้

blend in

ถูกกลืน

and begin to disappear one after the other,

และเริ่มจางหายไปในฝูงชน

the more normal this false conformity will look,

ความเหมือนนี้ยิ่งดาษดื่นเท่าไหร่

the less shocking this oppression will feel.

การตระหนักรู้ถึงการกดทับก็ยิ่งลงลด

For the children we are raising,

ในสายตาลูกหลานของเรา

the injustice of today could become the ordinary of tomorrow.

ความไม่เท่าเทียมในวันนี้อาจกลายเป็น เรื่องธรรมดาทั่วไป

They'll get used to this,

พวกเขาจะเคยชินกับมัน

and they, too, might begin to see anything different as dirty,

และพวกเขาก็อาจไม่สังเกตเห็นความผิดแผก

something to be hated,

สิ่งที่ทำให้ชิงชัง

something to be extinguished,

สิ่งที่ทำให้แปลกแยก

like lights to be put out,

เหมือนถูกฉายไฟให้เด่นชัด

one by one,

ทีละคน

until darkness becomes a way of life.

จนกว่าความมืดจะครอบงำวิถีชีวิตเรา

However, if I today,

ฉะนั้น ถ้าผมเริ่มวันนี้

then you tomorrow,

ขอให้เป็คุณเริ่มทำมันพรุ่งนี้

maybe even more of us someday,

และอาจมีคนอีกมากในวันต่อไป

if we embrace our right to look like ourselves,

หากเราจำกัดกรอบสิทธิเพียงเพื่อตัวเราเอง

then in the world that's been violently whitewashed,

โลกจะถูกชำระล้างด้วยความรุนแรง

we will become the pinpricks of color pushing through,

และกลายเป็นรอยด่างที่สาดกระเซ็น

much like those widows of Vrindavan.

เหมือนกับเหล่าหญิงหม้ายในเมืองวรินดาวัน

How then, with so many of us,

ฉะนั้น หวังว่าเราทุกคนในที่นี้

will the crosshairs of a gun

จะมีเป้าหมายหนึ่งเดียวกัน

be able to pick out Karar,

เหมือนอย่าง การาร์

Malala,

มาลาลา

Alisha?

หรืออลิชา

Can they kill us all?

พวกมันกำจัดเราหมดไม่ได้

The time is now to stand up,

ถึงเวลาแล้วที่จะยืนหยัดขึ้น

to stand out.

ทำตัวให้แตกต่าง

Where sameness is safeness,

ในเมื่อความเหมือนคือความปลอดภัย

with something as simple as what we wear,

แต่ด้วยสิ่งง่ายๆ ที่เราจะสวมใส่

we can draw every eye to ourselves

เราสามารถบังคับทุกสายตาให้จับจ้องมาที่เรา

เพื่อบอกโลกถึงความแตกต่าง ที่จะคงอยู่ไปตลอดกาล

to say that there are differences in this world, and there always will be.

Get used to it.

"จงอยู่กับมันให้ชิน"

And this we can say without a single word.

และนี่แหละ เราจะพูดได้คำเดียวว่า

Fashion can give us a language for dissent.

แฟชั่นได้ให้ภาษาแห่งการคัดค้านแก่เรา

It can give us courage.

มันมอบความกล้าหาญให้เรา

Fashion can let us literally wear our courage on our sleeves.

แฟชั่นทำให้เราได้สวมใส่ความกล้า บนบ่าอย่างแท้จริง

So wear it.

ฉะนั้น จงสวมมัน

Wear it like armor.

ดังเช่นสวมชุดเกราะ

Wear it because it matters.

สวมมันเพราะมันสำคัญ

And wear it because you matter.

และสวมมัน เพราะ "ตัวคุณ" ก็สำคัญ

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)