Dambisa Moyo: Is China the new idol for emerging economies?

دمبیسا مویو: آیا چین نمونه‌ی جدید برای اقتصادهای نوپا است؟

Translator: ِDavoud Nasiri Reviewer: Amirpouya Ghaemian

"Give me liberty or give me death."

«به من آزادی بده یا مرا بکش»

When Patrick Henry, the governor of Virginia,

وقتی "پاتریک هنری"، فرماندار ویرجینیا

said these words in 1775,

در سال ۱۷۷۵ میلادی، این کلمات را بر زبان آورد،

he could never have imagined

هیچگاه نمی‌توانست تصور کند که

just how much they would come to resonate

چقدر این سخنان در نسل‌های بعدی

with American generations to come.

آمریکایی‌ها ماندگار خواهد شد.

At the time, these words were earmarked

در آن زمان این کلمات اختصاصاً

and targeted against the British,

بر علیه انگلیسی‌ها متداول بود و استفاده می‌شد.

but over the last 200 years, they've come to embody

ولی در طول ۲۰۰ سال گذشته، این کلمات در برگیرنده‌ی

what many Westerners believe,

چیزی شدند که خیلی از غربی‌ها به آن اعتقاد دارند:

that freedom is the most cherished value,

که آزادی با اهمیت‌ترین ارزش است،

and that the best systems of politics and economics

و بهترین سیستم‌های سیاسی و اقتصادی

have freedom embedded in them.

آزادی را در خود جای می‌دهند.

Who could blame them?

چطور می‌توان آنان را سرزنش کرد؟

Over the past hundred years, the combination

در طول ۱۰۰ سال گذشته، ترکیب

of liberal democracy and private capitalism

لیبرال دموکراسی و سرمایه‌داری خصوصی

has helped to catapult the United States

به رسیدن ایالات متحده

and Western countries

و کشورهای غربی

to new levels of economic development.

به سطوح جدیدی از توسعه‌ی اقتصادی کمک شایانی کرده است.

In the United States over the past hundred years,

در طول صد سال گذشته در ایالات متحده

incomes have increased 30 times,

درآمدها ۳۰ بار افزایش یافته‌اند،

and hundreds of thousands of people

و صدها هزار نفر

have been moved out of poverty.

از فقر خارج شده‌اند.

Meanwhile, American ingenuity and innovation

در عین حال، خلاقیت و نوآوری آمریکایی

has helped to spur industrialization

به فرآیند صنعتی شدن

and also helped in the creation and the building

و همچنین به طراحی و ساخت وسایلی چون

of things like household appliances

لوازم خانه مانند یخچال و تلوزیون،

such as refrigerators and televisions,

وسال نقلیه‌ی موتوری و حتی تلفن همراهی که در جیبتان است،

motor vehicles and even the mobile phones in your pockets.

کمک شایانی نمود.

It's no surprise, then, that even at the depths

بنابرین جای تعجب نیست که حتی در بدترین

of the private capitalism crisis,

شرایط بحران مالی سرمایه‌داری،

President Obama said,

رئیس جمهور اوباما بگوید:

"The question before us is not whether the market

«سؤال پیش روی ما این نیست که تجارت

is a force for good or ill.

نیرویی برای ثروتمندان است یا فقرا.

Its power to generate wealth and to expand freedom

قدرت آن در تولید ثروت و گسترش آزادی

is unmatched."

با چیز دیگری قابل مقایسه نیست.»

Thus, there's understandably

پس قابل درک است که غربی‌ها

a deep-seated presumption among Westerners

اساساً بر این باورند که روزی مردم در

that the whole world will decide to adopt

سرتاسر جهان به سمت سرمایه‌داری خصوصی،

private capitalism as the model of economic growth,

به عنوان مدلی برای رشد اقتصادی ئ لیبرال دموکراسی

liberal democracy, and will continue

روی می‌آورند، و به اولویت قائل شدن برای حقوق سیاسی

to prioritize political rights over economic rights.

نسبت به حقوق اقتصادی استمرار می‌ورزند.

However, to many who live in the emerging markets,

اما، برای کسانی که در مناطق تجاری نوپا زندگی می‌کنند

this is an illusion, and even though

این (ایده‌ی جهانی شدن سرمایه‌داری خصوصی) یک رؤیاست،

the Universal Declaration of Human Rights,

و با این که "بیانیه‌ی جهانی حقوق بشر"

which was signed in 1948,

- که در سال ۱۹۴۸ امضا شد -

was unanimously adopted,

به طور کامل به کار گرفته شد،

what it did was to mask a schism

آن چه در عمل (توسط بیانیه) صورت پذیرفت پنهان کردن دو‌دستگی بود

that has emerged between developed and developing countries,

که بین کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه از یک سو

and the ideological beliefs

و بین نظربه‌های حقوق اقتصادی و حقوق سیاسی

between political and economic rights.

از سوی دیگر به وجود آمده‌بود.

This schism has only grown wider.

این دو‌دستگی امروز شدیدتر شده است.

Today, many people who live in the emerging markets,

امروزه بسیاری از کسانی که در بازارهای نوپا فعالیت دارند،

where 90 percent of the world's population lives,

- مناطقی که در برگیرنده‌ی ۹۰ درصد جمعیت جهان است -

believe that the Western obsession

معتقدند که علاقه‌ی وسواس‌گونه غرب

with political rights is beside the point,

به حقوق سیاسی کمی نامربوط است و

and what is actually important

آن چه واقعاً اهمیت دارد

is delivering on food, shelter,

فراهم آوردن غذا، سرپناه،

education and healthcare.

آموزش و خدمات درمانی است.

"Give me liberty or give me death"

«به من آزادی بده یا مرا بکش»

is all well and good if you can afford it,

بسیار هم خوب است اگر بتوانید هزینه‌ی آن را نیز بپردازید،

but if you're living on less than one dollar a day,

ولی وقتی شما با کمتر از یک دلار در روز زندگی می‌کنید،

you're far too busy trying to survive

بیشتر وقت شما صرف زنده ماندن

and to provide for your family

و تأمین احتیاجات خانواده‌تان می‌شود

than to spend your time going around

تا ادعای دموکراسی و دفاع از آن.

trying to proclaim and defend democracy.

تا ادعای دموکراسی و دفاع از آن.

Now, I know many people in this room

می‌دانم که بسیاری از افراد در این سالن

and around the world will think,

یا دیگر نقاط جهان می‌اندیشند که

"Well actually, this is hard to grasp,"

«بله! در واقع درک این موضوع دشوار است،»

because private capitalism and liberal democracy

به خاطر این که سرمایه‌داری خصوصی و لیبرال دموکراسی

are held sacrosanct.

مفاهیم مقدسی هستند.

But I ask you today, what would you do

ولی امروز من از شما می‌پرسم:

if you had to choose?

اگر ناچار به انتخاب بودید، چه می‌کردید؟

What if you had to choose

اگر مجبور بودید بین سقفی

between a roof over your head

بالای سرتان و حق رأی دادن

and the right to vote?

یکی را انتخاب کنید، چه کار می کردید؟

Over the last 10 years,

من در طول ۱۰ سال گذشته

I've had the privilege to travel to over 60 countries,

امکان آن را داشتم که به ۶۰ کشور جهان

many of them in the emerging markets,

- که بسیاری در مناطق تجاری نوپا قرار داشتند -

in Latin America, Asia,

در آمریکای لاتین، آسیا،

and my own continent of Africa.

و قاره‌ی خودم، آفریقا سفر کنم.

I've met with presidents, dissidents,

من با کسانی چون رئیس جمهوران، اعضای گروه های مخالف دولت،

policymakers, lawyers, teachers,

سیاست‌گذاران، حقوق‌دانان، معلمان،

doctors and the man on the street,

پزشکان و مردم کوچه و بازار دیدار کردم،

and through these conversations,

در طی این گفت‌وگوها،

it's become clear to me

متوجه شدم که

that many people in the emerging markets

خیلی‌ها در مناطق تجاری نوپا

believe that there's actually a split occurring

معتقدند که شکافی

between what people believe ideologically

بین نظریات مردم غرب و بقیه‌ی دنیا

in terms of politics and economics in the West

در مورد سیاست و اقتصاد

and that which people believe in the rest of the world.

در حال شکل گرفتن است.

Now, don't get me wrong.

امیدوارم دچار سوء تفاهم نشده باشید.

I'm not saying people in the emerging markets

منظورم این نیست که مردم بازارهای نوپا

don't understand democracy,

دموکراسی را درک نمی‌کنند،

nor am I saying that they wouldn't ideally

یا این که آن‌ها در حالت ایده‌آل نمی‌‌خواهند

like to pick their presidents or their leaders.

رئیس جمهور و یا رهبران خود را انتخاب کنند.

Of course they would.

البته که آن‌ها چنین چیزی می‌خواهند.

However, I am saying that on balance,

ولی من می‌گویم که در مقایسه،

they worry more about

آن‌ها بیشتر نگران

where their living standard improvements are going to come from,

شرایط رفاهی زندگیشان هستند،

and how it is their governments can deliver for them,

و این که دولت چگونه می‌تواند از پس کار برآید،

than whether or not the government

تا این که آیا دولتشان به طور دموکراتیک

was elected by democracy.

انتخاب شده است یا نه.

The fact of the matter

در حقیقت

is that this has become a very poignant question

این به سؤالی گزنده تبدیل شده است

because there is for the first time in a long time

زیرا برای اولین بار است که پس از مدت‌ها

a real challenge to the Western ideological systems

سیستم اعتقادی غرب در سیاست و اقتصاد

of politics and economics,

چنین به چالش کشیده می‌شود،

and this is a system that is embodied by China.

و این همان سیستمی است که در "چین" به کار گرفته می‌شود.

And rather than have private capitalism, they have state capitalism.

چینی‌ها به جای سرمایه‌داری خصوصی دارای سرمایه‌داری حکومتی هستند.

Instead of liberal democracy, they have de-prioritized the democratic system.

به جای لیبرال دموکراسی، سیستم دموکراتیک را از اولویت برداشته‌اند.

And they have also decided to prioritize

و تصمیم گرفته‌اند که برای حقوق اقتصادی نسبت به

economic rights over political rights.

حقوق سیاسی حق تقدم قائل شوند.

I put it to you today that it is this system

من امروز به این مسئله می‌پردازم که این همان سیستمی است

that is embodied by China

- که در چین بکار گرفته می‌شود -

that is gathering momentum amongst people

و در بین مردم مناطق تجاری نوپا

in the emerging markets as the system to follow,

به عنوان سیستم الگو گسترش می‌یابد.

because they believe increasingly

به خاطر این که آن مردم هر چه بیشتر

that it is the system

ایمان می‌آورند که این سیستم

that will promise the best and fastest improvements

بهترین و سریع‌ترین پیشرفت‌ها را

in living standards in the shortest period of time.

در استانداردهای زندگی در کوتاه ترین زمان ممکن ایجاد می کند.

If you will indulge me, I will spend a few moments

اگر اجازه بدهید در چند دقیقه‌

explaining to you first

برایتان توضیح خواهم داد

why economically they've come to this belief.

که چرا مردم از نظر اقتصادی به این نتیجه رسیده‌اند.

First of all, it's China's economic performance

اولین دلیلش کارایی اقتصادی چین

over the past 30 years.

در ۳۰ سال گذشته است.

She's been able to produce record economic growth

چین قادر به تولید رشد اقتصادی بی‌سابقه‌ای بوده است

and meaningfully move many people out of poverty,

که به طور معنی داری مردم را از فقر خارج ساخته،

specifically putting a meaningful dent in poverty

به خصوص با خارج کردن ۳۰۰ میلیون نفر

by moving over 300 million people

از تنگدستی، ضربه‌ی سختی

out of indigence.

به بدنه‌ی فقر وارد کرده است.

It's not just in economics,

و نه فقط اقتصاد،

but it's also in terms of living standards.

بلکه استانداردهای زندگی هم دگرگون شده‌اند.

We see that in China, 28 percent of people

همان طور که مشاهده می‌کنید، ۲۸ درصد مردم چین

had secondary school access.

به تحصیلات دبیرستانی دسترسی داشته‌اند

Today, it's closer to 82 percent.

ولی امروز این آمار نزدیک به ۸۲ درصد است.

So in its totality, economic improvement

بنابرین به طور کلی بهبود اقتصادی

has been quite significant.

بسیار چشم‌گیر بوده است.

Second, China has been able

در ثانی، چین توانسته است

to meaningfully improve its income inequality

بدون اینکه ساختار سیاسی را تغییر دهد،

without changing the political construct.

به طور قابل توجهی نابرابری درآمدها را کاهش دهد.

Today, the United States and China

امروزه چین و ایالات متحده

are the two leading economies in the world.

دو اقتصاد پیشتاز دنیا هستند.

They have vastly different political systems

این دو کشور سیستم‌های اقتصادی و سیاسی

and different economic systems,

بسیار متفاوتی دارند:

one with private capitalism,

یکی با سرمایه‌داری خصوصی،

another one broadly with state capitalism.

و دیگری با سرمایه‌داری وسیع حکومتی.

However, these two countries

با این حال، این دو کشور

have the identical GINI Coefficient,

"ضریب جینیِ" (مقیاس برابری درآمدها)

which is a measure of income equality.

مشابهی دارند.

Perhaps what is more disturbing

ولی شاید نکته‌ی تکان‌دهنده

is that China's income equality

این باشد که تساوی درآمدها در چین

has been improving in recent times,

در سال‌های اخیر رو به بهبودی پیش رفته‌،

whereas that of the United States

در حالی که در ایالات متحده

has been declining.

در حال کاهش بوده‌است.

Thirdly, people in the emerging markets

سوماً، مردم کشور‌های با بازار‌های نوپا

look at China's amazing and legendary

به اجرای زیرساختار قابل توجه و افسانه‌ای

infrastructure rollout.

چین می‌نگرند.

This is not just about China

و این فقط شامل ساخت

building roads and ports and railways

جاده‌ها، بنادر و خطوط ریلی در

in her own country --

خود چین نیست --

she's been able to build 85,000 kilometers

تنها در چین ۸۵٫۰۰۰ کیلومتر شبکه‌ی جاده‌ای

of road network in China

احداث شده که حتی از آمار

and surpass that of the United States --

ایالات متحده بیشتر است --

but even if you look to places like Africa,

حتی اگر نگاهی به کشور‌هایی مثل آفریقا بیندازیم،

China has been able to help tar the distance

چین قادر به آسفالت کردن جاده‌ای

of Cape Town to Cairo,

از "کِیپ توان" تا قاهره،

which is 9,000 miles,

به طول حدودا ۱۴٫۵ هزار کیلومتر بوده است،

or three times the distance of New York to California.

یعنی سه برابر فاصله‌ی نیویورک تا کالیفورنیا.

Now this is something that people can see and point to.

این چیزی است که مردم می‌توانند ببینند و به آن اشاره کنند.

Perhaps it's no surprise

پس جای تعجب نیست

that in a 2007 Pew survey, when surveyed,

که طبق آمار سال ۲۰۰۷ موسسه‌ی "پیو"،

Africans in 10 countries said

حدود ۹۸ درصد مردم در ۱۰ کشور آفریقایی

they thought that the Chinese were doing

معتقد بودند که چینی‌ها فعالیت‌های

amazing things to improve their livelihoods

بی‌نظیری در راستای بهبود وضیعت

by wide margins, by as much as 98 percent.

معیشت آنان به انجام رسانده‌اند.

Finally, China is also providing innovative solutions

و در پایان، چین راه‌حل‌های خلاقانه‌ای برای مشکلات

to age-old social problems that the world faces.

اجتماعی جهانی مربوط به پیر شدن جمعیت ارائه کرده‌است.

If you travel to Mogadishu, Mexico City or Mumbai,

اگر به موگادیشو، مکزیکو سیتی یا بمبئی سفر کنید،

you find that dilapidated infrastructure and logistics

متوجه می‌شوید که زیرساختارهای فرسوده

continue to be a stumbling block

و وسایل حمل و نقل قدیمی هنوز هم

to the delivery of medicine and healthcare

در رساندن داروها و خدمات بهداشتی

in the rural areas.

به مناطق دوردست مشکل‌ساز هستند.

However, through a network of state-owned enterprises,

هرچند که چینی‌ها از طریق شبکه‌ای از سازمان‌های حکومتی

the Chinese have been able to go into these rural areas,

قادر بوده‌اند که به این مناطق دور‌افتاده بروند،

using their companies

و با استفاده از شرکت‌هایشان

to help deliver on these healthcare solutions.

خدمات درمانی را به آن مناطق برسانند.

Ladies and gentlemen, it's no surprise

خانم‌ها و آقایان، جای تعجب نیست

that around the world, people are pointing at what China is doing and saying,

که مردم در گوشه و کنار جهان به کارهای چین اشاره می‌کنند و می‌گویند:

"I like that. I want that.

«من این را می‌پسندم، من این را می‌خواهم.

I want to be able to do what China's doing.

من می‌خواهم قادر به انجام آن چه باشم که چین انجام می‌دهد.

That is the system that seems to work."

این همان سیستمی است که به ظاهر درست کار می‌کند.»

I'm here to also tell you

من هم اینجا هستم که به اطلاع شما

that there are lots of shifts occurring

برسانم که تغییرات بسیاری در

around what China is doing

مواضع چین نسبت به

in the democratic stance.

دموکراسی در حال رخداد است.

In particular, there is growing doubt

به خصوص، در بین مردم در مناطق تجاری نوپا

among people in the emerging markets,

شکی هر روز بیشتر و بیشتر می شود:

when people now believe that democracy

هم اکنون آن مردم معتقدند که دموکراسی

is no longer to be viewed

دیگر نباید به عنوان پیش‌نیاز رشد اقتصادی

as a prerequisite for economic growth.

در نظر گرفته شود.

In fact, countries like Taiwan, Singapore, Chile,

در واقع کشورهایی چون تایوان، سنگاپور و شیلی

not just China, have shown that actually,

- و نه فقط چین - نشان داده‌اند،

it's economic growth that is a prerequisite

که در واقع رشد اقتصادی

for democracy.

پیش‌نیاز دموکراسی است.

In a recent study, the evidence has shown

مطابق یک تحقیق جدید، شواهد نشان می‌دهند که

that income is the greatest determinant

درآمدها اصلی‌ترین تعیین کننده‌ی

of how long a democracy can last.

طول عمر یک دموکراسی هستند.

The study found that if your per capita income

مطابق این مطالعات اگر درآمد سرانه‌ی شما در سال

is about 1,000 dollars a year,

نزدیک به ۱٫۰۰۰ دلار باشد،

your democracy will last about eight and a half years.

حکومت دموکراتیک شما به مدت ۸/۵ سال عمر می کند.

If your per capita income is between

اگر درآمد سرانه‌ی شما

2,000 and 4,000 dollars per year,

بین۲٫۰۰۰ تا ۴٫۰۰۰ دلار در سال باشد،

then you're likely to only get 33 years of democracy.

شما برای ۳۳ سال دموکراسی خواهید دشت.

And only if your per capita income

و فقط در صورتی که درآمد سرانه

is above 6,000 dollars a year

بالای ۶٫۰۰۰ دلار در سال باشد

will you have democracy come hell or high water.

دموکراسی شما با توجه به تمام مشکلات، ماندگار خواهد شد.

What this is telling us

آنچه این مطالعات به ما می‌گویند

is that we need to first establish a middle class

این است که ما در ابتدا احتیاج به پروراندن طبقه‌ی متوسطی داریم

that is able to hold the government accountable.

که بتواند دولت را ملزم به پذیرش مسئولیت‌هایش کند.

But perhaps it's also telling us

ولی شاید (این تحقیق) چیز دیگری را هم به ما نشان دهد:

that we should be worried about going

این که ما باید در تلاش برای به زور گنجاندن

around the world and shoehorning democracy,

دموکراسی در گوشه و کنار جهان محتاط باشیم.

because ultimately we run the risk

زیرا در نهایت با ریسک به بار آمدن

of ending up with illiberal democracies,

سیستم‌های غیر لیبرال دموکراسی مواجه می‌شویم،

democracies that in some sense

دموکراسی‌هایی که از بعضی لحاظ

could be worse than the authoritarian governments

ممکن است بدتر از دولت‌های اقتدارگرایی باشند

that they seek to replace.

که قرار است جایگزین شوند.

The evidence around illiberal democracies

وضعیت دموکراسی‌های غیرلیبرال هم طبق شواهد

is quite depressing.

چندان امیدوارکننده نیست.

Freedom House finds that although 50 percent

طبق تحقیقات مؤسسه‌ی "خانه‌ی آزادی" با این که ۵۰ درصد

of the world's countries today are democratic,

از کشورهای دنیا دموکراتیک هستند،

70 percent of those countries are illiberal

حدود ۷۰ درصد این کشورها سیستم‌های غیرلیبرال دارند،

in the sense that people don't have free speech

به این مفهوم که مردم فاقد حق آزادی بیان

or freedom of movement.

و آزادی جنبش‌های اجتماعی هستند.

But also, we're finding from Freedom House

همچنین ما از تحقیقی که سال پیش توسط همین سازمان

in a study that they published last year

منتشر شده است متوجه شدیم که

that freedom has been on the decline

آزادی‌ها در هفت سال گذشته

every year for the past seven years.

در حال کاهش بوده‌است.

What this says

آنچه این حقایق

is that for people like me

به کسانی مثل من

who care about liberal democracy,

که به لیبرال دموکراسی اهمیت می‌دهد می‌گوید،

is we've got to find a more sustainable way

این است که ما باید راه حل قابل‌ اتکا تری

of ensuring that we have a sustainable form

برای اطمینان از ماندگاری دموکراسی

of democracy in a liberal way,

در فرم لیبرال آن پیدا کنیم،

and that has its roots in economics.

راهی که ریشه در ا‌قتصاد داشته باشد.

But it also says that as China moves

علاوه بر این، همان طور که چین دارد

toward being the largest economy in the world,

به بزرگترین اقتصاد دنیا تبدیل می‌شود،

something that is expected to happen

-- چیزی که طبق انتظار متخصصان

by experts in 2016,

در سال ۲۰۱۶ اتفاق می افتد --

that this schism between the political

دودستگی بین نظریات سیاسی و اقتصادی

and economic ideologies of the West and the rest

بین غرب و دیگر نقاط جهان به احتمال قوی

is likely to widen.

گسترده‌تر می‌شود.

What might that world look like?

تصور کنید که چنین جهانی چگونه خواهد بود؟

Well, the world could look like

دخالت بیشتر حکومت‌ها در امور،

more state involvement and state capitalism;

سرمایه‌داری‌های دولتی بیشتر،

greater protectionisms of nation-states;

و در نتیجه قوانین گمرکی سنگین‌تر در کشورها،

but also, as I just pointed out a moment ago,

ولی همان طور که چند دقیقه پیش اشاره کردم،

ever-declining political rights

حقوق سیاسی و شخصی

and individual rights.

در حال نزول دائمی خواهند بود.

The question that is left for us in general

در اینجا سئوال کلی این است که

is, what then should the West be doing?

پس غرب باید چه کند؟

And I suggest that they have two options.

به نظر من دو گزینه برای غرب وجود دارد:

The West can either compete or cooperate.

رقابت یا همکاری.

If the West chooses to compete with the Chinese model,

اگر غرب تصمیم به رقابت با مدل چینی گرفته،

and in effect go around the world

و در نتیجه در گوشه و کنار جهان

and continue to try and push an agenda

به دنبال ادامه‌ی تحمیل دستور کار

of private capitalism and liberal democracy,

سرمایه‌داری خصوصی و لیبرال دموکراسی باشد،

this is basically going against headwinds,

اساساً برخلاف جریان حرکت می‌کند،

but it also would be a natural stance

اما با این حال، این موضع طبیعی

for the West to take

غرب خواهد بود،

because in many ways it is the antithesis

چنانچه از بسیاری از جهات در مقابل نظریه‌ی مدل چینی است،

of the Chinese model

یعنی برداشتن دموکراسی از اولویت

of de-prioritizing democracy, and state capitalism.

و سرمایه‌داری دولتی.

Now the fact of the matter is,

اما حقیقت این است که

if the West decides to compete,

اگر غرب تصمیم به رقابت بگیرد‌

it will create a wider schism.

دودستگی گسترده‌تری به وجود خواهد آمد.

The other option is for the West to cooperate,

گزینه‌ی دیگر برای غرب همکاری است،

and by cooperating I mean

منظور من از همکاری

giving the emerging market countries the flexibility

دادن امکان انعطاف لازم به بازارهای نوپاست

to figure out in an organic way

تا به طور طبیعی

what political and economic system

کارآمدترین سیستم سیاسی و اقتصادی خود را

works best for them.

پیدا کنند.

Now I'm sure some of you in the room

مطمئنم که برخی از شما فکر می‌کنید

will be thinking, well, this is like ceding to China,

که این شبیه به واگذاری میدان به چین

and this is a way, in other words,

و یا به عبارت دیگر

for the West to take a back seat.

همان عقب‌نشینی غرب است.

But I put it to you

اما آن چه من مطرح می‌کنم

that if the United States and European countries

این است که اگر ایالت متحده و کشورهای غربی

want to remain globally influential,

خواهان حفظ تأثیرگذاری جهانی خود هستند،

they may have to consider cooperating

شاید مجبور به در نظر گرفتن گزینه‌ی همکاری

in the short term in order to compete,

در کوتاه مدت شوند تا بتوانند با هم رقابت کنند،

and by that, they might have to focus

و برای این کار احتمالاً ناچار به تمرکز بیشتر

more aggressively on economic outcomes

بر تنایج اقتصادی شوند تا به ایجاد

to help create the middle class

طبقه‌ی متوسطی که به نوبه‌ی خود بتواند

and therefore be able to hold government accountable

دولت‌ها را ملزم به پذیرش وظایفشان کند، یاری رسانند،

and create the democracies that we really want.

و دموکراسی که ما واقعاً می‌خواهیم برقرار کنند.

The fact of the matter is that

حقیقت امر این است که

instead of going around the world

به جای چرخیدن در گوشه و کنار جهان

and haranguing countries for engaging with China,

و ملامت کردن پرخاشگرانه‌ی کشورها برای مشارکت با چین،

the West should be encouraging its own businesses

غرب باید کسب‌وکارش را برای

to trade and invest in these regions.

تجارت با این مناطق تشویق کند.

Instead of criticizing China for bad behavior,

به جای انتقاد از چین برای رفتار بدش؛

the West should be showing how it is

غرب باید نشان دهد که

that their own system of politics and economics

چگونه سیستم سیاسی و اقتصادی‌اش

is the superior one.

نسبت به آن برتری دارد.

And instead of shoehorning democracy

و به جای تلاش برای به زور گنجاندن دموکراسی

around the world,

در سراسر جهان،

perhaps the West should take a leaf

شاید غرب باید نگاهی

out of its own history book

به کتاب تاریخش بیاندازد

and remember that it takes a lot of patience

و به خاطر آورد که برای ساختن

in order to develop the models

مدل و سیستمی که امروز دارد صبر و

and the systems that you have today.

بردباری بسیاری را تحمل است.

Indeed, the Supreme Court Justice Stephen Breyer

"استفن بریر"، قاضی دادگاه عالی، صراحتاً به ما

reminds us that it took the United States

یادآوری می‌کند که تقریباً بعد از ۱۷۰ سال

nearly 170 years

که از زمان نوشتن

from the time that the Constitution was written

قانون اساسی امریکا می‌گذشت،

for there to be equal rights in the United States.

حقوق برابر در این کشور تحقق یافت.

Some people would argue that today

و حتی برخی معتقدند که هنوز هم

there is still no equal rights.

حقوق برابر وجود ندارد.

In fact, there are groups who would argue

در واقع، گروه‌هایی هستند که معتقدند

that they still do not have equal rights under the law.

هنوز هم از حقوق برابر تحت قانون برخوردار نیستند.

At its very best,

مدل غربی به بهترین روش

the Western model speaks for itself.

دارد خودش را شرح می‌دهد.

It's the model that put food on the table.

مدل غربی غذای روی میز را تأمین می‌کند،

It's the refrigerators.

یخچال‌تان را پر نگه می‌دارد،

It put a man on the moon.

و انسان را به ماه می‌فرستد.

But the fact of the matter is,

اما واقعیت این است که

although people back in the day

با این که مردم در گذشته

used to point at the Western countries and say,

به غرب اشاره می‌کردند و می‌گفتند:

"I want that, I like that,"

«من آن را می‌خواهم، من آن را می‌پسندم»

there's now a new person in town

ولی اکنون چهره‌ی جدیدی وارد جهان شده است

in the form of a country, China.

در قالب کشوری به نام چین.

Today, generations are looking at China

امروز نسل‌ها به چین می‌نگرند

and saying, "China can produce infrastructure,

و می‌گویند: «چین قادر به ساخت زیرساختارهاست،

China can produce economic growth,

چین می‌تواند رشد اقتصادی تولید کند

and we like that."

و این چیزیست که ما می‌خواهیم.»

Because ultimately, the question before us,

به خاطر اینکه در نهایت سؤالی که پیش روی ما،

and the question before

و پیش روی

seven billion people on the planet

هفت میلیارد ساکن این سیاره قرار دارد

is, how can we create prosperity?

این است که «چگونه می‌توانیم ثروت ایجاد کنیم؟»

People who care and will pivot towards the model

مردمی که اهمیت می‌دهند

of politics and economics

به صورت بسیار منطقی به سمت مدل‌های

in a very rational way,

اقتصادی و سیاسی‌ خاصی تغییر مسیر می دهند،

to those models that will ensure

آنها مدل‌هایی را انتخاب می‌کنند

that they can have better living standards

که متضمن رسیدن به استاندارد‌های زندگی بهتر

in the shortest period of time.

در کوتاه‌ترین زمان باشد.

As you leave here today,

وقتی که شما امروز اینجا را ترک می‌کنید،

I would like to leave you

مایلم یک پیام بسیار شخصی را

with a very personal message,

با شما درمیان گذاشته باشم،

which is what it is that I believe

آن چه که انجامش را برای

we should be doing as individuals,

هر شخصی ضروری می‌دانم:

and this is really about being open-minded,

و آن داشتن یک ذهن واقعاً باز است.

open-minded to the fact that our hopes and dreams

داشتن ذهنی باز نسبت به این حقیقت که امیدها

of creating prosperity for people around the world,

و رؤیاهای ما برای ایجاد ثروت برای مردم جهان

creating and meaningfully putting a dent in poverty

و رؤیاهای ما برای ایجاد ثروت برای مردم جهان

for hundreds of millions of people,

و خارج کردن صدها میلیون نفر از فقر،

has to be based in being open-minded,

باید بر اساس همین ذهن باز باشد،

because these systems have good things

به خاطر این که این سیستم‌ها هم دارای نکات مثبت

and they have bad things.

و هم دربرگیرنده‌ی نکات منفی هستند.

Just to illustrate,

فقط به منظور درک کردن چیزی،

I went into my annals of myself.

سری به زندگی نامه‌ام زدم.

That's a picture of me.

این تصویر من است.

Awww. (Laughter)

اوه. (صدای خنده)

I was born and raised in Zambia in 1969.

من در سال ۱۹۶۹ در زامبیا متولد شدم و بزرگ شدم.

At the time of my birth,

در زمان تولد من،

blacks were not issued birth certificates,

برای سیاه‌پوستان شناسنامه صادر نمی‌کردند،

and that law only changed in 1973.

و این قانون حتی تا سال ۱۹۷۳ پابرچا بود.

This is an affidavit from the Zambian government.

این یک گواهی تولد از دولت زیمبابوه است.

I bring this to you to tell you that in 40 years,

من این‌ها را به شما نشان می‌دهم تا بگویم در طول ۴۰ سال گذشته،

I've gone from not being recognized as a human being

از کسی که حتی به عنوان انسان به رسمیت شناخته نمی‌شد

to standing in front of the illustrious TED crowd today

تا کسی که امروز در مقابل شنوندگان سازمان برجسته ی TED

to talk to you about my views.

نظراتش را ارائه می‌دهد پیش رفته‌ام.

In this vein, we can increase economic growth.

به همین ترتیب، ما می‌توانیم رشد اقتصادی را افزایش دهیم

We can meaningfully put a dent in poverty.

و می‌توانیم ضربه مهلکی به بدنه‌ی فقر وارد کنیم.

But also, it's going to require

ولی این کار ملزم آن است که

that we look at our assumptions,

نگاهی به فرضیاتمان بیاندازیم،

assumptions and strictures that we've grown up with

فرضیات و قوانین سخت‌گیرانه‌ای

around democracy, around private capitalism,

در مورد دموکراسی و سرمایه‌داری خصوصی،

around what creates economic growth

و عوامل رشد اقتصادی،

and reduces poverty and creates freedoms.

و کاهش فقر و بانی آزادی‌ها، که با آن بزرگ شده‌ایم.

We might have to tear those books up

شاید ناچار به پاره کردن آن کتاب‌ها شویم،

and start to look at other options

و به گزینه‌های دیگر روی بیاوریم

and be open-minded to seek the truth.

و با ذهنی باز به دنبال حقیقت برویم.

Ultimately, it's about transforming the world

زیرا که هدف غایی تبدیل کردن این جهان،

and making it a better place.

به جایی بهتر است.

Thank you very much.

با تشکر فراوان از شما.

(Applause)

(تشویق حضار)