What will humans look like in 100 years? | Juan Enriquez

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: soheila Jafari

Here's a question that matters.

این سوالی مهم است.

[Is it ethical to evolve the human body?]

[آیا تکامل مصنوعی بدن انسان اخلاقی است؟]

Because we're beginning to get all the tools together to evolve ourselves.

چون ما حالا دیگر تقریبا، تمامی ابزار‌های لازم برای تکامل خود را داریم.

And we can evolve bacteria and we can evolve plants

و می‌توانیم باکتری را تکامل دهیم. و می‌توانیم گیاه را تکامل دهیم

and we can evolve animals,

و حیوانات را تکامل دهیم،

and we're now reaching a point where we really have to ask,

و دیگر به نقطه‌ای می‌رسیم که واقعا باید بپرسیم،

is it really ethical and do we want to evolve human beings?

که آیا واقعا اخلاقی است و آیا می‌خواهیم انسان را تکامل دهیم؟

And as you're thinking about that,

حالا که به این موضوع فکر می‌کنید،

let me talk about that in the context of prosthetics,

بگذارید درباره موضوع اعضای مصنوعی بدن صحبت کنم،

prosthetics past, present, future.

گذشته، حال و آینده اعضای مصنوعی.

So this is the iron hand

این همان دست آهنی است

that belonged to one of the German counts.

که متعلق به یکی از کنت های آلمانی بوده.

Loved to fight, lost his arm in one of these battles.

او عاشق جنگ بود و دستش را در یکی از همین مبارزات از دست داد.

No problem, he just made a suit of armor,

مشکلی نیست، یک زره برای خوش درست کرد،

put it on,

و پوشید،

perfect prosthetic.

یک عضو مصنوعی ایده‌آل.

That's where the concept of ruling with an iron fist comes from.

اصطلاح حکومت با مشت آهنی از همینجا آمده.

And of course these prosthetics have been getting more and more useful,

و مسلما این اعضای مصنوعی بتدریج کاربردی تر شدند،

more and more modern.

امروزی تر شدند،

You can hold soft-boiled eggs.

حالا می‌توانید تخم مرغ عسلی را با اون نگه دارید.

You can have all types of controls, and as you're thinking about that,

کاملا میتوانید هدایتش کنید، و همینطور که به آن توجه می‌کنی،

there are wonderful people like Hugh Herr

آدمهای فوق‌العاده‌ای مثل «هیو هِر» هستند

who have been building absolutely extraordinary prosthetics.

که واقعا عضو‌های مصنوعی شگفت آوری را ساخته‌اند.

So the wonderful Aimee Mullins will go out and say,

آیمی مولینز که فوق العاده است بیرون میرود و می‌گوید،

how tall do I want to be tonight?

دوست دارم امشب قدم چقدر باشد؟

Or Hugh will say what type of cliff do I want to climb?

یا می‌گوید از چه نوع صخره‌ای را می‌خواهم بالا بروم؟

Or does somebody want to run a marathon, or does somebody want to ballroom dance?

یا کسی می‌خواهد در ماراتون بدود، کسی می‌خواهد در سالن برقصد؟

And as you adapt these things,

و تا خودت را با این چیز‌ها هماهنگ می‌کنی،

the interesting thing about prosthetics is they've been coming inside the body.

موضوع جالب در مورد اعضای مصنوعی اینجاست که دارند داخل بدن می‌شوند.

So these external prosthetics have now become artificial knees.

این اعضای مصنوعی خارجی دارند زانو‌های مصنوعی می‌شوند.

They've become artificial hips.

تبدیل به مفصل مصنوعی ران می شوند.

And then they've evolved further

و هرچه بیشتر متحول می شوند

to become not just nice to have

نه اینکه فقط داشتن شان خوب است

but essential to have.

بلکه ضروری است.

So when you're talking about a heart pacemaker as a prosthetic,

وقتی که از دستگاه ضربان قلب به عنوان عضو مصنوعی صحبت می‌کنید،

you're talking about something that isn't just, "I'm missing my leg,"

تنها در باره چیزی مثل اینکه « پایم را از دست دادم» نیست،

it's, "if I don't have this, I can die."

این «اگر نداشته باشم، ممکن است بمیرم» است.

And at that point, a prosthetic becomes a symbiotic relationship

و در این نقطه، رابطه عضو مصنوعی تبدیل به رابطه‌ی همزیستی

with the human body.

با بدن انسان می شود.

And four of the smartest people that I've ever met --

و چهار تا از باهوشترین آدمهایی که دیده‌ام --

Ed Boyden, Hugh Herr, Joe Jacobson, Bob Lander --

اِد بویدن، هیو هِر، جو جاکوبسن، باب لندر --

are working on a Center for Extreme Bionics.

روی مرکزی برای اعضای مصنوعی بیونیک پیشرفته کار می‌کنند.

And the interesting thing of what you're seeing here is

و نکته جالب در چیزی که می‌بینید اینست که

these prosthetics now get integrated into the bone.

این عضو‌های مصنوعی دارند با استخوان ترکیب می‌شوند.

They get integrated into the skin.

با پوست ترکیب می‌شوند.

They get integrated into the muscle.

در داخل عضله با آن ترکیب می‌شوند.

And one of the other sides of Ed

و از سوی دیگر «اِد»

is he's been thinking about how to connect the brain

به این فکر می‌کند که چطور مغز را

using light or other mechanisms

از طریق نور یا روشهای دیگر

directly to things like these prosthetics.

مستقیما به چیز‌هایی مثل این عضو‌ها متصل کند.

And if you can do that,

و اگر بشود اینکار را کرد،

then you can begin changing fundamental aspects of humanity.

می‌شود ویژگی‌های اساسی انسانیت را تغییر داد.

So how quickly you react to something depends on the diameter of a nerve.

سرعت پاسخ شما به یک موضوع بستگی به قطر یک عصب دارد.

And of course, if you have nerves that are external or prosthetic,

و البته، اگر عصب‌هایی خارجی یا مصنوعی داشته باشید،

say with light or liquid metal,

مثلا نوری یا از جنس فلز مایع،

then you can increase that diameter

می شود قطرش را بیشتر کرد

and you could even increase it theoretically to the point where,

و حتی از دید تظری آن را تا اندازه‌ای زیاد کنی،

as long as you could see the muzzle flash, you could step out of the way of a bullet.

که وقتی که نور شلیک را در لوله تفنگ دیدی، بتوانی از سر راهش کنار روی.

Those are the order of magnitude of changes you're talking about.

تغییراتی که می‌گوییم در اندازه‌های چند ده برابراست.

This is a fourth sort of level of prosthetics.

این چهارمین نسل از اعضای مصنوعی است.

These are Phonak hearing aids,

اینها سمعک های فوناک هستند،

and the reason why these are so interesting

و به این دلیل خیلی جالب هستند که

is because they cross the threshold from where prosthetics are something

از این مرز که عضو مصنوعی چیزی است برای

for somebody who is "disabled"

کسی که «معلول» است عبور کرده‌اند

and they become something that somebody who is "normal"

و تبدیل به چیزی می‌شوند که یک آدم «معمولی»

might want to actually have,

هم ممکن است آن را بخواهد.

because what this prosthetic does, which is really interesting,

چون کاری که این عضو مصنوعی انجام می‌دهد واقعا جالب است،

is not only does it help you hear,

نه تنها به شما کمک می‌کند تا بشنوید،

you can focus your hearing,

می‌توانید شنیدن خود را متمرکز کنید،

so it can hear the conversation going on over there.

تا مکالمه‌ای را که آنجاست را بشنوید.

You can have superhearing.

می‌توانید ابرشنوایی داشته باشید.

You can have hearing in 360 degrees. You can have white noise.

می‌توانی شنوایی ۳۶۰ درجه داشته باشی. می‌توانی نویز سفید(سیگنال یکنواخت صدا)بشنوی.

You can record, and oh, by the way, they also put a phone into this.

می توانی ضبطش کنی، البته، میتوانی تلفن داخلش بگذاری.

So this functions as your hearing aid and also as your phone.

تا هم مثل سمعک و هم مثل تلفن باشد.

And at that point, somebody might actually want to have a prosthetic voluntarily.

و در این مرحله، ممکن است واقعا یک نفر سالم بخواهد که عضو مصنوعی را داشته باشد.

All of these thousands of loosely connected little pieces

تمامی این هزاران نقطه های کوچک بی‌هدف

are coming together,

به هم متصل می‌شوند،

and it's about time we ask the question,

و حالا وقتش است که بپرسیم،

how do we want to evolve human beings over the next century or two?

چطور می‌خواهیم انسان را در یکی دوقرن آینده متحول کنیم؟

And for that we turn to a great philosopher

و برای این کار سراغ یک فیلسوف بزرگ می‌رویم

who was a very smart man despite being a Yankee fan.

که آدم خیلی باهوشی بود اگرچه طرفدار تیم یانکی بود.

(Laughter)

( خنده حضار )

And Yogi Berra used to say, of course, that it's very tough to make predictions,

یوگی برا معمولا می‌گفت، البته، پیش بینی آن خیلی سخته،

especially about the future.

خصوصا در مورد آینده.

(Laughter)

( خنده حضار )

So instead of making a prediction about the future to begin with,

پس بجای پیشگویی آینده برای شروع،

let's take what's happening in the present with people like Tony Atala,

بگذارید تا ببینیم که همین حالا برای افرادی مثل تونی آتالا چه اتفاقی می‌افتد،

who is redesigning 30-some-odd organs.

که نزدیک به ۳۰ عضو را دوباره طراحی کرده.

And maybe the ultimate prosthetic isn't having something external, titanium.

و شاید عضو مصنوعی برتر، چیزی خارجی و از جنس تیتانیوم نباشد.

Maybe the ultimate prosthetic is take your own gene code,

شاید عضو برتر از کد‌های ژنتیکی استفاده کند.

remake your own body parts,

و اجزای بدن شما را دوباره سازی کند،

because that's a whole lot more effective than any kind of a prosthetic.

چون از هر عضو مصنوعی دیگری بسیار موثرتر است.

But while you're at it, then you can take the work of Craig Venter and Ham Smith.

اما وقتی که مشغول آن هستی، می‌توانی به کار کریگ ونتر و هم اسمیت توجه کنی.

And one of the things that we've been doing

و یکی از کارهایی که انجام می‌داده‌ایم

is trying to figure out how to reprogram cells.

فهمیدن این بوده که چطور سلول را دوباره برنامه ریزی کنیم.

And if you can reprogram a cell,

و اگر بتوانی سلول را دوباره برنامه ریزی کنی،

then you can change the cells in those organs.

میشود سلول‌های این اعضا را تغییر داد.

So if you can change the cells in those organs,

و اگر بتوانی سلول‌های این اعضا را تغییر دهی،

maybe you make those organs more radiation-resistant.

ممکن است بتوانی آنها را در برابر تشعشع مقاومتر کنی.

Maybe you make them absorb more oxygen.

شاید آنها را قادر به جذب اکسیژن بیشتری کنی.

Maybe you make them more efficient

شاید آنها را کاراتر کنی

to filter out stuff that you don't want in your body.

تا چیز‌هایی را که در بدنت نمی‌خواهی خارج کنند.

And over the last few weeks, George Church has been in the news a lot

و در این چند هفته اخیر، جورج چرچ زیاد در اخبار دیده شده

because he's been talking about taking one of these programmable cells

چون از اینکه یکی از این سلول‌های برنامه ریزی شده را بگیریم

and inserting an entire human genome

و کل ژنوم انسان را در آن

into that cell.

قراردهیم، صحبت کرده.

And once you can insert an entire human genome into a cell,

و وقتی که تمامی ژنوم انسان را در یک سلول قرار دهی،

then you begin to ask the question,

شروع به پرسیدن این سوال خواهی کرد،

would you want to enhance any of that genome?

آیا می‌خواهی که این ژنوم را بهتر کنی؟

Do you want to enhance a human body?

آیا می‌خواهی که بدن انسان را ارتقاء دهی؟

How would you want to enhance a human body?

به چه شکلی می‌خواهی بدن انسان را ارتقاء دهی؟

Where is it ethical to enhance a human body

آیا ارتقاء بدن انسان اخلاقی است

and where is it not ethical to enhance a human body?

یا اینکه ارتقاء بدن انسان اخلاقی نیست؟

And all of a sudden, what we're doing

و به یکباره، کاری که می‌کنیم

is we've got this multidimensional chess board

مثل این است که یک صفحه شطرنج چند بعدی داریم

where we can change human genetics by using viruses

که می‌توانیم ژنتیک انسانی را با کمک ویروسها تغییر دهیم

to attack things like AIDS,

تا به چیز‌هایی مثل ایدز حمله کنند،

or we can change the gene code through gene therapy

یا می‌توانیم با ژن تراپی کد‌های ژنتیک را تغییر دهیم

to do away with some hereditary diseases,

تا بعضی از بیماری‌های ژنتیکی را از میان برداریم،

or we can change the environment,

یا بتوانیم محیط را تغییر دهیم،

and change the expression of those genes in the epigenome

یا تعاریف آن ژن‌ها را در اپی ژنوم تغییر دهیم

and pass that on to the next generations.

و آن را به نسل‌های بعدی انتقال دهیم.

And all of a sudden, it's not just one little bit,

و به یکباره، مثل یک ذره کوچک نیست،

it's all these stacked little bits

همه این ذره‌های کوچک کنار هم است

that allow you to take little portions of it

که اجازه می‌دهد تا قسمت کوچکی از آن را بگیری

until all the portions coming together

تا این قسمت‌ها کنار هم قرار گیرند

lead you to something that's very different.

و شما را به چیزی کاملا متفاوت هدایت کنند.

And a lot of people are very scared by this stuff.

و خیلی از آدمها از این چیز‌ها خیلی می‌ترسند.

And it does sound scary, and there are risks to this stuff.

و به نظر ترسناک هم می‌آید، و این چیز‌ها خطر هم دارند.

So why in the world would you ever want to do this stuff?

پس واقعا چرا ممکن است بخواهیم این کار را بکنیم؟

Why would we really want to alter the human body

واقعا چرا می‌خواهیم که بدنمان را تغییر دهیم؟

in a fundamental way?

به شکلی اساسی؟

The answer lies in part

قسمتی از جواب آن

with Lord Rees,

را لرد ریز داده،

astronomer royal of Great Britain.

ستاره شناس سلطنتی بریتانیای کبیر.

And one of his favorite sayings is the universe is 100 percent malevolent.

و یکی از گفته‌های محبوبش این است که جهان ۱۰۰ درصد بدخواه است.

So what does that mean?

یعنی چه؟

It means if you take any one of your bodies at random,

یعنی اگر بدن یکی از ما را تصادفی انتخاب کنیم،

drop it anywhere in the universe,

و در هر جایی از جهان قرار دهیم،

drop it in space, you die.

در فضا قرار دهیم، خواهی مرد.

Drop it on the Sun, you die.

در خورشید قرار دهیم، خواهی مرد.

Drop it on the surface of Mercury, you die.

در سطح عطارد قرار دهیم، خواهی مرد.

Drop it near a supernova, you die.

نزدیک یک ابر نواختر قرار دهیم، خواهی مرد.

But fortunately, it's only about 80 percent effective.

اما خوشبختانه، تنها ۸۰ درصد اوقات موثر است.

So as a great physicist once said,

پس همانطور که یک فیزیکدان بزرگ گفته،

there's these little upstream eddies of biology

این پیچش‌های رو به بالای زیست شناسی است

that create order in this rapid torrent of entropy.

که در این سیلاب آنتروپی نظم ایجاد می‌کند.

So as the universe dissipates energy,

پس همچنان که جهان، انرژی پراکنده می‌کند،

there's these upstream eddies that create biological order.

این گرداب‌های رو به بالا هستند که نظم زیست شناسی می‌سازند.

Now, the problem with eddies is,

مشکل این گرداب‌ها این است که،

they tend to disappear.

آنها تمایل به نابودی دارند.

They shift. They move in rivers.

تغییر می‌کنند، در رودخانه‌ها جابجا می‌شوند،

And because of that, when an eddy shifts,

و به این خاطر، وقتی یک گرداب جابجا می‌شود،

when the Earth becomes a snowball, when the Earth becomes very hot,

وقتی که کره زمین یخ می‌زند، وقتی زمین خیلی گرم می‌شود،

when the Earth gets hit by an asteroid, when you have supervolcanoes,

وقنی زمین با یک خرده سیاره برخورد می کند، وقتی اَبَر آتشفشان داری،

when you have solar flares,

وقتی زبانه‌های خورشیدی هست،

when you have potentially extinction-level events

وقتی امکان حوادث منجر به انقرلض وجود دارد

like the next election --

مثل انتخابات آینده --

(Laughter)

( خنده حضار )

then all of a sudden, you can have periodic extinctions.

یکباره امکان انقراض‌های دوره‌ای وجود دارد.

And by the way, that's happened five times on Earth,

و به هر حال ، این اتفاق تا حالا پنج بار برای زمین افتاده است،

and therefore it is very likely

و بنابراین امکان زیادی دارد

that the human species on Earth is going to go extinct someday.

که انسان‌های روی زمین روزی منقرض شوند.

Not next week,

نه هفته بعد،

not next month,

نه ماه بعد،

maybe in November, but maybe 10,000 years after that.

شاید در نوامبر، شاید هم ۱۰٬۰۰۰ سال بعد.

As you're thinking of the consequence of that,

همینطور که به عواقب این موضوع فکر می‌کنی،

if you believe that extinctions are common and natural

اگر باور داشته باشی که انقراض امری عمومی و طبیعی است

and normal and occur periodically,

و عادی است و دائما تکرار می‌شود،

it becomes a moral imperative to diversify our species.

یک ضرورت اخلاقی است تا گونه خود را تنوع دهیم.

And it becomes a moral imperative

و این ضرورتی اخلاقی است

because it's going to be really hard to live on Mars

چون زندگی روی مریخ واقعا سخت خواهد بود

if we don't fundamentally modify the human body.

اگر نتوانیم بدن انسان را به شکلی اساسی تغییر دهیم.

Right?

موافقید؟

You go from one cell,

از یک سلول ساخته می‌شوی،

mom and dad coming together to make one cell,

مادر و پدر کنار هم می‌آیند تا یک سلول را بسازند،

in a cascade to 10 trillion cells.

تا مانند آبشار ۱۰ تریلیون سلول پشت هم ایجاد شوند.

We don't know, if you change the gravity substantially,

نمی‌دانیم، که اگر جاذبه را به شکلی قابل ملاحظه تغییر دهیم،

if the same thing will happen to create your body.

بدن شما به همان صورت ایجاد می‌شود.

We do know that if you expose our bodies as they currently are

می‌دانیم که اگر بدنمان را مثل حالا در معرض

to a lot of radiation, we will die.

مقدار زیادی تشعشع قرار دهیم، خواهیم مرد.

So as you're thinking of that, you have to really redesign things

پس با توجه به این موضوع، باید واقعا طراحی را تغییر دهی

just to get to Mars.

فقط برای رفتن به مریخ.

Forget about the moons of Neptune or Jupiter.

ماه های نپتون و مشتری را فراموش کن.

And to borrow from Nikolai Kardashev,

و جمله‌ای را از نیکولای کارداشِو استفاده می کنم،

let's think about life in a series of scales.

بگذارید به زندگی در ابعاد مختلف توجه کنیم.

So Life One civilization

تمدن «زندگی اول»

is a civilization that begins to alter his or her looks.

تمدنی است که ظاهر خود را تغییر می‌دهد.

And we've been doing that for thousands of years.

و ما اینکار را هزاران سال است که انجام می‌دهیم.

You've got tummy tucks and you've got this and you've got that.

چربی‌های شکم را بر می‌داریم و این کار را می کنیم و آن کار را می‌کنیم.

You alter your looks, and I'm told

ظاهر را عوض می‌کنیم، و برایم گفته‌اند

that not all of those alterations take place for medical reasons.

همه این تغییر‌ها بخاطر دلایل پزشکی نیستند.

(Laughter)

( خنده حضار )

Seems odd.

به نظر عجیب است.

A Life Two civilization is a different civilization.

تمدن «زندگی دوم» تمدن متفاوتی است.

A Life Two civilization alters fundamental aspects of the body.

تمدن «زندگی دوم» ساختار‌های اصلی بدن را تغییر می‌دهد.

So you put human growth hormone in, the person grows taller,

هورمون رشد را استغاده می‌کنی و قدت بلندتر می‌شود.

or you put x in and the person gets fatter or loses metabolism

ماده x را استفاده می‌کنی و سوخت و ساز بیشتر یا کمتر می‌شود

or does a whole series of things,

یا کلی چیز‌های دیگر،

but you're altering the functions in a fundamental way.

ولی شما کارکرد را اساسا تغییر می‌دهید.

To become an intrasolar civilization,

تا یک تمدن درون منظومه‌ای بشوید،

we're going to have to create a Life Three civilization,

ما مجبور خواهیم بود تمدن «زندگی سوم» را ایجاد کنیم،

and that looks very different from what we've got here.

که بسیار با آنکه اینجا داریم متفاوت خواهد بود.

Maybe you splice in Deinococcus radiodurans

ممکن است با باکتری دونیکوکوس رادیودوران پیوند بزنی

so that the cells can resplice after a lot of exposure to radiation.

تا سلول‌ها بتوانند بعد مقداز زیادی تشعشع دوباره پیوند بخورند.

Maybe you breathe by having oxygen flow through your blood

شاید بتوانی با گردش اکسیژن در خونت

instead of through your lungs.

بجای ریه‌هایت نفس بکشی.

But you're talking about really radical redesigns,

اما در باره تغییراتی واقعا بنیانی صحبت می‌کنیم،

and one of the interesting things that's happened in the last decade

و یکی از چیز‌های جالبی که در دهه گذشته اتفاق افتاد

is we've discovered a whole lot of planets out there.

این بود که کلی سیاره دیگر کشف کردیم.

And some of them may be Earth-like.

که بعضی از انها شبیه به زمین هستند.

The problem is, if we ever want to get to these planets,

مشکل این است که، اگر وقتی بخواهیم به این سیاره‌ ها برویم،

the fastest human objects --

سریعترین ساخته‌های انسانی --

Juno and Voyager and the rest of this stuff --

سفینه های جونو و ویژر و از این نوع --

take tens of thousands of years

ده ها هزار سال طول خواهد کشید

to get from here to the nearest solar system.

از اینجا تا به نزدیکترین منظومه خورشیدی برسند.

So if you want to start exploring beaches somewhere else,

پس اگر بخواهی سواحل جاهای دیگر را کشف کنی،

or you want to see two-sun sunsets,

یا بخواهی غروبی با دو خورشید را ببینی،

then you're talking about something that is very different,

پس از چیزی بسیار متفاوت حرف می‌زنی،

because you have to change the timescale and the body of humans

چون باید اندازه‌های زمانی و بدن انسان را تغییر دهی

in ways which may be absolutely unrecognizable.

به شکلی که ما قطعا قابل تشخیص نخواهیم بود.

And that's a Life Four civilization.

و این تمدن« زندگی چهارم» است.

Now, we can't even begin to imagine what that might look like,

ما اصلا نمی‌توانیم تصور کنیم که آن چه شکلی خواهد بود.

but we're beginning to get glimpses

اما شروع به درک نشانه‌هایی

of instruments that might take us even that far.

از ابزار‌هایی که بتوانند ما را تا آنجا‌ها ببرند کرده‌ایم.

And let me give you two examples.

بگذارید تا دو مثال بزنم.

So this is the wonderful Floyd Romesberg,

این فلوید روزنبرگ حیرت انگیز است ،

and one of the things that Floyd's been doing

و یکی از کار‌هایی که فلوید روزنبرگ می‌کند

is he's been playing with the basic chemistry of life.

بازی با شیمی بنیادی حیات است.

So all life on this planet is made in ATCGs, the four letters of DNA.

تمام حیات روی این سیاره از ترکیب ATCG ساخته شده، چهار حرف دی ان ای.

All bacteria, all plants, all animals, all humans, all cows,

تمام باکتری‌ها، تمامی گیاهان، حیوانات، همه انسان‌ها، گاوها،

everything else.

همه چیز،

And what Floyd did is he changed out two of those base pairs,

و کاری که فلوید انجام داد تغییر دو تا از این جفت‌ها بود،

so it's ATXY.

که می‌شود ATXY.

And that means that you now have a parallel system to make life,

و این به معنی آن است که یک سیستم موازی برای ایجاد حیات داری،

to make babies, to reproduce, to evolve,

تا بچه درست کنی، تکثیر کنی، تکامل دهی،

that doesn't mate with most things on Earth

که قابل جفتگیری با بیشتر چیز‌ها در کره زمین نیست

or in fact maybe with nothing on Earth.

در واقع شاید با هیچ چیز روی زمین.

Maybe you make plants that are immune to all bacteria.

شاید گیاهانی بسازی که نسبت به تمام باکتری‌ها ایمن باشند.

Maybe you make plants that are immune to all viruses.

شاید گیاهانی بسازی که نسبت به تمام ویروسها ایمن باشند.

But why is that so interesting?

اما چرا این خیلی جالب است؟

It means that we are not a unique solution.

معنی‌اش این است که ما یک راهکار منحصر به فرد نیستیم.

It means you can create alternate chemistries to us

یعنی می‌توان از ترکیب شیمیایی متفاوتی برای خلق خود استفاده کرد

that could be chemistries adaptable to a very different planet

که این ترکیب شیمیایی می‌تواند منطبق با سیاره‌های خیلی متفاوت هم باشد

that could create life and heredity.

که می‌تواند حیات و وراثت را ایجاد کند.

The second experiment,

آزمایش دوم،

or the other implication of this experiment,

یا پیامد دیگر این آزمایش،

is that all of you, all life is based on 20 amino acids.

این که همه شما، تمامی حیات از ۲۰ آمینو اسید تشکیل شده.

If you don't substitute two amino acids,

اگر دو آمینو اسید را جایگزین نکنی،

if you don't say ATXY, if you say ATCG + XY,

اگر نگویی ATXY، اگر بگویی ATCG + XY،

then you go from 20 building blocks to 172,

در این صورت از ۲۰ واحد سازنده به ۱۷۲ تا میرسی ،

and all of a sudden you've got 172 building blocks of amino acids

و یکباره ۱۷۲ واحد سازنده آمینو اسید داری

to build life-forms in very different shapes.

تا اشکال حیات را به صورت‌هایی خیلی متفاوت بسازی.

The second experiment to think about is a really weird experiment

آزمایش دومی که باید به آن فکر کنیم آزمایش خیلی عجیبی است

that's been taking place in China.

که در چین انجام شده.

So this guy has been transplanting hundreds of mouse heads.

این آقا صدها سر موش را پیوند زده است.

Right?

درست؟

And why is that an interesting experiment?

و چرا این آزمایش جالب است؟

Well, think of the first heart transplants.

خوب، به اولین پیوند قلب توجه کنید.

One of the things they used to do

یکی از کار‌هایی که انجام می‌دادند

is they used to bring in the wife or the daughter of the donor

این بود که همسر یا دختر اهدا کننده را بیاورند

so the donee could tell the doctors,

تا پذیرنده به دکتر‌ها بگوید،

"Do you recognize this person? Do you love this person?

«آیا این شخص را می‌شناسی؟ آیا دوستش داری؟

Do you feel anything for this person?"

هیچ احساسی به این شخص داری؟»

We laugh about that today.

امروزه به این میخندیم.

We laugh because we know the heart is a muscle,

می‌خندیم چون می‌دانیم که قلب یک عضله است،

but for hundreds of thousands of years, or tens of thousands of years,

اما برای صد‌ها هزار سال، یا دهها هزار سال،

"I gave her my heart. She took my heart. She broke my heart."

«قلبم را به او می‌دهم. او قلبم را تسخیر کرد. قلبم را شکست.»

We thought this was emotion

فکر می‌کردیم این احساسات است

and we thought maybe emotions were transplanted with the heart. Nope.

و فکر می‌کردیم شاید احساسات با قلب پیوند خورده باشد. خیر.

So how about the brain?

اما مغز چطور؟

Two possible outcomes to this experiment.

دو نتیجه محتمل برای این آزمایش وجود دارد.

If you can get a mouse

اگر بتوانی موشی را داشته باشی

that is functional,

که زنده و فعال باشد،

then you can see,

خواهی دید که،

is the new brain a blank slate?

آیا مغز جدید یک صفحه خالی است؟

And boy, does that have implications.

و پیامد دیگری دارد.

Second option:

احتمال دوم:

the new mouse recognizes Minnie Mouse.

موش جدید، خانم مینی موس را می‌شناسد.

The new mouse remembers what it's afraid of,

موش جدید بیاد می‌اورد که از چه چیز می‌ترسیده،

remembers how to navigate the maze,

یادش می‌آید که چطور از یک مارپیچ عبور کند،

and if that is true,

و اگر این درست باشد،

then you can transplant memory and consciousness.

می‌توانی حافظه و آگاهی را پیوند بزنی.

And then the really interesting question is,

و سوال واقعا جالب این است،

if you can transplant this, is the only input-output mechanism

اگر بتوانی این را پیوند بزنی، آیا تنها مکانیزم ورودی و خروجی

this down here?

این پایین است؟

Or could you transplant that consciousness into something

یا می‌توانی آن آگاهی را به چیزی

that would be very different,

که خیلی متفاوت است پیوند بزنی،

that would last in space,

که در فضا مقاوم باشد،

that would last tens of thousands of years,

که ده ها هزار سال دوام بیاورد،

that would be a completely redesigned body

که می‌تواند یک بدن کاملا دوباره طراحی شده باشد

that could hold consciousness for a long, long period of time?

که می‌تواند آگاهی را برای مدتی خیلی خیلی طولانی نگه دارد؟

And let's come back to the first question:

حالا بگذارید به سوال اول برگردیم:

Why would you ever want to do that?

اصلا برای چه این را می‌خواهیم؟

Well, I'll tell you why.

خوب، برایتان می‌گویم چرا.

Because this is the ultimate selfie.

چون این برترین عکس سلفی است.

(Laughter)

( خنده حضار )

This is taken from six billion miles away,

این عکس از فاصله ۶ میلیارد مایلی گرفته شده،

and that's Earth.

و این کره زمین است.

And that's all of us.

که همه ما هستیم.

And if that little thing goes, all of humanity goes.

و اگر آن چیز کوچک از بین برود، تمام بشریت از بین می‌رود.

And the reason you want to alter the human body

و دلیل آنکه بخواهی بدن انسان را تغییر دهی

is because you eventually want a picture that says,

این است که نهایتا عکسی را می‌خواهی که بگوید،

that's us, and that's us,

ما آنجاییم، ما آنجاییم،

and that's us,

و ما آنجاییم،

because that's the way humanity survives long-term extinction.

چون بشریت از این طریق برای مدتهای طولانی از انقراض نجات یافته .

And that's the reason why it turns out

و به این دلیل است که مشخص شده

it's actually unethical not to evolve the human body

در واقع تکامل ندادن بدن انسان غیر اخلاقی است

even though it can be scary, even though it can be challenging,

اگرچه می‌تواند ترسناک باشد، اگرچه چالش برانگیز است،

but it's what's going to allow us to explore, live

اما این چیزی است که به ما اجازه می‌دهد تا کشف کنیم، زنده

and get to places we can't even dream of today,

و به جاهایی برویم که حتی امروز تصورش را نداریم،

but which our great-great-great-great- grandchildren might someday.

که شاید نوه‌های نوه‌هایمان روزی انجام دهند.

Thank you very much.

خیلی از شما متشکرم.

(Applause)

( تشویق حضار )