Eva Vertes: My dream about the future of medicine

دیدگاه اِیوا ورتس در ارتباط با آینده ی دانش پزشکی

Reviewer: saeid ziaei

Thank you. It's really an honor and a privilege to be here

سپاس گذارم! این واقعا افتخاری است که

spending my last day as a teenager.

در آخرین روز از دوران نوجوانی ام اینجا باشم.

Today I want to talk to you about the future, but

امروز می خواهم در رابطه با آینده با شما صحبت کنم، ولی

first I'm going to tell you a bit about the past.

پیش از آن میخواهم کمی از گذشته بگویم.

My story starts way before I was born.

داستانم از زمانی شروع می شود که من هنوز متولد نشده بودم.

My grandmother was on a train to Auschwitz, the death camp.

مادر بزرگم در قطاری بود که به سمت آشویتز، اردوگاه مرگ، می رفت.

And she was going along the tracks, and the tracks split.

در مسیر ریل ها، راه به دو قسمت تقسیم می شد.

And somehow -- we don't really know exactly the whole story -- but

و به طرزی -- که هیچ یک از ما دقیقا از کل ماجرا اطلاع نداریم --

the train took the wrong track and went to a work camp rather than the death camp.

قطار اشتباها، به جای رفتن به اردوگاه مرگ به اردوگاه کار رفت.

My grandmother survived and married my grandfather.

مادر بزرگم جان سالم به در برد و با پدربزرگم ازدواج کرد.

They were living in Hungary, and my mother was born.

آنها در بلغارستان زندگی می کردند، و مادرم در آنجا متولد شد.

And when my mother was two years old,

و زمانی که مادرم دو ساله بود،

the Hungarian revolution was raging, and they decided to escape Hungary.

انقلاب بلغارستان در حال وقوع بود، و آنها تصمیم گرفتند از بلغارستان فرار کنند.

They got on a boat, and yet another divergence --

سوار کشتی شدند، و برای دومینن بار دو مسیر مقابلشان قرار گرفت --

the boat was either going to Canada or to Australia.

کشتی یا به کانادا روانه بود یا به استرالیا.

They got on and didn't know where they were going, and ended up in Canada.

آنها بدون اینکه بدانند به کدام نقطه می روند سوار شدند و در نهایت به کانادا رسیدند.

So, to make a long story short, they came to Canada.

برای اینکه داستان را خلاصه کنم، آنها به کانادا رسیدند.

My grandmother was a chemist. She worked at the Banting Institute in Toronto,

مادر بزرگم یک شیمیدان بود و با موسسه ی بنتین در تورنتو کار می کرد،

and at 44 she died of stomach cancer. I never met my grandmother,

در سن چهل وچهار سالگی در اثر ابتلا به سرطان معده جانش را از دست داد. من هرگز مادر بزرگم را ندیدم،

but I carry on her name -- her exact name, Eva Vertes --

اما اسم او را با خود دارم -- دقیقا اسم او، اِیوا ورتس --

and I like to think I carry on her scientific passion, too.

و دوست دارم تصور کنم من ادامه دهنده اشتیاق شدید او نسبت به دانش هستم.

I found this passion not far from here, actually, when I was nine years old.

من زمانی نه چندان دور به وجود این اشتیاق پی بردم، در واقع در سن نه سالگی.

My family was on a road trip and we were in the Grand Canyon.

به همراه خانواده ام در مسیر یک سفر جاده ای، در گرند کنیون بودیم.

And I had never been a reader when I was young --

و در دوران جوانی من علاقه ای به مطالعه نداشتم --

my dad had tried me with the Hardy Boys; I tried Nancy Drew;

پدرم کتاب پسرهای هاردی را برای من امتحان می کرد، خودم نانسی درو،

I tried all that -- and I just didn't like reading books.

همه را امتحان کردم -- اما اصلا به کتاب خواندن علاقه ایی نداشتم.

And my mother bought this book when we were at the Grand Canyon

تا اینکه وقتی در گرند کنیون بودیم مادرم این کتاب را برایم خرید

called "The Hot Zone." It was all about the outbreak of the Ebola virus.

کتابی به نام "مدار گرم" که در رابطه با چگونگی شیوع ویروس اِبولا بود.

And something about it just kind of drew me towards it.

و نکته ای در این کتاب وجود داشت که به هر دلیل مرا به سمت خود جذب می کرد.

There was this big sort of bumpy-looking virus on the cover,

طرح روی جلد کتاب یک ویروس با بر آمدگی های بزرگ روی سطحش بود،

and I just wanted to read it. I picked up that book,

و من می خواستم که آن را بخوانم. کتاب را برداشتم،

and as we drove from the edge of the Grand Canyon

و ما از انتهای گرند کنینون پیش رفتیم ...

to Big Sur, and to, actually, here where we are today, in Monterey,

و از آجا به بیگ سِر رسیدیم، و بعد هم اتفاقا به اینجا -- یعنی جایی که امروز هستیم مونترِی رسیدیم.

I read that book, and from when I was reading that book,

من آن کتاب را خواندم، و از همان زمانی که مشغول خواندنش بودم،

I knew that I wanted to have a life in medicine.

این نکته را در یافتم که می خواهم به دنبال دانش پزشکی بروم.

I wanted to be like the explorers I'd read about in the book,

می خواستم مانند محققین در آن کتاب باشم،

who went into the jungles of Africa,

محققینی که به جنگل های آفریقا رفتند،

went into the research labs and just tried to figure out

و به آزمایشگاه های تحقیقاتی رفتند و برای فهمیدن این تلاش می کردند که

what this deadly virus was. So from that moment on, I read every medical book

که ویروس مرگبار مورد نظر چیست. به این منظور از آن لحظه به بعد، من هر کتابی که در این

I could get my hands on, and I just loved it so much.

زمینه به دستم می رسید را خواندم، و به حد فراوانی به این موضوع علاقمند شدم.

I was a passive observer of the medical world.

من در واقع شاهدی منفعل در زمینه ی دانش پزشکی بودم.

It wasn't until I entered high school that I thought,

تا اینکه زمانی که وارد دبیرستان شدم با خود فکر کردم،

"Maybe now, you know -- being a big high school kid --

" شاید زمان مناسب فرا رسیده -- که به عنوان یک بچه ی دبیرستانی که بزرگ شده --

I can maybe become an active part of this big medical world."

بتوانم در زمینه ی دانش پزشکی و دنیای وسیع آن فعال باشم. "

I was 14, and I emailed professors at the local university

چهارده سالم بود که به اساتید دانشگاه های محلی ایمیل فرستادم

to see if maybe I could go work in their lab. And hardly anyone responded.

مبنی ب اینکه آیا می توانم در آزمایشگاه های آنها کار کنم. و تقریبا هیچ جوابی دریافت نکردم.

But I mean, why would they respond to a 14-year-old, anyway?

اما خب چرا باید به ایمیل یک -نوجوان- چهارده ساله جواب داده می شد ؟

And I got to go talk to one professor, Dr. Jacobs,

بالاخره موفق شدم با یکی از اساتید به نام دکتر جی کوپ صحبت کنم،

who accepted me into the lab.

و او مرا در آزمایشگاه پذیرفت.

At that time, I was really interested in neuroscience

در آن زمان، من علاقه ی شدیدی به عصب شناسی داشتم

and wanted to do a research project in neurology --

و می خواستم تحیقاتی در این زمینه انجام دهم --

specifically looking at the effects of heavy metals on the developing nervous system.

و به خصوص مطالعه در ارتباط با تاثیری که فلزات سنگین روی سیستم عصبی دارند.

So I started that, and worked in his lab for a year,

بنابراین تحقیقم را در این زمینه آغاز کردم، و به مدت یک سال در آزمایشگاه او کار کردم،

and found the results that I guess you'd expect to find

و همان نتیجه ایی را در یافتم که به گمانم هر یک از شما آن را انتظار خواهید داشت

when you feed fruit flies heavy metals -- that it really, really impaired the nervous system.

زمانی که مگس های سرکه را با فلزات سنگین تغذیه میکنید -- این عمل سیستم عصبی آنها را به شدت دچار اختلال می کند.

The spinal cord had breaks. The neurons were crossing in every which way.

ستون فقرات شکسته می شد و یاخته های عصبی از هر طرف به هم گره خوردند.

And from then I wanted to look not at impairment, but at prevention of impairment.

و از آن زمان می خواستم نه به دنبال اختلالات، بلکه به دنبال راهی برای ممانعت از بروز آنها باشم.

So that's what led me to Alzheimer's. I started reading about Alzheimer's

و این نکته ایی بود که مرا به سمت آلزایمر سوق داد. من مطالعه در ارتباط با آلزایمر را آغاز کردم

and tried to familiarize myself with the research,

و سی کردم خودم را با تحقیقات آشنا کنم.

and at the same time when I was in the --

در این زمان، وقتی من در ...

I was reading in the medical library one day, and I read this article

یک روز در کتابخانه ی بخش پزشکی مشغول مطالعه بودم، و به این مقاله برخوردم .

about something called "purine derivatives."

در مورد چیزی به نام "مشتقات پورین" صحبت می کرد

And they seemed to have cell growth-promoting properties.

و به نظر می رسید که این عامل خاصیت تحریک کنندگی بر رشد سلول ها دارد.

And being naive about the whole field, I kind of thought,

و از آنجایی که اطلاعات کافی در این مورد نداشتم، فکر کردم،

"Oh, you have cell death in Alzheimer's

" اوه، در آلزایمر ما با مرگ سلول ها مواجهیم

which is causing the memory deficit, and then you have this compound --

که سبب اختلال در حافظه می شود، اما وقتی این ماده را داریم ...

purine derivatives -- that are promoting cell growth."

مشتقات پورین -- که منجر به گسترس سلول ها می شود."

And so I thought, "Maybe if it can promote cell growth,

با خود فکر کردم، " شاید اگر این عامل سبب رشد سلولی است،

it can inhibit cell death, too."

ممکن است مانع مرگ آنها نیز بشود."

And so that's the project that I pursued for that year,

و این پروژه ایی بود که من در آن سال رویش کار کردم،

and it's continuing now as well,

که تا حال نیز ادامه دارد،

and found that a specific purine derivative called "guanidine"

و در یافتم که نوع به خصوصی از مشتقات پورینی به نام "گوانیدین" وجود دارد

had inhibited the cell growth by approximately 60 percent.

که در حدود شصت در صد مانع رشد سلولی می شود.

So I presented those results at the International Science Fair,

نتیجه ی این تحقیق را در کنفرانس بین المللی علوم ارائه کردم،

which was just one of the most amazing experiences of my life.

که یکی از شگفت انگیزترین تجربه های زندگی ام بود.

And there I was awarded "Best in the World in Medicine,"

و در آنجا من جایزه ی " بهترین تحقیق جهان پزشکی " را دریافت کردم،

which allowed me to get in, or at least get a foot in the door of the big medical world.

که این امکان را برایم فراهم ساخت، که وارد عرصه ی گسترده ی دانش پزشکی شوم و یا دست کم قدمی در آن بگذارم.

And from then on, since I was now in this huge exciting world,

و از آن زمان، تا کنون من در این دنیای بزرگ هیجان انگیز هستم.

I wanted to explore it all. I wanted it all at once, but knew I couldn't really get that.

می خواستم همه را تجربه کنم. و می خواستم همه چیز را در ابتدا بدانم، ولی می دانم که چنین امکانی وجود ندارد.

And I stumbled across something called "cancer stem cells."

در میان تمامی موضوعات به موضوعی برخوردم به نام سلول های بنیادی سرطانی.

And this is really what I want to talk to you about today -- about cancer.

و این موضوعی است که من امروز می خواهم راجب به آن صحبت کنم --در مورد سرطان.

At first when I heard of cancer stem cells,

در ابتدا وقتی راجب به سلول های بنیادی سرطانی شنیدم،

I didn't really know how to put the two together. I'd heard of stem cells,

واقعا نمی دانستم که چطور این دو کلمه را کنار هم بگذارم.من در مورد سلول های بنیادی شنیده بودم،

and I'd heard of them as the panacea of the future --

و این را نیز شنیده بودم که این سلول ها نوش دارویی برای آینده اند --

the therapy of many diseases to come in the future, perhaps.

و میتوانند در آینده راه علاج بسیاری از بیماری ها باشند.

But I'd heard of cancer as the most feared disease of our time,

اما من سرطان را به عنوان رعب انگیزترین بیماری این دوران می شناسم،

so how did the good and bad go together?

پس با این وجود چطور خوب و بد می توانند کنار یکدیگر قرار گیرند.

Last summer I worked at Stanford University, doing some research on cancer stem cells.

تابستان سال گذشته من در دانشگاه استنفرد در ارتباط با سلول های بنیادی سرطانی تحقیقاتی انجام دادم.

And while I was doing this, I was reading the cancer literature,

و در طول تحقیقاتم، به مطالعه ی مقالاتی در رابطه با سرطان پرداختم،

trying to -- again -- familiarize myself with this new medical field.

تا آشنایی بیشتری با این زمینه از دانش پزشکی پیدا کنم.

And it seemed that tumors actually begin from a stem cell.

و دریافتم که در واقع، تومورها از سلول های بنیادی شروع به شکل گیری می کنند.

This fascinated me. The more I read, the more I looked at cancer differently

این نکته واقعا مرا مجذوب خود کرد. مطالعات بیشتری انجام دادم. و بیشتر با این دید جدید (متفاوت) به سرطان نگاه کردم.

and almost became less fearful of it.

و تقریبا ترسم نسبت به آن کمتر می شد.

It seems that cancer is a direct result to injury.

به نطر می رسد که سرطان نتیجه ی مستقیم جراحت است.

If you smoke, you damage your lung tissue, and then lung cancer arises.

اگر شما سیگار بکشید، شما به بافت ریه خود آسیب وارد می کنید و( در اثر این آسیب) سرطان ریه ایجاد می شود.

If you drink, you damage your liver, and then liver cancer occurs.

اگر مشروبات الکلی بنوشید، به کبد آسیب وارد می کنید، و نتیجه ی آن سرطان کبد خواهد بود.

And it was really interesting -- there were articles correlating

و بسیار جالب بود که -- به مقالاتی برخوردم در رابطه با اینکه

if you have a bone fracture, and then bone cancer arises.

اگر شما شکستگی استخوان داشته باشید ، سرطان استخوان ایجاد می شود.

Because what stem cells are -- they're these

به این خاطر خصوصیاتی که سلول های بنیادی دارند -- آنها ...

phenomenal cells that really have the ability to differentiate

سلولهای هستند که در واقع دارای خاصیت تمایز هستند

into any type of tissue.

به بافت های مختلف هستند.

So, if the body is sensing that you have damage to an organ

بنابراین، اگر بدن احساس کند که ارگانی آسیب دیده

and then it's initiating cancer, it's almost as if this is a repair response.

و در حال شکل گیری سرطان است، این فرایند در واقع نوعی پاسخ ترمیمی است.

And the cancer, the body is saying the lung tissue is damaged,

و در واقع سرطان، بدن به نوعی اعلام می کند که بافت های ریوی دچار آسیب شده اند،

we need to repair the lung. And cancer is originating in the lung

و لازم است که مرمت شوند. و سرطان در ریه آغاز می شود.

trying to repair -- because you have this excessive proliferation

تلاش برای ترمیم --- برای اینکه شما این تکثیر بیش از حد را دارید

of these remarkable cells that really have the potential to become lung tissue.

از سلول هایی که توانایی تبدیل شدن به بافت ریه را دارند.

But it's almost as if the body has originated this ingenious response,

اما به نوعی است که بدن آغاز به چنین پاسخ هوشمندانه ایی می کند،

but can't quite control it.

اما نمیتواند کاملا آن را در کنترل خود داشته باشد.

It hasn't yet become fine-tuned enough to finish what has been initiated.

و هنوز به آن دقت تنظیم نشده که همانظور که شروع شده پایان یابد.

So this really, really fascinated me.

و این به راستی مرا مجذوب خود کرد.

And I really think that we can't think about cancer --

و من واقعا فکر می کنم که ما نمی توانیم در رابطه با سرطان --

let alone any disease -- in such black-and-white terms.

یا حتی هر بیماری -- به شکلی سیاه یا سفید (کاملا بد یا کاملا خوب) تفکر کنیم.

If we eliminate cancer the way we're trying to do now, with chemotherapy and radiation,

اگر ما بخواهیم سرطان را از راه های فعلی از بین ببریم، با روشهای چون شیمی درمانی و تابش اشعه،

we're bombarding the body or the cancer with toxins, or with radiation, trying to kill it.

در واقع به بمباران بدن یا سرطان با مواد شیمیایی، یا اشعه، می پردازیم، و سعی در کشتن آنها داشته باشیم

It's almost as if we're getting back to this starting point.

این مانند این است که با این اقدام ما به نقطه ی شروع باز می گردیم.

We're removing the cancer cells, but we're revealing the previous damage

یعنی اینکه با این روشها سلول های سرطانی را از میان می بریم، اما آسیب اولیه را آشکار می کنیم

that the body has tried to fix.

آسیبی که بدن سعی در برطرف کردن آن داشته.

Shouldn't we think about manipulation, rather than elimination?

آیا نباید به جای اینکه به فکر از میان بردن باشیم به فکر دست کاری این سلول ها باشیم؟

If somehow we can cause these cells to differentiate --

اگر ما به نوعی بتوانیم باعث شویم این سلول ها به سلول های دیگری تبدیل شوند--

to become bone tissue, lung tissue, liver tissue,

مثلا تبدیل به سلول های استخوانی، ریوی،و یا کبدی شوند،

whatever that cancer has been put there to do --

یا هر چیزی که سرطان برای انجام آن ایجاد شده --

it would be a repair process. We'd end up better than we were before cancer.

این می تواند یک پروسه ترمیم باشد. و ما به شرایطی بهتر از زمان پیش از سرطان برسیم

So, this really changed my view of looking at cancer.

این مطالعات دیدگاه مرا نسبت به سرطان کاملا تغییر داد.

And while I was reading all these articles about cancer,

و در طول زمانی که من مشغول مطالعه ی تمامی این مقالات در رابطه با سرطان بودم،

it seemed that the articles -- a lot of them -- focused on, you know,

به نظر می رسید که بیشتر این مقالات،

the genetics of breast cancer, and the genesis

روی اصول ژنتیکی سرطان سینه و چگونگی شکل گیری آن تمرکز کرده اند.

and the progression of breast cancer --

و پیشرفت سرطان سینه --

tracking the cancer through the body, tracing where it is, where it goes.

دنبال کردن سرطان در سراسر بدن، اینکه در کدام بخش بدن است، و در حال رفتن به کجاست.

But it struck me that I'd never heard of cancer of the heart,

اما نکته ایی در این میان مرا بهت زده کرد و اینکه من هرگز در رابطه با سرطان قلب چیزی نشنیده ام،

or cancer of any skeletal muscle for that matter.

و یا حتی سرطان در بخش ماهیچه های اسکلتی.

And skeletal muscle constitutes 50 percent of our body,

ماهیچه های اسکلتی پنجاه در صد بدن را تشکیل می دهد،

or over 50 percent of our body. And so at first I kind of thought,

و شاید بیشتر از 50 درصد. در ابتدا با خود فکر کردم،

"Well, maybe there's some obvious explanation

" شاید توضیحات واضحی در رابطه با اینکه

why skeletal muscle doesn't get cancer -- at least not that I know of."

چرا ماهیچه های اسکلتی دچار سرطان نمی شوند وجود داشته باشد -- چیزی که من از آن بی اطلاع ام. "

So, I looked further into it, found as many articles as I could,

در نتیجه، بیشتر تحقیق کردم، تا جایی که می توانستم مقاله در این زمینه پیدا کردم،

and it was amazing -- because it turned out that it was very rare.

و نتیجه شگفت انگیز بود -- چرا که معلوم شد شکل گیری سرطان در بخش سلول های ماهیچه ای بسیار نادر است.

Some articles even went as far as to say that skeletal muscle tissue

برخی مقالات حتی از این نیز فراتر رفته و بیان داشتند که بافت ماهیچه های اسکلتی

is resistant to cancer, and furthermore, not only to cancer,

نه تنها در مقابل سرطان

but of metastases going to skeletal muscle.

بلکه حتی در مقابل گسترش آن در ماهیچه های اسکلتی نیز مقاوم اند.

And what metastases are is when the tumor --

و این گسترش بدین معنی است که وقتی توموری --

when a piece -- breaks off and travels through the blood stream

تکثیر شده و شروع به حرکت در رگهای خونی کرده

and goes to a different organ. That's what a metastasis is.

و به ارگانهای مختلف سرایت می کند.

It's the part of cancer that is the most dangerous.

و این خطرناک ترین بخش سرطان است.

If cancer was localized, we could likely remove it,

اگر سرطان تنها در یک نقطه متمرکز باشد، ما قادر به برداشتن آنیم،

or somehow -- you know, it's contained. It's very contained.

و به نوعی-- میتوان گفت محدود است.

But once it starts moving throughout the body, that's when it becomes deadly.

اما زمانی که شروع به گسترش در سراسر بدن می کند، آن موقع است که کشنده می شود.

So the fact that not only did cancer not seem to originate in skeletal muscles,

بنابراین واقعیت این است که نه تنها سرطان در سلول های اسکلت شکل نمی گیرد،

but cancer didn't seem to go to skeletal muscle --

بلکه به نظر می رسد که حتی به سراغ این دسته از سلول ها نمی رود --

there seemed to be something here.

بیانگر این است که نکته ای در این جا نهفته است.

So these articles were saying, you know, "Skeletal --

این مقلات بیانگر این نکته بودند که

metastasis to skeletal muscle -- is very rare."

متاستاز ( گسترش سلول های سرطانی ) اسکلتی به ماهیچه های اسکلتی بسیار نادر است.

But it was left at that. No one seemed to be asking why.

اما این نکته به همین جا ختم می شد و هیچ کس به چرای آن نپرداخته بود.

So I decided to ask why. At first -- the first thing I did

بنابراین من تصمیم گرفتم که در این مورد سوال کنم. اولین کاری که انجام دادم

was I emailed some professors who

فرستادن ایمیل به چند استاد دانشگاه بود

specialized in skeletal muscle physiology, and pretty much said,

که متخصص فیزیولوژی ماهیچه های اسکلتی بودند، در ایمیل محترمانه گفته شده بود:

"Hey, it seems like cancer doesn't really go to skeletal muscle.

" به نظر می رسد که سرطان به ماهیچه های اسکلتی نفوذ نمی کند،

Is there a reason for this?" And a lot of the replies I got were that

آیا دلیلی برای این نکته وجود دارد ؟ " پاسخ بسیاری از آنها این بود که

muscle is terminally differentiated tissue.

بافت های اسکلتی به صورت برگشت نا پذیر تمایز یافته اند

Meaning that you have muscle cells, but they're not dividing,

بدین معنا که سلول های ماهیچه ای سلول هستند اما (با سایر سلولها متفاوت اند و) قابلیت تقسیم شدن ندارند،

so it doesn't seem like a good target for cancer to hijack.

در نتیجه به نظر می رسد که هدف مساعدی برای حمله ی سلول های سرطانی نیستند.

But then again, this fact that the metastases

اما، این واقعیت که سلول های سرطانی پخش شده در بدن

didn't go to skeletal muscle made that seem unlikely.

به این بافت ها وارد نمی شوند، این موضوع را کمی ناخوشایند می ساخت.

And furthermore, that nervous tissue -- brain -- gets cancer,

به علاوه که، بافت های عصبی -- در مغز -- دچار سرطان می شوند،

and brain cells are also terminally differentiated.

و این در حالی است که سلول های مغز نیز بطور برگشت ناپزیر متمایز شده اند ( قابلیت تکثیر ندارند )

So I decided to ask why. And here's some of, I guess, my hypotheses

درنتیجه من به طرح چرای این نکته پرداختم. و در اینجا به ذکر بعضی از فرضیه هایم می پردازم

that I'll be starting to investigate this May at the Sylvester Cancer Institute in Miami.

که در ماه می امسال به انجام سری آزمایش هایی روی آنها در انیسیتوی سرطان شناسی سیلوستر در میامی پرداختم.

And I guess I'll keep investigating until I get the answers.

و حدسم بر این است که تا زمانی که به جواب نرسم به تحقیقاتم ادامه خواهم داد.

But I know that in science, once you get the answers,

اما به این نکته نیز واقفم که در زمینه ی علوم، زمانی که به جوابی برسی،

inevitably you're going to have more questions.

ناگزیر سوالات بیشتری پیش روی تو قرار می گیرند.

So I guess you could say that I'll probably be doing this for the rest of my life.

و فکر کنم شما روی این حساب خواهید گفت که احتمالا من بقیه ی عمرم را صرف این تحقیقات خواهم کرد.

Some of my hypotheses are that

برخی از فرایض من از این قرار اند

when you first think about skeletal muscle,

زمانی که به ماهیچه های اسکلتی فکر میکنید،

there's a lot of blood vessels going to skeletal muscle.

تعداد کثیری از رگهای خونی را مشاهده میکنید که به این بافت ها می روند.

And the first thing that makes me think is that

و اولین نکته ایی که توجه مرا در این زمینه به خود جلب کرد این بد که

blood vessels are like highways for the tumor cells.

این رگ های خونی در واقع مانند شاه راه هایی برای سلول های سرطانی اند.

Tumor cells can travel through the blood vessels.

و این سلول ها میتوانند در طول رگ های خونی حرکت می کنند.

And you think, the more highways there are in a tissue,

و در واقع هر چه تعداد این شاه راه ها در بافت ها بیشتر باشد،

the more likely it is to get cancer or to get metastases.

به همان اندازه امکان تکثیر سلول های سرطانی در بافت مورد نظر و ابتلای آن بافت به سرطان بیشتر خواهد بود.

So first of all I thought, you know, "Wouldn't it be favorable

نکته ایی مرا به فکر وا داشت و آن اینکه ، " آیا برای سلول های سرطانی جالب نخواهد بود

to cancer getting to skeletal muscle?" And as well,

که به سلول های اسکلتی نفوذ کنند ؟ " و همچنین،

cancer tumors require a process called angiogenesis,

سلول های سرطانی در جریان تکثیر از مرحله ایی می گذرند که آنژیوجنسیس نام دارد،

which is really, the tumor recruits the blood vessels to itself

بدین معنا که، این سلول ها رگ های خونیرا به خدمت خود در می آورند،

to supply itself with nutrients so it can grow.

برای این هدف که بتوانند از آنها تغذیه کرده و رشد کنند.

Without angiogenesis, the tumor remains the size of a pinpoint and it's not harmful.

بدون این فرایند، تومور به اندازه ی یک سر سوزن باقی مانده بدون آنکه مضر باشد.

So angiogenesis is really a central process to the pathogenesis of cancer.

بنابراین فرایند آنژیوجنسیس یکی از مهمترین عوامل در بیماری زایی سرطان است.

And one article that really stood out to me

یک مقاله که به شدت توجه مرا به خود جلب کرد

when I was just reading about this, trying to figure out why cancer doesn't go to skeletal

زمانی که در حال خواندن آن بودم و سعی داشتم به این نکته پی ببرم که چرا سلول های سرطانی به

muscle, was that it had reported 16 percent of micro-metastases

ماهیچه های اسکتی نفوذ نمی کنند، مقاله پذارش کرده بود که شانزده در صد تکثیر سلول های سرطانی در ابعاد کوچک (Micro metastases)

to skeletal muscle upon autopsy.

در حین کالبد شکافی ها در سلول های اسکلتی مشاهده شده اند.

16 percent! Meaning that there were these pinpoint tumors in skeletal muscle,

تنها شانزده درصد! بدین معنا که تومورهایی در ابعاد سر سوزن در سلول های اسکلتی یافت شده اند،

but only .16 percent of actual metastases --

اما اشره میکرد که تنها 16. % از متاستاز --

suggesting that maybe skeletal muscle is able to control the angiogenesis,

و مقاله به پیشنهاد این نکته پرداخته بود که شاید سلول های اسکلتی به نوعی قادر به کنترل آنژیوجنسیس (رگ زایی) می باشند،

is able to control the tumors recruiting these blood vessels.

و قادراند به خدمت گرفتن رگ های خونی توسط تومورها را کنترل (مهار) کنند.

We use skeletal muscles so much. It's the one portion of our body --

ما از ماهیچه های اسکلتی بسیار استفاده می کنیم. در واقع آنها بخشی از بدن ما هستند --

our heart's always beating. We're always moving our muscles.

قلب ما همیشه می تپد. و ما همیشه در حال حرکت ماهیچه های خود هستیم.

Is it possible that muscle somehow intuitively knows

آیا این امکان وجود دارد که ماهیچه ها به طرزی غریزی

that it needs this blood supply? It needs to be constantly contracting,

می دانند که به این منبع خونی نیاز دارند؟ آنها نیاز دارند که به طور دائم منقبض شوند،

so therefore it's almost selfish. It's grabbing its blood vessels for itself.

در نتیجه به نوعی می توان گفت که خودخواهانه عمل می کنند و منبع خونی مورد نیاز خود را برای خود نگاه می دارند.

Therefore, when a tumor comes into skeletal muscle tissue,

بنابراین، زمانی که توموری به بافت های اسکلتی می رسد،

it can't get a blood supply, and can't grow.

قادر به تامین منبع خونی مورد نیاز خود نیست، و در نتیجه نمی تواند رشد کند.

So this suggests that maybe if there is an anti-angiogenic factor

این نکته می تواند بیانگر این پیشنهاد باشد که در صورتی که عاملی ضد آنژیوجنیس

in skeletal muscle -- or perhaps even more,

در سلول های اسکلتی وجود داشته باشد، و یا حتی فراتر از آن

an angiogenic routing factor, so it can actually direct where the blood vessels grow --

عاملی که به نوعی فرایند آنژیوجنسیس را مسیریابی کند، در واقع قادر خواهد بود مسیر رشد رگ های خونی را نیز تشخیص دهد.

this could be a potential future therapy for cancer.

و همین می تواند عاملی برای درمان سرطان در آینده باشد.

And another thing that's really interesting is that

و نکته ی جالب دیگر اینکه

there's this whole -- the way tumors move throughout the body,

ما با یک مجموعه مواجهیم -- اینکه چگونگی حرکت تومور در سراسر بدن

it's a very complex system -- and there's something called the chemokine network.

خود سیستمی کاملا پیچیده است -- و همچنین با نکته ای دیگر که شبکه ی ارتباطی کموکاین نام دارد.

And chemokines are essentially chemical attractants,

و کموکاین ها عوامل شیمیایی جذب کننده هستند

and they're the stop and go signals for cancer.

و آنها سیگنال حرکت یا توقف سلول های سرطانی هستند.

So a tumor expresses chemokine receptors,

در نتیجه تومور گیرنده کموکاین ها را در خود بیان میکند.

and another organ -- a distant organ somewhere in the body --

و ارگان دیگر - ارگانی دور در جایی دیگر از بدن -

will have the corresponding chemokines,

میتواند کموکاین های مربوط به آن گیرنده را تولید کند.

and the tumor will see these chemokines and migrate towards it.

و تومور آن سیگنال را دریافت کرده و به سمت آن حرکت میکند.

Is it possible that skeletal muscle doesn't express this type of molecules?

آیا این امکان وجود دارد که سلول های اسکلت چنین مولکول هایی از خود ساطع نکنند ؟

And the other really interesting thing is that

و نکته ی جالب توجه دیگر اینکه

when skeletal muscle -- there's been several reports that when skeletal

زمانی که ماهیچه های اسکلت - گذارش های زیادی هست که وقتی ماهیچه های اسکلتی

muscle is injured, that's what correlates with metastases going to skeletal muscle.

آسیب می بینند، زمینه برای تکثیر سلول های سرطانی در آنها فراهم می شود.

And, furthermore, when skeletal muscle is injured,

به علاوه، وقتی ماهیچه اسکلتی آسیب می بیند،

that's what causes chemokines -- these signals saying,

عاملی است که سبب بروز کموکاین میان آنها و سلول های سرطانی می شود -- در واقع این سیگنا ها بیانگر آن اند که،

"Cancer, you can come to me," the "go signs" for the tumors --

"سرطان، تو میتوانی وارد بشوی" و نشانه ایی برای حرکت تومور به سمت آنهاست --

it causes them to highly express these chemokines.

و سبب می شوند که سلول مقادیر کثیری کموکاین از خود ساطع کند.

So, there's so much interplay here.

در نتیجه فعل و انفعالات زیادی در این میان رخ می دهد.

I mean, there are so many possibilities

به نظر من امکان رویداد های مختلفی وجود دارد

for why tumors don't go to skeletal muscle.

در اینکه به چه علت سلول های سرطانی به ماهیچه های اسکلتی نفوذ نمی کنند.

But it seems like by investigating, by attacking cancer,

اما با انجام بررسی ها به نظر می آید که، با حمله ور شدن سرطان،

by searching where cancer is not, there has got to be something --

با جستجو در بخشی که به سرطان ندارد، باید چیزی در این میان نهفته باشد --

there's got to be something -- that's making this tissue resistant to tumors.

باید چیزی وجود داشته باشد که آن بافت را در مقابل رشد تومور مقاوم می کند.

And can we utilize -- can we take this property,

و آیا ما می توانیم از این نکته استفاده کنیم -- آیا میتوانیم این خاصیت را بدست آوریم،

this compound, this receptor, whatever it is that's controlling these

از این ترکیب، این گیرنده، یا هر عاملی که کنترل کننده ی این

anti-tumor properties and apply it to cancer therapy in general?

خصیصه ی ضد تومور است و از آن در جهت علاج سرطان استفاده کنیم ؟

Now, one thing that kind of ties the resistance of skeletal muscle to cancer --

حال، نکته ای که مقاوم بودن سلول های اسکلتی را نسبت به سرطان تقویت ی کند --

to the cancer as a repair response gone out of control in the body --

با این دید که سرطان در واقع اقدامی است ترمیمی که از کنترل بدن خارج شده

is that skeletal muscle has a factor in it called "MyoD."

در سلول های ماهیچه فاکتوری وجود دارد به نام MyoD

And what MyoD essentially does is, it causes cells to differentiate

در واقع عملی که MyoD انجام می دهد باعث تمایز سلول ها به

into muscle cells. So this compound, MyoD,

سلول های ماهیچه ای می شود. بنابر این MyoD

has been tested on a lot of different cell types and been shown to

بر روی تعداد زیادی از سلول های تست شده و نشان داده است که

actually convert this variety of cell types into skeletal muscle cells.

این فاکتور سلول های مختلف را می تواند به سلول ماهیچه تبدیل نماید.

So, is it possible that the tumor cells are going to the skeletal muscle tissue,

در نتیجه، آیا این امکان وجود دارد که سلول های سرطانی که به بافت های ماهیچه تبدیل شوند،

but once in contact inside the skeletal muscle tissue,

به محض ورود به داخل بافت ماهیچه های اسکلتی،

MyoD acts upon these tumor cells and causes them

MyoD بر روی سلول های توموری اثر گذاشته و باعث می شود آنها

to become skeletal muscle cells?

به سلول های اسکلتی تبدیل شوند ؟

Maybe tumor cells are being disguised as skeletal muscle cells,

شاید سلول های تشکیل دهنده ی تومور به نوعی به سلول های اسکلت تغییر می کنند،

and this is why it seems as if it is so rare.

و این دلیلی است که تا این اندازه سرطان در این ناحیه نادر است.

It's not harmful; it has just repaired the muscle.

این برای ماهیچه مضر نیست و تنها باعث ترمیم ماهیچه ها می شود.

Muscle is constantly being used -- constantly being damaged.

ماهیچه ها دائما در حال استفاده اند -- و همینطور درحال صدمه خوردن.

If every time we tore a muscle

اگر هر زمان که ما به ماهیچه ای صدمه وارد کنیم

or every time we stretched a muscle or moved in a wrong way,

و یا کششی بیش از حد به آنها وارد آوریم، یا حتی در جهتی نادرست آنها را حرکت دهیم،

cancer occurred -- I mean, everybody would have cancer almost.

سرطان رخ می داد -- همه ی ما به سرطان مبتلا می شدیم.

And I hate to say that. But it seems as though muscle cell,

من تمایل به گقتن این ندارم ،اما به نظر می آید که سلول های ماهیچه ای،

possibly because of all its use, has adapted

به دلیل نحوه ی استفاده شان، به نوعی با سرعت بیشتری

faster than other body tissues to respond to injury,

نسبت به بقیه ی بافت های بدن خود را در فرایند ترمیم سازگار کرده اند،

to fine-tune this repair response and actually be able to finish the process

تا بتوانند فرایند ترمیم را به دقت تنظیم کرده و به درستی آن را خاتمه دهند.

which the body wants to finish. I really believe that the human body is very,

و بدن تمایل دارد که این فرایند را خاتمه دهد. من بر این نکته باور دارم که بدن انسان بسیار،

very smart, and we can't counteract something the body is saying to do.

بسیار باهوش است، و ما نمی توانیم کاری را که بدن از ما برای انجام آن تقاضا می کند را نادیده بگیریم.

It's different when a bacteria comes into the body --

موضوع مورد بحث با زمانی که یک باکتری وارد بدن می شود متفاوت است،

that's a foreign object -- we want that out.

باکتری یک عامل خارجی است -- که ما خواستار آنیم که از بدن خود خارج کنیم.

But when the body is actually initiating a process

اما زمانی که در واقع یک فرایند در خود بدن در حال شکل گیری است

and we're calling it a disease, it doesn't seem as though elimination is

و ما آن را بیماری می نامیم، به نظر نمی آید که از بین بردن

the right solution. So even to go from there, it's possible, although far-fetched,

راه حل مناسبی باشد. با وجودی که این نظریه زمان زیادی نیاز دارد تا به تححق بپیوندد --

that in the future we could almost think of cancer being used as a therapy.

اما باید گفت شاید در آینده ما بتوانیم از سرطان به عنوان یک روش درمانی استفاده کنیم.

If those diseases where tissues are deteriorating --

اگر در بیماری هایی که در آنها بافت ها رو به زوال هستند --

for example Alzheimer's, where the brain, the brain cells, die

به عنوان مثال در آلزایمر، که سلول های مغز، می میرند

and we need to restore new brain cells, new functional brain cells --

و ما نیاز به جایگزین نمودن این سلول ها با سلول های جدید مغزی هستیم، سلول هایی که قابلیت فعالیت داشته باشند --

what if we could, in the future, use cancer? A tumor --

چرا در چنین موردی، از سرطان برای درمان استفاده نکنیم؟ از یک تومور--

put it in the brain and cause it to differentiate into brain cells?

به این صورت که آن را وارد مغز کنیم و باعث تغییر آن به سلول های مغزی شویم؟

That's a very far-fetched idea, but I really believe that it may be possible.

این نظریه ای بسیار دور از واقعیت است، اما من واقعا براین باورم که چنین چیزی عملی است.

These cells are so versatile, these cancer cells are so versatile --

سلول های سرطانی دارای قابلیت های فراوانی اند --

we just have to manipulate them in the right way.

فقط کافی است که آنها را در جهت درست به کار گیریم.

And again, some of these may be far-fetched, but

و مجددا به این اشاره می کنم که این نظریه ممکن است با منطق جور نباشد، اما

I figured if there's anywhere to present far-fetched ideas, it's here at TED, so

اما من فکر کردم یکی از جاهایی که می توان به بیان چنین افکاری پرداخت تِد است،

thank you very much.

خیلی سپاس گذارم.

(Applause)

( تشویق حضار )