Jeff Skoll: Making movies that make change

Translator: Penchan Kongpet Reviewer: Pathumjit Atikomkamalasai

I've actually been waiting by the phone

จริงๆ แล้วผมเฝ้ารอให้มี

for a call from TED for years.

คนจาก TED โทรมาหลายปีแล้วล่ะครับ

And in fact, in 2000, I was ready to talk about eBay, but no call.

ความจริง ในปี 2000 ผมพร้อมแล้วที่จะพูดเรื่อง อีเบย์ แต่ก็ไม่มีใครโทรมา

In 2003, I was ready to do a talk

ในปี 2003 ผมก็พร้อมจะพูด

about the Skoll Foundation and social entrepreneurship. No call.

เกี่ยวกับมูลนิธิสโกล (Skoll Foundation) กับผู้ประกอบการเพื่อสังคม แต่ก็ไม่มีใครโทรมา

In 2004, I started Participant Productions

ในปี 2004 ผมเริ่มตั้งบริษัท พาร์ทิสซิแพนท์ โปรดักชัน (Participant Productions)

and we had a really good first year, and no call.

ไปได้สวยเลยทีเดียว และก็ไม่มีคนโทรมาอีก

And finally, I get a call last year,

จนเมื่อปีที่แล้ว ผมถึงได้รับโทรศัพท์

and then I have to go up after J.J. Abrams.

แล้วก็ต้องรีบไปตามง้อตัว เจ.เจ อับบรามส์

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

You've got a cruel sense of humor, TED.

คุณโหดร้ายมากเลยนะ TED

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

When I first moved to Hollywood from Silicon Valley,

ตอนแรกที่ผมย้ายจากซิลิคอนวัลเลย์ มาฮอลลีวูด

I had some misgivings.

ผมกังวลว่าตัวเองคิดผิดหรือเปล่า

But I found that there were some advantages to being in Hollywood.

แต่ผมก็พบว่าการมาอยู่ที่ฮอลลีวูด ก็มีข้อดีในตัวเหมือนกัน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And, in fact, some advantages to owning your own media company.

และพบว่า การที่เรามีบริษัทด้านสื่อของตนเองก็ดีเหมือนกัน

And I also found that Hollywood and Silicon Valley

และผมยังได้รู้อีกว่า ฮอลลีวูด กับ ซิลิคอนวัลเลย์

have a lot more in common than I would have dreamed.

เหมือนกันมากกว่าที่ผมคิด

Hollywood has its sex symbols, and the Valley has its sex symbols.

ฮอลลีวูดมี เซ็กส์ซิมโบล ซิลิคอนวัลเลย์ ก็มีเหมือนกัน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Hollywood has its rivalries, and the Valley has its rivalries.

ฮอลลีวูดมีคู่แข่งกัน ซิลิคอนวัลเลย์ก็มี

Hollywood gathers around power tables,

ฮอลลีวูดมีที่เติมพลัง

and the Valley gathers around power tables.

ซิลิคอนวัลเลย์ก็ไม่ต่างกัน

So it turned out there was a lot more in common

เพราะฉะนั้น ทั้งสองที่นี้มันเหมือนกัน

than I would have dreamed.

มากกว่าที่ผมคิดไว้

But I'm actually here today to tell a story.

แต่ที่ผมมาวันนี้เพื่อจะเล่าเรื่อง

And part of it is a personal story. When Chris invited me to speak,

ที่ส่วนหนึ่งก็เป็นประสบการณ์ส่วนตัว ตอนที่คริสชวนให้ผมมา

he said, people think of you as a bit of an enigma,

เขาบอกว่า ผู้คนคิดว่าคุณเป็นเหมือนกล่องปริศนา

and they want to know what drives you a bit.

และพวกเขาอยากรู้ว่าแรงบันดาลใจของคุณคืออะไร

And what really drives me is a vision of the future

แรงบันดาลใจของผมคือ ภาพอนาคต

that I think we all share.

ที่ผมว่าเราทุกคนวาดไว้เหมือนกัน

It's a world of peace and prosperity and sustainability.

เป็นโลกที่มีแต่สันติสุข ความยั่งยืนและ อุดมสมบูรณ์

And when we heard a lot of the presentations

และเมื่อเราได้ฟังการนำเสนอ

over the last couple of days,

ช่วงหลายๆวันที่ผ่านมา

Ed Wilson and the pictures of James Nachtwey,

เอ็ด วิลสันกับภาพของเจมส์ นาควีย์

I think we all realized how far we have to go

ผมว่าเราทุกคนรู้ดีนะว่าอีกไกลแค่ไหน

to get to this new version of humanity

ว่าเราจะไปถึมนุษยชาติเวอร์ชั่นใหม่นี้

that I like to call "Humanity 2.0."

ที่ผมอยากเรียกว่า "มนุษยชาติ 2.0"

And it's also something that resides in each of us,

และมันคือสิ่งที่มีอยู่ในตัวพวกเราทุกคน

to close what I think

ที่จะปิดช่องว่างที่ผมคิดว่า

are the two big calamities in the world today.

เป็นสองหายนะใหญ่ที่สุดของโลกทุกวันนี้

One is the gap in opportunity --

ข้อแรกคือช่องว่างระหว่างโอกาส --

this gap that President Clinton last night

ช่องว่างที่เมื่อคืนประธานาธิบดีคลินตัน

called uneven, unfair and unsustainable --

เรียกว่า ไม่เท่าเทียม อยุติธรรม และไม่ยั่งยืน

and, out of that, comes poverty and illiteracy and disease

และเพราะมีมันถึงเกิด ความยากจน ปัญหาอ่านเขียนไม่ได้ และโรคร้าย

and all these evils that we see around us.

รวมไปถึงเรื่องชั่วร้ายที่เราพบเห็นในสังคม

But perhaps the other, bigger gap is what we call the hope gap.

แต่บางที ช่องว่างอีกอันหนึ่ง ที่กว้างกว่า คืออันที่เราเรียกว่า ช่องว่างของความหวัง

And someone, at some point, came up with this very bad idea

ที่มีใครบางคน ในช่วงหนึ่ง ออกมาพูดความคิดเลวร้ายนี้ว่า

that an ordinary individual couldn't make a difference in the world.

คนธรรมดาทั่วไปไม่อาจสร้างให้เกิดความแตกต่างในโลกใบนี้

And I think that's just a horrible thing.

และผมว่านั่นเป็นสิ่งที่แย่มากเลยนะ

And so chapter one really begins today, with all of us,

เพราะฉะนั้นบทที่หนึ่งจะเริ่มขึ้นในวันนี้ เริ่มด้วยพวกเราทุกคน

because within each of us is the power to

เพราะว่า ในตัวพวกเราทุกคนมีพลัง

equal those opportunity gaps and to close the hope gaps.

ที่จะทำให้โอกาสมันเท่ากันและปิดช่องว่างของความหวัง

And if the men and women of TED

และถ้าชายหญิงทุกคนที่เข้าร่วมกับ TED

can't make a difference in the world, I don't know who can.

สร้างความแตกต่างให้โลกนี้ไม่ได้ ผมก็ไม่รู้แล้วว่าใครทำได้

And for me, a lot of this started when I was younger

สำหรับผม หลายๆ อย่างเริ่มต้นตอนผมยังเด็ก

and my family used to go camping in upstate New York.

บ้านผมชอบไปตั้งแคมป์ที่แถวตอนเหนือของนิวยอร์ก

And there really wasn't much to do there for the summer,

ซึ่งตอนฤดูร้อนก็จะไม่ค่อยมีอะไรให้ทำเท่าไหร่

except get beaten up by my sister or read books.

นอกจากโดนพี่สาวแกล้งหรืออ่านหนังสือ

And so I used to read authors like James Michener

ผมก็เลยใช้เวลาอ่านงานเขียนอย่างของเจมส์ มิชเนอร์

and James Clavell and Ayn Rand.

เจมส์ คลาเวลล์และแอน แรน

And their stories made the world seem a very small

เรื่องของพวกเขาทำให้โลกดูเล็กลง

and interconnected place.

และเชื่อมโยงถึงกัน

And it struck me that if I could write stories

มันทำให้ผมเกิดความคิดว่าผมก็เขียนเรื่องแบบนั้น

that were about this world as being small and interconnected,

ที่เกี่ยวกับโลกว่าเป็นที่ที่เล็กและเชื่อมโยงถึงกันได้

that maybe I could get people interested in the issues

ว่าบางทีผมอาจจะทำให้ผู้คนสนใจในปัญหา

that affected us all, and maybe engage them to make a difference.

ที่ส่งผลต่อพวกเราทุกคน และทำให้พวกเขาสร้างความเปลี่ยนแปลง

I didn't think that was necessarily the best way to make a living,

ผมไม่คิดว่านั่นจะเป็นวิธีที่ใช้เลี้ยงชีพได้

so I decided to go on a path to become financially independent,

ผมเลยตัดสินใจว่าอย่างแรกต้องหาเงินมากๆ ก่อน

so I could write these stories as quickly as I could.

จะได้เขียนเรื่องแบบนี้ให้ได้เร็วที่สุดโดยไม่เดือดร้อน

I then had a bit of a wake-up call when I was 14.

จากนั้นก็เหมือนมีสัญญาณเตือน เมื่อผมอายุ 14

And my dad came home one day

วันหนึ่ง พ่อผมกลับบ้าน

and announced that he had cancer, and it looked pretty bad.

แล้วประกาศว่า เขาเป็นโรคมะเร็ง และสถานการณ์ดูไม่ดีเท่าไหร่

And what he said was, he wasn't so much afraid that he might die,

พ่อบอกว่า เขาไม่ได้กลัวว่าตัวเองจะตาย

but that he hadn't done the things that he wanted to with his life.

แต่กลัวว่าตนเองจะไม่ได้ทำสิ่งที่อยากทำก่อนตาย

And knock on wood, he's still alive today, many years later.

โชคดีมาก หลายปีต่อมา ในตอนนี้ เขายังมีชีวิตอยู่

But for a young man that made a real impression on me,

แต่ในฐานะเด็กหนุ่ม เหตุการณ์นั้นตรึงใจผม

that one never knows how much time one really has.

ว่าไม่มีใครคนไหนที่รู้ว่าเขาเหลือเวลาเท่าไหร่

So I set out in a hurry. I studied engineering.

ผมเลยต้องรีบลงมือ ผมเลือกเรียนวิศวกรรม

I started a couple of businesses

เริ่มต้นธุรกจิสองสามอย่าง

that I thought would be the ticket to financial freedom.

ที่ผมคิดว่าจะทำให้ผมมีเงินสำรองพอ

One of those businesses was a computer rental business

หนึ่งในนั้นคือ ธุรกิจให้เช่าคอมพิวเตอร์

called Micros on the Move,

ชื่อว่า ไมโครมาแล้วจ้า (Micros on the Move)

which is very well named,

ซึ่งก็เหมาะสมทีเดียว

because people kept stealing the computers.

เพราะคอมชอบโดนขโมยอยู่แล้ว

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So I figured I needed to learn a little bit more about business,

ผมเลยคิดว่า ต้องเรียนรู้เรื่องธุรกิจเสียหน่อย

so I went to Stanford Business School and studied there.

เลยไปเรียนต่อที่โรงเรียนสอนธุรกิจสแตนฟอร์ด

And while I was there, I made friends with a fellow

ตอนอยู่ที่นั้น ผมได้เป็นเพื่อนกับคนที่ชื่อว่า

named Pierre Omidyar, who is here today. And Pierre, I apologize

ปิแอร์ โอมิดยาร์ ที่อยู่ที่นี้วันนี้ด้วย ปิแอร์ ขอโทษนะ

for this. This is a photo from the old days.

แต่นี่เป็นรูปในวันวาน

And just after I'd graduated, Pierre came to me

หลังจากที่ผมจบใหม่ๆ ปิแอร์มาหาผม

with this idea to help people

พร้อมกับแนวคิดที่จะช่วยอำนวยความสะดวก

buy and sell things online with each other.

ให้คนซื้อ-ขายของกันออนไลน์

And with the wisdom of my Stanford degree,

ด้วยความรู้ระดับปริญญาจากสแตนฟอร์ด

I said, "Pierre, what a stupid idea."

ผมบอกว่า "ปิแอร์ ความคิดโง่มาก"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And needless to say, I was right.

คงไม่ต้องบอกว่า ผมคิดถูก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But right after that, Pierre -- in '96, Pierre and I left our full-time jobs

แต่หลังจากนั้น ในปี '96 ผมกับปิแอร์ออกจากงานประจำ

to build eBay as a company. And the rest of that story, you know.

เพื่อมาตั้งบริษัทอีเบย์ ที่เหลือหลังจากนั้น คุณคงรู้ดี

The company went public two years later

2 ปีต่อมา บริษัทกลายเป็นบริษัทมหาชน

and is today one of the best known companies in the world.

และทุกวันนี้ เป็นหนึ่งในบริษัทที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในโลก

Hundreds of millions of people use it in hundreds of countries, and so on.

คนหลายร้อยล้านคนใช้มันในหลายร้อยประเทศ

But for me, personally, it was a real change.

แต่สำหรับผม โดยส่วนตัวแล้วมันสร้างความเปลี่ยนแปลงมาก

I went from living in a house with five guys in Palo Alto

ผมเปลี่ยนจากอาศัยอยู่ร่วมกับคนอีก 5 คนที่ พาโล อัลโต้

and living off their leftovers,

และอาศัยของเหลือจากพวกเขา

to all of a sudden having all kinds of resources.

ไปเป็นคนที่มีพร้อมทุกสิ่งอย่าง

And I wanted to figure out how I could

และผมอยากคิดให้ออกว่าจะใช้

take the blessing of these resources and share it with the world.

ความโชคดีที่มีทุกอย่างนี้ช่วยเหลือโลกได้ยังไง

And around that time, I met John Gardner,

ช่วงนั้นเอง ที่ผมได้เจอกับจอห์น การ์ดเนอร์

who is a remarkable man.

ที่เป็นคนดีมาก

He was the architect of the Great Society programs

เขาเป็นสถาปนิกโครงการ เกรตโซไซตี้ (Great Soceity)

under Lyndon Johnson in the 1960s.

ของประนาธิบดีลิน์ดอน จอห์นสัน ในช่วงปี 60

And I asked him what he felt was the best thing I could do,

ผมเลยปรึกษาเขาว่า ผมควรทำอะไรดี

or anyone could do, to make a difference

หรือใครก็ได้ควรทำยังไง หากอยากสร้างความแตกต่าง

in the long-term issues facing humanity.

ในเรื่องที่เป็นปัญหาใหญ่สำหรับมนุษยชน

And John said, "Bet on good people doing good things.

และจอห์นตอบว่า "ฝากความหวังให้คนดีทำเรื่องดี

Bet on good people doing good things."

ฝากความหวังให้คนดีทำเรื่องดี"

And that really resonated with me.

และนั่นดังก้องในหัวผม

I started a foundation

ผมก่อตั้งมูลนิธิ

to bet on these good people doing good things.

ที่ช่วยเหลือคนดีให้ทำเรื่องดี

These leading, innovative, nonprofit folks,

คนที่เป็นแนวหน้ามีวิสัยทัศน์และไม่หวังผลกำไร

who are using business skills in a very leveraged way

ที่ใช้ทักษะด้านธุรกิจของตนเพื่อเป็นอิทธิพลกดดัน

to solve social problems.

เพื่อแก้ไขปัญหาสังคม

People today we call social entrepreneurs.

คนที่ทุกวันนี้เราเรียกว่า ผู้ประกอบการเพื่อสังคม

And to put a face on it, people like Muhammad Yunus,

และเพื่อให้พอรู้จักหน้า คนเช่นมูฮัมหมัด ยานัส

who started the Grameen Bank,

ผู้ก่อตั้งธนาคารกรามีน (Grameen Bank)

has lifted 100 million people plus out of poverty around the world,

ที่ช่วยให้คนนับล้านทั่วโลกไม่จมอยู่กับความยากจน

won the Nobel Peace Prize.

เจ้าของรางวัลโนเบลสันติภาพ

But there's also a lot of people that you don't know.

แต่ก็มีอีกหลายๆคนที่คุณไม่รู้จัก

Folks like Ann Cotton, who started a group called CAMFED in Africa,

คนอย่าง แอน คัตตัน ที่ก่อตั้ง กลุ่มแคมเฟด (CAMFED) ในแอฟริกา

because she felt girls' education was lagging.

เพราะเธอคิดว่าต้องส่งเสริมการศึกษาของเด็กผู้หญิง

And she started it about 10 years ago,

เธอเริ่มต้นเมื่อ 10 ปีก่อน

and today, she educates over a quarter million African girls.

ตอนนี้ เธอได้สอนหนังสือกับเด็กหญิง กว่า 2.5 แสนคนในแอฟริกา

And somebody like Dr. Victoria Hale,

หรือคนอย่าง ดอกเตอร์ วิกเตอเรีย เฮล

who started the world's first nonprofit pharmaceutical company,

ที่ก่อตั้งบริษัทยาแบบไม่หวังผลกำไรแห่งแรก

and whose first drug will be fighting visceral leishmaniasis,

ที่ยาตัวแรกจะเป็นยาต่อสู้กับโรคลิชมาเนีย แบบติดเชื้อภายใน (visceral liehmaniasis; )

also known as black fever.

ที่รู้จักกันในนาม แบล็ก ฟีเวอร์ (black fever)

And by 2010, she hopes to eliminate this disease,

และในปี 2010 เธอหวังจะกำจัดโรคนี้ให้หมดไป

which is really a scourge in the developing world.

ที่ถือเป็นภัยสำคัญในประเทศกำลังพัฒนา

And so this is one way to bet

นั่นเป็นทางหนึ่งที่จะหวัง

on good people doing good things.

ให้คนดีทำเรื่องนี้

And a lot of this comes together in a philosophy of change

มีหลายอย่างเลยในเรื่องปรัชญาความเปลี่ยนแปลงนี้

that I find really is powerful.

ที่ผมว่ามีพลังมา

It's what we call, "Invest, connect and celebrate."

คือสิ่งที่พวกเราเรียกว่า "ลงทุน เชื่อมต่อและเฉลิมฉลอง"

And invest: if you see good people doing good things,

ลงทุน ถ้าคุณเห็นคนดีทำเรื่องดี

invest in them. Invest in their organizations,

ก็ลงทุนกับพวกเขา กับองค์กร

or in business. Invest in these folks.

กับธุรกิจ ลงทุนกับคนพวกนี้

Connecting them together through conferences --

เชื่อมต่อพวกเขาเข้าด้วยกันผ่านทางการจัดงาน...

like a TED -- brings so many powerful connections,

เหมือนอย่าง TED ที่เชื่อมต่อคนที่มีพลังมากมาย

or through the World Forum on Social Entrepreneurship

หรือผ่านทางงานประชุมโลก หรือรวมกลุ่มผู้ประกอบการเพื่อสังคม

that my foundation does at Oxford every year.

มูลนิธิของผมทำเช่นนั้นที่อ๊อกซ์ฟอร์ดทุกปี

And celebrate them: tell their stories,

เฉลิมฉลองพวกเขา เล่าเรื่องของพวกเขา

because not only are there good people doing good work,

เพราะไม่ใช่แค่การกระทำดีของเขาอย่างเดียวที่ช่วย

but their stories can help close these gaps of hope.

แต่เรื่องของพวกเขาก็ช่วยปิดช่องว่าง ของความหวังได้เหมือนกัน

And it was this last part of the mission, the celebrate part,

และขั้นตอนสุดท้ายของภารกิจ การเฉลิมฉลองนี่เอง

that really got me back to thinking when I was a kid

ที่ทำให้ผมกลับไปคิดถึงตอนเป็นเด็ก

and wanted to tell stories to get people involved

ที่อยากเล่าเรื่องให้คนมาสนใจ

in the issues that affect us all.

แก้ไขปัญหาที่ส่งผลต่อเราทุกคน

And a light bulb went off,

ตะเกียงนั้นจุดติดแล้ว

which was, first, that I didn't actually have to do the writing myself, I could find writers.

ซึ่งก็คือ อย่างแรก ผมไม่จำเป็นต้องเขียนเอง หานักเขียนเอาได้

And then the next light bulb was, better than just writing,

และตะเกียงอันที่สอง ดีกว่าแค่เขียน

what about film and TV, to get out to people in a big way?

ทำไมไม่ใช้หนังหรือทีวีมาให้คนสนใจด้วยล่ะ

And I thought about the films that inspired me,

ผมเลยคิดถึงบรรดาหนังที่สร้างแรงบันดาลใจให้ผม

films like "Gandhi" and "Schindler's List."

หนังอย่าง "Gandhi" กับ "Schindler's List"

And I wondered who was doing these kinds of films today.

ผมเลยคิดถึงคนที่สร้างหนังแบบนี้อยู่ทุกวันนี้

And there really wasn't a specific company

ก็ไม่ได้มีบริษัทไหนเป็นพิเศษหรอก

that was focused on the public interest.

ที่สนใจกับความต้องการของสาธารณชน

So, in 2003, I started to make my way around Los Angeles

ในปี 2003 ผมเลยเริ่มเคลื่อนไหวรอบเมืองลอส แอนเจลิส

to talk about the idea of a pro-social media company

พูดกับหลายๆ คน เรื่องการตั้งบริษัทสื่อที่เห็นแก่สังคม

and I was met with a lot of encouragement.

มีแรงสนับสนุนมากมาย

One of the lines of encouragement

หนึ่งในเสียงสนับสนุน

that I heard over and over was,

ที่ผมได้ยินบ่อยมากเลยคือ

"The streets of Hollywood are littered with the carcasses of people like you,

"ถนนในฮอลลีวูดเต็มไปด้วยซากศพของคนอย่างคุณ

who think you're going to come to this town and make movies."

ที่คิดว่าตัวเองจะมาเมืองนี้แล้วสร้างหนัง"

And then of course, there was the other adage.

หรือ อีกอย่างหนึ่งที่ได้ยินเหมือนกัน

"The surest way to become a millionaire

"ถ้าอยากเป็นเศรษฐีเงินล้านอย่างแน่นอนวิธีหนึ่งคือ

is to start by being a billionaire and go into the movie business."

เริ่มต้นด้วยการเป็นเศรษฐีพันล้านแล้วไปจับธุรกิจหนัง"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Undeterred, in January of 2004, I started Participant Productions

ไม่สนใจเสียงเตือน ในเดือนมกราคม ปี 2004 ผมตั้งบริษัท พาร์ทิสซิแพนท์ โปรดักชัน

with the vision to be a global media company

โดยมีวิสัยทัศน์ในการเป็นบริษัทด้านสื่อระดับโลก

focused on the public interest.

มุ่งความสนใจไปที่ความต้องการของสาธารณะ

And our mission is to produce entertainment

ภารกิจของเราคือการสร้างสื่อบันเทิง

that creates and inspires social change.

ที่ปลุกเร้าและก่อให้เกิดความเปลี่ยนแปลงในสังคม

And we don't just want people to see our movies

เราไม่อยากให้คนมาดูหนังของเรา

and say, that was fun, and forget about it.

บอกว่า ก็สนุกดี แล้วก็ลืมไป

We want them to actually get involved in the issues.

เราอยากให้เขามามีส่วนร่วมกับปัญหานั้นจริงๆ

In 2005, we launched our first slate of films,

ในปี 2005 เราปล่อยหนังชุดแรกของเราออกมา

"Murder Ball," "North Country," "Syriana"

"Murder Ball," "North Country," "Syriana"

and "Good Night and Good Luck."

และ "Good Night and Good Luck."

And much to my surprise, they were noticed.

เราประหลาดใจมากที่มันได้รับความสนใจ

We ended up with 11 Oscar nominations for these films.

เราได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์ 11 ครั้งจากหนังพวกนั้น

And it turned out to be a pretty good year for this guy.

และก็เป็นปีที่เยี่ยมมากด้วยสำหรับเขาคนนี้

Perhaps more importantly,

บางที ที่สำคัญไปยิ่งกว่านั้น

tens of thousands of people joined the advocacy programs

คือมีคนนับหมื่นคนที่เข้าร่วมสนับสนุน

and the activism programs

และร่วมเคลื่อนไหวกับเรา

that we created to go around the movies.

ที่เราเริ่มต้นตอนเริ่มสร้างหนัง

And we had an online component of that,

และเราก็มีพื้นที่ออนไลน์เหมือนกัน

our community sect called Participate.net.

ชุมชนออนไลน์ที่ชื่อว่า Participate.net

But with our social sector partners, like the ACLU and PBS and the

แต่กับหุ้นส่วนสังคมเช่น ACLU, PBS

Sierra Club and the NRDC, once people saw the film,

Sierra Club กับ NRDC เมื่อประชาชนดูหนัง

there was actually something they could do to make a difference.

ก็มีสิ่งที่พวกเขาอยากทำเพื่อสร้างความเปลี่ยนแปลง

One of these films in particular, called "North Country," was actually

โดยเฉพาะ หนึ่งหนังพวกนั้นที่ชื่อว่า "North Country"

kind of a box office disaster.

ทำเงินไม่ได้เลยล่ะ

But it was a film that starred Charlize Theron

แต่แสดงโดยชาร์ลีซ เธียรอน

and it was about women's rights, women's empowerment,

เกี่ยวกับเรื่องสิทธิสตรี ความสำเร็จ

domestic violence and so on.

ความรุนแรงต่อสตรี เรื่องพวกนั้น

And we released the film at the same time that

มันออกฉายในช่วงเวลาเดียวกัน

the Congress was debating the renewal of the Violence Against Women Act.

ที่สภามีมติวาระเรื่องการต่อหรือไม่ต่อกฎหมาย เรื่องความรุนแรงต่อผู้หญิงพอดี

And with screenings on the Hill, and discussions,

ในขณะที่มีรอบฉายพิเศษในฮอลลีวูด และเป็นหัวข้อสนทนา

and with our social sector partners,

รวมกับภาคหุ้นส่วนสังคม

like the National Organization of Women,

เช่น องค์กรเพื่อสิทธิสตรีแห่งชาติ

the film was widely credited

หนังเรื่องได้นี้รับคำชม

with influencing the successful renewal of the act.

ว่าเป็นตัวการที่ทำให้มีการต่อกฎหมายนั้น

And that to me, spoke volumes, because it's --

สำหรับผม นั้นมีพลังมาก เพราะ

the film started about a true-life story

หนังนั้นเริ่มต้นด้วยการเล่าความจริง

about a woman who was harassed, sued her employer,

เกี่ยวกับผู้หญิงที่ถูกคุกคาม ฟ้องเจ้านายตัวเอง

led to a landmark case that led to the Equal Opportunity Act,

ไปสู่การเป็นคดีต้นแบบให้เกิดการร่างกฎหมายสิทธิที่เท่าเทียมกัน

and the Violence Against Women Act and others.

กฎหมายเรื่องความรุนแรงต่อผู้หญิงและข้ออื่น

And then the movie about this person doing these things,

แล้วหนังเกี่ยวกับคนๆ นี้ที่ทำเรื่องพวกนั้น

then led to this greater renewal.

กลับทำให้เกิดการต่อยอดของกฎหมายนั้น

And so again,

ฉะนั้นอีกครั้งหนึ่ง

it goes back to betting on good people doing good things.

มันก็กลับไปเป็นการหวังให้คนดีทำเรื่องดีๆ

Speaking of which, our fellow TEDster, Al --

พูดถึงเรื่องนั้น เพื่อนชาว TED ของเรา อัล

I first saw Al do his slide show presentation

ผมดูอัลทำสไลด์แสดงการนำเสนอ

on global warming in May of 2005.

เรื่องโลกร้อนในเดือนพฤษภา ปี 2005

At that point, I thought I knew something about global warming.

ตอนนั้น ผมคิดว่าผมพอรู้เรื่องโลกร้อนบ้าง

I thought it was a 30 to 50 year problem.

ผมคิดว่ามันจะเป็นปัญหาในอีก 30-50 ปีข้างหน้า

And after we saw his slide show,

และหลังจากเราชมการนำเสนอเสร็จ

it became clear that it was much more urgent.

เห็นได้ชัดว่ามันเร็วกว่านั้นเยอะ

And so right afterwards, I met backstage with Al, and

หลังจากนั้น ผมเลยไปพบอัลที่หลังเวที

with Lawrence Bender, who was there, and Laurie David,

กับลอว์เรนซ์ เบนเดอร์ ที่อยู่ที่นั้นด้วย กับ ลอรี เดวิด

and Davis Guggenheim,

และเดวิส กูเก็นไฮม์

who was running documentaries for Participant at the time.

ที่ทำสารคดีให้พาร์ทิสซิแพนท์ ในตอนนั้น

And with Al's blessing, we decided on the spot to turn it into a film,

ด้วยคำอวยพรจากอัล เราตัดสินใจทำมันให้เป็นหนัง

because we felt that we could get the message out there

เพราะเราเชื่อว่าจะส่งสารไปถึงผู้ชมได้

far more quickly than having Al go around the world,

เร็วกว่าการให้ อัล ออกทัวร์รอบโลก

speaking to audiences of 100 or 200 at a time.

พูดกับผู้ฟังทีละ 100 - 200 คน

And you know, there's another adage in Hollywood,

มีอีกคำกล่าวหนึ่งในวงการฮอลลีวูด

that nobody knows nothing about anything.

ที่บอกว่าไม่มีใครหรอกที่ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับทุกเรื่อง

And I really thought this was going to be

และผมคิดจริงๆนะว่า มันจะกลายเป็น

a straight-to-PBS charitable initiative.

งานที่จะได้ฉายลงช่องพีบีเอสสำหรับการกุศลลูกเดียว

And so it was a great shock to all of us

ทุกคนเลยประหลาดใจมาก

when the film really captured the public interest,

เมื่อสังคมให้ความสนใจมากขนาดนั้น

and today is mandatory viewing in schools in England and Scotland,

ทุกวันนี้ มันถูกบรรจุลงในหลักสูตร ของโรงเรียนที่อังกฤษ สก็อตแลนด์

and most of Scandinavia.

และพื้นที่ส่วนใหญ่ในสแกนดิเนเวีย

We've sent 50,000 DVDs to high school teachers in the U.S.

เราส่งดีวีดีกว่า 50,000 แผ่นให้ครูสอนมัธยมปลายในสหรัฐฯ

and it's really changed the debate on global warming.

และมันช่วยปรับข้อโต้แย้งเรื่องโลกร้อน

It was also a pretty good year for this guy.

ถือเป็นปีที่ดีสำหรับคนนี้เหมือนกัน

We now call Al the George Clooney of global warming.

ตอนนี้เราเรียกอัลว่าเป็น จอร์จ คลูนีย์แห่งวงการโลกร้อน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And for Participant, this is just the start.

สำหรับพาร์ทิสซิแพนท์ นั่นเป็นแค่จุดเริ่มต้น

Everything we do looks at the major issues in the world.

ทุกอย่างที่เราทำมีส่วนเกี่ยวกับปัญหาใหญ่ๆ บนโลก

And we have 10 films in production right now,

ตอนนี้เรามีหนังกว่า 10 เรื่อง

and dozens others in development.

และอีกเยอะที่ยังถ่ายอยู่

I'll quickly talk about a few coming up.

ผมขอพูดสั้นๆแล้วกันกับบางเรื่อง

One is "Charlie Wilson's War," with Tom Hanks and Julia Roberts.

มี "Charlie Wilson's War" นำแสดงโดย ทอม แฮงส์ กับ จูเลีย โรเบิร์ต

And it's the true story of Congressman Charlie Wilson, and

เป็นเรื่องจริงของ ส.ส. ชาร์ลี วิลสัน

how he funded the Taliban to fight the Russians in Afghanistan.

และการที่เขาให้ทุนตาลีบันเพื่อสู้กับรัสเซียในอัฟกานิสถาน

And we're also doing a movie called "The Kite Runner,"

เรากำลังทำหนังเรื่อง "The Kite Runner" ด้วย

based on the book "The Kite Runner," also about Afghanistan.

สร้างมาจากหนังสือ เด็กเก็บว่าว (The Kite Runner) เกี่ยวกับอัฟกานิสถานเหมือนกัน

And we think once people see these films,

เราคิดว่า เมื่อคนชมหนังพวกนี้

they'll have a much better understanding of that part of the world

เขาจะเข้าใจโลกในพื้นที่นั้นมากขึ้น

and the Middle East in general.

และเข้าใจตะวันออกกลางมากขึ้น

We premiered a film called "The Chicago 10" at Sundance this year.

เราเพิ่งพรีเมียร์หนังเรื่อง "The Chicago 10" ที่เทศกาลซันแดนซ์ปีนี้

It's based on the protesters at the Democratic Convention in 1968,

สร้างมาจากการประท้วงที่การประชุมระดับชาติ พรรคเดโมแครตในปี 1968

Abby Hoffman and crew,

แอบบี้ ฮอฟมันน์ และทีมงาน

and, again, a story about a small group of individuals

และเรื่องนี้ ก็เกี่ยวกับกลุ่มคนย่อยๆ

who did make change in the world.

ที่สร้างความแตกต่างให้กับโลกนี้

And a documentary that we're doing on Jimmy Carter

และหนังสารคดีที่เรากำลังทำเรื่อง ประธานาธิบดีจิมมี คาร์เตอร์

and his Mid-East peace efforts over the years.

และความพยายามในการทำให้ตะวันออกกลางสงบ

And in particular, we've been following him on his recent book tour,

และเราจะตามเขาไปกับการทัวร์ออกหนังสือครั้งล่าสุด

which, as many of you know, has been very non-controversial --

ซึ่งทุกคนคงทราบว่า ไม่ค่อยมีข้อโต้เถียงเรื่องนี้เท่าไหร่

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

-- which is really bad for getting people to come see a movie.

ซึ่งแย่หน่อย กับการชักชวนให้คนมาดูหนังเรื่องนี้

In closing, I'd like to say that everybody has the opportunity

สุดท้ายนี้ ผมอยากบอกว่า ทุกคนมีโอกาส

to make change in their own way.

ที่จะสร้างความเปลี่ยนแปลงในแบบของตน

And all the people in this room

และทุกคนในห้องนี้

have done so through their business lives,

ได้ทำเช่นนั้น ในชีวิตการทำงาน

or their philanthropic work, or their other interests.

หรืองานการกุศล หรือทางความสนใจด้านอื่นๆ

And one thing that I've learned

สิ่งหนึ่งที่ผมเรียนรู้ก็คือ

is that there's never one right way to make change.

ไม่มีทางถูกต้องทางเดียวที่จะสร้างความเปลี่ยนแปลง

One can do it as a tech person, or as a finance person,

จะทำในฐานะด้านเทคโนโลยี การเงิน

or a nonprofit person, or as an entertainment person,

ไม่หวังผลกำไร หรือด้านบันเทิงก็ได้

but every one of us is all of those things and more.

พวกเราทุกคนทำแบบนี้และมากยิ่งไปกว่านั้น

And I believe if we do these things,

ผมเชื่อว่าถ้าเราทำเรื่องพวกนี้

we can close the opportunity gaps, we can close the hope gaps.

เราจะอุดช่องว่างโอกาส อุดช่องว่างที่ปิดกั้นความหวัง

And I can imagine, if we do this,

ผมจินตนาการออกว่า ถ้าเราลงมือ

the headlines in 10 years might read something like these:

พาดหัวข่าว หนังสือพิมพ์ในอีก 10 ข้างหน้าคงเป็นแบบนี้

"New AIDS Cases in Africa Fall to Zero,"

"สถานการณ์ผู้ติดเชื้อเอดส์ในแอฟริกาลดเหลือศูนย์"

"U.S. Imports its Last Barrel of Oil" --

"สหรัฐฯ เพิ่งนำเข้าน้ำมันครั้งสุดท้าย"

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

-- "Israelis and Palestinians Celebrate

"ชาวอิสราเอลและปาเลสไตน์เฉลิมฉลอง

10 Years of Peaceful Coexistence."

ช่วง 10 ปีที่ไร้เหตุการณ์รุนแรง"

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

And I like this one, "Snow Has Returned to Kilimanjaro."

และผมชอบอันนี้นะ "หิมะตกอีกครั้งบนยอดเขาคิลิมานเจโร"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And finally, an eBay listing for one well-traveled slide show,

สุดท้ายนี้ งานขายบนอีเบย์ สำหรับสไลด์นำเสนอที่เดินทางมาทั่วโลก

now obsolete, museum piece. Please contact Al Gore.

เก่าแก่ ควรแก่การสะสม สนใจโปรดติดต่อ อัล กอร์

And I believe that, working together,

ผมเชื่อว่า หากทำงานร่วมกัน

we can make all of these things happen.

เราทำให้มันเกิดขึ้นได้ครับ

And I want to thank you all for having me here today.

ผมอยากขอบคุณทุกคนที่ฟังผมพูดวันนี้

It's been a real honor. Thank you.

ถือเป็นเกียรติมากครับ ขอบคุณ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Oh, thank you.

ขอบคุณครับ