Dambisa Moyo: Is China the new idol for emerging economies?

Translator: Paded Chotikunchon Reviewer: Rawee Ma

"Give me liberty or give me death."

"ให้เสรีภาพแก่ข้าหรือไม่ก็ให้ความตายแก่ข้า"

When Patrick Henry, the governor of Virginia,

เมื่อแพทริค เฮนรี่ ผู้ว่าการรัฐเวอร์จิเนีย

said these words in 1775,

ได้พูดคำพูดนี้ในปี ค.ศ.1775

he could never have imagined

เขาคงไม่เคยคาดคิดว่า

just how much they would come to resonate

คำพูดนี้จะเป็นสะท้อนถึงตัวตนชาวอเมริกัน

with American generations to come.

หลายต่อหลายรุ่นมามากเพียงใด

At the time, these words were earmarked

ในตอนนั้นคำพูดนี้ถูกใช้เป็นวาทกรรม

and targeted against the British,

และพุ่งเป้าต่อต้านชาวอังกฤษ

but over the last 200 years, they've come to embody

แต่ตลอดระยะเวลา 200 ปีที่ผ่านมา มันได้กลายเป็น

what many Westerners believe,

สิ่งที่ชาวตะวันตกจำนวนมากเชื่อมั่น

that freedom is the most cherished value,

ว่าเสรีภาพคือคุณค่าที่ต้องหวงแหนมากที่สุด

and that the best systems of politics and economics

และเชื่อว่าระบบการเมืองและเศรษฐกิจที่ดีที่สุด

have freedom embedded in them.

มีเสรีภาพอยู่ฝังในนั้น

Who could blame them?

ใครจะไปว่าพวกเขาได้ล่ะ

Over the past hundred years, the combination

ตลอดระยะเวลาหลายร้อยปีที่ผ่านมา การผสมผสาน

of liberal democracy and private capitalism

ระหว่างเสรีประชาธิปไตยกับทุนนิยมภาคเอกชน

has helped to catapult the United States

ได้ช่วยส่งทะยานให้สหรัฐอเมริกาและ

and Western countries

ชาติตะวันตกหลายชาติ

to new levels of economic development.

ก้าวสู่ระดับใหม่ของการพัฒนาทางเศรษฐกิจ

In the United States over the past hundred years,

ในสหรัฐอเมริกาตลอดเวลาหลายร้อยปีที่ผ่านมานั้น

incomes have increased 30 times,

รายได้ได้เพิ่มสูงขึ้น 30 เท่า

and hundreds of thousands of people

และผู้คนหลายแสน

have been moved out of poverty.

ได้หลุดพ้นจากความยากจน

Meanwhile, American ingenuity and innovation

ในขณะเดียวกัน ชาวอเมริกันนักประดิษฐ์ และนักสร้างนวัตกรรม

has helped to spur industrialization

ได้ช่วยเร่งการพัฒนาอุตสาหกรรม

and also helped in the creation and the building

และยังมีส่วนช่วยในการสร้างสรรค์และสร้าง

of things like household appliances

สิ่งของอย่างเครื่องใช้ไฟฟ้า

such as refrigerators and televisions,

ตู้เย็นและโทรทัศน์

motor vehicles and even the mobile phones in your pockets.

รถยนต์และแม้แต่โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของคุณ

It's no surprise, then, that even at the depths

จึงไม่น่าน่าประหลาดใจ ที่แม้แต่ในช่วง

of the private capitalism crisis,

ที่เกิดวิกฤติทุนนิยมภาคเอกชนขั้นรุนแรง

President Obama said,

ประธานาธิบดีโอบามาได้กล่าวว่า

"The question before us is not whether the market

"คำถามที่อยู่ตรงหน้าเรานั้นไม่ว่าตลาด

is a force for good or ill.

คือคือพลังความดีหรือความชั่วร้าย

Its power to generate wealth and to expand freedom

พลังตลาดจะสร้างความมั่งคั่งและขยายเสรีภาพ

is unmatched."

ไม่มีอะไรเทียบได้"

Thus, there's understandably

ดังนั้น จึงเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ว่า

a deep-seated presumption among Westerners

ข้อสันนิษฐานนี้ได้ฝังรากลึกในชาวตะวันตก

that the whole world will decide to adopt

ว่าคนทั่วทั้งโลกจะตัดสินใจรับเอา

private capitalism as the model of economic growth,

ทุนนิยมภาคเอกชนเป็นแบบอย่าง ในการเติบโตทางเศรษฐกิจ

liberal democracy, and will continue

เสรีประชาธิปไตย และจะคงไว้

to prioritize political rights over economic rights.

ซึ่งความสำคัญสิทธิทางการเมือง ก่อนสิทธิทางเศรษฐกิจ

However, to many who live in the emerging markets,

อย่างไรก็ตาม สำหรับคนหลายคนที่อยู่ในประเทศ ตลาดที่เกิดใหม่

this is an illusion, and even though

มันเป็นเพียงแค่ภาพลวงตาและแม้ว่า

the Universal Declaration of Human Rights,

ปฏิญญาสากลว่าด้วยสิทธิมนุษยชน

which was signed in 1948,

ที่ได้ลงนามในปี ค.ศ.1948

was unanimously adopted,

ได้มีการรับรองอย่างเป็นเอกฉันท์

what it did was to mask a schism

สิ่งที่มันทำได้คือการปิดบังความแตกแยก

that has emerged between developed and developing countries,

ที่ได้ปรากฎขึ้นระหว่างประเทศกำลังพัฒนา กับประเทศพัฒนาแล้ว

and the ideological beliefs

และความเชื่อทางอุดมการณ์

between political and economic rights.

ระหว่างสิทธิทางการเมืองกับสิทธิทางเศรษฐกิจ

This schism has only grown wider.

ความแตกแยกนี้ได้ขยายตัวกว้างขึ้น

Today, many people who live in the emerging markets,

ทุกวันนี้ ผู้คนมากมายในตลาดเกิดใหม่

where 90 percent of the world's population lives,

ที่ซึ่งมีประชากรร้อยละ 90 ของโลกอาศัยอยู่

believe that the Western obsession

เชื่อว่าความหมกมุ่นของโลกตะวันตก

with political rights is beside the point,

กับสิทธิทางการเมืองนั้นไม่สำคัญ

and what is actually important

และสิ่งที่สำคัญจริง ๆ นั้นก็คือ

is delivering on food, shelter,

การแจกจ่ายอาหาร ที่พัก

education and healthcare.

การศึกษาและการบริการสุขภาพ

"Give me liberty or give me death"

"ให้เสรีภาพแก่ข้าหรือไม่ก็ให้ความตายแก่ข้า"

is all well and good if you can afford it,

คือทุกอย่างดีอยู่แล้วถ้าคุณสามารถมีได้

but if you're living on less than one dollar a day,

แต่ถ้าคุณยังชีพด้วยเงินน้อยกว่า หนึ่งดอลล่าร์ต่อวัน

you're far too busy trying to survive

คุณยังยุ่งอยู่กับการเอาตัวรอด

and to provide for your family

และดูแลครอบครัว

than to spend your time going around

มากกว่าใช้เวลาไปทางลัด

trying to proclaim and defend democracy.

พยายามเรียกร้องและปกป้องระบอบประชาธิปไตย

Now, I know many people in this room

ตอนนี้ ฉันรู้ว่าหลายคนในห้องนี้

and around the world will think,

และทั่วโลกคงจะคิดว่า

"Well actually, this is hard to grasp,"

"อืม จริง ๆ แล้วนี่มันเข้าใจได้ยาก"

because private capitalism and liberal democracy

เพราะระบบทุนนิยมภาคเอกชนและเสรีประชาธิปไตย

are held sacrosanct.

คือสิ่งสำคัญล่วงละเมิดไม่ได้

But I ask you today, what would you do

แต่ฉันขอถามคุณตอนนี้ คุณจะทำอย่างไร

if you had to choose?

ถ้าหากคุณจำต้องเลือก

What if you had to choose

ถ้าสมมติคุณจำต้องเลือก

between a roof over your head

ระหว่างหลังคาบ้านคุ้มหัวคุณ

and the right to vote?

กับสิทธิการเลือกตั้ง

Over the last 10 years,

ตลอดเวลา 10 ปีที่ผ่านมา

I've had the privilege to travel to over 60 countries,

ฉันได้มีโอกาสเดินทางไปมากกว่า 60 ประเทศ

many of them in the emerging markets,

ประเทศจำนวนมากเป็นตลาดเกิดใหม่

in Latin America, Asia,

ในละตินอเมริกา เอเชีย

and my own continent of Africa.

และทวีปแอฟริกาของฉันเอง

I've met with presidents, dissidents,

ฉันได้พบกับประธานาธิบดี ฝ่ายค้าน

policymakers, lawyers, teachers,

ผู้กำหนดนโยบาย ทนายความ ครู

doctors and the man on the street,

แพทย์ และผู้คนบนท้องถนน

and through these conversations,

และด้วยการสนทนากับผู้คนเหล่านี้

it's become clear to me

ฉันได้เข้าใจอย่างชัดเจนว่า

that many people in the emerging markets

ประชากรจำนวนมากในประเทศตลาดเกิดใหม่

believe that there's actually a split occurring

เชื่อว่ามีช่องว่างที่เกิดขึ้นจริง ๆ

between what people believe ideologically

ระหว่างสิ่งที่ผู้คนเชื่อมั่นในอุดมการณ์

in terms of politics and economics in the West

ในแง่ของการเมืองและเศรษฐกิจในโลกตะวันตก

and that which people believe in the rest of the world.

กับสิ่งที่ผู้คนในส่วนที่เหลือของโลก เชื่อมั่น

Now, don't get me wrong.

อย่า อย่าเข้าใจฉันผิดนะคะ

I'm not saying people in the emerging markets

ฉันไม่ได้บอกว่าผู้คนในตลาดเกิดใหม่

don't understand democracy,

ไม่เข้าใจระบอบประชาธิปไตย

nor am I saying that they wouldn't ideally

หรือบอกว่าพวกเขาไม่ต้องการที่จะมีสิทธิ์

like to pick their presidents or their leaders.

เลือกประธานาธิบดีหรือผู้นำของพวกเขาเอง

Of course they would.

แน่นอนพวกเขาต้องการ

However, I am saying that on balance,

อย่างไรก็ตาม ฉันกำลังจะพูดถึงสมดุล

they worry more about

พวกเขากังวลว่า

where their living standard improvements are going to come from,

ที่ซึ่งการปรับปรุงมาตรฐานการครองชีพ ที่มีอยู่นั้นมาจาก

and how it is their governments can deliver for them,

และทำอย่างไรให้รัฐบาลสามารถกระจาย ให้กับพวกเขา

than whether or not the government

มากกว่ารัฐบาลที่ได้

was elected by democracy.

มาจากการเลือกตั้งระบอบประชาธิปไตยหรือไม่

The fact of the matter

ความจริงของเรื่องนี้ก็คือ

is that this has become a very poignant question

สิ่งนี้ได้กลายเป็นคำถามที่เจ็บปวด

because there is for the first time in a long time

เพราะนี่เป็นครั้งแรกในช่วงเวลายาวนาน

a real challenge to the Western ideological systems

ที่ท้าทายระบบความเชื่อมั่นโลกตะวันตก

of politics and economics,

เรื่องการเมืองและเศรษฐกิจ

and this is a system that is embodied by China.

และนี่เป็นระบบที่ถูกใช้โดยประเทศจีน

And rather than have private capitalism, they have state capitalism.

แทนที่จะมีระบบทุนนิยมภาคเอกชน พวกเขามีระบบทุนนิยมภาครัฐ

Instead of liberal democracy, they have de-prioritized the democratic system.

แทนที่จะมีระบบเสรีประชาธิปไตย พวกเขาลดลำดับความสำคัญระบบประชาธิปไตย

And they have also decided to prioritize

และพวกเขายังได้ตัดสินใจยกระดับความสำคัญ

economic rights over political rights.

สิทธิทางเศรษฐกิจเหนือสิทธิทางการเมือง

I put it to you today that it is this system

ฉันบอกกับคุณในวันนี้ว่านี่คือระบบ

that is embodied by China

ที่ถูกทำขึ้นเป็นรูปเป็นร่างโดยจีน

that is gathering momentum amongst people

และเริ่มได้รับแรงผลักดันจากประชาชน

in the emerging markets as the system to follow,

ในตลาดเกิดใหม่ว่าเป็นระบบที่ควรเจริญรอยตาม

because they believe increasingly

เพราะพวกเขาเริ่มเชื่อมันเพิ่มขึ้น

that it is the system

ว่านี่คือระบบ

that will promise the best and fastest improvements

ที่ให้สัญญาว่าจะปรุงมาตรฐานที่ดีที่สุด และเร็วที่สุด

in living standards in the shortest period of time.

มาตรฐานการครองชีพในระยะเวลาที่สั้นที่สุด

If you will indulge me, I will spend a few moments

หากคุณยังสนใจฉัน ฉันจะขอใช้เวลาสักครู่

explaining to you first

อธิบายให้คุณฟังก่อนว่า

why economically they've come to this belief.

ในทางเศรษฐกิจแล้วทำไมพวกเขาถึงเชื่อมั่น

First of all, it's China's economic performance

อย่างแรกเลยคือสมรรถนะทางเศรษฐกิจของจีน

over the past 30 years.

ตลอดเวลา 30 ปีที่ผ่านมา

She's been able to produce record economic growth

จีนสามารถสร้างการเติบโตทางเศรษฐกิจ ที่สูงสุดเป็นประวัติการณ์

and meaningfully move many people out of poverty,

และช่วยให้ผู้คนจำนวนมากหลุดพ้นจากความยากจน

specifically putting a meaningful dent in poverty

โดยเฉพาะการลดความยากจนลงอย่างมหาศาล

by moving over 300 million people

ด้วยการช่วยให้ผู้คนกว่า 300 ล้านคน

out of indigence.

หลุดพ้นจากความยากจนข้นแค้น

It's not just in economics,

ไม่เพียงแต่เรื่องทางเศรษฐกิจเท่านั้น

but it's also in terms of living standards.

แต่ยังเป็นในแง่ของมาตรฐานการดำรงชีพอีกด้วย

We see that in China, 28 percent of people

เราเห็นว่าในประเทศจีน ประชากรร้อยละ 28

had secondary school access.

เข้าถึงการศึกษาระดับมัธยม

Today, it's closer to 82 percent.

ทุกวันนี้ ใกล้ถึงร้อยละ 82

So in its totality, economic improvement

โดยรวมแล้วการพัฒนาทางเศรษฐกิจ

has been quite significant.

เป็นสิ่งที่ค่อนข้างสำคัญ

Second, China has been able

อย่างที่สอง จีนสามารถพัฒนา

to meaningfully improve its income inequality

ปรับปรุงรายได้ที่ไม่เท่าเทียมกัน อย่างมีความหมาย

without changing the political construct.

โดยไม่ต้องเปลี่ยนโครงสร้างทางการเมือง

Today, the United States and China

ในปัจจุบัน สหรัฐอเมริกาและจีน

are the two leading economies in the world.

เป็นสองผู้นำเศรษฐกิจของโลก

They have vastly different political systems

พวกเขามีระบบการเมืองที่แตกต่างกันอย่างมาก

and different economic systems,

และระบบเศรษฐกิจที่แตกต่างกัน

one with private capitalism,

ประเทศหนึ่งคือระบบทุนนิยมโดยเอกชน

another one broadly with state capitalism.

ในอีกประเทศเน้นทุนนิยมโดยรัฐ

However, these two countries

อย่างไรก็ตาม ทั้งสองประเทศนี้

have the identical GINI Coefficient,

มีค่าสัมประสิทธิ์จีนีที่เหมือนกัน

which is a measure of income equality.

ซึ่งเป็นการวัดรายได้ที่ไม่เท่าเทียมกัน

Perhaps what is more disturbing

บางที มีบางอย่างที่กวนใจมาก

is that China's income equality

คือในจีนรายได้ที่ไม่เท่าเทียมกัน

has been improving in recent times,

ได้ปรับปรุงให้ดีขึ้นในช่วงที่ผ่านมา

whereas that of the United States

ในขณะที่ของสหรัฐอเมริกา

has been declining.

กลับลดน้อยถอยลง

Thirdly, people in the emerging markets

อย่างที่สาม ประชากรในประเทศตลาดเกิดใหม่

look at China's amazing and legendary

มองเห็นเรื่องราวมหัศจรรย์และตำนานของจีน

infrastructure rollout.

ที่มีผลงานด้านโครงสร้างพื้นฐาน

This is not just about China

นี่ไม่ใช่แค่การที่จีน

building roads and ports and railways

สร้างถนนท่าเรือหรือทางรถไฟ

in her own country --

ในประเทศตัวเองเท่านั้น

she's been able to build 85,000 kilometers

จีนยังสามารถสร้างถนน 85,000 กิโลเมตร

of road network in China

เครือข่ายถนนในจีน

and surpass that of the United States --

ซึ่งมากกว่าเครือข่ายถนนในสหรัฐอเมริกา

but even if you look to places like Africa,

แม้แต่เมื่อคุณจะมองไปยังที่แอฟริกา

China has been able to help tar the distance

ประเทศจีนยังสามารถช่วยย่นระยะทาง

of Cape Town to Cairo,

ระหว่างเมืองเคปทาวน์ถึงไคโร

which is 9,000 miles,

ซึ่งยาวกว่า 9,000 ไมล์

or three times the distance of New York to California.

หรือสามเท่าจากนิวยอร์กถึงแคลิฟอร์เนีย

Now this is something that people can see and point to.

นี่แหละคือสิ่งที่ประชาชนมองเห็นและระบุได้

Perhaps it's no surprise

บางทีอาจจะไม่ใช่เรื่องน่าประหลาดใจ

that in a 2007 Pew survey, when surveyed,

ที่สำรวจของศูนย์วิจัย Pew ในปี ค.ศ.2007

Africans in 10 countries said

ชาวแอฟริกันใน 10 ประเทศกล่าวว่า

they thought that the Chinese were doing

พวกเขาคิดว่าชาวจีนกำลังสร้าง

amazing things to improve their livelihoods

สิ่งมหัศจรรย์เพื่อพัฒนาชีวิตของพวกเขา

by wide margins, by as much as 98 percent.

โดยเผื่อไว้อย่างมากก มากกว่าร้อยละ 98

Finally, China is also providing innovative solutions

สุดท้าย จีนยังได้ให้หนทางใหม่

to age-old social problems that the world faces.

ในการแก้ปัญหาทางสังคมที่ชาวโลก เผชิญหน้ากับมันมาอย่างยาวนาน

If you travel to Mogadishu, Mexico City or Mumbai,

ถ้าคุณเดินทางไปยังโมกาดิชู เม็กซิโกซิตี้ หรือมุมไบ

you find that dilapidated infrastructure and logistics

คุณจะพบว่าโครงสร้างพื้นฐาน และระบบโลจิสติกส์ที่ทรุดโทรม

continue to be a stumbling block

ยังคงเป็นอุปสรรค

to the delivery of medicine and healthcare

ต่อการขนส่งยาและบริการสุขภาพ

in the rural areas.

ในพื้นที่ชนบท

However, through a network of state-owned enterprises,

อย่างไรก็ตาม ผ่านเครือข่ายของบริษัท ที่รัฐเป็นเจ้าของ

the Chinese have been able to go into these rural areas,

รัฐบาลจีนสามารถเข้าถึงพื้นที่ชนบทเหล่านี้ได้

using their companies

โดยใช้บริษัทของพวกเขา

to help deliver on these healthcare solutions.

เพื่อช่วยส่งมอบการแก้ปัญหาด้านการดูแลสุขภาพ

Ladies and gentlemen, it's no surprise

ท่านสุภาพสตรีและสุภาพบุรุษ นี่ไม่ใช่เรื่องน่าประหลาดใจแต่อย่างใด

that around the world, people are pointing at what China is doing and saying,

ที่ทั่วทั้งโลก ผู้คนกำลังชี้ไปยังสิ่งที่ ประเทศจีนกำลังทำ และพูดว่า

"I like that. I want that.

"ฉันชอบสิ่งนั้น ฉันต้องการสิ่งนั้น

I want to be able to do what China's doing.

ฉันอยากมีความสามารถที่จะทำ ในสิ่งที่ประเทศจีนกำลังทำ

That is the system that seems to work."

นั่นดูเหมือนจะเป็นระบบที่ได้ผล"

I'm here to also tell you

ฉันมาที่นี่เพื่อบอกคุณ

that there are lots of shifts occurring

ว่ามีการเปลี่ยนแปลงหลายอย่างกำลังเกิดขึ้น

around what China is doing

เกี่ยวกับสิ่งที่ประเทศจีนกำลังทำ

in the democratic stance.

โดยเฉพาะเรื่องจุดยืนทางประชาธิปไตย

In particular, there is growing doubt

โดยเฉพาะที่ว่า ได้เริ่มมีข้อสงสัยที่เพิ่มมากขึ้น

among people in the emerging markets,

ระหว่างผู้คนในประเทศตลาดเกิดใหม่

when people now believe that democracy

เมื่อตอนนี้ประชาชนได้เชื่อว่าประชาธิปไตย

is no longer to be viewed

ไม่สมควรจะถูกมองว่าเป็น

as a prerequisite for economic growth.

สิ่งที่จำเป็นต้องมีก่อนสำหรับการเติบโตทางเศรษฐกิจ

In fact, countries like Taiwan, Singapore, Chile,

ในความเป็นจริง ประเทศอย่างไต้หวัน สิงคโปร์ ชิลี

not just China, have shown that actually,

ไม่ใช่แต่ประเทศจีน ได้แสดงให้เห็นแล้วว่า

it's economic growth that is a prerequisite

การเติบโตทางเศรษฐกิจต่างหาก คือสิ่งที่จำเป็นต้องมีก่อน

for democracy.

สำหรับระบอบประชาธิปไตย

In a recent study, the evidence has shown

ผลการศึกษาเมื่อเร็ว ๆ นี้ มีหลักฐานแสดงให้เห็นว่า

that income is the greatest determinant

รายได้เป็นปัจจัยที่สำคัญที่สุดในการตัดสินว่า

of how long a democracy can last.

ระบอบประชาธิปไตยจะดำรงอยู่นานเพียงใด

The study found that if your per capita income

รายงานพบว่าหากรายได้ต่อหัวของคุณ

is about 1,000 dollars a year,

อยู่ที่ราว 1,000 ดอลล่าร์ต่อปี

your democracy will last about eight and a half years.

ระบอบประชาธิปไตยของคุณก็จะมีอายุประมาณ 8 ปีครึ่ง

If your per capita income is between

หากรายได้ต่อหัวของคุณอยู่ระหว่าง

2,000 and 4,000 dollars per year,

2,000 ถึง 4,000 ดอลล่าร์ต่อปี

then you're likely to only get 33 years of democracy.

คุณก็น่าจะมีระบอบประชาธิปไตยยาวนานราว 33 ปี

And only if your per capita income

และถ้าหากรายได้ต่อหัวของคุณ

is above 6,000 dollars a year

อยู่สูงกว่า 6,000 ดอลล่าร์ต่อปี

will you have democracy come hell or high water.

คุณก็ยังจะมีประชาธิปไตยอยู่ แม้ว่าจะต้องเจอกับอุปสรรคอะไรก็ตาม

What this is telling us

สิ่งที่รายงานนี้บอกเราก็คือ

is that we need to first establish a middle class

พวกเราจำเป็นต้องก่อตั้งชนชั้นกลางขึ้นมาก่อน

that is able to hold the government accountable.

เพื่อที่จะรองรับรัฐบาลที่มีความพร้อมรับผิด

But perhaps it's also telling us

แต่บางทีรายงานนี้ยังคงบอกเราอีกว่า

that we should be worried about going

พวกเราควรจะกังวลกับ

around the world and shoehorning democracy,

การพยายามบังคับให้ทั่วโลกรับเอาประชาธิปไตยไปใช้

because ultimately we run the risk

เพราะในที่สุดแล้ว เรามีความเสี่ยง

of ending up with illiberal democracies,

ที่จะพบกับประชาธิปไตยที่ไม่เสรีแทน

democracies that in some sense

ประชาธิปไตยที่ในบางแง่

could be worse than the authoritarian governments

อาจแย่กว่ารัฐบาลเผด็จการเสียอีก

that they seek to replace.

ที่พวกเขาต้องการจะแทนที่เสียอีก

The evidence around illiberal democracies

หลักฐานในเรื่องประชาธิปไตยที่ไม่เสรี

is quite depressing.

เป็นเรื่องที่น่าหดหู่

Freedom House finds that although 50 percent

องค์กร Freedom House พบว่าแม้ประเทศกว่า 50 เปอร์เซ็นต์

of the world's countries today are democratic,

ของโลกจะเป็นประเทศประชาธิปไตย

70 percent of those countries are illiberal

70 เปอร์เซ็นต์ของประเทศเหล่านี้กลับไม่มีเสรีจริง

in the sense that people don't have free speech

ในแง่ที่ว่าประชาชนไม่มีเสรีภาพในการพูด

or freedom of movement.

หรือเสรีภาพในการเคลื่อนไหวทางการเมือง

But also, we're finding from Freedom House

นอกจากนี้ สิ่งที่พวกเราพบจากองค์กร Freedom House

in a study that they published last year

ในรายงานที่พวกเขาตีพิมพ์เมื่อปีที่แล้ว

that freedom has been on the decline

คือเสรีภาพได้เริ่มลดลง

every year for the past seven years.

ทุก ๆ ปีตลอดเวลา 7 ปีที่ผ่านมา

What this says

สิ่งที่รายงานบอก

is that for people like me

คือว่า ผู้คนอย่างฉัน

who care about liberal democracy,

ที่ให้ความสำคัญกับเสรีประชาธิปไตย

is we've got to find a more sustainable way

คือพวกเราต้องหาหนทางที่ยั่งยืนกว่านี้

of ensuring that we have a sustainable form

ที่ทำให้มั่นใจได้ว่าเราจะมีรูปแบบยั่งยืน

of democracy in a liberal way,

ของระบอบประชาธิปไตยในแนวทางเสรี

and that has its roots in economics.

และมีรากฐานมาจากเศรษฐกิจ

But it also says that as China moves

รายงานยังบอกอีกว่าเมื่อประเทศจีน

toward being the largest economy in the world,

ก้าวเข้าสู่การเป็นเศรษฐกิจที่ใหญ่ที่สุดของโลก

something that is expected to happen

สิ่งที่ผู้เชี่ยวขาญคาดการณ์

by experts in 2016,

ว่าจะเกิดในปี ค.ศ.2016

that this schism between the political

ก็คือความแตกแยกระหว่างอุดมการณ์

and economic ideologies of the West and the rest

ทางการเมืองและเศรษฐกิจของตะวันตกและที่เหลือ

is likely to widen.

มีแนวโน้มที่จะขยายใหญ่ขึ้น

What might that world look like?

โลกใบนั้นจะมีลักษณะอย่างไร?

Well, the world could look like

โลกใบนั้นคงเป็น

more state involvement and state capitalism;

การมีส่วนร่วมของรัฐที่มากขึ้น และระบบทุนนิยมโดยรัฐ

greater protectionisms of nation-states;

นโยบายการกีดกันทางการค้าเพิ่มมากขึ้นของรัฐชาติ

but also, as I just pointed out a moment ago,

แต่ก็เช่นกัน อย่างที่ฉันเคยพูดไปเมื่อสักครู่ที่ผ่านมาว่า

ever-declining political rights

สิทธิทางการเมืองลดต่ำลง

and individual rights.

รวมถึงสิทธิของปัจเจกบุคคลด้วย

The question that is left for us in general

คำถามที่เหลืออยู่สำหรับเราก็คือ

is, what then should the West be doing?

โดยทั่วไปแล้ว โลกตะวันตกควรทำอะไร

And I suggest that they have two options.

และฉันแนะนำได้ว่าพวกเขามีทางเลือกอยู่สองทาง

The West can either compete or cooperate.

โลกตะวันตกจะสามารถแข่งขันหรือร่วมมือ

If the West chooses to compete with the Chinese model,

ถ้าหากตะวันตกเลือกที่จะแข่งขันกับ รูปแบบของจีน

and in effect go around the world

และทำให้มีผลสะเทือนไปทั่วโลก

and continue to try and push an agenda

และพยายามที่จะผลักดันแนวคิด

of private capitalism and liberal democracy,

ของทุนนิยมโดยเอกชนและเสรีประชาธิปไตย

this is basically going against headwinds,

นี่จะเป็นการต้านลมดี ๆ นี่เอง

but it also would be a natural stance

แต่มันก็ยังเป็นจุดยืนตามธรรมชาติ

for the West to take

สำหรับชาวตะวันตกที่จะทำ

because in many ways it is the antithesis

เพราะในหลาย ๆ ด้าน มันตรงกันข้าม

of the Chinese model

กับรูปแบบระบบของจีน

of de-prioritizing democracy, and state capitalism.

คือลดระดับความสำคัญประชาธิปไตย และทุนนิยมโดยรัฐ

Now the fact of the matter is,

ความจริงของเรื่องนี้ก็คือ

if the West decides to compete,

หากตะวันตกตัดสินใจจะแข่งขัน

it will create a wider schism.

มันจะสร้างความแตกแยกที่มากขึ้นกว่าเดิม

The other option is for the West to cooperate,

ทางเลือกอีกทางของตะวันตกก็คือการร่วมมือ

and by cooperating I mean

และในการร่วมมือ ฉันหมายถึง

giving the emerging market countries the flexibility

การให้ความยืดหยุ่นกับประเทศตลาดเกิดใหม่

to figure out in an organic way

จะคิดในแบบพวกเขาเอง

what political and economic system

ว่าระบบการเมืองและระบบเศรษฐกิจใด

works best for them.

ที่เหมาะสมที่สุดสำหรับพวกเขา

Now I'm sure some of you in the room

ตอนนี้ ฉันมั่นใจว่าพวกคุณบางคนในห้องนี้

will be thinking, well, this is like ceding to China,

คงจะคิดว่า นี่ก็เหมือนกับยอมให้กับประเทศจีนน่ะสิ

and this is a way, in other words,

และกล่าวได้อีกอย่างว่า นี่คือหนทาง

for the West to take a back seat.

สำหรับชาติตะวันตกที่จะยอมเป็นผู้ตาม

But I put it to you

แต่ฉันขอบอกกับคุณว่า

that if the United States and European countries

หากสหรัฐอเมริกาและชาติในยุโรป

want to remain globally influential,

ต้องการที่จะคงอิทธิพลระดับโลกต่อไป

they may have to consider cooperating

พวกเขาอาจจะต้องพิจารณาการร่วมมือ

in the short term in order to compete,

ในระยะสั้นเพื่อจะแข่งขัน

and by that, they might have to focus

และการทำเช่นนั้น พวกเขาอาจจะต้องเน้นหนัก

more aggressively on economic outcomes

ไปยังผลลัพธ์ทางเศรษฐกิจให้มากขึ้น

to help create the middle class

เพื่อช่วยสร้างชนชั้นกลาง

and therefore be able to hold government accountable

ซึ่งสามารถที่จะรองรับรัฐบาล ที่มีความพร้อมรับผิดได้

and create the democracies that we really want.

และสร้างระบบประชาธิปไตยที่พวกเราต้องการจริง ๆ

The fact of the matter is that

ความจริงของเรื่องนี้ก็คือ

instead of going around the world

แทนที่จะมุ่งไปทั่วโลก

and haranguing countries for engaging with China,

และต่อว่าชาติต่าง ๆ ที่ไปร่วมมือกับจีน

the West should be encouraging its own businesses

ชาติตะวันตกควรจะสนับสนุนธุรกิจของตน

to trade and invest in these regions.

ให้ทำการค้าและลงทุนในภูมิภาคเหล่านี้

Instead of criticizing China for bad behavior,

แทนที่จะต่อว่าชาติจีนสำหรับพฤติกรรมที่ไม่ดี

the West should be showing how it is

โลกตะวันตกควรจะแสดงให้เห็นว่า

that their own system of politics and economics

ระบบการปกครองและระบบเศรษฐกิจของพวกเขา

is the superior one.

เหนือกว่าอย่างไร

And instead of shoehorning democracy

แทนที่จะพยายามยัดเยียดระบอบประชาธิปไตย

around the world,

ไปทั่วโลก

perhaps the West should take a leaf

บางทีชาติตะวันตกควรทำตาม

out of its own history book

ประวัติศาสตร์ของตนเอง

and remember that it takes a lot of patience

และจดจำไว้ว่ามันใช้ความอดทนมหาศาล

in order to develop the models

ในการที่จะพัฒนารูปแบบ

and the systems that you have today.

และระบบที่คุณมีอยู่ในปัจจุบัน

Indeed, the Supreme Court Justice Stephen Breyer

จริง ๆ แล้ว ผู้พิพากษาศาลฎีกา สตีเฟน เบรเยอร์

reminds us that it took the United States

ได้เตือนความจำพวกเราว่า สหรัฐอเมริกาใช้เวลา

nearly 170 years

กว่า 170 ปี

from the time that the Constitution was written

นับตั้งแต่รัฐธรรมนูญได้ถูกเขียนขึ้น

for there to be equal rights in the United States.

เพื่อจะได้มีสิทธิเท่าเทียมกันในสหรัฐอเมริกา

Some people would argue that today

บางคนอาจจะเถียงด้วยซ้ำว่าในปัจจุบัน

there is still no equal rights.

ก็ยังคงไม่มีสิทธิที่เท่าเทียมกันอยู่ดี

In fact, there are groups who would argue

ในความเป็นจริงแล้ว มีกลุ่มหลายกลุ่มที่จะโต้แย้งว่า

that they still do not have equal rights under the law.

พวกเขายังไม่มีสิทธิที่เท่าเทียมกันภายใต้กฏหมาย

At its very best,

ในช่วงที่ดีที่สุด

the Western model speaks for itself.

รูปแบบของโลกตะวันตกก็ได้พูดด้วยตัวของมันเอง

It's the model that put food on the table.

มันคือรูปแบบที่ทำให้มีอาหารวางอยู่บนโต๊ะ

It's the refrigerators.

มันคือการมีตู้เย็น

It put a man on the moon.

มันคือการพามนุษย์ไปดวงจันทร์

But the fact of the matter is,

แต่ความจริงของเรื่องนี้ก็คือ

although people back in the day

แม้ว่าผู้คนในอดีต

used to point at the Western countries and say,

จะเคยชี้ไปที่โลกตะวันตกและพูดว่า

"I want that, I like that,"

"ฉันต้องการอย่างนั้น ฉันชอบแบบนั้น"

there's now a new person in town

ตอนนี้ได้มีคนใหม่เข้ามาแล้ว

in the form of a country, China.

ในรูปแบบของประเทศ ซึ่งนั่นก็คือจีน

Today, generations are looking at China

ปัจจุบัน ผู้คนมากมายกำลังมองไปที่จีน

and saying, "China can produce infrastructure,

และพูดว่า "จีนสามารถสร้างโครงสร้างพื้นฐาน

China can produce economic growth,

จีนมีการเติบโตทางเศรษฐกิจ

and we like that."

และพวกเราชอบแบบนั้น"

Because ultimately, the question before us,

เพราะท้ายที่สุดแล้ว คำถามสำหรับเรา

and the question before

และคำถามสำหรับ

seven billion people on the planet

ผู้คนเจ็ดพันล้านบนดาวเคราะห์นี้

is, how can we create prosperity?

ก็คือ พวกเราจะสร้างความรุ่งเรืองได้อย่างไร?

People who care and will pivot towards the model

คนที่ห่วงใยจะมุ่งหารูปแบบ

of politics and economics

ของการเมืองและเศรษฐกิจ

in a very rational way,

ด้วยวิธีที่มีเหตุผล

to those models that will ensure

สู่รูปแบบที่จะทำให้พวกเขามั่นใจว่า

that they can have better living standards

พวกเขาสามารถมีมาตรฐานการดำรงชีพที่ดีขึ้น

in the shortest period of time.

ในช่วงเวลาที่สั้นที่สุด

As you leave here today,

เมื่อคุณออกไปจากห้องนี้ในวันนี้

I would like to leave you

ฉันขอฝากพวกคุณ

with a very personal message,

ด้วยข้อความส่วนตัวมาก ๆ

which is what it is that I believe

ว่า สิ่งที่ฉันเชื่อมั่นนั้น

we should be doing as individuals,

คือการที่เราในฐานะคนปัจเจกบุคคล

and this is really about being open-minded,

นี่เป็นเรื่องของการเปิดใจให้กว้าง

open-minded to the fact that our hopes and dreams

เปิดใจยอมรับกับข้อเท็จจริงที่ว่าความหวัง และความฝันของเรา

of creating prosperity for people around the world,

คือการสร้างความรุ่งเรืองสำหรับผู้คนทั่วโลก

creating and meaningfully putting a dent in poverty

ลดความยากจนลงให้มาก

for hundreds of millions of people,

เพื่อผู้คนหลายร้อยล้านคน

has to be based in being open-minded,

ขึ้นอยู่กับการเปิดใจเป็นพื้นฐาน

because these systems have good things

เพราะระบบเหล่านี้มีข้อดีอยู่

and they have bad things.

และข้อเสียเช่นกัน

Just to illustrate,

เพื่อยกตัวอย่างให้เข้าใจ

I went into my annals of myself.

ฉันไปค้นหาบันทึกส่วนตัวของฉันเอง

That's a picture of me.

นั่นคือรูปของฉัน

Awww. (Laughter)

อู้ว (เสียงหัวเราะ)

I was born and raised in Zambia in 1969.

ฉันเกิดและโตที่แซมเบียในปี ค.ศ.1969

At the time of my birth,

ในช่วงที่ฉันเกิด

blacks were not issued birth certificates,

ชาวผิวดำไม่ได้รับใบแจ้งเกิด

and that law only changed in 1973.

และกฏหมายนั้นพึ่งเปลี่ยนในปี ค.ศ.1973

This is an affidavit from the Zambian government.

นี่คือเอกสารทางการจากรัฐบาลแซมเบีย

I bring this to you to tell you that in 40 years,

ฉันนำเรื่องนี้มาบอกกับพวกคุณ ว่าในช่วงเวลา 40 ปี

I've gone from not being recognized as a human being

ฉันได้เปลี่ยนจากการไม่ถูกรับรองให้เป็นมนุษย์

to standing in front of the illustrious TED crowd today

มายืนอยู่ตรงหน้ากลุ่มคนผู้มีความสามารถ ของ TED ในวันนี้

to talk to you about my views.

เพื่อเล่าถึงความคิดของฉันให้ฟัง

In this vein, we can increase economic growth.

ในการทำเช่นนี้ พวกเราสามารถขยายการเติบโตทางเศรษฐกิจ

We can meaningfully put a dent in poverty.

พวกเราสามารถลดระดับความยากจนลงได้

But also, it's going to require

แต่ในขณะเดียวกัน มันเป็นเรื่องจำเป็น

that we look at our assumptions,

ที่พวกเราจะคิดถึงข้อสันนิษฐาน

assumptions and strictures that we've grown up with

ข้อสันนิษฐานและข้อตำหนิที่พวกเราคุ้นเคย

around democracy, around private capitalism,

เกี่ยวกับประชาธิปไตย ระบบทุนนิยมโดยเอกชน

around what creates economic growth

ในเรื่องที่ว่าอะไรสร้างความเติบโตทางเศรษฐกิจ

and reduces poverty and creates freedoms.

และลดความยากจน และสร้างเสรีภาพ

We might have to tear those books up

เราอาจจะต้องเลิกคิดถึงเรื่องเหล่านั้น

and start to look at other options

และเริ่มมองไปยังทางเลือกอื่น ๆ

and be open-minded to seek the truth.

ทั้งเปิดใจให้กว้างเพื่อจะมองหาความจริง

Ultimately, it's about transforming the world

ท้ายที่สุดแล้ว มันคือการเปลี่ยนแปลงโลก

and making it a better place.

และทำให้เป็นโลกที่ดีขึ้นกว่าเดิม

Thank you very much.

ขอบคุณมากค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)