The press trampled on my privacy. Here's how I took back my story | Kate Stone

Translator: Leila Ataei Reviewer: sadegh zabihi

Five years ago, I stood on the TED stage, and I spoke about my work.

پنج سال قبل روی صحنه TED ایستادم و از کارم گفتم.

But one year later,

اما یکسال بعد،

I had a terrible accident as I left a pub one dark night with friends,

موقع برگشتن از یک میکده در شبی تاریک با دوستانم در اسکاتلند

in Scotland.

تصادف وحشتناکی کردم.

As we followed the path through a forest, I suddenly felt a massive thud,

در حال گذر از مسیری در جنگل بودیم که ناگهان ضربه سخت عظیمی را حس کردم،

then a second thud,

بعد ضربه دوم را،

and I fell to the ground.

و روی زمین افتادم.

I had no idea what had hit me.

ایده‌ای نداشتم که با چی برخورد کرده بودم.

I later found out that when the gate was opened on a garden,

بعدا فهمیدم وقتی دروازه باغی باز شده،

a wild stag stampeded along the path and ran straight into me.

گوزن نر وحشی در امتداد مسیر رم می‌کند و با من برخورد می‌کند.

Its antler penetrated my trachea and my esophagus

شاخش توی نای و مری من فرو می‌رود

and stopped at my spinal cord and fractured my neck.

در نزدیکی ستون فقراتم گیر می‌کند و گردنم می‌شکند.

My best friend found me lying on the floor,

دوست نزدیکم من را روی زمین پیدا می‌کند،

gurgling for help through a hole in my neck.

که از سوراخ توی گلویم خرخرکنان کمک می‌خواستم.

And we locked eyes, and although I couldn't speak,

و چشم در چشم بودیم و اگر چه نمی‌توانستم حرف بزنم،

she could understand what I was thinking.

او می‌توانست فکرم را بخواند.

And she told me, "Just breathe."

و به من گفت، «فقط نفس بکش.»

And so, whilst focusing on my breath, I had a strong sense of calmness,

و در حالیکه روی نفسم متمرکز بودم، حس خوب آرامش را داشتم،

but I was certain that I was going to die.

اما شک نداشتم که می‌میرم.

Somehow, I was content with this,

تا حدی هم رضایت داشتم.

because I've always tried to do my best in life whenever I can.

زیرا سعی کردم هروقت توانستم در زندگی بهترین عملکردم را داشته باشم.

So I just continued to enjoy each breath as one more moment --

پس فقط به لذت بردن از هر نفس و هر لحظه ادامه دادم --

one breath in and one breath out.

دم و بازدم.

An ambulance came, I was still fully conscious,

وقتی آمبولانس آمد، هنوز کاملا بهوش بودم.

and I analyzed everything on the journey, because I'm a scientist:

و همه چیز را در مسیر تجزیه و تحلیل کردم، چون دانشمندم.

the sound of the tires on the road, the frequency of the street lights

صدای تایرها روی جاده،‌ فراوانی چراغهای خیابان

and eventually, the city street lights.

و سرانجام چراغهای شهر پدیدار شد.

And I thought, "Maybe I will survive."

و فکر کردم، «شاید زنده بمانم.»

And then I passed out.

و بعد بیهوش شدم.

I was stabilized at a local hospital and then airlifted to Glasgow,

وقتی در بیمارستان محلی حالم تثبیت شد،‌ با پرواز به گلاسکو منتقل شدم،

where they reconstructed my throat and put me in a coma.

جایی که گلویم را ترمیم کردند و من را به کما فرستادند.

And while I was in the coma, I had many alternate realities.

در کما که بودم، واقعیت‌های متناوب زیادی داشتم.

It was like a crazy mix of "Westworld" and "Black Mirror."

مثل ترکیب دیوانه‌واری از سریالهای «دنیای غرب» و «آینه سیاه» بود.

But that's a whole other story.

که خوب داستان دیگری است.

My local TV station reported live from outside the hospital

ایستگاه تلویزیونی من از بیرون تلویزیون پخش زنده از یک

of a Cambridge scientist who was in a coma,

دانشمند کمبریج داشت که در کما بود،

and they didn't know if she would live or die or walk or talk.

و آنها نمی‌دانستند که زنده می‌ماند یا می‌میرد،‌ می‌تواند راه برود یا حرف بزند.

And a week later, I woke up from that coma.

و یک هفته بعد، از کما خارج شدم.

And that was the first gift.

و این اولین هدیه بود.

Then I had the gift to think, the gift to move,

بعد هدیه فکر کردن،‌ هدیه حرکت کردن،

the gift to breathe

هدیه نفس کشیدن

and the gift to eat and to drink.

و هدیه غذا خوردن و نوشیدن را داشتم.

That took three and a half months.

سه ماه و نیم طول کشید.

But there was one thing that I never got back, though,

اما یک چیز بود که هیچوقت به من برنگشت،

and that was my privacy.

و آن حریم خصوصی من بود.

The tabloid press made the story about gender.

مطبوعات زرد از جنسیتم داستان ساختند.

Look -- I'm transgender, it's not that big a deal.

خب من تراجنسیتی هستم، واقعا موضوع مهمی نیست.

Like, my hair color or my shoe size is way more interesting.

درست مثل رنگ مو یا اندازه کفشم که شاید هم جذابتر باشند.

When I last spoke here --

وقنی دفعه پیش اینجا حرف زدم --

(Applause)

(تشویق)

When I last spoke here --

دفعه پیش که اینجا حرف زدم

(Applause)

(تشویق)

at TED, I didn't talk about it, because it's boring.

در TED، درباره‌ش حرف نزدم، چون کسالت‌آور است.

And one Scottish newspaper ran with the headline:

و عنوان یک روزنامه اسکاتلندی این بود:

"Sex Swap Scientist Gored by Stag."

«دانشمند تغییر جنسیت داده را گوزن نر با شاخش درید.»

And five others did similar things.

و پنج روزنامه دیگر هم همین کار را کردند.

And for a minute, I was angry.

و برای یک دقیقه عصبانی بودم.

But then I found my calm place.

اما بعد آرامش را یافتم.

And what ran through my head was, "They've crossed the wrong woman,

و آنچه توی سرم می‌گذشت، «سراغ زن اشتباهی رفتند،

and they're not going to know what's hit them."

و خبر ندارند که به چی زدند.»

(Laughter)

(خنده)

I'm a kindness ninja.

من یک نینجای مهربان هستم.

I don't really know what a ninja does,

واقعا نمی‌دانم یک نینجا چه کار می‌کند،

but to me, they slip through the shadows, crawl through the sewers,

اما بنظرم، از لای سایه‌ها سرخورده و توی لوله‌های فاضلاب می‌خزند،

skip across the rooftops,

از روی پشت بام‌ها می‌پرند،

and before you know it, they're behind you.

و قبل از این که بدانی، پشت سرت هستند.

They don't turn up with an army or complain,

آنها با ارتش یا شکایت ظاهر نمی‌شوند،

and they're laser-focused on a plan.

و روی یک نقشه بشدت متمرکز می‌شوند.

So when I lay in my hospital bed,

بنابراین وقتی روی تخت بیمارستان بودم،

I thought of my plan to help reduce the chances

به نقشه‌ام برای کمک به کاستن فرصت این که این کار را بخواهند

of them doing this to somebody else,

با شخص دیگری انجام دهند فکر کردم.

by using the system as is, and paying the price of sacrificing my privacy.

با استفاده از سیستم جوری که هست و پرداختن بها برای فدا کردن حریم خصوصی‌ام.

What they told one million people, I will tell 10 million people.

چیزی را که به ۱ میلیون آدم گفتم،‌ به ۱۰ میلیون نفر خواهم گفتم.

Because when you're angry, people defend themselves.

چون وقتی عصبانی هستی، آدمها از خودشان دفاع می‌کنند.

So I didn't attack them,

پس به آنها حمله نکردم،

and they were defenseless.

و آنها بی‌دفاع بودند.

I wrote kind and calm letters to these newspapers.

نامه‌های مهربان و غیر تندی برای این روزنامه‌ها نوشتم.

And The Sun newspaper, the kind of "Fox News" of the UK,

و روزنامه سان، که به فاکس نیوز انگلیس می‌ماند،

thanked me for my "reasoned approach."

از من بخاطر رویکرد منطقی‌ام تشکر کرد.

I asked for no apology, no retraction, no money,

من تقاضای عذرخواهی، یا پس گرفتن حرفشان یا پول نکردم،

just an acknowledgment that they broke their own rules,

فقط این اقرار که قوانین خودشان را زیر پا گذاشتند،

and what they did was just wrong.

و کاری که کردند اشتباه بوده.

And on this journey, I started to learn who they are,

و در این سفر آموختم که آنها چه کسانی هستند

and they began to learn who I am.

و آنها آموختند که من که بودم.

And we actually became friends.

و راستش با هم دوست شدیم.

I've even had a few glasses of wine with Philippa from The Sun since then.

حتی از آن موقع چند پیک شراب با فیلپا از روزنامه سان زدم.

And after three months, they all agreed,

و بعد از سه ماه، همگی موافقت کردند،

and the statements were published on a Friday,

بیانیه‌هایی در یک روزجمعه منتشر شد،

and that was the end of that.

و آن آخر آن بود.

Or so they thought.

یا آنها اینطور فکر کردند.

On the Saturday, I went on the evening news,

روز شنبه، به اخبار شبانگاهی رفتم،

with the headline "Six National Newspapers Admit They Were Wrong."

با عنوان «شش روزنامه ملی پذیرفتند که اشتباه کردند.»

And the anchor said to me,

و گوینده خبر به من گفت،

"But don't you think it's our job as journalists

«اما فکر نمی‌کنی این شغل ما خبرنگارها باشد

to sensationalize a story?"

که ماجراها را آب و تاب دهیم؟»

And I said, "I was laying on a forest floor, gored by a stag.

و من گفتم، «کف جنگل افتاده بودم،‌ گوزن نر به من شاخ زده بود.

Is that not sensational enough?"

به حد کافی آب و تاب ندارد؟»

(Laughter)

(خنده)

And I was now writing the headlines.

و حالا سرخط خبرها را می‌نوشتم.

My favorite one was,

محبوبترینم این بود،

"The stag trampled on my throat, and the press trampled on my privacy."

« گوزن شاخدار گلویم را له کرد، و مطبوعات حریم خصوصی‌ام را.

It was the most read piece of BBC News online that day.

در آن روز بیشترین خبر مطالعه شده روی بی‌بی‌سی آنلاین بود

And I was kind of having fun.

و یکجورهایی برایم مفرح بود.

And by the end of my week of media,

و در آخر آن هفته‌ام با رسانه‌ها،

I started to use my newfound voice and platform

شروع به استفاده از صدای تازه یافته‌ام و سکویی

to spread a message of love and kindness.

برای انتشار پیغام دوستی و مهربانی کردم.

And when I had the minute of anger and hatred

و وقتی آن لحظه عصبانیت و نفرت را نسبت به

towards those press and journalists,

مطبوعات و خبرنگارها داشتم،

I had to identify my inner bigotry towards them.

و باید تعصب دورنی خود را نسبت به آنها شناسایی می کردم.

And I had to meet and speak with these people

و باید با آنها بدون پیش‌داوری ملاقات می‌کردم

without judgment.

و حرف می زدم.

I had to let myself understand them,

باید به خودم اجازه می‌دادم آنها را بفهمم،

and in return, they began to understand me.

و در عوض آنها شروع به فهمیدن من می‌کردند.

Well, six months later, they asked me to join the committee

خب شش ماه بعد، از من خواستند به کمیته‌ای بپیوندم

that regulates the press.

که بر مطبوعات نظارت می‌کرد.

And a few times a year, I sip tea and dip biscuits

و چند بار در سال، چای و بیسکویتی می‌خوردم

with the likes of Daily Mail editor Paul Dacre, who says to me,

با امثال پاول دکر سردبیر دیلی میل که به من می‌گفت،

"So, Kate, how have your last few months been?"

«بنابراین کیت، این ماههای اخیر چطور گذشته؟»

And I respect them.

و به آنها احترام می‌گذاشتم.

And I'm now one of three members of the public

و من اکنون یکی از سه عضو عمومی هستم

who has a seat at the table --

که سر این میز جا دارد--

not because I'm different,

نه این که متفاوت باشم،

but because my voice counts, just like anybody else.

بلکه چون صدایم مثل هر شخص دیگری شنیده می‌شد.

And the irony is,

و طنز آن اینجاست،

every now and again, I'm asked to visit those printing presses

گاهی از من خواسته می‌شود از مطبوعات

of this declining industry,

در این صنعت رو به زوال دیدن کنم،

because some people think

چون بعضی فکر می‌کنند،

that the technology I spoke about here, last time at TED, my interactive print,

فناوری که اینجا آخرین بار در TED درباره‌اش حرف زدم، چاپ تعاملی من،

might actually help save them.

شاید کمکی به نجات آنها کند.

So beware of your inner bigot,

بنابراین از تعصب درونی خود آگاه باشید،

and make friends from your enemies.

و از دشمنان خود دوست بسازید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)