How I went from child refugee to international model | Halima Aden

Translator: Leila Ataei Reviewer: sadegh zabihi

This is me at age seven.

این منم در سن ۷ سالگی.

And this is also me.

و این یکی هم منم.

(Applause and cheering)

(تشویق و تحسین)

To be standing here in Kakuma refugee camp feels so surreal,

اینجا در اردوگاه پناه‌جویان کاکوما ایستادن حس خیلی غریبی است،

and I'm overcome with so much emotion.

و این حجم از عواطف بر من غلبه کرده است.

These very grounds are where I was born

در خاک همین جا به دنیا آمدم

and spent the first seven years of my life.

و هفت سال اول زندگی‌ام را در اینجا سپری کردم.

I think many people are surprised to hear

فکر می‌کنم باعث تعجب آدم‌ها است

that I had a great upbringing here at Kakuma.

که اینجا در کاکوما تربیت خیلی خوبی داشتم.

But I was happy,

اما خوشحال بودم،

I was smart, I had friends

باهوش بودم، دوستانی داشتم

and above all, I had hope for a brighter future.

و بالاتر از همه، امید به آینده روشن‌تری داشتم.

That's not to say that we didn't have our obstacles.

نمی‌گویم که هیچ مانعی سر راه ما نبود.

I mean, boy were there struggles.

ما هم تقلاهای خودمان را داشتیم.

I would sometimes get sick with malaria

گاهی دچار مرض مالاریا می‌شدم

and didn't always know where our next meal would come from.

و هیچوقت نمی‌دانستم وعده غذای بعدی ما از کجا می‌آمد.

But the sense of community that is here in Kakuma

اما آن حس جامعه‌ای کل در کاکوما هست

and the pride that everyone here possesses

و غروری که همه اینجا دارند

is simply unparalleled.

کاملا بی‌همتا است.

When I was younger, I remember conflicts breaking out.

وقتی کوچک‌تر بودم،‌ یادم هست درگیری زیاد پیش می‌آمد.

That tends to happen when people come from different backgrounds

این زمانی رخ می‌دهد که آدمها از پیش‌زمینه‌های مختلف می‌آیند.

and don't speak the same language.

و به یک زبان حرف نمی‌زدند.

Eventually, Swahili --

بتدریج، سواحیلی--

the main language here --

زبان اصلی در اینجا--

became our common ground.

فصل مشترک ما شد.

I made friends with the kids at the camp

با کودکان دیگر در اردوگاه دوست شدم

and even started embracing some of their cultures,

و حتی شروع کردم به آغوش گرفتن فرهنگ‌های آنها،

celebrating holidays like Christmas even though I was raised Muslim.

جشن گرفتن مناسبت‌هایی مثل کریسمس، حتی وقتی همه می‌دانستند مسلمان هستم.

The other kids would embrace my culture as well,

کودکان دیگر هم شروع به آغوش گرفتن فرهنگ من کردند،

sometimes even praying right alongside me.

گاهی در کنارم عبادت می‌کردند.

It was easy, as children, to come together,

آسان بود که بعنوان کودک دور هم جمع شویم،

blend all of our beliefs

باورهای‌مان با هم ترکیب شوند

to form our own unique, multicultural environment.

تا محیط منحصر به فرد و چند فرهنگی خود را شکل دهیم.

My name is Halima Aden

اسم من حلیما عدن است.

and I'm a black, Muslim, Somali-American from Kenya.

سیاه‌پوست مسلمان سومالیایی- آمریکایی اهل کنیا هستم.

(Applause)

(تشویق)

Some have called me a trailblazer --

برخی لقب پیشقدم را به من داده‌اند--

I was the first Muslim homecoming queen at my high school,

اولین ملکه مسلمان در مراسم رقص دبیرستانم،

the first Somali student senator at my college

اولین دانش‌آموز سناتور در کالجی که می‌رفتم

and the first hijab-wearing woman in many places,

و اولین زن محجبه در خیلی جاها،

like the Miss Minnesota USA beauty pageant,

مثل دختر شایسته مینه‌سوتا در رقابت ملکه زیبایی آمریکا،

the runways of Milan and New York Fashion Weeks

روی صحنه در هفته‌های مد میلان و نیویورک

and even on the historic cover of British "Vogue."

و حتی روی جلد تاریخی مجله ووگ بریتانیایی.

As you can see,

و همانطور که می‌بینید

I'm not afraid to be the first, to step out on my own,

از این که تنهایی سنت‌شکنی کرده‌ام، خطر کردم و بدنبال

to take risks and seek change,

تغییر بود، متاسف نیستم،

because that's what being a minority is about.

چون در اقلیت بودن یعنی همین.

It's about using yourself as a vessel to create change

یعنی استفاده از خودت به عنوان وسیله‌ای برای ایجاد تغییر

and being a human representation for the power of diversity.

و انسانی شوی که نماینده قدرت تنوع است.

And now I use my platform to spread an important message of acceptance.

و اکنون از این ایستگاه خودم برای انتشار پیام مهم پذیرش استفاده می‌کنم.

But it hasn't always been easy.

اما همیشه انقدر آسان نبوده است.

When we first arrived to the United States and made St. Louis, Missouri home,

وقتی اولین بار رسیدم ایلات متحده و سینت لوییس در میسوری خانه ما شد،

I remember asking my mom, "Is this really America?"

یاد هست که از مادرم پرسیدم، «واقعا اینجا آمریکاست؟»

There were things that were sadly familiar,

چیزهایی بود که بطرز غم‌انگیزی آشنا بودند،

like hearing gunshots at night

مثل شنیدن صدای تیراندازی در شب

and the streets looking impoverished.

و خیابان‌هایی که فقیر بودند.

But there were things that were also very different.

اما چیزهایی هم بود که خیلی متفاوت بودند.

Like when I started first grade,

مثل وقتی که کلاس اول را شروع کردم،

I noticed how the kids played in groups.

متوجه بازی کردن گروهی در بچه‌ها شدم.

In America, we call them "cliques."

در آمریکا، آنها را «دار و دسته» می‌نامیم.

Back here, we all played together.

آنموقع در اینجا با هم بازی می‌کردیم.

Gender didn't matter,

فارغ از جنسیت

and race most certainly never mattered.

و نژاد هم هرگز واقعا اهمیتی نداشت.

I remember asking myself,

یادم هست از خودم می‌پرسیدم

"Why don't they understand Swahili?

«چرا آنها سواحیلی بلد نیستند؟

Swahili is the language that brings people together."

سواحیلی زبانی است که آدمها را بهم نزدیک می‌کند.»

To make matters worse,

از همه بدتر

the school I was enrolled in didn't have an English immersion program.

مدرسه‌ای که در آن ثبت‌نام کرده بودم برنامه غوطه‌وری در انگلیسی را نداشت.

So everyday I would get up,

بنابراین هر روز صبح از خواب بلند می‌شدم،

go to school, sit in my desk

مدرسه می‌رفتم، پشت میزم می‌نشستم و

and never learn a thing.

هرگز چیزی یاد نمی‌گرفتم.

This is when I started losing hope,

این موقعی بود که امیدم را از دست دادم،

and I wanted nothing more than return to Kakuma,

و تنها چیزی که می‌خواستم برگشتن به کاکوما بود،

a refugee camp.

اردوگاهی برای پناه‌جوها.

Soon, my mother learned that many Somalis found refuge

خیلی زود، مادرم خبردارشد که خیلی از سومالیا‌یی‌ها در شهری

in a small town in Minnesota.

کوچک در مینه‌سوتا سکنا گزیده‌اند.

So when I was eight, we moved to Minnesota.

بنابراین وقتی هشت ساله بودم نقل مکان کردیم به مینه‌سوتا.

My life changed as I met other students who spoke Somali,

زندگی‌ام با دیدن دانش‌آموزان دیگری که سومالیایی حرف می‌زند تغییر کرد،

attended a school that had an English immersion program

به مدرسه‌ای رفتم که برنامه غوطه‌وری در انگلیسی را داشت

and found teachers that would go above and beyond,

و معلم‌هایی را یافتم که از حد معمول بیشتر وقت می‌گذاشتند،

staying there after school hours and lunch breaks,

بعد از تمام شدن کلاس‌های درس و وقت‌های ناهار

dedicated to helping me find success in the classroom.

به من برای موفق شدنم در کلاس کمک می‌کردند.

Being a child refugee has taught me that one could be stripped of everything:

بعوان یک کوک پناهجو آموختم که یک فرد می‌تواند از خیلی چیزها محروم باشد:

food, shelter, clean drinking water,

غذا،‌ سرپناه،‌ آب آشامیدنی تمیز،

even friendship,

حتی رابطه دوستی،

but the one thing that no one could ever take away from you

اما آنچه را نمی‌شود هرگز از تو بگیرند

is your education.

آموزش و پرورش است.

So I made studying my top priority

بنابراین درس خواندن بالاترین اولویتم شد

and soon started flourishing within the classroom.

و خیلی زود در کلاسم موفق بودم.

As I grew older, I became more aware of others

هر چه بزرگتر شدم، بیشتر به وجود دیگران پی بردم

and how they viewed my race and background.

و این که آنها چطور نژاد و سابقه‌ام را می‌دیدند.

Specifically, when I started wearing the head scarf known as a hijab.

بخصوص وقتی روسری سر کردن را به عنوان حجاب شروع کردم.

When I first started wearing it, I was excited.

وقتی این کار را شروع کردم، هیجان‌زده بودم.

I remember admiring my mother's, and I wanted to emulate her beauty.

یادم می‌آید مادرم را تحسین می‌کردم و می‌خواستم زیبایی او را تقلید کنم.

But when I started middle school,

وقتی دوران راهنمایی را شروع کردم،

the students teased me about not having hair,

دانش‌آموزان دیگر سربه‌سرم می‌گذاشتند که مو ندارم،

so to prove them wrong,

برای اثبات این که اشتباه می کنند،

I started showing them my hair --

شروع کردن به نشان دادن موهایم به آنها--

something that goes against my beliefs, but something I felt pressured to do.

چیزی که خلاف باورهایم است، اما برای انجامش این فشار را روی خود حس می‌کردم.

I wanted so badly to fit in at the time.

در آن زمان بشدت می‌خواستم که بخشی از آنجا باشم.

When I reflect on the issues of race, religion, identity,

وقتی به مسائلی چون نژاد، مذهب و هویت می‌اندیشم،

a lot of painful memories come to mind.

کلی خاطرات دردناک به ذهنم می‌آید.

It would be easy for me to blame those of another culture

آسان است که بخواهم آن آدم‌ها از فرهنگ دیگر را بخاطر وجود آمدن

for making me feel the pain I felt,

آن احساس دردناکی که داشتم نکوهش کنم،

but when I think deeper,

اما وقتی عمیق‌تر فکر می‌کنم،

I also recognize that the most impactful,

به این نتیجه هم می‌رسم که تاثیرگذارترین،

positive, life-changing events that have happened to me

مثبت‌ترین رویدادهای تحول بخش در زندگی من که اتفاق افتاده است

are thanks to those people who are different than me.

به لطف آدم‌هایی است که از من متفاوت هستند.

It was at this moment that I decided to step outside of my comfort zone

در این لحظه بود که تصمیم گرفتم از محدوده آسایش خود خارج شوم

and compete in a pageant wearing a hijab and burkini.

و در مسابقه دختر شایسته با پوشش حجاب و بورکینی حاضر شوم.

I saw it as an opportunity to be a voice for women

آن را به عنوان فرصتی دیدم تا صدای زنانی مثل خودم باشم

who, like myself, had felt underrepresented.

که حس می‌کردند نماینده‌ای ندارند.

And although I didn't capture the crown,

و اگر چه تاج را نبردم،

that experience opened so many doors for me.

آن تجربه درهای زیادی را بر روی من گشود.

I was receiving emails and messages from women all over the world,

از همه جای دنیا از زن‌ها ایمیل و پیغام می‌گرفتم،

telling me that I've inspired them by simply staying true to myself.

که می‌گفتند با روراست بودن با خودم الهامبخش آنها بوده‌ام.

The other "firsts" kept coming.

«اولین‌ها» دیگرم در راه بود.

I was invited to New York City by fashion icon Carine Roitfeld

به شهر نیویورک از سوی کارین روتیفلد که نماد مد است دعوت شدم

to shoot my very first editorial.

برای اولین سری عکسهای ادیتوریالم.

It was around this time that I became the first hijab-wearing model,

همان موقع بود که اولین مدل محجبه شدم،

and in my first year,

و در سال اولم،

I graced the covers of nine fashion magazines.

روی جلد نه مجله مد را مزین کردم.

It was a whirlwind, to say the least.

می‌توان گفت کولاک کردم.

But with all the overnight success,

اما با وجود این موفقیت یک شبه،

there was one thing that remained constant --

یک چیز همواره ثابت ماند--

the thought that this could be what brings me back here to Kakuma,

فکری که شاید دلیل اینجا برگشتنم به کاکوما باشد،

the place that I call home.

جایی که آن را خانه می‌نامم.

And just a few months ago, something incredible happened to me.

و همین‌ چند وقت پیش اتفاق باورنکردنی برایم افتاد.

I was in New York City, on a photo shoot,

برای عکس گفتن در نیویورک بودم،

when I met South Sudanese model Adut Akech,

وقتی با مدل اهل سودان جنوبی آدوت آکچ دیدار کردم،

who also happened to be born right here in Kakuma.

که او هم اتفاقا در اینجا در کاکوما بدنیا آمده.

That experience in itself is the definition of hope.

این تجربه در نوع خودش تعریف امید است.

I mean, just imagine:

منظورم این است که تصور کنید:

two girls born in the same refugee camp,

دو دختر در یک اردوگاه پناه‌جویان متولد می‌شوند،

reunited for the first time on the cover of British "Vogue."

برای نخستین بار روی جلد مجله ووگ بریتانیا با هم ظاهر می‌شوند.

(Applause and cheering)

(تشویق و تحسین)

I was given the distinct pleasure of partnering up with UNICEF,

به من افتخار بی نظیر مشارکت با یونیسف داده شده است.

knowing firsthand the work that they do for children in need.

می‌دانید که کار آنها کمک رسانی مستقیم به کودکان نیازمند است.

And I want you to remember

و می‌خواهم به شما یادآوری کنم

that although the children here may be refugees,

که اگر چه کودکان در اینجا شاید پناه‌جو باشند،

they are children.

اما در هر حال کودک هستند.

They deserve every opportunity to flourish, to hope, to dream --

استحقاق هر فرصتی برای شکوفایی، امیدواری و رویا ورزیدن --

to be successful.

و موفق بودن را دارند.

My story began right here in Kakuma refugee camp,

داستان من درست اینجا در اردوگاه پناه‌جویان کاکوما شروع شد،

a place of hope.

جایی برای امید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)