How to lead a conversation between people who disagree | Eve Pearlman

Transcriber: Leslie Gauthier Reviewer: Joanna Pietrulewicz

Translator: Sanntint Tint Reviewer: Myo Aung

So in the run-up to the 2016 election,

၂၀၁၆ ရွေးကောက်ပွဲ အကြိုကာလမှာ

I was, like most of us, watching the rise in discord and vitriol

အများစုလိုပဲ ကျွန်မဟာ အများဆိုင်နေရာ တွေမှာ သဘောထားကွဲတာတွေ၊ အမနာပတွေ၊

and nastiness in our public spaces.

ကသိကအောက်နိုင်တာတွေကို စောင့်ကြည့်နေတာပေါ့။

It was this crazy uptick in polarization.

နှစ်ခြမ်းကွဲမှုထဲက ရူးကြောင်ကြောင် တိုးလာမှုလေးပါ။

It was both disheartening and distressing.

စိတ်အားငယ်စရာ၊သောကဖြစ်စရာ နှစ်ခုစလုံးပါ။

And so I started thinking, with a fellow journalist, Jeremy Hay,

ဒါနဲ့ မိတ်ဆွေ သတင်းစာသမား Jeremy Hay နဲ့အတူ ကျွန်မတို့ရဲ့အတတ်ကို

about how we might practice our craft differently.

တစ်မူထူးပြီး ဘယ်လို အသုံးချနိုင်လဲဆိုတာ စတွေးမိတယ်။

How we might go to the heart of divides,

ခွဲခြားမှုတွေ၊ ဝိရောဓိဖြစိတဲ့ ဗဟိုချက်ဆီ

to places of conflict,

ဘယ်လိုသွားနိုင်လဲ

like journalists always have,

သတင်းစာတွေ အမြဲရှိဖူးပေမဲ့

but then, once there, do something really different.

အဲဒီကိုရောက်တာနဲ့ တကယ့် ခြားနားတာ တစ်ခုခုလုပ်တာပေါ့။

We knew we wanted to take the core tools of our craft --

ကျွန်မတို့အတတ်ရဲ့ အဓိကလက်နက်တွေကို ယူသွားချင်တာ သိတယ်၊

careful vetting of information, diligent research, curiosity,

သတင်းအချက်အလက် အသေအချာ စိစစ်ခြင်း၊ လုံ့လစိုက်တဲ့ သုတေသန၊ သိလိုမှု၊

a commitment to serving the public good --

အများပြည်သူကောင်းစေဖို့၊ ဒီမိုကရေစီ အတွက်

to serving our democracy --

လုပ်ဆောင်တဲ့ ရည်စူးချက်၊

and do something new.

အသစ်တစ်ခုလုပ်တာမျိုးပေါ့။

And so we mapped out this process,

ဒါနဲ့ ဒီလုပ်ငန်းစဉ်ကို ရေးဆွဲတယ်၊

what we call dialogue journalism,

လူမှုရေး၊နိုင်ငံရေး ခွဲခြားမှုတွေရဲ့

for going to the heart of social and political divides,

ဗဟိုချက်ကိုသွားဖို့ ပြောဆိုဆွေးနွေးခြင်း သတင်းအတတ်ပညာ"ပေါ့။

and then, once there, building journalism-supported conversations

ဒီနောက် ရောက်တာနဲ့ နှစ်ခြမ်းကွဲ ကိစ္စရပ်တွေရဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက်တွေမှာရှိတဲ့

between people on opposite sides of polarizing issues.

လူတွေကြားမှာသတင်းစာပညာက ထောက်ပံ့တဲ့ စကားဝိုင်းတွေ တည်ဆောက်တာပေါ့။

But how actually to do this in a world that's so divided,

ဒါပေမဲ့ တကယ်ဒါကို ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ ကွဲပြားလွန်းတဲ့ ကမ္ဘာတစ်ခုမှာပါ၊

so deeply divided --

အတော် နက်နက်ကို ကွဲပြားနေတာပါ။

when we live in a world

ဝမ်းကွဲတွေ၊ အဒေါ်တွေ၊

in which cousins and aunts and uncles can't talk to one another,

ဦးလေးတွေ အချင်းချင်းကို စကားမပြောနိုင်တဲ့ ကမ္ဘာတစ်ခုမှာ နေထိုင်တဲ့အခါ၊

when we often live in separate and distinct news ecosystems,

ကွဲပြား၊ခြားနားတဲ့ သတင်း ဂေဟစနစ်တွေမှာ မကြာခဏ နေထိုင်တဲ့အခါ၊

and when we reflexively and habitually malign and dismiss

ကိုယ်နဲ့ သဘောထားမတူသူတွေကို အလိုလို၊ ဝသီအတိုင်း အပုပ်ချ၊

those with whom we disagree?

ပယ်ချတဲ့အခါတွေမှာပေါ။

But we wanted to try.

ဒါပေမဲ့ ကြိုးစားကြည့်ချင်တယ်။

And so right after the 2016 election,

ဒါနဲ့ ၂၀၁၆ ရွေးကောက်ပွဲပြီးတာနဲ့

in that time between the election and the inauguration,

ရွေးကောက်ပွဲနဲ့ ရာထူးအပ်ပွဲကြားအချိန်မှာ

we partnered with the Alabama Media Group to do something really different.

တကယ့် ခြားနားတာတစ်ခုခုလုပ်ဖို့ Alabama Media Group နဲ့ လက်တွဲလိုက်တယ်။

We brought 25 Trump supporters from Alabama together

Alabama က Trump ထောက်ခံသူ ၂၅ ဦးကို

in conversation with 25 Clinton supporters from California.

California က Clinton ထောက်ခံသူ ၂၅ ဦးနဲ့ ဆွေးနွေးဖို့ စုခေါ်လာတယ်။

And we brought them together in a closed, moderated Facebook group

သူတို့ကို သီးသန့်၊ အစွန်းမရောက်တဲ့ Facebook အဖွဲ့တစ်ဖွဲထဲကို အတူခေါ်ပြီး

that we kept open for a month.

တစ်လတာ ဆက်ဖွင့်ပေးထားတယ်။

What we wanted to do

ကျွန်မတို့ လုပ်ချင်တာက

was to give them a place to engage with genuine curiosity and openness.

သူတို့ကို စစ်မှန်တဲ့သိလိုမှု၊ ပွင့်လင်းမှု နဲ့ထိတွေ့ဖို့ နေရာတစ်ခုပေးဖို့ပါ။

And we wanted to support them in building relationships,

ဆက်ဆံရေးတွေတည်ဆောက်ဖို့ သူတို့ကို ပံ့ပိုးပေးချင်တာပါ၊

not just with each other but with us as journalists.

အချင်းချင်းသာမဟုတ်ပဲ သတင်းစာသမားတွေနဲ့ရောပါ။

And then we wanted to supply facts and information --

ဒီနောက် အဖြစ်မှန်တွေနဲ့ သတင်း အချက်အလက်ပံ့ပိုးပေးချင်တယ်၊

facts and information that they could actually receive and process

သူတို့ စကားဝိုင်းတွေ ခိုင်မာဖို့ သုံးနိုင်တဲ့ တကယ်ကိုလက်ခံ၊

and use to undergird their conversations.

လုပ်နိုင်တဲ့ အဖြစ်မှန်တွေ သတင်းအချက်အလက်ပါ။

And so as a prelude to this conversation,

ဒါနဲ့ ဒီစကားဝိုင်းရဲ့ပဏာမ၊

the first step in what we call dialogue journalism,

ပြောဆိုဆွေးနွေးခြင်း သတင်းအတတ်ပညာ" ရဲ့ ပထမခြေလှမ်းအဖြစ်

we asked what they thought the other side thought of them.

သူတို့ရဲ့ အခြားဘက်ရဲ့အတွေးကို သူတို့ဘာထင်လဲဆိုတာ မေးခဲ့တယ်။

So when we asked the Trump supporters from Alabama

ဒီတော့ Alabama က Trump ထောက်ခံသူတွေကို

what they thought the Clinton supporters in California thought of them,

California က Clinton ထောက်ခံသူတွေက သူတို့ကို ဘယ်လိုထင်လဲမေးတဲ့အခါ

this is some of what they said.

ဒီမှာ သူတို့ပြောတာ တစ်ချို့ပါ။

"They think we are religious Bible thumpers."

"ဘာသာကိုင်ရှိုင်း၊ သမ္မာကျမ်း နောက်လိုက်တွေ"

"That we're backwards and hickish, and stupid."

"ကျုပ်တို့ကို နောက်ပြန်တဲ့ တောသာ ငတုံးငအတွေ"တဲ့

"They think that we all have Confederate flags in our yards,

"ကျုပ်တို့ခြံဝင်းတွေမှာ ခွဲထွက်ရေး အလံတွေရှိတယ်ထင်ကြတယ်။"

that we're racist and sexist and uneducated."

လူမျိုးရေးဝါဒီ၊ လိင်ခွဲခြားသူ၊ ပညာမဲ့တွေတဲ့"။

"They think we're barefoot and pregnant, with dirt driveways."

"ညစ်ပတ်တဲ့ ကိုယ်ပိုင်လမ်းတွေနဲ့ ဖိနပ်မပါ၊ကိုယ်ဝန်ဆောင်တွေ"တဲ့။

"And they think we're all prissy butts

"အရှက်အကြောက်ကြီးတဲ့ ဟားစရာတွေ"တဲ့။

and that we walk around in hoop skirts with cotton fields in the background."

ထမီအနားပတ် လမ်းလျှောက်ပြီး နောက်ခံမှာ ဝါခင်းတွေနဲ့"တဲ့။

And then we asked that same question of the Californians:

ဒီနောက် Californiansတွေကို ဒီမေးခွန်းကိုပဲ မေးခဲ့တယ်။

"What do you think the Alabamians think about you?"

"Alabamians တွေက သင်တို့အကြောင်းကို ဘာတွေးတယ်ထင်လဲ။"

And they said this: "That we're crazy, liberal Californians."

သူတို့ပြောတာက "ကျုပ်တို့ဟာ ရူးနေတဲ့ လစ်ဘရယ် Californians တွေ"တဲ့။

"That we're not patriotic."

" မျိုးချစ်စိတ်မရှိဘူး"တဲ့။

"We're snobby and we're elitist."

" ဇီဇာကြောင်တယ်၊ လူ့မလိုင်တွေ"တဲ့

"We're godless and we're permissive with our children."

"ကျုပ်တို့ဟာ ဘုရားမဲ့၊ ကလေးတွေကို အခွင့်ပေးလွန်းတယ်"

"And that we're focused on our careers, not our family."

အလုပ်ကိုသာ အာရုံစိုက်ပြီး မိသားစုကို မဟုတ်ဘူး"တဲ့။

"That we're elitist, pie-in-the-sky intellectuals,

"ကျုပ်တို့ဟာ လူ့မလိုင်တွေ၊ ဖြစ်မလာနိုင်တဲ့ ပညာတတ်တွေ၊

rich people, Whole Foods-eating,

လူချမ်းသားတွေ၊ သဘာဝအတိုင်းစားပြီး

very out of touch."

လက်ပွန်းတတီးမရှိဘူး"တဲ့။

So by asking questions like this at the start of every conversation

ဒါနဲ့ စကားဝိုင်းအစတိုင်းမှာ ဒီလိုမေးခွန်းမေးရင်း၊

and by identifying and sharing stereotypes,

သမားရိုးကျပုံစံတွေကို ဖော်ထုတ်မျှဝေရင်းက

we find that people -- people on all sides --

ဘက်စုံက လးတွေဟာ စိတ်မှာစွဲနေတဲ့ အလွယ်လုပ်ထားတဲ့

begin to see the simplistic and often mean-spirited caricatures they carry.

မကြာခဏတော့ မကောင်းတဲ့စိတ်သဘောရှိတဲ့ ရုပ်ပြောင်တွေကို စတွေ့လာတာ သိရတယ်။

And in that --

ပြီးတော့ ဒီအထဲမှာ

after that, we can move into a process of genuine conversation.

ဒါအပြီးမှာ စစ်မှန်တဲ့ စကားဝိုင်း လုပ်ငန်းစဉ်ထဲ ဝင်နိုင်ခဲ့တယ်။

So in the two years since that launch -- California/Alabama Project --

ဒီတော့ California/Alabama Project စတဲ့အချိန်တည်းက နှစ်နှစ်အတွင်းမှာ

we've gone on to host dialogues and partnerships

နိုင်ငံတစ်လွှားက မီဒီယာ (သို့)အဖွဲ့အစည်းတွေနဲ့

with media organizations across the country.

ဆွေးနွေးမှုတွေ၊ ပူးပေါင်းမှုတွေ ဆက်ကျင်းပနိင်ခဲ့တယ်။

And they've been about some of our most contentious issues:

ကျွန်မတို့ရဲ့ အငြင်းဖွယ်အဖြစ်ဆုံး ပြဿနာတွေအကြောင်းပါ။

guns, immigration, race, education.

သေနတ်တွေ၊ လူဝင်မှု၊ လူမျိုး၊ ပညာရေးတို့ပေါ့။

And what we found,

ကျွန်မတို့ တွေ့တာက

remarkably,

ထူးထူးခြားပဲ

is that real dialogue is in fact possible.

တကယ့်ဆွေးနွေးပွဲက တကယ်တော့ ဖြစ်နိုင်တာကိုပါ။

And that when given a chance and structure around doing so,

အခွင့်အရေးတစ်ခုပေးပြီး ဒီလိုလုပ်တာဝန်းကျင်မှာ ဖွဲ့စည်းလိုက်တဲ့အခါ

many, not all, but many of our fellow citizens

အကုန်မဟုတ်ပေမဲ့ ကျွန်တို့နိုင်ငံသား အမျာ။အပြားဟာ

are eager to engage with the other.

အခြားသူနဲ့ ထိတွေ့ဖို့ စိတ်ထက်သန်ကြပါတယ်။

Too often journalists have sharpened divides

များတာက သတင်းစာသမားတွေက ပြဇာတ်(သို့)ဆက်ဆံရေးအရ

in the name of drama or readership or in service to our own views.

(သို့) ကျွန်မတို့ရဲ့အမြင်တွေကို ကူညီတာနဲ့ ကွဲပြားမှုတွေကို သွေးပေးတာပါ။

And too often we've gone to each side quoting a partisan voice on one side

များတာက တစ်ဘက်က ဘက်တော်သား အသံနဲ့ အခြားဘက် ပါတီဘက်တော်သားလို့

and a partisan voice on the other

ကိုးကားရင်း တစ်ဘက်ချင်းဆီ သွားခဲ့တာပါ။

with a telling anecdotal lead and a pithy final quote,

ပုံပြင်ဆန်တဲ့ ဦးဆောင်မှု သနားစရာ လိုတိုရှင်းနောက်ဆုံး စာကိုးပါ

all of which readers are keen to mine for bias.

ခေါင်းဆောင်အကုန် ဘက်လိုက်မှု အတွက် ပြောတာစိတ်ပါတယ်

But our dialogue-based process has a slower pace and a different center.

ဒါပေမဲ့ ဆွေးနွေးမှု အခြေခံ လုပ်ငန်းစဉ်မှာက ပိုနှေးတဲ့နှုန်းနဲ့ မတူတဲ့ ဗဟိုတစ်ခုရှိတယ်

And our work is guided by the principle

ကျွန်မတို့အလုပ်ကို အသုံးချနိုင်တဲ့ ဒီမိုကရေစီတစ်ခုအတွက်

that dialogue across difference is essential to a functioning democracy,

မရှိမဖြစ်လိုအပ်တာက ခြားနားမှုတစ်လျှောက်က ဆွေးနွေးမှုနဲ့ သတင်းစာပညာနဲ့

and that journalism and journalists have a multifaceted role to play

သတင်းစာသမားတွေမှာ ဒါကိုပံ့ပိုးပေးဖို့ ရှုထောင့်စုံပါတဲ့ ကဏ္ဍရှိတယ်ဆိုတဲ့

in supporting that.

မူဝါဒက လမ်းညွန်ပေးတယ်။

So how do we work?

ဒီတော့ ကျွန်မတို့ ဘယ်လိုလုပ်လဲ။

At every stage, we're as transparent as possible

အဆင့်တိုင်းမှာ ကျွန်မတို့ နည်းနာတွေ၊စေ့ဆော်မှုတွေနဲ့ ပတ်သက်ပြီး

about our methods and our motives.

အတတ်နိုင်ဆုံး ပွင့်လင်းတယ်။

At every stage, we take time to answer people's questions --

အဆင့်တိုင်းမှာ လူတွေရဲ့မေးခွန်းတွေကို ဖြေဆိုဖို့ အချိန်ယူတယ်၊

explain why we're doing what we're doing.

လုပ်နေတာ ဘာကြောင့်ဆိုတာကို ရှင်းပြတယ်။

We tell people that it's not a trap:

ဒါဟာ လှည့်ကွက်မဟုတ်ဘူးလို့ လူတွေကိ ပြောပြတယ်၊

no one's there to tell you you're stupid,

သင့်ကို ငတုံးလို့ သင့်ကိုဘယ်သူမှမပြာဘူး။

no one's there to tell you your experience doesn't matter.

သင့်အတွေ့အကြုံက အရေးမပါဘူးလို့ သင့်ကိုဘယ်သူမှမပြာဘူး။

And we always ask for a really different sort of behavior,

တကယ့် ထူးခြားတဲ့ အပြုအမူမျိုး တစ်ခုအတွက် အမြဲမေးတယ်။

a repatterning away from the reflexive name-calling,

မရည်ရွယ်တဲ့ စော်ကားမှုကနေ ပြန်ပုံစံဖော်တာတစ်ခုပါ၊

so entrenched in our discourse

ဘက်အးစုံက ကျွန်မတို့အများစုဟာ

that most of us, on all sides, don't even notice it anymore.

ဒါကို သိတောင်မသိတော့အောင် ကျွန်မတို့ရဲ့ ဆွေးနွေးချက်တွေမှာအမြစ်တွယ်လွန်းနေတယ်။

So people often come into our conversations a bit angrily.

ဒီတော့ လူတွေဟာ စကားဝိုင်းတွေထဲ နည်းနည်း စိတ်တိုတိုနဲ့ ဝင်လာတယ်။

They say things like, "How can you believe X?"

ဒီလိုတွေပေါ့။ "X ကို ဘယ်လို ခင်ဗျား ယုံကြည်နိုင်လဲ။"

and "How can you read Y?"

"Y ကိ ခင်ဗျား ဘယ်လို ဖတ်နိုင်လဲ။"

and "Can you believe that this happened?"

"ဒါဖြစ်ခဲ့တာ ခင်ဗျား ယုံနိုင်လား။"

But generally, in this miracle that delights us every time,

ဒါပေမဲ့ ယေဘုယျအနေနဲ့ အကြိမ်တိုင်း ကျွန်မတို့ကို ပျော်ရွှင်စေတဲ့ဒီအံ့ဖွယ်မှာ

people begin to introduce themselves.

လူတွေဟာ သူတို့ဘာသာ စတင်မိတ်ဆက်တာပါ။

And they begin to explain who they are and where they come from,

သူတိုဘယ်သူ၊ ဘယ်ကလာတာကို စတင်ရှင်းပြပြီး

and they begin to ask questions of one another.

အခြားသူအကြောင်း မေးခွန်းတွေ စမေးတာပါ။

And slowly, over time, people circle back again and again to difficult topics,

တဖြည်းဖြည်း ကြာလာတော့ လူတွေဟာ ခက်ခဲ့တဲ့ အကြောင်းအရာတွေဆီ အထပ်ထပ် ပြန်လည်လာတယ်၊

အကြိမ်တိုင်း နည်းနည်းပိုတဲ့စာနာမှု၊ နည်းနည်းပိုတဲ့သိမ်မွေ့နက်နဲ့မှု၊

each time with a little more empathy, a little more nuance,

a little more curiosity.

နည်းနည်းပိုတဲ့သိလိုမှုနဲ့ပါ

And our journalists and moderators work really hard to support this

သတင်းစာသမားတွေနဲ့ အကဲဖြတ်တွေဟာ ဒါကို ပံ့ပိုးဖို့ တကယ်ကြိုးစာတာက

because it's not a debate, it's not a battle,

ဒါဟာ စကားစစ်ထိုးပွဲမဟုတ်၊ တိုက်ပွဲ မဟုတ်၊

it's not a Sunday morning talk show.

တနင်္ဂနွေမနက် ဟောပြောပွဲ မဟုတ်လို့ပါ။

It's not the flinging of talking points.

ဆွေးနွေးဖို့အချက်တွေကို စွပ်ပြောတာမဟုတ်ပါ။

It's not the stacking of memes and gifs

ရုပ်ပြောင်တွေ(သို့) အချက်ကို သက်သေပြတဲ့

or articles with headlines that prove a point.

ခေါင်းစီးတွေနဲ့ ဆောင်းပါးတွေကို ဆင့်နေတာမဟုတ်ပါ။

And it's not about scoring political victories with question traps.

မေးခွန်းလှည့်ကွက်တွေနဲ့ နိုင်ငံရေးအောင်ပွဲ တွေကို အမှတ်ပေးတာမဟုတ်ပါ။

So what we've learned is that our state of discord is bad for everyone.

ဒီတော့ သိလိုက်တာက ကျွန်မတို့သဘောထား ကွဲတဲ့ အခြေအနေက လူတိုင်းအတွက် ဆိုးတာပါ။

It is a deeply unhappy state of being.

ဖြစ်တည်မှုရဲ့နက်ရှိင်းစွာ မပျော်တဲ့ အခြေအနေပါ

And people tell us this again and again.

လူတွေက ဒါကို အထပ်ထပ် ပြောပြကြတယ်။

They say they appreciate the chance to engage respectfully,

လေးစားစွာ၊ သိလိုမှု၊ ပွင့်လင်းမှုနဲ့ ထိတွေ့ခွင့်ကို သဘောကျပြီး

with curiosity and with openness,

သူ့တို့ရဲ့လက်နက်တွေကို ချဖို့

and that they're glad and relieved for a chance to put down their arms.

အခွင့်တစ်ရပ်အတွက် ဝမ်းသာပြီး စိတ်သက်သာမှုရတယ်လို့ ဆိုကြတယ်။

And so we do our work in direct challenge

ဒါနဲ လက်ရှိ ကျွန်မတို့နိုင်ငံထဲက နိုင်ငံရေးအခြေအနေကို

to the political climate in our country right now,

တိုကိရိုက် စိန်ခေါ်မှုထဲမှာ ကျွန်မတိုအလုပ်ကို လုပ်ပြီး

and we do it knowing that it is difficult, challenging work

ဒါဟာ စကားဝိုင်းထဲက ဆန့်ကျင်ဘက် နောက်ခံရှိတဲ့ လူတွေကို

to hold and support people in opposing backgrounds in conversation.

ဆွဲဆောင် ထောက်ပံ့ဖို့ ခက်ခဲတဲ့၊ စိန်ခေါ်မှုရှိတဲ့အလုပ်လို့ သိပြီးလုပ်တယ်။

And we do it knowing democracy depends on our ability

ကျွန်မတို့ရဲ့ တူညီတဲ့ပြဿနာတွေကို အတူတူရင်ဆိုင်ဖို့ ဒီမိုကရေစီဟာ

to address our shared problems together.

ကျွန်မတို့အစွမ်းအပေါ် မူတည်တာ သိပြီး လုပ်တယ်။

And we do this work by putting community at the heart of our journalistic process,

ဒီအလုပ်ကို လုပ်တာက သတင်းစာပညာ လုပ်ငန်းစဉ်ရဲ့ ဗဟိုမှာ လူထုကို ထားရင်း၊

by putting our egos to the side to listen first, to listen deeply,

ကျွန်မတို့ရဲ့အတ္တတွေကို ဘေးဖယ်ရင်း အရင်နားထောင်ဖို့၊ လေးနက်စွာ နားထောင်ဖို့၊

to listen around and through our own biases,

ကျွန်မတို့ရဲ့ ဘက်လိုက်မှုတွေ၊ တွေးတဲ့အကျင့်တွေကို

our own habits of thought,

စေ့စေ့ငင နားထောင်ဖို့၊

and to support others in doing the same.

သူတစ်ပါကို အလားတူလုပ်ကာ ပံ့ပိုးပေးဖို့ပါ။

And we do this work

သတင်းစာပညာဟာ ရုန်းကန်နေတဲ့

knowing that journalism as an institution is struggling,

အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုဖြစ်တာသိပြီး ဒီအလုပ်ကိုလုပ်တယ်။

and that it has always had a role to play and will continue to have a role to play

ဒါက ပါဝင်ဖို့ ကဏ္ဍတစ်ရပ် အမြဲရှိခဲ့ပြီး စိတ်ကူးတွေနဲ့ အမြင်တွေဖလှယ်ရာမှာ

in supporting the exchange of ideas and views.

ပံပိုးပေးဖို့ ကဏ္ဍတစ်ရပ် ဆက်လက်ရှိလိမ့်မယ်။

For many of the participants in our groups,

အဖွဲ့တွေမှာ ပါဝင်သူ အတော်များများအတွက်တော့

there are lasting reverberations.

ရှည်ကြာတဲ့ ပဲတင်သံတွေရှိပါတယ်။

Many people have become Facebook friends and in-real-life friends too,

လူအတော်များများဟာ Facebook မိတ်ဆွေနဲ့ နိုင်ငံရေးစည်း အသီးသီးမှာ

across political lines.

တကယ့်ဘဝ မိတ်ဆွေတွေပါဖြစ်လာတယ်။


After we closed that first Trump/Clinton project,

ပထမဆုံး Trump/Clinton ပရောဂျက် ပိတ်ပြီးနောက်မှာ

about two-thirds of the women went on to form their own Facebook group

အမျိုးသမီး သုံးပုံနှစ်ပုံဟာ သူတို့ရဲ့ Facebook အဖွဲ့ဆက်ဖွဲ့ခဲ့ပြီး

and they chose a moderator from each state

ပြည်နယ်တစ်ခုစီက အကဲဖြတ်တစ်ဦးရွေးပြီး

and they continue to talk about difficult and challenging issues.

ခက်ခဲပြီး စိန်ခေါ်နေတဲ့ ပြဿနာတွေ အကြောင်း ဆက်လက်ဆွေးနွေးကြတယ်။

People tell us again and again that they're grateful for the opportunity

လူတွေ အထပ်ထပ်ပြောတာက ဒီအလုပ်ရဲ့ အစိတ်အပိုင်းဖြစ်ခွင့်ရတာအတွက်

to be a part of this work,

ကျေးဇူးတင်တယ်တဲ့။

grateful to know that people on the other side aren't crazy,

ရူးမနေတဲ့ အခြားဘက်က လူတွေကို သိရတာ ကျေးဇူးတင်တယ်တဲ့။

grateful that they've had a chance to connect with people

လူတွေနဲ့ ဆက်သွယ်ခွင့်ရတာ ကျေးဇူးတင်တယ်တဲ့။

they wouldn't have otherwise talked to.

သူတို့ဘာသာဆို စကားပြောမှာမဟုတ်ဘူးတဲ့။

A lot of what we've seen and learned,

ကျွန်မတို့ အများအပြား မြင်ခဲ့၊သိခဲ့တာက

despite the fact that we call ourselves Spaceship Media,

ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် Spaceship Media လို့ ခေါ်ပေမည့်

is not at all rocket science.

ဂြိုဟ်ထုသိပ္ပံ လုံးဝမဟုတ်တာပါ။

If you call people names, if you label them, if you insult them,

လူတွေကို မကောင်းစကားပြောရင်၊ သူတို့ကို တံဆိပ်ကပ်ရင်၊ စော်ကားရင်

they are not inclined to listen to you.

သင့်ကို နားထောင်ချင်မှာ မဟုတ်ဘူး။

Snark doesn't help, shame doesn't help,

ဝေဖန်မှုက အကူမရဘူး၊ ရှက်တာက အကူမရဘူး၊

condescension doesn't help.

နှိမ်ချမှုက အကူမရဘူး။

Genuine communication takes practice and effort

စစ်မှန်တဲ့ ဆက်သွယ်မှုဟာ အလေ့အကျင့်၊ အားထုတ်မှု၊ ချုပ်တည်းမှုနဲ့

and restraint and self-awareness.

မိမိကိုယ်ကို သတိပြုမှု လိုအပ်ပါတယ်။

There isn't an algorithm to solve where we are.

ကျွန်မတို့ရှိရာကို အဖြေရှာဖို့ အယ်လ်ဂိုရစ်သမ်မရှိဘူး။

Because real human connection is in fact real human connection.

စစ်မှန်တဲ့ လူသားဆက်သွယ်မှုဟာ တကယ်က စစ်မှန်တဲ့ လူသားဆက်သွယ်မှုမို့ပါ။

So lead with curiosity,

ဒီတော့ သိလိုစိတ်နဲ့ ဦးဆောင်ပါ၊

emphasize discussion not debate,

မငြင်းခုံပဲ ဆွေးနွေးမှုကိုအလေးပေးပါ

get out of your silo,

သင့်မြေအောက်ကျီကနေ ထွက်ပါ၊

because real connection across difference ...

အကြောင်းက ခြားနားမှု တစ်ဖက်စီက စစ်မှန်တဲ့ ဆက်သွယ်မှုမို့ပါ။

this is a salve that our democracy sorely needs.

ဒါဟာ ကျွန်မတို့ဒီမိုကရေစီက အသည်းအသန် လိုအပ်တဲ့ လိမ်းဆေးပါ

Thank you.

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။

(Applause)

(လက်ခုပ်သံများ)