How to lead a conversation between people who disagree | Eve Pearlman

Transcriber: Leslie Gauthier Reviewer: Joanna Pietrulewicz

Translator: Masoud Motamedifar

So in the run-up to the 2016 election,

خب، در بحبوحه‌ی انتخابات سال ۲۰۱۶،

I was, like most of us, watching the rise in discord and vitriol

من هم مثل خیلی‌ها شاهد شدت گرفتن اختلاف نظر،

and nastiness in our public spaces.

تند مزاجی و خصومت در جامعه بودم.

It was this crazy uptick in polarization.

دودستگی و چند دستگی، افزایش بسزایی یافت

It was both disheartening and distressing.

که، بسیار ناراحت کننده و ناامیدکننده بود.

And so I started thinking, with a fellow journalist, Jeremy Hay,

پس من با همکار روزنامه نگارم به نام «Jeremy Hay» در مورد اینکه

about how we might practice our craft differently.

چطور می‌توانیم اختلاف نظرمان را مطرح کنیم، فکر کردم.

How we might go to the heart of divides,

چگونه می‌توانیم به قلب چند دستگی‌ها برویم،

to places of conflict,

به محل تناقضات برویم،

like journalists always have,

مثل چیزی که خبرنگاران دارند،

but then, once there, do something really different.

ولی برای یک بار هم که شده کاری متفاوت انجام بدهیم.

We knew we wanted to take the core tools of our craft --

می‌دانستیم که می‌خواهیم ار اصلی‌ترین ابزارهایمان

careful vetting of information, diligent research, curiosity,

یعنی ارزیابی دقیق اطلاعات، تحقیق موشکافانه، کنجکاوی

a commitment to serving the public good --

و تعهدی برای خدمت به جامعه--

to serving our democracy --

در خدمت به دموکراسی، بهره برده

and do something new.

و کاری جدید انجام دهیم.

And so we mapped out this process,

برای همین این نقشه را طرح کردیم،

what we call dialogue journalism,

و اسمش را گذاشتیم گفتگوی رسانه‌ای،

for going to the heart of social and political divides,

به جهت رفتن به قلب جامعه و احزاب سیاسی مخالف،

and then, once there, building journalism-supported conversations

و برای ایجاد گفتمانی روزنامه نگارانه

between people on opposite sides of polarizing issues.

در میان افراد جناح‌های مخالفِ معضلات چند وجهی.

But how actually to do this in a world that's so divided,

اما به راستی در دنیای چند قطبی ما این کار چطور ممکن است؟

so deeply divided --

دنیایی به شدت چند قطبی--

when we live in a world

وقتی ما در دنیایی که حتی

in which cousins and aunts and uncles can't talk to one another,

افراد یک خانواده هم نمی‌توانند با هم معاشرت کنند، زندگی می‌کنیم.

when we often live in separate and distinct news ecosystems,

وقتی که اغلب ما در اکوسیستم‌های خبری مجزا زندگی می‌کنیم

and when we reflexively and habitually malign and dismiss

و دورانی که بر حسب عادت به افرادی که با آنان مخالفیم تهمت زده

those with whom we disagree?

و در موردشان بدگویی می‌کنیم.

But we wanted to try.

ولی می‌خواستیم امتحان کنیم.

And so right after the 2016 election,

برای همین درست بعد از انتخابات ۲۰۱۶،

in that time between the election and the inauguration,

یعنی مابین انتخابات تا مراسم تحلیف،

we partnered with the Alabama Media Group to do something really different.

با گروه رسانه‌ای آلاباما دست به کاری متفاوت زدیم.

We brought 25 Trump supporters from Alabama together

۲۵ نفر از هوادارن ترامپ را از آلاباما آوردیم

in conversation with 25 Clinton supporters from California.

و در برابر ۲۵ نفر از هوادارن کلینتون از کالیفرنیا قرار دادیم.

And we brought them together in a closed, moderated Facebook group

و آنها را به مدت یک ماه در یک گروه صمیمی و میانه‌رو

that we kept open for a month.

فیسبوکی قرار دادیم.

What we wanted to do

ما به دنبال این بودیم که

was to give them a place to engage with genuine curiosity and openness.

به آنها فضایی برای پرداختن به حس کنجکاوی و آزاداندیشی بدهیم.

And we wanted to support them in building relationships,

و آنها را برای ساختن رابطه نزدیک، نه فقط بین خودشان

not just with each other but with us as journalists.

بلکه بین خودشان و ما بعنوان روزنامه‌نگار حمایت کنیم.

And then we wanted to supply facts and information --

و سپس خواستیم داده‌ها و اطلاعاتی را فراهم کنیم--

facts and information that they could actually receive and process

که بتوانند دریافت و پردازش کنند

and use to undergird their conversations.

و برای پشتیبانی از صحبت‌هایشان استفاده کنند.

And so as a prelude to this conversation,

برای همین به عنوان پیش درآمد این سخنرانی،

the first step in what we call dialogue journalism,

بعنوان قدم نخست در چیزی که به آن گفتگوی روزنامه نگاری می‌گوییم

we asked what they thought the other side thought of them.

از آنها پرسیدیم فکر می‌کنند که طرف مقابل درباره آنها چه فکر می‌کند؟

So when we asked the Trump supporters from Alabama

وقتی از طرفداران آلابامایی ترامپ پرسیدیم

what they thought the Clinton supporters in California thought of them,

که به نظر آنها طرفدارن کلینتون در باره آنها چگونه فکر می‌کنند،

this is some of what they said.

این بعضی از مواردی است که گفتند.

"They think we are religious Bible thumpers."

«به نظر آنها ما از مذهب سو استفاده می‌کنیم. »

"That we're backwards and hickish, and stupid."

«این که ما عده‌ای بی سواد و عقب مانده و احمقیم.»

"They think that we all have Confederate flags in our yards,

«این که در حیاط خانه‌ خود پرچم متفقین را داریم،

that we're racist and sexist and uneducated."

که نژادپرست و بی‌سواد و تبعیض‌گذار جنسی هستیم»

"They think we're barefoot and pregnant, with dirt driveways."

« و این که ما یک مشت پاپتی و دارای انحراف اخلاقی هستیم.»

"And they think we're all prissy butts

« و این که ما ساده لوح و مسخره‌ایم

and that we walk around in hoop skirts with cotton fields in the background."

و با لباس فانتزی در مزرعه پنبه‌ایم.» (در مسیر اشتباهیم)

And then we asked that same question of the Californians:

همین سوال را از طرفداران هیلاری کلینتون پرسیدیم:

"What do you think the Alabamians think about you?"

فکر می‌کنید طرفداران ترامپ درباره شما چه فکری می‌کنند؟

And they said this: "That we're crazy, liberal Californians."

آنها گفتند: «این که یک سری دیوانه‌ی آزادی‌خواه هستیم.»

"That we're not patriotic."

عِرق ملی نداریم.»

"We're snobby and we're elitist."

«آدمهای فیس و افاده‌ای هستیم.»

"We're godless and we're permissive with our children."

«خدانشناس و بی‌‌بند و بار در مورد فرزندانمان هستیم.»

"And that we're focused on our careers, not our family."

«بیشتر روی کارمان تمرکز داریم تا روی خانواده.»

"That we're elitist, pie-in-the-sky intellectuals,

«اینکه بیشتر در خواب و خیال زندگی می‌کنیم،

rich people, Whole Foods-eating,

آدمهای پولدار با غذاهای اشرافی هستیم،

very out of touch."

هیچوقت در دسترس نیستیم.»

So by asking questions like this at the start of every conversation

با پرسیدن سوالی مثل این در شروع هر گفتگو

and by identifying and sharing stereotypes,

با شناسایی و اشتراک عقاید خرافی،

we find that people -- people on all sides --

به آدمهای متفاوتی بر می‌خوریم که

begin to see the simplistic and often mean-spirited caricatures they carry.

شخصیت بدون تفکر و نامهربانی دارند.

And in that --

و در آن(موضوع)--

after that, we can move into a process of genuine conversation.

بعد از آن، می‌توانیم به فرایند مکالمه حقیقی و اصیل منتقل شویم

So in the two years since that launch -- California/Alabama Project --

دو سال پس از این اقدام -پروژه کالیفرنیا/آلاباما-

we've gone on to host dialogues and partnerships

ما از گفتگوها و شراکت‌ها همراه با رسانه‌هایی

with media organizations across the country.

در سرتاسر کشور، میزبانی کرده‌ایم.

And they've been about some of our most contentious issues:

و اینها یک سری از مجادله برانگیزترین معضلات ما شده‌اند:

guns, immigration, race, education.

اسلحه، مهاجرت، نژادپرستی، آموزش.

And what we found,

و چیزی که دریافتیم،

remarkably,

در کمال تعجب،

is that real dialogue is in fact possible.

این هست که در حقیقت گفتمان واقعی، امکان پذیر است.

And that when given a chance and structure around doing so,

و این که، وقتی شانس و ساختاری در انجام همچین کاری داده شده است،

many, not all, but many of our fellow citizens

خیلی، نه همه، اما خیلی از شهروندان ما

are eager to engage with the other.

مشتاق به معاشرت با هم هستند.

Too often journalists have sharpened divides

روزنامه‌نگاران زیادی، به اسم هیجان یا خدمت به

in the name of drama or readership or in service to our own views.

دیدگاه‌های ما، باعث تفرقه شدند.

And too often we've gone to each side quoting a partisan voice on one side

و خیلی وقتها ما به یک جبهه رفته و نقل قولی از یک متعصب را در آنجا و دیگری

and a partisan voice on the other

را در جبهه‌ی مقابل بازگو کرده‌ایم

with a telling anecdotal lead and a pithy final quote,

همراه با گفتن نقل قولی از رهبر گروه و سخن نهایی پرمغز،

all of which readers are keen to mine for bias.

که همه‌ی خوانندگان آن بسیار متعصب هستند.

But our dialogue-based process has a slower pace and a different center.

اما فرایند گفتگو محور ما مرکزیت متفاوت و سرعت کمتری دارد.

And our work is guided by the principle

و کار ما توسط قانونی هدایت می‌شود که

that dialogue across difference is essential to a functioning democracy,

گفتگوی حول اختلاف برای یک دموکراسی هدفمند ضرورت دارد،

and that journalism and journalists have a multifaceted role to play

و اینکه روزنامه‌نگاری و روزنامه‌نگارها در پشتیبانی از آن،

in supporting that.

نقشی چندگانه ایفاء می‌کنند.

So how do we work?

خب پس کار ما چطوری است؟

At every stage, we're as transparent as possible

در هر مرحله، در مورد روش‌ها و انگیزه‌هایمان

about our methods and our motives.

تا جایی که بشود صریح هستیم.

At every stage, we take time to answer people's questions --

در هر قدم، برای پاسخ به سوالات مردم زمان می‌گذاریم تا در مورد

explain why we're doing what we're doing.

این که چرا این کار را انجام می‌دهیم توضیح دهیم.

We tell people that it's not a trap:

به آدمها می‌گوییم که این یک تله نیست:

no one's there to tell you you're stupid,

کسی نمی‌خواهد بگوید که شما احمق هستید،

no one's there to tell you your experience doesn't matter.

کسی نمی‌خواهد تجربیات شما را انکار کند و بگوید مهم نیستند.

And we always ask for a really different sort of behavior,

و ما همیشه به دنبال نوعی رفتار متفاوت هستیم،

a repatterning away from the reflexive name-calling,

یک الگوگذاری جدید در جهت عدم ناسزاگویی واکنشی،

so entrenched in our discourse

که در سخنرانی‌های‌مان رسوخ کند

that most of us, on all sides, don't even notice it anymore.

تا اکثریت ما، در هر جناحی، دیگر حتی به آن توجه هم نکنند.

So people often come into our conversations a bit angrily.

پس غالبا مردم با یک مقدار عصبانیت به سخنرانی‌های ما می‌آیند.

They say things like, "How can you believe X?"

مثلا می‌گویند «چطور می‌توانی فلان چیز را باور کنی؟»

and "How can you read Y?"

یا «چطوری می‌توانی فلان چیز را بخوانی؟»

and "Can you believe that this happened?"

و «می‌توانی باور کنی که فلان اتفاق افتاده؟»

But generally, in this miracle that delights us every time,

ولی در کل، در این معجزه که هرلحظه ما را به وجد می‌آورد،

people begin to introduce themselves.

مردم خودشان را معرفی می‌کنند.

And they begin to explain who they are and where they come from,

و توضیح اینکه چه کسی و اهل کجا هستند،

and they begin to ask questions of one another.

و شروع می‌کنند به سوال پرسیدن‌های پیاپی،

And slowly, over time, people circle back again and again to difficult topics,

و کم کم، در طول زمان، به موضوعات سخت‌تری وارد می‌شوند،

each time with a little more empathy, a little more nuance,

هر بار با یک مقدار همدلی بیشتر، یک ذره اختلاف جزیی‌تر،

a little more curiosity.

یک ذره کنجکاوی بیشتر.

And our journalists and moderators work really hard to support this

و روزنامه‌نگاران ما به شدت تلاش می‌کنند تا از این موضوع حمایت کنند

because it's not a debate, it's not a battle,

چون این مباحثه نیست، مبارزه نیست،

it's not a Sunday morning talk show.

تاک شو صبح یکشنبه نیست.

It's not the flinging of talking points.

این پرتاب نکات کلامی نیست.

It's not the stacking of memes and gifs

کلی گیف و شکلک مسخره نیست

or articles with headlines that prove a point.

یا موضوعاتی با سرتیترهایی برای اثبات چیزی نیست.

And it's not about scoring political victories with question traps.

یا در مورد به ثمر رساندن پیروزی‌های سیاسی با سوالات چالشی نیست.

So what we've learned is that our state of discord is bad for everyone.

بنابراین چیزی که یاد گرفته‌ایم این است که حالت ناسازگاری ما به ضرر همه است.

It is a deeply unhappy state of being.

یه حالت غمگین مانندی عمیق است.

And people tell us this again and again.

و مردم همیشه این را به ما می‌گویند.

They say they appreciate the chance to engage respectfully,

به ما می‌گویند که از این شانس مباحثه محترمانه که همراه با کنجکاوی

with curiosity and with openness,

و پذیرش عقاید هست قدردانی می‌کنند

and that they're glad and relieved for a chance to put down their arms.

و بخاطر کنار گذاشتن این حس دعوا خوشحال و سبک بال هستند.

And so we do our work in direct challenge

وما کارمان را در این چالش مستقیمی که الان داخل

to the political climate in our country right now,

فضای سیاسی کشورمان هست شروع کردیم،

and we do it knowing that it is difficult, challenging work

وما این کار را با این ذهنیت که مشکل و چالشی است انجام دادیم

to hold and support people in opposing backgrounds in conversation.

تا از مردم با زمینه‌ها و نگرش‌های مخالف حمایت کنیم.

And we do it knowing democracy depends on our ability

و این کار را با اینکه می‌دانستیم دموکراسی به توانایی در حل مشکلات مشترکمان

to address our shared problems together.

دست در دست هم، بستگی دارد انجام دادیم.

And we do this work by putting community at the heart of our journalistic process,

و این کار را با قراردادن جامعه در قلب فرایند روزنامه نگاری انجام دادیم،

by putting our egos to the side to listen first, to listen deeply,

با قرار دادن خودمان در سمتی که اول خوب گوش کنیم، خیلی عمیق،

to listen around and through our own biases,

به تعصباتمان با دقت گوش کنیم،

our own habits of thought,

به عادتهایمان در تفکراتمان،

and to support others in doing the same.

و دیگران را در انجام این کار حمایت کنیم.

And we do this work

و ما اینکار را انجام دادیم

knowing that journalism as an institution is struggling,

با دانستن اینکه خبرنگاری بعنوان موسسه، بحث برانگیز است،

and that it has always had a role to play and will continue to have a role to play

و همیشه نقشی را در حمایت از رد و بدل کردن ایده‌ها

in supporting the exchange of ideas and views.

ایفا کرده و ایفا خواهد کرد.

For many of the participants in our groups,

برای خیلی از شرکت کننده‌ها در گروه‌های ما،

there are lasting reverberations.

طنین‌های پایداری وجود دارد.

Many people have become Facebook friends and in-real-life friends too,

خیلی از مردم دوست‌های فیسبوکی و همچنین حقیقی شده‌اند،

across political lines.

بواسطه‌ی جریان‌های سیاسی.

After we closed that first Trump/Clinton project,

بعد از اینکه پروژه‌ی اول ترامپ/کلینتون را خاتمه دادیم،

about two-thirds of the women went on to form their own Facebook group

حدود دو سوم از زنها رفتند تا گروه‌های فیسبوکی خودشان را تشکیل بدهند

and they chose a moderator from each state

و میانجی‌هایی از هر ایالت انتخاب کردند

and they continue to talk about difficult and challenging issues.

و شروع کردند به صحبت در مورد معظلات چالشی و سخت.

People tell us again and again that they're grateful for the opportunity

مردم همیشه به ما می‌گویند که در مورد این فرصت بسیار خوشحالند که توانستند

to be a part of this work,

عضوی از این کار شوند،

grateful to know that people on the other side aren't crazy,

و اینکه توانستند بفهمند که آدمهای جناح مخالف دیوانه نیستند،

grateful that they've had a chance to connect with people

خوشحال‌اند که شانس این را داشتند با مردمی در ارتباط باشند

they wouldn't have otherwise talked to.

که درغیراین صورت نمی‌توانستند با آنها حرف بزنند.

A lot of what we've seen and learned,

خیلی از چیزایی که دیدیم و شنیدیم،

despite the fact that we call ourselves Spaceship Media,

برغم این موضوع که ما به خودمان سفینه‌ی رسانه می‌گوییم،

is not at all rocket science.

اصلا علم موشکی در کار نیست.

If you call people names, if you label them, if you insult them,

اگر روی آدمها اسم می‌گذارید یا برچسب می‌زنید یا توهین می‌کنید

they are not inclined to listen to you.

میلی به گوش کردن به شما پیدا نمی‌کنند.

Snark doesn't help, shame doesn't help,

بی‌احترامی کمکی نمی‌کند، شرمندگی کمکی نمی‌کند،

condescension doesn't help.

خود بزرگ‎‌بینی کمکی نمی‌کند.

Genuine communication takes practice and effort

ارتباط حقیقی به تمرین و تلاش و

and restraint and self-awareness.

خود‌آگاهی و نگهداری نیاز دارد.

There isn't an algorithm to solve where we are.

الگوریتمی برای پاسخ به اینکه کجا هستیم وجود ندارد.

Because real human connection is in fact real human connection.

چون ارتباط واقعی آدمها در حقیقت، ارتباط واقعی آدم‌هاست.

So lead with curiosity,

پس با سرلوحه قراردادن کنجکاوی،

emphasize discussion not debate,

با تاکید بر مباحثه و نه مجادله،

get out of your silo,

از چارچوب خود بیرون بیایید،

because real connection across difference ...

چون ارتباط واقعی با وجود تفاوت ها...

this is a salve that our democracy sorely needs.

مرهمی هست که دموکراسی ما به شدت به آن نیاز دارد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)