How to turn your dissatisfaction into action | Yvonne Aki-Sawyerr

Translator: Mansoureh Hadavand Reviewer: Masoud Motamedifar

Sometimes,

گاهی،

you have a negative feeling about things.

در مورد بعضی چیزها احساسِ منفی دارید.

You're not happy about the way things are going.

از شکلی که کارها پیش می‌رود راضی نیستید.

You feel frustrated and dissatisfied,

احساس درماندگی و نارضایتی می‌کنید

and so often, we choose to live with it.

و بیشتر اوقات انتخاب می‌کنیم که با این احساس زندگی کنیم

It's a negative that we tell ourselves we have to endure.

اینکه به خودمان می‌گوییم باید تحملش کنیم منفی است.

And yet, I passionately believe

و با این حال من ایمان دارم که

that we all have the ability

همه‌ی ما این توانایی را داریم که

to turn that negative feeling

احساس منفی را

into a positive

به مثبت تبدیل کنیم

by allowing our dissatisfaction

با این روش که اجازه دهیم نارضایتی‌مان

to give birth to change.

منجر به تغییر شود.

On January 6, 1999,

در۶ ژانویه سال ۱۹۹۹،

I was working in London

من در لندن کار می‌کردم

when the news channels began to report

وقتی که شبکه‌های خبری

the rebel invasion of my hometown,

از حمله شورشیان به زادگاه من خبردادند.

Freetown, Sierra Leone.

فریتان، در سیرالئون.

Thousands of people lost their lives,

هزاران نفر جانشان را از دست دادند،

and there were bodies littering the streets of Freetown.

و خیابان‌ها از اجساد پوشیده شده بود.

My husband's elderly aunt was burned alive,

خاله‌ی پیر همسرم زنده زنده در آتش سوخت،

and I thought of my own two-year old

و من با دیدن تصاویر کودکان قطع عضو شده،

as I saw images of little children with amputated limbs.

به فرزند دو ساله‌ی خود فکر کردم.

Colleagues said to me,

همکاران به من می‌گفتند:

"How could we help?"

«چطور می‌توانیم کمک کنیم؟»

I didn't know,

نمی‌دانستم،

so I began to call the telephone numbers that came up on my screen

شروع کردم به زنگ زدن به شماره‌هایی که روی صفحه ظاهر می‌شد

as international aid agencies started to make appeals

همانطور که به آژانس‌های کمک بین المللی درخواست می‌دادم

to raise money to address the tragedy.

تا برای رسیدگی به این فاجعه پول جمع کنم.

The vagueness of those telephone conversations disappointed me.

مکالمات مبهم تلفنی ناامیدم کرد.

It felt like the people who were raising the money

به نظر می‌رسید که کسانی که کمک مالی می‌کردند

seemed so far removed from the crisis,

بسیار دور از بحران

and understandably so,

و درک آن هستند.

but I wasn't satisfied

اما من راضی نبودم

and I wasn't convinced

و قانع نشده بودم که

that the interventions they would eventually implement

تاثیری که مداخله‌ی که آنها می‌گذاشت

would actually have the level of impact that was so clearly needed.

واقعا لازم بود.

There were butterflies in my stomach for days

چندین روز نگران بودم

as I continued to watch horrors unfold on television,

همانطور که از تلوزیون به این فجایا نگاه می‌کردم،

and I continuously asked myself,

و دائم از خودم می‌پرسیدم

what could I be doing?

چه کاری می‌توانم انجام دهم؟

What should I be doing?

چه کاری باید انجام بدهم؟

What I wanted to do was to help children affected by the war.

کاری که می‌خواستم انجام بدهم کمک به بچه‌های جنگ‌زده بود.

So that's what we did.

این کاری است که باید بکنم.

Myself, my sister and some friends

من با خواهرم و چند دوستمان

started the Sierra Leone War Trust For Children, SLWT.

ائتلاف جنگ برای کودکان سیرالئون (SLWT) را بنا کردیم.

We decided to focus on the thousands of displaced people

تصمیم گرفتیم تا روی هزاران فرد معلولی

that fled the fighting

که از جنگ جان به در برده‌اند

and were now living in really poor, difficult conditions

و حالا در شرایط بسیار سخت و بدی در کمپ‌های فریتان زندگی می‌کنند

in camps in Freetown.

تمرکز کنیم.

Our work started with the Ross Road Camp

کارمان را با کمپ راس روود در شرق شهر

at the east end of the city.

شروع کردیم.

Working with a local health organization,

با یک سازمان سلامت محلی کار می‌کردیم،

we identified about 130 of the most vulnerable single mothers

و حدود ۱۳۰ مادر مجرد آسیب‌پذیر با فرزندان زیر پنج سال را

with children under the age of five,

شناسایی کردیم،

supporting them by providing business skills,

و با فراهم کردن مهارت‌های کسب و کار مانند کسب و کارهای خرد،

microcredit,

و هرچه که از ما درخواست می‌کردند،

whatever they asked us.

از آنها حمایت می‌کردیم.

Working in those difficult conditions,

کارکردن در چنین شرایط سختی،

just getting the basics right, was no small task,

حتی گرفتن حقوق اولیه کار آسانی نبود،

but our collective sense of dissatisfaction

اما حس جمعی نارضایتی ما

at an unacceptable status quo

در شرایط غیرقابل پذیرش موجود باعث شده بود

kept us focused on getting things done.

که روی انجام کارها متمرکز شویم.

Some of those women went on to open small businesses,

برخی از آن زنان به دنبال راه اندازی کسب‌وکارهای کوچک بودند

repaid their loans

تا وام‌هایشان را بپردازند

and allowed other mothers and their children

تا مادران و بچه‌های دیگری هم

to have the same opportunity they did.

بتوانند از این فرصت استفاده کنند.

And we, we kept on going.

و ما ادامه دادیم.

In 2004, we opened an agricultural training center

در سال ۲۰۰۴، یک مرکز آموزش زراعت برای سربازان سابقا نوجوان

for ex-child soldiers,

بازکردیم،

and when the war was behind us,

و زمانیکه جنگ پشت سرمان بود

we started a scholarship program for disadvantaged girls

یک برنامه کمک هزینه تحصیلی برای دختران محروم راه انداختیم

who would otherwise not be able to continue in school.

که این دختران بدون کمک هزینه قادر به ادامه تحصیل نبودند.

Today, Stella, one of those girls,

امروز، استلا یکی از این دختران است،

is about to qualify as a medical doctor.

که دارد مدرک دکترای پزشکی می‌گیرد.

It's amazing what a dose of dissatisfaction can birth.

اینکه از نارضایتی چه‌ها می‌تواند به بار بیاد شگفت انگیز است.

(Applause)

(تشویق حضار)

Ten years later, in 2014,

ده سال بعد، در سال ۲۰۱۴،

Sierra Leone was struck by Ebola.

سیرالئون درگیر ابولا شد.

I was working in Freetown at the time on a hotel construction project on May 25

در آن موقع در فریتان در پروژه ساخت هتلی مشغول به کار بودم

when the first cases were announced,

وقتیکه اولین موارد ابتلا در ۵ ماه می اعلام شد،

but I was back in London on July 30

اما در ۳۰ جولای به لندن بازگشتم

when the state of emergency was announced,

وقتی که شرایط اضطراری اعلام شد،

the same day that many airlines stopped their flights to Sierra Leone.

همان روزی که بسیاری از خطوط هوایی پروازشان را به سیرالئون متوقف کردند.

I remember crying for hours,

به یاد دارم که ساعت‌ها گریه می‌کردم،

asking God, why this? Why us?

از خدا می‌پرسیدم، چرا؟ چرا ما؟

But beyond the tears,

اما در پس اشک‌هایم،

I began to feel again

باز همان حس را داشتم

that profound sense of dissatisfaction.

همان حس عمیق نارضایتی.

So when, six months after those first cases had been confirmed,

پس وقتی که شش ماه بعد از اینکه اولین موارد ابولا تایید شده بود

the disease was still spreading rapidly in Sierra Leone

هنوز بیماری با سرعت در سیرالئون در حال انتشار بود

and the number of people infected and dying continued to rise,

و تعداد مبتلایان و آمار فوتی‌ها رو به افزایش بود.

my level of frustration and anger

درجه خشم و درماندگی من بالا رفته بود،

got so much that I knew I could not stay

و می‌دانستم که نمی‌توانم ساکت بمانم

and watch the crisis from outside Sierra Leone.

و از بیرون به بحران سیرالئون نگاه کنم.

So, in mid-November,

در اواسط نوامبر،

I said goodbye to my much loved

با عزیزانم،

and very understanding husband and children,

همسز و فرزندان فهمیده خودم خداحافظی کردم

and boarded a rather empty plane

و سوار یک هواپیمای نسبتا خالی شدم

to Freetown.

و به فریتان آمدم.

Freetown was now the epicenter of the outbreak.

فریتان مرکز شیوع ابولا بود.

There were hundreds of new cases every week.

هرهفته صدها مورد جدید به ابتلا گزارش می‌شد.

I spoke to many medical experts,

با متخصصان پزشکی زیادی صحبت کردم،

epidemiologists

متخصصان بیماری‌های همه گیر.

and ordinary people every day.

و با مردم عادی.

Everyone was really scared.

همه واقعا ترسیده بودند.

"We won't succeed until we're talking to people under the mango tree."

«هیچ پیشرفتی نداشتیم تا اینکه با مردم زیر درخت انبه حرف زدیم.»

So said Dr. Yoti,

این حرف دکتر یوتی است،

a Ugandan doctor who worked for WHO

دکتر اوگاندایی که برای WHO کار می‌کرد

and who had been involved in pretty much every Ebola outbreak

و از اولین روزهای آغاز شیوع ابولا

in Africa previously.

در آفریقا درگیر آن بود.

He was right,

او درست می‌گفت،

and yet there was no plan to make that happen.

و هیچ برنامه‌ای نبود تا اجرا شود.

So during a weekend in early December,

در آخرهفته‌ای در اوایل دسامبر،

I developed a plan that became known as the Western Area Surge plan.

برنامه‌ای را تدارک دیدم به نام برنامه جریان منطقه غربی.

We needed to talk with people,

ما باید با مردم حرف می‌زدیم،

not at people.

نه به مردم.

We needed to work with the community influencers

ما باید با افراد تاثیرگذار جامعه کار می‌کردیم

so people believed our message.

تا مردم پیام ما را باور کنند.

We needed to be talking under the mango tree,

باید زیر درخت انبه با مردم حرف می‌زدیم،

not through loudspeakers.

نه با بلندگوها.

And we needed more beds.

به تخت‌های بیشتر نیاز داشتیم

The National Ebola Response Center, NERC,

مرکز ملی رسیدگی به ابولا،NERC،

built on and implemented that plan,

آن برنامه را اجرا کرد

and by the third week of January,

و در هفته سوم ژانویه،

the number of cases had fallen dramatically.

ابولا به طور چشمگیری کاهش یافت.

I was asked to serve

از من درخواست شد تا به عنوان

as a new Director of Planning for NERC,

سرپرست جدید بخش برنامه ریزی NERC کار کنم،

which took me right across the country,

که مرا ملزم به سفر به سراسر کشور می‌کرد،

trying to stay ahead of the outbreak

سعی می‌کردم که در راس شیوع بیماری بمانم

but also following it

اما همانطور آن را دنبال کنم

to remote villages in the provinces

تا روستاهای دورافتاده در استان‌ها

as well as to urban slum communities.

و همینطور در محلات محروم شهری.

On one occasion, I got out of my car

یک بار، از ماشین پیاده شدم

to call for help for a man who had collapsed on the road.

تا برای درخواست کمک برای مردی که تصادف کرده بود تماس بگیرم

I accidentally stepped in liquid

تصادفا روی مایعی ایستادم

that was coming down the road from where he lay.

که از جایی که آن مرد روی زمین دراز کشیده بود می‌آمد

I rushed to my parents' house,

به داخل منزل پدرم دویدم

washed my feet in chlorine.

پاهایم را با کلر شستم

I'll never forget waiting for that man's test results

هرگز لحظلتی را که منتظر نتایج آن مرد بودم را فراموش نمی‌کنم

as I constantly checked my temperature then and throughout the outbreak.

همانطور که دمای بدن خودم را چک می‌کردم.

The Ebola fight was probably the most challenging

مبارزه با ابولا شاید چالش برانگیزترین

but rewarding experience of my life,

اما باارزشترین تجربه زندگی من است

and I'm really grateful

و من بابت نارضایتی

for the dissatisfaction

شکرگزارم

that opened up the space

که آن فرصت‌ها را برای من ایجاد کرد

for me to serve.

تا خدمت کنم.

Dissatisfaction can be a constant presence in the background,

نارضایتی می‌تواند در پس زمینه حضوری دائمی داشته باشد

or it can be sudden,

یا می‌تواند ناگهانی باشد،

triggered by events.

ناشی از اتفاقات.

Sometimes it's both.

گاهی هم هردوی آن.

With my hometown, that's the way it was.

در زادگاه من که قضیه همینطور بود.

For years, our city had changed,

طی سالیان شهر ما تغییر کرده بود

and it had caused me great pain.

و این تغییر باعث درد زیادی در من شده بود.

I remember a childhood

کودکی‌ام را به خاطر می‌آورم

growing up climbing trees,

بالا رفتن از درختان،

picking mangoes and plums

چیدن آلو و انبه

on the university campus where my father was a lecturer.

در کمپ‌های دانشگاهی که پدرم در آنجا استاد بود.

Went fishing in the streams deep in the botanical gardens.

ماهیگری در نهرهای عمیق در باغات کشاورزی.

The hillsides around Freetown were covered with lush green vegetation,

تپه‌های اطراف فریتان که پوشیده بود از بوته‌های سبز

and the beaches were clean and pristine.

و سواحلی که تمیز و دست نخورده بودند.

The doubling of the population of Freetown in the years that followed the civil war,

دوبرابر شدن جمعیت فریتان در سال‌های منتهی به جنگ داخلی،

and the lack of planning and building control

و عدم برنامه ریزی و ساخت و ساز

resulted in massive deforestation.

منجر به جنگل‌زدایی‌های گسترده شد.

The trees, the natural beauty, were destroyed as space was made

درختان، این زیبایی طبیعی، برای باز کردن فضا

for new communities, formal or informal,

ساخت محله‌های جدید، رسمی یا غیررسمی،

and for the cutting down of firewood.

یا برای فراهم کردن سوخت از بین رفتند.

I was deeply troubled and dissatisfied.

عمیقا ناراضی و رنجیده بودم.

It wasn't just the destruction of the trees and the hillsides

تنها نابودی درختان و تپه‌ها

that bothered me.

مرا اذیت نمی‌کرد.

It was also the impact of people,

انسان‌ها هم بی‌تاثیر نبودند

as infrastructure failed to keep up with the growth of the population:

چرا که زیرساخت‌ها پاسخگوی رشد جمعیت نبود:

no sanitation systems to speak of,

سیستم فاضلاب قابل عرضی وجود نداشت،

a dirty city with typhoid, malaria and dysentery.

شهری کثیف با حصبه، مالاریا و اسهال خونی.

I didn't know the statistics at the time,

آن زمان از آمارها خبر نداشتم،

but it turned out that by 2017,

اما تا سال ۲۰۱۷ ظاهر شند،

only six percent of liquid waste and 21 percent of solid waste

تنها شش درصد از فضولات مایع و ۲۱ درصد از فضولات جامد

was being collected.

جمع آوری می‌شد.

The rest was right there with us,

مابقی آن با ما باقی می‌ماند،

in backyards, in fields, rivers

در حیات‌ها، میادین و رودخانه‌ها

and deposited in the sea.

و به دریاها می‌ریخت.

The steps to address that deep sense of anger and frustration I felt

احساس عمیق ناامیدی من

didn't unfold magically or clearly.

به طور معجزه‌آسا و روشنی برطرف نشد.

That's not how the power of dissatisfaction works.

قدرت نارضایتی اینطور عمل نمی‌کند.

It works when you know that things can be done better,

وقتی عمل می‌کند که شما می‌دانید کارها می‌تواند به نحو بهتری انجام شود،

and it works when you decide to take the risks to bring about that change.

و زمانی کار می‌کند که شما تصمیم می‌گیرید ریسک کنید تا تغییری ایچاد کنید.

And so it was that in 2017

سال ۲۰۱۷ بود

I ended up running for mayor,

تلاش کردم تا به سمت شهرداری برسم،

because I knew things could be better.

چون می‌دانستم قرار است اوضاع بهتر شود.

It seemed the people agreed with me, because I won the election.

به نظر می‌رسید که مردم هم با من موافقند، چون در انتخابات برنده شدم.

(Applause)

(تشویق)

Today, we are implementing an ambitious plan

امروز، یک برنامه جاه‌طلبانه را اجرا می‌کنیم

to transform our city,

تا شهرمان را دگرگون کنیم،

and when I say we,

و وقتی می‌گویم ما

what gets me really excited

خیلی هیجان زده می‌شوم

is that I mean the whole Freetown community,

چون منظورم از ما تمامی اهالی فریتان است،

whether it's being part of competitions like rewarding the neighborhood

خواه به عنوان بخشی از یک رقابت محله‌ای که

that makes the most improvement in overall cleanliness,

بیشترین پیشرفت را در تمیز کردن محله خود داشته جایزه بدهیم

or whether it's our programs

یا برنامه ما باشد که

that are leading and joining people and waste collectors

مردم را در جمع آوری زباله‌ها از طریق اپلیکیشن‌ها

through our apps.

رهبری و هدایت می‌کند.

In Freetown today,

امروز فریتان،

it's a much cleaner city,

شهر تمیزتری است،

and those trees that we're so well known for,

و ۲۳,۰۰۰ اصله از آن درختانی که به آنها مشهور بودیم را

we planted 23,000 of them last rainy season.

در فصل بارانی گذشته کاشتیم،

(Applause)

(تشویق)

And in 2020,

در سال ۲۰۲۰،

we plan to plant a million trees as part of our "Freetown the Tree Town" campaign.

در نظر داریم تا یک میلیون درخت به عنوان بخشی از کمپین «فریتان شهردرختان » بکاریم.

(Applause)

(تشویق)

Sometimes, sometimes we have a negative feeling about things.

گاهی یک احساس منفی نسبت به یک چیز داریم.

We're not happy about the way things are going.

حس خوبی نسبت به روند کارها نداریم.

We feel dissatisfied,

احساس ناامیدی می‌کنیم،

and we feel frustrated.

و احساس استیصال داریم.

We can change that negative into a positive.

می‌توانیم احساس منفی را به مثبت تغییر دهیم.

If you believe that things can be better,

اگر به اینکه همه چیز می‌تواند بهتر شود، باور داشته باشید،

then you have the option to do something rather than to do nothing.

آن وقت این فرصت را دارید تا کاری بکنید تا اینکه دست به کاری نزنید.

The scale and circumstances of our situations will differ,

مقیاس و شرایط موقیعتمان تغییر خواهد کرد،

but for each of us,

اما برای هریک از ما،

we all have one thing in common.

یک چیز مشترک وجود دارد.

We can take risks to make a difference,

ما می‌توانیم ریسک کنیم تا تغییری ایجاد کنیم،

and I will close in saying,

کلامم را با این جمله به پایان می‌رسانم،

step out,

قدم بردارید،

take a risk.

خطر کنید.

If we can unite behind the power of dissatisfaction,

اگر بتوانیم در مقابل قدرت نارضایتی متحد شویم

the world will be a better place.

دنیا جای بهتری خواهد بود.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)