Robert Muggah: How to protect fast-growing cities from failing

رابرت موگا: چگونه از فروپاشی شهرهایی با رشد سریع جلوگیری کنیم

Translator: Ali Hosseini Reviewer: soheila Jafari

We can cut violent deaths around the world

ما میتوانیم مرگ ناشی از خشونت را

by 50 percent in the next three decades.

در مدت سه دهه به اندازه ۵۰% کاهش دهیم

All we have to do is drop killing by 2.3 percent a year,

همه آنچه که باید انجام دهیم کاهش قتل به اندازه ۲/۳ درصدی در سال است.

and we'll hit that target.

و به این طریق به هدفمان خواهیم رسید.

You don't believe me?

به حرفم باور ندارید؟

Well, the leading epidemiologists and criminologists around the world

اکثر دانشمندان بیماری های واگیر و جرم شناسان در دنیا

seem to think we can, and so do I,

فکر می کنند که میتوانیم و من هم چنین نظری دارم.

but only if we focus on our cities, especially the most fragile ones.

به شرطی که به شهرهایمان بیشتر توجه کنیم, به ویژه به شهرهای خطرناک تر

You see, I've been thinking about this a lot.

من در این مورد زیاد فکر کرده ام.

For the last 20 years, I've been working

در طول بیست سال گذشته

in countries and cities ripped apart by conflict,

من در کشورها و شهرهایی کار کردم که به واسطه نزاع

violence, terrorism, or some insidious combination of all.

خشونت، تروریسم یا ترکیبی از اینها از هم پاشیده بودند.

I've tracked gun smugglers from Russia to Somalia,

من قاچاقچیان سلاح را از روسیه تا سومالی دنبال کردم،

I've worked with warlords in Afghanistan and the Congo,

من با جنگ سالاران در افغانستان و کنگو کار کرده ام،

I've counted cadavers in Colombia, in Haiti, in Sri Lanka, in Papua New Guinea.

من اجساد زیادی شمرده امدیده ام، در کلمبیا، هاییتی، سریلانکا و در گینه نو

You don't need to be on the front line, though,

نیازی نیست که شما در خط اول جنگ باشید

to get a sense that our planet is spinning out of control, right?

تا احساس کنید که سیاره ما دارد از کنترل خارج می شود.

There's this feeling that international instability is the new normal.

یک حسی به وجود آمده که به ما میگوید بی ثباتی های بین المللی حالا دیگر عادی است

But I want you to take a closer look,

اما من از شما میخواهم که دقیق تر نگاه کنید

and I think you'll see that the geography of violence is changing,

و فکر میکنم که شما نیز ببینید که جغرافیای خشونت در حال تغییر است.

because it's not so much our nation states that are gripped by conflict and crime

زیرا دولت های ما

as our cities: Aleppo, Bamako, Caracas, Erbil, Mosul, Tripoli, Salvador.

همانند این شهرها: آلپو، باماکو، کاراکاس، اربیل، موصل، طرابلس، سالوادور.

Violence is migrating to the metropole.

خشنوت به کلان شهرها سرایت کرده است.

And maybe this is to be expected, right?

و مثل این که این قابل انتظار بود، نه؟

After all, most people today, they live in cities, not the countryside.

به هر حال، بیشتر مردم امروزه، در شهرها و نه حومه ییلاقی زندگی می کنند.

Just 600 cities, including 30 megacities, account for two thirds of global GDP.

تقریباً ۶۰۰ شهر، به اضافه ۳۰ کلان شهر دوسوم تولید ناخالص ملی کشور را دارند.

But when it comes to cities,

اما وقتی نوبت به شهرها می رسه،

the conversation is dominated by the North,

صحبت اغلب از شمال است،

that is, North America, Western Europe, Australia and Japan,

یعنی آمریکای شمالی، اروپای غربی، استرالیا و ژاپن

where violence is actually at historic lows.

جای که خشونت عملاً در سطح پایینی است.

As a result, city enthusiasts, they talk about the triumph of the city,

در نتیجه، مشتاقان شهر، درباره موفقیت شهر صحبت می کنند،

of the creative classes, and the mayors that will rule the world.

از طبقه خلاق، و شهردارانی که دنیا را هدایت خواهند کرد.

Now, I hope that mayors do one day rule the world,

حال، من امیدوارم آن شهرداران یک روز دنیا را دست بگیرند،

but, you know, the fact is,

اما، حقیقت چیز دیگری است،

we don't hear any conversation, really, about what is happening in the South.

ما هیچ مکالمه ای درباره رخدادهای جنوب نمی بینیم.

And by South, I mean Latin America, Africa, Asia,

و از جنوب منظورم آمریکای لاتین، آفریقا، و آسیاست

where violence in some cases is accelerating,

جایی که خشونت در برخی موارد شدت گرفته است.

where infrastructure is overstretched,

جایی که زیرساخت ها بیش از حد گسترده شده،

and where governance is sometimes an aspiration and not a reality.

و حکومت در برخی اوقات آرزوست و نه واقعیت.

Now, some diplomats and development experts and specialists,

حال چند دیپلمات و کارشناسان و متخصیین توسعه و پیشرفت

they talk about 40 to 50 fragile states

درباره ۴۰ تا ۵۰ دولت شکننده صحبت می کنند

that will shape security in the 21st century.

که امنیت را در قرن ۲۱ شکل می دهند.

I think it's fragile cities which will define the future of order and disorder.

من فکر می کنم شهرهای شکننده هستند که آینده نظم و بی نظمی را تعریف خواهند کرد.

That's because warfare and humanitarian action

زیرا نزاع و بشردوستی

are going to be concentrated in our cities,

در شهرهای ما تمرکز می یابد،

and the fight for development,

و پرواز برای پیشرفت،

whether you define that as eradicating poverty,

گرچه شما آن را به صورت ریشه کنی فقر تعریف کنید،

universal healthcare, beating back climate change,

بهداشت و درمان جهانی، غلبه بر تغییرات اقلیمی،

will be won or lost in the shantytowns, slums and favelas of our cities.

در محلات فقیرنشین، زاغه ها و حلبی آبادهای شهرمان پیروز شده و یا شکست خواهند خورد.

I want to talk to you about four megarisks

می خواهم با شما درباره چهار ریسک بسیار بزرگ صحبت کنم

that I think will define fragility in our time,

که معتقدم شکنندگی را در زمان کنونی بیان می کند،

and if we can get to grips with these,

اگر ما این ها را محکم بچسبیم،

I think we can do something with that lethal violence problem.

من معتقدم که ما می توانیم کاری علیه خشونت مرگبار بکنیم.

So let me start with some good news.

پس اجازه بدید با چند خبر خوب آغاز کنم.

Fact is, we're living in the most peaceful moment in human history.

حقیقت اینه که، ما در صلح آمیزترین لحظه تاریخ بشری هستیم.

Steven Pinker and others have shown how the intensity and frequency of conflict

استیون پینکر و دیگران نشان دادند که چگونه شدت و تکرار درگیری ها

is actually at an all-time low.

عملاً در حداقل خود می باشد.

Now, Gaza, Syria, Sudan, Ukraine,

الآن غزه، سوریه، سودان، اوکراین،

as ghastly as these conflicts are, and they are horrific,

با وجود هولناکی و سهمگینی این درگیری ها،

they represent a relatively small blip upwards

تصویری هرچند بسیار کوچک را به سمت جلو ارائه می کند

in a 50-year-long secular decline.

که این کاهش در یک دوره بلند مدت پنجاه ساله رخ داده است.

What's more, we're seeing a dramatic reduction in homicide.

بیش از این، ما کاهش چشمگیری را در جنایت ملاحظه می کنیم.

Manuel Eisner and others have shown

مانوئل آیسنر و همکارانش نشان داده اند

that for centuries, we've seen this incredible drop in murder,

برای قرن ها٬ ما شاهد کاهش فوق العاده در کشت و کشتار بودیم٬

especially in the West.

به خصوص در غرب.

Most Northern cities today are 100 times safer than they were just 100 years ago.

بیشتر شهرهای شمال زمین، ۱۰۰برابر امن تر از یکصد سال گذشته هستند.

These two facts -- the decline in armed conflict and the decline in murder --

این دو حقیقت، کاهش در درگیری‌های مسلحانه و قتل و کشتار--

are amongst the most extraordinary,

در میان فوق العاده ترین

if unheralded, accomplishments of human history,

و یا تاریخی ترین دستاوردهای تاریخ بشری است،

and we should be really excited, right?

و ما باید بسیار خوشحال باشیم، درسته؟

Well, yeah, we should.

خوب، بله، ما باید خوشحال باشیم.

There's just one problem: These two scourges are still with us.

این جا تنها یک مشکل است: دو مسأله اساسی عذاب آور هنوز با ماست.

You see, 525,000 people -- men, women, boys and girls --

ببینید، ۵۲۰ هزار نفر، مردها، زنان، پسران و دختران--

die violently every single year.

هر سال، به شکل دردناکی کشته می شوند.

Research I've been doing with Keith Krause and others

تحقیقی که من با کیث کرواث و دیگران انجام می دهم

has shown that between 50,000 and 60,000 people are dying in war zones violently.

نشان داده که بین ۵۰ تا ۶۰ هزار نفر در مناطق جنگی به شکل رقّت باری کشته می شوند.

The rest, almost 500,000 people, are dying outside of conflict zones.

و البته تقریباً نزدیک به ۵۰۰ هزار نفر خارج از مناطق درگیری جان می دهند.

In other words, 10 times more people are dying outside of war than inside war.

به عبارت دیگر آمار کشته ها٬ ۱۰ برابر بیشتر از مناطق جنگی است.

What's more, violence is moving south,

به علاوه، خشونت به جنوب کشیده می شود.

to Latin America and the Caribbean,

به آمریکای لاتین و حوزه کارائیب،

to parts of Central and Southern Africa,

به بخش هایی از آفریقا مرکزی و جنوبی،

and to bits of the Middle East and Central Asia.

و به قلب خاورمیانه و آسیای مرکزی.

Forty of the 50 most dangerous cities in the world

چهل شهر تا ازپنجاه شهر بسیار خطرناک جهان

are right here in Latin America,

در آمریکای لاتین هستند،

13 in Brazil,

سیزده تا در برزیل

and the most dangerous of all, it's San Pedro Sula, Honduras' second city,

و خطرناک ترین آن ها٬ سن پدرو سولا شهر بزرگ دوم هندوراس است٬

with a staggering homicide rate of 187 murders per 100,000 people.

با نرخ تکان دهنده۱۸۷ جنایت در هر صد هزار نفر.

That's 23 times the global average.

این ۲۳ برابر متوسط جهانی است.

Now, if violence is re-concentrating geographically,

حال اگر این خشونت دوباره در جغرافیای خاصی تمرکز یابد،

it's also being reconfigured to the world's new topography,

هم چنین دوباره در بلندی های جدید زمین شکل می کیرد،

because when it comes to cities, the world ain't flat,

زیرا وقتی مسأله این شهرها مطرح است، دنیا صاف نیست،

like Thomas Friedman likes to say.

همانند توماس فریدمن که دوست دارد بگوید.

It's spiky.

این تند و تیز است.

The dominance of the city as the primary mode of urban living

تسلط شهر به عنوان نوع اصلی زندگی مدنی

is one of the most extraordinary demographic reversals in history,

یکی از عجیب ترین بازگشت جمعیتی در تاریخ است،

and it all happened so fast.

و تمام این ها به سرعت رخ داد.

You all know the figures, right?

شما تمامی آمار را می دانید، نه؟

There's 7.3 billion people in the world today;

بیش از ۷ میلیارد انسان در دنیا هستند؛

there will be 9.6 billion by 2050.

تا سال ۲۰۵۰ این رقم به ۹/۵ میلیارد می رسد.

But consider this one fact:

اما به این حقیقت توجه کنید:

In the 1800s, one in 30 people lived in cities,

در قرن ۱۹، یک نفر از هر ۳۰ نفر در شهرها زندگی می کردند،

today it's one in two,

امروزه نیمی از مردم این گونه هستند،

and tomorrow virtually everyone is going to be there.

و فردا احتمالاً تمامی آن ها این گونه خواهند بود.

And this expansion in urbanization is going to be neither even nor equitable.

و این گستردگی در شهرنشینی هرگز به تعادل نخواهد رسید.

The vast majority, 90 percent,

اکثریت مهم، یعنی ۹۰ درصد،

will be happening in the South, in cities of the South.

در جنوب، و در شهرهای آن جا اتفاق خواهد افتاد.

So urban geographers and demographers,

پس جغرافیدانان و آمارشناسان شهری،

they tell us that it's not necessarily the size or even the density of cities

می گویند که لزوماً اندازه یا تراکم شهرها

that predicts violence, no.

خشونت را پیش بینی نمی کند.

Tokyo, with 35 million people,

توکیو با ۳۵ میلیون نفر جمعیت،

is one of the largest, and some might say safest, urban metropolises in the world.

یکی از بزرگترین و در عین حال، طبق نظر برخی، امن‌ترین ابرشهر دنیاست.

No, it's the speed of urbanization that matters.

مشخصه که این نیست، بلکه سرعت شهرسازی مسأله ساز است.

I call this turbo-urbanization, and it's one of the key drivers of fragility.

من اسم این را توربو - شهرسازی گذاشتم٬ و این یکی از عوامل کلیدی شکنندگی شهرهاست.

When you think about the incredible expansion of these cities,

وقتی که درباره گسترش بی حساب این شهرها فکر می کنید٬

and you think about turbo-urbanization, think about Karachi.

و همزمان درباره توربو - شهرسازی بیاندیشید٬ باید کراچی را مدنظر بگیرید.

Karachi was about 500,000 people in 1947, a hustling, bustling city.

کراچی در سال ۱۹۸۴، ۵۰۰٫۰۰۰ نفر جمعیت داشت، شهری شلوغ و فشرده.

Today, it's 21 million people,

امروز ۲۱ میلیون جمعیت دارد.

and apart from accounting for three quarters of Pakistan's GDP,

و جدای از تخصیص سه چهارم تولید ناخالص در پاکستان٬

it's also one of the most violent cities in South Asia.

یکی از خشونت بار ترین شهرهای جنوب آسیا محسوب می شود.

Dhaka, Lagos, Kinshasa,

داکا، لاگوس، کینشاسا،

these cities are now 40 times larger than they were in the 1950s.

این شهرها ۴۰ برابر نسبت به دهه پنجاه بزرگ تر شده اند.

Now take a look at New York.

حال نگاهی به نیویورک بیاندازید.

The Big Apple, it took 150 years to get to eight million people.

سیب بزرگ (نشانی از نیویورک)٬ ۱۵۰ سال طول کشید تا ۸ میلیون جمعیت پیدا کند.

São Paulo, Mexico City, took 15 to reach that same interval.

اما سائوپائولو و مکزیکوسیتی تنها طی ۱۵ سال به این جمعیت رسیدند.

Now, what do these medium, large, mega-, and hypercities look like?

خوب، این شهرهای متوسط، بزرگ، عظیم و فوق بزرگ شبیه به چه هستند؟

What is their profile?

جایگاه آنها چگونه است؟

Well, for one thing, they're young.

خوب اول اینکه همه آن ها جوان هستند.

What we're seeing in many of them is the rise of the youth bulge.

در بسیاری از آن ها افزایش متورمانه جمعیت جوان را می بینیم.

Now, this is actually a good news story.

خوب این عملا یک خبر خوب است.

It's a function of reductions in child mortality rates.

که در نتیجه کاهش نرخ مرگ و میرکودکان است.

But the youth bulge is something we've got to watch.

اما زیادی تعداد جوانان چیزی است که باید ملاحظه شود.

What it basically means

آنچه که مهم است

is the proportion of young people living in our fragile cities

نسبت مردم جوانی است که در شهرهای شکننده زندگی می کنند

is much larger than those living in our healthier and wealthier ones.

بسیار بیشتر از آنهایی است که در شهرهای سالمتر و ثروتمند زندگی می کنند.

In some fragile cities,

در برخی از شهرهای متزلزل٬

75 percent of the population is under the age of 30.

هفتادوپنج درصد جمعیت زیر سی سالند.

Think about that: Three in four people are under 30.

درباره اش فکر کنید: سه نفر از هر چهار نفر زیر سی سالند.

It's like Palo Alto on steroids.

شبیه به پائلو آلتو که استرویید تزریق کرده است.

Now, if you look at Mogadishu for example,

حال اگر برای مثال به موگادیشو نگاهی بیاندازید،

in Mogadishu the mean age is 16 years old.

در موگادیشو متوسط سنی ۱۶ سال است.

Ditto for Dhaka, Dili and Kabul.

دیتو برای داکا،‌ دیلی و کابل.

And Tokyo? It's 46.

و توکیو؟ که ۴۶ است.

Same for most Western European cities.

مشابه بیشتر شهرهای اروپای غربی.

Now, it's not just youth that necessarily predicts violence.

خوب فقط وجود جوانی لزوماً خشونت را پیش بینی نمی کند.

That's one factor among many,

این یکی از عوامل است٬

but youthfulness combined with unemployment, lack of education,

اما جوانی جمعیت به علاوه بیکاری و سواد کم٬

and -- this is the kicker -- being male, is a deadly proposition.

و از همه مهم تر مرد بودن٬ شدیداً مشکل ساز است.

They're statistically correlated, all those risk factors, with youth,

این ها از نظر آماری بهم وابسته اند٬ تمامی عوامل خطر به همراه جوانی

and they tend to relate to increases in violence.

و تمایلشان برای افزایش خشونت.

Now, for those of you who are parents of teenage sons,

حال برای شمایی که والدین پسران نوجوانتان هستید

you know what I'm talking about, right?

می دانید چه می گویم٬ درسته؟

Just imagine your boy without any structure

پسر خود را تصور کنید که هیچ ساختاری ندارد

with those unruly friends of his, out there cavorting about.

با آن دوستان یاغی اش که این طروف و آن طرف می چرخند.

Now, take away the parents,

حال والدین را جدا کنید٬

take away the education, limit the education possibilities,

تحصیل را کنار گذاشته و احتمال آن را محدود نمایید٬

sprinkle in a little bit of drugs, alcohol and guns,

یه ذره مخدر٬ الکل و تفنگ را وسط بیاورید٬

and sit back and watch the fireworks.

و بشینید و آتش بازی را تماشا کنید!

The implications are disconcerting.

مفاهیمی مشوش کننده است.

Right here in Brazil, the life expectancy is 73.6 years.

دقیقاً در اینجا یعنی برزیل، امید به زندگی حدود ۷۳ سال است.

If you live in Rio, I'm sorry, shave off two right there.

اگر شما در ریو زندگی می کنید، ببخشید، طول عمرتان کمتر می‌شود.

But if you're young, you're uneducated,

اما اگر جوان باشید٬ تحصیلات نداشته باشید٬

you lack employment, you're black, and you're male,

بدون شغل باشید٬ سیاه پوست باشید و اینکه مرد باشید٬

your life expectancy drops to less than 60 years old.

امید به زندگی شما تا زیر ۶۰ سال کاهش می یابد.

There's a reason why youthfulness and violence are the number one killers

پس دلیلی وجود دارد که جوانی و خشونت قاتل اول

in this country.

در این کشور هستند.

Okay, so it's not all doom and gloom in our cities.

خوب٬ همه چیز بد و تاریک در شهرها نیست.

After all, cities are hubs of innovation,

از این گذشته٬ شهرها دروازه ابداعات٬

dynamism, prosperity, excitement, connectivity.

فعالیت٬ موفقیت٬ خوشحالی و ارتباط هستند.

They're where the smart people gather.

جایی که انسان های باهوش جمع میشوند.

And those young people I just mentioned,

و آن جوان هایی که اشاره کردم٬

they're more digitally savvy and tech-aware than ever before.

عاشق دنیای دیجیتال بوده و نسبت به دیگران بیشتر از فناوری آگاهند.

And this explosion, the Internet, and mobile technology,

و این انفجار یعنی اینترنت و فناوری موبایل٬

means that the digital divide separating the North and the South

بدین معناست که عصر دیجیتال٬ شمال و جنوب از هم جدا شده را

between countries and within them, is shrinking.

که بین کشورها فاصله انداخته٬ کوچک می کند.

But as we've heard so many times,

اما همانطور که زیاد شنیدیم٬

these new technologies are dual-edged, right?

فناوری های جدید می توانند تیغ دو لبه باشند٬ درسته؟

Take the case of law enforcement.

مثالی از این اجرای نظم با قانون است.

Police around the world are starting to use remote sensing and big data

پلیس در همه دنیا شروع به استفاده از حسگرهای راه دور و اطلاعات زیاد کرده است

to anticipate crime.

تا جنایت را پیش بینی کند.

Some cops are able to predict criminal violence before it even happens.

بسیاری از پلیس ها می توانند خشونت های جنایت بار را قبل رخداد آن پیش بینی نمایند.

The future crime scenario, it's here today,

سناریوی جنایت آینده، امروز رخ می دهد.

and we've got to be careful.

و ما باید حواس جمع باشیم.

We have to manage the issues of the public safety

ما باید این مشکلات امنیت عمومی را مدیریت کنیم

against rights to individual privacy.

برخلاف حقوق حریم شخصی.

But it's not just the cops who are innovating.

اما وقت پلیس ها نیستند که نوآوری دارند.

We've heard extraordinary activities of civil society groups

ما از فعالیت های شگفت انگیز گروه های جامعه مدنی شنیده ایم

who are engaging in local and global collective action,

که در اقدامات اجتماعی محلی و جهانی سهیم هستند،

and this is leading to digital protest and real revolution.

و این یک پیشروی در جنبش دیجیتال و انقلابی واقعی است.

But most worrying of all are criminal gangs

اما بیشترین نگرانی از تمامی دارو دسته‌های جنایت کار است

who are going online and starting to colonize cyberspace.

که آنلاین شده و شروع به ساخت تشکیلات مجازی کرده اند.

In Ciudad Juárez in Mexico, where I've been working,

در سیوداد مکزیک که من کار می کردم،

groups like the Zetas and the Sinaloa cartel

گروه هایی چون زتاها و اتحادیه های سنالوآ

are hijacking social media.

شبکه های اجتماعی را می دزدند.

They're using it to recruit, to sell their products,

از آن برای جمع آوری تیم و فروش محصول استفاده می کنند٬

to coerce, to intimidate and to kill.

تا وادار کنند، بترسانند و به قتل برسانند.

Violence is going virtual.

خشونت دارد مجازی می شود.

So this is just a partial sketch

پس این یک طرح ناقص است

of a fast-moving and dynamic and complex situation.

از وضعیت سریع، فعال و پیچیده کنونی.

I mean, there are many other megarisks

یعنی٬ ریسک شدیدتری هم وجود دارد

that are going to define fragility in our time,

که تزلزل شهر را در این زمان تعریف می کند٬

not least income inequality,

که عدم تساوی درآمد حداقلی،

poverty, climate change, impunity.

فقر، تغییر اقلیم، نداشتن مصونیت.

But we're facing a stark dilemma

بلکه ما در برابر یک وضعیت تماماً دشوار هستیم

where some cities are going to thrive and drive global growth

جایی که برخی از شهرها موفق خواهند شد و محرک رشد جهانی هستند

and others are going to stumble and pull it backwards.

و دیگرانی که لغزیده و پس رفت می کنند.

If we're going to change course, we need to start a conversation.

اگر بخواهیم وضعیت را تغییر دهیم، نیاز به گفتگو داریم.

We can't only focus on those cities that work,

ما نباید تنها روی شهرهایی که جریان دارند کار کنیم،

the Singapores, the Kuala Lumpurs,

سنگاپورها، کوآلالامپورها،

the Dubais, the Shanghais.

دوبی ها، شانگهای ها.

We've got to bring those fragile cities into the conversation.

ما باید این شهرهای متزلزل را به بحث بگذاریم.

One way to do this might be to start twinning

یک راه برای این کار می تواند خواهرخواندگی

our fragile cities with our healthier and wealthier ones,

بین آن شهرها و مکان های ثروتمند و سالمتر است،

kickstarting a process of learning and collaboration

راه اندازی فرآیند یادگیری و تعامل

and sharing of practices, of what works and what doesn't.

و سهیم نمودن تجربه ها، از مواردی کارایی دارند و کارایی ندارند.

A wonderful example of this is coming from El Salvador and Los Angeles,

یک مثال عالی از این ماجرا بین السالوادور و لس آنجلس است،

where the mayors in San Salvador and Los Angeles are collaborating

جایی که شهرداران سن سالوادور و لس آنجلس در حال تعاملند

on getting ex-gang members to work with current gang members,

برای همکاری گرفتن از دارودسته های قدیمی در جهت کار با عضوهای کنونی دارودسته ها

offering tutoring, education,

پیشنهاد آموزش به آنها بدهند،

and in the process are helping incubate cease-fires and truces,

و در فرآیند کمک به پرورش آتش بس و قطع جنگ، شرکت کنند.

and we've seen homicide rates go down in San Salvador,

ما نرخ جنایات را دیدیم که در سن سالوادور پایین آمد،

once the world's most violent city,

شهری که خشن ترین مکان دنیا بود،

by 50 percent.

کاهشی معادل ۵۰ درصد داشت.

We can also focus on hot cities, but also hot spots.

ما می توانیم بر شهرها و حتی نقاط خطرناک تمرکز کنیم.

Place and location matter fundamentally in shaping violence in our cities.

مکان و موقعیت عمیقاً در شکل گیری خشونت در شهرهایمان اهمیت دارد.

Did you know that between one and two percent

آیا می دانستید که بین یک تا دو درصد

of street addresses in any fragile city

از خیابان های شهرهای متزلزل

can predict up to 99 percent of violent crime?

می تواند تا ۹۹ درصد جنایت ناشی از خشونت را پیش بینی کند؟

Take the case of São Paulo, where I've been working.

مثلاً سائوپائولو را لحاظ کنید، که من در آن کار می کنم.

It's gone from being Brazil's most dangerous city to one of its safest,

از خطرناک ترین شهر برزیل به امن ترین آن ها تبدیل شده٬

and it did this by doubling down

و این اتفاق وقتی رخ داد که

on information collection, hot spot mapping, and police reform,

جمع آوری اطلاعات٬ طرح ریزی نقاط حساس و تغییرات اساسی در پلیس انجام شد

and in the process, it dropped homicide by 70 percent in just over 10 years.

و در این فرآیند٬ این فعالیت ها٬ جنایات را تا ۷۰ درصد در طی ۱۰ سال کاهش داد.

We also got to focus on those hot people.

ما باید به انسان های حساس نیز توجه کنیم.

It's tragic, but being young, unemployed, uneducated, male,

این ناراحت کننده است٬ اما جوان٬ بیکار٬ بیسواد و مرد بودن

increases the risks of being killed and killing.

ریسک کشتن و یا کشته شدن را زیاد می کند.

We have to break this cycle of violence

ما باید این سیکل خشونت را بشکنیم

and get in there early with our children, our youngest children,

و به سرعت با فرزندانمان به آن جا برسیم، فرزندان جوان‌ترمان،

and valorize them, not stigmatize them.

برایشان ارزش قائل شویم، نه اینکه لکه دارشان کنیم.

There's wonderful work that's happening that I've been involved with

کار بسیار عالی دارد انجام می شود که من هم دخیلم

in Kingston, Jamaica and right here in Rio,

در کینگزتون جامائیکا و در همینجا یعنی ریو،

which is putting education, employment, recreation

که برپایی تحصیل٬ شغل٬ مکان های تفریحی

up front for these high-risk groups,

برای گروه های پر ریسک است٬

and as a result, we're seeing violence going down in their communities.

و در نتیجه٬ ما شاهدیم که خشونت در جامعه ما پایین آمده است.

We've also got to make our cities safer, more inclusive, and livable for all.

ما باید شهرهای خود را امن تر، فراگیرتر و قابل زندگی تر برای همه کنیم.

The fact is, social cohesion matters.

حقیقت این است که همبستگی اجتماعی مهم است.

Mobility matters in our cities.

پویایی در شهرهای ما مهم است.

We've got to get away from this model of segregation, exclusion,

ما لازم است تا از این مدل های جدا کننده، دفع کننده،

and cities with walls.

و شهرهایی با دیوارها.

My favorite example of how to do this comes from Medellín.

مثال مورد علاقه من برای انجام این کار «مدیلین» است.

When I lived in Colombia in the late 1990s,

وقتی من در آخر دهه ۹۰ در کلمبیا می‌زیستم،

Medellín was the murder capital of the world, but it changed course,

مدیلین پایتخت قتل جهان بود، اما وضعیت تغییر کرد،

and it did this by deliberately investing in its low-income and most violent areas

این به خاطر توجه به طبقه با درآمد پایین و خشونت آمیز

and integrating them with the middle-class ones

و یکپارچه سازی آن ها با طبقه متوسط

through a network of cable cars,

از طریق شبکه ای از خودروهای کابلی٬

of public transport, and first-class infrastructure,

حمل و نقل عمومی و زیرساخت های عالی بود٬

and in the process, it dropped homicide by 79 percent in just under two decades.

و در عمل، تا ۷۰ درصد کشتار را در کمتر از دو دهه کاهش داد.

And finally, there's technology.

و نهایتاً، فناوری این جاست.

Technology has enormous promise but also peril.

فناوری آینده ای عالی دارد ولی خطر خود را نیز دارد.

We've seen examples here of extraordinary innovation,

ما نوآوری های شگفت آوری دیده ایم٬

and much of it coming from this room,

خیلی از آنها از این فضا بیرون می آیند٬

The police are engaging in predictive analytics.

پلیس هم در در پیش بینی های تحلیلی درگیر شده است.

Citizens are engaging in new crowdsourcing solutions.

امروز شهروندان، در در راه حل های جمع سپاری سهیم هستند.

Even my own group is involved in developing applications

حتی گروه من در توسعه کاربردهای لازم

to provide more accountability over police and increase safety among citizens.

برای بسط پاسخگویی پلیس و افزایش امنیت شهروندی دخیل هستند.

But we need to be careful.

اما ما لازم است تا مراقب باشیم.

If I have one single message for you, it's this:

اگر من یک پیام برایتان داشته باشم، این است:

There is nothing inevitable about lethal violence,

هیچ چیز درباره این خشونت مرگبار اجتناب ناپذیر نیست

and we can make our cities safer.

و ما می توانیم شهرهایمان را امن‌تر کنیم.

Folks, we have the opportunity of a lifetime to drop homicidal violence

دوستان، ما یک عمر فرصت داریم تا خشونت جنایت کارانه را کاهش دهیم

in half within our lifetime.

در نصف زنگی خودمان.

So I have just one question:

بنابراین من تنها یک سوال دارم:

What are we waiting for?

منتظر چه هستیم؟

Thank you.

ممنون

(Applause)

(تشویق)