How early life experience is written into DNA | Moshe Szyf

Translator: AmirHossein Beheshti Reviewer: Masoud Motamedifar

همه چیز از یک بار تاریک در مادرید شروع شد.

من با همکارم، از دانشگاه مک‌گیل، مایکل مینی، مواجه شدم.

So it all came to life

و ما چند تا آبجو نوشیدیم،

in a dark bar in Madrid.

و مثل دانشمندان،

I encountered my colleague from McGill, Michael Meaney.

او درباره کارش به من گفت.

و او به من گفت به اینکه مادر موش‌ها چگونه بچه‌هایشان را لیس می‌زنند، علاقه‌مند هست

And we were drinking a few beers,

and like scientists do,

he told me about his work.

بعد از اینکه متولد می‌شوند.

And he told me that he is interested in how mother rats lick their pups

و من در آنجا نشسته بودم و می‌گفتم،

«اینجا جایی هست که پول مالیات من هدر می‌رود

(صدای خنده)

after they were born.

روی این نوع علوم نرم.»

And I was sitting there and saying,

"This is where my tax dollars are wasted --

و او شروع کرد به تعریف کردن

اینکه موش‌ها، مثل انسان‌ها،

(Laughter)

on this kind of soft science."

بچه‌هایشان را به روش‌های متفاوتی لیس می‌زنند.

And he started telling me

برخی از مادر‌ها خیلی زیاد این کار را انجام می‌دهند،

that the rats, like humans,

برخی از مادر‌ها هم خیلی کم،

و بیشترشان بین این دو حالت هستند.

lick their pups in very different ways.

اما نکته جالب اینجاست

Some mothers do a lot of that,

وقتی که او این بچه‌ها را تا بزرگسالی دنبال می‌کند (که مثل سالیان سال برای انسان‌هاست)

some mothers do very little,

and most are in between.

But what's interesting about it

حتی سال‌ها بعد از مرگ مادرشان.

is when he follows these pups when they become adults --

آن‌ها حیوانات کاملاً متفاوتی هستند.

حیواناتی که خیلی لیس زده شده و مراقبت شده بودند،

like, years in human life, long after their mother died.

لیس زدن و مراقبت زیاد،

They are completely different animals.

استرس نداشتند.

The animals that were licked and groomed heavily,

آن‌ها رفتار جنسی متفاوتی دارند،

آن‌ها روش زندگی متفاوتی دارند

the high-licking and grooming,

نسبت به آن‌هایی که توسط مادرشان مورد توجه قرار نگرفته بودند.

are not stressed.

They have different sexual behavior.

They have a different way of living

پس من با خودم فکر می‌کردم:

than those that were not treated as intensively by their mothers.

آیا این جادو هست؟

چگونه کار می‌کند؟

همانطور که ژنتیست‌ها دوست دارند به شما بگویند،

So then I was thinking to myself:

شاید مادر ژن «بد» داشته باشد

Is this magic?

How does this work?

که باعث می‌شود بچه‌هایش استرس داشته باشند،

As geneticists would like you to think,

و این از نسلی به نسل بعد منتقل می‌شود؛

perhaps the mother had the "bad mother" gene

همه چیز توسط ژنتیک تعیین می‌شود.

that caused her pups to be stressful,

و یا امکان دارد چیز دیگری در اینجا در حال رخ دادن باشد؟

and then it was passed from generation to generation;

در موش‌ها، ما می‌توانیم این سوال را بپرسیم و به آن پاسخ دهیم.

it's all determined by genetics.

پس کاری که ما انجام دادیم یک آزمایش تغذیه متقابل بود.

Or is it possible that something else is going on here?

شما در واقع بچه‌های این موش را در زمان تولد، به دو نوع مادر تغذیه می‌کنید

In rats, we can ask this question and answer it.

So what we did is a cross-fostering experiment.

نه مادر‌های واقعی، بلکه مادرهایی که از آن‌ها مراقبت می‌کنند:

You essentially separate the litter, the babies of this rat, at birth,

مادرهایی که زیاد لیس می‌زنند و مادرهایی که کم لیس می‌زنند.

to two kinds of fostering mothers --

و شما می‌توانید برعکس‌اش را با مادرهایی که کم لیس می‌زنند انجام دهید.

not the real mothers, but mothers that will take care of them:

و جواب قابل توجه این بود که،

high-licking mothers and low-licking mothers.

مهم نبود شما چه ژنی از مادرتان گرفته‌اید.

And you can do the opposite with the low-licking pups.

مادر بیولوژیکی نبود که این خاصیت موش‌ها را تعیین می‌کرد.

And the remarkable answer was,

it wasn't important what gene you got from your mother.

بلکه مادری هست که از بچه‌ها مراقبت می‌کند.

It was not the biological mother that defined this property of these rats.

پس این چگونه کار می‌کند؟

It is the mother that took care of the pups.

من یک اپی‌ژنتیست{وَراژن‌شناس} هستم.

من علاقه‌مند به این هستم که ژن‌ها چگونه علامت گذاری می‌شوند

So how can this work?

توسط یک مارکر شیمیایی

در طول تکامل جنینی، در زمانی که ما در رحم مادران‌مان هستیم.

I am an a epigeneticist.

I am interested in how genes are marked

و تصمیم می‌گیریم که کدام ژن در چه بافتی بیان می‌شود.

by a chemical mark

during embryogenesis, during the time we're in the womb of our mothers,

ژن‌های متفاوتی در مغز نسبت به کبد و چشم بیان می‌شود.

and decide which gene will be expressed

و ما فکر کردیم که آیا امکان دارد

in what tissue.

Different genes are expressed in the brain than in the liver and the eye.

مادر به نحوی ژن فرزندش را دوباره برنامه‌ریزی کند

And we thought: Is it possible

از طریق رفتارش؟

that the mother is somehow reprogramming the gene of her offspring

و ما ۱۰ سال صرف کردیم،

و ما پیدا کردیم که زنجیره‌ای از رخدادهای بیوشیمیایی وجود دارد

که توسط لیسیدن و مراقبت مادر،

through her behavior?

And we spent 10 years,

به سیگنال‌های بیوشیمیایی ترجمه می‌شوند

and we found that there is a cascade of biochemical events

که وارد هسته می‌شوند و به داخل DNA می‌روند

by which the licking and grooming of the mother, the care of the mother,

و به طور متفاوتی برنامه‌ریزی‌اش می‌کنند.

حالا حیوان می‌تواند خودش را برای زندگی آماده کند:

is translated to biochemical signals

that go into the nucleus and into the DNA

آیا زندگی سخت خواهد بود؟

and program it differently.

آیا غذای زیادی وجود خواهد داشت؟

So now the animal can prepare itself for life:

آیا گربه‌ها و مارهای زیادی در اطراف وجود خواهند داشت،

و یا در یک محله‌ی مرفه زندگی خواهم کرد

Is life going to be harsh?

که در آنجا تمام کاری که باید انجام دهم رفتار خوب و مناسب هست،

Is there going to be a lot of food?

و این باعث پذیرش اجتماعی من خواهد شد؟

Are there going to be a lot of cats and snakes around,

or will I live in an upper-class neighborhood

حالا می‌توان به این فکر کرد که این فرآیند چقدر برای زندگی ما می‌تواند مهم باشد.

where all I have to do is behave well and proper,

and that will gain me social acceptance?

ما DNA‌مان را از اجدادمان به ارث می‌بریم.

And now one can think about how important that process can be

DNA قدیمی هست.

در طول تکامل، کامل شده.

for our lives.

We inherit our DNA from our ancestors.

اما به ما نمی‌گوید که قرار هست در استکهلم به دنیا بیایید،

The DNA is old.

جایی که روزها در تابستان طولانی و در زمستان کوتاه هستند،

It evolved during evolution.

But it doesn't tell us if you are going to be born in Stockholm,

یا در اکوادور،

جایی که تعداد ساعات روز و شب در تمام طول سال برابر است.

where the days are long in the summer and short in the winter,

و این تأثیر زیادی بر فیزیولوژی ما دارد.

or in Ecuador,

where there's an equal number of hours for day and night all year round.

بنابراین پیشنهاد ما این است، که شاید اتفاقاتی که در اوایل زندگی می‌افتد،

And that has such an enormous [effect] on our physiology.

سیگنال‌هایی که از طریق مادر می‌آیند،

به کودک می‌گویند که در چه نوع دنیای اجتماعی قرار هست زندگی کند.

So what we suggest is, perhaps what happens early in life,

قرار هست سخت باشد، و بهتر است مضطرب و پراسترس باشی،

those signals that come through the mother,

tell the child what kind of social world you're going to be living in.

یا قرار هست دنیای آسانی باشد، و تو باید متفاوت باشی.

آیا دنیایی با نور فراوان خواهد بود یا نور اندک؟

It will be harsh, and you'd better be anxious and be stressful,

آیا دنیایی با غذای زیاد خواهد بود یا غذای اندک؟

or it's going to be an easy world, and you have to be different.

اگر غذایی در اطراف نباشد،

Is it going to be a world with a lot of light or little light?

بهتر است مغزت را طوری عادت دهی که هر وقت غذا می‌بیند پرخوری کند،

Is it going to be a world with a lot of food or little food?

یا هر تکه از غذایی که داری به عنوان چربی ذخیره کن.

If there's no food around,

you'd better develop your brain to binge whenever you see a meal,

پس این خوب است.

تکامل این را انتخاب کرده‌است

or store every piece of food that you have as fat.

تا به DNA ثابت و قدیمی ما اجازه دهد به صورت پویا در محیط‌های جدید عمل کند.

So this is good.

Evolution has selected this

اما گاهی اوقات ممکن است اوضاع خراب شود؛

to allow our fixed, old DNA to function in a dynamic way

به عنوان مثال، اگر در یک خانواده فقیر به دنیا آمده‌باشید

in new environments.

و سیگنال‌ها این‌ها هستند که “بهتر است پرخوری کنی،

But sometimes things can go wrong;

بهتر است هر لقمه غذایی که به دست می‌آوری بخوری.”

for example, if you're born to a poor family

اما حالا ما انسان‌ها و مغزمان تکامل یافته‌است،

and the signals are, "You better binge,

تکامل را حتی سریع‌تر تغییر داده‌ایم.

حالا می‌توانید با یک دلار مک دونالد بخرید.

you better eat every piece of food you're going to encounter."

But now we humans and our brain have evolved,

و بنابراین، آمادگی که توسط مادران‌مان داشتیم

have changed evolution even faster.

Now you can buy McDonald's for one dollar.

معلوم می‌شود که ناسازگار هست.

And therefore, the preparation that we had by our mothers

همان آمادگی که قرار بود ما را از گرسنگی و قحطی محافظت کند

is turning out to be maladaptive.

دارد باعث چاقی،

مشکلات قلبی عروقی و بیماری‌های متابولیک می‌شود.

The same preparation that was supposed to protect us from hunger and famine

پس این مفهوم که ژن‌های ما می‌توانند توسط تجربیات ما تحت تأثیر قرار گیرند،

is going to cause obesity,

به ویژه تجربیات اولیه زندگی،

cardiovascular problems and metabolic disease.

می‌تواند توضیحی جامع برای سلامتی و بیماری ارائه دهد.

So this concept that genes could be marked by our experience,

and especially the early life experience,

اما آیا این فقط در مورد موش‌ها صدق می‌کند؟

can provide us a unifying explanation

مشکل اینجاست که ما نمی‌توانیم این موضوع را در انسان‌ها آزمایش کنیم،

of both health and disease.

چون از نظر اخلاقی نمی‌توانیم به طور تصادفی فلاکت دوران کودکی را برای کسی تحمیل کنیم.

But is true only for rats?

پس اگر در یک کودک فقیر ویژگی خاصی ایجاد شود،

The problem is, we cannot test this in humans,

ما نمی‌دانیم که این به دلیل فقر ایجاد شده

because ethically, we cannot administer child adversity in a random way.

یا اینکه افراد فقیر ژن‌های بدی دارند.

So if a poor child develops a certain property,

ژنتیک‌دان‌ها به شما خواهند گفت افراد فقیر

we don't know whether this is caused by poverty

فقیر هستند، چون ژن‌هایشان آن‌ها را فقیر می‌کند.

اپی‌ژنتیک‌دان‌ها به شما خواهند گفت

or whether poor people have bad genes.

افراد فقیر در محیط بد یا محروم زندگی می‌کنند

So geneticists will try to tell you that poor people are poor

که باعث ایجاد آن فنوتیپ یا ویژگی می‌شود.

because their genes make them poor.

Epigeneticists will tell you

poor people are in a bad environment or an impoverished environment

بنابراین ما به سراغ پسرعموهایمان، یعنی میمون‌ها رفتیم.

that creates that phenotype, that property.

همکار من، استفان سومی، میمون‌ها را به دو روش متفاوت پرورش داده‌است:

So we moved to look into our cousins, the monkeys.

به طور تصادفی میمون را از مادرش جدا کرده

My colleague, Stephen Suomi, has been rearing monkeys

و با یک پرستار و شرایط مادری جایگزین بزرگ کرده‌است.

in two different ways:

randomly separated the monkey from the mother

بنابراین این میمون‌ها مادر نداشتند، بلکه پرستار داشتند.

and reared her with a nurse

و میمون‌های دیگر با مادرهای طبیعی خود بزرگ شدند.

and surrogate motherhood conditions.

و وقتی بزرگ شدند، حیواناتی کاملاً متفاوت بودند.

So these monkeys didn't have a mother; they had a nurse.

And other monkeys were reared with their normal, natural mothers.

میمون‌هایی که مادر داشتند به الکل اهمیتی نمی‌دادند و پرخاشگر جنسی نبودند.

And when they were old, they were completely different animals.

میمون‌هایی که مادر نداشتند، پرخاشگر، مضطرب و الکلی بودند.

The monkeys that had a mother did not care about alcohol,

پس ما به DNA آن‌ها در اوایل تولد نگاه کردیم، تا ببینیم:

they were not sexually aggressive.

The monkeys that didn't have a mother were aggressive, were stressed

آیا ممکن هست مادر درحال علامت گذاری باشد؟

and were alcoholics.

So we looked at their DNA early after birth, to see:

آیا اثری از مادر در DNA فرزندان وجود دارد؟

Is it possible that the mother is marking?

این‌ها میمون‌های ۱۴ روزه هستند،

و آنچه در اینجا می‌بینید روش مدرن مطالعه اپی‌ژنتیک هست.

Is there a signature of the mother in the DNA of the offspring?

اکنون می‌توانیم آن علامت‌های شیمیایی را که به آن‌ها علامت‌های متیلاسیون می‌گوییم

These are Day-14 monkeys,

and what you see here is the modern way by which we study epigenetics.

در سطح تک نوکلئوتید روی DNA ترسیم کنیم.

We can now map those chemical marks, which we call methylation marks,

ما می‌توانیم کل ژنوم را ترسیم کنیم.

اکنون می‌توانیم میمونی را که مادر داشته یا نداشته را با هم مقایسه کنیم.

on DNA at a single nucleotide resolution.

و اینجا نمایش بصری این موضوع هست.

چیزی که می‌بینید ژن‌هایی هستند که بیشتر متیله شده‌اند و به رنگ قرمز هستند.

We can map the entire genome.

We can now compare the monkey that had a mother or not.

ژن‌هایی که کمتر متیله شده‌اند سبز رنگ هستند.

And here's a visual presentation of this.

شما می‌توانید ببینید که بسیاری از ژن‌ها در حال تغییر هستند،

What you see is the genes that got more methylated are red.

چون نداشتن مادر فقط به یک چیز مربوط نمی‌شود، بلکه بر کل مسیر تأثیر می‌گذارد

The genes that got less methylated are green.

این سیگنال‌هایی را در مورد کل دنیایی که شما تجربه خواهید کرد، می‌فرستد

You can see many genes are changing,

because not having a mother is not just one thing --

وقتی که بزرگ و بالغ می‌شوید.

و شما می‌توانید ببینید که دو گروه میمون

it affects the whole way;

it sends signals about the whole way your world is going to look

کاملاً از هم جدا شده‌اند.

چقدر سریع این موضوع توسعه می‌یابد؟

when you become an adult.

And you can see the two groups of monkeys

این میمون‌ها از قبل مادرشان را ندیده‌اند،

extremely well-separated from each other.

بنابراین آن‌ها یک تجربه اجتماعی داشته‌اند.

آیا ما موقعیت اجتماعی‌مان را حتی در لحظه تولد حس می‌کنیم؟

How early does this develop?

These monkeys already didn't see their mothers,

پس در این آزمایش، ما جفت جنین‌های میمون‌هایی را بررسی کردیم

so they had a social experience.

Do we sense our social status, even at the moment of birth?

که موقعیت‌های اجتماعی متفاوتی داشتند.

نکته جالب در مورد رتبه اجتماعی این است که در بین همه موجودات زنده،

So in this experiment, we took placentas of monkeys

آن‌ها خود را براساس سلسله مراتب سازماندهی می‌کنند.

that had different social status.

What's interesting about social rank is that across all living beings,

میمون شماره یک رئیس هست،

میمون شماره چهار زیردست هست.

they will structure themselves by hierarchy.

شما چهار میمون را در یک قفس قرار می‌دهید،

همیشه یک رئیس و یک زیردست خواهدبود.

Monkey number one is the boss;

monkey number four is the peon.

و نکته جالب این است که میمون شماره یک

You put four monkeys in a cage,

بسیار سالم‌تر از میمون شماره چهار هست.

there will always be a boss and always be a peon.

و اگر آن‌ها را در یک قفس قرار دهید،

And what's interesting is that the monkey number one

میمون شماره یک به اندازه میمون شماره چهار عذا نمی‌خورد.

is much healthier than monkey number four.

And if you put them in a cage,

و چیزی که شما اینجا در این نقشه‌ی متیلاسیون می‌بینید،

monkey number one will not eat as much.

جداسازی چشمگیر در بدو تولد

Monkey number four will eat [a lot].

بین حیواناتی که موقعیت اجتماعی بالا داشتند

And what you see here in this methylation mapping,

در مقابل حیواناتی که موقعیت اجتماعی بالا نداشتند.

a dramatic separation at birth

پس ما با دانستن اطلاعات اجتماعی متولد می‌شویم،

of the animals that had a high social status

versus the animals that did not have a high status.

و این اطلاعات اجتماعی نه خوب است و نه بد،

فقط ما را برای زندگی آماده می‌کند،

So we are born already knowing the social information,

زیرا باید برنامه‌ریزی بیولوژی‌مان را به طور متفاوتی انجام دهیم

and that social information is not bad or good,

اگر در موقعیت اجتماعی بالا یا پایین باشیم.

it just prepares us for life,

because we have to program our biology differently

اما چگونه می‌توانید این موضوع را در انسان‌ها مطالعه کنید؟

نمی‌توانیم آزمایشی انجام دهیم، نمی‌توانیم فلاکت را بر انسان‌ها تحمیل کنیم.

if we are in the high or the low social status.

اما خدا با انسان‌ها آزمایشاتی انجام می‌دهد

But how can you study this in humans?

که این بلایای طبیعی نامیده می‌شود.

We can't do experiments, we can't administer adversity to humans.

یکی از سخت‌ترین بلایای طبیعی در تاریخ کانادا

But God does experiments with humans,

در استان خودم کبک اتفاق افتاد.

and it's called natural disasters.

طوفان یخ سال ۱۹۹۸.

One of the hardest natural disasters in Canadian history

ما کل شبکه برق را به دلیل طوفان یخ از دست دادیم

happened in my province of Quebec.

زمانیکه دماها، در اوج سرمای زمستان در کبک،

It's the ice storm of 1998.

منفی ۲۰ تا منفی ۳۰ درجه بود.

We lost our entire electrical grid because of an ice storm

و در آن زمان مادران باردار وجود داشتند.

when the temperatures were, in the dead of winter in Quebec,

و همکار من سوزان کینگ، کودکان این مادران را

minus 20 to minus 30.

And there were pregnant mothers during that time.

به مدت ۱۵ سال دنبال کرد.

And my colleague Suzanne King followed the children of these mothers

و اتفاقی که افتاد این بود که، با افزایش استرس

و اینجا ما معیارهای عینی برای سنجش استرس داشتیم:

for 15 years.

چه مدت بدون برق بودید؟ وقت خود را کجا گذراندید؟

And what happened was, that as the stress increased --

آیا در آپارتمان مادر شوهرتان بودید یا در یک خانه روستایی مجلل؟

and here we had objective measures of stress:

How long were you without power? Where did you spend your time?

بنابراین همه اینها به یک مقیاس استرس اجتماعی تبدیل شد،

و شما می‌توانید این سوال را بپرسید:

Was it in your mother-in-law's apartment or in some posh country home?

وضعیت بچه‌ها چطور بود؟

و به نظر می‌رسد که با افزایش استرس،

So all of these added up to a social stress scale,

بچه‌ها بیشتر دچار اوتیسم می‌شوند،

and you can ask the question:

How did the children look?

آنها بیماری‌های متابولیک بیشتری را ایجاد می‌کنند

و آنها بیشتر دچار بیماری‌های خودایمنی می‌شوند.

And it appears that as stress increases,

the children develop more autism,

ما وضعیت متیلاسیون را ترسیم می‌کنیم،

they develop more metabolic diseases

و دوباره، می‌بینید که ژن‌های سبز با افزایش استرس قرمز می‌شوند،

and they develop more autoimmune diseases.

We would map the methylation state,

و ژن‌های قرمز با افزایش استرس سبز می‌شوند،

and again, you see the green genes becoming red as stress increases,

کل بازآرایی ژنوم در پاسخ به استرس.

the red genes becoming green as stress increases,

پس اگر بتوانیم ژن‌ها را برنامه‌ریزی کنیم،

an entire rearrangement of the genome in response to stress.

اگر فقط برده تاریخچه ژن‌هایمان نباشیم،

که آنها می‌توانند قابل برنامه‌ریزی باشند،

So if we can program genes,

آیا می‌توانیم آنها را دوباره برنامه‌ریزی کنیم؟

زیرا علل اپی‌ژنتیکی می‌تواند منجر به بیماری‌هایی مانند سرطان شود،

if we are not just the slaves of the history of our genes,

that they could be programmed, can we deprogram them?

بیماری‌های متابولیک

و بیماری‌های سلامت روان.

Because epigenetic causes can cause diseases like cancer,

بیایید در مورد اعتیاد به کوکائین صحبت کنیم

metabolic disease

اعتیاد به کوکائین وضعیت وحشتناکی هست

and mental health diseases.

که می‌تواند منجر به مرگ و از دست رفتن جان انسان شود.

Let's talk about cocaine addiction.

Cocaine addiction is a terrible situation

ما این سوال را پرسیدیم:

آیا می‌توانیم مغز یک حیوان معتاد را دوباره برنامه‌ریزی کنیم

that can lead to death and to loss of human life.

تا دیگر معتاد نشود؟

We asked the question:

Can we reprogram the addicted brain

ما از مدل اعتیاد به کوکائین استفاده کردیم

to make that animal not addicted anymore?

که آنچه را که در انسان اتفاق می‌افتد خلاصه می‌کند.

در انسان، شما در دبیرستان هستید،

We used a cocaine addiction model

برخی از دوستان به شما پیشنهاد می‌دهند که از کوکائین استفاده کنید،

شما کوکائین مصرف می‌کنید، هیچ اتفاقی نمی‌افتد.

that recapitulates what happens in humans.

ماه‌ها می‌گذرد، یک چیزی به شما یادآوری می‌کند که دفعه اول چه اتفاقی افتاد،

In humans, you're in high school,

یک عامل محرک شما را به سمت کوکائین هل می‌دهد،

some friends suggest you use some cocaine,

و شما معتاد می‌شوید و زندگی شما تغییر می‌کند.

you take cocaine, nothing happens.

Months pass by, something reminds you of what happened the first time,

در موش‌ها، ما همین کار را انجام می‌دهیم.

همکار من، گال یادید،

او به حیوانات آموزش می‌دهد تا معتاد به کوکائین شوند،

a pusher pushes cocaine,

and you become addicted and your life has changed.

سپس به مدت یک ماه، کوکائین نمی‌دهد.

In rats, we do the same thing.

My colleague, Gal Yadid,

سپس آن مهمانی را که برای اولین بار کوکائین دیدند به آنها یادآوری می‌کند

he trains the animals to get used to cocaine,

بوسیله نشانه‌ها و رنگ‌های قفس، وقتیکه کوکائین را دیدند.

then for one month, no cocaine.

و آنها دیوانه می‌شوند.

Then he reminds them of the party when they saw the cocaine the first time

آنها اهرم را فشار می‌دهند تا کوکائین دریافت کنند

تا زمانیکه بمیرند.

by cue, the colors of the cage when they saw cocaine.

ما ابتدا متوجه شدیم که تفاوت بین این حیوانات

And they go crazy.

They will press the lever to get cocaine

این است که در آن زمان که هیچ اتفاقی نمی‌افتد،

until they die.

کوکائینی در اطراف وجود ندارد،

We first determined that the difference between these animals

اپی‌ژنوم آنها بازآرایی شده است.

ژن‌های آنها به روش متفاوتی دوباره علامت گذاری می‌شوند،

is that during that time when nothing happens,

و وقتی نشانه می‌آید، ژنوم آنها آماده‌است

there's no cocaine around,

their epigenome is rearranged.

تا این فنوتیپ اعتیادآور را توسعه دهد.

Their genes are re-marked in a different way,

پس ما این حیوانات را با داروهایی که باعث افزایش متیلاسیون DNA می‌شوند، درمان کردیم

and when the cue comes, their genome is ready

to develop this addictive phenotype.

کدام نشانگر اپی‌ژنتیکی

So we treated these animals with drugs that either increase DNA methylation,

یا کاهش کدام نشانگرهای اپی‌ژنتیکی را باید نگاه می‌کردیم.

و ما متوجه شدیم که اگر متیلاسیون را افزایش بدهیم،

which was the epigenetic marker to look at,

این حیوانات حتی دیوانه‌تر می‌شوند.

or decrease epigenetic markings.

برای کوکائین تمایل بیشتری پیدا می‌کنند.

And we found that if we increased methylation,

اما اگر ما متیلاسیون DNA را کاهش بدهیم،

دیگر حیوانات معتاد نیستند.

these animals go even crazier.

ما آنها را دوباره برنامه‌ریزی کردیم.

They become more craving for cocaine.

و تفاوت بنیادی بین یک داروی اپی‌ژنتیکی

But if we reduce the DNA methylation,

و هر داروی دیگر

the animals are not addicted anymore.

این است که با داروهای اپی‌ژنتیکی،

We have reprogrammed them.

ما اساساً نشانه‌های تجربه رو حذف می‌کنیم،

And a fundamental difference between an epigenetic drug

و وقتی آنها از بین رفتند،

and any other drug

is that with epigenetic drugs,

دیگر برنمی‌گردند تا زمانیکه تجربه مشابهی داشته‌باشید.

we essentially remove the signs of experience,

حالا حیوان دوباره برنامه‌ریزی شده.

پس وقتی بعد از ۳۰ روز، ۶۰ روز سراغ حیوانات رفتیم،

and once they're gone,

they will not come back unless you have the same experience.

که معادل سال‌های زیادی از عمر انسان می‌شود

The animal now is reprogrammed.

هنوز هم معتاد نبودند، فقط با یک درمان اپی‌ژنتیکی.

So when we visited the animals 30 days, 60 days later,

which is in human terms many years of life,

خب ما چه چیزی راجب DNA یاد گرفتیم؟

they were still not addicted -- by a single epigenetic treatment.

DNA فقط یک توالی از حروف نیست؛

فقط یک متن ساده نیست.

So what did we learn about DNA?

DNA یک فیلم پویا هست.

DNA is not just a sequence of letters;

تجربیات ما در حال نوشته شدن در این فیلم هستند، که تعاملی هم هست.

it's not just a script.

DNA is a dynamic movie.

انگار شما با DNA دارید فیلم زندگی خودتون رو تماشا می‌کنید،

Our experiences are being written into this movie, which is interactive.

با کنترل خودتون.

می‌توانید یک بازیگر را حذف کنید و بازیگر دیگری را اضافه کنید.

You're, like, watching a movie of your life, with the DNA,

و بنابراین، علیرغم وجود ماهیت قطعی ژنتیک،

with your remote control.

You can remove an actor and add an actor.

شما کنترل این رو دارید که ژن‌های شما چطور به نظر برسند،

And so you have, in spite of the deterministic nature of genetics,

و این یک پیام بسیار خوش‌بینانه‌ای دارد

چون که حالا می‌توانیم با برخی از بیماری‌های کشنده

you have control of the way your genes look,

مثل سرطان، بیماری‌های روانی،

and this has a tremendous optimistic message

با یک رویکرد جدید برخورد کنیم،

for the ability to now encounter some of the deadly diseases

به عنوان ناسازگاری به آنها نگاه کنیم.

like cancer, mental health,

و اگر بتوانیم به صورت اپی‌ژنتیکی مداخله کنیم،

with a new approach,

با حذف یک بازیگر می‌توانیم فیلم را معکوس کنیم

looking at them as maladaptation.

و یک داستان جدیدی را تنظیم کنیم.

And if we can epigenetically intervene,

پس چیزی که من امروز به شما گفتم این است که

[we can] reverse the movie by removing an actor

DNA ما واقعاً از دو جز تشکیل شده‌است،

and setting up a new narrative.

So what I told you today is,

دو لایه اطلاعات.

یک لایه از اطلاعات قدیمی هست،

our DNA is really combined of two components,

که حاصل میلیون‌ها سال تکامله.

two layers of information.

این لایه ثابته و تغییرش بسیار سخت هست.

One layer of information is old,

لایه دیگر از اطلاعات، اپی‌ژنتیک است

evolved from millions of years of evolution.

که باز و پویا هست

It is fixed and very hard to change.

و داستانی را تنظیم می‌کند که تعاملی هست،

The other layer of information is the epigenetic layer,

which is open and dynamic

که این امکان را به ما می‌دهد، تا حد زیادی، سرنوشت‌مان را کنترل کنیم،

and sets up a narrative that is interactive,

that allows us to control, to a large extent, our destiny,

برای کمک به سرنوشت فرزندان‌مان

و امیدوارم بر بیماری‌ها

و چالش‌های جدی سلامت غلبه کنیم

to help the destiny of our children

and to hopefully conquer disease

که برای مدت طولانی بشریت را آزار داده‌است.

پس اگرچه ما تحت تأثیر ژن‌هایمان هستیم،

and serious health challenges

that have plagued humankind for a long time.

ما دارای درجه‌ای از آزادی هستیم

So even though we are determined

که می‌تواند زندگی ما را به سمت یک زندگی مسؤلانه سوق دهد.

by our genes,

خیلی ممنون.

we have a degree of freedom

(صدای تشویق)

that can set up our life to a life of responsibility.

Thank you.

(Applause)