A burial practice that nourishes the planet | Caitlin Doughty

Translator: Shima Ghanbari Reviewer: Nima Pourreza

When I die,

وقتی بمیرم،

I would like for my body to be laid out to be eaten by animals.

دوست دارم برای تدفین بدنم توسط حیوانات خورده بشه.

Having your body laid out to be eaten by animals is not for everyone.

ایکه بدنت رو برای حیوانات بذاری تا بخورنش خواسته همه نیست.

(Laughter)

(خنده حضار)

Maybe you have already had the end-of-life talk with your family

شایدتاحالا با خانواده تون درباره پایان زندگی حرف زده باشید

and decided on, I don't know, cremation.

و درموردش تصمیم گرفته باشید، نمیدونم، سوزاندن مرده.

And in the interest of full disclosure,

و به خاطر علاقه به افشاسازی کامل،

what I am proposing for my dead body is not strictly legal at the moment,

چیزی که به مردم پیشنهاد میدم در حال حاضر قانونی نیست،

but it's not without precedent.

ولی بدون سابقه هم نیست.

We've been laying out our dead for all of human history;

ما در تمام تاریخ بشرمردگان رو برای تدفین آماده می کردیم؛

it's call exposure burial.

که بهش میگیم تدفین درعوامل طبیعی.

In fact, it's likely happening right now as we speak.

درواقع، همین الان هم که ما داریم صحبت می کنیم هم در حال اتفاق افتادنه.

In the mountainous regions of Tibet,

در مناطق کوهستانی تبت،

they practice "sky burial,"

آنها به خاکسپاری آسمانی عمل می کنند.

a ritual where the body is left to be consumed by vultures.

مراسمی که در آن بدن مرده رو رها می کنند تا کرکس ها مصرفش کنند.

In Mumbai, in India, those who follow the Parsi religion

در مومبای هند، کسانی که پیرو مذهب زرتشت هستند

put their dead in structures called "Towers of Silence."

مردگانشان رو در ساختارهایی به اسم برج خاموش(دخمه) می گذاشتند.

These are interesting cultural tidbits,

اینها خبرهای داغ فرهنگی هستند،

but they just haven't really been that popular in the Western world --

ولی در دنیای غرب انقدر شناخته شده نیستند.

they're not what you'd expect.

اون چیزی که شما انتظار دارید نیستند.

In America, our death traditions have come to be chemical embalming,

در آمریکا، سنت مرگ و تدفین مون به صورت مومیایی کردن با مواد شیمیایی است،

followed by burial at your local cemetery,

که در قبرستان محلی تون ادامه پیدا می کنه،

or, more recently, cremation.

یا اخیرا، سوزاندن مرده.

I myself, am a recent vegetarian,

من خودم اخیرا گیاه خوار شده‌‌ام،

which means I spent the first 30 years or so of my life

که معنیش اینه ۳۰ سال اول زندگیم را

frantically inhaling animals --

به شکل دیوانه واری حیوانات را

به هر تعدادی که می توانستم به دست بیارم، می‌خوردم.

as many as I could get my hands on.

Why, when I die, should they not have their turn with me?

چرا وقتیکه من میمیرم، نوبت اونها نشه که منو بخورن؟

(Laughter)

(خنده حضار)

Am I not an animal?

آیا من حیوان نیستم؟

Biologically speaking, are we not all, in this room, animals?

از نظر زیست شناسی آیا همه ما در این اتاق، حیوان نیستیم؟

Accepting the fact that we are animals

پذیرش این واقعیت که همه ما حیوان هستیم

has some potentially terrifying consequences.

عواقب ترسناکی به دنبال داره.

It means accepting that we are doomed to decay and die,

معنیش اینه که ما محکوم به مردن و پوسیدن هستیم،

just like any other creature on earth.

درست مثل بقیه مخلوقات روی زمین.

For the last nine years, I've worked in the funeral industry,

در نه سال گذشته، در شرکت کفن و دفن کار کرده ام،

first as a crematory operator,

اول به عنوان مسئول سوزاندن جسد،

then as a mortician

بعد به عنوان متصدی کفن و دفن

and most recently, as the owner of my own funeral home.

و اخیرا به عنوان صاحب سرای تدفین که مال خودمه کار می‌کنم.

And I have some good news:

و خبرهای خوبی دارم:

if you're looking to avoid the whole "doomed to decay and die" thing:

اگرشما به دنبال اجتناب از محکوم شدن به مرگ و پوسیدن هستید:

you will have all the help in the world in that avoidance

تمام کمکی که نیاز دارید رو دریافت می‌کنید

from the funeral industry.

از شرکت کفن و دفن.

It's a multi-billion-dollar industry,

این یک شرکت چند میلیارد دلاری است،

and its economic model is based on the principle

است و طرح اقتصادیش براساس اصول

of protection, sanitation and beautification of the corpse.

محافظت، بهداشت، و زیباسازی جسده.

Whether they mean to or not,

چه این منظورو داشته باشند یا نه،

the funeral industry promotes this idea of human exceptionalism.

شرکت دفن این ایده انسان‌محوری رو گسترش میده.

It doesn't matter what it takes,

مهم نیست که چی می‌گیره،

how much it costs,

چقدر هزینه‌ش می‌شه،

how bad it is for the environment,

چقدر برای محیط زیست بده،

we're going to do it because humans are worth it!

ما انجامش میدیم چون آدمها ارزششو دارند!

It ignores the fact

این واقعیت رو که

that death can be an emotionally messy and complex affair,

که مرگ می‌تونه از نظر عاطفی موضوعی کثیف و پیچیده باشه،

and that there is beauty in decay --

و اینکه در پوسیدن هم زیبایی وجود دارد،

beauty in the natural return to the earth from whence we came.

زیبایی در برگشت طبیعی به زمین از جایی که اومده بودیم رو انکار می‌کنه.

Now, I don't want you to get me wrong --

اشتباه نشه،

I absolutely understand the importance of ritual,

من کاملا اهمیت مراسم دفن رو درک می‌کنم،

especially when it comes to the people that we love.

مخصوصا وقتی در رابطه با افرادی است که ما دوستشون داریم.

But we have to be able to create and practice this ritual

اما باید قادر بشیم که مراسمی را به وجود بیاریم و بهش عمل کنیم که

without harming the environment,

به محیط زیست لطمه نزنه،

which is why we need new options.

به خاطر همینه که ما به انتخاب های جدیدی نیازداریم.

So let's return to the idea of protection, sanitation and beautification.

پس بیایید برگردیم به ایده محافظت، بهداشت و زیباسازی.

We'll start with a dead body.

از جسد مرده شروع می‌کنیم.

The funeral industry will protect your dead body

شرکت کفن و دفن از بدن مرده شما محافظت می‌کنه

by offering to sell your family a casket made of hardwood or metal

وبه شما پیشنهاد میده که به خانواده شما یه تابوت که ازچوب جنگلی یا فلزساخته شده،

with a rubber sealant.

و درزگیر پلاستیکی داره بفروشه.

At the cemetery, on the day of burial, that casket will be lowered

در قبرستان، روز خاکسپاری، اون تابوت،

into a large concrete or metal vault.

به درون یک مقبره آهنی یا بتنی پایین برده میشه.

We're wasting all of these resources -- concretes, metal, hardwoods --

ما همه این منابع را هدر میدیم. بتن، فلز، چوب جنگلی،

hiding them in vast underground fortresses.

توی قلعه های بزرگ زیرزمینی مخفی‌شون می‌کنیم .

When you choose burial at the cemetery,

وقتی خاکسپاری در قبرستان را انتخاب می‌کنید ،

your dead body is not coming anywhere near the dirt that surrounds it.

بدن مرده شما قرارنیست جایی قرار بگیره که دورش کثافت باشه.

Food for worms

غذای کرم ها

you are not.

نمیشید.

Next, the industry will sanitize your body through embalming:

بعد شرکت بدن شما رو از طریق مومیایی کردن بهداشتی می‌کنه:

the chemical preservation of the dead.

محافظت شیمیایی از مرده.

This procedure drains your blood

این عمل خون شمارو خشک می‌کنه

and replaces it with a toxic, cancer-causing formaldehyde.

و با فرمالدهید سمی سرطان‌زا جایگزین می‌کنه.

They say they do this for the public health

می‌گن که این کارو انجام میدن برای سلامت عموم

because the dead body can be dangerous,

چون بدن مرده میتونه خطرناک باشه،

but the doctors in this room will tell you

اما پزشکان این اتاق به شما خواهند گفت که

that that claim would only apply

که این ادعا فقط وقتی صدق می کنه که

if the person had died of some wildly infectious disease, like Ebola.

شخص از یه بیماری عفونی شدید مرده باشه مثل ابولا.

Even human decomposition, which, let's be honest,

حتی تجزیه بدن انسان هم، بذارید صادق باشیم،

is a little stinky and unpleasant,

که کمی بوی تعفن میده و نامطبوع است،

is perfectly safe.

کاملا ایمنه.

The bacteria that causes disease is not the same bacteria

باکتری ای که باعث بیماری میشه همون باکتری ای نیست

that causes decomposition.

که باعث تجزیه میشه.

Finally, the industry will beautify the corpse.

در آخر، شرکت جسد رو زیبا می‌کنه.

They'll tell you that the natural dead body of your mother or father

بهتون می‌گن که بدن مرده طبیعی پدر یا مادر شما

is not good enough as it is.

به اندازه کافی خوب نیست.

They'll put it in makeup.

آنها آرایش می‌کنند.

They'll put it in a suit.

یه دست لباس تنش می‌کنند.

They'll inject dyes so the person looks a little more alive --

بهشون رنگ تزریق میکنند در نتیجه شخص زنده و سرحال تر به نظر میرسه،

just resting.

انگار در حال استراحته.

Embalming is a cheat code,

مومیایی کردن یه دستورالعمل برای تقلبه،

providing the illusion that death and then decay are not the natural end

این توهم رو میاره که مرگ و پوسیده شدن پایان طبیعی زندگی همه

for all organic life on this planet.

موجودات زنده روی سیاره ما نیست.

Now, if this system of beautification, sanitation, protection

و حالا اگر این سیستم زیبا سازی،بهداشت،محافظت

doesn't appeal to you,

براتون مقبول نیست،

you are not alone.

شما تنها نیستید.

There is a whole wave of people --

موج کاملی از مردم --

funeral directors, designers, environmentalists --

متصدیان خاکسپاری، طراحان، محیط زیست شناس‌ها

trying to come up with a more eco-friendly way of death.

سعی می‌کنند به مرگی دوستانه تر بامحیط زیست بیاندیشند.

For these people, death is not necessarily

برای این آدمها، مرگ لزوما

a pristine, makeup, powder-blue tuxedo kind of affair.

یه امر بکر، با آرایش و لباس رسمی و پودر آبی نیست.

There's no question

واضحه که

that our current methods of death are not particularly sustainable,

روشهای فعلی مرگ خیلی ادامه یافتنی نیستند،

what with the waste of resources and our reliance on chemicals.

روشی که همراه باهدر دادن منابع و دلگرمی ما به مواد شیمیایی است.

Even cremation,

حتی سوزاندن مرده،

which is usually considered the environmentally friendly option,

که معمولا انتخابی دوستانه با محیط زیست تلقی میشه،

uses, per cremation,

در هر بار سوزاندن،

the natural gas equivalent of a 500-mile car trip.

گاز طبیعی معادل ۵۰۰ مایل ماشین‌سواری استفاده می‌کنه.

So where do we go from here?

خب بعدش باید چی کار کنیم؟

Last summer, I was in the mountains of North Carolina,

تابستان گذشته در کوههای کارولینای شمالی بودم

hauling buckets of wood chips in the summer sun.

و سطلی از تراشه های چوب زیر آفتاب تابستان حمل می‌کردم.

I was at Western Carolina University at their "Body Farm,"

من در دانشگاه کارولینای غربی در "مزرعه بدن" بودم

more accurately called a "human decomposition facility."

که به شکل دقیق‌تر "ساختمان تجزیه انسان" نامیده میشود.

Bodies donated to science are brought here,

بدن‌هایی که به علم اهدا می‌شوند رو اینجا می‌آورند

and their decay is studied to benefit the future of forensics.

و پوسیدگی و تجزیه آنها مطالعه میشه تا به آینده پزشکی قانونی سود برسونه.

On this particular day,

در این روز به خصوص،

there were 12 bodies laid out in various stages of decomposition.

دوازده بدن که در مراحل مختلف تجزیه چیده شدن بودند، وجود داشت.

Some were skeletonized,

بعضی هاشون به شکل استخوان در اومده بودند،

one was wearing purple pajamas,

یکیشون پیژامه ارغوانی تنش بود،

one still had blonde facial hair visible.

و یکی هنوز موی بور صورتش معلوم بود،

The forensic aspect is really fascinating,

جنبه قضاییش واقعا جالب بود،

but not actually why I was there.

ولی در واقع این چیزی نبود که من به خاطرش اونجا بودم،

I was there because a colleague of mine named Katrina Spade

اونجا بودم چون همکارم به اسم کاترینا اسپید

is attempting to create a system, not of cremating the dead,

تلاش می‌کرد سیستمی را به وجود بیاره نه واسه سوزاندن مرده،

but composting the dead.

بلکه برای کود درست کردن از مرده.

She calls the system "Recomposition,"

او به این سیستم میگفت "دوباره ساختن"،

and we've been doing it with cattle and other livestock for years.

این کار رو سالها با گله گاو و احشام دیگه انجام دادیم.

She imagines a facility

او ساختمانی رو تصور می‌کرد

where the family could come and lay their dead loved one

که خانواده ای میتونه بیاد اونجا و جسد عزیزشون رو

in a nutrient-rich mixture that would, in four-to-six weeks,

در یک ترکیب مغذی قرار بدن که، به مدت ۴ تا ۶ هفته،

reduce the body -- bones and all -- to soil.

بدن-استخوان ها و همه بدن- رو به خاک تبدیل می‌کنه.

In those four-to-six weeks,

در آن ۴ تا ۶ هفته ،

your molecules become other molecules;

مولکول های شما به مولکول های دیگری تبدیل می‌شوند؛

you literally transform.

و به معنی واقعی کلمه شما تبدیل می‌شید.

How would this fit in with the very recent desire

این چطور میتونه با خواسته

a lot of people seem to have

خیلی ازآدمها که بنظرمیرسه وقتیکه

می‌میرن میخوان زیردرخت دفن بشن

to be buried under a tree,

or to become a tree when they die?

یا تبدیل به درخت بشن جور در بیاد؟

In a traditional cremation, the ashes that are left over --

در سوزاندن سنتی شما، خاکستری که به جا می‌مونه --

inorganic bone fragments --

قطعات غیر آلی استخوانی --

form a thick, chalky layer

یه لایه ضخیم گچی شکل میده

that, unless distributed in the soil just right,

تا در خاک فوری پخش نشه،

can actually hurt or kill the tree.

می‌تونه واقعا به درخت صدمه بزنه یا درخت رو نابود کنه.

But if you're recomposed, if you actually become the soil,

اما اگر شما دوباره ساخته بشید، اگر واقعا به خاک تبدیل بشید،

you can nourish the tree,

می‌تونید درخت رو تغذیه کنید،

and become the post-mortem contributor you've always wanted to be --

یه کمک کننده پس از مرگ که همیشه دلتون می‌خواست بشید--

that you deserve to be.

چیزی که لیاقتش رو دارید.

So that's one option for the future of cremation.

پس این یک گزینه برای آینده مرده سوزی است.

But what about the future of cemeteries?

اما آینده قبرستان‌ها چی میشه؟

There are a lot of people who think we shouldn't even have cemeteries anymore

خیلی از آدمها هستند که فکر می‌کنند ما اصلا نباید قبرستان داشته باشیم

because we're running out of land.

چون دیگه زمینی نداریم.

But what if we reframed it,

اما چی میشد اگه ما یه شکل دوباره بهش می‌دادیم،

and the corpse wasn't the land's enemy,

و اجساد دیگه دشمن زمین‌ نبودند،

but its potential savior?

بلکه ناجی بالقوه‌اش بودند؟

I'm talking about conservation burial,

دارم درباره خاکسپاری همراه با حفاظت حرف می‌زنم،

where large swaths of land are purchased by a land trust.

جایی که تکه های بزرگی از زمین توسط موسسه حفاظت زمین خریده میشه.

The beauty of this is that once you plant a few dead bodies in that land,

قشنگی این کار اینجاست به محض اینکه شما چندتا بدن مرده می‌کارید در اون زمین،

it can't be touched, it can't be developed on --

نمیشه بهش دست زد، نمیشه توسعه‌ش داد--

hence the term, "conservation burial."

بنابراین واژه "خاکسپاری محفاظتی" استفاده میشه.

It's the equivalent of chaining yourself to a tree post-mortem --

معادل اینه که شما خودتون رو در زنجیره درخت پس از مرگ قرار میدید --

"Hell no, I won't go!

"نه، نمی‌رم !

No, really -- I can't. I'm decomposing under here."

نه واقعا-- نمیتونم، من دارم این زیر تجزیه میشم."

(Laughter)

(خنده حضار)

Any money that the family gives to the cemetery

هر پولی که خانواده به قبرستان میدن

would go back into protecting and managing the land.

جهت محافظت و اداره زمین برگردونده میشه.

There are no headstones and no graves in the typical sense.

دیگه سنگ قبر و قبر به مفهوم همیشگی وجود نداره.

The graves are scattered about the property

قبرها در اطراف ملک

under elegant mounds,

زیر تپه های زیبا پراکنده می‌شن،

marked only by a rock or a small metal disk,

فقط با یک تخته سنگ یا یک صفحه آهنی نشانه گذاری میشن

or sometimes only locatable by GPS.

یا بعضی وقت‌ها با GPS ردیابی میشن.

There's no embalming,

دیگه مومیایی کردن نیست،

no heavy, metal caskets.

دیگه تابوت های فلزی سنگین نیست.

My funeral home sells a few caskets

سرای خاکسپاری من تعدادی تابوت که

made out of things like woven willow and bamboo,

از چیزهایی مثل بید بافته و بامبوساخته شده میفروشه،

but honestly, most of our families just choose a simple shroud.

اما صادقانه بگم خیلی از خانواده های ما کفن ساده انتخاب می‌کنند.

There are none of the big vaults that most cemeteries require

دیگه هیچ مقبره بزرگی که بیشتر قبرستانها نیاز داشتند، وجود نداره

just because it makes it easier for them to landscape.

فقط به خاطر اینکه براشون محوطه سازی رو آسونتر می‌کنه.

Families can come here; they can luxuriate in nature;

خانواده ها میتونن بیان اینجا، در طبیعت خوش بگذرونند؛

they can even plant a tree or a shrub,

می‌تونن حتی درخت یا درختچه بکارند،

though only native plants to the area are allowed.

اگرچه فقط گیاهان بومی اجازه دارید بکارید.

The dead then blend seamlessly in with the landscape.

مرده ها یکپارچه درمنظره ترکیب میشن.

There's hope in conservation cemeteries.

در قبرستانهای محافظت از محیط زیست امید هست.

They offer dedicated green space in both urban and rural areas.

آنها مکانهای سبز اهدا شده رو هم به مناطق شهری و هم روستایی ارائه می کنند.

They offer a chance to reintroduce native plants and animals to a region.

آنها فرصتی می‌دهند تا دوباره گیاهان و حیوانات بومی به یه منطقه معرفی بشن.

They offer public trails,

آنها راه های عمومی ارائه می‌دهند،

places for spiritual practice,

جاهایی برای تمرین معنوی،

places for classes and events --

جایی برای کلاس‌ها و وقایع--

places where nature and mourning meet.

جاهایی که طبیعت وعزاداری به هم می‌رسند.

Most importantly, they offer us, once again,

و مهم تر از اون، اونها یک باردیگه به ما ،

a chance to just decompose in a hole in the ground.

فرصتی میدن تا در حفره ای در زمین تجزیه بشیم.

The soil,

خاک،

let me tell you,

بذارید بگم،

has missed us.

دلتنگ ماست. (جای ما در زمین خالیه)

I think for a lot of people,

فکر می‌کنم خیلی از مردم،

they're starting to get the sense

حس می‌کنند که

that our current funeral industry isn't really working for them.

شرکت خاکسپاری فعلی ما واقعا برای آنها نتیجه بخش نیست.

For many of us,

برای خیلی از ماها،

being sanitized and beautified just doesn't reflect us.

بهداشتی و زیبا شدن درست مارو نشون نمیده.

It doesn't reflect what we stood for during our lives.

چیزی که تمام عمرمون بهش باور داشتیم رو منعکس نمیکند.

Will changing the way we bury our dead solve climate change?

آیا تغییر شیوه ای که مردگان مون رو دفن می‌کنیم مشکل تغییرات آب‌وهوا رو حل می‌کنه؟

No.

نه.

But it will make bold moves

ولی می‌تونه تغییرات برجسته ای را

in how we see ourselves as citizens of this planet.

در اینکه خودمون را به عنوان شهروند این سیاره چطورمی‌بینیم به وجود بیاره.

If we can die in a way that is more humble and self-aware,

اگر بتونیم به شکل متواضعانه تر و خودآگاه تری بمیریم،

I believe that we stand a chance.

معتقدم که میتونیم شانس بقا و موفقیت داشته باشیم.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق حضار)