A political party for women's equality | Sandi Toksvig

Translator: Shakiba Alinaghian Reviewer: hassan qodusi

I am so excited to be here.

خیلی هیجان زده‌ام که این‌جا هستم.

Everything in America is so much bigger than in Europe.

هرچیزی در آمریکا بسیار بزرگتر از اروپاست.

Look at me -- I am huge!

به من نگاه کنین... من خیلی گنده‌ام!

(Laughter)

(خنده)

It's fantastic!

خارق‌العاده است!

And TED Talks -- TED Talks are where everybody has great ideas.

در سخنرانی‌های تد، هر کس تفکرات بزرگی داره.

So the question is: Where do those great ideas come from?

سؤال اینه که این تفکرات بزرگ از کجا میان؟

Well, it's a little bit of debate,

خب، این یه کم بحث داره.

but it's generally reckoned that the average person --

ولی بطور کلی اینطور تخمین زده شده که یک فرد معمولی،

that's me --

این منم،

has about 50,000 thoughts a day.

در روز حدود ۵۰ هزارفکر توی سرش داره

Which is a lot,

که خیلی زیاده.

until you realize that 95 percent of them

تا وقتی که متوجه میشید ۹۵ درصد از اونا

are the same ones you had the day before.

همونایی هستند که روز قبل توی سرتون داشتید.

(Laughter)

(خنده)

And a lot of mine are really boring, OK?

خیلی از افکار من واقعا کسل کننده‌اند، خب؟

I think things like,

افکاری مثل:

"Oh! I know -- I must clean the floor.

«وای! باید زمین رو تمیز کنم.»

Oh! I forgot to walk the dog."

«وای! یادم رفت سگ رو ببرم پیاده‌روی»

My most popular:

و متداول ترینش:

"Don't eat that cookie."

«اون شیرینی رو نخور.»

(Laughter)

(خنده)

So, 95 percent repetition.

پس ۹۵ درصد تکراری هستند.

That leaves us with just a five percent window of opportunity each day

پس فقط هر روز، ۵ درصد فرصت این رو داریم

to actually think something new.

که به یک چیز جدید فکر کنیم.

And some of my new thoughts are useless.

بعضی از افکار جدیدم هم به درد نمی‌خورن.

The other day I was watching some sports on television,

چند روز پیش یه برنامه‌ ورزشی توی تلویزیون تماشا میکردم

and I was trying to decide why I just don't engage with it.

و سعی کردم بفهمم چرا من جذبش نمی‌شم.

Some of it I find curious.

بعضی از اونا واقعا عجیبن،

This is odd.

مثل این.

(Laughter)

(خنده)

Do you think it would be worth being that flexible

فکر می‌کنید این همه انعطاف پذیری ارزش‌ش رو داره

just to be able to see your heel at that angle?

که فقط بتونی از این زاویه پاشنه‌‌‌‌ پات رو ببینی؟

(Laughter)

(خنده)

And here's the thing:

اینو میخوام بگم؛

I'm never going to be able to relate to that,

‌من هیچوقت نمیتونم این رو درک کنم

چون هرگز نمیتونم انجامش بدم، خب؟

because I'm never going to be able to do it, OK?

Well, not twice, anyway.

البته نه دو بار.

(Laughter)

(خنده)

ولی بهتون حقیقت رو میگم.

But I'll tell you the truth.

حقیقت اینه که من هرگز توی ورزش خوب نبودم.

The truth is I have never been any good at sport, OK?

من به دوره‌ای از زندگیم رسیدم که وقتی دوستام میگن:

I've reached that wonderful age when all my friends say,

«کاش همون تناسب اندام ۱۸ سالگیم رو داشتم.»

"Oh, I wish I was as fit as I was when I was 18."

بیشتر احساس غرور میکنم.

And I always feel rather smug then.

(خنده)

(Laughter)

من دقیقاً همون تناسب اندام قبلیم رو...

I'm exactly as fit as I was when I --

(خنده)

(Laughter)

(تشویق)

(Applause)

اون زمان نمیتونستم بدوم، قطعا الآن هم نمیتونم.

I couldn't run then. I'm certainly not going to do it now.

(خنده)

(Laughter)

بعد یک فکر جدید زد به سرم، خب؟

So then I had my new idea:

Why not engage people like me in sport?

چرا افرادی مثل من رو در ورزش بکار نگیریم؟

I think what the world needs now

فکر کنم چیزی که الان جهان بهش احتیاج داره

is the Olympics for people with zero athletic ability.

المپیکی برای افراد فاقد صلاحیت ورزشی است.

(Laughter)

(خنده)

Oh, it would be so much more fun.

خیلی سرگرم‌کننده‌تر می‌شد.

We'd have three basic rules, OK?

سه تا قانون اساسی وجود میداشت.

Obviously no drugs; no corruption, no skills.

مخصوصاً مواد انرژی‌زا و فساد ممنوع، مهارت ورزشی هم ممنوع!

(Laughter)

(خنده)

اون وقت میشد...

It would be --

No, it's a terrible idea.

نه، فکر خیلی مزخرفیه.

And I also know why I don't engage with sport when I watch it on television.

همچنین میدونم چرا ورزشی که در تلویزیون میبینم رو درک نمیکنم.

It's because probably 97 percent of it is about men running

چون شاید ۹۷ درصدش درباره‌ مردان درحال دویدنه،

and men kicking things,

در حال شوت کردن چیزها،

men trying to look neatly packaged in Lycra.

مردانی که سعی دارن در لباس‌هایی از جنس لایکرا، منظم به نظر برسند.

There is --

ورزش...

(خنده)

(Laughter)

Not always successfully.

همیشه هم موفق نمیشن.

There is --

ورزش...

(Laughter)

(خنده)

There is so little female sport on television,

ورزش بانوان، خیلی کم در تلویزیون هست

و یک زن جوان بیننده تلویزیون ممکنه به این فکر کنه که...

that a young woman watching might be forgiven for thinking,

(چطور میتونم خوب بیانش کنم؟)

and how can I put this nicely,

that the male member is the very lever you need

که یک مرد، همون نیروی کمکی هست که احتیاج داری

to get yourself off the couch and onto a sports ground.

تا از روی مبل راحتی بلندت کنه و بذارتت توی زمین ورزش.

(Laughter)

(خنده)

The inequalities in sport are breathtaking.

نابرابری‌‌ها در ورزش واقعا حیرت‌آوره!

So this is what happens to me:

و این اتفاقی هست که برام میفته:

I have a brand new idea,

من یه فکر جدید به سرم میزنه

and immediately I come back to an old one.

و بلافاصله برمیگردم سر قبلی.

در حقیقت، نه الآن،

The fact is, there is not now,

نه هیچ زمان دیگه‌ای در کل تاریخ،

nor has there ever been in the whole of history,

a single country in the world where women have equality with men.

یک کشور در دنیا که زنان، برابری با مردان داشته باشن وجود نداشته.

Not one.

حتی یکی!

196 countries,

در ۱۹۶ کشور،

it hasn't happened in the whole of evolution.

در کل سیر تکامل بشر این اتفاق نیفتاده.

So, here is a picture of evolution.

این تصویر سیر تکامل بشره.

(Laughter)

(خنده)

We women are not even in it!

ما زن‌ها حتی توی این عکس هم نیستیم!

(Laughter)

(خنده)

It's a wonder men have been able to evolve quite so brilliantly.

واقعا عجیبه که مردها تونستن اینقدرعالی و بی‌نقص تکامل پیدا کنن.

So --

پس...

(Laughter)

(خنده)

It bugs me, and I know I should do something about it.

این منو آزار میده و میدونم که باید یه کاریش بکنم.

But I'm busy, OK?

ولی سرم شلوغه، خب؟

من یه شغل تمام وقت دارم،

I have a full-on career,

I've got three kids, I've got an elderly mom.

سه تا بچه و یک مادر پیر دارم.

In fact, if I'm honest with you,

درواقع، اگه بخوام راستشو بهتون بگم،

one of the reasons I came out here

یکی از دلایلی که من الان اینجام

is because TED Talks said I could have 15 minutes to myself,

این بود برنامه‌ی تد گفت من میتونم ۱۵ دقیقه برای خودم داشته باشم

and I never have that much time --

و من هیچ وقت این همه زمان برای خودم نداشتم.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

So I'm busy.

پس من سرم شلوغه

And anyway, I already had a go at changing the world.

و درهر صورت تلاش میکنم که دنیا رو تغییر بدم.

Here's the thing, OK?

این رو میخوام بگم:

Everybody has inside themselves what I call an "activation button."

هرکسی درون خودش یک چیزی که من اسمشو گذاشتم «دکمه‌ی فعالسازی» داره.

It's the button that gets pressed when you think,

این دکمه‌ایه که وقتی فکر میکنیم:

"I must do something about this."

«من باید این رو یه کاریش بکنم.» فشار داده میشه.

It gets pressed for all sorts of reasons.

این دکمه به هر دلیلی فشار داده میشه.

شاید شما با یک نابرابری مواجه میشید،

Maybe you face some kind of inequality,

or you've come across an injustice of some kind,

یا تصادفا با یک ناعدالتی روبه‌رو شدید،

sometimes an illness strikes,

یه وقت یه بیماری اتفاق میفته،

or you're born in some way disadvantaged,

یا شاید شما با نوعی محرومیت متولد شدید،

or perhaps underprivileged.

یا شایدم در فقر و تنگدستی.

So I was born gay, OK?

من همجنس‌گرا متولد شدم، خب؟

I've always known,

همیشه هم میدونستم این رو.

I don't think my family were the least bit surprised.

فکر نمیکنم خانواده‌ام هم حتی یک ذره‌ای غافلگیر شده باشن.

Here is a picture of me aged four.

این عکس چهار سالگیمه.

با مزه به‌ نظر میرسم

I look cute,

ولی درونم واقعا باور داشتم که شبیه کیلینت ایست‌وود هستم.

but inside I genuinely believed that I looked like Clint Eastwood.

(Laughter)

(خنده)

So my activation button was pressed when I had my kids --

من وقتی که بچه‌هام رو داشتم، دکمه‌ی فعالسازیم فشار داده شد.

three wonderful kids, born to my then-partner.

سه تا بچه‌‌ی فوق‌العاده که از همسر قبلیم هستن.

اینو میخوام بگم؛ من در یک شبکه تلویزیونی در بریتانیا کار میکنم.

Now here's the thing: I work on television in Britain.

زمانی که اونا متولد شدن، من درحال مجری‌گری بودم

By the time they were born, I was already hosting my own shows

و جلوی چشم مردم کار میکردم.

and working in the public eye.

من کاری که میکنم رو دوست دارم

I love what I do,

ولی بچه‌هامو بیشتر دوست دارم

but I love my kids more.

And I didn't want them to grow up with a secret.

و نمیخواستم که با یک راز بزرگ بشن.

1994, when my son, my youngest was born,

سال ۱۹۹۴، سالی که پسر کوچکم به دنیا اومد

there was not, as far as I was aware,

تا جایی که من خبر داشتم،

a single out, gay woman in British public life.

حتی یک زن همجنسگرا هم در زندگی جمعی بریتانیا نبود.

I don't think secrets are a good thing.

فکر نمیکنم راز چیز خوبیه.

I think they are a cancer of the soul.

به نظرم راز، سرطان روح هست.

So I decided to come out.

پس تصمیم گرفتم که خود واقعیم رو نشون بدم.

Everybody warned me that I would never work again,

همه بهم هشدار دادند که ممکنه دیگه هرگز کار نکنم

but I decided it was absolutely worth the risk.

ولی بنظرم کاملا ارزش خطر کردن رو داشت.

Well, it was hell.

خب، برام عین جهنم بود.

In Britain, we have a particularly vicious section of the right-wing press,

در بریتانیا، یک بخش شرور خاص در مطبوعات جناح راست داریم

and they went nuts.

و اونها از عصبانیت، دیوونه شدن.

And their hatred stirred up the less stable elements of society,

و تنفر اونها، باعث خشمگین شدن عناصر کمتر پایدار جامعه شد

and we got death threats --

و ما تهدید به مرگ شدیم...

enough death threats that I had to take the kids into hiding,

تا جایی که مجبور شدم بچه‌هام رو مخفی کنم

and we had to have police protection.

و ما دست به دامن حفاظت پلیس شدیم.

And I promise you there were many moments in the still of the night

باور کنید لحظه‌های بسیاری در شب‌های ساکت و آرام بودن

when I was terrified by what I had done.

که از کاری که کرده بودم احساس ترس و وحشت می‌کردم.

Eventually the dust settled.

بالاخره اوضاع آروم شد.

Against all expectation I carried on working,

برخلاف همه‌ی انتظارات، من به کار کردنم ادامه دادم.

and my kids were and continue to be absolutely fantastic.

بچه‌هام هم همیشه واقعا خارق‌العاده بودن و هستن.

I remember when my son was six, he had a friend over to play.

یادمه که وقتی پسرم شش ساله بود، یکی از دوستاش برای بازی اومده بود.

They were in the next room; I could hear them chatting.

توی اتاق کناری بودن و میتونستم بشنوم چی میگن.

دوستش بهش گفت: « دوتا مامان داشتن چه حسی داره؟»

The friend said to my son, "What's it like having two mums?"

I was a little anxious to hear, so I leant in to hear and my son said,

از شنیدنش کمی مضطرب شدم، واسه همین رفتم گوش دادم و پسرم گفت:

«فوق‌العاده‌ است، چون اگه یکیشون مریض بشه،

"It's fantastic, because if one of them's sick,

هنوز یکی دیگه داری که برات غذا بپزه.»

you've still got another one to cook for you."

(خنده)

(Laughter)

So my activation button for gay equality was pressed,

دکمه‌ی فعالسازی من درمورد برابری همجنسگراها فشار داده شد.

and along with many, many others,

و در کنارخیلی‌های دیگه،

I campaigned for years for gay rights,

سالها برای حقوق همجنسگراها گروه تشکیل میدادم

and in particular, the right to marry the person that I love.

و مخصوصا برای حق ازدواج کردن با کسی که عاشقشم.

In the end, we succeeded.

در نهایت ما موفق شدیم.

And in 2014, on the day that the law was changed,

و در سال ۲۰۱۴، در روزی که قانون عوض شد،

I married my wife, who I love very much, indeed.

من با همسرم که البته خیلی دوستش دارم، ازدواج کردم.

(Applause)

(تشویق)

We didn't do it in a quiet way -- we did it on the stage

ما آروم و بی سر و صدا ازدواج نکردیم.

at the Royal Festival Hall in London.

روی صحنه‌ی تالار رویال فستیوال در لندن انجامش دادیم.

It was a great event.

یک اتفاق خیلی بزرگ بود.

The hall seats two-and-a-half thousand people.

تالار به اندازه‌ی ۲۵۰۰ نفر صندلی داشت.

We invited 150 family and friends, then I let it be known to the public:

ما ۱۵۰ تا از دوستها و اعضای خانواده‌ رو دعوت کردیم. بعد به مردم گفتیم:

anybody who wanted to come and celebrate, please come and join us.

هرکسی که میخواد بیاد و جشن بگیره، قدمش روی چشم ماست.

هرکسی که بخواد آزاده که بیاد.

It would be free to anybody who wanted to come.

۲۵۰۰ نفر اومدن!

Two-and-half thousand people turned up.

(Applause)

(تشویق)

Every kind of person you can imagine:

هر جور آدمی که فکرش رو بکنید.

همجنسگراها، غیرهمجنسگرا، خاخام‌ها، راهبه‌ها، متأهل‌ها

gays, straights, rabbis, nuns, married people,

black, white -- the whole of humanity was there.

سیاه‌پوست، سفیدپوست، همه نوع انسانی اونجا بود

And I remember standing on that stage thinking, "How fantastic.

و یادمه وقتی روی اون صحنه بودم در این فکر بودم:

«چقدر خارق‌العاده همه‌چیز درست شد،

Job done.

Love triumphs.

عشق پیروز شد،

Law changed."

و قانون عوض شد.»

And I --

و من...

(Applause)

(تشویق)

And I genuinely thought my activation days were over, OK?

من واقعآ فکر میکردم که دوره‌ی فعالسازیم به سر رسیده، خب؟

So every year in that same hall,

من هر سال در همون تالار،

مجری‌گری کنسرتی برای گرامیداشت روز جهانی زن رو انجام میدم.

I host a fantastic concert to celebrate International Women's Day.

We gather the world's only all-female orchestra,

ما تنها ارکستر کاملا زنانه در دنیا رو گرد هم میاریم.

موسیقی‌های فوق‌العاده‌ای از زنان آهنگسازی که فراموش یا نادیده گرفته شدن اجرا میکنیم.

we play fantastic music by forgotten or overlooked women composers,

we have amazing conductors --

رهبران ارکستر فوق‌العاده‌ای داریم.

it's Marin Alsop there from Baltimore conducting,

مَرین اولسپ از بالتیمور اونجا رهبری میکنه،

Petula Clark singing --

پتچولا کلارک میخونه،

and I give a lecture on women's history.

و من درباره‌ی زنان در تاریخ سخنرانی میکنم.

I love to gather inspirational stories from the past and pass them on.

من عاشق اینم که داستان‌های الهام‌بخش از گذشته روجمع کنم و در اختیار بقیه بذارم.

Too often, I think history's what I call the Mount Rushmore model.

خیلی اوقات فکر میکنم تاریخ مثل سنگتراشی‌های کوه راشمور میمونه.

It looks majestic, but the women have been entirely left out of it.

باشکوه بنظر میرسه ولی زنان، هیچ جایی در اون ندارن.

And I was giving a talk in 2015 about the suffragettes --

سال ۲۰۱۵ یک سخنرانی درباره‌ی «زنان خواهان حق رأی» داشتم.

I'm sure you know those magnificent women who fought so hard

مطمئنم زنان فوق‌العاده‌ای که

برای حق رأی زنان در بریتانیا به سختی جنگیدند رو میشناسید.

for the right for women in Britain to vote.

And their slogan was: "Deeds, not words."

و شعارشون این بود: «عمل باید کرد، حرف کافی نیست.»

And boy, they succeeded,

و پسر! اونا موفق شدن

because women did indeed get the vote in 1928.

چون در واقع زنها در سال ۱۹۲۸ تونستن رأی بدن.

So I'm giving this talk about this,

من دراینباره دارم سخنرانی میکنم

و حین سخنرانیم متوجه شدم که:

and as I'm talking, what I realized is:

this was not a history lecture I was giving;

این یه سخنرانی تاریخ ساز نبود.

this was not something where the job was done.

این سخنرانی‌ای نبود که بتونه چیزی رو حل کنه.

This was something where there was so much left to do.

هنوز خیلی کارهای نکرده وجود داره.

Nowhere in the world, for example,

هیچ جایی توی دنیا مثلا،

do women have equal representation in positions of power.

زنان به تعداد مردان، نمایندگانی در منصب قدرت ندارن.

OK, let's take a very quick look at the top 100 companies

خب، بذارین سریع یه نگاهی به ۱۰۰ شرکت برتر

in the London Stock Exchange in 2016.

در بورس سهام لندن در سال ۲۰۱۶ بندازیم.

Top 100 companies: How many women running them?

۱۰۰ کشور برتر؛ چندتا از اونها رو یک زن اداره میکنه؟

Seven. OK. Seven. That's all right, I suppose.

هفت تا. باشه گمونم هفت تا خوبه.

Until you realize that 17 are run by men called "John."

تا وقتی که میفهمید۱۷ تا از اون شرکتها، توسط مردانی به نام«جان» اداره میشه!

(Laughter)

(خنده)

There are more men called John running FTSE 100 companies --

تعداد مردان به اسم «جان» که ۱۰۰ شرکت بورس فاینانشال تایمز رو اداره میکنن،

(Laughter)

(خنده)

than there are women.

بیشتر از تعداد زنانه!

۱۴ تا از اون شرکتها توسط مردانی به اسم «دِیو» اداره میشه.

There are 14 run by men called "Dave."

(Laughter)

(خنده)

Now, I'm sure Dave and John are doing a bang-up job.

مطمئنم که «دیو» و «جان» کارشون رو خیلی عالی انجام میدن.

(Laughter)

(خنده)

باشه. چه اهمیت داره؟

OK. Why does it matter?

Well, it's that pesky business of the gender pay gap.

خب این به شکاف ناعادلانه‌ی بین دستمزد زن و مرد مربوط میشه.

Nowhere in the world do women earn the same as men.

هیچ جایی توی دنیا زن‌ها برابر با مردها حقوق نمیگیرن

و این هیچوقت هم عوض نمیشه

And that is never going to change

مگر اینکه زنان بیشتری در هیئت مدیره داشته باشیم.

unless we have more women at the top in the boardroom.

We have plenty of laws;

چندتا قانون داریم؛

the Equal Pay Act in Britain was passed in 1975.

سال ۱۹۷۵ قانون برابری دستمزد در بریتانیا تصویب شد.

Nevertheless, there are still many, many women

با این حال هنوز زنان بسیار زیادی هستند

who, from early November until the end of the year,

که از اوایل نوامبر تا آخر سال

by comparison to their male colleagues,

در مقایسه با همکاران مذکرشون

are effectively working for free.

حقیقتا مجانی کار میکنن.

In fact, the World Economic Forum estimates

درواقع، انجمن اقتصاد جهانی تخمین زده که

that women will finally get equal pay in ...

زنان در نهایت حقوقی برابر با مردان در سال...

2133!

۲۱۳۳ خواهند داشت!

Yay!

آره!

(Laughter)

(خنده)

That's a terrible figure.

این افتضاحه.

And here's the thing:

تازه...

the day before I came out to give my talk,

روز قبلِ اینکه بیام و سخنرانی کنم،

انجمن اقتصاد جهانی ۲۱۳۳ روعوض کرد.

the World Economic Forum revised it.

So that's good, because that's a terrible -- 2133.

خوبه چون واقعا ۲۱۳۳ خیلی افتضاح بود.

Do you know what they revised it to?

میخواین بدونین به چه عددی رسیدن؟

2186.

۲۱۸۶

(Laughter)

(خنده)

Yeah, another 53 years, OK?

خب پس ۲۳ سال دیگه هم بهش اضافه شد.

We are not going to get equal pay

در نظام فعلی،

in my grandchildren's grandchildren's lives

نوه‌های نوه‌هام هم توی زندگیشون

under the current system.

حقوق برابر نخواهند داشت.

And I have waited long enough.

من به اندازه کافی صبر کردم.

توی کارم به اندازه کافی صبر کردم.

I've waited long enough in my own business.

سال ۲۰۱۶ من به اولین زن در تلویزیون بریتانیا تبدیل شدم

In 2016 I became the very first woman on British television

to host a prime-time panel show.

که یک یرنامه‌ی کمدی تلویزیونی رو مجری‌گری میکنه.

Isn't that great? Wonderful, I'm thrilled.

عالی نیس؟ فوق‌العاده‌س. هیجان زده شده شدم.

ولی...

But --

(تشویق)

(Applause)

But 2016! The first!

ولی در سال ۲۰۱۶ اولین بودم!

Television's been around for 80 years!

۸۰ ساله که تلویزیون داریم!

(Laughter)

(خنده)

It may be television's not so important,

خب این تلویزیون هست و ممکنه زیاد مهم نباشه

but it's kind of symptomatic, isn't it?

ولی این هم یه جور نشونه س، مگه نه؟

2016, the UN were looking for a brand new ambassador

سال ۲۰۱۶ سازمان ملل دنبال یک سفیر کاملا جدید می‌گشت

to represent women's empowerment and gender equality,

که نماینده‌ی قدرت و برابری جنسیتی زنان باشه.

and who did they choose?

و اونها کی رو انتخاب کردن؟

Wonder Woman.

«زن شگفت انگیز» رو!

Yes, they chose a cartoon, OK?

درسته، اونها یک شخصیت کارتونی رو انتخاب کردن!

(Laughter)

(خنده)

Because no woman was up to the job.

چون هیچ زنی نبود که مسئولیت اون کار رو برعهده بگیره.

The representation of women in positions of power is shockingly low.

نمایندگی زنان در منصب های قدرت به شکل خیره کننده‌ای پایینه.

It's true in Congress, and it's certainly true in the British Parliament.

در کنگره که اینطوره. در پارلمان بریتانیا هم همینطوره.

In 2015, the number of men elected to the Parliament that year

در سال ۲۰۱۵، تعداد مردانی که اون سال برای پارلمان انتخاب شدن،

was greater than the total number of women

از تعداد همه ی زنانی که تا به حال

who have ever been members of Parliament.

عضو پارلمان بودن، بیشتر بود.

And why does it matter?

خب چه اهمیتی داره؟

Here's the thing: if they're not at the table --

خب اگه اونا سر میز تصمیم‌گیری نباشن

literally, in Britain, at that table helping to make the laws --

یعنی در بریتانیا، در رأس قدرت برای کمک به تصویب قوانین نباشن،

do not be surprised if the female perspective is overlooked.

تعجب نکنید که خواسته‌های زنان نادیده گرفته بشه.

It's a great role model for young people to see a woman in charge.

برای جوانان، دیدن یک زن در رأس قدرت الگوی خیلی خوبیه.

In 2016, Britain got its second female Prime Minister;

سال ۲۰۱۶، بریتانیا دومین زن نخست وزیر در تاریخ رو به خودش دید.

Theresa May came to power.

«ترزا می» به قدرت رسید.

The day she came to power she was challenged:

همون روزی که به قدرت رسید به چالش کشیده شد.

just do one thing.

سعی کنید...

Do one thing in the first 100 days that you're in office

سعی کنید در ۱۰۰ روز اولی که سر کار رفتید،

to try and improve lives for women in Britain.

یه کاری کنید و زندگی زنان در برتانیا رو بهتر کنید.

And what did she do? Nothing.

و اون چیکار کرد؟ هیچی

Nothing.

هیچی.

Because she's much too busy cleaning up the mess the boys made.

چون همش مشغول تمیز کردن خرابکاری هایی که پسرا درست کرده بودن بود.

Even having a female leader,

حتی اگه یک رهبر زن هم داشته باشیم،

they always find something better to do

اونها همیشه یه کاری بهتر از درست کردن مسأله ناخوشایند نابرابری

than to sort out the pesky issue of inequality.

برای خودشون پیدا میکنن.

So I keep talking about equality like it matters. Does it?

خب پس منم به حرف زدنم درباره‌ی برابری ادامه میدم.

Well, let's take a very quick look at the STEM industries, OK?

بذارین یه نگاه سریعی به صنعت‌های «استم» بندازیم، باشه؟

So science, technology, engineering and mathematics.

«استم» STEM یعنی علوم، فناوری، مهندسی و ریاضیات.

Pretty much important in every single aspect of our daily lives.

اینها در هر جنبه ای از زندگی روزانه‌ی ما نقش خیلی مهمی رو ایفا می‌کنند.

There is the thickest and most incredibly well-documented glass ceiling

عقاید به شدت محدودکننده‌ای برای زنان که به خوبی هم اسنادش موجوده،

in the STEM industries.

در صنعت‌های استم وجود داره.

What if the cure for cancer

فکرش رو بکنید ممکنه درمان سرطان،

or the answer the global warming

یا راه حلی برای گرمایش زمین

lies in the head of a young female scientist who fails to progress?

توی ذهن یک زن جوان دانشمند که نمیتونه پیشرفت کنه، وجود داشته باشه.

So I thought all these things,

من به همه‌ی اینها فکر کردم

and I knew I had to do "Deeds, not words."

و میدونستم که: «عمل باید کرد، حرف کافی نیست.»

And I spoke to my wonderful friend,

بنابراین رفتم پیش دوست فوق‌العاده‌م، «کاترین میر»

brilliant journalist Catherine Mayer in Britain,

که یک روزنامه نگار بااستعداد در بریتانیاس.

and we rather foolishly --

و ما به شکل احمقانه‌ای...

and I suspect there was wine involved --

که فکر کنم از تأثیرت الکل بود.

(خنده)

(Laughter)

We decided to found a brand new political party.

تصمیم گرفتیم یک حزب سیاسی کاملا جدیدی رو تشکیل بدیم.

Because here's the critical thing:

چون نکته‌ تأمل‌برانگیزش اینه:

the one place women and men are absolutely equal is at the ballot box.

تنها جایی که زنان و مردان کاملا با هم برابرند، پای صندوق رأی هست.

We had no idea what we were doing,

نمیدونستیم داریم چیکار میکنیم.

we didn't know how complicated it was to start a political party.

نمیدونستیم تشکیل یک حزب سیاسی چقدر پیچیده‌ست.

فکر کردم: خب نباید اونقدر هم سخت باشه چون مردها مدت‌هاست که دارن انجامش میدن.

I thought, "It can't be that difficult, men have been doing it for years."

(خنده)

(Laughter)

So we started by calling it "The Women's Equality Party."

پس اول براش اسم تعیین کردیم: «حزب برابری زنان»

And straightaway people said to me,

یه سری آدم رک و راست بهم گفتن:

"Why did you call it that?"

«چرا این اسم رو روش گذاشتین؟»

I said, "I don't know, I just thought we'd be clear."

گفتم: نمیدونم. فکر کردم شاید اینطوری منظورمون رو خوب برسونیم.

(Laughter)

(خنده)

I didn't want what we were doing to be a secret, you know? I just --

خب من نمیخواستم کاری که میکنیم مثل یه راز مخفی باشه.

(خنده)

(Laughter)

Some people said, "You can't call it that! It's much too feminist!"

بعضیا هم گفتن: نمیتونی این اسم رو روش بذاری! خیلی فمنیستیه!

Ooh! Scary word! Ahh!

وای چه اسم ترسناکیه! آه!

I can't tell you how many times I've heard somebody say,

نمیتونم بهتون بگم چندبار شنیدم که یکی میگفت:

"I'm not a feminist, but ..."

«من فمنیست نیستم، ولی...»

And I always think if there's a "but" in the sentence,

و من همیشه میگم هروقت «ولی» توی جمله هست،

it can't all be roses in the garden.

همه چیز خوب و موافق نیس.

And then I started getting asked the hilarious question,

بعد شروع کردن ازم این سؤال مضحک رو بپرسن:

«همتون قراره لباس‌زیرهاتون رو بسوزونید؟»

"Are you all going to burn your bras?"

Yes! Because bras are famously made of flammable material.

خب آره چون لباس زیر معروفه به اینکه از مواد قابل اشتعال درست شده.

(Laughter)

(خنده)

That's why all women spark when they walk.

برای همین هم هست که همه خانوما وقتی راه میرن میدرخشن.

(Laughter)

(خنده)

Here's quick history sidebar for you:

براتون تاریخچه‌ی کوچکی در اینباره دارم:

no woman ever burnt her bra in the '60s.

هیچ زنی در دهه ۶۰ لباس زیرش رو آتش نزد.

It's a story made up by a journalist.

این داستانیه که یه روزنامه‌نگار از خودش درآورده.

Thank goodness journalism has improved since then.

خدا رو شکر از اون موقع به بعد، روزنامه‌نگاری بهتر شده.

So --

پس...

(Laughter)

(خنده)

I announced what we were going to do in a broadcast interview,

من در یک مصاحبه‌ی تلویزیونی اعلام کردم که چیکار میخوایم بکنیم

and straightaway, the emails started coming.

و بلافاصله ایمیل‌ها به سمتون سرازیر شدن.

First hundreds, then thousands and thousands,

اولش صدها ایمیل، بعد هزاران و هزاران.

from every age group: from the very young to women in their '90s,

از هر گروه سنی، از زن‌های خیلی جوون تا ۹۰ ساله‌ها گرفته

to hundreds of wonderful men.

تا صدها مرد بینظیر.

People wrote and said, "Please, can I help?

مردم نوشته بودن: میتونم کمک کنم؟

Please, can I visit you at party headquarters?"

میتونم لطفا ستاد حزبتون رو ببینم؟

We didn't have a headquarters -- we didn't have a party!

ما ستاد حزب نداشتیم، اصلا حزب نداشتیم!

هیچی نداشتیم.

We didn't have anything.

All we had was a wonderful, tight group of fabulous friends

همه‌ی چیزی که داشتیم، یه گروه جمع و جور از دوستان فوق‌العاده‌مون بود

trying to answer emails pretty much 24-7 in our pajamas.

که سعی داشتن هرروز و همه ساعته با لباس‌های راحتی خونشون ایمیلها رو جواب بدن.

همه‌مون مشغول بودیم.

We were all busy.

Many of us had careers, many of us had children,

خیلی‌هامون شغل‌های خودمون رو داشتیم بچه داشتیم

but we did what women do, and we shared the work.

ولی ما کاری کردیم که زن‌ها میکنن و کارمون رو تقسیم کردیم.

And almost instantly, we agreed on certain fundamental things.

و تقریبا بلافاصله، سر مسائل اساسی به توافق رسیدیم.

First thing: we want to be the only political party in the world

اولینش این بود: میخواهیم اولین حزب سیاسی دنیا باشیم

whose main aim was to no longer need to exist.

که هدف اصلیش دیگه ابقای خودش نیست.

That's a fantastic idea.

فکر بی‌نظیریه.

We wanted to be the only political party with no particular political leaning.

میخواستیم اولین حزبی باشیم که هیچ گرایش سیاسی بخصوصی نداره.

We wanted people from the left, from the right, from the middle,

مردم چپ‌گرا، راست‌گرا و وسط‌گرا رو

every age group.

از هر گروه سنی میخواستیم.

چون هدف اصلیمون کار بر روی یک موضوع ساده بود:

Because the whole point was to work with a simple agenda:

let's get equality in every aspect of our lives,

بیاین به برابری در هر جنبه‌ای از زندگی‌مون برسیم

and when we're finished,

و وقتی که کارمون تموم شد،

let's go home and get the other chores done.

بریم خونه و به خانه‌داری خودمون برسیم.

(Laughter)

(خنده)

And we wanted to change how politics is conducted.

میخواستیم در نحوه‌ی اداره‌ی سیاست تغییری ایجاد کنیم.

I don't know if you have this,

نمیدونم شما رو،

but in Britain we have two major political parties.

ولی ما در بریتانیا دو حزب سیاسی عمده داریم.

اونها کله‌گنده‌های سیاستند.

They're the dinosaurs of politics.

And how they speak to each other is shameful and poisonous.

و جوری که اونا باهم حرف میزنن، خجالت‌آور و زهرداره.

I'm sure you've never had that kind of name-calling --

مطمئنم شما هرگز کسی رو اونطور صدا نمیزنید.

(خنده)

(Laughter)

And lying here.

و مثل اون‌ها هم دروغ نمیگید.

Wouldn't it be great if just one politician said,

چقدرعالی میشد اگه فقط یه سیاستمدار میگفت:

"Do you know, my opponent has a point.

«میدونی، رقیبم درست میگه.

Let's see if we can't work together and get the job done."

بذار ببینیم میتونیم با هم حلش کنیم یا نه.»

(Applause)

(تشویق)

And let's get more women into politics, OK?

بذارین زنان بیشتری رو وارد سیاست کنیم.

Let's immediately get more women into politics

بذارین سریعا این کار رو درحالی بکنیم

by being the only political party to offer free childcare to our candidates,

که تنها حزب سیاسی هستیم که به نامزدهامون، مراقبت مجانی از کودکان رو ارائه میدیم

so they can get out of the house and start campaigning.

تا اون‌ها بتونن برن بیرون خونه و کمپین تشکیل بدن.

(Applause)

(تشویق)

Within 10 months,

در ۱۰ ماه،

ما بیش از ۷۰ شعبه از حزبمون رو در سراسر انگلستان داشتیم.

we had more than 70 branches of our party across the UK.

We stood candidates for election in London, Scotland and Wales

در می ۲۰۱۶، ما کاندیداهامون رو برای انتخابات در لندن،

in May 2016.

اسکاتلند و ولز اعلام کردیم.

One in 20 people voted for our candidate for London Mayor.

از هر ۲۰ نفر یک نفر به کاندیدای ما برای شهردار لندن شدن رأی داد

And when the men in the race saw how many votes we were attracting,

و وقتی که مردها در این رقابت دیدن که ما چقدر رأی کسب کردیم،

wonder of wonders,

شاخ‌هاشون زد بیرون

they began to talk about the need to tackle gender equality.

و شروع کردن به صحبت کردن درباره اینکه چطور مشکل برابری جنسیتی رو حل کنن.

(Applause)

(تشویق)

You know, I've been promised change since I was a child.

میدونید از وقتی بچه بودم همیشه به من وعده‌‌ی تغییر میدادن.

It was always coming:

همیشه نزدیک بود اتفاق بیفنه.

women were going to stand shoulder to shoulder with men.

زنان قرار بود شونه به شونه‌ی مردان بایستن.

تنها چیزی که نصیبم میشد، وعده‌های پوچ و ناامیدی بود.

All I got were empty promises and disappointment --

enough disappointment to found a political party.

اونقدر ناامید بودم که یک حزب سیاسی جدید رو تشکیل بدم.

But here is my new idea for today -- this is my five percent, OK?

این همه‌ی حرف امروز منه، این همون 5 درصده.

و واقعا خوبه.

And this one is really good.

The fact is, this is not enough.

ولی در حقیقت کافی نیست.

It is not enough to found one political party for equality in a single country.

تشکیل یک حزب برای برابری، اونم فقط در یک کشور کافی نیست.

What we need is a seismic change in the global political landscape.

ما به تغییری احتیاج داریم که چشم انداز سیاسی جهان رو تکون بده.

And the wonderful thing about the model we have created

و چیز فوق‌العاده‌ای که درباره طرح ما وجود داره

is that it would work anywhere.

این هست که همه جا جواب میده.

It would work in America,

توی آمریکا جواب میده،

it would work in Australia, it would work in India.

توی استرالیا، هند.

It's like we've made the perfect recipe: anybody can cook it,

شبیه یک دستورپخت غذاست که هرکسی میتونه اونو بپزه

و برای همه هم خوب و مفیده.

and it's good for everybody.

ما اون رو با همه به اشتراک می‌گذاریم.

And we want to give it away.

If you want to know what we did, we're giving it away.

اگه میخواین بدونین ما چیکار کردیم، بهتون میگیم.

Can you imagine if we could mobilize millions of women across the world

تصور کنید اگه ما بتونیم میلیونها زن در سرتاسر جهان رو بسیج کنیم

to say, "That's enough!" to the traditional battles of politics?

که به مبارزات مرسوم سیاست بگن: «دیگه کافیه!»

To say, "Stop the bickering, let's get the work done."

که بگن: «سروکله‌زدن بسه! بیاین مسئله رو حلش کنیم.»

We could literally change the world.

اونوقته که ما میتونیم دنیا رو تغییر بدیم

And I want that.

و من هم همین رو میخوام.

(Applause)

(تشویق)

I want ...

من میخوام...

(تشویق)

(Applause)

I want that for our daughters,

من این رو برای دختران

and I want it for our sons.

و پسرانمون میخوام.

Because the fact is: equality is better for everyone.

چون حقیقت اینه: برابری برای همه بهتره.

Come on people, let's activate! Let's change the world!

زود باشین مردم! بیاین فعال بشیم و دنیا رو تغییر بدیم!

I know we can do it, and it wants doing!

میدونم که ما میتونیم، خود دنیا هم همین رو میخواد!

(Applause)

(تشویق)