A short history of trans people's long fight for equality | Samy Nour Younes

Translator: Mansoureh Hadavand Reviewer: Masoud Motamedifar

Why are transgender people suddenly everywhere?

چرا یه یکباره اینقدر افراد تراجنسیتی را زیاد می‌بینیم؟

(Laughter)

( خنده حضار )

As a trans activist, I get this question a lot.

چون فعال حقوق ترنس‌ها هستم این سوال زیاد ازمن پرسیده می‌شود.

Keep in mind, less than one percent of American adults

یادآوری کنم که کمتر از یک درصد بزرگسالان آمریکایی

openly identify as trans.

علنا به عنوان ترنس شناخته می‌شوند.

According to a recent GLAAD survey, about 16 percent of non-trans Americans

طبق مطالعات اخیر GLAAD حدود ۱۶درصد از غیرترنس‌های آمریکایی ادعا می‌کنند

claim to know a trans person in real life.

که یک ترنس را در زندگی واقعی می‌شناسند.

So for the other 84 percent, this may seem like a new topic.

پس برای ۸۴ درصد باقیمانده ، ممکن است که موضوع جدیدی به حساب بیاید.

But trans people are not new.

ولی ترنس ها جدید نیستند.

Gender variance is older than you think,

تنوع جنسیت قدیمی تر از آنی است که فکر می‌کنید،

and trans people are part of that legacy.

و افراد ترنس بخشی از این میراث هستند.

From central Africa to South America to the Pacific Islands and beyond,

از آفریقای مرکزی تا جنوب آمریکا جزایر اقیانوس آرام و دورتر از آن،

there have been populations who recognize multiple genders,

مردمانی زندگی می‌کنند که جنسیت‌های مختلف را پذیرفته‌ند

and they go way back.

و آنها را به رسمیت می‌شناسند.

The hijra of India and Pakistan, for example,

برای مثال در هند و پاکستان،

have been cited as far back as 2,000 years ago in the Kama Sutra.

در حدود ۲۰۰۰ سال قبل در کتاب کاماسوترا واژه هجرا ذکر شده است.

Indigenous American nations each have their own terms,

بومی‌های آمریکایی هرکدام اصطلاحات خاص خود را دارند،

but most share the umbrella term "two-spirit."

ولی بیشتراز چترواژه "دو روح" استفاده می‌کنند.

They saw gender-variant people

آنها افراد با جنسیت مختلف را

as shamans and healers in their communities,

همانند جادوگران و شفادهنده‌گان جوامع‌شان می‌دیدند،

and it wasn't until the spread of colonialism

و این روند تا زمان گسترش استعمارگری ادامه داشت که در آن دوران

that they were taught to think otherwise.

یاد گرفتند که باید طور دیگری فکرکنند.

Now, in researching trans history,

امروزه در تحقیق از تاریخ ترنس‌ها، ما هم

we look for both trans people and trans practices.

به دنبال افراد ترنس وهم افرادی که شیوه ترنس‎‌ها را دارند هستیم

Take, for example, the women who presented as men

مثلا زنانی که خودشان را مرد معرفی کردند

so they could fight in the US Civil War.

تا بتوانند درجنگ داخلی آمریکا مبارزه کنند.

After the war, most resumed their lives as women,

بعد ازجنگ اکثرا مانند زن به زندگی‌شان ادامه دادند.

but some, like Albert Cashier, continued to live as men.

ولی برخی از آنها هم، مانند آلبرت کشیر مثل یک مرد به زندگی ادامه دادند.

Albert was eventually confined to an asylum

آلبرت در نهایت در تیمارستانی بستری شد

and forced to wear a dress for the rest of his life.

و مجبور شد بقیه‌ی عمرش را پیراهن زنانه بپوشد.

(Sighs)

( آه کشیدن)

Around 1895, a group of self-described androgynes

حدود سال ۱۸۹۵ یک گروه که خود را خنثی معرفی می‌کردند

formed the Cercle Hermaphroditos.

حلقه نروماده را تشکیل دادند.

Their mission was to unite for defense against the world's bitter persecution.

رسالت‌شان ایجاد وحدت برای دفاع در مقابل آزارو اذیت تلخ جهان بود.

And in doing that, they became one of the earliest trans support groups.

با انجام این کار به یکی از اولین گروه‌های حمایت از ترنس‌ها تبدیل شدند.

By the '40s and '50s, medical researchers were starting to study trans medicine,

از دهه‌ی ۴۰ و ۵۰، پژوهشگران پزشکی مطالعه درباره درمان ترنس‌ها را شروع کردند

but they were aided by their trans patients,

اما بیماران ترنس‌شان هم از آنها حمایت کردند

like Louise Lawrence, a trans woman who had corresponded extensively

مثلا لوییس لورنس، زن ترنسی که با خیلی از افرادی که بخاطرپوشیدن لباس‌های

with people who had been arrested for public cross-dressing.

جنس مخالف در ملاعام دستگیر شده بودند مکاتبه داشت.

She introduced sexual researchers like Alfred Kinsey

او محققان جنسی مانند آلفرد کینزی را با

to a massive trans network.

شبکه‌ی بزرگی از ترنس‌ها آشنا کرد.

Other early figures would follow,

دیگر شخصیت‌های پیش‌روعبارتند از

like Virginia Prince, Reed Erickson and the famous Christine Jorgensen,

یرجینیا پرینس، رید اریکسون و کریستین جورجنسن معروف که با علنی کردن

who made headlines with her very public transition in 1952.

تغییر جنسیتش در سال ۱۹۵۲سرتیتر خبرها شد.

But while white trans suburbanites were forming their own support networks,

اگرچه ترنس‌های سفیدپوست حومه نشین داشتند شبکه‌های حمایتی خودرا تشکیل می‌دادند

many trans people of color had to carve their own path.

ترنس‌های رنگین‌پوست باید خودشان مسیرشان را هموار می‌کردند.

Some, like Miss Major Griffin-Gracy, walked in drag balls.

برخی مانند خانم ماجور گریفین گریسی لباس مردانه پوشیدند.

Others were the so-called "street queens,"

بقیه به اصطلاح "ملکه‌های خیابانی" بودند،

who were often targeted by police for their gender expression

که اغلب به خاطر بیان جنسیت‌شان هدف پلیس قرار می‌گرفتند.

and found themselves on the forefront of seminal events

و این چنین شد که آنها خود را در خط مقدم اتفاقات آغازگر

in the LGBT rights movement.

جنبش حقوق دگرباش‌ها یافتند.

This brings us to the riots at Cooper Do-nuts in 1959,

این اتفاقات موجب شورش ما در سال ۱۹۵۹ درکوپر دونات

Compton's Cafeteria in 1966

و شورش سال ۱۹۶۶ درکافه تریای کمپتون ،

and the famous Stonewall Inn in 1969.

و شورش معروف مسافرخانه‌ی استون وال در سال ۱۹۶۹ شد.

In 1970, Sylvia Rivera and Marsha P. Johnson,

در سال ۱۹۷۰، سیلویا ریورا ومارشا پی جانسون

two veterans of Stonewall,

دو فرد باتجربه از استون وال

established STAR: Street Transvestite Action Revolutionaries.

STAR رو تاسیس کردند : جنبش انقلابی دگرپوشان خیابانی

Trans people continued to fight for equal treatment under the law,

ترنس‌ها به جنگ برای رفتار برابر تحت نظر قانون ادامه دادند

even as they faced higher rates of discrimination,

حتی وقتی با میزان بیشتری از تبعیض،

unemployment, arrests, and the looming AIDS epidemic.

بیکاری ، بازداشت و همه گیر شدن ایدز مواجه شدند.

For as long as we've been around,

از زمانیکه ما وجود داشته‌ایم

those in power have sought to disenfranchise trans people

نظام حاکم درصدد بوده تا ترنس‌ها رابه جرم اینکه می‌خواهند

for daring to live lives that are ours.

زندگی‌ خودشان را بکنند ازحقوق خود محروم کند

This motion picture still, taken in Berlin in 1933,

این تصویر که در سال ۱۹۳۳ در برلین گرفته شده است، اغلب درمتون تاریخی

is sometimes used in history textbooks

ازاین تصویراستفاده می‌کنند تا نشان دهند

to illustrate how the Nazis burned works they considered un-German.

چگونه حزب نازی آثاری راکه غیرآلمانی می‌پندارند ازبین می‌برند.

But what's rarely mentioned is that included in this massive pile

اما آنچه که به ندرت به آن اشاره می‌شود این است که این آثار شامل

are works from the Institute for Sexual Research.

کتاب‌های موسسه تحقیقات جنسیتی هم می‌شدند.

See, I just recapped the trans movement in America,

می‌بینید، من فقط درباره جنبش ترنس‌ها درآمریکا بطور خلاصه حرف می‌زنم.

but Magnus Hirschfeld and his peers in Germany

اما مگنوس هیرچفلد و هم‌ سنخانش در آلمان

had us beat by a few decades.

باعث پیروزی ما در چند دهه شدند.

Magnus Hirschfeld was an early advocate for LGBT people.

مگنوس هیرچفلد از اولین طرفداران افراد دگرباش بود.

He wrote the first book-length account of trans individuals.

او اولین داستان افراد ترنس را نوشت.

He helped them obtain medical services and IDs.

اوبه آنها کمک کرد تا ازکارت هویت و خدمات پزشکی برخوردارشوند.

He worked with the Berlin Police Department

او با دپارتمان پلیس برلین کار می‌کرد

to end discrimination of LGBT people,

تا به تبعیض علیه افراد LGBT پایان دهند

and he hired them at the Institute.

و آنها را در موسسه استخدام می‌کرد.

So when the Nazi Party burned his library,

سوختن کتابخانه او بدست حزب نازی‌،

it had devastating implications for trans research around the world.

ضربه جبران‌ناپذیری به تحقیقات درمورد ترنس‌ها در سرتاسر دنیا وارد کرد.

This was a deliberate attempt to erase trans people,

این عمل یک تلاش عامدانه برای ازمیان برداشتن ترنس‌ها بود،

and it was neither the first nor the last.

وهمچنین اولین ویا آخرین اقدام علیه آنها نبود.

So whenever people ask me why trans people are suddenly everywhere,

بنابراین هربارکه مردم این سوال را می‌پرسند که این همه ترنس کجا بودند،

I just want to tell them that we've been here.

فقط به آنها می‌گویم که آنها همین‌جا بودند.

These stories have to be told,

این داستان‌ها باید با هزاران

along with the countless others that have been buried by time.

داستان نگفته دیگرکه در گذر زمان دفن شده‌اند، شنیده‌ شوند.

Not only were our lives not celebrated, but our struggles have been forgotten

نه‌ تنها به زندگی‌ ما بها نداده‌اند، بلکه تلاش‌های ما را هم نادیده گرفته شده

and, yeah, to some people, that makes trans issues seem new.

که باعث شده به چشم برخی از مردم مسئله ترنس‌ها مسئله تازه ای بیاید.

Today, I meet a lot of people who think that our movement

امروزه، افراد زیادی را می‌بینم که فکر می‌کنند جنبش ما

is just a phase that will pass,

صرفا مرحله‌ای گذرا است،

but I also hear well-intentioned allies telling us all to be patient,

اما متحدان خیرخواه ما به ما می‌گویند که صبور باشید،

because our movement is "still new."

زیرا جنبش ما «هنوز نوپاست.»

Imagine how the conversation would shift

تصور کنید که چقدرگفتگوی ما تغییر می‌یافت

if we acknowledge just how long trans people have been demanding equality.

اگر که اقرارمی‌کردیم چه مدت است که ترنس‌ها به دنبال برابری هستند.

Are we still overreacting?

آیا ما بی‌خودی احساساتی شده‌ایم؟

Should we continue to wait?

باید باز هم منتظر بمانیم؟

Or should we, for example,

یا باید برای مثال

do something about the trans women of color who are murdered

برای زنان ترنس رنگین پوستی که کشته شده‌اند و قاتلانشان

and whose killers never see justice?

هرکز مجازات نشده‌اند، کاری کنیم؟

Do our circumstances seem dire to you yet?

شرایط ما به نظرتان ترسناک می‌آید؟

(Sighs)

(آه کشیدن)

Finally, I want other trans people to realize they're not alone.

درآخر، می‌خواهم که دیگر ترنس‌ها بدانند که تنها نیستند.

I grew up thinking my identity was an anomaly that would die with me.

من با این باور رشد کردم که هویت نابهنجاری دارم که با من خواهد مرد.

People drilled this idea of otherness into my mind,

مردم حس متفاوت بودن را به من القا کردند،

and I bought it because I didn't know anyone else like me.

و من آن را پذیرفتم چون کس دیگری را مثل خودم نمی‌شناختم.

Maybe if I had known my ancestors sooner,

شاید اگر نیاکانم را زودتر شناخته بودم،

it wouldn't have taken me so long to find a source of pride

آنقدر طول نمی‌کشید تا درمورد هویت و جامعه‌ای که به آن

in my identity and in my community.

تعلق دارم احساس غرور کنم.

Because I belong to an amazing, vibrant community of people

زیرا من به گروهی از افراد سرزنده و تحسین برانگیزی تعلق دارم

that uplift each other even when others won't,

که حتی وقتی بقیه نمی‌توانند، آنها دست همدیگر را می‌گیرند

that take care of each other even when we are struggling,

که حتی وقتی که با هم کشمکش دارند، از هم مراقبت می‌کنند

that somehow, despite it all,

که علی رغم همه این‌ها،

still find cause to celebrate each other,

باز هم بهانه‌ای برای گرامی داشتن هم پیدا می‌کنند

to love each other,

تا همدیگر را دوست بدارند

to look one another in the eyes and say,

تا در چشمان هم نگاه کنند و بگویند

"You are not alone.

«تو تنها نیستی.

You have us.

تو ما را داری.

And we're not going anywhere."

و ما تو را تنها نمی‌گذاریم.»

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)