Read Montague: What we're learning from 5,000 brains

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Masood Zeinoghli Reviewer: seyedvahid gh

Other people. Everyone is interested in other people.

افراد دیگر. همه به اشخاص دیگر علاقه‌مند هستند.

Everyone has relationships with other people,

همه با اشخاص دیگر رابطه دارند

and they're interested in these relationships

و آن ها با دلایل متنوعی به

for a variety of reasons.

این رابطه‌ها علاقه مندند.

Good relationships, bad relationships,

روابط خوب، روابط بد

annoying relationships, agnostic relationships,

روابط آزاردهنده، روابط آگنوستیک (منکر وجود خدا)

and what I'm going to do is focus on the central piece

و کاری که که قراره انجام بدم اینه که روی بخش محوریِ

of an interaction that goes on in a relationship.

یک تعامل تمرکز کنم.

So I'm going to take as inspiration the fact that we're all

خب,من میخواهم از این واقعیت که همه‌ی ما

interested in interacting with other people,

به تعامل با دیگران علاقه مند هستیم, الهام بگیرم

I'm going to completely strip it of all its complicating features,

میخوام تمام ویژگی‌های پیچیده کننده‌ی این موضوع رو جدا کنم.

and I'm going to turn that object, that simplified object,

و می خوام که این موضوع رو، این موضوع ساده شده را

into a scientific probe, and provide the early stages,

به یک پژوهش علمی تبدیل کنم، و مراحل اولیه‌ی

embryonic stages of new insights into what happens

بینش‌های جدید در مورد اتفاقی که

in two brains while they simultaneously interact.

وقتی دو مغز به صورت همزمان با یکدیگر تعامل می کنند را توضیح دهم.

But before I do that, let me tell you a couple of things

اما قبل از اینکه این کار رو بکنم، اجازه بدید در مورد چند چیز که

that made this possible.

این کار رو ممکن کرد برای شما صحبت کنم

The first is we can now eavesdrop safely

اول اینکه ما الان میتونیم به راحتی از

on healthy brain activity.

فعالیت مغز سالم جاسوسی کنیم.

Without needles and radioactivity,

بدون استفاده از سوزن و رادیواکتیو،

without any kind of clinical reason, we can go down the street

بدون هیچ دلیل بالینی، ما می‌تونیم توی خیابون بریم

and record from your friends' and neighbors' brains

و از مغز همسایه‌ها و دوستان شما تصویربرداری کنیم

while they do a variety of cognitive tasks, and we use

زمانیکه کارهای شناختی انجام می‌دهند، و ما از

a method called functional magnetic resonance imaging.

یک روش عکاسی به نام تشدید مغناطیسی تابعی استفاده می کنیم.

شما احتمالا در این مورد خوندین یا تجسمی از این موضوع رو شنیدین.

You've probably all read about it or heard about in some

incarnation. Let me give you a two-sentence version of it.

اجازه بدین یک نسخه‌ی دو جمله ای از این رو براتون ارائه بدم.

So we've all heard of MRIs. MRIs use magnetic fields

همه‌ی ما در مورد MRI شنیدیم. MRI از میدان‌های مغناطیسی و

and radio waves and they take snapshots of your brain

و امواج رادیویی استفاده می‌کند تا از مغز عکسبرداری کند

or your knee or your stomach,

یا از زانو یا از شکم،

grayscale images that are frozen in time.

عکس‌های سیاه سفیدی که ثابت هستند.

In the 1990s, it was discovered you could use

در دهه‌ی ۱۹۹۰، مشخص شد که شما می‌توانید

the same machines in a different mode,

از همان ماشین‌ها در یک حالت‌ مختلف استفاده کنید،

and in that mode, you could make microscopic blood flow

و در این حالت،با فیلم‌هایی از صدها هزار جای مستقل از مغز

movies from hundreds of thousands of sites independently in the brain.

میتونید جریان خون میکروسکوپی بسازید.

Okay, so what? In fact, the so what is, in the brain,

خب، حالا چی؟ در واقع، «حالا چی» اینه: داخل مغز،

changes in neural activity, the things that make your brain work,

تغییرات در فعالیت‌های عصبی، چیزهایی که باعث میشن مغز کار کنند،

the things that make your software work in your brain,

چیزهایی که باعث می‌ شوند نرم‌افزار در مغز کار کند،

are tightly correlated with changes in blood flow.

به شدت وابسته به تغییرات جریان خون هستند.

You make a blood flow movie, you have an independent

یک فیلم از جریان خون بسازید، و یک پروکسی مستقل

proxy of brain activity.

از فعالیت مغز دارید.

This has literally revolutionized cognitive science.

این به معنای واقعی کلمه موجب انقلاب در علوم شناختی شده است،

Take any cognitive domain you want, memory,

هر حوزه‌ای از علوم شناختی رو که میخواین در نظر بگیرین، حافظه،

motor planning, thinking about your mother-in-law,

برنامه‌ریزی موتور، فکر کردن در مورد مادرزنتون،

getting angry at people, emotional response, it goes on and on,

عصبانی شدن از مردم، پاسخ احساسی، همین‌طور ادامه داره،

put people into functional MRI devices, and

مردم رو در دستگاه‌های MRI تابعی بگذارید،

image how these kinds of variables map onto brain activity.

و نحوه‌ی قرارگیری این متغیرها بر فعالیت مغز را ترسیم کنید.

It's in its early stages, and it's crude by some measures,

هنوز در مراحل اولیه قرار داره، و در بعضی معیارها خامِ،

but in fact, 20 years ago, we were at nothing.

اما در واقع، ۲۰ سال پیش، ما در نقطه‌ی صفر بودیم.

You couldn't do people like this. You couldn't do healthy people.

نمی‌شد این کار رو با مردم کرد. با مردم سالم نمی‌شد.

That's caused a literal revolution, and it's opened us up

اون باعث یک انقلاب شد، و ما را

to a new experimental preparation. Neurobiologists,

در معرض یک آماده سازیِ آزمایش جدید قرار داد

as you well know, have lots of experimental preps,

عصب شناسان، همان‌طور که می‌دانید، مواد اولیه‌ی زیادی برای آزمایش دارند،

worms and rodents and fruit flies and things like this.

کرم‌ها و جوندگان و حشره‌های میوه‌ و چیزهایی از این قبیل

And now, we have a new experimental prep: human beings.

و حالا، ما یک ماده‌ی اولیه‌ی جدید برای آزمایش داریم: انسان‌ها

We can now use human beings to study and model

حالا میتونیم از انسان ها برای مطالعه استفاده کنیم و

the software in human beings, and we have a few

نرم‌افزار انسان‌ها رو مدل کنیم.

و ما چند معیار رو به رشد بیولوژیکی داریم.

burgeoning biological measures.

Okay, let me give you one example of the kinds of experiments that people do,

اجازه بدید یک مثال از انواع آزمایش‌هایی که مردم انجام میدن بهتون ارئه بدم،

and it's in the area of what you'd call valuation.

و این در حوزه‌ای است که بهش ارزشگذاری گفته میشه

Valuation is just what you think it is, you know?

ارزش‌گذاری همون چیزیه که فکر میکنین، میدونید؟

If you went and you were valuing two companies against

اگر شما بخواهید دو کمپانی رو در مقابل یکدیگر ارزش‌گذاری کنید،

one another, you'd want to know which was more valuable.

تا بدونید که کدام یک پرارزش‌تر است.

Cultures discovered the key feature of valuation thousands of years ago.

تمدن‌ها ویژگیِ کلیدیِ ارزیابی رو هزاران سال قبل کشف کردند.

If you want to compare oranges to windshields, what do you do?

اگر بخواهید پرتقال رو با شیشه‌ی اتومبیل مقایسه کنید، چکار می کنید؟

Well, you can't compare oranges to windshields.

خب، نمیشه پرتقال رو با شیشه‌ی اتومبیل مقایسه کرد.

They're immiscible. They don't mix with one another.

آن‌ها مخلوط نشدنی اند. با هم جور نمی شوند.

So instead, you convert them to a common currency scale,

پس به جای اینکار، آن‌ها رو به یک مقیاس ارزی معمول تبدیل می کنیم،

put them on that scale, and value them accordingly.

آن‌ها را مقایسه می‌کنیم، و بر این اساس آن‌ها را ارزش گذاری می‌کنیم.

Well, your brain has to do something just like that as well,

خب مغز هم کار مشابهی با این باید انجام بده

and we're now beginning to understand and identify

و ما تازه شروع به فهمیدن و مشخص کردنِ

brain systems involved in valuation,

سیستم‌های مغزی که در ارزش‌گذاری دخیل هستند کرده ایم

and one of them includes a neurotransmitter system

و یکی از آن‌ها شامل یک سیستم انتقال دهنده‌ی عصبی است که

whose cells are located in your brainstem

سلول‌های آن روی ساقه‌ی مغز قرار گرفته‌اند.

and deliver the chemical dopamine to the rest of your brain.

و دوپامین شیمیایی به بقیه‌ی نقاط مغز تحویل می دهد.

I won't go through the details of it, but that's an important

وارد جزئیاتش نمی‌شوم، اما اون کشف مهمیه،

discovery, and we know a good bit about that now,

و ما مقدار مناسبی درباره‌ی اون می دونیم،

and it's just a small piece of it, but it's important because

و این فقط یک بخش بسیار کوچک از اونه، اما مهمه چون

those are the neurons that you would lose if you had Parkinson's disease,

آن‌ها نورون‌هایی هستند که اگر بیماری پارکینسون بگیریم از دست می‌دهیم.

and they're also the neurons that are hijacked by literally

و آن‌ها نورون‌هایی هستند که تقریبا توسط

every drug of abuse, and that makes sense.

همه‌ی مواد مخدر ربوده می‌شوند، و این منطقیه.

Drugs of abuse would come in, and they would change

مواد مخدر داخل می‌شوند و آن‌ها روشی که شما با آن

دنیا را ارزش‌گذاری می‌کنید را عوض می‌کنند.

the way you value the world. They change the way

you value the symbols associated with your drug of choice,

‍اون‌ها ارزش‌گذاریِ نمادهای مرتبط با مواد مخدر انتخاب شده را عوض می‌کنند.

and they make you value that over everything else.

و باعث می‌شوند که برای آن بیشتر از هر چیز دیگری ارزش بگذارید.

Here's the key feature though. These neurons are also

به هرحال این ویژگیِ کلیدی است. این نورون‌ها همچنین در

involved in the way you can assign value to literally abstract ideas,

شیوه‌ی ارزش‌گذاری ایده‌های انتزاعی هم دخیل هستند.

and I put some symbols up here that we assign value to

و من نمادهایی رو اینجا قرار می‌دهم که ما برای آن‌ها به دلایل مختلف

for various reasons.

ارزش‌گذاری می‌کنیم.

We have a behavioral superpower in our brain,

ما یک ابرقدرت رفتاری در مغزهامون داریم.

and it at least in part involves dopamine.

و حداقل در بخشی شامل دوپامین است.

We can deny every instinct we have for survival for an idea,

ما می‌توانیم هرانگیزه‌ای که برای بقا داریم رو برای یک ایده انکار کنیم،

for a mere idea. No other species can do that.

برای یک ایده‌ی محض.هیچ گونه‌ی دیگری از موجودات نمی‌تواند این کار را انجام دهد

In 1997, the cult Heaven's Gate committed mass suicide

در ۱۹۹۷، فرقه‌ی «دروازه‌ی بهشت» اقدام به خودکشی دسته جمعی کردند

با استناد بر این پیش‌بینی که یک بشقاب پرنده بر روی

predicated on the idea that there was a spaceship

hiding in the tail of the then-visible comet Hale-Bopp

دنباله‌ی ستاره‌ی دنباله‌دارِ هیل-باپ که آن موقع دیده می‌شد مخفی شده است

waiting to take them to the next level. It was an incredibly tragic event.

تا آن‌ها را به سطح بعدی ببرد. این یک رویداد به شدت غم انگیز بود.

More than two thirds of them had college degrees.

بیش از دو سوم آن‌ها مدرک دانشگاهی داشتند.

But the point here is they were able to deny their instincts for survival

اما نکته اینه که آن‌ها قادر بودند انگیزه‌های بقای خود رو انکار کنند.

using exactly the same systems that were put there

با استفاده از دقیقا همان سیستم‌هایی که آنجا بود تا آن‌ها را مجبور به بقا کند.

to make them survive. That's a lot of control, okay?

این مقدار بسیار زیادی کنترل است، باشه؟

One thing that I've left out of this narrative

چیزی که از این داستان خارج گذاشتم

is the obvious thing, which is the focus of the rest of my

چیز مشخصیِ که تمرکز ادامه‌یِ

little talk, and that is other people.

صحبت کوچکِ من بر آن است و آن بقیه‌ی مردم است.

These same valuation systems are redeployed

همین سیستم‌های ارزش‌گذاری وقتی که ارتباطمون با

when we're valuing interactions with other people.

بقیه را ارزش‌گذاری می‌کنیم دوباره استفاده می‌شوند.

So this same dopamine system that gets addicted to drugs,

پس همین سیستم دوپامین که به مواد معتاد می‌شود،

that makes you freeze when you get Parkinson's disease,

که باعث فلج شدن شدن هنگام بیماریِ پارکینسون می‌شود،

that contributes to various forms of psychosis,

که به انواع گوناگونی از جنون کمک می‌کند،

is also redeployed to value interactions with other people

همچنین هنگام ارزش‌گذاری ارتباط با دیگران دوباره استفاده می‌شود.

and to assign value to gestures that you do

و تا اختصاص دادن حرکات وقتی که

when you're interacting with somebody else.

با شخص دیگری ارتباط داریم.

Let me give you an example of this.

اجازه بدید یک مثال از این به شما ارائه دهم

You bring to the table such enormous processing power

در این حوزه حجم وسیعی از قدرت پردازش

in this domain that you hardly even notice it.

را استفاده می‌کنیم و حتی به سختی متوجه آن می‌شویم.

Let me just give you a few examples. So here's a baby.

بگذارید چند مثال به ارائه کنم. این یک بچه است.

She's three months old. She still poops in her diapers and she can't do calculus.

اون سه ماهشه. هنوز توی پوشکش خرابکاری میکنه و نمیتونه محاسبات انجام بده.

She's related to me. Somebody will be very glad that she's up here on the screen.

اون با من نسبت داره. یک نفرخیلی خوشحال میشه که اون روی صفحه قرار گرفته.

You can cover up one of her eyes, and you can still read

میشه یکی از چشم‌هاش رو بپوشونیم و و هنوز هم از چشم دیگر او

something in the other eye, and I see sort of curiosity

می‌تونیم چیزی رو بخونیم، من نوعی کنجکاوی در یک چشم و

in one eye, I see maybe a little bit of surprise in the other.

مقداری سوپرایز شدن در چشم دیگرش می‌بینم.

Here's a couple. They're sharing a moment together,

این‌ها یک زوج هستند.آن‌ها لحظه‌ای رو با هم به اشتراک گذاشته اند

and we've even done an experiment where you can cut out

و ما یک آزمایش‌ انجام دادیم که در آن

different pieces of this frame and you can still see

بخش‌هایی از این عکس رو جدا کردیم و همچنان می‌شد این اشتراک‌گذاری رو دید

that they're sharing it. They're sharing it sort of in parallel.

آن‌ها به نوعی به صورت موازی این اشتراک گذاری رو انجام دادند.

Now, the elements of the scene also communicate this

عناصر این صحنه هم این رو به ما می‌رسونند

to us, but you can read it straight off their faces,

اما مستقیما از چهره‌هاشون می‌تونید بخونید

and if you compare their faces to normal faces, it would be a very subtle cue.

و اگر چهره‌هاشون رو با چهره‌های طبیعی مقایسه کنیم، نشانه‌های دقیقی خواهیم دید.

Here's another couple. He's projecting out at us,

این هم یک زوج دیگر. اون مرد داره به سمت ما نگاه می‌کنه

and she's clearly projecting, you know,

و اون خانم هم به وضوح داره با

love and admiration at him.

عشق و تحسین به او نگاه می‌کنه

Here's another couple. (Laughter)

این هم یک زوج دیگر. (خنده‌ی حضار)

And I'm thinking I'm not seeing love and admiration on the left. (Laughter)

و من فکر میکنم که عشق و تحسینی در سمت چپ نمی‌بینم.(خنده‌ی حضار)

In fact, I know this is his sister, and you can just see

در واقع، من می‌دونم که این خواهرشه و می‌تونیم ببینیم که داره میگه:

him saying, "Okay, we're doing this for the camera,

«خیله خوب، ما این کاررو برای دوربین انجام می‌دیم و

and then afterwards you steal my candy and you punch me in the face." (Laughter)

بعدش تو شکلاتِ منو می‌دزدی و به صورت من مشت میزنی.» (خنده‌ی حضار)

He'll kill me for showing that.

به خاطر نشون دادن این منو می‌کشه.

All right, so what does this mean?

خوب، این چه معنی می‌ده؟

It means we bring an enormous amount of processing power to the problem.

این یعنی ما حجم وسیعی از قدرت پردازش رو به مواجهه‌ی مشکل فرا می‌خوانیم.

It engages deep systems in our brain, in dopaminergic

این سیستم‌های عمیقی در ذهن ما رو درگیر می‌کنه

سیستم‌های وابسته به دوپامین که باعث می‌شن ما دنبال رابطه‌ی جنسی، غذا و نمک باشیم.

systems that are there to make you chase sex, food and salt.

They keep you alive. It gives them the pie, it gives

آن‌ها ما رو زنده نگه می‌دارند

این آنچنان ضربه‌ی مشت رفتاری که بهش ابرقدرت گفتم رو وارد میکنه.

that kind of a behavioral punch which we've called a superpower.

So how can we take that and arrange a kind of staged

خب ما چجوری می‌تونیم اینو داشته باشیم و یک ارتباط اجتماعی مرحله‌بندی شده را

social interaction and turn that into a scientific probe?

برنامه‌ریزی کنیم و آن را به یک مسئله‌ی علمی تبدیل کنیم؟

And the short answer is games.

و جواب کوتاه اینه: بازی

Economic games. So what we do is we go into two areas.

بازی‌های اقتصادی. پس کاری که می‌کنیم اینه: وارد دو حوزه می‌شویم.

One area is called experimental economics. The other area is called behavioral economics.

اسم یکی از این حوزه‌ها اقتصاد تجربی است. و نام دیگری اقتصاد رفتاری است.

And we steal their games. And we contrive them to our own purposes.

و ما بازی‌های آن‌ها را می‌دزدیم و برای هدف‌های خودمون از آن‌ها استفاده می‌کنیم.

So this shows you one particular game called an ultimatum game.

این به شما یک بازی خاص به نام بازی اولتیماتوم را نشون می‌ده.

Red person is given a hundred dollars and can offer

به فرد قرمز ۱۰۰ دلار داده شده و او می‌تونه

a split to blue. Let's say red wants to keep 70,

یک پیشنهاد به آبی بده. بیاید فرض کنیم قرمز می‌خواد ۷۰ تا نگه داره و

and offers blue 30. So he offers a 70-30 split with blue.

به آبی ۳۰ تا پیشنهاد بده. پس به آبی یک پیشنهاد تقسیم ۷۰ به ۳۰ میده.

Control passes to blue, and blue says, "I accept it,"

کنترل دست آبی میافته و او میگه: «قبول می‌کنم»

in which case he'd get the money, or blue says,

در این حالت او پول رو می‌گیره، یا آبی می‌گه:

"I reject it," in which case no one gets anything. Okay?

«رد می‌کنم»، در این حالت هیچکس پولی نمی‌گیره.خب؟

So a rational choice economist would say, well,

پس یک اقتصاددان منطقی ممکنه بگه که

you should take all non-zero offers.

ما باید تمام پیشنهادهای غیر صفر رو قبول کنیم.

What do people do? People are indifferent at an 80-20 split.

مردم چکار می‌کنند؟ مردم در یک تقسیم ۸۰ به ۲۰ بی‌تفاوت هستند.

At 80-20, it's a coin flip whether you accept that or not.

در تقسیم ۸۰ به ۲۰ احتمال قبولِ پیشنهاد برابر با احتمال سکه انداختن است.(۵۰ درصد)

Why is that? You know, because you're pissed off.

چرا؟ چون ما عصبانی هستیم.

ما خشمگینیم. اون یک پیشنهاد غیرمنصفانه است و ما می‌دونیم یک پیشنهاد غیرمنصفانه چیه.

You're mad. That's an unfair offer, and you know what an unfair offer is.

This is the kind of game done by my lab and many around the world.

این نوعی از بازی است که در آزمایشگاه من و آزمایشگاه‌های بسیاری در دنیا انجام شده.

That just gives you an example of the kind of thing that

این به شما فقط مثالی از نوع چیزی که این بازی‌ها تحقیق می‌کنند نشان داد.

these games probe. The interesting thing is, these games

چیز جالب این است که، این بازی‌ها

require that you have a lot of cognitive apparatus on line.

نیازمند این هستند که دستگاه‌های شناختی بسیاری را آماده داشته باشید.

You have to be able to come to the table with a proper model of another person.

باید بتونیم با یک مدل مناسب از یک فرد دیگر کار رو آغاز کنیم.

You have to be able to remember what you've done.

باید بتونیم کاری که انجام دادیم رو به خاطر بیاوریم.

You have to stand up in the moment to do that.

باید برای لحظه‌ی مناسب برای انجام آن صبر کنیم.

Then you have to update your model based on the signals coming back,

سپس باید مدل را براساس سیگنال‌های بازگشتی به روزرسانی کنیم.

and you have to do something that is interesting,

و باید یک کار جالب انجام بدیم:

which is you have to do a kind of depth of thought assay.

باید نوعی سنجش ذهنی عمیق انجام بدیم.

That is, you have to decide what that other person expects of you.

که یعنی، باید تصمیم بگیریم که فرد دیگر چه انتظاری از ما دارد.

باید سیگنال‌هایی بفرستیم تا تصویری که از ما در ذهن خود دارند را مدیریت کنیم.

You have to send signals to manage your image in their mind.

Like a job interview. You sit across the desk from somebody,

مثل یک مصاحبه‌ی شغلی. ما روبه‌روی یک فرد در طرف دیگر میز می‌نشینیم،

they have some prior image of you,

آن‌ها یک تصویر از قبل از ما دارند،

you send signals across the desk to move their image

ما سیگنال‌هایی به آن سوی میز می‌فرستیم تا تصویری که از ما دارند را

of you from one place to a place where you want it to be.

از یک جا به جایی که می‌خواهیم باشد منتقل کنیم.

We're so good at this we don't really even notice it.

آنقدر در اینکار خوب هستیم که حتی متوجه آن هم نمی‌شویم.

These kinds of probes exploit it. Okay?

این تحقیق‌ها این را نشان دادند. خیلی خوب؟

In doing this, what we've discovered is that humans

در حین انجام این کار چیزی که کشف کردیم این بود که:

are literal canaries in social exchanges.

انسان‌ها در مبادلات اجتماعی مثل قناری‌ها هستند.

Canaries used to be used as kind of biosensors in mines.

از قناری‌ها به عنوان نوعی حسگر زیستی در معدن‌ها استفاده می‌شد.

When methane built up, or carbon dioxide built up,

هنگامی که متان زیاد می‌شد، یا کربن دی‌اکسید زیاد می‌شد،

or oxygen was diminished, the birds would swoon

یا اکسیژن کاهش پیدا می‌کرد، پرنده‌ها قبل مردم

غش می‌کردند -- پس به عنوان یک سیستم هشدار اولیه عمل می‌کرد:

before people would -- so it acted as an early warning system:

Hey, get out of the mine. Things aren't going so well.

«هی، از معدن بیرون برید. اوضاع خوب نیست.»

People come to the table, and even these very blunt,

مردم به پای میز مذاکره می‌آیند و حتی این تعاملات اجتماعی مرحله بندی شده‌ی بدون پرده

staged social interactions, and they, and there's just

numbers going back and forth between the people,

که در آن‌ها فقط اعداد مابینِ

مردم رد و بدل می‌شود،

and they bring enormous sensitivities to it.

و مردم احساست بسیار زیادی را به این فرآیند اضافه می کنند.

So we realized we could exploit this, and in fact,

پس ما فهمیدیم که می‌تونیم از این بهره برداری کنیم و در واقع

as we've done that, and we've done this now in

ما این کار رو انجام دادیم. ما این کار رو بر روی

many thousands of people, I think on the order of

هزاران نفر از مردم انجام دادیم، فکر می‌کنم در حدودِ

five or six thousand. We actually, to make this

پنج یا شش هزار نفر.

در واقع برای اینکه این را به یک تحقیق بیولیژیکی تبدیل کنیم،

a biological probe, need bigger numbers than that,

remarkably so. But anyway,

به اعدادِ بسیار بیشتری نیاز داریم. اما به هرحال

الگوهایی پدید آمدند و ما توانستیم آن الگوها را

patterns have emerged, and we've been able to take

those patterns, convert them into mathematical models,

به مدل‌های ریاضی تبدیل کنیم و

and use those mathematical models to gain new insights

از آن مدل‌های ریاضی استفاده کردیم تا

into these exchanges. Okay, so what?

بینش‌های جدیدی به این تعاملات به دست آوریم. خب، حالا چی؟

Well, the so what is, that's a really nice behavioral measure,

خب این یک سنجش رفتاریِ مناسب است،

the economic games bring to us notions of optimal play.

بازی‌های اقتصادی مفاهیمی از بازی بهینه را برای ما به ارمغان می‌آورند.

We can compute that during the game.

ما می‌توانیم آن را در حین بازی محاسبه کنیم

And we can use that to sort of carve up the behavior.

و ما می‌توانیم از آن استفاده کنیم تا به نوعی رفتار را بسازیم.

Here's the cool thing. Six or seven years ago,

این هم قسمت جالب ماجرا. شش یا هفت سال پیش،

we developed a team. It was at the time in Houston, Texas.

ما یک تیم درست کردیم. آن موقع در هیستونِ تکزاس بود.

It's now in Virginia and London. And we built software

الان در ویرجینیا و لندن است. و ما یک نرم افزار درست کردیم که

that'll link functional magnetic resonance imaging devices

دستگاه‌هایِ تصویربرداریِ تشدیدِ مغناطیسی را از طریق اینترنت به یکدیگر ارتباط می‌داد

up over the Internet. I guess we've done up to six machines

فکر می‌کنم که تا شش دستگاه را در آن زمان متصل کردیم،

at a time, but let's just focus on two.

اما بگذارید فقط بر روی دو تا از آن‌ها تمرکز کنیم.

So it synchronizes machines anywhere in the world.

پس این ماشین‌ها را در هر جای دنیا که باشند با یکدیگر همگام می‌کند.

We synchronize the machines, set them into these

ما ماشین‌ها را همگام می‌کنیم، برای تعاملات اجتماعیِ مرحله‌بندی شده تنظیم می‌کنیم

staged social interactions, and we eavesdrop on both

و از هر دو مغزی که با یکدیگر تعامل می‌کنند جاسوسی می‌کنیم.

of the interacting brains. So for the first time,

we don't have to look at just averages over single individuals,

پس برای اولین بار

نیازی نیست که فقط میانگینِ تک نفره‌ی افراد را بررسی کنیم،

or have individuals playing computers, or try to make

یا افراد را مجبور کنیم که با کامپیوتر بازی کنند یا سعی کنیم که

inferences that way. We can study individual dyads.

اینگونه استنتاج کنیم. ما می‌توانیم جفت های مجزا را بررسی کنیم.

We can study the way that one person interacts with another person,

ما می‌توانیم روشی که یک فرد با فرد دیگر تعامل می‌کند را مطالعه کنیم.

turn the numbers up, and start to gain new insights

اعدادمون را بیشتر کنیم و بینش‌های جدیدی را

into the boundaries of normal cognition,

به مرزهای معمولِ شناخت اضافه کنیم

but more importantly, we can put people with

اما مهمتر از این، ما می‌توانیم افرادی که به صورت کلاسیک با عنوانِ

classically defined mental illnesses, or brain damage,

بیماریِ روانی یا آسیب مغزی تعریف شده اند را

into these social interactions, and use these as probes of that.

در این تعاملاتِ اجتماعی قرار دهیم و از این‌ها به عنوان پژوهش استفاده کنیم

So we've started this effort. We've made a few hits,

پس ما این تلاش را آغاز کردیم و موفقیت‌هایی به دست آوردیم،

a few, I think, embryonic discoveries.

بعضی کشف‌های ابتدایی.

We think there's a future to this. But it's our way

فکر می‌کنیم برای این آینده‌ای وجود دارد. اما الان این راه ماست که

of going in and redefining, with a new lexicon,

وارد شویم و با یک روش جدید، در واقع یک روش وابسته به ریآضیات،

a mathematical one actually, as opposed to the standard

در مقابل نوعی که درباره‌ی بیماری‌های روانی فکر می‌کنیم

ways that we think about mental illness,

تعریف جدیدی ارائه دهیم.

characterizing these diseases, by using the people

مشخص کردن این بیماری‌ها با استفاده از

as birds in the exchanges. That is, we exploit the fact

مردم به عنوان پرنده در این تعاملات.

that the healthy partner, playing somebody with major depression,

ما از این حقیقت که بازیکن سالم با کسی که افسردگیِ شدید دارد یا

or playing somebody with autism spectrum disorder,

کسی که اختلال طیفیِ اوتیسم دارد یا

or playing somebody with attention deficit hyperactivity disorder,

کسی که اختلال نقص توجه بیش‌فعالی دارد.

we use that as a kind of biosensor, and then we use

ما از آن به عنوان نوعی حسگر زیستی استفاده می‌کنیم

computer programs to model that person, and it gives us

و سپس از برنامه‌های کامپیوتری استفاده می‌کنیم تا آن فرد را مدل‌سازی کنیم

a kind of assay of this.

و این به ما نوعی سنجش از این موضوع می‌دهد.

Early days, and we're just beginning, we're setting up sites

روزهای اولیه است و ما تازه شروع کردیم، در حال راه‌ اندازیِ

around the world. Here are a few of our collaborating sites.

مقرهایی در اطراف دنیا هستیم. این‌ها تعدادی از مقرهای همکار ما هستند.

The hub, ironically enough,

مرکز فعالیت، از قضا

is centered in little Roanoke, Virginia.

در لیتل روانُک ویرجینیا واقع شده.

There's another hub in London, now, and the rest

در حال حاضر یک مرکز دیگر در لندن است و مابقی در حال آماده سازی هستند.

are getting set up. We hope to give the data away

امیدواریم که داده‌ها را در مرحله‌ای منتشر کنیم.

at some stage. That's a complicated issue

در دسترس قرار دادن این اطلاعات

about making it available to the rest of the world.

برای بقیه‌ی دنیا موضوع پیچیده‌ای است.

But we're also studying just a small part

اما ما فقط بخش کوچکی از چیزی که

of what makes us interesting as human beings, and so

ما را به عنوان انسان جذاب می‌کند، مطالعه می‌کنیم

I would invite other people who are interested in this

من از بقیه‌ی افرادی که به این موضوع علاقه دارند دعوت می‌کنم

to ask us for the software, or even for guidance

که از ما نرم‌افزار را درخواست کنند، یا حتی برای راهنمایی که

on how to move forward with that.

این موضوع را چگونه پیش ببرند.

Let me leave you with one thought in closing.

بگذارید با یک فکر پایانی شما رو تنها بگذارم

The interesting thing about studying cognition

چیز جالب در مورد مطالعه‌ی شناختی این است که

has been that we've been limited, in a way.

ما به نوعی محدود بوده‌ایم.

We just haven't had the tools to look at interacting brains

ما ابزار نگاه کردن به مغزهای در حال تعامل

simultaneously.

به صورت همزمان را نداشتیم.

The fact is, though, that even when we're alone,

حقیقت این است که ما حتی وقتی تنها هستیم،

we're a profoundly social creature. We're not a solitary mind

موجوداتی به شدت اجتماعی هستیم. ما ذهنی منفرد ساخته شده با خصوصیاتی که

built out of properties that kept it alive in the world

آن را در جهان مستقل از افراد دیگر زنده نگه دارد، نیستیم

independent of other people. In fact, our minds

در واقع، ذهن‌های ما

depend on other people. They depend on other people,

به بقیه‌ی مردم وابسته است.

به بقیه‌ی مردم وابسته است و در بقیه ابراز می‌شود.

and they're expressed in other people,

so the notion of who you are, you often don't know

پس مفهوم اینکه چه کسی هستیم را تا زمانی که خودمان را در تعامل

who you are until you see yourself in interaction with people

با بقیه‌ی مردمی که به ما نزدیک هستند

that are close to you, people that are enemies of you,

یا دشمن ما هستند یا منکر ما هستند

people that are agnostic to you.

نمی‌دانیم

So this is the first sort of step into using that insight

پس این به نوعی اولین قدم در استفاده از این بینش

و نگاه کردن به چیزی که ما را به انسان تبدیل می‌کند است و تبدیل آن به یک ابزار

into what makes us human beings, turning it into a tool,

and trying to gain new insights into mental illness.

و تلاش برای یافتن بینش‌هایی جدید به بیماری‌های ذهنی

Thanks for having me. (Applause)

ممنون که به صحبت‌های من گوش کردید.

(تشویق حضار)

(Applause)