Steven Pinker and Rebecca Newberger Goldstein: The long reach of reason

استیون پینکر و ربکا نیوبرگر گلدنشتاین: توانایی‌های فراگیر استدلال

Translator: ِDavoud Nasiri Reviewer: Leila Ataei

["Rebecca Newberger Goldstein"]

["ربکا نیوبرگر گلدشتاین"]

["Steven Pinker"]

["استیون پینکر"]

["The Long Reach of Reason"]

["توانایی‌های فراگیر استدلال"]

Cabbie: Twenty-two dollars. Steven Pinker: Okay.

راننده: بیست و دو دلار "استیون پینکر": اوکی.

Rebecca Newberger Goldstein: Reason appears to have fallen on hard times:

"ربکا نیوبرگر گلدنشتاین": ظاهرا استدلال در زمانه‌ی دشواری قرار گرفته است.

Popular culture plumbs new depths of dumbth

فرهنگ پاپ مرزهای حماقت را گسترش می دهد

and political discourse has become a race

وگفتمان سیاسی به رقابت تبدیل شده است.

to the bottom.

وگفتمان سیاسی به رقابت تبدیل شده است.

We're living in an era of scientific creationism,

ما در دوره‌ی آفرینش گرایی علمی،

9/11 conspiracy theories, psychic hotlines,

تئوری‌های توطئه‌ی یازده سپتامبر، مشاوره‌های تلفنی روحی-روانی

and a resurgence of religious fundamentalism.

و بازگشت بنیادگرایی مذهبی زندگی می‌کنیم.

People who think too well

کسانی که خیلی خوب فکر می‌کنند

are often accused of elitism,

به نخبه‌گرایی متهم می‌شوند

and even in the academy,

و حتی در دانشگاه‌ها

there are attacks on logocentrism,

حمله‌هایی به منطق-محوری وجود دارد،

the crime of letting logic dominate our thinking.

جنایت بازگذاشتن راه منطق برای تسخیر افکارمان.

SP: But is this necessarily a bad thing?

استیون: ولی آیا این ضرورتا چیز بدی است؟

Perhaps reason is overrated.

شاید بیش از اندازه به استدلال بها داده شده است.

Many pundits have argued that a good heart

خیلی از کارشناسان ادعا می‌کنند که داشتن یک قلب پاک

and steadfast moral clarity

و پایبندی بی قید و شرط به روراستی در اخلاق

are superior to triangulations of overeducated policy wonks,

ارزش بیشتری از تحلیلگری‌های سیاست‌بازهای دوآتشه‌ی زیادی تحصیل کرده دارند،

like the best and brightest and that dragged us

مانند نابغه‌هایی که ما را

into the quagmire of Vietnam.

به باتلاق ویتنام کشاندند.

And wasn't it reason that gave us the means

و آیا این استدلال نبود که امکانات

to despoil the planet

به ویرانی کشاندن این سیاره

and threaten our species with weapons of mass destruction?

و تهدید گونه‌ی انسان به نابودی توسط سلاح‌های کشتار جمعی را فراهم آورد؟

In this way of thinking, it's character and conscience,

اگر به این صورت فکر کنید، شخصیت و وجدان ما را نجات

not cold-hearted calculation, that will save us.

خواهد داد، نه آن حساب-کتاب‌های سنگ‌دلانه.

Besides, a human being is not a brain on a stick.

در ضمن، انسان‌ها فقط یک مغز چسبیده به یک تکه چوب نیستند.

My fellow psychologists have shown that we're led

دوستان روانشناس من نشان داده‌اند که ما

by our bodies and our emotions

بوسیله‌ی بدن و احساساتمان هدایت می‌شویم

and use our puny powers of reason

و از قدرت استدلال ضعیف مان هم

merely to rationalize our gut feelings after the fact.

فقط برای توجیه احساسات درونی خود در مرحله بعدی استفاده می‌کنیم.

RNG: How could a reasoned argument logically entail

ربکا: چگونه یک بحث استدلالی

the ineffectiveness of reasoned arguments?

برای نشان دادن ناکارایی مباحث استدلالی به کار گرفته می‌شود.

Look, you're trying to persuade us of reason's impotence.

ببینید، شما می‌خواهیم ما را قانع به ناتوانی استدلال کنید

You're not threatening us or bribing us,

بدون اینکه ما را تهدید کنید و یا به ما رشوه بدهید.

suggesting that we resolve the issue

پس حتما پیشنهادتان این است که ما این مسئله را

with a show of hands or a beauty contest.

با رای‌گیری از تماشاچیان و یا اجرای یک مسابقه‌ی زیبایی حل و فصل کنیم.

By the very act of trying to reason us into your position,

با تلاش برای متقاعد کردن ما به درستی نظرتان توسط استدلال

you're conceding reason's potency.

شما دارید توانمندی استدلال را تصدیق می‌کنید.

Reason isn't up for grabs here. It can't be.

در اینجا استدلال نمی‌تواند مسئله پیش‌ پا افتاده‌ و بدون برنامه‌ای باشد.

You show up for that debate

شما برای این مناظره آمده‌اید

and you've already lost it.

و تا همین حالا باخته‌اید.

SP: But can reason lead us in directions

استیون: ولی آیا استدلال می‌تواند ما را به

that are good or decent or moral?

مسیر‌های خوب، مقبول و اخلاقی هدایت کند؟

After all, you pointed out that reason

آخر شما اشاره کردید که استدلال

is just a means to an end,

فقط یک روش برای رسیدن به نتیجه است،

and the end depends on the reasoner's passions.

و هر نتیجه‌ی نهایی بستگی به تمایلات استدلالگر دارد.

Reason can lay out a road map to peace and harmony

استدلال می توان نقشه‌ی راهی برای رسیدن به صلح و آرامش بدست بدهد،

if the reasoner wants peace and harmony,

اگر که استدلالگر طالب صلح و آرامش باشد،

but it can also lay out a road map to conflict and strife

ولی همچنین می‌تواند یک نقشه‌ی راه برای درگیری و مناقشه درست کند،

if the reasoner delights in conflict and strife.

اگر که استدلالگر دلبسته‌ی درگیری و مناقشه باشد.

Can reason force the reasoner to want

آیا استدلال می‌تواند استدلالگر را ناگزیر به

less cruelty and waste?

خواستن درجات کمتری از وحشیگری و حیف و میل کند؟

RNG: All on its own, the answer is no,

ربکا: خیر، به خودی خود نمی‌تواند،

but it doesn't take much to switch it to yes.

ولی برای تغییر جواب به «بله» چیز زیادی لازم نداریم.

You need two conditions:

تنها برقرار بودن دو شرط کافی است:

The first is that reasoners all care

اول اینکه همه‌ی استدلالگران باید به

about their own well-being.

سالم بودن خودش اهمیت بدهد.

That's one of the passions that has to be present

این یکی از آن تمایلاتی است که برای درست کار

in order for reason to go to work,

کردن استدلال باید وجود داشته باشد،

and it's obviously present in all of us.

و به طور واضح در همه ما وجود دارد.

We all care passionately

ما همگی به طور شدیدا احساسی

about our own well-being.

به سالم بودن خود اهمیت می‌دهیم.

The second condition is that reasoners

دومین شرط این است که استدلالگران

are members of a community of reasoners

عضو جامعه‌ای از استدلالگران باشند که

who can affect one another's well-being,

بتوانند سلامت یکدگیر را تحت تاثیر قرار دهند،

can exchange messages,

با هم تبادل اطلاعات کنند

and comprehend each other's reasoning.

و استدلال یکدگیر را درک کنند.

And that's certainly true of our gregarious

این مورد هم قطعا در مورد گونه‌ی اجتماعی و

and loquatious species,

پرحرف ما صادق هست.

well endowed with the instinct for language.

همگی ما ذاتا دارای غریزه‌ای برای یادگیری زبان هستیم.

SP: Well, that sounds good in theory,

استیون: بسیار خوب! این در تئوری بسیار خوب به نظر می‌رسد،

but has it worked that way in practice?

ولی آیا در عمل هم به همین خوبی بوده‌ است؟

In particular, can it explain

به طور خاص، آیا می‌تواند

a momentous historical development

پیشرفت تاریخیِ با اهمیتی که

that I spoke about five years ago here at TED?

من پنج سال پیش در TED از آن حرف زدم را توضیح دهد:

Namely, we seem to be getting more humane.

اینکه به نظر می‌رسد ما به طور انسان دوستانه‌ای مهربان‌تر شده‌ایم.

Centuries ago, our ancestors would burn cats alive

قرن‌ها پیش، اجداد ما گربه‌ها را برای سرگرمی

as a form of popular entertainment.

زنده زنده می‌سوزاندند.

Knights waged constant war on each other

شوالیه‌ها در جنگ دائمی با هم بودند

by trying to kill as many of each other's peasants as possible.

و تا آنجا که می‌توانستند رعایای یکدیگر را می‌کشتند.

Governments executed people for frivolous reasons,

دولت‌ها مردم را به خاطر مسائل مسخره‌ای مانند

like stealing a cabbage

دزدیدن یک کلم

or criticizing the royal garden.

یا انتقاد از باغ سلطنتی، اعدام می‌کردند.

The executions were designed to be as prolonged

اعدام‌ها طوری طراحی می‌شدند که

and as painful as possible, like crucifixion,

بی‌اندازه طولانی و زجرآور باشند، مثل مصلوب کردن،

disembowelment, breaking on the wheel.

بیرون آوردن روده‌ها و قطعه-قطعه کردن بر روی چرخ.

Respectable people kept slaves.

اشخاص سرشناس به بردگی گرفته می‌شدند.

For all our flaws, we have abandoned

با وجود تمامی نقایصمان، ما این

these barbaric practices.

بربریت را ترک کرده‌ایم.

RNG: So, do you think it's human nature that's changed?

ربکا: پس شما فکر می‌کنید که طبیعت انسان تغییر کرده است؟

SP: Not exactly. I think we still harbor instincts

استیون: نه کاملا. من فکر می‌کنم که ما هنوز غرایزی

that can erupt in violence,

داریم که می‌توانند موجب خشونت شوند،

like greed, tribalism, revenge, dominance, sadism.

مانند طمع، قبیله‌پرستی، سلطه‌گری، انتقام، سادیسم.

But we also have instincts that can steer us away,

همچنین غرایزی داریم که‌ می‌توانند ما را از خشونت دور کنند

like self-control, empathy, a sense of fairness,

مثل کنترل خود، همدردی و احساس عادل بودن،

what Abraham Lincoln called

چیزی که "ابراهام لینکلن" آن را

the better angels of our nature.

«فرشته‌های بهتر طبعیت ما» نام نهاده بود.

RNG: So if human nature didn't change,

ربکا: پس اگر طبیعت انسان تغییر نکرده است،

what invigorated those better angels?

چه چیزی به آن «فرشته‌های بهتر» قدرت بخشیده است؟

SP: Well, among other things,

استیون: در واقع، در بین دیگر چیزها،

our circle of empathy expanded.

دایره‌ی همدلیِ ما گسترش یافته است.

Years ago, our ancestors would feel the pain

سالها قبل، اجداد ما فقط درد

only of their family and people in their village.

خانواده و مردم روستای خودشان را احساس می‌کردند.

But with the expansion of literacy and travel,

ولی با گسترش ادبیات و سفر

people started to sympathize

مردم شروع به همدردی

with wider and wider circles,

با دایره‌ی‌های بزرگتر و بزرگتری کردند:

the clan, the tribe, the nation, the race,

طایفه، قبلیه، ملت، نژاد

and perhaps eventually, all of humanity.

و شاید در انتها کل جامعه‌ی انسانی.

RNG: Can hard-headed scientists

ربکا: آیا دانشمندانِ بی‌احساس در قضاوت

really give so much credit to soft-hearted empathy?

می‌توانند چندان ارزشی هم برای یکدلی با قلبی مهربان قائل باشند؟

SP: They can and do.

استیون: می‌توانند و هستند.

Neurophysiologists have found neurons in the brain

نوروفیزیولوژیست‌ها (متخصصین اعصاب و روان) نرون‌هایی در مغز

that respond to other people's actions

یافته‌اند که در مقابل حرکات افراد دیگر عکس‌العملی

the same way they respond to our own.

همانند حرکات خود شخص می‌دهند.

Empathy emerges early in life,

احساس همدردی در اوایل زندگی شکل می‌گیرد،

perhaps before the age of one.

احتمالا قبل از یک سالگی.

Books on empathy have become bestsellers,

کتاب‌های راجع به یکدلی و همدردی پروفروش‌ترین‌ها بوده‌اند

like "The Empathic Civilization"

مانند کتاب "تمدن منصف" و

and "The Age of Empathy."

"عصر یکدلی"

RNG: I'm all for empathy. I mean, who isn't?

من سر تا پا با تاثیر مثبت همدلی موفقم. چه کسی نیست؟

But all on its own, it's a feeble instrument

ولی همدلی به خودی خود فقط یک ابزار بسیار بی‌رمق

for making moral progress.

در پیش بردن اخلاقیات است.

For one thing, it's innately biased

اول اینکه همدلی ذاتا متمایل به

toward blood relations, babies

روابط خونی، بچه‌ها

and warm, fuzzy animals.

و حیوانات گرم و پشمالو است.

As far as empathy is concerned,

تا جای که به همدلی مربوط می‌شود

ugly outsiders can go to hell.

جای غیرخودیهای بدریخت در جهنم هم می‌تواند باشد.

And even our best attempts to work up sympathy

و حتی بهترین تلاش‌های ما برای همدردی با

for those who are unconnected with us

کسانی که با ما مرتبط نیستند

fall miserably short, a sad truth about human nature

به طور اسف‌باری ناموفق است، یک حقیقت تلخ

that was pointed out by Adam Smith.

در مورد طبیعت انسان که "آدام اسمیت" به آن اشاره کرده است.

Adam Smith: Let us suppose that the great empire

آدام اسمیت: بیاید فرض کنیم که امپراطوری بزرگ چین

of China was suddenly swallowed up by an earthquake,

به طور ناگهانی توسط یک زمین‌لرزه بلعیده شود،

and let us consider how a man of humanity in Europe

و در نظر بگریم که چگونه یک شخص انسان دوست در اروپا

would react on receiving intelligence

در برابر دریافت اخبار این مصیبت هولناک

of this dreadful calamity.

واکنش نشان می‌دهد.

He would, I imagine, first of all express very strongly

به نظر من آن شخص اول از همه احساس تاسف شدید

his sorrow for the misfortune of that unhappy people.

خودش را از بدبختی آن مردم مصیبت‌زده ابراز می‌کند.

He would make many melancholy reflections

او حتی نشانه‌های تاسف‌انگیز بسیاری از متزلزل بودن

upon the precariousness of human life,

زندگی انسان را برمی‌شمارد،

and when all these humane sentiments

و وقتی که همه این احساسات انسان دوستانه

had been once fairly expressed,

به طور متواضعانه‌ای ابراز شد،

he would pursue his business or his pleasure

او با همان راحتی و آرامشی

with the same ease and tranquility

بدنبال کسب و کار و تفریحاتش می‌رود

as if no such accident had happened.

که انگار هرگز چنین تصادفی رخ نداده است.

If he was to lose his little finger tomorrow,

ولی اگر او قرار بود که روز بعد انگشت کوچکش را از دست بدهد،

he would not sleep tonight,

اصلا تا صبح چشم روی هم نمی‌گذشت.

but provided he never saw them,

ولی چون هرگز چینی‌ها را ندیده است

he would snore with the most profound security

در کمال آسایش و امنیت می‌خوابد در حالی که

over the ruin of a hundred million of his brethren.

صدها میلیون از همنوعانش نابود شده‌اند.

SP: But if empathy wasn't enough to make us more humane,

استیون: ولی اگر همدلی برای افزایش انسانیت ما کافی نبوده است،

what else was there?

پس چه عامل دیگری وجود داشته است؟

RNG: Well, you didn't mention what might be

ربکا: خوب! شما اصلا به آنچه که ممکن است

one of our most effective better angels: reason.

یکی از موثرترین "فرشته‌های بهتر" ما باشد اشاره نکردید: استدلال.

Reason has muscle.

استدلال بسیار قوی است.

It's reason that provides the push to widen

چیزی که نیروی لازم برای گسترده کردن

that circle of empathy.

دایره همدلی ما را فراهم می‌آورد، استدلال است.

Every one of the humanitarian developments

تک تک آن پیشرفت‌های انسان‌دوستانه

that you mentioned originated with thinkers

که شما به آن اشاره کردید، از متفکرانی منشاء گرفته است

who gave reasons for why some practice

که برای ما دلیل آوردند چرا بعضی از

was indefensible.

عرف‌ها وکارها قابل دفاع نیست.

They demonstrated that the way people treated

آنها نشان دادند که چرا نحوه برخورد مردم با

some particular group of others

بعضی از گروه‌های دیگر

was logically inconsistent

از نظر منطقی با آنچه که در

with the way they insisted on being treated themselves.

نحوه‌ی برخورد با خودشان می‌خواستند در تناقض بود.

SP: Are you saying that reason

استیون: آیا منظورتان این است که

can actually change people's minds?

استدلال می‌تواند حقیقتا طرز فکر مردم را تغییر دهد؟

Don't people just stick with whatever conviction

آیا اینطور نیست که مردم به عقایدی می‌چسبند که

serves their interests

که در راستای منافعشان باشد

or conforms to the culture that they grew up in?

و یا با فرهنگی که در آن رشد کرده‌اند سازگار باشد؟

RNG: Here's a fascinating fact about us:

ربکا: حقیقت خیلی جالب در مورد ما این است که

Contradictions bother us,

تناقضات ما را آزار می‌دهند،

at least when we're forced to confront them,

حداقل در مواقعی که مجبور به مواجه با آنها هستیم،

which is just another way of saying

که یعنی در حقیقت ما

that we are susceptible to reason.

از استدلالگری مصون نیستیم.

And if you look at the history of moral progress,

اگر شما به تاریخ پیشرفت اخلاقی نگاه کنید،

you can trace a direct pathway from reasoned arguments

می‌توانید یک مسیر مستفیم از مباحث استدلالی

to changes in the way that we actually feel.

به تغییرات در آنچه ما عملا احساس می‌کنیم را پی‌گیری کنید.

Time and again, a thinker would lay out an argument

هر از گاهی متفکری با پیش کشیدن یک بحث استدلالی

as to why some practice was indefensible,

نشان می‌دهد که چگونه یک عمل (یا عرف) غیر قابل دفاع،

irrational, inconsistent with values already held.

غیر منطقی و ناسازگار با ارزشهای رایج است.

Their essay would go viral,

سپس مقاله‌‌اش همه‌گیر می‌شود،

get translated into many languages,

به زبان‌های مختلفی ترجمه شده،

get debated at pubs and coffee houses and salons,

در بارها، کافه‌تریاها، سالون‌های زیبای و مهمانی‌ها

and at dinner parties,

باعث مناظره می‌شود.

and influence leaders, legislators,

و روی رهبران، قانون‌گذاران

popular opinion.

و طرز فکر رایج تاثیر می‌گذارد.

Eventually their conclusions get absorbed

در نهایت نتایج استدلالشان در

into the common sense of decency,

عقل سلیم رفتار بزرگ منشانه جذب شده و

erasing the tracks of the original argument

و باعث پاک شدن استدلال‌های اولیه که ما را به

that had gotten us there.

اینجا رساند می‌شود.

Few of us today feel any need to put forth

تعداد معدودی از ما در این دوره و زمانه

a rigorous philosophical argument

احساس می‌کنیم که برای اثبات نادرستیِ برده‌داری،

as to why slavery is wrong

اعدام در ملاعام و یا ضرب و شتم کودکان

or public hangings or beating children.

به یک بحث فلسفی جدی نیاز است.

By now, these things just feel wrong.

در این زمان احساس می‌کنیم که این چیزها غلط است.

But just those arguments had to be made,

ولی این مباحث باید مطرح می‌شد

and they were, in centuries past.

و در گذشته هم مطرح شده است.

SP: Are you saying that people needed

استیون: یعنی می‌خواهید بگوید که مردم

a step-by-step argument to grasp

به یک بحث قدم به قدم نیاز داشتند تا بفهمند

why something might be a wee bit wrong

که چه چیزی در سوزاندن زنده زنده مرتد‌ها

with burning heretics at the stake?

ممکن است کمی اشتباه باشد.

RNG: Oh, they did. Here's the French theologian

ربکا: بله دقیقا. الهی‌دان فرانسوی

Sebastian Castellio making the case.

"سباستین کاستلو" این مورد را مطرح می‌کند.

Sebastian Castellio: Calvin says that he's certain,

سباستین کاستلو: کالوین و بقیه می‌گویند

and other sects say that they are.

که ما اطمینان داریم.

Who shall be judge?

چی کسی باید قضاوت کند؟

If the matter is certain, to whom is it so? To Calvin?

اگر چیزی قطعی است، برای چه کسی؟ برای کالوین؟

But then, why does he write so many books about manifest truth?

ولی چرا او بعدا این همه کتاب درباره‌ی حقایق واضح می‌نویسد؟

In view of the uncertainty, we must define heretics

از نظر عدم قطیعت، ما باید مرتد را

simply as one with whom we disagree.

به عنوان کسی که ما فقط با او مخالفیم تعریف کنیم.

And if then we are going to kill heretics,

و سپس اگر قصد کشتن مرتد‌ها را داریم،

the logical outcome will be a war of extermination,

نتیجه‌ی منطقی نسل کشی خواهد بود

since each is sure of himself.

چون هرکس از درستی خودش مطمئن است.

SP: Or with hideous punishments

استیون: یا با مجازات‌های وحشتناک

like breaking on the wheel?

مانند قطعه‌قطعه کردن بر روی چرخ؟

RNG: The prohibition in our constitution

ربکا: ممنوعیت مجازاتهای خشونت‌آمیز و

of cruel and unusual punishments

غیرعادی در قانون اساسی ما، در پاسخ به جزوه‌ای

was a response to a pamphlet circulated in 1764

نوشته‌شده در سال ۱۷۶۴ توسط

by the Italian jurist Cesare Beccaria.

قانون‌گذار ایتالیایی "سزار بکاریا" بود.

Cesare Beccaria: As punishments become more cruel,

سزار بکاریا: هرچه که مجازات بی‌رحمانه‌تر می شود،

the minds of men, which like fluids

ذهن اشخاص هم سخت می شود،

always adjust to the level of the objects

همانند مایعات که همیشه

that surround them, become hardened,

خودشان را با اشیا، اطرافشان همسان می کنند،

and after a hundred years of cruel punishments,

و بعد از چند صد سال مجازاتهای بی‌رحمانه

breaking on the wheel causes no more fear

قطعه قطعه کردن افراد بر روی چرخ

than imprisonment previously did.

مانند به زندان انداختن عادی محسوب می‌شود.

For a punishment to achieve its objective,

برای اینکه مجازات کارایی داشته باشد،

it is only necessary that the harm that it inflicts

فقط کافی است که آسیبی که به مجرم می‌رساند

outweighs the benefit that derives from the crime,

سنگین‌تر از منفعتی باشد که از ارتکاب به جرم حاصل می‌شود.

and into this calculation ought to be factored

در این محاسبه فاکتورهای قطعیت مجازات

the certainty of punishment

و از بین رفتن منافع حاصله

and the loss of the good

از ارتکاب جرم

that the commission of the crime will produce.

باید لحاظ شوند.

Everything beyond this is superfluous,

هر چیزی فراتر از آن غیرضروری

and therefore tyrannical.

و در نتیجه ظالمانه خواهد بود.

SP: But surely antiwar movements depended

استیون: ولی مطمئنا جنبش‌های ضد جنگ

on mass demonstrations

با نمایش‌های گسترده و صدای جذاب

and catchy tunes by folk singers

خوانند‌ه‌های مردمی و عکس‌های دردناک

and wrenching photographs of the human costs of war.

با موضوع هزینه‌های انسانی جنگ قوت گرفته‌اند.

RNG: No doubt, but modern anti-war movements

ربکا: بدون شک! ولی جنبش‌های ضدجنگ امروزی

reach back to a long chain of thinkers

به زنجیره‌‌ی طولانی از متفکران برمی‌گردند

who had argued as to why we ought to mobilize

که مباحث مربوط به ضرورت تحریک احساسات

our emotions against war,

ضد جنگ در ما را پیش کشیدند،

such as the father of modernity, Erasmus.

مانند "اراسموس" پدر مدرنیته.

Erasmus: The advantages derived from peace

اراسموس: مزایای پرشماره برآمده از صلح

diffuse themselves far and wide,

خود را از عرض و طول

and reach great numbers,

به خوبی گسترش می‌دهند و زیاد می‌شوند.

while in war, if anything turns out happily,

در صورتی که در جنگ، اگر چیزی هم به خوبی و خوشی تمام شود،

the advantage redounds only to a few,

مزایایش برای عده‌ی کمی خواهد بود

and those unworthy of reaping it.

که آن هم چندان ارزشی ندارد.

One man's safety is owing to the destruction of another.

امنیت دسته‌ای در نابودی دیگران است.

One man's prize is derived from the plunder of another.

جایزه‌ی اشخاص از غارت دیگران حاصل می‌شود.

The cause of rejoicings made by one side

علت جشن و شادی گروهی

is to the other a cause of mourning.

دلیل شیون و زاری برای عده‌ای دیگر است.

Whatever is unfortunate in war,

بدبختی‌های جنگ

is severely so indeed,

واقعا مصیبت بارند.

and whatever, on the contrary,

و از سوی دیگر هر آنچه که

is called good fortune,

خوش‌اقبالی و موفقیت در جنگ به حساب می‌آید،

is a savage and a cruel good fortune,

در واقع خوش‌اقبالی بی‌رحمانه و وحشیانه‌ای است؛

an ungenerous happiness deriving its existence from another's woe.

شادیِ خودپرستانه‌ای که از اندوه جانکاه دیگران بوجود آمده‌است.

SP: But everyone knows that the movement

استیون: ولی همه می‌دانند که جنبش

to abolish slavery depended on faith and emotion.

ممنوعیت برده‌داری به ایمان و احساسات وابسته‌ است.

It was a movement spearheaded by the Quakers,

جنبشی که توسط فعالان مذهبی "کویکر" کسترش پیدا کرد،

and it only became popular when Harriet Beecher Stowe's novel

و بعد از پرفروش شدن رمان "کلبه‌ی عمو تام" نوشته‌ی "هریت بیچر استو"

"Uncle Tom's Cabin" became a bestseller.

محبوبیت همگانی پیدا کرد.

RNG: But the ball got rolling a century before.

ربکا: ولی موتور آن از یک قرن پیش به راه افتاده بود.

John Locke bucked the tide of millennia

"جان لاک" طرز فکر هزار ساله‌ای که برده‌داری را

that had regarded the practice as perfectly natural.

کاملا طبیعی می‌دانست، لگد مال کرد.

He argued that it was inconsistent

ادعای او این بود که برده‌داری

with the principles of rational government.

با اصول یک دولت معقول در تناقض است.

John Locke: Freedom of men under government

جان لاک: آزادی انسان در لوای یک دولت

is to have a standing rule to live by

یعنی داشتن یک قانون پایدار برای زندگی

common to everyone of that society

که برای همه افراد آن جامعه برقرار است

and made by the legislative power erected in it,

و توسط قانونگذاران با تضمین قدرت اجرایی تتظیم شده است،

a liberty to follow my own will in all things

چنانچه آزادی در پیگیری خواسته‌های یک شخص در همه مواردی

where that rule prescribes not,

که قانون آن را نفعی کرده است،

not to be subject to the inconstant,

مشمول بی‌ثباتی، عدم قطعیت،

uncertain, unknown, arbitrary will of another man,

ناشناختگی و قابلیت تفسیر به رای شخص دیگر نباشد.

as freedom of nature is to be under no other restraint

همانطور که آزادی طبعیت نباید به چیزی محدود باشد

but the law of nature.

مگر قوانین طبعیت.

SP: Those words sound familiar.

استیون: جقدر این کلمات آشنا هستند.

Where have I read them before? Ah, yes.

قبلا آنها را کجا خوانده‌ام؟ آهان... بله.

Mary Astell: If absolute sovereignty be not necessary

"ماری استل" :اگر حق حاکمیت مطلق در یک کشور ضروری نباشد،

in a state, how comes it to be so in a family?

چگونه است که باید در خانواده ضروری باشد؟

Or if in a family, why not in a state?

به عبارت دیگر اگر برای خانوده ضروری است چرا برای کشور نیست.

Since no reason can be alleged for the one

به خاطر اینکه نمی‌توان برای یکی دلیلی آورد

that will not hold more strongly for the other,

که برای دیگری هم به همان قوت صدق نکند.

if all men are born free,

اگر همه انسان‌ها آزاد بدنیا می‌آیند،

how is it that all women are born slaves,

چگونه است که همه زنها برده بدنیا می‌آیند،

as they must be if being subjected

انگار که حتما باید برده باشند،

to the inconstant, uncertain,

اگر مورد بی‌ثباتی، عدم قطعیت

unknown, arbitrary will of men

ابهام و قابلیت تفسیر به رای شخصی بودن

be the perfect condition of slavery?

شرط کامل بردگی باشد؟

RNG: That sort of co-option

ربکا: همه‌ی این همفکری‌ها

is all in the job description of reason.

در وظایف اصلی استدلال جای می‌گیرند.

One movement for the expansion of rights

جنبشی برای گسترش حقوق

inspires another because the logic is the same,

الهام بخش جنبش دیگری می‌شود، چون منطق هر دو یکی است،

and once that's hammered home,

و وقتی که چیزی بر اثر تکرار زیاد جا افتاد،

it becomes increasingly uncomfortable

بسیار سخت می‌شود که

to ignore the inconsistency.

ناسازگاری‌ها را نادیده گرفت.

In the 1960s, the Civil Rights Movement

در دهه ۶۰ میلادی، جنبش حقوق مدنی

inspired the movements for women's rights,

الهام بخش جنبش‌های حقوق زنان،

children's rights, gay rights and even animal rights.

حقوق کودکان، حقوق هم‌جنس‌گرایان و حتا حقوق حیوانات شد.

But fully two centuries before,

اما دقیقا دو قرن پیش،

the Enlightenment thinker Jeremy Bentham

متفکر جنبش روشنفکری "جرمی بنتام"

had exposed the indefensibility

غیرقابل دفاع بودن اعمالی

of customary practices such as

مانند رفتار بی‌رحمانه با حیوانات

the cruelty to animals.

را بیان کرده بود.

Jeremy Bentham: The question is not, can they reason,

جرمی بنتام: سوال این نیست که آیا آنها می‌توانند بفهمند

nor can they talk, but can they suffer?

یا سخن بگویند؟ بلکه آیا می‌توانند رنج بکشند؟

RNG: And the persecution of homosexuals.

ربکا: و محکوم کردن همجنس‌گرایان.

JB: As to any primary mischief,

بنتام: مثل هر شیطنت کودکانه‌ای

it's evident that it produces no pain in anyone.

مشخصا این عمل آسیبی به کسی نمی‌رساند.

On the contrary, it produces pleasure.

در عوض به تولید لذت می‌انجامد.

The partners are both willing.

هر دو شخص مایل هستند.

If either of them be unwilling,

اگر یکی از آنها تمایلی نداشته باشد،

the act is an offense,

آنوقت عملی متجاوزانه خواهد بود

totally different in its nature of effects.

که بطور کلی از لحاظ ذات تاثیراتش با اولی متفاوت است.

It's a personal injury. It's a kind of rape.

در وافع یک آسیب شخصی و یک نوع تجاوز جنسی است.

As to the any danger exclusive of pain,

مانند همه خطرات منحصر به درد

the danger, if any, much consist

خطری هم اگر وجود داشته باشد، بیشتر در

in the tendency of the example.

گسترش انجام عمل است.

But what is the tendency of this example?

ولی گسترش انجام عمل در این مثال چیست؟

To dispose others to engage in the same practices.

اینکه دیگران را هم به چنین کاری دعوت بشوند.

But this practice produces not pain of any kind

ولی چنین کاری هم باعث اینجاد هیچگونه

to anyone.

دردی در هیچکس نخواهد شد.

SP: Still, in every case, it took at least a century

استیون: با این حال، در همه موارد به نظر می رسد که

for the arguments of these great thinkers

حداقل یک قرن طول کشیده است تا

to trickle down and infiltrate the population as a whole.

مباحث استدلالی این متفکران بزرگ در کل جامعه رسوخ کنند.

It kind of makes you wonder about our own time.

چیزی که ما را به تفکر در مورد زمان خودمان وا می‌دارد.

Are there practices that we engage in

آیا هیچ کاری هست که

where the arguments against them are there for all to see

مباحث استدلالی در رد آن در دسترس همه باشد،

but nonetheless we persist in them?

ولی ما هنوز انجامش می‌دهیم؟

RNG: When our great grandchildren look back at us,

ربکا: وقتی که نوادگان ما برگردند و به ما نگاه کنند

will they be as appalled by some of our practices

آیا چیزی هست آنها را منزجر کند

as we are by our slave-owning, heretic-burning,

مثل وفتی که ما به برده‌داری، مرتدسوزی، همسرآزاری

wife-beating, gay-bashing ancestors?

و ضدیت-با-همجنسگراییِ اجداد خود نگاه می‌کنیم.

SP: I'm sure everyone here could think of an example.

استوین: مطمئنم که هر کس می‌تواند مثالی در این مرود پیدا کند.

RNG: I opt for the mistreatment of animals

ربکا: من رفتار بد با حیوانات

in factory farms.

در مزارع صنعتی را انتخاب می‌کنم.

SP: The imprisonment of nonviolent drug offenders

استیون: زندانی کردن برای جرمهای جزئی مواد مخدر

and the toleration of rape in our nation's prisons.

و بی‌تفاوتی نسبت به تجاوزهای جنسی در زندان‌های کشور.

RNG: Scrimping on donations to life-saving charities

ربکا: مضایقه در خرج کردن صدقه‌های مردمی برای

in the developing world.

مسائل حیاطی در کشورهای در حال توسعه.

SP: The possession of nuclear weapons.

استیون: نگهداری بمب‌های هسته‌ای.

RNG: The appeal to religion to justify

ربکا: ارجاع به مذهب برای توجیه

the otherwise unjustifiable,

چیزهای اساسا غیر قابل توجیه،

such as the ban on contraception.

مانند ممنوعیت استفاده از روشهای پیشگیری از باردادی.

SP: What about religious faith in general?

استیون: اصلا در مورد ایمان مذهبی چطور؟

RNG: Eh, I'm not holding my breath.

ربکا: به این مورد چندان امیدوار نیستم.

SP: Still, I have become convinced

استیون: با این وجود، من قانع شدم که

that reason is a better angel

استدلال همان فرشته‌ی بهتر است

that deserves the greatest credit

که برای پیشرفت اخلاقی‌ای که گونه‌ی ما

for the moral progress our species has enjoyed

از آن بهره‌مند شده است و منبع امید

and that holds out the greatest hope

برای ادامه آن در آینده هم هست،

for continuing moral progress in the future.

لیاقت بالاترین اعتبار را دارد.

RNG: And if, our friends,

ربکا: و شما دوستان اگر در این

you detect a flaw in this argument,

مجادله نقصی پیدا کردید،

just remember you'll be depending on reason

به خاطر داشته باشید که فقط برای

to point it out.

اشاره به آن فقط به استدلال وابسته خواهید بود.

Thank you. SP: Thank you.

با تشکر. استیون: با تشکر.

(Applause)