How fashion helps us express who we are -- and what we stand for | Kaustav Dey

Translator: Mary Jane Reviewer: sadegh zabihi

I was around 10 when one day,

تقربیاً ده ساله بودم وقتی‌که یک روز

I discovered a box of my father's old things.

جعبه‌ای‌‌ از وسایل قدیمی پدرم پیدا کردم.

In it, under a bunch of his college textbooks,

درون آن، زیر تلّی از کتابهای دانشگاهش،

was a pair of black corduroy bell-bottom pants.

یک شلوار مخمل کبریتی کمر دکمه‌ای پیدا کردم.

These pants were awful --

شلوار افتضاح بود --

musty and moth-eaten.

بید زده و کثیف.

And of course, I fell in love with them.

و البته که عاشقش شدم.

I'd never seen anything like them.

تا به آن روز

Until that day,

هیچ چیزی شبیهش را ندیده بودم.

all I'd ever known and worn was my school uniform,

هر آنچه می‌شناختم و می‌پوشیدم، یونیفرم مدرسه‌ام بود.

which, in fact, I was pretty grateful for,

که در واقع برایش سپاسگزار بودم،

because from quite a young age,

چون از یک زمانی در جوانی،

I'd realized I was somewhat different.

متوجه شده بودم به نحوی متفاوتم.

I'd never been one of the boys my age;

هرگز یکی از پسرهای هم سن و سالم نبوده ام؛

terrible at sports,

در ورزش بسیار بد،

possibly the unmanliest little boy ever.

احتمالا غیرمردانه‌ترین پسربچه‌ تاکنون.

(Laughter)

(خنده)

I was bullied quite a bit.

کمی حرف زور می‌شنیدم.

And so, I figured that to survive I would be invisible,

و در نتیجه،‌ متوجه شدم برای نجات یافتن باید نامرئی بشوم،

and the uniform helped me

و یونیفورم کمکم کرد.

to seem no different from any other child.

تا از هیچ بچه‌ی دیگری متفاوت دیده نشوم.

(Laughter)

(خنده)

Well, almost.

خب، تقریبا.

This became my daily prayer:

این دعای روزانه‌‌‌ی من شد:

"God, please make me just like everybody else."

«خدایا، لطفا من را شبیه دیگران کن.»

I think this went straight to God's voicemail, though.

گرچه فکر می‌کنم این دعا مستقیم به صندوق صوتی خدا رفت.

(Laughter)

(خنده)

And eventually, it became pretty clear

و در نهایت، کاملاً روشن شد

that I was not growing up to be the son that my father always wanted.

که بزرگ نمی‌شدم تا به پسری که همیشه پدرم می‌خواست تبدیل شوم.

Sorry, Dad.

متاسفم بابا.

No, I was not going to magically change.

نه، نمی‌رفتم تا سحرآمیز تغییر کنم.

And over time, I grew less and less sure that I actually wanted to.

و با گذر زمان، کمتر و کمتر مطمئن می‌شدم که من واقعا خواسته‌ام.

Therefore, the day those black corduroy bell-bottom pants came into my life,

بنابراین، روزی که آن شلوار مخمل کبریتی مشکی کمردکمه‌ای به زندگیم آمد،

something happened.

چیزی اتفاق افتاد.

I didn't see pants;

من شلوار را ندیدم؛

I saw opportunity.

من فرصت را دیدم.

The very next day, I had to wear them to school,

فردای همان روز، باید آن را برای مدرسه می‌پوشیدم،

come what may.

هرچه بادا باد.

And once I pulled on those god-awful pants and belted them tight,

و زمانی‌که آن شلوار افتضاح خدایی را پوشیدم و کمربندش را محکم بستم،

almost instantly, I developed what can only be called a swagger.

تقریباً بلافاصله، به چیزی تبدیل شدم که فقط می‌شود بهش گفت خوش‌تیپ.

(Laughter)

(خنده)

All the way to school,

تمام مسیر به سمت مدرسه،

and then all the way back because I was sent home at once --

و سپس تمام مسیر برگشت، چون بلافاصله به خانه فرستاده شدم --

(Laughter)

(خنده)

I transformed into a little brown rock star.

من تبدیل به یک ستاره راک کوچک شدم.

(Laughter)

(خنده)

I finally didn't care anymore that I could not conform.

در نهایت من دیگر به اینکه نمی‌توانم همرنگ شوم اهمیتی نمی‌دادم.

That day, I was suddenly celebrating it.

آن روز، ناگهان داشتم آن را جشن می‌گرفتم.

That day, instead of being invisible,

آن روز، به جای نامریی بودن،

I chose to be looked at,

من انتخاب کردم تا دیده شوم،

just by wearing something different.

فقط با پوشیدن چیزی متفاوت.

That day, I discovered the power of what we wear.

آن روز، من به قدرت آنچه می‌پوشیم پی بردم.

That day, I discovered the power of fashion,

آن روز، من به قدرت مُد پی بردم.

and I've been in love with it ever since.

و از آن روز عاشقش بوده‌ام.

Fashion can communicate our differences to the world for us.

مُد می‌تواند تفاوت‌های ما را به دنیایی برای ما مرتبط سازد.

And with this simple act of truth,

و با همین عمل ساده حقیقت،

I realized that these differences --

من دریافتم که این تفاوت‌ها --

they stopped being our shame.

دست از شرم ما بودن برداشتند.

They became our expressions,

آن‌ها بیان ما شدند،

expressions of our very unique identities.

بیانی از اصالت بسیار منحصر به فرد ما.

And we should express ourselves,

و ما باید خودمان را ابراز کنیم،

wear what we want.

هر آنچه می‌خواهیم بپوشیم.

What's the worst that could happen?

بدترین چیزی که ممکن است اتفاق بیفتد چیست؟

The fashion police are going to get you for being so last season?

پلیس مُد شما را بخاطر پوشیدن آخرین فصل مُد دستگیر می‌کند؟

(Laughter)

(خنده)

Yeah.

آره.

Well, unless the fashion police meant something entirely different.

خب، مگر اینکه منظور پلیس مُد چیزی کاملا متفاوت باشد.

Nobel Prize laureate Malala survived Taliban extremists

برنده جایزه نوبل، ملاله، در اکتبر ۲۰۱۲

in October 2012.

از دست افراطی‌های طالبان نجات پیدا کرد.

However, in October 2017, she faced a different enemy,

با این حال، در اکتبر ۲۰۱۷، او با دشمنی متفاوت رو‌برو شد،

when online trolls viciously attacked the photograph

وقتی‌که ترول‌های آنلاین به طرز شرم آوری به عکسی که نشان می‌داد

that showed the 20-year-old wearing jeans that day.

دخترک ۲۰ ساله آن روز جین‌ پوشیده حمله کردند.

The comments,

نظرها،

the hatred she received,

نفرتی که او دریافت کرد،

ranged from "How long before the scarf comes off?"

از « چقدر مانده تا روسریت را درآوری؟»

to, and I quote,

تا، و من نقل قول می‌کنم،

"That's the reason the bullet directly targeted her head

« این همان علتی‌ست که خیلی وقت پیش گلوله درست به سمت سرش

a long time ago."

نشانه رفته‌است.»

Now, when most of us decide to wear a pair of jeans

حالا، وقتی بیشترِ ما تصمیم‌ می‌گیریم که جین بپوشیم

someplace like New York, London, Milan, Paris,

جاهایی مثل نیویورک، لندن، میلان، پاریس،

we possibly don't stop to think that it's a privilege;

احتمالا یک لحظه توقف نمی‌کنیم که فکر کنیم این یک امتیاز محسوب می‌شود؛

something that somewhere else can have consequences,

چیزی که جایی دیگر تبعاتی به همراه دارد،

something that can one day be taken away from us.

چیزی که می‌تواند یک روز از ما گرفته شود.

My grandmother was a woman who took extraordinary pleasure

مادربزرگ من زنی بود که لذت خارق‌العاده‌ای

in dressing up.

از لباس پوشیدن می‌برد.

Her fashion was colorful.

مُد او رنگارنگ بود.

And the color she loved to wear so much was possibly the only thing

و رنگی که او عاشق پوشیدنش بود احتمالاً تنها چیزی بود

that was truly about her,

که حقیقتاً درباره او بود،

the one thing she had agency over,

تنها چیزی که او ماموریتش را داشت،

because like most other women of her generation in India,

چون همانند بسیاری از زنان هم نسلش در هند،

she'd never been allowed to exist

او هرگز اجازه نداشته تا وجود داشته باشد

beyond what was dictated by custom and tradition.

فراتر از آنچه که توسط فرهنگ و سنت دیکته شده بود.

She'd been married at 17,

او در سن ۱۷ سالگی ازدواج کرده،

and after 65 years of marriage, when my grandfather died suddenly one day,

و ۶۵ سال پس از ازدواج، وقتی یک روز پدربزرگم ناگهان فوت کرد،

her loss was unbearable.

فقدانش غیر قابل تحمل بود.

But that day, she was going to lose something else as well,

اما آن روز، او می‌رفت تا چیز دیگری هم از دست بدهد،

the one joy she had:

تنها شادی‌ای که داشت:

to wear color.

که لباس رنگی بپوشد.

In India, according to custom,

طبق رسوم در هند

when a Hindu woman becomes a widow,

وقتی زنی هندی بیوه می‌شود،

all she's allowed to wear is white

همه آن چیزی که مجاز است بپوشد رنگ سفید است

from the day of the death of her husband.

از روز مرگ شوهرش

No one made my grandmother wear white.

هیچ کس مادربزرگم را مجبور نکرده سفید بپوشد.

However, every woman she'd known who had outlived her husband,

هر چند، تمام زنانی که می‌شناخت که بیشتر از شوهرانشان زنده مانده بودند،

including her mother,

از جمله مادر خودش،

had done it.

این کار را انجام داده بودند.

This oppression was so internalized,

این ظلم آنچنان باطنی بود،

so deep-rooted,

آنچنان ریشه‌های عمیقی داشت،

that she herself refused a choice.

که او خودش، انتخابی را نادیده گرفت.

She passed away this year,

او امسال فوت کرد،

and until the day she died,

و تا روز مرگش،

she continued to wear only white.

به پوشیدن تنها رنگ‌ سفید ادامه داد.

I have a photograph with her from earlier, happier times.

من عکسی با او دارم از پیش‌تر، زمان‌های شادتر.

In it, you can't really see what she's wearing --

در آن، نمی‌شود واقعاً دید چه پوشیده --

the photo is in black and white.

عکس سیاه و سفید است.

However, from the way she's smiling in it,

اما، از طرز لبخند زدنش در آن،

you just know she's wearing color.

می‌فهمی که او رنگی پوشیده.

This is also what fashion can do.

این همان کاری است که مُد می‌تواند بکند.

It has the power to fill us with joy,

این قدرت را دارد که ما را مملو از لذت کند،

the joy of freedom to choose for ourselves how we want to look,

لذت آزادی انتخاب برای خودمان، که چطور می‌خواهیم دیده شویم،

how we want to live --

که چطور می‌خواهیم زندگی کنیم --

a freedom worth fighting for.

آزادی‌ای که ارزش جنگیدن دارد.

And fighting for freedom, protest, comes in many forms.

و جنگیدن برای آزادی، برای اعتراض، به شکل‌های مختلف می‌آید.

Widows in India like my grandmother, thousands of them,

بیوه های هندی، مانند مادربزرگ من، هزاران نفر از آن‌ها

live in a city called Vrindavan.

در شهری به نام ورینداوان زندگی می‌کنند.

And so, it's been a sea of white for centuries.

و بنابراین، آنجا برای قرن‌ها دریایی از سفیدی بوده است.

However, only as recently as 2013,

به هر حال، به تازگی در سال ۲۰۱۳،

the widows of Vrindavan have started to celebrate Holi,

بیوه‌های ورینداوان تصمیم گرفتند تا هولی را جشن بگیرند،

the Indian festival of color,

فستیوال رنگ‌های هند،

which they are prohibited from participating in.

که آن‌ها از شرکت در آن منع شده بودند.

On this one day in March,

در این روز در ماه مارس،

these women take the traditional colored powder of the festival

این زنان پودرهای رنگی فستیوال را برداشتند

and color each other.

و یکدیگر را رنگی کردند.

With every handful of the powder they throw into the air,

با هر مشت پر پودری که به هوا پرتاب می‌کردند،

their white saris slowly start to suffuse with color.

ساری‌های سفیدشان به تدریج شروع به پوشانیده شدن با رنگ کرد.

And they don't stop until they're completely covered

و آن‌ها تا زمانی که کاملاً با همه رنگ‌های رنگین کمان

in every hue of the rainbow that's forbidden to them.

که از آن منع شده بودند پوشیده نشدند دست برنداشتند.

The color washes off the next day,

روز بعد، رنگ شسته شد،

however, for that moment in time,

اما برای آن لحظه در زمان،

it's their beautiful disruption.

این سرکشی زیبایشان بود.

This disruption,

این سرکشی،

any kind of dissonance,

هر گونه ناسازگاری،

can be the first gauntlet we throw down in a battle against oppression.

می‌تواند اولین دعوت به مبارزه‌ای باشد که در جنگ علیه ظلم می‌کنیم.

And fashion --

و مُد --

it can create visual disruption for us --

می‌تواند سرکشی بصری برای ما به وجود آورد --

on us, literally.

دقیقاً، بر ما.

Lessons of defiance have always been taught

درس های مبارزه طلبی همواره

by fashion's great revolutionaries:

توسط انقلابیون بزرگ مُد آموزش داده شده است:

its designers.

طراحان.

Jean Paul Gaultier taught us that women can be kings.

جین پال گالتیر به ما آموخت که زنان می‌توانند پادشاه باشند.

Thom Browne --

تام براون --

he taught us that men can wear heels.

او به ما آموخت که مردان می‌توانند پاشنه بلند بپوشند.

And Alexander McQueen, in his spring 1999 show,

و الکساندر مک کویین، در نمایش بهار ۱۹۹۹،

had two giant robotic arms in the middle of his runway.

دو دست رباتیک بزرگ وسط اجرایش داشت.

And as the model, Shalom Harlow began to spin in between them,

و وقتی که مدل، شالوم هارلو، شروع به چرخش میان آنها کرد،

these two giant arms --

این دو بازوی بزرگ --

furtively at first and then furiously,

در ابتدا خشن و در ادامه شدید

began to spray color onto her.

شروع به پاشیدن رنگ روی او کردند.

McQueen, thus,

مک کویین، بنابراین،

before he took his own life,

قبل از اینکه خودکشی کند،

taught us that this body of ours is a canvas,

به ما آموخت که این بدن ما یک بوم است،

a canvas we get to paint however we want.

بومی که می‌توانیم هر جور خواستیم نقاشیش کنیم.

Somebody who loved this world of fashion

کسی که عاشق این دنیای مُد بود

was Karar Nushi.

کرار نوشی بود.

He was a student and actor from Iraq.

او دانشجو و بازیگری اهل عراق بود.

He loved his vibrant, eclectic clothes.

او عاشق لباس های عجیب و پرطراوت خود بود.

However, he soon started receiving death threats for how he looked.

با وجود اینکه، خیلی زود به علت ظاهرش به مرگ تهدید شد.

He remained unfazed.

او پریشان نشد.

He remained fabulous,

او شگفت انگیز ماند،

until July 2017,

تا وقتی که در جولای ۲۰۱۷،

when Karar was discovered dead on a busy street in Baghdad.

جسد کرار در خیابان شلوغی در بغداد پیدا شد.

He'd been kidnapped.

او ربوده شده بود.

He'd been tortured.

شکنجه شده بود.

And eyewitnesses say that his body showed multiple wounds.

و شاهدان عینی گفتند که روی بدنش جای چندین زخم بود.

Stab wounds.

زخم‌های چاقو.

Two thousand miles away in Peshawar,

دو هزار مایل دورتر در پیشاور،

Pakistani transgender activist Alisha was shot multiple times in May 2016.

به علیشاه فعال تراجنسیتی پاکستانی در مه ۲۰۱۶ چندین بارتیراندازی شد.

She was taken to the hospital,

او به بیمارستان برده شد،

but because she dressed in women's clothing,

اما چون لباس زنانه پوشیده بود،

she was refused access to either the men's or the women's wards.

نه در بخش مردان پذیرش شد نه در بخش زنان.

What we choose to wear can sometimes be literally life and death.

گاهی چیزی که انتخاب می کنیم تا بپوشیم می تواند حقیقتاً مرگ یا زندگی باشد.

And even in death, we sometimes don't get to choose.

و حتی در مرگ، گاهی فرصت انتخاب نداریم.

Alisha died that day

علیشاه آن روز فوت کرد

and then was buried as a man.

و به عنوان یک مرد به خاک سپرده شد.

What kind of world is this?

این دنیا چگونه جهانی ست؟

Well, it's one in which it's natural to be afraid,

خب، جایی است که طبیعی است که بترسی،

to be frightened of this surveillance,

وحشت این نظاره شدن،

this violence against our bodies and what we wear on them.

این خشونت علیه بدنمان و آنچه می‌پوشیم.

However, the greater fear is that once we surrender,

اما، ترس بزرگتر زمانی است که تسلیم شویم،

blend in

حل شویم

and begin to disappear one after the other,

و یکی پس از دیگیری شروع به محو شدن کنیم،

the more normal this false conformity will look,

هر چه این هم رنگ شدن غلط طبیعی تر به نظر برسد،

the less shocking this oppression will feel.

این ظلم کمتر تکان دهنده احساس می‌شود.

For the children we are raising,

برای بچه‌هایی که بزرگ می‌کنیم،

the injustice of today could become the ordinary of tomorrow.

بی‌عدالتی امروز می‌تواند روند عادی فردا شود.

They'll get used to this,

آنها به آن عادت خواهند کرد،

and they, too, might begin to see anything different as dirty,

و آنها هم ممکن است شروع کنند به دیدن هر چیز متفاوتی به عنوان زشتی،

something to be hated,

چیزی که باید نفرت انگیز باشد،

something to be extinguished,

چیزی که باید نابود شود،

like lights to be put out,

مانند نوری که خاموش می‌شود،

one by one,

یکی یکی،

until darkness becomes a way of life.

تا جاییکه تاریکی شیوه‌ای از زندگی می‌شود.

However, if I today,

اما، اگر امروز من،

then you tomorrow,

و سپس فردا تو،

maybe even more of us someday,

و حتی بیشتر ما روزی،

if we embrace our right to look like ourselves,

اگر حقمان را در آغوش بگیریم تا شبیه خودمان به نظر برسیم،

then in the world that's been violently whitewashed,

بعد در جهانی که با خشونت سفید یک دست رنگ شده،

we will become the pinpricks of color pushing through,

ما تبدیل به ذرات رنگی می‌شویم که هل می‌دهند،

much like those widows of Vrindavan.

خیلی شبیه آن بیوه های ورینداوان.

How then, with so many of us,

چگونه پس از آن، با خیلی از ما،

will the crosshairs of a gun

نشانه یک اسلحه

be able to pick out Karar,

می تواند کرار را انتخاب کند،

Malala,

ملاله را،

Alisha?

علیشاه را؟

Can they kill us all?

می‌توانند همه ما را بکشند؟

The time is now to stand up,

الان زمانی‌ست که باید برخیزیم،

to stand out.

که ایستادگی کنیم.

Where sameness is safeness,

جاییکه یکپارچگی امنیت است،

with something as simple as what we wear,

با چیزی به سادگی لباسی که می پوشیم،

we can draw every eye to ourselves

می‌توانیم هر نگاهی را به سمت خودمان بکشانیم

to say that there are differences in this world, and there always will be.

تا بگوییم در این جهان تفاوت‌هایی هست و همیشه خواهد بود.

Get used to it.

به آن عادت کنید.

And this we can say without a single word.

و این را بدون گفتن حتی یک کلمه می‌توانیم بگوییم.

Fashion can give us a language for dissent.

مُد می‌تواند زبانی برای اعتراض به ما بدهد.

It can give us courage.

می تواند به ما جرأت بدهد.

Fashion can let us literally wear our courage on our sleeves.

مُد می‌تواند عیناً ما را قادر سازد که روی آستین‌هایمان شجاعت بپوشانیم.

So wear it.

پس بپوشیدش.

Wear it like armor.

آن را مثل زره بپوشید.

Wear it because it matters.

بپوشیدش چون اهمیت دارد.

And wear it because you matter.

و بپوشیدش چون شما اهمیت دارید.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)