How early life experience is written into DNA | Moshe Szyf

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Splenditt Dtt

So it all came to life

ทุกอย่างถือกำเนิดขึ้นมา

in a dark bar in Madrid.

ในบาร์มืด ๆ ในกรุงมาดริด

I encountered my colleague from McGill, Michael Meaney.

ผมพบกับเพื่อนร่วมงานของผม ไมเคิล มีนี จากแมคกิล

And we were drinking a few beers,

เราก็ดื่มเบียร์กันไปนิดหน่อย

and like scientists do,

และเหมือนกับที่นักวิทยาศาสตร์ทำ ๆ กัน

he told me about his work.

เขาเล่าเรื่องงานให้ผมฟัง

And he told me that he is interested in how mother rats lick their pups

และเขาบอกผมว่า เขาสนใจว่า แม่หนูเลียลูกเล็ก ๆ ของมัน

after they were born.

หลังจากที่พวกมันเกิดอย่างไร

And I was sitting there and saying,

และผมก็นั่งอยู่ตรงนั้นและพูดว่า

"This is where my tax dollars are wasted --

"ภาษีของผมถูกผลาญไปกับเรื่อง --

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

on this kind of soft science."

สังคมวิทยาและมานุษยวิทยาอะไรเนี่ยนะ"

And he started telling me

และเขาก็เริ่มบอกผมว่า

that the rats, like humans,

หนู ก็เหมือนกับมนุษย์

lick their pups in very different ways.

พวกมันเลียขนลูก ๆ ในแบบที่แตกต่างกัน

Some mothers do a lot of that,

แม่บางตัวเลียขนลูกมาก

some mothers do very little,

บางตัวก็เลียน้อย

and most are in between.

และส่วนใหญ่ก็เลียแบบกลางๆ

But what's interesting about it

แต่ที่น่าสนใจก็คือ

is when he follows these pups when they become adults --

เมื่อเขาติดตามลูกหนูพวกนี้ ตอนที่มันโตเต็มวัย

like, years in human life, long after their mother died.

เทียบได้กับหลายปีต่อมาในช่วงชีวิตมนุษย์ นานหลังจากที่แม่ของพวกมันตายไปแล้ว

They are completely different animals.

พวกมันกลายเป็นสัตว์ที่ไม่เหมือนเดิมเลย

The animals that were licked and groomed heavily,

หนูที่ถูกแม่เลียขนและดูแลอย่างมาก

the high-licking and grooming,

การเลียขนและดูแลอย่างมากนั้น

are not stressed.

ทำให้พวกมันไม่เครียด

They have different sexual behavior.

พวกมันมีพฤติกรรมทางเพศที่ต่างออกไป

They have a different way of living

พวกมันมีรูปแบบการดำเนินชีวิต ที่แตกต่างออกไป

than those that were not treated as intensively by their mothers.

จากพวกหนู ที่ไม่ได้รับการดูแลอย่างมากจากแม่ของมัน

So then I was thinking to myself:

แล้วผมก็มาคิดดู

Is this magic?

นี่มันเวทย์มนต์หรือเปล่า

How does this work?

มันเกิดขึ้นได้อย่างไร

As geneticists would like you to think,

นักพันธุศาสตร์อยากให้คุณคิดว่า

perhaps the mother had the "bad mother" gene

บางทีแม่อาจมียีน "แม่แย่ ๆ "

that caused her pups to be stressful,

ที่ทำให้ลูกของพวกมันมีความเครียด

and then it was passed from generation to generation;

และจากนั้น มันก็ส่งต่อ จากรุ่นหนึ่งสู่อีกรุ่น

it's all determined by genetics.

ทั้งหมดนี้ถูกกำหนดโดยพันธุกรรม

Or is it possible that something else is going on here?

หรือมันเป็นไปได้ว่ามีอะไรอย่างอื่นเกิดขึ้น

In rats, we can ask this question and answer it.

ในหนู เราสามารถตั้งคำถามนี้ และหาคำตอบได้

So what we did is a cross-fostering experiment.

สิ่งที่เราทำก็คือ ทำการทดสอบการเลี้ยงดูแบบไขว้

You essentially separate the litter, the babies of this rat, at birth,

เราแยกเจ้าลูกหนูพวกนี้ ตั้งแต่ตอนที่มันเกิด

to two kinds of fostering mothers --

ไปให้แม่บุญธรรมสองกลุ่ม

not the real mothers, but mothers that will take care of them:

ไม่ใช่แม่จริง ๆ แต่เป็นแม่ที่จะเลี้ยงดูพวกมัน

high-licking mothers and low-licking mothers.

แม่ที่เลียขนลูกมาก และแม่ที่เลียขนลูกน้อย

And you can do the opposite with the low-licking pups.

และคุณก็ทำในแบบตรงข้ามกัน กับลูกหนูที่ถูกเลียน้อย

And the remarkable answer was,

คำตอบที่น่าทึ่งก็คือ

it wasn't important what gene you got from your mother.

ไม่สำคัญเลยว่า ยีนใดที่คุณได้มาจากแม่

It was not the biological mother that defined this property of these rats.

ไม่ใช่แม่แท้ ๆ หรอก ที่เป็นตัวกำหนดคุณสมบัตินี้ในลูกหนู

It is the mother that took care of the pups.

แต่เป็นแม่ที่เลี้ยงดูพวกลูกหนูต่างหาก

So how can this work?

แล้วมันเกิดขึ้นได้อย่างไร

I am an a epigeneticist.

ผมเป็นนักอีพีเจเนติกส์

I am interested in how genes are marked

ผมสนใจว่ายีนพวกนี้ถูกทำเครื่องหมาย

by a chemical mark

โดยการใช้เครื่องหมายทางเคมีได้อย่างไร

during embryogenesis, during the time we're in the womb of our mothers,

ระหว่างการพัฒนาเป็นตัวอ่อน (Embryogenesis) ในช่วงที่พวกเราอยู่ในครรภ์มารดา

and decide which gene will be expressed

และตัดสินว่ายีนใดจะถูกแสดงออก

in what tissue.

ในเนื้อเยื่อใด

Different genes are expressed in the brain than in the liver and the eye.

ยีนที่แตกต่างกันถูกแสดงออกในสมอง แทนที่จะถูกแสดงออกในตับและตา

And we thought: Is it possible

และเราก็คิดว่า มันจะเป็นไปได้ไหม

that the mother is somehow reprogramming the gene of her offspring

ที่แม่วางกฏเกณฑ์ใหม่ให้กับยีนของลูก ในทางใดทางหนึ่ง

through her behavior?

ผ่านพฤติกรรมของมัน

And we spent 10 years,

เราใช้เวลา 10 ปี

and we found that there is a cascade of biochemical events

แล้วก็พบว่ามีเหตุการณ์ทางเคมีชีวภาพ ที่ส่งต่อกันเป็นทอด ๆ

by which the licking and grooming of the mother, the care of the mother,

ซึ่งการเลียและการตกแต่งขน การดูแลของแม่

is translated to biochemical signals

ถูกแปลเป็นสัญญาณเคมีชีวภาพ

that go into the nucleus and into the DNA

ที่จะเข้าไปยังนิวเคลียสและดีเอ็นเอ

and program it differently.

และกำหนดเกณฑ์มันให้แตกต่างออกไป

So now the animal can prepare itself for life:

เพื่อให้สัตว์พวกนี้เตรียมพร้อมสำหรับการใช้ชีวิต

Is life going to be harsh?

ชีวิตจะแร้นแค้นหรือเปล่า

Is there going to be a lot of food?

หรือว่าจะมีอาหารอุดมสมบูรณ์

Are there going to be a lot of cats and snakes around,

จะมีแมวและงูอยู่มากไหม

or will I live in an upper-class neighborhood

หรือฉันจะอยู่ในเขตชุมชนชั้นสูง

where all I have to do is behave well and proper,

ที่ฉันก็แค่ทำตัวให้เหมาะสมดูดี

and that will gain me social acceptance?

แล้วฉันก็จะได้รับการยอมรับนับหน้าถือตา

And now one can think about how important that process can be

ตอนนี้คงนึกกันออกแล้วนะครับว่า กระบวนการนี้มีความสำคัญขนาดไหน

for our lives.

สำหรับชีวิตของเรา

We inherit our DNA from our ancestors.

เราได้รับดีเอ็นเอตกทอดมาจากบรรพบุรุษ

The DNA is old.

ดีเอ็นเอนั่นเก่าแก่

It evolved during evolution.

มันเจริญขึ้นตามวิวัฒนาการ

But it doesn't tell us if you are going to be born in Stockholm,

แต่มันไม่ได้บอกเรา ว่าหากเราเกิดในกรุงสต๊อกโฮล์ม

where the days are long in the summer and short in the winter,

ที่ที่กลางวันยาวนานในฤดูร้อน และสั้นในฤดูหนาว

or in Ecuador,

หรือในเอกวาดอร์

where there's an equal number of hours for day and night all year round.

ที่ที่จำนวนชั่วโมงในตอนกลางวัน และกลางคืนเท่ากันตลอดทั้งปี

And that has such an enormous [effect] on our physiology.

และนั่นก็มีผลกระทบอย่างมาก ต่อสรีรวิทยาของเรา

So what we suggest is, perhaps what happens early in life,

ฉะนั้น เราจึงเสนอว่า บางที อะไรบางอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงแรกของชีวิต

those signals that come through the mother,

สัญญาณเหล่านั้นที่ส่งผ่านมาจากแม่

tell the child what kind of social world you're going to be living in.

บอกกับเด็กว่า สังคมแบบไหน ที่พวกเขากำลังจะอาศัยอยู่

It will be harsh, and you'd better be anxious and be stressful,

มันจะแร้นแค้น และคุณควรจะตื่นตัวและเครียด

or it's going to be an easy world, and you have to be different.

หรือมันจะเป็นโลกที่เรียบง่าย และคุณจะต้องทำตัวให้แตกต่าง

Is it going to be a world with a lot of light or little light?

จะเป็นโลกที่มีแสงมากหรือน้อย

Is it going to be a world with a lot of food or little food?

จะเป็นโลกที่มีอาหารมากหรือน้อย

If there's no food around,

หรือถ้าไม่มีอาหารอยู่ใกล้ ๆ

you'd better develop your brain to binge whenever you see a meal,

คุณก็ควรที่จะพัฒนาสมอง ให้สั่งให้กินเยอะๆ เมื่อเห็นอาหาร

or store every piece of food that you have as fat.

หรือเก็บอาหารทุกหยาดหยด ที่กินเข้าไปในรูปของไขมัน

So this is good.

นี่เป็นสิ่งที่ดี

Evolution has selected this

วิวัฒนาการเลือกสิ่งนี้

to allow our fixed, old DNA to function in a dynamic way

เพื่อทำให้ดีเอ็นเอที่ไม่ยืดหยุ่นและเก่าแก่ของเรา ทำหน้าที่แบบยืดหยุ่นได้

in new environments.

ในสิ่งแวดล้อมใหม่

But sometimes things can go wrong;

แต่ในบางครั้ง บางอย่างก็เกิดผิดพลาด

for example, if you're born to a poor family

ยกตัวอย่างเช่น ถ้าคุณเกิดมาในครอบครัวยากจน

and the signals are, "You better binge,

และสัญญาณบอกคุณว่า "คุณจะต้องกินไม่ยั้ง

you better eat every piece of food you're going to encounter."

กินอาหารที่เจอเข้าไปให้เกลี้ยง"

But now we humans and our brain have evolved,

แต่ตอนนี้ มนุษย์เราและสมองของเรา ได้มีวิวัฒนาการ

have changed evolution even faster.

ได้เปลี่ยนให้วิวัฒนาการเร็วขึ้นกว่าเก่า

Now you can buy McDonald's for one dollar.

ตอนนี้คุณใช้เงินแค่หนึ่งดอลลาร์ ก็ซื้อเบอร์เกอร์ได้

And therefore, the preparation that we had by our mothers

ดังนั้น การเตรียมตัว ที่เราได้มาจากแม่ของเรา

is turning out to be maladaptive.

กลับกลายเป็นการปรับตัวที่ไม่เหมาะสม

The same preparation that was supposed to protect us from hunger and famine

การเตรียมตัวแบบเดียวกันนี้ ที่ควรช่วยปกป้องเราจากความหิวโหยและอดอยาก

is going to cause obesity,

กำลังจะทำให้เราเป็นโรคอ้วน

cardiovascular problems and metabolic disease.

มีปัญหาหลอดเลือดหัวใจ และโรคที่เกี่ยวข้องกับเมตาบอลิซึม

So this concept that genes could be marked by our experience,

เพราะฉะนั้น แนวคิดที่ว่า ยีนอาจถูกติดฉลากโดยประสบการณ์ของเรา

and especially the early life experience,

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ประสบการณ์ช่วงแรก ๆ ของชีวิต

can provide us a unifying explanation

ทำให้ได้คำอธิบาย ที่ทั้งเรื่องสุขภาพและโรคภัยไข้เจ็บ

of both health and disease.

สามารถใช้ร่วมกันได้

But is true only for rats?

แต่มันเป็นจริงแค่กับหนูหรือเปล่า

The problem is, we cannot test this in humans,

ปัญหาก็คือ เราไม่สามารถ ทำการทดสอบในมนุษย์ได้

because ethically, we cannot administer child adversity in a random way.

เพราะตามจริยธรรมแล้ว เราไม่สามารถสุ่มเลือกเคราะห์กรรมให้เด็กแต่ละคนได้

So if a poor child develops a certain property,

หากเด็กยากจนพัฒนาคุณลักษณะบางอย่าง

we don't know whether this is caused by poverty

เราไม่อาจรู้ว่ามันเกิดขึ้นเพราะความอดอยาก

or whether poor people have bad genes.

หรือเกิดขึ้น เพราะคนจนมียีนที่ไม่ดีหรือเปล่า

So geneticists will try to tell you that poor people are poor

ฉะนั้น นักพันธุศาสตร์ จะพยายามบอกคุณว่า คนจนนั้นจน

because their genes make them poor.

เพราะว่ายีนของพวกเขาทำให้พวกเขาจน

Epigeneticists will tell you

นักอีพิเจเนติกส์จะบอกคุณว่า

poor people are in a bad environment or an impoverished environment

คนจนอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่ไม่ดี หรือสิ่งแวดล้อมที่ยากจน

that creates that phenotype, that property.

ซึ่งสร้างให้เกิดลักษณะปรากฏ (Phenotype) ของความยากจนและเกิดคุณลักษณะยากจนนั้น

So we moved to look into our cousins, the monkeys.

เราจึงลองไปศึกษากัน ในญาติของเรา ซึ่งก็คือลิง

My colleague, Stephen Suomi, has been rearing monkeys

เพื่อนร่วมงานของผม สตีเฟน ซุโอมี่ ได้เลี้ยงดูลิง

in two different ways:

ด้วยสองวิธีการที่แตกต่างกัน

randomly separated the monkey from the mother

สุ่มแยกลิงจากแม่

and reared her with a nurse

เลี้ยงดูพวกมันด้วยพยาบาล

and surrogate motherhood conditions.

และสภาวะที่ใช้แม่เทียม

So these monkeys didn't have a mother; they had a nurse.

ฉะนั้น ลิงเหล่านี้จึงไม่มีแม่ลิง พวกมันมีแต่พยาบาล

And other monkeys were reared with their normal, natural mothers.

ส่วนลิงอีกพวกหนึ่งถูกเลี้ยงดู โดยแม่ตามปกติธรรมชาติ

And when they were old, they were completely different animals.

เมื่อพวกมันมีอายุมากขึ้น มันกลายเป็นสัตว์ที่ไม่เหมือนเดิมเลย

The monkeys that had a mother did not care about alcohol,

ลิงที่มีแม่ ไม่ดื่มเหล้า

they were not sexually aggressive.

พวกมันไม่มีพฤติกรรมทางเพศที่รุนแรง

The monkeys that didn't have a mother were aggressive, were stressed

ลิงที่ไม่มีแม่นั้นก้าวร้าวและเครียด

and were alcoholics.

และติดเหล้า

So we looked at their DNA early after birth, to see:

เราศึกษาดีเอ็นเอของพวกมัน หลังจากพวกมันเพิ่งเกิด เพื่อดูว่า

Is it possible that the mother is marking?

เป็นไปได้หรือไม่ ที่แม่จะเป็นผู้ทำเครื่องหมาย

Is there a signature of the mother in the DNA of the offspring?

มีลักษณะเฉพาะตัวของแม่ ในดีเอ็นเอของลูกหรือเปล่า

These are Day-14 monkeys,

นี่คือลิงอายุ 14 วัน

and what you see here is the modern way by which we study epigenetics.

และที่คุณเห็นอยู่ตรงนี้ คือวิธีการใหม่ในการศึกษาอีพีเจเนติกส์

We can now map those chemical marks, which we call methylation marks,

ตอนนี้เราสามารถระบุตำแหน่งเครื่องหมายเชิงเคมี ซึ่งเราเรียกมันว่า เครื่องหมายเมทิเลชัน

on DNA at a single nucleotide resolution.

ทำบนดีเอ็นเอที่ความคมชัดหนึ่งนิวคลีโอไทด์

We can map the entire genome.

เราสามารถระบุตำแหน่งได้ทั้งจีโนม

We can now compare the monkey that had a mother or not.

เราสามารถเปรียบเทียบ ลิงที่มีแม่หรือไม่มีได้

And here's a visual presentation of this.

และนี่คือการนำเสนอด้วยภาพ ของกระบวนการนี้

What you see is the genes that got more methylated are red.

ที่คุณกำลังดูอยู่นี้คือยีน ที่ถูกเมทิเลตมากกว่า เป็นสีแดง

The genes that got less methylated are green.

ยีนที่ถูกเมทิเลตน้อยกว่า จะเป็นสีเขียว

You can see many genes are changing,

คุณจะเห็นว่ายีนมากมายกำลังเปลี่ยนแปลง

because not having a mother is not just one thing --

เพราะว่าการไม่มีแม่ ไม่ใช่เพียงแค่เรื่องเล็กน้อย

it affects the whole way;

มันส่งผลกับทุกอย่าง

it sends signals about the whole way your world is going to look

มันส่งสัญญาณเกี่ยวกับทุกสิ่งทุกอย่าง ว่าโลกของคุณจะมีหน้าตาเป็นอย่างไร

when you become an adult.

เมื่อคุณกลายเป็นผู้ใหญ่

And you can see the two groups of monkeys

และคุณจะเห็นว่า ลิงสองกลุ่มนี้

extremely well-separated from each other.

ได้แยกออกจากกันอย่างชัดเจน

How early does this develop?

มันเกิดขึ้นเร็วแค่ไหนหรือ

These monkeys already didn't see their mothers,

ลิงพวกนี้ไม่มีแม่มาก่อน

so they had a social experience.

จากนั้นพวกมันจึงมีประสบการณ์ทางสังคม

Do we sense our social status, even at the moment of birth?

เราสัมผัสได้ถึงสถานะทางสังคม ตั้งแต่ตอนที่เราเกิดเลยหรือเปล่า

So in this experiment, we took placentas of monkeys

ในการทดลองนี้ เราจึงนำรกของลิง

that had different social status.

ที่มีสถานะทางสังคมแตกต่างกันมา

What's interesting about social rank is that across all living beings,

สิ่งที่น่าสนใจเกี่ยวกับระดับชั้นทางสังคม ก็คือในบรรดาสิ่งมีชีวิตทั้งหมด

they will structure themselves by hierarchy.

พวกมันจะจัดตำแหน่งตัวเอง ในแบบที่ลดหลั่นกันมา

Monkey number one is the boss;

ลิงหมายเลขหนึ่ง คือหัวหน้า

monkey number four is the peon.

ลิงหมายเลขสี่ คือผู้รับใช้

You put four monkeys in a cage,

เรานำลิงทั้งสี่มาใส่ในกรง

there will always be a boss and always be a peon.

มันจะมีหัวหน้าและผู้รับใช้เสมอ

And what's interesting is that the monkey number one

และสิ่งที่น่าสนใจก็คือ ลิงหมายเลขหนึ่ง

is much healthier than monkey number four.

มีสุขภาพที่ดีกว่าลิงหมายเลขสี่

And if you put them in a cage,

และถ้าคุณเอาพวกมันใส่ในกรง

monkey number one will not eat as much.

ลิงหมายเลขหนึ่งจะไม่กินอะไรมาก

Monkey number four will eat [a lot].

ลิงหมายเลขสี่จะกินเยอะเลย

And what you see here in this methylation mapping,

และที่คุณเห็นอยู่นี่ การระบุตำแหน่งเมทิเลชัน

a dramatic separation at birth

คือการแบ่งแยกอย่างมากตั้งแต่เกิด

of the animals that had a high social status

ระหว่างสัตว์ที่มีสถานะทางสังคมสูง

versus the animals that did not have a high status.

กับสัตว์ที่ไม่ได้มีสถานะทางสังคมที่สูง

So we are born already knowing the social information,

ฉะนั้น เมื่อเราเกิดมา เราก็ได้รับรู้ถึงข้อมูลทางสังคมแล้ว

and that social information is not bad or good,

และข้อมูลทางสังคมนั้น ก็ไม่ได้ดีหรือร้าย

it just prepares us for life,

มันแค่เตรียมเราให้พร้อมสำหรับชีวิต

because we have to program our biology differently

เพราะว่าเราจะต้องกำหนดเกณฑ์ ทางชีววิทยาของเราให้แตกต่างกันออกไป

if we are in the high or the low social status.

ถ้าเราอยู่ในสถานะทางสังคมที่สูงหรือต่ำ

But how can you study this in humans?

แต่เราจะศึกษาสิ่งนี้ในมนุษย์ได้อย่างไร

We can't do experiments, we can't administer adversity to humans.

เราไม่สามารถทำการทดลองได้ เราไม่สามารถกำหนดชะตากรรมให้มนุษย์ได้

But God does experiments with humans,

แต่พระเจ้าได้ทำการทดลองกับมนุษย์

and it's called natural disasters.

และมันมีชื่อว่า ภัยธรรมชาติ

One of the hardest natural disasters in Canadian history

หนึ่งในภัยทางธรรมชาติที่ร้ายแรงที่สุด ในประวัติศาสตร์ของแคนาดา

happened in my province of Quebec.

เกิดขึ้นในแคว้นควิเบคที่ผมอาศัยอยู่

It's the ice storm of 1998.

ซึ่งนั่นก็คือ พายุหิมะในปี ค.ศ. 1998

We lost our entire electrical grid because of an ice storm

เราถูกตัดขาดจากระบบการจ่ายไฟฟ้าทั้งหมด เพราะพายุน้ำแข็ง

when the temperatures were, in the dead of winter in Quebec,

และนั่นเป็นตอนที่อุณหภูมิ อยู่ในช่วงที่หนาวที่สุดของฤดูหนาว

minus 20 to minus 30.

ก็คือ ลบ 20 ถึง ลบ 30 องศา

And there were pregnant mothers during that time.

และตอนนั้นก็มีผู้หญิงท้อง

And my colleague Suzanne King followed the children of these mothers

เพื่อนร่วมงานของผม ซูซาน คิง ได้ติดตามลูกของคุณแม่กลุ่มนี้

for 15 years.

เป็นเวลา 15 ปี

And what happened was, that as the stress increased --

และสิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ เมื่อความเครียดเพิ่มขึ้น --

and here we had objective measures of stress:

เรามีเครื่องมือวัดความเครียด ที่ไม่อิงความรู้สึก

How long were you without power? Where did you spend your time?

คุณอยู่โดยไม่มีไฟฟ้านานแค่ไหน คุณไปอยู่ที่ไหน

Was it in your mother-in-law's apartment or in some posh country home?

คุณอยู่ที่บ้านของแม่สามี หรือในบ้านต่างจังหวัดที่หรูหรา

So all of these added up to a social stress scale,

ทั้งหมดนั้นถูกรวบรวม เป็นระดับความเครียดทางสังคม

and you can ask the question:

ทำให้คุณสามารถตั้งคำถามได้ว่า

How did the children look?

เด็กจะเป็นอย่างไร

And it appears that as stress increases,

และปรากฏว่า เมื่อความเครียดเพิ่มขึ้น

the children develop more autism,

เด็กเป็นโรคออทิสติกมากขึ้น

they develop more metabolic diseases

พวกเขาเป็นโรคที่เกี่ยวข้อง กับเมตาบอลิซีมมากขึ้น

and they develop more autoimmune diseases.

และเป็นโรคแพ้ภูมิ (Autoimmune disease) กันมากขึ้น

We would map the methylation state,

เราสามารถที่จะระบุตำแหน่งสถานะเมทิเลชันได้

and again, you see the green genes becoming red as stress increases,

และอีกครั้ง คุณจะเห็นยีนสีเขียว กลายเป็นสีแดง เมื่อความเครียดเพิ่มขึ้น

the red genes becoming green as stress increases,

ยีนสีแดงกลายเป็นสีเขียว เมื่อความเครียดเพิ่มขึ้น

an entire rearrangement of the genome in response to stress.

เป็นการจัดเรียงจีโนมใหม่ทั้งหมด เพื่อตอบสนองต่อความเครียด

So if we can program genes,

ถ้าเราวางกฏเกณฑ์ยีนได้

if we are not just the slaves of the history of our genes,

ถ้าเราไม่ได้เป็นเพียงแค่ทาส ของประวัติศาสตร์ของยีนของเรา

that they could be programmed, can we deprogram them?

ถ้ายีนได้ถูกวางกฏเกณฑ์ไว้แล้ว เราจะล้างกฎเกณฑ์นั้นได้ไหม

Because epigenetic causes can cause diseases like cancer,

เพราะว่าอีพิเจเนติกคือต้นเหตุ ที่ทำให้เกิดโรคต่าง ๆ เช่น มะเร็ง

metabolic disease

โรคที่เกี่ยวข้องกับเมตาบอลิซึม

and mental health diseases.

และโรคทางจิตเวช

Let's talk about cocaine addiction.

ลองมาคุยถึงเรื่องการติดโคเคนกัน

Cocaine addiction is a terrible situation

การติดโคเคนเป็นภาวะที่แย่มาก

that can lead to death and to loss of human life.

ที่นำไปสู่ความตาย และสูญสิ้นชีวิตมนุษย์

We asked the question:

เราตั้งคำถามว่า

Can we reprogram the addicted brain

เราจะสามารถวางกฏเกณฑ์ใหม่ ให้กับสมองที่เสพติดได้ไหม

to make that animal not addicted anymore?

เพื่อให้สัตว์ทดลองนั้นไม่เสพติดอีก

We used a cocaine addiction model

เราใช้แบบจำลองการเสพติดโคเคน

that recapitulates what happens in humans.

ที่จำลองกระบวนการที่เกิดขึ้นจริงในมนุษย์

In humans, you're in high school,

ในมนุษย์ คุณกำลังเป็นเด็กมัธยม

some friends suggest you use some cocaine,

เพื่อนบางคนชวนให้คุณลองเสพโคเคน

you take cocaine, nothing happens.

คุณก็ลองเสพดู ไม่เห็นจะมีอะไรเกิดขึ้นเลย

Months pass by, something reminds you of what happened the first time,

หลายเดือนผ่านไป บางสิ่งย้ำเตือนคุณ เกี่ยวกับการลองเสพยาครั้งแรก

a pusher pushes cocaine,

หลอดยาที่ดันโคเคนเข้าไป

and you become addicted and your life has changed.

คุณเสพติดมัน และชีวิตของคุณก็เปลี่ยนไป

In rats, we do the same thing.

ในหนู เราทำอย่างเดียวกัน

My colleague, Gal Yadid,

เพื่อนร่วมงานของผม แกล ยาดิด

he trains the animals to get used to cocaine,

เขาฝึกให้สัตว์ทดลองคุ้นเคยกับโคเคน

then for one month, no cocaine.

จากนั้นไม่ให้โคเคน เป็นเวลาหนึ่งเดือน

Then he reminds them of the party when they saw the cocaine the first time

ต่อมา เขาทำให้พวกมันนึกถึงงานเลี้ยง ที่ได้เห็นโคเคนเป็นครั้งแรก

by cue, the colors of the cage when they saw cocaine.

โดยใช้สีของกรงเป็นนัยบอก ถึงตอนที่พวกมันเห็นโคเคน

And they go crazy.

แล้วพวกมันก็เกิดบ้าคลั่ง

They will press the lever to get cocaine

พวกมันจะกดคันโยกที่เปิดช่องให้อาหาร เพื่อให้ได้โคเคน

until they die.

จนมันตาย

We first determined that the difference between these animals

ตอนแรกพวกเรามั่นใจว่า ความแตกต่างระหว่างสัตว์เหล่านี้

is that during that time when nothing happens,

คือในช่วงเวลาที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

there's no cocaine around,

ตอนที่ไม่มีการให้โคเคน

their epigenome is rearranged.

อีพีจีโนมของพวกมันถูกจัดเรียงใหม่

Their genes are re-marked in a different way,

ยีนของพวกมันถูกทำเครื่องหมายใหม่ ในแบบที่ต่างออกไป

and when the cue comes, their genome is ready

และเมื่อมีอะไรที่เตือนความจำ จีโนมของพวกมันก็พร้อม

to develop this addictive phenotype.

ที่จะพัฒนาลักษณะปรากฏ ที่เกี่ยวกับการเสพติดนี้

So we treated these animals with drugs that either increase DNA methylation,

ฉะนั้น เราให้ยากับสัตว์ทดลอง ที่จะเพิ่มดีเอ็นเอเมทิเลชัน

which was the epigenetic marker to look at,

ซึ่งเป็นเครื่องหมายอีพีเจเนติกส์ที่เราสนใจ

or decrease epigenetic markings.

หรือลดการทำเครื่องหมายอีพีเจเนติกส์

And we found that if we increased methylation,

และเราก็พบว่า ถ้าเราเพิ่มเมทิเลชัน

these animals go even crazier.

สัตว์เหล่านี้บ้าคลั่งหนักกว่าเดิม

They become more craving for cocaine.

พวกมันอยากโคเคนมากกว่าเดิม

But if we reduce the DNA methylation,

แต่ถ้าเราลดดีเอ็นเอเมทิเลชัน

the animals are not addicted anymore.

สัตว์เหล่านี้จะไม่เสพติดโคเคนอีก

We have reprogrammed them.

เราได้กำหนดกฎเกณฑ์ให้พวกมันใหม่

And a fundamental difference between an epigenetic drug

และความแตกต่างพื้นฐาน ระหว่างยาอีพีเจเนติกส์

and any other drug

และยาชนิดอื่น

is that with epigenetic drugs,

ก็คือ ด้วยยาอีพีเจเนติกส์

we essentially remove the signs of experience,

เราจะสามารถลบร่องรอย ของประสบการณ์ออกไปได้

and once they're gone,

และเมื่อพวกมันหายไปแล้ว

they will not come back unless you have the same experience.

พวกมันจะไม่กลับมาอีก เว้นเสียแต่ว่าคุณจะได้รับประสบการณ์เดิม

The animal now is reprogrammed.

ตอนนี้สัตว์ได้รับการกำหนดกฏเกณฑ์ใหม่

So when we visited the animals 30 days, 60 days later,

และเมื่อเราเข้าไปเยี่ยมพวกมันอีก ใน 30 วันและ 60 วันต่อมา

which is in human terms many years of life,

ซึ่งเทียบได้กับเวลาหลายปีในชีวิตมนุษย์

they were still not addicted -- by a single epigenetic treatment.

พวกมันยังไม่กลับไปติดยาอีก หลังจากการรักษา ด้วยยาอีพีเจเนติกส์เพียงครั้งเดียว

So what did we learn about DNA?

แล้วเราได้เรียนรู้อะไรเกี่ยวกับดีเอ็นเอ

DNA is not just a sequence of letters;

ดีเอ็นเอไม่ได้เป็นเพียงลำดับตัวอักษร

it's not just a script.

มันไม่ใช่แค่บทภาพยนต์

DNA is a dynamic movie.

ดีเอ็นเอเป็นภาพยนต์ที่เปลี่ยนแปลงได้

Our experiences are being written into this movie, which is interactive.

ประสบการณ์ของเราถูกบันทึกในภาพยนต์นี้ ซึ่งมันโต้ตอบกับคนดูได้

You're, like, watching a movie of your life, with the DNA,

เหมือนกับการชมภาพยนต์ เกี่ยวกับชีวิตของด้วยคุณดีเอ็นเอ

with your remote control.

โดยใช้รีโมทคอนโทรล

You can remove an actor and add an actor.

คุณสามารถเอานักแสดงออก หรือเพิ่มนักแสดงได้

And so you have, in spite of the deterministic nature of genetics,

คุณสามารถควบคุมได้ว่ายีนของคุณ จะมีหน้าตาอย่างไร

you have control of the way your genes look,

นอกจากการถูกกำหนดด้วยดีเอ็นเอ ตามธรรมชาติ

and this has a tremendous optimistic message

และนี่เป็นข่าวดีมากๆ

for the ability to now encounter some of the deadly diseases

ว่าเราจะมีความสามารถใน เผชิญกับโรคร้าย

like cancer, mental health,

อย่างเช่น โรคมะเร็ง, โรคทางจิตเวช

with a new approach,

ได้ด้วยแนวความคิดแบบใหม่

looking at them as maladaptation.

ว่าพวกมันคือการเปลี่ยนแปลงที่ไม่เหมาะสม

And if we can epigenetically intervene,

และถ้าเราสามารถแทรกแซง กระบวนการอีพิเจเนติก

[we can] reverse the movie by removing an actor

เราจะสามารถย้อนภาพยนต์นี้ ด้วยการเอานักแสดงออก

and setting up a new narrative.

และจัดวางการดำเนินเรื่องใหม่

So what I told you today is,

ฉะนั้น สิ่งที่ผมบอกคุณในวันนี้

our DNA is really combined of two components,

ก็คือ ดีเอ็นเอของเรานั้น ประกอบด้วยสองส่วน

two layers of information.

ข้อมูลสองชั้น

One layer of information is old,

ชั้นหนึ่งของข้อมูลนั้นเก่าแก่

evolved from millions of years of evolution.

มีวิวัฒนาการมาเป็นเวลาหลายล้านปี

It is fixed and very hard to change.

มันไม่ยืดหยุ่นและเปลี่ยนแปลงยาก

The other layer of information is the epigenetic layer,

ข้อมูลอีกชั้นหนึ่งคือชั้นอีพีเจเนติกส์

which is open and dynamic

ซึ่งเปิดกว้างและยืดหยุ่น

and sets up a narrative that is interactive,

และสามารถสร้างการดำเนินเรื่องแบบใหม่ ที่โต้ตอบกับประสบการณ์ที่พบได้

that allows us to control, to a large extent, our destiny,

ทำให้เราสามารถควบคุม ชะตากรรมส่วนใหญ่ของเรา

to help the destiny of our children

เพื่อช่วยกำหนดชะตากรรม ของลูกหลานของเรา

and to hopefully conquer disease

และหวังว่ามันจะช่วยให้เรา เอาชนะโรคร้าย

and serious health challenges

ความท้าทายเกี่ยวกับปัญหาสุขภาพร้ายแรง

that have plagued humankind for a long time.

ที่ก่อพิบัติภัยแก่มนุษยชาติมาแสนนาน

So even though we are determined

ฉะนั้น แม้ว่าเราจะถูกกำหนด

by our genes,

โดยยีนของเรา

we have a degree of freedom

เราก็ยังพอมีอิสระ

that can set up our life to a life of responsibility.

ที่จะสามารถจัดรูปแบบชีวิตของเรา ให้เป็นชีวิตที่เราออกแบบเองได้

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)