Sisonke Msimang: If a story moves you, act on it | TED

Translator: Joseph Geni Reviewer: Joanna Pietrulewicz

Translator: afsaneh ahmadi Reviewer: Shima Ghanbari

So earlier this year,

مدتی پیش امسال

I was informed that I would be doing a TED Talk.

به من اطلاع داده شد که قراراست در TED سخنرانی کنم.

So I was excited, then I panicked,

درابتدا هیجان زده شدم وسپس ترسیدم

then I was excited, then I panicked,

بعد دوباره هیجان زده شدم وبازترسیدم.

and in between the excitement and the panicking,

درحین سرگردانی مابین هیجان و ترس،

I started to do my research,

تحقیقات خودم را شروع کردم،

وبه دنبال اینکه چگونه می توان یک سخنرانی TED خوب انجام داد گشتم.

and my research primarily consisted of Googling how to give a great TED Talk.

(Laughter)

(خنده)

And interspersed with that,

و جالب اینکه لا به لای تحقیقم،

I was Googling Chimamanda Ngozi Adichie.

داشتم سایت خانم "ادیچی"را درگوگل سرچ می کردم.

How many of you know who that is?

چند نفراز شما او رو می شنایسد؟

(Cheers)

(تشویق و هورا)

So I was Googling her because I always Google her

از روی عادت، اینبار هم این کار رو کردم.

چون طرفدارایشون هستم،

because I'm just a fan,

but also because she always has important and interesting things to say.

وبه خاطراینکه او همیشه ایده های مهم وجالبی برای گفتن دارد.

وترکیب آن تحقیق ها

And the combination of those searches

kept leading me to her talk

مرا به سخنرانی او درمورد

"خطرات تک داستانی"،

on the dangers of a single story,

on what happens when we have a solitary lens

به عواقب داشتن دید تک بعدی

through which to understand certain groups of people,

برای شناخت گروهای خاص راهنمایی کرد.

and it is the perfect talk.

و سخنرانی بی نقصی بود.

It's the talk that I would have given if I had been famous first.

این سخنرانی بود که اگرمن اول مشهورمی شدم می کردم

(خنده)

(Laughter)

You know, and you know, like, she's African and I'm African,

می دونید، می دونید، ما هر دو آفریقایی هستیم،

and she's a feminist and I'm a feminist,

هر دو فیمینست هستیم،

and she's a storyteller and I'm a storyteller,

هردوداستان سرا هستیم،

so I really felt like it's my talk.

پس فکرکردم که اون سخنرانی منه.

(Laughter)

(خنده)

So I decided that I was going to learn how to code,

پس تصمیم گرفتم نشانه گذاری را یادبگیرم،

and then I was going to hack the internet

سپس می خواستم که اینترنت هک کنم

and I would take down all the copies of that talk that existed,

وتمامی نسخه های موجود آن سخنرانی را ازبین ببرم،

and then I would memorize it,

و سپس آن را حفظ می کردم،

و سپس به اینجا می آمدم و آن را به عنوان سخنرانی خودم ارایه می دادم.

and then I would come here and deliver it as if it was my own speech.

So that plan was going really well, except the coding part,

این برنامه به خوبی درحال پیشرفت بود، بجزقسمت نشانه گذاری،

and then one morning a few months ago,

تا اینکه یک روز صبح چند ماه پیش،

I woke up

از خواب بیدرار شدم

و در اخبار شنیدم که همسر یک کاندیدای خاص ریاست جمهوری

to the news that the wife of a certain presidential candidate

had given a speech that --

یک سخنرانی کرده بود که..

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

that sounded eerily like a speech given by one of my other faves,

که به طور ترسناکی شبیه سخنرانی فرد دیگری که مورد علاقه من است بود

Michelle Obama.

میشل اوباما.

(Cheers)

(تشویق و هورا)

And so I decided that I should probably write my own TED Talk,

و به این ترتیب تصمیم گرفتم که بهتر است سخنرانی خودم را بنویسم،

و به همین خاطر است که دراینجا حاضرشده ام.

and so that is what I am here to do.

I'm here to talk about my own observations about storytelling.

در اینجا هستم تا درمورد مشاهدات خودم درباره داستان سرایی صحبت کنم.

I want to talk to you about the power of stories, of course,

می خواهم تا درمورد قدرت داستان ها برایتان صحبت کنم،

but I also want to talk about their limitations,

می خواهم در باره محدودیت های داستان ها نیز برایتان حرف بزنم،

particularly for those of us who are interested in social justice.

بخصوص برای آن دسته ازما که علاقه مند به عدالت اجتماعی هستیم

So since Adichie gave that talk seven years ago,

اززمانی که "آدیچی"هفت سال پیش آن سخنرانی را ارایه داد،

there has been a boom in storytelling.

رونقی درداستان سرایی ایجادشده است.

Stories are everywhere,

داستان ها همه جا هستند،

and if there was a danger in the telling of one tired old tale,

واگرخطری درگفتن یک داستان قدیمی کهنه وجود داشته باشد،

then I think there has got to be lots to celebrate about the flourishing

به نظرم چیزهای زیادی را درمورد شکوفایی آن همه داستان ها و صدا های زیاد

of so many stories and so many voices.

باید جشن می گرفتیم.

Stories are the antidote to bias.

داستان ها پادزهر تعصب هستند.

In fact, today, if you are middle class and connected via the internet,

درواقع اگرشما ازطبقه متوسط جامعه باشید و به اینترنت متصل باشید،

با لمس یک دکمه می توانید داستان ها را دانلود کنید.

you can download stories at the touch of a button

or the swipe of a screen.

ویا با ضربه به صفحه مانیتور.

You can listen to a podcast

می توانید به یک پادکست گوش کنید

about what it's like to grow up Dalit in Kolkata.

درمورد اینکه "دالیت در کولکاتا"بزرگ شدن چگونه می تواند باشد

You can hear an indigenous man in Australia

می توانید صحبتهای یک بومی استرالیایی را گوش کنید که

talk about the trials and triumphs of raising his children in dignity

درباره کوشش هاو رنج ها و موفقیت های بزرگ کردن فرزندانش درکرامت

و غرورحرف می زنه.

and in pride.

Stories make us fall in love.

داستان ها باعث می شوند عاشق شویم.

They heal rifts and they bridge divides.

خراش ها را شفا می دهند، جدایی ها را به هم متصل می کنند.

Stories can even make it easier for us

داستانها می توانند برای ما آسان ترکنند

to talk about the deaths of people in our societies

تا در مورد مرگ افرادی که در جوامع مهم نیستند صحبت کنیم

چون داستان ها باعث می شوند ما اهمییت بدهیم

who don't matter, because they make us care.

Right?

درسته؟

I'm not so sure,

من زیاد مطمئن نیستم،

ودرواقع برای مرکزی به نام "مرکزی برای داستان ها" کارمی کنم.

and I actually work for a place called the Centre for Stories.

And my job is to help to tell stories

و مسئولیتم کمک به گفتن داستانهایی است

that challenge mainstream narratives about what it means to be black

که قصه های رایج را به چا لش می کشند درمورد اینکه سیاه بودن چه معنی دارد،

or a Muslim or a refugee or any of those other categories

، مسلمان بودن، پناهنده بودن، ویاهمه آن دسته افرادی

that we talk about all the time.

که همیشه در موردشان صحبت می کنیم.

But I come to this work

من به این کار وارد شدم

after a long history as a social justice activist,

بعد از سالها کاربه عنوان فعال عدالت اجتماعی

and so I'm really interested in the ways

من علاقه مندم به اینکه چطور

that people talk about nonfiction storytelling

در مورداستان سرایی های واقعی صحبت می کنند

as though it's about more than entertainment,

گویی درمورد چیزی بیش از سرگرمیه

as though it's about being a catalyst for social action.

گویی درباره اینه که کاتالیزور فعالیت های اجتماعی باشی

It's not uncommon to hear people say

غیرعادی نیست اگرازمردم بشنویم

that stories make the world a better place.

داستان ها دنیا را جای بهتری برای زندگی می کنند.

Increasingly, though, I worry that even the most poignant stories,

اما، بطور روزافزونی، نگرانم که حتی تلخ ترین داستان ها

particularly the stories about people who no one seems to care about,

بخصوص داستان هایی در مورد افرادی که کسی به آنها اهمیت نمی دهد

اغلب می توانند مانع تحقق عدالت اجتماعی شوند

can often get in the way of action towards social justice.

Now, this is not because storytellers mean any harm.

ولی این موضوع به این معنی نیست که داستان سرا ها قصد صدمه زدن دارند

Quite the contrary.

کاملآ برعکس

Storytellers are often do-gooders like me and, I suspect, yourselves.

داستان سرا ها اغلب افراد نیکوکاری مثل من و،به گمانم، مثل شما هستند

And the audiences of storytellers

و شنوندگان داستان سراها

are often deeply compassionate and empathetic people.

اغلب مهربان و همدل هستند

Still, good intentions can have unintended consequences,

با این وجود، نیت خوب می تواند عواقب ناخواسته ای داشته باشد

and so I want to propose that stories are not as magical as they seem.

می خواهم بگویم داستانها به آن اندازه که بنظر می رسد جادویی نیستند

So three -- because it's always got to be three --

بنابراین، سه تا، بخاطر اینکه همیشه سه بهتراست

three reasons why I think

سه دلیل برای اینکه چرا من فکر میکنم

that stories don't necessarily make the world a better place.

داستان ها لزومآ دنیا را جای بهتری نمی کند وجود دارد

Firstly, stories can create an illusion of solidarity.

اول اینکه، داستان ها تصورغلطی از همبستگی درست می کنند

There is nothing like that feel-good factor you get

هیچ حسی همانند آن حس خوبی که شما

from listening to a fantastic story

از شنیدن یک داستان خوب می گیرید وجود ندارد

انگار که کوه پیمایی کرده اید ، درسته

where you feel like you climbed that mountain, right,

or that you befriended that death row inmate.

یا اینکه شما به یک زندانی محکوم به اعدام محبت کردید

But you didn't.

اما اینکار را نکرده اید

You haven't done anything.

شما هیچ کاری انجام نداده اید.

گوش دادن مهم است

Listening is an important

but insufficient step towards social action.

ولی برای یک اقدام اجتماعی کافی نیست

دوم اینکه، بنظرم ما اغلب مجذوب

Secondly, I think often we are drawn

آن شخصیت ها و قهرمان های داستان ها می شویم

towards characters and protagonists

who are likable and human.

که دوست داشتنی و انسانی هستند

And this makes sense, of course, right?

و این البته منطقی بنظر می رسد، درسته؟

Because if you like someone, then you care about them.

چون شما اگرکسی رو دوست داشته باشید، به او اهمیت می دهید.

But the inverse is also true.

برعکس این حالت هم درست است

If you don't like someone,

اگر کسی را دوست نداشته باشید

then you don't care about them.

به او اهمیتی نمی دهید

واگربه آنها اهمیت ندهید

And if you don't care about them,

خودتان را ازنظر اخلاقی ملزم به

you don't have to see yourself as having a moral obligation

to think about the circumstances that shaped their lives.

درنظرگرفتن شرایطی که زندگی آنها را شکل داده نخواهید دانست

من این درس رو درچهارده سالگی آموختم

I learned this lesson when I was 14 years old.

I learned that actually, you don't have to like someone

یاد گرفتم که لازم نیست کسی را دوست داشته باشید

تا به درایت او پی ببرید

to recognize their wisdom,

and you certainly don't have to like someone

ومسلما لزومی نداره که کسی را دوست داشته باشید

to take a stand by their side.

تا ازآنها حمایت کنید

So my bike was stolen

یک روزدوچرخه ام دزدیده شد

while I was riding it --

وقتی درحال دوچرخه سواری بودم

(خنده)

(Laughter)

که اگرمثل من آهسته برانید، امکان پذیر است

which is possible if you're riding slowly enough, which I was.

(Laughter)

(خنده)

So one minute I'm cutting across this field

خوب دریک لحظه از یک مزرعه میانبر زدم

in the Nairobi neighborhood where I grew up,

مزرعه در محله "نایروبی" جایی که بزرگ شدم

and it's like a very bumpy path,

که مسیرخیلی ناهمواری است

وقتی دوچرخه سواری می کنید

and so when you're riding a bike,

you don't want to be like, you know --

دوست ندارید،اینجوری برونید، می دانید که،

(Laughter)

(خنده)

و خوب من اینطوری می رفتم، یواش پدال می زدم

And so I'm going like this, slowly pedaling,

and all of a sudden, I'm on the floor.

وناگهان، من روی زمین افتادم

I'm on the ground, and I look up,

روی خاکها، وبه بالا نگاه کردم

and there's this kid peddling away in the getaway vehicle,

ومی بینم یک بچه درحال پدال زدن و دورشدن

which is my bike,

با دوچرخه من است،

and he's about 11 or 12 years old, and I'm on the floor,

حدودآ ۱۱ یا ۱۲ ساله است، و من نقش بر زمین هستم،

and I'm crying because I saved a lot of money for that bike,

گریه می کنم چون برای خرید آن پول زیادی پس انداز کرده بودم

و گریه می کنم و می ایستم و شروع به جیغ زدن می کنم.

and I'm crying and I stand up and I start screaming.

Instinct steps in, and I start screaming, "Mwizi, mwizi!"

کارهایی از روی غریزه، و شروع به جیغ کشیدن می کنم. "ویزی، ویزی"

which means "thief" in Swahili.

که به زبان سواحلی یعنی "دزد".

And out of the woodworks, all of these people come out

وهمه مردم سر و کله شان پیدا شد

and they start to give chase.

وبه دنبال پسرافتادند.

درآفریقا مردم دسته جمعی اقدام می کنند.(عدالت دسته جمعی)

This is Africa, so mob justice in action.

Right?

درسته؟

And I round the corner, and they've captured him,

و من سر نبش پیچیدم، و آنها او را گرفته اند.

they've caught him.

آنها او را گرفته اند،

مضنون دستگیر شده،

The suspect has been apprehended,

و آنها او را مجبورکردنند دوچرخه مرا پس دهد،

and they make him give me my bike back,

and they also make him apologize.

و مجبورش کردندعذرخواهی کند.

Again, you know, typical African justice, right?

دوباره، می دونید، عدالت رایج آفریقایی، درسته؟

مجبورش کردند بگوید متاسف است.

And so they make him say sorry.

And so we stand there facing each other,

ما آنجا بودیم درحالی که روبروی یکدیگراستاده بودیم

and he looks at me, and he says sorry,

او به من نگاه کردد، و گفت که متاسف است،

but he looks at me with this unbridled fury.

اما باخشم مهارنشدنی ای به من نگاه کرد

He is very, very angry.

او بسیار، بسیارعصبانی است.

And it is the first time that I have been confronted with someone

و این اولین باری است که من با کسی مواجه می شوم

who doesn't like me simply because of what I represent.

که مرا فقط به خاطر آنچه هستم دوست ندارد.

واوبا نگاهش گویی به من می گوید:

He looks at me with this look as if to say,

"You, with your shiny skin and your bike, you're angry at me?"

" تو با آن پوست درخشان و دوچرخه ات، تو از دست من عصبانی هستی؟"

So it was a hard lesson that he didn't like me,

اینکه اومرا دوست نداشت درس سختی بود،

but you know what, he was right.

ولی حق با او بود.

I was a middle-class kid living in a poor country.

من کودکی از قشرمتوسط جامعه بودم که درروستای فقیری زندگی می کردم.

من یک دوچرخه داشتم، و او بسختی غذا داشت.

I had a bike, and he barely had food.

Sometimes, it's the messages that we don't want to hear,

گاهی اوقات این پیامی است که دوست نداریم بشنویم،

the ones that make us want to crawl out of ourselves,

پیامی که باعث می شود بخواهیم ازکالبد خود جدا شویم

that we need to hear the most.

ونیازداریم این پیام را بیشتربشنویم

For every lovable storyteller who steals your heart,

به ازای هرقصه گویی که دل شما را می برد،

صدها قصه گوی دیگر هستند که صدایشان شنیده نمی شود،

there are hundreds more whose voices are slurred and ragged,

who don't get to stand up on a stage dressed in fine clothes like this.

که با لباس های مناسب مثل این برروی استیج نمی ایستند.

There are a million angry-boy-on-a-bike stories

میلیونها داستان "پسرک عصبانی برروی دوچرخه" وجود دارد

and we can't afford to ignore them

که ما نباید آنها را نادیده بگیریم

simply because we don't like their protagonists

فقط به این دلیل که قهرمان داستان شون رادوست نداریم

or because that's not the kid that we would bring home with us

یا بخاطراینکه کودکی نیست که بخواهیم با خودبه خانه بیاوریم

from the orphanage.

ازپرورشگاه

The third reason that I think

سومین دلیل برای اینکه من فکرمی کنم

that stories don't necessarily make the world a better place

که داستان ها لزومآ دنیا را جای بهتری نمی کنند

این است که ما آنقدر وقتمون را صرف روایت شخصی می کنیم

is that too often we are so invested in the personal narrative

that we forget to look at the bigger picture.

که فراموش می کنیم به تصویر بزرگتر نگاه کنیم.

And so we applaud someone

ما فردی را تشویق می کنیم

when they tell us about their feelings of shame,

وقتی در مورد احساس شرمساری صحبت می کند،

but we don't necessarily link that to oppression.

ولی آنرا به ظلم مرتبط نمی کنیم.

از روی تآیید سرتکان می دهیم وقتی می گوید که تحقیر شده است

We nod understandingly when someone says they felt small,

but we don't link that to discrimination.

ولی آن را به تبعیض ربط نمی دهیم.

The most important stories, especially for social justice,

مهم ترین داستان ها، بخصوص برای عدالت اجتماعی،

are those that do both,

آنهایی هستند که هردوکاررانجام می دهند

that are both personal and allow us to explore and understand the political.

هم شخصیند وهم به ما اجازه می دهند تا سیاست را کشف کنیم و بفهمیم

But it's not just about the stories we like

این فقط درمورد داستانهایی که دوست داریم

versus the stories we choose to ignore.

دربرابر آنهایی که نادیده می گیریم نیست

Increasingly, we are living in a society where there are larger forces at play,

ما درجامعه ای زندگی می کنیم که قدرت های بزرگی در حال عملکرد هستن

where stories are actually for many people beginning to replace the news.

در جایی که برای بسیاری از مردم داستان ها جای اخبار را گرفته اند.

Yeah?

درسته؟

We live in a time where we are witnessing the decline of facts,

در دورانی زندگی می کنیم که شاهد زوال حقایق هستیم،

when emotions rule

زمانی که احساسات حکمفرما هستند.

and analysis, it's kind of boring, right?

و تحلیل ها، کسل کننده است. درسته؟

Where we value what we feel more than what we actually know.

دورانی که ما به احساساتمان بیشتراز دانسته هایمان اهمییت می دهیم.

گزارش اخیرکه توسط "مرکز پیو" درمورد گرایشات درآمریکا انجام شده

A recent report by the Pew Center on trends in America

indicates that only 10 percent of young adults under the age of 30

نشان می دهد که فقط ۱۰ درصد جوانان زیر ۳۰ سال

"اعتماد زیادی به رسانه ها دارند"

"place a lot of trust in the media."

Now, this is significant.

این اهمییت زیادی دارد.

It means that storytellers are gaining trust

یعنی داستان سرایان در حال بدست آوردن اعتماد مردم هستند

at precisely the same moment

دقیقا درهمان زمانی که

that many in the media are losing the confidence in the public.

مردم اعتمادشان را به رسانه های عمومی از دست می دهند.

این چیزخوبی نیست،

This is not a good thing,

because while stories are important

چون درحالی که داستان ها مهم هستند

and they help us to have insights in many ways,

و به ما کمک میکنند که به طرق مختلف بینش پیداکنیم

we need the media.

ما به رسانه نیاز داریم.

From my years as a social justice activist,

پس از سالها کار به عنوان فعال اجتماعی،

خیلی خوب می دانم که ما به حقایق معتبراز طریق رسانه

I know very well that we need credible facts from media institutions

combined with the powerful voices of storytellers.

به همراه صدای بانفوذ داستان سراها احتیاج داریم.

That's what pushes the needle forward in terms of social justice.

آن چیزی است که مطلوب عدالت اجتماعی است.

In the final analysis, of course,

درتحلیل آخر، البته،

it is justice

عدالت است که

that makes the world a better place,

دنیا را به جای بهتری تبدیل می کند،

نه داستان ها. درسته؟

not stories. Right?

اگر عدالت آن چیزی باشد که بدنبالش هستیم،

And so if it is justice that we are after,

ما نباید برروی رسانه ها یا داستان سراها متمرکز باشیم.

then I think we mustn't focus on the media or on storytellers.

We must focus on audiences,

ما باید به مخاطبین توجه داشته باشیم،

on anyone who has ever turned on a radio

به هرکسی که رادیو را روشن می کند

or listened to a podcast,

یا به یک پادکست گوش می کند،

and that means all of us.

که شامل همه ما می شود

So a few concluding thoughts

چند کلام پایانی

on what audiences can do to make the world a better place.

در مورد اینکه از دست مخاطبین چه کاری برای بهترکردن دنیا بر می آید.

اول اینکه،فکرمی کنم، دنیا جای بهتری می شود،

So firstly, the world would be a better place, I think,

if audiences were more curious and more skeptical

اگرمخاطبین کنجکاوتروشکاک تر باشند

and asked more questions about the social context

و سوالات بیشتری درمورد بافت اجتماعی

that created those stories that they love so much.

که منجربه آن داستانی شده که آنها عاشقش شده اند بپرسند.

Secondly, the world would be a better place

دوم اینکه، دنیا جای بهتری می شود

if audiences recognized that storytelling is intellectual work.

اگرمخاطبین متوجه باشندکه داستان سرایی کاری عقلانی است.

And I think it would be important for audiences

بنظرم خیلی مهم است که مخاطبین

to demand more buttons on their favorite websites,

تقاضای دکمه های بیشتری دروبسایت مورد علاقه خودشان داشته باشند،

buttons for example that say,

دکمه هایی که برای مثال بگوید،

"If you liked this story,

"اگراین داستان را دوست دارید

click here to support a cause your storyteller believes in."

اینجا را کلیک کنید تا از انگیزه داستانسرا برای گفتن این داستان حمایت کنید"

Or "click here to contribute to your storyteller's next big idea."

یا اینکه،" اینجا کلیک کنید تا در فکربزرگ بعدی داستان سرا مشارکت کنید."

Often, we are committed to the platforms,

اغلب، ما خود را به "جایگاه" متعهد می دانیم

تا به خود داستان سراها.

but not necessarily to the storytellers themselves.

And then lastly, I think that audiences can make the world a better place

و درپایان، بنظرم مخاطبین می توانند دنیا را جای بهتری کنند

by switching off their phones,

با خاموش کردن تلفن های خود،

by stepping away from their screens

با دورشدن ازصفحه نمایشگرشان

and stepping out into the real world beyond what feels safe.

و قدم گذاشتن به دنیای واقعی دورازآنچه که به آنها احساس امنییت می دهد

Alice Walker has said,

"آلیس واکر" گفته،

"Look closely at the present you are constructing.

به دقت به آنچه هم اکنون در حال ساختنش هستی توجه کن.

It should look like the future you are dreaming."

باید شبیه آینده ای باشد که به آن می اندیشی."

Storytellers can help us to dream,

داستانسرا ها کمک می کنند تا رویا داشته باشیم،

but it's up to all of us to have a plan for justice.

ولی این به همه ما بستگی دارد که برای عدالت برنامه داشته باشیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

تشویق