My failed mission to find God -- and what I found instead | Anjali Kumar

Translator: Masoud Nakhaei Reviewer: Behdad Khazaeli

A few years ago,

چندین سال پیش،

I set out on a mission to find God.

تصمیم گرفتم که به ماموریتی بروم تا خدا را پیدا کنم.

Now, I'm going to tell you right up front that I failed,

حالا، در ابتدای صحبت به شما می‌گویم که شکست خوردم،

which, as a lawyer,

که، به عنوان یک وکیل،

is a really hard thing for me to admit.

پذیرش آن برایم خیلی کار سختی است.

But on that failed journey,

اما در آن سفر شکست خورده،

a lot of what I found was enlightening.

بسیاری از چیزهای که آموختم هوشیار کننده بود.

And one thing in particular gave me a lot of hope.

و یکی از این آموزه‌ها به من امیدواری زیادی بخشید.

It has to do with the magnitude and significance of our differences.

که تفاوت‌های ما با هم باشکوه و مهم هستند.

So, I was raised in America by Indian parents -- culturally Hindu,

من در آمریکا توسط پدر و مادری هندی بزرگ شدم که فرهنگ هندو داشتند،

but practicing a strict and relatively unknown religion outside of India

اما از آیین سرسخت و تقریباً گمنامی در خارج از هند تبعیت می‌کردند

called Jainism.

تحت عنوان جینیسم.

To give you an idea of just how minority that makes me:

برای این‌ که بفهمید من جزء چه اقلیت کوچکی هستم باید بگویم:

people from India represent roughly one percent of the US population;

هندی‌ها کمتر از یک درصد جمعیت آمریکا را تشکیل می‌دهند،

Hindus, about 0.7 percent;

که هندوها تقریبا ۰/۷ درصد؛

Jains, at most .00046 percent.

و جین‌ها ۰/۰۰۰۴۶ درصد را تشکیل می‌دهند.

To put that in context:

واضح‌تر بگویم:

more people visit the Vermont Teddy Bear Factory each year

تعداد کسانی که سالانه از کارخانهٔ عروسک‌سازی ورمونت دیدن می‌کنند

than are followers of the Jain religion in America.

بیش از ‍ییروان آیین جین در آمریکا هستند.

To add to my minority mix, my parents then decided,

و برای کامل شدن حس اقلیت بودنم، والدینم تصمیم گرفتند،

"What a great idea! Let's send her to Catholic school" --

«چه فکر خوبی! بفرستیمش مدرسهٔ کاتولیک‌ها.»

(Laughter)

(خنده حضار)

where my sister and I were the only non-white,

من و خواهرم تنها دانش‌آموزان غیرسفیدپوست،

non-Catholic students in the entire school.

غیر کاتولیک در تمام مدرسه بودیم.

At the Infant Jesus of Prague School in Flossmoor, Illinois --

در مدرسهٔ عیسای کوچک پراگ در فلاسمور ایلینوی --

yes, that's really what it was called --

بله، واقعاْ اسمش همین بود --

we were taught to believe that there is a single Supreme Being

به ما یاد می‌دادند که تنها به یک وجود برتر ایمان داشته باشیم

who is responsible for everything,

که مسئول همه چیز است،

the whole shebang,

همهٔ امور،

from the creation of the Universe to moral shepherding to eternal life.

از آفرینش جهان گرفته تا پرورش اخلاقی تا بدرقهٔ روح به زندگی ابدی.

But at home,

اما در خانه،

I was being taught something entirely different.

آموزش‌های کاملاْ متفاوتی می‌دیدم.

Followers of the Jain religion

پیروان آیین جین

don't believe in a single Supreme Being

به یک موجود برتر اعتقادی ندارند

or even a team of Supreme Beings.

حتی به چند موجود برتر هم باور ندارند.

Instead, we're taught that God manifests

در عوض ما باور داریم که تجلی خداوند

as the perfection of each of us as individuals,

در کمال تک تک ما قابل دیدن است،

and that we're actually spending our entire lives

و ما در حقیقت تمام زندگی‌مان را در تلاش

striving to remove the bad karmas

برای از بین بردن کارماهای بد می‌گذرانیم

that stand in the way of us becoming our own godlike, perfect selves.

که سر راهمان قرار گرفته و به بهترین شکل الهی خودمان تبدیل می‌شویم.

On top of that, one of the core principles of Jainism

مهمتر از این، یکی از اصول بنیادین آیین جین

is something called "non-absolutism."

چیزی به نام «نسبی‌گرایی» است.

Non-absolutists believe that no single person

نسبی‌گراها اعتقاد دارند هیچ‌کس

can hold ownership or knowledge of absolute truth,

نمی‌تواند مالک تام حقیقت باشد یا آن‌ را بشناسد،

even when it comes to religious beliefs.

حتی وقتی صحبت از باورهای مذهبی در میان است.

Good luck testing that concept out

این عقیده را روی کشیش‌ها و راهبان

on the priests and nuns in your Catholic school.

در مدارس کاتولیک‌تان امتحان کنید موفق باشید.

(Laughter)

(خنده حضار)

No wonder I was confused

جای تعجب نیست که گیج شده بودم

and hyperaware of how different I was from my peers.

و تفاوت شدیدم با هم‌کلاسی‌ها توی ذوقم می‌زد.

Cut to 20-something years later,

بپریم به بیست‌ وچند سال بعد،

and I found myself to be a highly spiritual person,

که فهمیدم انسان بسیار معنوی‌ هستم،

but I was floundering.

اما دارم دست‌وپا می‌زنم.

I was spiritually homeless.

پناهگاه معنوی نداشتم.

I came to learn that I was a "None,"

ناگهان فهمیدم که «هیچ» هستم،

which isn't an acronym or a clever play on words,

و این فقط یک واژه یا بازی با کلمات نیست،

nor is it one of these.

هیچ‌کدام از این‌ها نیست.

It's simply the painfully uninspired name

بلکه به شکل دردناکی یک نام کسالت‌بار است

given to everyone who checks off the box "none"

به تمام کسانی که گزینه‌ٔ «هیچ» را انتخاب کرده‌اند، اعطا شده.

when Pew Research asks them about their religious affiliation.

که وقتی مرکز تحقیقات Pew از افراد راجع به گرایشات مذهبی‌شان پرسیده،

(Laughter)

(خنده حضار)

Now, a couple of interesting things about Nones are:

اما حقایق جالبی راجع به «هیچ»ها:

there are a lot of us,

تعداد ما بسیار زیاد است،

and we skew young.

و در جوانی سردرگم می‌شویم.

In 2014, there were over 56 million religiously unaffiliated Nones

در سال ۲۰۱۴ بیش از ۵۶ میلیون «هیچ» که وابستگی مذهبی ندارند

in the United States.

در آمریکا وجود داشتند.

And Nones account for over one-third of adults

یک‌سوم «هیچ»ها بزرگسال هستند

between the ages of 18 to 33.

و بین ۱۸ تا ۳۳ سال سن دارند.

But the most interesting thing to me about Nones

اما جالب‌ترین نکته راجع به «هیچ»ها برای من

is that we're often spiritual.

این است که ما اغلب آدم‌های معنوی هستیم.

In fact, 68 percent of us believe, with some degree of certainty,

در حقیقت ۶۸ درصد از ما تا حدی به یقین رسیده‌ایم و باور داریم

that there is a God.

که خدا وجود دارد.

We're just not sure who it is.

ما فقط نمی‌دانیم که او کیست.

(Laughter)

(خنده حضار)

So the first takeaway for me

وقتی فهمیدم «هیچ» هستم

when I realized I was a None and had found that information out

اولین بهره‌ای که بردم این بود که دانستم

was that I wasn't alone.

تنها نیستم.

I was finally part of a group in America

بالاخره عضوی از یک گروه در آمریکا بودم

that had a lot of members,

که اعضای زیادی داشت،

which felt really reassuring.

احساس امنیت کردم.

But then the second, not-so-reassuring takeaway

اما دومین حس نه چندان اطمینان بخشم

was that, oh, man, there are a lot of us.

این بود که اوه، پسر چقدر زیادیم.

That can't be good,

اتفاق خوبی نیست،

because if a lot of highly spiritual people are currently godless,

چون اگر افراد معنوی زیادی در حال حاضر بی‌خدا هستند،

maybe finding God is not going to be as easy as I had originally hoped.

پس یافتن خداوند آن‌طور که امیدوار بودم کار آسانی نیست.

So that is when I decided that on my spiritual journey,

همان‌جا بود که تصمیم گرفتم در سفر معنوی‌ام،

I was going to avoid the obvious places

از رفتن به مکان‌های به‌خصوص خودداری کنم

and skip the big-box religions altogether

و قید تمام ادیان بزرگ را بزنم

and instead venture out into the spiritual fringe

و در عوض به جستجوی واسطه‌های

of mediums

انسانهای معنوی گم‌نام

and faith healers

و درمان‌گران ایمان

and godmen.

و مردان خدا رفتم.

But remember, I'm a non-absolutist,

اما فراموش نکنید که من نسبی‌گرا هستم،

which means I was pretty inclined to keep a fairly open mind,

یعنی تمایل دارم که ذهنی باز داشته باشم،

which turned out to be a good thing,

که از قضا به کمکم آمد،

because I went to a witch's potluck dinner

زیرا به رستوران کوچک جادوگری رفتم

at the LGBT Center in New York City,

که در مرکز دگرباشی در شهر نیویورک بود،

where I befriended two witches;

در آن‌جا با دو جادوگر دوست شدم؛

drank a five-gallon jerrican full of volcanic water

پنج گالن آب معدنی نوشیدم!

with a shaman in Peru;

با یک شامان (کاهن) در پرو

got a hug from a saint in the convention center --

یک قدیس در مرکز گردهمایی بغلم کرد --

she smelled really nice --

بوی خیلی خوبی می‌داد --

(Laughter)

(خنده حضار)

chanted for hours in a smoke-filled, heat-infused sweat lodge

ساعتها میان دود و گرما در کلبه سرخپوستها آواز خواندم

on the beaches of Mexico;

در سواحل مکزیک:

worked with a tequila-drinking medium to convene with the dead,

با یک واسطه ی الکلی کار می‌کردم تا با مرده‌ها ارتباط برقرار کنیم،

who oddly included both my deceased mother-in-law

مرده‌هایی که مادر شوهرم هم بینشان بود

and the deceased manager of the hip-hop group The Roots.

و همچنین مدیر برنامه‌های گروه هیپ‌هاپ روتز.

(Laughter)

(خنده حضار)

Yeah, my mother-in-law told me she was really happy

بله، مادر شوهرم گفت که خیلی خوشحال است

her son had chosen me for his wife.

از اینکه پسرش من را به عنوان عروسش انتخاب کرده است.

Duh! But --

(Laughter)

داه! اما --

(خنده حضار)

Yeah.

بله.

But the manager of The Roots

ولی مدیر برنامه های روتز

said that maybe I should cut back on all the pasta I was eating.

پیشنهاد داد که شاید بهتر باشه کمتر پاستا بخورم.

I think we can all agree

فکر می‌کنم همه موافق باشید

that it was lucky for my husband that it wasn't his dead mother

که شوهرم شانس آورد کسی که پیشنهاد رژیم داد مادرش نبود.

who suggested I lay off carbs.

که کمتر پاستا بخورم.

(Laughter)

(خنده حضار)

I also joined a laughing yoga group out of South Africa;

همچنین عضو یک گروه یوگا ی خنده درمانی شدم در شمال آفریقا:

witnessed a woman have a 45-minute orgasm --

شاهد زنی بودم که ۴۵ دقیقه ارگاسم داشت --

I am not making this up --

از خودم در نمیارم --

as she tapped into the energy of the universe --

موقعی که با انرژی کائنات ارتباط برقرار کرد --

I think I'm going to go back there --

احتمالا به آنجا برگردم --

(Laughter)

(خنده حضار)

called God from a phone booth in the Nevada desert at Burning Man,

از باجه‌ی تلفنی وسط فستیوال برنینگ‌من صحرای نوادا با خدا تماس گرفتم،

wearing a unitard and ski goggles;

در حالی که سرهمی پوشیده بودم و عینک اسکی زده بودم؛

and I had an old Indian guy lie on top of me,

و یک مرد پیر هندی روی من خوابیده بود،

and no, he wasn't my husband.

که شوهرم نبود.

This was a perfect stranger named Paramji,

یک غریبه بود به اسم پارامجی،

and he was chanting into my chakras

که برای چاکراهای من آواز می خوند

as he tapped into the energy forces of the Universe to heal my "yoni,"

در حالی که برای درمان "یونی" من به انرژی کائنات متصل شده بود،

which is a Sanskrit word for "vagina."

که در سانسکریت به معنی واژن هست.

(Laughter)

(خنده حضار)

I was going to have a slide here,

می‌خواستم که اسلایدی از آن بگذارم،

but a few people suggested

ولی چند نفر گفتند

that a slide of my yoni at TED -- even TEDWomen --

نمایش اسلاید "یونی" من در برنامه TED! -- حتی TEDزنان --

not the best idea.

خیلی ایده‌ی خوبی نیست.

(Laughter)

(خنده حضار)

Very early in my quest,

اوایل سفرم،

I also went to see the Brazilian faith healer John of God

رفتم به برزیل برای ملاقات مردی به اسم "جان از خدا" که درمانگر ایمان بود

at his compound down in Brazil.

در پایگاهش در برزیل.

Now, John of God is considered a full-trance medium,

در حال حاضر، «جان از خدا» یک واسطه کاملا روحانی در نظر گرفته شده است،

which basically means he can talk to dead people.

که اساسا بدان معنی است او می‌تواند با افراد مرده صحبت کند.

But in his case, he claims to channel a very specific group

اما در این مورد، ادعا می‌کند با یک گروه بسیار خاص مرتبط است

of dead saints and doctors

از مقدسین و پزشکان مرده

in order to heal whatever's wrong with you.

به منظور بهبودی هر مشکلی که شما داشته باشید.

And although John of God does not have a medical degree

و هر چند «جان از خدا» مدرک پزشکی ندارد

or even a high school diploma,

یا حتی دیپلم دبیرستان

he actually performs surgery --

اما عمل جراحی انجام می‌دهد --

the real kind, with a scalpel,

واقعا، با یک تیغ جراحی،

but no anesthesia.

بدون هرگونه بیهوشی.

Yeah, I don't know.

بله، من نمی‌دانم

He also offers invisible surgery, where there is no cutting,

او همچنین جراحی نامرئی را پیشنهاد می‌دهد، بدون هیچ جای برشی،

and surrogate surgery,

و جراحی جایگزین،

where he supposedly can treat somebody who is thousands of miles away

که او ظاهرا می تواند کسی را درمان کند که هزاران مایل دور است

by performing a procedure on a loved one.

با انجام یک عمل روی یک فرد عزیز.

Now, when you go to visit John of God,

حالا، وقتی به دیدار «جان از خدا» می‌روید،

there are all kinds of rules and regulations.

قوانین و مقررات مختلفی وجود دارد.

It's a whole complicated thing,

یک مورد کاملا پیچیده است،

but the bottom line is that you can visit John of God

اما حداقل شما می توانید «جان از خدا» را ببینید

and present him with three things that you would like fixed,

و او را با سه چیز انتخاب کنید که می خواهید انجام شود،

and he will set the dead saints and doctors to work on your behalf

و او مقدسین و پزشکان مرده را تعیین می‌کند تا از طرف شما کاری کنند

to get the job done.

که آن مورد انجام شود.

(Laughter)

(خنده حضار)

Now, before you snicker,

حالا، قبل از اینکه قهقهه بزنید،

consider

در نظر بگیرید

that, at least according to his website,

که، حداقل بر اساس وب سایت او،

over eight million people --

بیش از هشت میلیون نفر --

including Oprah,

از جمله اپرا،

the Goddess of Daytime TV --

الهه تلویزیون روزانه-

have gone to see John of God,

رفته‌اند تا جان از خدا را ببینند،

and I was pre-wired to keep an open mind.

و من از قبل تصمیم گرفته بودم که با ذهنی باز برم.

But to be honest, the whole thing for me was kind of weird and inconclusive,

اما راستش را بگویم، همه چیز برای من به نوعی عجیب و غیرقابل تصور بود،

and in the end, I flew home,

و در پایان من به خانه برگشتم،

even more confused than I already started out.

حتی بیشتر از قبل گیج شده بودم.

But that doesn't mean I came home empty-handed.

اما این بدان معنا نیست که من دست خالی به خانه برگشتم

In the weeks leading up to my trip to Brazil,

در هفته‌های پیش از سفر من به برزیل،

I mentioned my upcoming plans to some friends

برنامه‌های آینده را به بعضی دوستانم متذکر شده بودم

and to a couple of colleagues at Google,

و همچنین به یک زوج از همکارانم در گوگل،

where I was a lawyer at the time.

آن زمان من آنجا یک وکیل بودم.

And I might have mentioned it to a couple more people

و ممکن است به چند نفر دیگر هم گفته باشم

because I'm chatty,

چون زیاد صحبت می‌کنم،

including my neighbor,

همچنین همسایه ام،

the guy who works at the local coffee shop I go to each morning,

مردی که در قهوه خانه ای کار می‌کند که هر روز صبح می‌روم،

the checkout lady at Whole Foods

خانم صندوق‌دار در فروشگاه هول فود

and a stranger who sat next to me on the subway.

و یک غریبه که در مترو کنار من نشسته بود.

I told each of them where I was going

من به همه از آنها گفتم که کجا می‌روم

and why,

و چرا،

and I offered to carry three wishes of theirs down to Brazil,

و من پیشنهاد دادم که سه آرزو از آنها به سوی برزیل همراهم ببرم

explaining that anyone going to see John of God

توضیح دادم که هر کسی برای دیدن جان از خدا می‌رود

could act as a proxy for others

می‌تواند به عنوان یک نایب برای دیگران عمل کند

and save them the trip.

تا نیاز نباشد آنها به این سفر بروند.

And to my surprise, my in-box overflowed.

و درکمال تعجب، ایمیل‌های زیادی به سمت من سرازیر شد.

Friends told friends who told friends,

دوستان به دوستان گفتند، که آن‌ها هم به دوستان گفتند

and those friends apparently told more friends,

و آن دوستان به ظاهر به دوستان دیگر گفت

other strangers and the guys at their coffee shops,

دیگر غریبه ها و بقیه در کافی شاپ های دیگر،

until it seemed that days before I left for Brazil

به نظر می‌رسید که تا قبل از رفتن من به برزیل

that there was no one who did not have my email address.

هیچ کس نمانده بود که آدرس ایمیل من را نداشته باشد.

And at the time, all I could conclude was that I had offered too much

آن موقع، متوجه شدم که من بیش از حد پیشنهاد داده بودم

to too many.

به خیلی افراد.

But when I actually reread those messages a few years later,

اما وقتی که سالها بعد آن پیام ها را خواندم،

I noticed something completely different.

چیزی کاملا متفاوت متوجه شدم.

Those emails actually shared three commonalities,

این ایمیل ها در واقع سه چیز مشترک را شامل شده اند،

the first of which was rather curious.

اولین چیز که جالب بود.

Almost everyone sent me meticulous details about how they could be reached.

تقریبا همه جزئیات دقیق در مورد چگونگی دستیابی به خودشان را به من دادند.

I had told them, or their friends had told them,

من به آنها گفته ام یا دوستانشان به آنها گفته بودند،

that along with the list of the three things they wanted fixed,

که همراه با لیست از سه چیز که آنها می‌خواستند،

I needed their photo, their name and their date of birth.

من عکس آنها، نامشان و تاریخ تولدشان را می‌خواهم.

But they gave me full addresses, with, like, apartment numbers and zip codes,

اما آنها به من آدرس کامل دادند، با شماره آپارتمان و کد پستی

as if John of God was going to stop by their house

گویی که جان از خدا می‌خواست به آن‌ها سر بزند

and see them in person or send along a package.

و آنها را شخصا ملاقات کند یا یک بسته به آن‌ها ارسال کند

It was as if, in the highly unlikely event that their wishes were granted

به نظر می رسد، در واقع سعی داشتند مطمئن باشند که خواسته های بعید آنها

by John of God,

توسط جان از خدا،

they just wanted to make sure that they weren't delivered

به آنها تحویل داده می‌شود

to the wrong person or the wrong address.

نه به فرد غلط یا آدرس اشتباه.

Even if they didn't believe,

حتی اگر باور نداشتند

they were hedging their bets.

آنها امیدوار بودند.

The second commonality was just as curious,

مشترک دوم هم خیلی جالب بود

but far more humbling.

اما خیلی ترسناک‌تر.

Virtually everyone --

تقریبا همه --

the stranger on the subway,

غریبه در مترو،

the guy at the coffee shop,

مرد در کافی شاپ

the lawyer down the hall,

وکیل پایین سالن،

the Jew, the atheist, the Muslim, the devout Catholic --

یهودی، خداناباور، مسلمان، کاتولیک مذهبی --

all asked for essentially the same three things.

همگی تقریبا همان سه چیز را درخواست کردند.

OK, there were a couple of outliers, and yes, a few people asked for cash.

بله، یک تعداد هم درخواستهای پرت داشتند، و بله، چند نفر پول نقد درخواست کردند.

But when I eliminated what were ultimately a handful of anomalies,

اما وقتی در نهایت آن‌ها را حذف کردم، چه اتفاقی افتاد؟

the similarities were staggering.

شباهتها بسیار حیرت‌آور بود.

Almost every single person

تقریبا همه

first asked for good health for themselves and their families.

ابتدا سلامتی را برای خودشان و خانواده‌هایشان خواسته بودند.

Almost universally,

تقریبا همه،

they next asked for happiness

شادمانی را خواسته بودند

and then love,

و سپس عشق،

in that order:

به این ترتیب:

health, happiness, love.

سلامتی، شادی، عشق.

Sometimes they asked for a specific health issue to be fixed,

گاهی اوقات آنها یک نوع خاص از سلامتی را خواسته بودند

but more often than not, they just asked for good health in general.

اما اغلب، آنها فقط به طور کلی سلامتی خواسته بودند.

When it came to happiness,

وقتی به خوشبختی رسید،

they each phrased it slightly differently,

هر کدام از آنها کمی متفاوت بین کرده بود،

but they all asked for the same specific subtype of happiness, too --

اما همه آنها درخواست همان زیرمجموعه خاص از شادی را داشتند

the kind of happiness that sinks in

نوعی از شادی که عمیق است

and sets down roots in your soul;

و ریشه‌هایش در روح انسان قرار می‌گیرد؛

the kind of happiness that could sustain us,

نوعی شادی که می‌تواند ما را حفظ کند،

even if we were to lose absolutely everything else.

حتی اگر مطلقا همه چیزهای دیگر را از دست می‌دادیم.

And for love,

و برای عشق،

they all asked for the kind of romantic love,

همه آنها عشق رومانتیک خواسته بودند،

the soul mate that we read about in epic romantic novels,

نیمه گمشده‌ای که در موردش در رمان‌های عاشقانه خواندیم،

the kind of love that will stay with us till the end of our days.

عشقی که تا ابد با ما خواهد ماند.

Sorry, that's my husband.

با عرض پوزش، این همسر من است.

Crap! Now I forgot my place.

ای وای! حالا یادم رفت کجا بودم.

(Laughter)

(خنده حضار)

(Applause)

(تشویق حضار)

So by and large,

به طور کلی،

all of these friends and strangers,

همه این دوستان و غریبه‌ژها،

regardless of their background, race or religion,

بدون در نظر گرفتن پیشینه، نژاد یا مذهب آنها

all asked for the same things,

همه چیزهای مشابه را خواسته بودند،

and they were the same things that I really wanted,

و آنها همان چیزهایی بودند که من می خواستم،

the simplified version of the basic human needs

نسخه ساده شده از نیازهای اساسی انسان

identified by social scientists like Abraham Maslow and Manfred Max-Neef.

شناسایی شده توسط دانشمندان اجتماعی مانند ابراهیم ماسلو و مانفرد مکسنیف.

No one asked for answers to the big existential questions

هیچ کس درخواست پاسخ به سوالات حقیقت وجودی را مطرح نکرد

or for proof of God or the meaning of life like I had set out to find.

یا برای اثبات خدا یا معنای زندگی مثل آنچه که من برای یافتنش رفتم.

They didn't even ask for an end to war or global hunger.

آنها حتی پایان دادن به جنگ یا گرسنگی جهانی را نخواستند.

Even when they could have asked for absolutely anything,

حتی زمانی که می‌توانستند هر چیزی درخواست کنند.

they all asked for health, happiness and love.

همه آنها سلامت، شادی وعشق خواسته بودند.

So now those emails had a third commonality as well.

حالا این ایمیل‌ها اشتراک سومی نیز داشتند.

Each of them ended in the exact same way.

همه آنها به همان شیوه به پایان رسید.

Instead of thanking me for carting their wishes all the way to Brazil,

به جای تشکر از من برای انتقال آرزوهای آنها به برزیل،

everyone said,

همه گفتند،

"Please don't tell anyone."

«لطفا به کسی نگو.»

So I decided to tell everyone --

بنابراین تصمیم گرفتم به همه بگویم -

(Laughter)

(خنده حضار)

right here on this stage,

اینجا در همین سخنرانی،

not because I'm untrustworthy,

نه چون من غیر قابل اعتماد هستم،

but because the fact that we have so much in common

اما به دلیل این واقعیت که ما خیلی اشتراکات داریم

feels especially important for us all to hear, especially now,

به ویژه در حال حاضر بسیار مهم است که همه آگاه شوند،

when so many of the world's problems

زمانی که بسیاری از مشکلات جهان

seem to be because we keep focusing on the things that make us different,

به این دلیل است که ما بر روی چیزهایی تمرکز کرده ایم که ما را از هم متمایز می‌کند،

not on what binds us together.

نه چیزی که ما را با هم مرتبط می‌کند.

And look -- I am the first to admit that I am not a statistician,

و ببینید- من اولین نفرم که اعتراف می‌کنم که متخصص آمار نیستم،

and that the data I presented to you that I just accumulated in my in-box

و این داده‌هایی که به شما ارائه کردم فقط از ایمیل من جمع آوری شده است

is more anecdotal than scientific, more qualitative than quantitative.

بیشتر حکایت است تا علمی باشد بیشتر کیفی است تا کمی.

It is, as anyone who works with data would tell you,

هر کسی که با داده کار کرده باشد به شما می‌گوید

hardly a statistically significant or demographically balanced sample.

به سختی از لحاظ آماری معنی دار است و جمعیت نمونه متعادل نیست.

But nonetheless, I find myself thinking about those emails

اما با این وجود، من خودم را در حال فکر کردن به آن ایمیل ها پیدا می‌کنم

every time I reflect back on the bias and prejudice

هر زمانی که برمی‌گردم و به تعصب و خطاها که در زندگی‌ام

that I've faced in my life,

با آن مواجه شدم فکر می‌کنم،

or when there's another hate crime or a senseless tragedy

یا زمانی که یک جرم بر اساس نفرت وجود دارد یا یک تراژدی بی‌معنی

that underscores the disheartening sense

که این حس ناامید کننده را برجسته می‌کند

that our differences might be insurmountable.

تفاوتهای ما ممکن است غیرقابل توافق باشد.

I then remind myself that I have evidence

سپس به خودم یادآوری می‌کنم که شواهدی دارم

that the humbling, unifying commonality

که محور اتحاد و یکپارچگی

of our humanity

انسانیت ما

is that, even when presented with the opportunity

این است که، حتی زمانی که به ما فرصت داده می‌شود

to ask for anything at all,

که چیزی را بخواهیم

most of us want the same things,

اکثر ما چیزهای مشابهی را می‌خواهیم،

and that this is true no matter who we are,

و این واقعیت است مهم نیست که ما کی هستیم،

what name we call our god,

خدای خود را چه می‌نامیم،

or which religion, if any, we call home.

یا به کدام دین، اگر داریم، ایمان داریم.

I then also note

من هم همینطور یاد گرفتم

that apparently some of us want these things so badly

که ظاهرا بعضی از ما این‌ها را آن قدر شدید می‌خواهیم

that we would email a None,

که ما به یک «هیچ» ایمیل می‌زنیم

a spiritually confused None like me --

یک «هیچ» از نظر معنوی گمراه مثل من --

some might say otherwise confused as well --

برخی ممکن است بگویند حتی در بقیه موارد گیج -

and that we would seek out this stranger and email her our deepest wishes,

و ما این غریبه را پیدا کرده وعمیق‌ترین آرزوهایمان را به او ایمیل می‌زنیم،

just in case there is the remote possibility

که در صورت امکان حتی با احتمال بسیار پایین

that they might be granted by someone who is not a god,

آن آرزوها توسط کسی که حتی خدا نیست برآورده شوند،

much less our god,

چه رسد که خدای ما باشد

someone who is not even a member of our chosen religion,

کسی که حتی عضو دین انتخابی ما نیست،

someone who, when you look at him on paper,

کسی که وقتی روی کاغذ به آن نگاه می‌کنی،

seems like an unlikely candidate to deliver.

بعید به نظر می‌رسد بتواند کاری بکند.

And so now,

و حالا،

when I reflect back on my spiritual quest,

وقتی من به سفر معنوی خود نگاه می‌کنم،

even though I did not find God,

اگر چه خدا را پیدا نکردم،

I found a home in this:

ولی یک خانه پیدا کردم:

even today, in a world fractured by religious,

حتی امروز، در جهانی که ما را مذهبی،

ethnic, political, philosophical, and racial divides,

قومی، سیاسی، فلسفی، و نژادی از هم مجزا می‌کند،

even with all of our obvious differences,

حتی با تمام تفاوتهای آشکار ما،

at the end of the day,

در پایان روز،

and the most fundamental level,

و در پایه‌ای‌ترین سطح

we are all the same.

ما همه مثل هم هستیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)